#beeldhouwwerken

[robertpennekamp]

Er is meer, veel meer...

Er is meer, veel dan je denkt. Daar gaat het volgende gedicht over…. Ja het is waar, ze zijn er… soms komen ze van boven  soms komen ze van beneden maar meestal zitten ze overal ze hebben alles al gezien ze weten het al allemaal je kan ze niks wijs maken ze kijken overal dwars door heen ze vliegen rond in hun blote kont  heel gezond, soms vermomd… meestal zonder kleren, want je ziet ze…

View On WordPress

#amsterdam #beeldhouwwerken #exposities #expressionisme #robert #schilderijen #tentoonstellingen

[degenezijde]

Deze open call staat open voor alle kunstenaars van alle leeftijden die mee een expositie op poten willen zetten die inclusive, open-minded en verwelkomend is. De expositie vindt plaats van 4 tot en met 7 juli 2024 in het historische Hof van Ryhove, Onderbergen 20 – 22 Gent.

Wat? Allerlei 2D en 3D werken zoals schilderijen, tekeningen, beeldhouwwerken, foto’s, enz. Het thema liefde mag breed geïnterpreteerd worden.

#open call #belgium

[joostjongepier]

Wat?   Venetian Boy Catching a Crab (1892-1893) door Henrietta Skerrett Montalba, Helen of Troy, (na 1812), Theseus and the Minotaur (1782) en The Three Graces (1814-17) door Antonio Canova, The Fallen Angel (1895-1900) en The Age of Bronze (gemodelleerd 1876-77, voor het eerst gegoten in brons 1880) door Auguste Rodin en Thetis Dipping Achilles in the River Styx door Thomas Banks (1790)

Waar?   Victoria & Albert Museum, Londen

Wanneer?   10 januari 2023

Het is decennia geleden dat ik het Victoria and Albert Museum (meestal V&A genoemd) bezocht. Wat me er nog van bijstaat is een grote verzameling mode en een afdeling met heel veel muziekinstrumenten. Van kunst is me van dat bezoek weinig bijgebleven. Op de laatste middag van mijn bezoek aan Londen besluit ik het V&A opnieuw te bezoeken. Vanaf het metrostation leidt een lange tunnel naar een ingang van het museum die direct uitkomt op de afdeling sculptuur. Ik heb het hele museum bekeken. Nou ja, bekijken is natuurlijk een te groot woord voor zo’n immens museum volgepakt met duizenden voorwerpen. Ik zag fraaie schilderijen van Constable en Turner, kartons van Rafaël en Tippoo’s Tijger. Maar omdat je nu eenmaal niet alles goed kunt bekijken, besloot ik me te concentreren op de afdeling beeldhouwkunst. Deze bevat een zeer fraaie verzameling werken met grote namen.

Centraal in de hal staat een werk dat ik herken, maar waarvan de kunstenares mij volledig onbekend is. Het gaat om Venetian Boy Catching a Crab van Henrietta Skerrett Montalba (1848-1893). Ze studeerde aan de National Art Training School (nu: Royal College of Art) en aan de Accademia de Belle Arti in Venetië. Ze specialiseerde zich in portretbustes van terracotta, waarmee ze talloze prijzen won. Het fraaie beeld van de Venetiaanse vissersjongen werd in 1893 tentoongesteld in de Royal Academy en op de World’s Columbian Exposition in Chicago.

Hoewel zijn werken erg gladjes zijn, ben ik toch een immens bewonderaar van Antonio Canova. Zijn Amor en Psyche in het Louvre behoort (met werken van Bernini) tot de allermooiste beeldhouwwerken die ik ken. Hier in de V&A staan een aantal werken van zijn hand. Naast een buste van Helena van Troje, is dat Teseus and the Minotaur. De held uit de Griekse mythe heeft de Minotaurus (een monter, half-mens, half-stier) gedood. Op de rots liggen de spoelen met draad die Theseus moeten helpen uit het labyrint te komen. Canova was in de twintig toen hij dit indrukwekkende beeld maakte. En dan is er als derde The Three Graces. Zij representeren vrolijkheid, elegantie en jeugd en schoonheid. De hertog van Bedford gaf opdracht voor dit beeld toen hij Rome bezocht. Hij plaatste het in een speciaal ontworpen ‘tempel’ in zijn huis.

Van de geïdealiseerde beelden van Canova naar de veel ruwere en modernere beelden van Rodin. The Fallen Angel toont een geveugelde figuur die op de grond is gevallen en vastgehouden wordt door een naakte vrouw. Het beeld is bijna een zoekplaatje. Waar houdt het ene lichaam op en begint het andere? The Age of Bronze was Rodin’s eerste levensgrote beeld. Hij gebruikte een soldaat als model omdat hij de houdingen van professionele modellen te conventioneel vond. Toen het werk voor het eerst werd tentoongesteld, vond men het zo levensecht dat critici de kunstenaar ervan beschuldigden dat het een afgietsel was. Rodin moest bewijzen dat de kwaliteit van het beeld te danken was aan zijn zorgvuldige observatie.

Een paar dagen gelden schreef ik dat het altijd leuk is om een werk tegen te komen dat je herkent, omdat je het eerder in een totaal andere context hebt gezien. Dat is ook vandaag weer het geval. In januari 2020 bezocht ik de tentoonstelling Troy, myth and reality in het British Museum. Daar zag ik een beeld, dat blijkbaar thuis is in het Victoria & Albert Museum, namelijk Thetis Dipping Achilles in the River Styx. Uit mijn kunstdagboek van toen: “Thetis, de moeder van Achilles, doopt hem in de rivier de Styx om hem zo onkwetsbaar te maken. Omdat ze de baby vasthoudt bij zijn hiel, vormt dat, inmiddels spreekwoordelijke, lichaamsdeel later zijn enige kwetsbare plek. De hiel zal hem uiteindelijk fataal worden.”

#henrietta skerrett montalba #antonio canova #auguste rodin #thomas banks

[rotterdamvanalles]

De Delftsevaart, rechts de Delftse Poort en op de achtergrond onder andere de Galerijbrug en rechts het Haagseveer in 1909.

De Delftsche Poort in Rotterdam was een stadspoort waarvan de laatste in 1764 werd gebouwd naar een ontwerp van architect Pieter de Swart. Het was reeds de derde poort op die plaats: de voorgaande twee waren wegens bouwvalligheid gesloopt. In de jaren 30 van de 20e eeuw stond de poort in de weg: Rotterdam wilde een betere doorstroming van het toenemende verkeer. Men besloot de poort zo'n honderd meter te verplaatsen (afbreken stuitte op te veel weerstand). In 1939 begon men met de verplaatsing van het geheel. De onderbouw was in 1940 gereed, tijdens het bombardement werden zowel dit gedeelte als de opgeslagen beeldhouwwerken beschadigd. Een jaar later werd besloten dat "naar het inzicht van de meerderheid van de geraadpleegde deskundigen de poort niet meer afgebouwd kon worden en moest zij geheel verdwijnen".

[jurjenkvanderhoek]

DE WERKELIJKHEID VOLGENS ANTONIO LÓPEZ

“Schilderen, daar houd ik echt van. Maar tekenen is ook prachtig, niet iedereen kan dat. Iedereen kan schilderen, maar niet iedereen kan tekenen. In het tekenen vind ik een manier om te communiceren. De taal van tekenen is vloeiend en natuurlijk. Eenvoudig en simpel. Maar tegelijkertijd zo complex.” Dat het niet eenvoudig is om een goede tekening neer te zetten blijkt uit het werk van Antonio López. Wie nog in staat is om de tentoonstelling in het Drents Museum te bezoeken zal dit beamen. Nog tot en met 2 juni presenteert deze meester van het Spaanse realisme daar zijn werk. Wie de zaal binnengaat wordt gewaarschuwd in een donkere ruimte terecht te komen. Hier staan in gedimd tot oplichtend licht enkele van López beeldhouwwerken opgesteld. Houten en gipsen modellen waaruit blijkt dat de kunstenaar meer is dan schilder en tekenaar. In het licht van de zaal daarna vallen meteen de menshoge kinderkoppen op. Het is een overtuigende kennismaking met de kunstenaar.

Voor de catalogus bij de tentoonstelling is algemeen directeur Harry Tupan met Antonio López in gesprek. De kunstenaar is openhartig en spreekt gedetailleerd over de kunst in het algemeen en zijn kunst in het bijzonder, even nauwkeurig als dat hij zijn werk heeft opgezet. Precisie en nauwkeurigheid vormen het fundament van zijn werk, deze zijn voor López essentieel. “Ik heb twee grote liefdes gekend die mij veel hebben geleerd en enorm hebben beïnvloed”, laat hij weten. “Enerzijds de oude, anderzijds de moderne kunst.” In zijn studietijd ontdekte hij het surrealisme en leerde anders naar de wereld kijken. Hij leerde de wereld begrijpen. Zijn vroege werken hebben nog elementen die boven de werkelijkheid steken, maar allengs laat hij deze los en geeft enkel de werkelijkheid weer zoals hij deze ziet. Deze ervaring, die belevenis, wil hij met zijn werk aan de kijker overbrengen. Veel van zijn tijdgenoten waagden de stap naar abstractie, maar López is simpel gelukkig wanneer hij realistische kunst maakt. Het vastleggen van dingen waar hij blij van wordt. Een drang tot herkenbare schoonheid in een technisch uitstekende uitvoering.

Echter toch niet met een fotorealistische kijk, een fotografisch oog, hoewel hij wel de werkelijkheid rauw sensitief en schilderachtig wil laten zien. Hoewel de straten leeg zijn is het panorama vol van leven. Een ruimtelijke benadering van de werkelijkheid. In de stadsgezichten is elk detail opgenomen, maar de mens ontbreekt. Niet opzettelijk, door zijn langzame manier van werken concentreert hij zich op statische elementen. Bijna altijd zijn de straten leeg, maken de stadsschilderijen een verstilde indruk. Het zijn werelden waar de tijd stilstaat. In de stilte overheerst de opwinding van het zijn dat er was en weer komen gaat. Het moment dat alles een ogenblik pas op de plaats houdt, de siësta – het leven heeft de deur achter zich gesloten. “De wereld is een chaos en er is een wil in mij om daar structuur in aan te brengen. Ik probeer die structuur door te voeren in mijn werk, anders heb ik het gevoel dat ik ‘val’.”

Binnen de hedendaagse Spaanse schilderkunst bestaat er geen andere kunstenaar die de stad Madrid zo waarheidsgetrouw en gedetailleerd heeft verbeeld als Antonio López, stelt kunsthistoricus Albert Mercadé. Bewust van de stedelijke werkelijkheid, de geest van de stad, schildert hij zowel de betere als de slechtere buurten zonder dingen weg te poetsen. Hij heeft een fascinatie voor het mysterie van de weidse vergezichten, de opeengepakte atmosfeer, het compacte licht en de raadselachtige gevels. De mensen zelf afbeelden zou de waarneming van de stedelijke omgeving vertroebelen, alleen hun sporen zijn indirect zichtbaar. Vastgelegd op momenten van maximale rust, rond zonsopgang en zonsondergang om de straten te kunnen afbeelden in hun volle, mysterieuze glorie geeft het de gebouwen en wegen een wonderlijke lading. López zoekt bij voorkeur een hoge positie van welke plek hij als in vogelvlucht een overzicht over de te portretteren stad heeft. Op een dergelijke manier kan hij vanaf dat standpunt de werkelijkheid analyseren. Ontleedt hij het beeld, anatomiseert de tijd in die werkelijkheid. Want hij heeft een grote hoeveelheid tijd nodig om zijn tafereel te maken. In die tijd is hij op reis met het beeld. Het licht van de gaande dag verschuift de werkelijkheid, de realiteit is in beweging en dient telkens opnieuw een duiding te krijgen, verklaart te worden. López wil de werkelijkheid zichtbaar maken maar deze niet letterlijk weerspiegelen. Wat ik zie in de werken is niet het moment op die plek, het is de invulling die de kunstenaar aan de voorstelling heeft gegeven. Hij heeft het niet dood geschilderd, maar levend verbeeld.

Antonio López wil de werkelijkheid volledig ontleden en isoleren, vereenvoudigen en natuurlijk maken. Aldus kan hij de werkelijkheid op eenvoudige manier presenteren in zijn werk. Door alle ruis uit zijn kunst te bannen blijft als onderwerp de intieme dagelijkse werkelijkheid over. Uiteindelijk is hij tot een nieuwe beeldtaal voor de Spaanse realistische kunst gekomen. De verhaallijnen, versieringen en details zijn verdwenen en het door López gekozen thema is sober, direct en mysterieus weergegeven. Niet ontstaan uit een bovennatuurlijke benadering om de natuurlijke werkelijkheid te overstijgen. Daarentegen een sobere perfectie door steeds iets meer weg te laten. Hij is ervan overtuigd dat een schilderij nooit de volledige werkelijkheid, zoals hij deze wil overbrengen, kan vastleggen.

Toch denk ik in het Drents Museum en bij het bekijken van de catalogus een totale realiteit te zien. Vooral in de tekeningen zet de kunstenaar zo gedetailleerd de plaats delict op dat er geen werkelijkheid meer bij kan. De getekende, huiselijke inkijkjes van de kunstenaar zijn doorregen met nostalgie. Het mysterieuze karakter wordt niet veroorzaakt door de voorstelling zelf, maar door de manier waarop de kunstenaar die heeft geënsceneerd. De tekening lijkt de kunstenaar te hebben vervoerd naar een verre dimensie. Het interieur dat wel als met een fish-eye objectief wordt bekeken is een portret van de intimiteit van de schilder. Het is een best voorbeeld van de moderne Spaanse figuratie.

López komt in zijn afbeeldingen van een huiselijke omgeving tot de kern van het alledaagse. Door inkijk te geven in de meest intieme werkelijkheid van de mens, de eigen privéomgeving, opent hij deuren die normaal gesproken gesloten blijven. Hij maakt onder meer het toiletteren tot hoofdzaak, waar het in de kunst meestal bijzaak is. Hij kijkt niet voorbij aan de wasbak of de toiletpot, maar toont deze ongegeneerd in zijn werk. Het 'gewone' schilderen, waaraan wij voorbij kijken, dat er schijnbaar niet toe doet, decor is. Maar juist dat voor het voetlicht brengen, uit de coulissen in de hoofdrol. In de tentoonstelling confronteert López de bezoeker met een uiterst gedetailleerde inkijk in de essentie van zijn wezen. Met hem ben ik op reis door zijn eigen huis, krijg ik inzicht in zijn meest persoonlijke universum. In zijn werk worden saaie en schijnbaar onbelangrijke dingen verhoogd tot zaken van betekenis. De grote potloodtekeningen laten precies zien hoe zijn werkruimte erbij ligt. Daarbij nodigt een raambeslag uit om het venster te openen, zo werkelijk heeft de tekenaar zijn onderwerp op papier gezet.

López is geobsedeerd door het leven. Het natuurlijke leven, precies zoals het is. Het leven is voor hem constant in beweging, maar legt het vast in de duurvorm van de tegenwoordige tijd. Zonder abstracte blik is er geen waardevolle presentatie van de werkelijkheid mogelijk. Het is altijd een combinatie van het tastbare en wat is waargenomen. Objectief versus subjectief. Hoewel het interieur en het stadsgezicht opvallende onderwerpen zijn, richt hij zijn blik ook op het bloemstilleven en portretten. Met een even verfijnde manier van werken komen deze uit de verf op het doek. Zijn gevoel ligt besloten in de werken. López’ geest waart door zijn oeuvre. Door zijn scherpe blik en langs zijn vaardige hand kijk ik in een werkelijkheid waarin de schilder op reis is, altijd onderweg.

Antionio López, Meester van het Spaanse realisme. Tekstuele bijdragen Harry Tupan, Albert Mercadé, Floor van Heuvel, Violant Porcel en Toine Moerbeek. Uitgave bij tentoonstelling in Drents Museum. Waanders Uitgevers, 2024.

#Antonio López #Drents Museum #Waanders Uitgevers #realisme #kunst #beschouwing #tentoonstelling #catalogus

[regioonlineofficial]

Zondag 7 april opent de Kunstroute Havenkwartier Zierikzee haar deuren voor een middag vol kunst en inspiratie. Tussen 13:00 en 17:00 uur kunt u op maar liefst 8 locaties genieten van diverse kunstuitingen. Op de diverse locaties, zowel bij galerieën als bij kunstenaars thuis, kunt u genieten van een verscheidenheid aan kunstvormen, waaronder schilderijen, beeldhouwwerken, fotografie, etsen en vintage. Deelnemers in Zierikzee herkenbaar aan lichtblauwe vlag De deelnemers zijn herkenbaar aan de lichtblauwe vlag. Deze ontdekkingsreis biedt een unieke kans om lokale kunstenaars te ontmoeten en hun werk te bewonderen. Download de routekaart op de website van de Kunstroute of op onze Facebookpagina om uw eigen route te plannen en niets te missen van deze bijzondere middag.

[jossarisfoto]

Lille | Culturele Verkenning

Vrijdag, 29 december 2023 | De derde dag van ons betoverende verblijf in Lille opende de deuren naar een artistieke en historische schatkamer. Na een wandeling beginnen we met een betoverend bezoek aan het Palais des Beaux-Arts, een juweel van artistieke pracht en een schatkamer van meesterwerken. De schilderijen, beeldhouwwerken en archeologische vondsten brengen de tijd tot leven en laten ons…

View On WordPress

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Aanschouw Sion… Uw ogen zullen Jeruzalem zien… Want de HEERE zal daar in Zijn macht bij ons zijn. Het zal een plaats van rivieren, van brede stromen zijn. Geen roeiboot zal erop varen, geen statig schip zal er passeren. De HEERE is immers onze Rechter, de HEERE is onze Wetgever, de HEERE is onze Koning; Híj zal ons verlossen. (Jesaja 33:20—22) Lees verder Exodus 14:10—31. In 1588, toen de Armada richting Groot-Brittannië zeilde, blies God Zijn winden en alle machtige legers van Spanje vielen zodat het eiland van Gods gunst vrij was. Door het Kanaal zijn we ongetwijfeld gespaard voor de verschrikking van oorlog onder Napoleon. Zeker in oude tijden van oorlogvoeren. Toen was een smalle geul bijna zo nuttig als een breed kanaal nu, omdat ze geen goede middelen hadden om over te steken. Hoewel we in oude Assyrische beeldhouwwerken wel galeien met roeispanen zien die rivieren oversteken. In het Britse Museum hebben we, geloof ik, een paar beeldhouwwerken van de Assyrische koning die rivieren in kanalen veranderd zodat ze makkelijker een stad in konden nemen. Maar toch, de rivieren waren een verdediging. Oh geliefden, wat een verdediging is God voor Zijn kerk! Ah, de duivel kan de brede rivier van God niet oversteken. Tussen jou en mij, oh monster uit de hel, staat mijn God. Onthoud dit, Christen; tussen jou en je aartsvijand staat je God. Satan moet aan de overkant staan en hij zou die stroom wel op willen drogen, maar God is almachtig. Hoe graag zou hij de stroom willen veranderen, maar wees niet bang, God blijft onveranderlijk dezelfde. Hoe graag zou hij naar jou en mij willen komen; maar op een dag zullen we, wat ons geestelijk leven betreft, veilig in Sion aankomen. We zullen over de muren kijken en over de rivieren en brede stromen en bedenken dat we buiten het bereik van de vijand zijn. Hij kan ons niet vernietigen. Hij kan ons zorgen geven, bange zielen dat we zijn, maar doden kan hij onze ziel niet. Want God, onze machtige God, beschermt ons tegen alle mogelijke vernietiging. Ter overdenking Sommige verdedigers hebben de titel “Verdediger van het Geloof” aangenomen, of het zelfs afgezwakt tot “Geloofsverdediger,” maar God is de ware en eeuwige Verdediger van Zijn volk (Psalm 5:12; 20:2; 59:2; Jesaja 31:5; 37:35; 38:6; Zacharia 12:8). Preek 489, 18 januari 1863

[barb34-ishigami]

Wandeling, expo van beeldhouwwerken dat ter plaatse worden gemaakt.

[sirisastensomeren]

Expositie Broer Nagel in Bibliotheek Someren nog te zien tot 14 maart

Tot en met 13 maart zijn beeldhouwwerken van Broer Nagel te zien in de Bibliotheek in Someren.

#broernagel #bibliotheeksomeren #beeldhouwwerken

[rijksmuseum-art]

The Drawing Lesson, 17??, Museum of the Netherlands

De tekenles. Een oude man geeft een jongen onderwijs in het tekenen naar gipsmodellen van beeldhouwwerken bij kaarslicht.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.6158

#rijksmuseum #europeana #museumarchive

[peterascott]

Pablo Picasso: Gesigneerd kunstwerk. Collage. Muurschildering. Souvenir. Cadeau-idee. Verzamelobject. Wanddecoratie. Muurdecoratie. Wandversiering.

Als u eenmaal deze PABLO PICASSO wanddecoratie heeft, zult u ervan houden!

Gesigneerd op het origineel door PABLO PICASSO!

Gloednieuw kunstwerk op textiel in spieraam in XXL-formaat 75x50 cm!

Ontdekt op "Mercado Cortijo de Torres" in Malaga/ Spanje.  

E-mail: [email protected]

ALLEEN EURO 59,95.-

GRATIS verzending per koerier met bewijs van aflevering naar Nederland, België en Luxemburg!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Test hoe goed dit kunstwerk van PABLO PICASSO in uw mooie huis past en het middelpunt wordt: Mail me een foto van waar je het schilderij wilt hebben! Ik kopieer het naar uw foto en stuur het u onmiddellijk terug om te testen!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Het artistieke oeuvre van PABLO PICASSO omvat meer dan 50.000 schilderijen, tekeningen, grafiek, collages, beeldhouwwerken en keramiek!

Over zijn beroep zei hij eens: "Bij het schilderen betekent 'zoeken' volgens mij niets. Waar het om gaat is het vinden!"

Een "Must-have" voor alle fans van wijlen PABLO PICASSO!

Een echte blikvanger!

Extravagant collectors item!

Maar ook, een gaaf cadeau voor verjaardagen, Valentijnsdag, Pasen en Pinksteren, Moederdag en Vaderdag, verloving en huwelijk, vormsel en communie, Kerstmis en Chanoeka!

Pablo Picasso overleed op 8 april 1973, en zijn graf bevindt zich hier: Park van Kasteel Vauvenargues, F-13126 Vauvenargues, Provence-Alpes-Côte d'Azur, Frankrijk

#Pablo Picasso Kunst #Pablo Picasso Kunstwerk #Pablo Picasso muurdecoratie #Pablo Picasso wandversiering #Pablo Picasso cadeautip #Pablo Picasso souvenir #pablo picasso wandkunst

[joostjongepier]

Wat?   Lady at the virginals with a gentleman door Johannes Vermeer, The Passage Boat van Aelbert Cuyp, Portrait of Jan Rijcken and Griet Jans door Rembrandt van Rijn , Self Portrait door Pieter Paul Rubens, Boy peeling fruit van Michelangelo di Caravaggio en Mars and Venus door Antonio Canova

Waar?   Picture Gallery en Marble Hall van Buckingham Palace, Londen

Wanneer?   5 augustus 2022

Vanochtend bezocht ik de State Rooms in Buckingham Palace. Deze toer leidde onder meer door de Picture Gallery waar een selectie van werken uit de schilderijencollectie van de Royal Collection Trust hangt. Ik werd verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde kunstwerken. Er hangen bekende werken, zoals Vrouw aan het virginaal van Vermeer. Ik had me nooit gerealiseerd dat dit schilderij in het bezit was van het Engelse koningshuis. Opmerkelijk aan het doek is dat de vrouw (op de rug gezien) naar het virginaal lijkt te kijken. Haar spiegelbeeld in de spiegel boven het instrument toont echter een gelaat dat naar de man rechts van haar is gericht.

Er zijn ook minder bekende doeken te zien van bekende kunstenaars. Zo hangt er van Aelbert Cuyp het doek The Passage Boat, een opmerkelijk werk omdat Cuyp niet echt bekend staat vanwege zijn scheepsportretten. Dat hij het genre moeiteloos aan had gekund, blijkt wel als je dit doek bekijkt. Een ander, mij onbekend, werk waar ik van onder de indruk was, was van de hand van Rembrandt van Rijn: Portrait of Jan Rijcken and Griet Jans, een bijzonder fraai dubbelportret. De man is aan het werk als zijn vrouw binnenkomt om hem een, schijnbaar dringende, boodschap te brengen. De heer des huizes lijkt niet erg onder de indruk, terwijl zijn vrouw een gehaaste indruk maakt. Het is die spontaniteit en terloopsheid van de scène die het schilderij zo fascinerend maakt.

Opmerkelijk is het zelfportret van Peter Paul Rubens. Dat de kunstenaar een zelfportret maakte is op zich niet bijzonder. Wel het feit dat hij dat deed in opdracht van de, later door Cromwell onthoofde, koning Charles I. Charles was niet alleen een groot kunstverzamelaar, maar blijkbaar ook geïnteresseerd in kunstenaars.

Bijna aan het eind van de Picture Gallery hangt een oude bekende. Het is een zeer vroeg werk van Michelangelo di Caravaggio: Boy peeling fruit. Ik zag het eerder op een tentoonstelling over de Noordelijke Caravaggisten in Madrid (Museo Thyssen-Bornemisza, 3 augustus 2016). Ik werd er toen door verrast omdat ik het werk niet kende.

Naast de Picture Gallery, maakt ook de Marble Hall deel uit van de route door de staatsvertrekken. Hier staan beeldhouwwerken uit de koninklijke verzameling tentoongesteld, met als hoogtepunt Mars and Venus van Antonio Canova. Zoals altijd bij deze beeldhouwer vergeet je bij het bekijken van zijn werken al snel dat je slechts een bewerkt brok marmer ziet. Canova’s figuren lijken van vlees en bloed. Dat gaat ook weer op voor de twee goden in Buckingham Palace.

#johannes vermeer #aelbert cuyp #rembrant van rijn #peter paul rubens #michelangelo di caravaggo #antonio canova

[rotterdamvanalles]

Bouwvakkers nemen even tijd voor hun middagboterham bij de in aanbouw zijnde noodwinkel van Voss aan de Mathenesserlaan, juni-december 1940.

De verwoesting van de binnenstad had voor het winkelbestand grote gevolgen, vooral voor de warenhuizen en grootwinkelbedrijven. Alleen van de Bijenkorf stond nog een deel overeind; het gebouw kon na herstelwerkzaamheden weer open. Er werden twee speciale noodwinkelcentra gebouwd. Veel winkeliers van de Noordblaak gingen samen verder in Dijkzigt, ter plekke van het huidige Nieuwe Instituut. Een andere concentratie van winkels was aan het Bentinckplein. Hier konden winkeliers een eigen gebouw zetten.

Verder waren er stroken noodwinkels op verschillende plekken in de stad: op de Coolsingel voor het Postkantoor en ter hoogte van de Passage, op het Westplein, de Goudsesingel, de Vlietlaan, de Lusthofstraat en de Jericholaan. In totaal werden er 223 kleine noodwinkels gebouwd, in rijtjes van vijf tot tien en in grootte variërend van 25 tot 72 vierkante meter. Deze winkels konden van de gemeente worden gehuurd. Bij het ontwerp werd uitgegaan van een levensduur van zes jaar. De constructie was simpel: een betonnen vloer en borstwering, buiten- en binnenwanden van gebikte sloopstenen en houten daken, vloeren en kozijnen. Zelfs in deze barre tijden werden de winkels verlevendigd met beeldende kunst: aan de Coolsingel waren beeldhouwwerken van Han Richters en er waren vrolijke uithangborden en wandschilderingen. De eerste noodwinkelstraat bij het Postkantoor werd al op 4 oktober 1940 geopend.

Het Dijkzigt-complex werd gebouwd op het nog onbebouwde Land van Hoboken en sloot deels aan bij de bestaande winkelbebouwing van de Nieuwe Binnenweg. Aan de Jongkindstraat lieten de winkeliers van de Noordblaak de architecten Van Tijen & Maaskant en Margry een gezamenlijk ontwerp maken. Aan de voorkant van de winkels was een voetgangersgebied, aan de achterzijde was de dienstingang en de bevoorrading. Een echte expeditiestraat.

De fotograaf is J. van Rhijn en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit een artikel van Paul Groenendijk, Rotterdam in Nood! en staat op het Platform Wederopbouw Rotterdam. Lees verder op https://wederopbouwrotterdam.nl/artikelen/rotterdam-in-nood

[jurjenkvanderhoek]

DE KRACHT VAN LANDLEVEN IN WOORD EN BEELD UITGEDRUKT

Enkele jaren voor nu zag ik een tentoonstelling over kunstenaars die in hun werk helemaal opgaan in de omgeving waarin ze leven. Living the landscape. Ze leven het landschap, en beleven de omstreken. Kunstenaars op Lands End in het zuidwesten van Engeland. Een kunstenaarskolonie back to basic. Deze kunstenaars daar zijn dat land, kunnen niet anders dan hun leven zo beleven. Zij tonen het wezen der dingen. Naar hier gehaald in beelden, zodat wij beleven en inleven. Wie de tentoonstelling in Museum Belvédère bezocht stond daarom voor even in Cornwall. Keek uit over de zee, bezag de heuvels en de rotsen, liep langs de haven en proefde de zilte lucht. Wij konden het landschap beleven. Dat is wat Janny Vellinga in haar werk ook doet. Mij het landschap laten beleven, het landleven laten ademen. In woord en in beeld. Naast de gedichten zijn in de bundel “De kracht van landleven” afdrukken van schilderijen opgenomen. In inkt en verf, langs vorm en kleur, ademt zij dat leven van het land.

“Waar de grond / ligt te slapen / is het stil, / zo intens stil / / Geen geluid, / geen gedachten, / geen oordeel over / wat eerder was, / of wat straks komt / / Alleen het ritme / van de adem, / heel diep in, / aandachtig uit”.

Als boerendochter is Janny Vellinga gewend om buitenlucht te ademen. Om licht en stilte te zoeken op het platteland. De weidse ruimte te beleven. De wisselingen van de seizoenen te voelen. Over het bouwland banjeren. Tussen de koeien vertoeven. Languit in het gras met een pijpenstrootje tussen de tanden kijken naar de overtrekkende wolken. Daarin de meest machtige beeldhouwwerken ontdekken. De idylle van het landleven aan de lijve ondervinden. Daarom kan Vellinga dit leven zo goed onder woorden brengen, omdat ze het landschap leeft.

Zo juist die uitdrukkingen vinden die mij een indruk geven van hoe contemplatief de vrije omgeving is. Op welke manier de natuur op zichzelf kalmte kan geven. Bijna therapeutisch rustgevend kan werken op de haastige mens. De mens die zich terugtrekt in de woelige wereld van de stad en voorbij kijkt aan de natuur in het veld. Die mens probeert die natuur daar te sturen en in vakjes te stoppen. Dat lukt tussen beton en staal, maar minder daar waar de flora tot volle bloei komt. Tussen de stenen steekt het dwars de kop nog wel op, maar op het veld en in het bos is het helemaal in het element. De boer zaait en maait, maar de natuur zelf bepaalt of de oogst lukt. Die kracht van de natuur omschrijft Vellinga in haar gedichten.

Maar naast dat genieten van het wezen dient er gewerkt te worden. Brood op de plank. Die invulling van de natuur is ook in de poëzie van Vellinga verwoord. Het leven in een notendop volgt de seizoenen in een enkel jaar. Het zaaien, de groei en bloei, het maaien en oogsten, daarna het verdorren. De cyclus van het leven. Van bevruchting via opgroeien tot verouderen en sterven. Want nieuw leven ontstaat uit de dood. Eerst sterft iets af voordat het andere kan groeien. Dat is wat de boer zich realiseert en de dochter beseft. Dit leven op en van het land krijgt woorden in haar gedachten. Dit zijn in en door het land gaat voor mij leven door haar poëzie. Zij beschrijft de euforie van het landleven. Daarbij heeft ze oog voor het detail. Dat wat ik als gewoon, doodnormaal, beschouw. Ze leeft zich in. En ik volg haar. Ik treed in haar voetsporen terwijl ik de teksten in de bundel lees.

De strekking van deze bundel is dat ik dichtbij mijn oorsprong moet blijven. De grond waaruit ik kom en waarin ik ooit zal terug keren. Die aarde geeft rust. Daarmee, met die gedachte in het achterhoofd, kan ik de wereld ontvluchten. Met het boekje opengeslagen in de hand kan ik dit bestaan kort ontstijgen. Me een zandkorrel weten, een graspol of een kleiklomp. Of het zaad van graan dan wel biet of boon, tulp of lelie. Zo één met groeiend leven en het element dat zorgt dat wezen zijn is.

Hand in hand volg ik met haar de seizoenen, trek ik sporen over de landweg. “Tegen het einde / van de winterrust, / wanneer de lucht / zich vult met voorjaar”.  Zaaien en maaien, groeien en bloeien. Het is de natuur van de natuur. “In de graanvelden van april / laat jong groen zich parmantig zien, / gewoon wetend wat het te doen staat, / glimlachend van binnenuit”. Mijn zaaigoed vindt in haar gedichten een goede bodem om tot wasdom te komen. Sla ik het boekje dicht en sluit mijn ogen dan zie ik de ruige weiden voor me. En stap ik naar buiten kijk ik met andere ogen de velden in. Ruikt het uitrijden van de mest opeens minder vies. Vellinga laat mij het landschap beleven.

Janny Vellinga graaft zich figuurlijk diep in de materie in. Want ze weet dat één zijn met de natuur betekent dat je letterlijk met de blote handen in de modder wroet. Zo primitief op de knieën tussen de planten kruipt om elk ongewenst kruid er tussen uit te plukken. De boer van nu zit er echter letterlijk bovenop, hoog op zijn troon van zijn landbouwmachine, en niet meer figuurlijk er binnenin. De vooruitgang zit tussen zijn hand en de aarde, dat is al begonnen met de spade en de schoffel. Hoe meer afstand tot de basis des te minder oog voor wat er werkelijk toe doet.

Met Vellinga’s woorden kan ik dansen over de velden. In haar woorden zwier ik rond langs sloot en plas. Overzie ik de landen met de hand boven de ogen om zonlicht uit mijn blik te weren. Ga ik op de hurken voor dit machtige schouwspel. Ik kan die weidsheid maar nauwelijks aan en beleef de grootte op detail. “Kijk om je heen / door kinderogen, / dan zie je wat er / werkelijk toe doet”.

De kracht van landleven. Janny Vellinga. Gedichten en illustraties. Uitgeverij JF Books, 2023.

#Janny Vellinga #poëzie #gedichtenbundel #kunst #boekbespreking #JF Books

[regioonlineofficial]

Op zaterdag 3 en zondag 4 juni is de 23ste editie van de Kunstroute in de gemeente Renkum. De Kunstroute gaat door alle zes dorpen langs het werk van 93 kunstenaars, een recordaantal. Bezoekers kunnen kunst bekijken en ervaren, en in gesprek gaan met de kunstenaars zelf. 37 kunstenaars doen dit jaar voor het eerst mee. 50 locaties met kunstbeleving Deelnemende locaties zijn herkenbaar aan een blauwe wimpel. Op plekken waar die wimpel hangt, kunnen kunstliefhebbers kennismaken met uiteenlopende kunstvormen zoals schilderijen, tekeningen, sieraden, beeldhouwwerken, foto’s, collages en textiele werken – en met de kunstenaars zelf. Op sommige locaties treden dichters of muzikanten op. In Wolfheze is dit jaar een theatertuin. Ook de jeugd doet mee In MFC Doelum in Renkum krijgt de kinderkunst een plek. Van meer dan 500 basisschoolleerlingen, die de opdracht hebben gekregen om een portret te maken, is het werk te zien. In het Dorenweerd-college in Doorwerth is een expositie van het werk van de eindexamenkandidaten HAVO/VWO. Opening overzichtstentoonstelling in het gemeentehuis Op donderdag 1 juni, om 17.00 uur, opent wethouder Daniëlle van Bentem (Kunst & Cultuur) de overzichtstentoonstelling in het gemeentehuis in Oosterbeek. Van alle kunstenaars is één kunstwerk te bewonderen. Voor bezoekers een mooie kans om te bepalen welke kunst men wil zien. Wethouder Van Bentem kijkt alvast uit naar de Kunstroute van dit jaar. “Renkum is een kunstenaarsgemeente. We genieten nog altijd van de verhalen van de 19e eeuw, toen kunstenaars hier kwamen wonen en zich lieten inspireren door onze mooie omgeving. Maar ook vandaag is de kunstenaarsgemeenschap nog springlevend. Kijk maar naar het aantal deelnemers! We zijn blij dat kunstenaars zich hier thuis voelen en het goed hebben; daar zetten we ons als gemeente ook voor in, samen met de mensen uit de sector.” Kunstroute en meer informatie Op diverse locaties is een handig boekje met routekaart te verkrijgen. Ook op www.kunstroute-renkum.nl staat meer informatie.