#niet kennen en die nog nooit op een fiets hebben gezeten | Explore Tumblr Posts and Blogs

offtoljubljana · 4 years

Text

78. Wow, ik ben buiten geweest!

27/04/2020

Het is 0:22 en...

***

13:29

Ja dat was dus mijn avond. Iemand stuurde me om middernacht een bericht om te praten over Deaf West Spring Awakening, één van mijn favoriete musicals. Dat komt door mij Discord status.

Ik schreef het een beetje als een grap, maar ineens was het middernacht en het was dwsa lovin’ hours. Please, kijk deze musical. Het is gewoon zo goed! Misschien is de quarantaine een goed moment om het nog een keer te kijken. Ik heb verder toch geen musicals die ik nu nodig wil zien (de Hadestown Broadway boot op mijn laptop is het daar niet mee eens, maar ja).

Random ander musical gerelateerd nieuws: wisten jullie dat de meest populaire musical in Afghanistan Rock of Ages is? Hetzelfde geldt voor Iran. Ik snap niet helemaal hoe Tuck Everlasting in Jemen is gekomen... In Nederland staat The Lion King op nummer 1. Huh, ik had Soldaat van Oranje verwacht, aangezien dat constant “wegens succes” verlengd wordt.

Tijd voor een andere Oranje. Het is Koningsdag. Het voelt raar om hem te feliciteren, want het is niet eens zijn verjaardag.

... dan alsnog, ik vier mijn verjaardag soms ook in een totaal andere maand NEVER MIND WILLEM-ALEXANDER GEFELICITEERD. Maar serieus, kent iemand het hele Wilhelmus? Ik kom nooit verder dan “Wilhelmus van Nassaue ben ik van Duiste bloed/Den vaderland getrouwen blijf ik tot in den dood”. Daarna is het helemaal stil in mijn hoofd.

In heel Nederland is er dus feest op afstand. De koning had eigenlijk in Maastricht moeten zijn, maar het is nog steeds lockdown. Nederland is niet de enige met een feestdag, want in Slovenië is het blijkbaar dan upora proti okupatorju, oftewel Resistence Day. Op 26 (!!!) april 1941 werd het verzet in Slovenië opgericht en het wordt altijd herinnerd op de 27e wegens een fout in administratie.

Nu we het toch over WOII hebben, het is dit jaar het 75e jubileum sinds bevrijding en het had dus in het hele land feest moeten zijn. Dat is wel echt gek. Corona heeft zoveel dingen stopgezet. Het was ook Lustrum bij Dito en in New York is 50th Pride afgelast. Mensen zijn hier soms jaren mee bezig. Ik denk de hele tijd: “Woah, gelukkig had Starkid in 2019 het jubileum, want ze hebben daar 2 jaar aan gewerkt!” Niet iedereen heeft dat geluk.

Maar ja, hoe is het hier in Slovenië? Ik had gisteren niet echt iets te zeggen, want er is niet veel nieuws. Nu eigenlijk nog steeds niet. Het is gewoon oud vertrouwd Animal Crossing, eten, lezen, studeren voor MC. Ik zie voorlopig geen verandering in dit patroon, behalve dat ik binnenkort boodschappen moet doen. Misschien ga ik dus helemaal wild en ga ik naar de Hofer i.p.v. de Spar 😱😱😱.

Qua Corona zijn er 8 nieuwe besmettingen en 2 doden bijgekomen.

Zoals ik al eerder had gezegd, zijn Slovenen niet zo netjes als eerst gedacht. Toen we dus 15 besmettingen hadden, was dat iets meer dan een verdubbeling op de dag ervoor (van 7 naar 15) en blijkbaar komt dat door mensen die gewoon niet binnen blijven. Nu met dan upora proti okupatorju is er extra controle, want net zoals in Nederland willen mensen feesten op de nationale feestdag.

Het is wel nog best raar om te praten over hoe erg veel die 15 besmettingen zijn, aangezien in Nederland er nog 100′en per dag bij komen. Ik zie jullie echt achter de computer zitten met een 😐 gezicht. Oh wow, wat veel!!! 15 mensen!!!

***

16:18 en boy, ineens wordt deze blog post nog eens interessant. Ik ging dus naar de Spar om boodschappen te doen. De Spar toch? Ja, ik moest veel boodschappen doen en zonder fiets heb ik geen zin om alle boodschappen voor 20 minuten te sjouwen.

Oh, inmiddels deelt iedereen in het huis de vier fietsen. Ik wilde kijken of er een kleinere was, maar er stonden alleen twee hoge bij de deur. Geen idee waar de andere waren, maar de Finse dudes waren van plan om deze week te fietsen.

Dus dan maar de Spar.

Op een bepaald moment bedacht ik me dat de Spar dicht kon zijn. Het is nu eenmaal een feestdag. Dat klopte, want de Spar was helemaal leeg en donker. Nu had ik twee keuzes: terug naar huis of een stukje lopen. Ik wist dat dit de enige mooie dag in de week zal zijn, dus ik besloot te lopen. Mijn eerste gedachte was om naar de main street te gaan, maar toen dacht ik: let’s do something new. Ik was nog nooit verder dan de Spar gelopen.

Dus daar ging ik. Tijd om de oude titel van bit blog post eruit te schoppen.

Who cares about Wilhelmus!!!

Dit deel van de straat is nu eenmaal fleuriger en kleuriger. Daarom besloot ik om die kant op te gaan. Ik begon spontaan Live In Living Color van de musical Catch Me If You Can zingen. Gelukkig was ik alleen.

Het is ook duidelijk dat de huizen aan de andere kant van deze heggen veel mooier zijn dan die in mijn straat. Deze huizen zijn mooi afgewerkt en ze hebben grote tuinen. Die huizen zijn ook bij mij in de straat aanwezig, maar die staan dan tussen typisch Oostblok lelijke huizen.

Sanne en ik zeiden al vaker dat de afwisseling heel groot is. Deze “fancy” huizen zijn nog steeds gewoon betonnen blokken, maar moderner (andere deuren enz.) en ze zijn dus goed afgewerkt en helemaal goed geverfd.

Aangezien het een feestdag is, hingen er veel Sloveense vlaggen uit. Ik vind het yikes om huizen te fotograferen, maar hier is een vlag op het dak van een kleine flat:

(Er was ergens in deze hele route ook een cool huis helemaal vol met klimop, maar ja, geen foto!)

Ik keek even op Google Maps waar ik heen ging. Damn, ik heb die app ook al meer dan een maand lang niet gebruikt. Ik startte ook even Pokémon GO op om te kijken hoe Oortje het doet, maar de app had een download nodig en ik wilde niet downloaden op shitty data.

Hoe dan ook, Google liet me zien dat er op een moment een snelweg komt en als ik dan naar links zou gaan, zou ik weer op de main street richting het centrum komen.

De snelweg is weer aan de andere kant van het groen. Ik weet niet hoe druk het was, want je ziet het niet, alleen als je over de leuning naar beneden kijkt en uh, nope.

Er ligt dus ook een erfje dicht bij deze drukke straat richting de snelweg. Logisch.

Weer naar links en zo kwam ik dus voor de eerste keer sinds 13 maart op de main street, alleen was ik nog nooit op dit deel geweest. Zie je de borden? Rechtdoor richting het centrum. Ik vraag me af of we überhaupt weer het centrum in mogen.

Deze kant had veel hoge gebouwen met bedrijven, een paar banken, een postkantoor en ook allerlei lege eetgelegenheden. Het is natuurlijk een feestdag, maar waarschijnlijk is het morgen net zo leeg.

Zoals je ziet waren er wel veel fietsers. Ook veel ouders met kinderen die een rondje gingen fietsen.

Oh, en ik zag een fiets zonder zadel.

En op een moment kwam ik hier:

Vanaf hier ken ik het. Aan de linkerkant is de universiteit en aan de rechterkant is de Subway en de Pink Elephant. Ik besloot om dus door dat gedeelte te lopen en niet meer over straat

Natuurlijk was alles leeg. De Pink Elephant was helemaal donker. De vegan bio winkel van Kath had geen klanten. Er zaten geen mensen op de terrasjes bij de bars. Er waren wel mensen aan het roken, zoals gewoonlijk. Om eerlijk te zijn had ik toch via de straat door kunnen lopen, want er was niet veel te zien.

Kijk Caroline (want ik weet dat je dit leest), het is het Mercator busstation! Throwback naar een paar weken geleden! Remember when!!!! Caroline, memories!!!!!

Ik dacht er bijna aan om ook nog naar de universiteit te gaan, maar jullie kennen me. Ik ben geen sportief iemand, dus dit rondje was meer dan genoeg voor mij, dus ik liep door het pleintje met de Mercator en een café waar Caroline en ik gezeten hebben. Tuurlijk was alles gesloten, maar we zaten wel mensen op het plein.

En zo kom je op mijn straat. Woah, de eerste keer sinds de 13e dat ik het vanaf deze kant zie.

Ik had nooit gedacht dat ik een foto zou maken van mijn straat, maar ik had ook nooit gedacht dat er een pandemie zou komen. (Ik wil de hele tijd globale pandemie, internationale pandemie of wereldwijde pandemie schrijven, maar dat is een pleonasme).

Eén ding dat ik nooit heb gepost, maar iemand in de straat heeft twee oude, lelijke, verlepte teddyberen in een kale boom hangen. De foto is erg ingezoomd om het huis weg te laten, maar what the fuck??? Ik was het helemaal vergeten, maar eerst liep ik er altijd langs en toen dacht ik ook altijd “what the fuck???”

Waarom??? Wat is het punt van dit????

Maar ja, uiteindelijk kwam ik aan bij mijn huisje en oh, de andere fietsen stonden achter de muur. Deze lijkt klein genoeg, dus ik ga zo eens vragen wie de sleutel heeft.

Anyway, ik heb net 5 minuten besteed aan dit:

Het rode gedeelte is het bekende gedeelte, ook al heb ik één kant dus al een maand niet meer gezien. Het blauwe is het onbekende (into the unknoooooown). Normaal neem ik dus de bus richting het zuiden, want dat is richting het centrum. Ik heb nooit een reden gehad om noord te gaan.

Nog steeds niet.

Weer 5 minuten later:

Dit is/was mijn normale route. Ik had twee mogelijke busstations om op te stappen en zo kwam ik dan in het centrum.

Huh, misschien had ik het einde van het centrum net ietsjes lager kunnen zetten, maar ik ben er al lang niet meer geweest!

Weet je wat? Ik genoot hier zoveel van. Toen ik eenmaal over de kille main street liep, dacht ik ook: “I’m wistfully happy” (yeah, I think in English sue me), dus ik heb geen spijt ervan om in Slovenië te blijven (plus de “maar 15 besmettingen” is ook fijn). Wat ik gezien heb is helemaal niet zo speciaal. Het is niets vergeleken met mijn vorige blogposts vol met foto’s van het centrum of Tivoli Park of musea, maar het was gewoon even leuk om nog steeds een nieuw iets van het land te zien, al was het maar een bedrijfsgedeelte een paar minuten van mijn huis vandaan.

Volgens Google was het net iets meer dan 3 km, niet Pokémon GO trots waardig, en het meest speciale dat ik gezien heb ik waarschijnlijk een cool gebouw dicht bij de bank.

Hmm, misschien moet ik dit vaker doen, zeker nu dat ik weet dat er een kleinere fiets is. Misschien herinneren jullie dat ik voor de lockdown plannen had om gewoon door de buitenkanten van het centrum te fietsen. Zover ik weet is het nog steeds verboden om naar het centrum te gaan, maar misschien zie ik zo meer. Krijgen jullie nog meer oninteressante-maar-wegens-de-situatie-toch-zeer-interessante dingen te zien.

Oh en negeer de willekeurige katten gif die midden in deze post staat. Ik ben te lui om het naar beneden te halen.

#blog post #april #78

2 notes · View notes

underthinq · 4 years

Text

Hoofdstuk 3: Blij.

Om alles echt goed af te sluiten moet ik positief eindigen. Als ik de voordelen opschrijf van dit alles, ga ik het misschien zelf wel geloven. Mijn lichaam heeft er bijvoorbeeld nog nooit zo fantastisch uitgezien als nu, alleen een beetje jammer dat helemaal niemand het onder alle dikke truien ziet. Ik heb er echt op gelet dat ik genoeg bleef eten maar toch vlogen de kilo’s eraf. Tja, ik kan niet zeggen dat ik er mee zit. Sleutelbeenderen staan me wel.

Verder vertelt iedereen me natuurlijk dat het goed is dat ik van hem af ben. Ik hoop dat ik dat na dit hoofdstuk ook geloof. Ik ga dit hoofdstuk eindigen met de conclusie dat het goed zo is, en ik ga dat heel erg hard proberen te menen.

Een ander voordeel is dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over dat hij zich bedenkt. Ha! Dat is al gebeurd. Ik kan hem nu in ieder geval niet meer kwijtraken, dat scheelt alweer. Ik hoef nu ook geen rekening meer te houden met hem wanneer ik plannen voor de toekomst maak. Dat was altijd een vaste stresspost omdat ik aanvoelde hoe breekbaar zijn belofte aan mij was. Hoeveel tijd ik toch op 9292 heb gezeten om de kortst mogelijke treinafstand te berekenen, om het hem zo makkelijk mogelijk te maken om bij me te blijven.

Uiteindelijk blijk ik voor hem het perfecte meisje geweest te zijn om erbij te hebben voor tijdens de depressie. Zoals je een kom kippensoep goed kan gebruiken als je griep hebt. Ik paste echter minder goed in zijn nieuwe leven zonder geestesziekte. Niemand eet kippensoep als ze weer beter zijn. Dat hij mij heeft gebruikt weten we allebei. Nu moet ik er alleen nog een positieve draai aan weten te geven. Positief, positief, positief. Hoe maak ik dit positief?

Het is niet een hele sterke positieve wending, maar ik heb er wel wat van geleerd. Ik dacht dat ik de les van eigenwaarde jaren geleden al kende, daar had de puppetmaster wel voor gezorgd. Blijkbaar niet. Jammer dat ik na zoveel jaar zo weinig vooruit gekomen ben. Maar nu zit hij er echt in hoor. Als je me 's nachts wakker maakt en vraagt wat ik nooit meer mag vergeten in relaties, zal ik zonder aarzeling "Eigenwaarde!" naar je roepen, om vervolgens totaal relaxed weer in slaap te vallen. Ik ken mijn waarde en ik zal het nooit meer accepteren als iemand anders die niet ziet. Ik zal me nooit meer laten gebruiken. Ik ben geen fucking kippensoep.

Vannacht droomde ik dat ik met hem aan het dansen was. Terwijl de tranen bij allebei over onze wangen stroomden, zwierde hij me in het rond. Hoewel deze dans in droomrealiteit een stuk beter verliep dan hij in het echt zou hebben gedaan, voelde er iets niet goed. Hij zei dat het aan mij lag, dat mijn hart er niet in lag. Met alle macht probeerde ik mijn hart erin te krijgen. Op de achtergrond speelde een André Hazes-achtige smartlap waarin enkel de woorden "blijf bij me" werden herhaald. Uiteindelijk stonden we te slowen. Met mijn hoofd op zijn borst wiegden we zachtjes samen heen en weer. Ik voelde hem langzaam verdwijnen maar wilde mijn ogen niet open doen, wilde het nog niet zien. Minutenlang bleef ik door dansen op de woorden "blijf bij me" met een lege jas in mijn armen. Uiteindelijk liep er een kind naar me toe en vroeg me waarom ik zo gek aan het doen was met die jas. Ik liet de jas vallen en opende mijn ogen. Ik was wakker.

Als het nog niet duidelijk genoeg was in de echte wereld, heeft de droomwereld het er nu wel heel dik opgelegd. Het is echt helemaal over. Zelfs als hij ooit nog terug zou komen zou het nooit meer kunnen zijn hoe het was, daarvoor is teveel gebeurd.

Ik moet leren om me niet meer te laten beïnvloeden door herinneringen aan zijn bestaan. Het is nou eenmaal zo dat ik niet alles kan controleren, hoe ver weg ik die sokken ook achter in mijn kast verstop. Dat ik tijdens het googelen van een analyse techniek de scriptie van zijn broer als eerste zoekresultaat tegenkwam is kut toeval. Met toeval kan je niet vechten. Je kan er wel mee leren omgaan. Daar moet ik maar eens mee beginnen.

Na het schrijven van het hoofdstuk Boos merkte ik dat ik me minder boos voelde. Zoals altijd, hielp het opschrijven van gedachten om ze letterlijk minder ruimte in te laten nemen in mijn hoofd. Hoewel ik het natuurlijk niet mis om boos te zijn, heeft het wel een vervelend bij-effect. Zonder boosheid is er een stuk meer gemis. Ik vind het zwak van mezelf dat ik op moeilijke momenten nog steeds zo graag vastgehouden wil worden door hem. Ik mag hem niet meer willen want hij wil mij ook niet.

Ik wil zo graag weer blij zijn. Ik wil het echt maar het lukt niet. Het missen doet gewoon zo veel pijn. Die pijn wordt duizendmaal versterkt door de kennis dat hij mij niet op die manier mist, dat hij gelukkiger is nu.

Ik wil dit niet meer. Ik wil me niet meer zo voelen. Ik wil het echt niet meer. Het is niet leuk om het meisje te zijn dat aan het huilen is in haar kamer, op haar fiets, in de winkel, op de uni, op straat, onder de douche. Vroeger was huilen voor mij een rariteit. Het was een kenmerk van mij dat ik zelden huilde, ik was er bijna trots op. Nu is het mijn staat van zijn: huilend. Gisteravond ben ik weer veel te diep onder water getrokken. Dit was een van de ergste keren ooit. Ik huilde tot mijn oogleden te dik en opgezwollen waren om nog tranen door te laten. Het is best schrikbarend om jezelf van een afstandje te bekijken op die manier. Midden in de nacht slenterend door een op sommige momenten doodse, en andere momenten levenslustige stad. Onder mijn lange jas droeg ik enkel een versleten onesie. De dronken mensen lieten me met rust. Ze wisten dat ze me niet konden helpen. Het was koud en nat, maar in plaats van richting huis liep ik telkens verder weg. Anywhere but home. Afgelopen maand heb ik alle stadsdelen leren kennen. Ik weet nu waar Nijmegen begint en eindigt, waar de rijke mensen wonen en de basisscholen zitten, waar 's nachts zwervers buiten slapen en waar tot de vroege uurtjes nog lampen branden. De stad is besmet geraakt met mijn verdriet. Als een bode heb ik het overal verspreid. Elke uithoek heeft mijn tranen gekend.

Waar ik eerst nog eerlijk was tegen anderen, ben ik nu weer karakteristiek begonnen met liegen over hoe het met me gaat. Het is niet meer sociaal geaccepteerd om na zo'n lange tijd nog steeds compleet gebroken te zijn. Ik wil het ook van mezelf niet accepteren. Ben teleurgesteld in mezelf dat ik nog steeds zo verdrietig ben. Ongeduld is niet bevorderend voor het genezingsproces maar ik heb het wel.

Deze week viel ik flauw tijdens het bloed doneren. Ik weet niet precies hoe lang ik buiten westen was maar het moet best een tijdje geweest zijn omdat toen ik wakker werd er een vers verbandje om mijn arm zat, mijn stoel verplaatst was en er een paar lieve zusters om me heen stonden. Tijdens mijn bewusteloosheid voelde het alsof ik zweefde. Ik droomde zonder verhaal. In weken heb ik me niet zo rustig gevoeld. Ik had geen gedachten of stress of verdriet. Gewoon rust en leegte. Dat is wat ik nastreef voor de toekomst.

Volgens 'the law of attraction' moet je niet zeggen wat je wil dat er gebeurt, maar het uitspreken alsof het al zo is. Alleen op die manier komen je wensen echt uit. Het is een beetje een vreemde filosofie maar desperate times call for desperate measures dus: Ik ben gelukkig. Ik mis hem niet. Ik ben beter af zonder hem. Het maakt me niet uit wat hij doet of hoe het met hem gaat. Ik ben rustig. Ik ben blij.

0 notes

heraldyvonnemaas · 6 years

Text

16 augustus -20 augustus Dijon -Parijs en Deventer

Op 16 augustus vertrokken met de trein vanaf Dijon richting Parijs. Op het station aangekomen, moesten we naar een perron ergens aan het uiterste puntje van het station. Dit kon heel goed, omdat we met de lift konden. Dit was wel anders bij het station, waar we 2 uur later over moesten stappen. We hadden 5 minuten overstaptijd, snel de fietsen uit de trein. "Waar is de lift, hoe komen we op het andere perron?" Het staat ook raar dat je met de fiets en al de sporen over gaat steken, buiten het feit dat dit natuurlijk verboden is. Maar er is geen lift. HELP. Hoe dan? Nou, met fiets en al de trap eerst af en dan weer met de trap omhoog. Zonder! gleuf waar je de wielen in kunt zetten. Nee, gewoon fiets op de nek en sjouwen maar. Herald dus. De vriendelijke conducteur heeft nog wel een stukje geholpen, maar het is gelukt binnen de 5 minuten. 😰 Dan is het nog een uur en we zitten in Parijs. Op naar ons verblijfadres in de wijk Malakof, net onder arrondissement nr 14. Het is een rit van 8 km en het gaat dwars door de stad. Je krijgt er op een gegeven moment wel handigheid in, al blijft het spannend. Vooral die gigantische grote pleinen die je moet oversteken, waar ook bijna altijd ook nog eens de boel overhoop ligt vanwege wegwerkzaamheden. We hebben een heel schattig, klein appartement met zelfs een minituintje. Leuke wijk met een grote Decathlon. Daar hebben we ons zeker ruim een uur vermaakt en spullen gekocht die we niet direct nodig hadden. De volgende dag, 17 augustus, nadat we over het plein bij de Notre Dam hebben gefietst, dwars door de rijen Japanners, via het eiland Ile Saint Louis, het Joods kwartier bezocht. Aan de hand van het boek "haar naam was Sarah" de adressen opgezocht waar het e.e.a. zich heeft afgespeeld. Op indrukwekkende plekken geweest zoals het monument met de lichtjesmuur, dat ondergronds is. De eeuwige vlam waar de namen doorlopend genoemd worden van de mensen die gedeporteerd zijn in 1941 -1942. De straten waar het zich allemaal heeft afgespeeld. Een hele bijzondere wijk, ook erg druk. Het park dat le jardin du Anne Frank heet bezocht. Een loot van de kastanjeboom uit de tuin in Amsterdam bij het Achterhuis, groeit in dit park verder en is inmiddels al een hele boom. Verder ging het langs het Louvre en het militair museum dat Invalides heet. De plek opgezocht waar vroeger het Velodome d'Hiver heeft gestaan. Hierin werden op 16 en 17 juli 1942 13.000 joden bijeengedreven en hebben ze dagen zonder drinken en eten moeten wachten op deportatie. Velen hebben dit niet overleefd. Dit stadion is in de jaren 50 afgebroken en op de plek staat nu een monument, vlakbij de Eiffeltoren. We hebben ook nog het Centre Pompidou bezocht, waar je met roltrappen in een soort van glazen kokers heel hoog gaat en mooi over de stad kunt kijken. Inmiddels was het wel tijd om een restaurant op te zoeken voor het avondeten en dat hebben we dan ook maar gedaan. Zaterdag 18 augustus. Vandaag richting het Bois de Boulogne gefietst. Eerst nog langs een XL Carrefour gegaan om iets te drinken te kopen voor in het bos straks en wat fruit. Herald vond dat ik lang weg was geweest in de winkel. Dat klopt ook. Wat een grote winkel, niet normaal meer. Vlak voordat we het Bois infietsten, kwamen we langs het tennis stadion, Roland Garros. Fotomomentje, niet dat we van tennissen houden, maar wel een foto waard. Het Bois is een groot Bois, met allemaal gezellige fiets cq wandelpaden. Je kunt zelf bedenken waarvoor je het gebruikt. Er loopt een brede grote, soort autoweg, kaarsrecht door het Bois, dat in het midden wijselijk is afgesloten. Zo kan het verkeer er niet dwars doorheen razen. Heel veel hardlopers. We fietsen van boven naar beneden en van links naar rechts. We kwamen langs een langgestrekt meer te fietsen, waar de duiven ons al op zaten te wachten en een reiger hoog in de boom zat. (Nog nooit eerder gezien). Op een bankje aan het meer geluncht, tot grote vreugde van de duiven en Karel de kraai, want zij mochten een kruimeltje meepikken. Verder het Bois weer uit om door "de grote poort" van Parijs te fietsen, op de brede straat, midden in het verkeer. We eindigden bij het Louvre en daar weer in het park gezeten. Vandaag ruim 40 kilometertjes Parijs gedaan. Zondag 19 augustus Vandaag nog 1 ding op het programma en dat in de Sacre Coer. Maar, eerst rustig alles inpakken, want we moeten helaas verkassen. In eerste instantie zouden we zondag, vandaag dus, terugkomen met de trein. We hadden de accommodatie al 2 maand geleden geboekt. Een week voor de vakantie bleek dat we de trein terug naar huis niet op zondag geboekt kregen ivm de fietsen. De accommodatie, waar we de afgelopen 3 dagen waren, had helaas geen plek meer voor ons, was volgeboekt. Vandaar het verkassen naar een hotel in de buurt van Gare du Nord, waar de trein morgenvroeg vertrekt om half 8. Via het Place de la Bastille zijn we gefietst. Daar was een grote markt met van alles en nog wat en hebben we bij de Libanese kraam, broodjes voor de lunch gekocht. Aan het kanaal, iets verderop een tijdje gezeten en geluncht. We kwamen nog langs het Bataclan Theater. Geen foto gemaakt, was misschien niet zo gepast. Bij het hotel aangekomen, discussie gehad over de fietsen. Wij konden ze niet stallen in of bij het hotel. Verwezen naar de parkeergarage 200 meter verderop. Maar, de garage ging de volgende ochtend pas weer om 8 uur open. Dat was geen optie, omdat we om half 8 de trein moeten hebben. De mevrouw was onvermurwbaar, de fietsen moesten gewoon aan de nogal drukke straat blijven staan. We waren niet zo blij en bedachten een plan. We gingen eerst maar eens naar de Sacre Coer op de fiets. Oeps, wat stijl omhoog. Ons niet laten kennen. Het gebouw kwam steeds dichter bij en de trappen ernaartoe lagen voor ons. We zijn nog verder met de fiets de lucht ingegaan over een smal pad. Buiten adem, maar niets laten merken. Mensen keken ons aan en bovenaan gekomen was er ook niemand die een fiets bij zich had....... Heeeeel veel mensen daar op zo'n kleine plek. Rondgelopen, plaatjes geschoten, wat gedronken op een terras, met prijzen die net zo hoog waren als de berg waarop we zaten. Weer naar beneden en gegeten bij de Indiër. In het donker terug naar het hotel. We doen maar wat, er zit weinig structuur in het verkeer hier. Toen kwam de uitvoer van ons plan. Bij het hotel zat een andere receptionist. Gewoon net doen of onze neus bloedt en de fietsen mee naar binnen nemen. Helaas we werden tegengehouden. Deze man was wat redelijker en begreep ons probleem na de uitleg. Nu mochten we de fietsen binnen stallen, mits we ze voor 7 uur morgenvroeg maar weer buiten zetten. Duizendmaal dankjewel gezegd. Maandag 20 augustus naar Deventer Vanochtend 6.15 de wekker gezet vanwege de vroege trein. Een soort van "midnight train to Georgia" gevoel. Hoezo, vakantie? Snel de fietsen naar buiten gezet, zoals afgesproken. Ook snel het ontbijt weggewerkt en op de trappers naar Gare du Nord. Het treinen was een soort van hop on hop of ervaring. Zat je net lekker in je boek of weg te dommelen, moesten we de hele santemekraam weer opladen en afladen voor de volgende trein. 4 x overstap. In Breda met zoonlief Kenneth geluncht op het station in Breda. Om 17.00 uur weer thuis. Dennis had goed op het huis gepast.😀 In totaal 1210 km gefietst, waarvan 100 km in Parijs en 8050 meter geklommen.

0 notes

rijschoolurk · 6 years

Photo

Het jaar 2017 in vogelvlucht Zo aan het eind van het jaar ga je terugdenken aan alles wat er dit jaar gepasseerd is, Als rijinstructeur maak je het nodige mee want elk uur is anders. Vooral allerlei leuke dingen komen nu in mijn gedachten voorbij. Andere lesauto gekocht en de oude erbij gehouden als backup. Bijscholing weer gevolgd. Nieuwe instructeurs leren kennen tips en adviezen over en weer gedeeld dus weer veel geleerd maar ook van elkaar. Leerlingen die begonnen zijn en hun theorie al hebben voordat ze beginnen maar ook leerlingen die dit niet hebben voordat ze beginnen met rijles. Het is natuurlijk niet verplicht je theorie te hebben bij de start van je rijlessen maar het is wel zoveel makkelijker. Wat mij wel opvalt is dat leerlingen die hun theorie al hebben het veel makkelijker hebben dan die het nog moeten halen, ze kennen de regels immers al! Bijkomend voordeel is dat ze niet middenin de rijopleiding hoeven te stoppen dus hen kosten bespaart, want als je er een tijdje tussenuit bent vergeet je de details. Bij de praktijklessen heb je leerlingen die het allemaal gemakkelijk af gaat en zo door de rijopleiding rollen. Er zijn natuurlijk ook leerlingen die er moeite mee hebben maar deze willen wel heel graag! en volgen al je adviezen en tips op en gaan daarmee aan de slag, daar zetten de leerling en ik ons dan extra voor in en zie je vooruitgang al is het soms met kleine stapjes maar ze komen er. Zonder namen te noemen moet ik nu denken aan 2 leerlingen die een aantal jaren geleden al eens op autorijles gezeten hebben en het maar niet lukte, de ene leerling had al 2 jaar op rijles gezeten en zelfs nog geen examen gedaan en de andere leerling al 3 x gezakt was en toen maar gestopt was. Waarop ze zich nu bij mij aanmelden of ik het met hen wilde proberen, ik dacht ik ga het proberen. De ene leerling had vroeger al een paar keer examen gedaan en de andere leerling nog nooit omdat deze het autorijden maar niet onder de knie kreeg. Super gemotiveerd maar wel zenuwachtig namen ze plaats achter het stuur van de witte bolide. De eerste begon half maart en alleen maar door positieve coaching over de angsten heen geholpen en slaagde in 1 keer begin juni. De tweede leerling begon eind augustus en nog vóórdat de motor gestart werd zei deze direct "Sjoerd als jij denkt dit wordt niks zeg het dan eerlijk en houdt me niet aan het lijntje" Het enige wat ik gezegd heb was: jij gaat dat rijbewijs uiterlijk eind 2017 halen maar alleen op voorwaarde dat wij ons allebei maximaal inzetten. Dat hebben we allebei gedaan met als resultaat begin december het felbegeerde rijbewijs in the pocket en slaagde ook nog in 1 x. Toen we uit het CBR gebouw uitliepen zei deze leerling "Sjoerd ik ben je eeuwig dankbaar". Dat maakt me gelukkig en blij. Inmiddels al een paar keer tegengekomen in de slee 🚘😁 en ja daar wordt nu op doordeweekse dagen ook volop in gereden😉 op de fiets kom ik deze leerling in ieder geval niet meer tegen🤣 Aan deze 2 kun je zíen dat als de wil er is ze het kunnen en dat het dan niet lang hoeft te duren. Ik ben op al mijn leerlingen supertrots als ze slagen maar gek genoeg ben ik op deze 2 het meeste trots, puur en alleen al door hun motivatie en inzet. 54 leerlingen mochten dit jaar examen doen waarvan er 42 in 1 x slaagden bij mij wat mij dan weer een slagingspercentage oplevert van 76 - 80 % eerste examens over het jaar 2017. 12 leerlingen slaagden de 2e x en slechtst 1 moest nog een keer laten zien dat hij het kon en slaagde. Bij de herexamens dus een slagingspercentage van 76 - 80 % over het jaar 2017. Leerlingen bedankt dat jullie mij de kans gunden en ik ben trots dat jullie geslaagd zijn. Dit waren zomaar wat gedachten over het afgelopen jaar. Nieuwe leerlingen die in 2018 willen starten met autorijles geef ik het advies je alvast aan te melden dan kan ik er alvast rekening mee houden en is je plek verzekerd. Aanmelden kan eventueel met een Whatsappje. Vooruitlopend op 2018 hopen we weer op een mooi jaar en ik zal weer mijn uiterste best doen de leerlingen te laten slagen Alvast vuul eil in zegen in t naaie jaor 2018.

0 notes