tennesseeaelbrecht

[tennesseeaelbrecht]

W I E W E Z I J N - F I E N L E Y S E N

Februari begon voor mij uitstekend ;). Op zaterdag 1 februari ben ik namelijk naar het toneelstuk Wie we zijn van Fien Leysen gaan kijken. Deze vond plaats in CC Strombeek om 20u30.

Wat mij erg aantrok toen ik besloot om naar deze voorstelling te gaan kijken, was omdat het iets uniek leek te zijn. Een beetje experimenteel en filosoferend. En ik kan jullie zeggen, dat was het allemaal!

Over het algemeen zou ik zeggen dat Wie we zijn gaat over thema’s als identiteit en op zoek gaan naar jezelf.

Het toneelstuk zelf was zeer origineel. Ten eerste was het al een monoloog, aangezien Fien Leysen de enigste op het podium was. Ze vertelde wie ze is of althans wie ze, na haar lange zoektocht, denkt te zijn. En dan hebben we het niet over naam, leeftijd, werk etc. Neen. Over wie je écht bent. Want als je erover nadenkt, weet jij wie je echt bent? (Ja, ja, ik had jullie al gezegd dat het filosofisch zou gaan worden ;)). Fien vertelt over haar leven aan de hand van verhalen van haar grootouders en over haar eigen levensgebeurtenissen. Ook toont ze talloze filmpjes over gesprekken die ze met wetenschappers heeft gehad. Want als er iets is dat Fien Leysen gedaan heeft voor deze voorstelling is het wel op onderzoek uitgaan. Zo sprak ze over indentiteit met Frank de Winne, Jan De Coster, Tom Hannes, en vele anderen.

Stijn Devillé heeft volgende, sterke mening: "Fien Leysen doet het weer: op basis van interviews met wetenschappers en experts zoveel verschillende lijntjes uitwerpen dat het je duizelt, om ze dan vervolgens één voor één netjes binnen te halen en er een strik in te leggen met een ontroerend, persoonlijk verhaal. Prachtig."

Wat ik sterk vond in deze voorstelling is dat het een originele benadering heeft. Ze heeft het hele stuk namelijk gemaakt, beginnend vanuit zichzelf. Ook legde Fien zichzelf bloot. Ze stond daar, op het podium, in een simpele training. Het was duidelijk dat ze zich niet speciaal had opgekleed voor deze voorstelling, maar gewoon zichzelf was. Ze vertelt haar eigen levensverhalen aan vreemden. En tenslotte, lukte het haar om een intieme band op te bouwen met ons, haar publiek. Dit was mede dankzij het feit dat het een zeer kleine zaal was en ze dan ook een klein publiek had en ze daardoor met ieder onder ons oogcontact kon maken. Dat gaf indruk.

In een recensie van De Standaard staat het volgende: "Leysen kan poëtisch raken, doseert perfect en prikkelt ook de gedachten – steken laat ze dus niet vallen, al mis je achteraf toch scherpe kantjes die je ideeën over identiteit écht op hun kop kunnen zetten. Is dat erg? Nee, want Wie we zijn is misschien een brave, maar altijd boeiende reis tussen de wijde wereld en het eigen nest."

Ik ben het volledig eens met de recensent en ik begrijp het helemaal, want prikkelend en boeiend was Wie we zijn zeker en vast!

Opgelet: Als je niet van filosoferende onderwerpen houdt, zou ik deze voorstelling niet bekijken. Wie we zijn is dan ook geen voorstelling voor iedereen. ;)

Praktische informatie:

Wat: Wie we zijn

Wie: Fien Leysen

Wanneer: zaterdag 1 februari 2020, 20u30

Waar: CC Strombeek

Bronnen:

www.fienleysen.com

[tennesseeaelbrecht]

DE SCHPOUNTZ - COMPAGNIE MARIUS

Hier ben ik weer met een nieuw toneelstuk ;).

Op zaterdag 25 januari 2020 ben ik met vrienden van Kunst & Cultuur naar het toneelstuk De Schpountz van Compagnie Marius gaan kijken. Deze vond plaats in De Plom Blom in Ninove om 20u.

Als ik het in één woord zou moeten beschrijven: indrukwekkend.

Allereerst is het belangrijk om te weten dat Compagnie Marius de absolute meester van het openluchttheater is en daarbij ook vaste gast op festivals als Theater aan Zee en Theater op de Markt. Het gezelschap staat al sinds 1999 garant voor totaalervaringen op locatie. Ze gebruiken voornamelijk mobiele decors die in no time opgezet en afgebroken kunnen worden en spelen elke keer weer met een flinke portie spelplezier. 

Voor dit seizoen maakten ze echter een uitzondering. Deze keer liet Compagnie Marius de natuurelementen namelijk achter zich en trokken ze de theaterzaal in. 

Het toneelstuk is geschreven door Marcel Pagnol (1963) en staat dus nu bij Compagnie Marius op het repertoire. KnackFocus schreef het volgende over de auteur: “Een grootmeester in het bedenken van sappige komedies die de kleine kantjes van het mensdom met zwier en scherpte portretteren”.

De Schpountz is gewoonweg onvervalst en hartveroverend volkstheater. Het is een farce waarin het onbegrip tussen een jonge artiest met een dikke nek en een hardwerkende kleine middenstander te midden van de saucissen en de roquefort wordt beslecht.

Specifieker gaat deze groteske komedie over de nietsnut Irenee die inwoont bij zijn betweterige oom en kruidenier Baptiste en droomt van een leven als filmster. Hij is een Schpountz: iemand die denkt dat hij een groot acteur is terwijl het tegendeel waar is. De thema’s van de voorstelling zijn armoede, succes, acteren, de wereld van de cinema, familie, gekheid, bedrog etc. Maar wat en hoe De Schpountz afloopt, ga ik natuurlijk niet vertellen want dat moeten jullie zelf maar ontdekken ;).

De reden waarom ik dit toneelstuk zo indrukwekkend vind, is o.a. doordat het een waterval aan personages en ijzersterke dialogen is. Het bevat maar liefst 57 scènes en 34 personages en elke scène zit boordevol humor en sappige oneliners. En toch is het licht als een briesje.

Het feit dat vijf acteurs erin slaagden om zó goed en zó snel 34 verschillende personages te spelen is echt bewonderenswaardig. Ze leefden zich enorm in in hun rol, gingen makkelijk van de ene naar de andere personage, improviseerden fantastisch goed en waren zeer gestructureerd met het plaatsen van hun decor. En er was véél decor. En er waren heel veel kostuums, amai! Deze bestonden voornamelijk uit ouderwetse kostuums, maar aan gekheid was geen tekort. Zo was er ook een geel Napoleon-snoepje kostuum, een Napoleon kostuum, een origineel zelfgemaakt (onflatteus) wit pak en nog veel meer.

Kortom, zou ik zeggen dat De Schpountz een voorstelling is die het waard is om bekeken te worden. Het laat je gieren van het lachen en vaak genoeg is het over-the-top (dus daar moet je wel voor open staan). Maar toch is het niet alleen onozelheid, want het heeft een prachtig verhaal. De betekenis van dit stuk is vast en zeker dat je familie problemen moet aanpakken en je je dromen moet achterna gaan. Ook al ben jij de enige die er in gelooft. Want zo lang jij er in gelooft, is er hoop. En zolang er hoop is, is er leven.

Praktische informatie:

Wat: De Schpountz

Wie: Compagnie Marius

Wanneer: zaterdag 25 januari 2020, 20u

Waar: De Plom Blom Ninove

Bronnen:

https://marius.be/fr/prod-fr/?product=12437

https://www.30cc.be/nl/programma/item/de-schpountz

https://www.tessenderlo.be/activiteitendetail/3505/comp-marius---de-schpountz

[tennesseeaelbrecht]

Art is not what you see, but what you make others see.

Edgar Degas

[tennesseeaelbrecht]

H A N & G R I E T J E (E X T R A)

Ik ben altijd al naar toneelstukken gaan kijken. Ik hóu ervan! Maar sinds ik naast Toneel ook nog eens Kunst & Cultuur volg, ga ik nog vaker. Ik ga naar elke voorstelling waar ik naartoe kan haha. Verwacht hierbij dus maar véél ‘verslagen’ over toneelstukken.

Zaterdag 11 januari 2020 ben ik naar Han & Grietje gaan kijken. Het is gespeeld door de stand-upcomedian Han Coucke en theateractrice Griet Dobbelaere, die al twee decennia lang hartsvrienden zijn, sinds ze samen op het conservatorium van Gent studeerden.

In deze voorstelling zoeken ze samen uit wat ze kunnen doen op het snijpunt van comedy, theater en man-vrouw verhoudingen. Ze zoeken een evenwicht tussen theater en comedy.

Jasper Van Loy, webredacteur en concertrecensent van Knack Focus schreef volgende recensie over het toneelstuk:

“Het is niet de eerste keer dat de twee spelers op het podium, die een verleden in de toneelschool delen, de schijnbare kloof tussen hen benadrukken. Coucke is een door de wolf geverfde comedian die u kent als Han Solo, terwijl Dobbelaere voor het theater koos. Nu gaan ze voor the best of both worlds: Coucke wil zijn ware, emotionele zelf tonen, Dobbelaere gaat voor ongemakkelijke grapjes over grote spuiten.

Aanvankelijk lijkt dit stuk zich vooral op een andere tweedeling te focussen, die tussen de seksen, maar de 'omverwerping van het laatste seksistische bastion in de podiumkunsten' - hun woorden, niet zonder ironie gedeclameerd - komt niet van de grond. Het gepingpong tussen beiden kan ons tijdens het openingskwartier niet overtuigen: niet inhoudelijk genoeg voor theater, niet witty genoeg voor comedy.

Het man-vrouwidee wordt één keer interessant benut, in een bit over de reclamespotjes die Dobbelaere ooit insprak. Terwijl zij haar eigen tamponreclame imiteert, gaat hij los op het soundboard vol scheten en trompetten. Zij eigent zich vervolgens het plezier toe om 'dikke vette schaamlippen te zeggen', waarop hij dan weer steigert. Wie is hier nu eigenlijk de grootste vetzak? Voor we die vraag kunnen beantwoorden, raken we in een routine verzeild over de stiftjes van Damiaanactie, meteen het beste stuk van de show. De sketch begint warrig, maar blijkt achteraf gestructureerd volgens het comedyboekje. Een achttienjarige toeschouwer krijgt de hoofdrol, staat erbij en kijkt ernaar.

Het afsluitende deel, over een uit de hand gelopen toneelkus van twintig jaar geleden, had evengoed uit een stand-upshow kunnen komen, zo associatief is het opgebouwd. Het enige verschil is de dialoogvorm, en daar zit 'm net de angel: met twee kun je de voor-de-vuist-weg-mentaliteit van de meeste comedians - de kunst om de zaken te vertellen alsof je ze net hebt bedacht - niet hooghouden. Door als duo te werken, zetten Coucke en Dobbelaere de regels van de bühne op losse schroeven. Misschien is de stand-upper wel evenveel acteur als de speler in het gesubsidieerde gezelschap, denken we onvermijdelijk na vijf kwartier.

We moeten eerlijk zijn: als comedyvoorstelling duikt Han en Grietje af en toe onder de lat. De spelers proberen met de genderclichés te dollen, maar puren daar te weinig grappen of andere interessante dingen uit. Wél is deze voorstelling een fijn experiment op meerdere vlakken, dat de toeschouwer een blik gunt op de achterkant van de comedy en op de juiste momenten slim genoeg is om ons zin te laten krijgen in meer van dit geëxperimenteer.”

Over het algemeen ben ik het met de recensent eens. Ik had absoluut een leuke avond, want zelf heb ik erg goed gelachen, maar alle negatieve dingetjes die hij aanhaalt zijn effectief zo. Ik denk dat of het stuk goed of slecht is, van persoon tot persoon varieert. Mijn mama en leerkracht Woord vonden het bijvoorbeeld erg slecht. Maar echt héél slecht. In tegenstelling tot hen vond mijn papa het dan weer wel goed.

Het allerleukste van de hele voorstelling vond ik dat er interactie met het publiek was. Twee mensen uit het publiek (een zekere Ewald en Leopold) kregen een belangrijke rol. Ze moesten dingen voorlezen, op het podium gaan, enzovoort. Dit was écht hilarisch!! Zelfs grappiger dan de grappen van de acteurs zelf. Hierbij denk ik dan ook dat moesten het niet Ewald en Leopold geweest zijn (= twee érg grappige oudjes), het misschien wel niet helemaal zo grappig geweest zou zijn.

Persoonlijk vond ik Han Coucke, ook wel gekend van Han Solo, het beste. Hij speelde goed en kon zeer goed improviseren en inspelen op het publiek. Dit miste ik wel bij Griet.

Blijkbaar hebben ze met hun voorstelling “Han & Grietje” op het Utrechts Cabaretfestival zowel de juryprijs als de publieksprijs gewonnen. Dat is leuk voor hen, maar ik heb stukken gezien die al veel beter waren en deze twee prijzen veel meer hadden verdiend. Jammer.

Praktische informatie:

Wat: Han & Grietje

Wie: Han Coucke & Griet Dobbelaere

Wanneer: zaterdag 11 januari 2020

Waar: De Ploter Ternat

Bronnen:

https://focus.knack.be/entertainment/podium/han-en-grietje-gunt-u-een-dubbele-blik-op-de-achterkant-van-de-comedy/article-review-1443633.html?cookie_check=1580141320

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/03/02/han-coucke-en-griet-dobbelaere-bundelen-krachten-in-voorstelling/

https://m.nieuwsblad.be/cnt/dmf20190609_04451512

[tennesseeaelbrecht]

N I G H T O F T H E P R O M S 2 0 1 9

Zoals jullie wel al weten ben ik iemand die graag bezig is met cultuur. Ook mijn ouders weten dat en daarom kreeg ik van hen het volgende cadeau voor mijn 16e verjaardag: tickets voor Night of the Proms.

Night of the Proms is een muziekfestival dat jaarlijks georganiseerd wordt in Europa en sinds 2014 ook in de Verenigde Staten. Hierbij wordt klassieke muziek gecombineerd met popmuziek. 350 jaar muziekgeschiedenis wordt gebracht door het huisorkest Antwerp Philharmonic Orchestra en een koor. Daarnaast treden ook heel wat artiesten met uiteenlopende genres uit binnen- en buitenland op. Het concept werd al internationaal bekroond met een Emmy Award, een Goldene Kamera en een Live Entertainment Award. Het werd ook al door meer dan 10 miljoen bezoekers bijgewoond in Europa en de Verenigde Staten.

De eerste editie vond plaats in 1985. De organisator is PSE Belgium en de oprichters zijn Jan Van Esbroeck & Jan Vereecke.

Mijn papa was aanwezig op de voorstelling van 1996 en hij was er helemaal weg van! Het was en zal altijd een onvergetelijke herinnering voor hem zijn. Vandaar dat hij mij dit cadeau gaf. En ik kan zeggen dat hij helemaal gelijk heeft. Dit is fantastisch!

Night of the Proms 2019 is de 35e editie en vond plaats in het Antwerps Sportpaleis op 22 en 23 november 2019, beide om 20u30.

De presentator (en tevens zanger) dit jaar was Bart Peeters. Jan Vereecke van PSE Belgium zei het volgende: “ Het succesrecept van de voorbije jaren in België en Nederland waar de presentator ook zingt, bracht ons bij Bart Peeters. Voor ons is hij een vriend van het huis: hij presenteerde Night of the Proms al enkele keren in Nederland, geeft regelmatig gastoptredens bij onze eigen producties en treedt regelmatig solo op in onze zalen. We hebben onze stoute schoenen aangetrokken en hem gevraagd of hij onze drie shows in 2019 van Night of the Proms wil presenteren. Hij hapte vrijwel meteen toe en daar zijn we bijzonder trots op. Dat hij daarenboven ook nog muzikaal uit de hoek zal komen, is voor ons een dikke plus”.

Ik luister graag naar Bart Peeters dus was hier zeer blij mee! Ik vind dat hij goed is in wat hij doet en dat hij de mensen heel goed kan motiveren. Hij is een uitstekende presentator.

Wat betreft het Antwerp Philharmonic Orchestra, kan ik zeggen dat het moeiteloos van het ene genre naar het andere overschakelt. Met veel klasse slagen de muzikanten erin de verschillende stijlen en eeuwen te overbruggen, de stap te zetten van klassiek naar pop en terug en de grenzen tussen de genres zelfs te doen vervagen. In zijn kernbezetting telt het APO zo’n 50 musici, maar voor grotere uitvoeringen als Night of the Proms wordt het orkest tot een 72 koppen tellend ensemble uitgebreid.

Het koor, genaamd Fine Fleur, werd speciaal voor de editie van 1995 opgericht en zorgde tijdens die vuurdoop voor sterke vocale begeleiding van wereldsterren als Andrea Bocelli en Roger Hodgson. Doorheen de jaren evolueerde deze uitbundige groep zangers tot een wezenlijk onderdeel van Night of the Proms. Nu eens ondersteunt het koor orkestrale popsongs als achtergrondkoor, dan weer treedt Fine Fleur op de voorgrond met een klassiek werk of originele mash-up. Het publiek kent deze mix van professionele- en hobbyzangers als een dynamisch gezelschap dat regelmatig voor kippenvel zorgt.

De verschillende artiesten waren Ronan Keating, 10cc, Maxi Jazz (frontman van Faithless), NotP Backbone, The Pretty Vanillas, John Miles en Tony Henry.

Ronan Keating maakte, na zijn debuut als lid van de succesgroep Boyzone, vanaf 1999 solo furore met hits als ‘When You Say Nothing At All’, ‘Life Is A Rollercoaster’ en ‘If Tomorrow Never Comes’. De 42-jarige Ier met zijn onmiskenbare stem zit ondertussen 26 jaar in het vak en kan terugblikken op heel wat successen en hoogtepunten.

Het Britse 10cc is één van de meest inventieve en invloedrijke bands uit de popgeschiedenis. Megahits als ‘Donna’, ‘The Wallstreet Shuffle’, ‘I’m Not In Love’ en ‘Dreadlock Holiday’ groeiden uit tot evergreens, mee door hun tongue-in-cheek teksten en catchy refreinen. 10cc verkocht in bijna een halve eeuw meer dan dertig miljoen platen.

Maxi Jazz (echte naam Maxwell Fraser), wereldberoemd geworden als frontman van Faithless, is voor het eerst te gast op Night of the Proms. Faithless was één van de allergrootste dance-acts in de jaren 90 en veroverde wereldwijd de charts met ‘Insomnia’ (1996), ‘God Is A DJ’ (1998), ‘We Come 1’ (2001) en ‘I Want More (2004)’.

De veelgeprezen huisband van Night of the Proms werd vorig jaar officieel gedoopt tot ‘NotP Backbone’ en bestaat uit vijf professionele topmusici die al jaren de nationale en internationale artiesten van deze topshow begeleiden: Geert Keysers (toetsen), Rogier van Wegberg (bas), Hans van den Hurk (drums), Arnold van Dongen (gitaar) en Patrick De Smet (percussie). Tom Vanstiphout verving Arnold op gitaar in 2019.

The Pretty Vanillas, oftewel de backingvocals van Night Of The Proms, zijn Julia van de Ketterij, Rob de Nijs en Michelle Oudeman. Ze hebben samengewerkt met diverse nationale en internationale artiesten, live, in de studio en bij diverse tv programma’s. Op een zeer natuurlijke en indrukwekkende manier begeleidde dit trio reeds wereldtoppers als Natalie Imbruglia, Natasha Bedingfield, Chaka Khan, Joe Jackson, Anastacia en The Beach Boys.

John Miles was erbij toen in 1985 de eerste editie van de Night of the Proms plaatsvond en hij is blijven komen. John was nog heel jong toen de piano en de gitaar geen geheimen meer voor hem kenden. Op zijn achttiende was hij klaar voor een professionele muziekcarrière. Hij speelde eerst bij een semi-professionele band en vormde later onder zijn eigen naam een band die voornamelijk soulcovers bracht. De rockballade “Music (Was My First Love)” werd een wereldhit en leidde tot een Amerikaanse tournee met Elton John. Hij werd ook al door artiesten als Jethro Tull, de Rolling Stones, Fleetwood Mac, Tom Petty, Stevie Wonder, Jimmy Page van Led Zeppelin, Tina Turner en Joe Cocker mee op tournee gevraagd.

Normaal gezien zou ook Natalie Choquette, een Frans-Canadese sopraan die in 1999 furore maakte op Night the Proms, optreden, maar zij brak het weekend ervoor haar enkel waardoor ze jammer genoeg niet kon optreden.

Zij werd voor de shows in Antwerpen en Rotterdam vervangen door Tony Henry, een operazanger die doorheen de jaren een geheel eigen stijl ontwikkelde waardoor hij wordt vergeleken als een combinatie van Pavarotti en Puff Daddy.

In 2006 stond Henry ook al op het Night of the Proms-podium.

Ikzelf ben samen met mijn zus naar de voorstelling van vrijdag 22 november gaan kijken. We hadden staanplaatsen en hoewel we redelijk laat waren, stonden we super dicht bij het podium. Dit maakte alles nog veel bijzonder! Ik ben zeer dankbaar dat ik ben mogen gaan, want het gevoel dat je krijgt als je daar staat en al die mooie klanken hoort is werkelijk onvergetelijk.

Wat ook heel leuk is, is dat dit een optreden voor iedereen is, van jong tot oud. Ik zag kleine kindjes, jongvolwassenen, volwassenen en oudjes. Iedereen danste met iedereen, maakt niet uit welke leeftijd je had. Dit is toch prachtig?

Ik raad iedereen oprecht aan om dit minstens één keer in zijn leven te doen. Geloof mij, je zal er een onvergetelijke mooie herinnering aan overhouden.

Praktische informatie:

Wat: Night of the Proms 2019

Wanneer: 22 en 23 november 2019

Waar: Antwerps Sportpaleis

Prijs: Naargelang de plaats: 29, 34, 48 of 61 euro.

Bronnen:

https://www.sportpaleis.be/nl/kalender/2019-2020/night-of-the-proms-2019

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Night_of_the_Proms

https://notp.com/belgie/artiesten/

[tennesseeaelbrecht]

A N G È L E - G R O T E M A R K T (E X T R A)

Na één keer naar een concert geweest te zijn, wist ik het. Ik wou en zou vaker naar concerten gaan. Omdat het gewoon zo leuk is! Ik had duidelijk de smaak te pakken.

Van 25 tot 29 september vierde de Franstalige gemeenschap feest in Brussel. Er waren heel wat festiviteiten, maar het toppunt was toch wel Angèle.

Angèle Van Laeken (Ukkel, 3 december 1995) – artiestennaam Angèle – is een Franstalige Belgische singer-songwriter. Haar debuutalbum Brol kwam uit in oktober 2018. Met Tout Oublier brak Angèle een record in Wallonië als langst genoteerde nummer 1 hit door een Belgische artieste.

Ze gaf die vrijdagavond 27 september dus een gratis optreden op de Grote Markt. De ‘Tout Oublier’-zangeres is zeer populair en ook ik vind haar fantastisch! Ze brengt zo een mooie liedjes! Wauw.

De Brusselse popsensatie liet het beste van zichzelf horen vanaf 20u30. Ze zong vijf van haar grootste hits, waaronder een familie duet met Romeo Elvis.

Angèle had voor de gelegenheid ook enkele bevriende artiesten uitgenodigd, zoals de rapper Mc Solaar, Tamino, Jeanne Aded, Aloïse Sauvage, het komische duo Caballero & Jeanjass en Alain Souchon.

Het plan was dus dat ik Angèle vrijdagavond live zou zien. Jammer genoeg was de maximale capaciteit (6.000!) van de Grote markt al snel bereikt en waren ik en mijn vrienden te laat. Dus dan zijn we naar het De Brouckèreplein gegaan, waar we de hele voorstelling, samen met nog 4.000 andere mensen, gevolgd hebben op een groot scherm. En hoewel het niet live was, was het nog altijd fantastisch!

Voor zij die er niet bij konden zijn - het hele concert is ook uitgezonden geweest op La Une.

Praktische informatie:

Wat: een concert (voor het feest van de Franstalige gemeenschap).

Wie: Angèle (Van Laeken) + verschillende artiesten.

Wanneer: vrijdag 27 september 2019 om 20u30

Waar: Grote Markt, Brussel

Prijs: gratis

Bronnen:

https://www.bruzz.be/culture/music-nightlife/angele-op-grote-markt-voor-dag-van-franstalige-gemeenschap-2019-09-20

[tennesseeaelbrecht]

H Y B R I S - H E T N I E U W S T E D E L I J K

Wauw.

Ik ben vrijdagavond 15 november 2019 met mijn mama naar een aangrijpend toneelstuk gaan kijken. Het was prachtig. Maar ook zwaar, omdat het besef er is dat dit de harde realiteit is.

Ik stel u voor: Hybris van Het nieuwstedelijk.

Het toneelstuk gaat over een ontmoeting in de onderbuik van een ziekenhuis. Zij, een chirurge, probeert zich staande te houden. Hij, voormalige patiënt en met krukken, wacht op nieuws. En er is tijd. Tijd om te delen wat ze al lang met zich meeslepen.

De voorstelling geeft de werkelijkheid weer. In overboekte operatiekwartieren bezwijken chirurgen onder de druk. Een systeem stuit op zijn limieten.

Het toneelstuk is geschreven door Christophe Aussems (1975), mede-oprichter van Het nieuwstedelijk (het stadsgezelschap van Hasselt, Leuven en Genk) en maakt deel uit van de artistieke kern.

Hij schreef het op basis van uitgebreide research en interviews. Christophe sprak chirurgen en patiënten over wat er met hen gebeurt als het fout loopt. Tien diepte-interviews vormden de belangrijkste inspiratiebron voor deze toneeltekst.

Een eerste ‘reden’ waarom hij dit toneelstuk - over medische fouten en de grote druk op chirurgen - geschreven heeft, is door iets wat er gebeurt is in zijn prille begin. Door een medische fout tijdens een keizersnede is zijn moeder bijna gestorven na zijn geboorte. Dit feit heeft hem altijd gefascineerd. Ook een latere ervaring uit zijn leven, een fikse burn-out, was belangrijk bij het ontstaan van deze tekst. Het is namelijk zo dat heel veel mensen uit de medische wereld te kampen hebben met een burn-out en dat het risico op dit genadeloze fenomeen twee keer groter is na betrokkenheid bij medische falen.

Erwin Jans van www.theaterkrant.nl schrijft volgende samenvatting en mening over het toneelstuk:

“Aussems heeft ervoor gekozen om beide personages (David en Zoë) tegenover elkaar te plaatsen in een geïsoleerde omgeving (de kelders van het ziekenhuis) waarin het enige contact met de buitenwereld via de telefoon verloopt. Ze ontmoeten elkaar op een emotioneel kwetsbaar moment. De moeder van David wordt na een auto-ongeval geopereerd en Zoë heeft als chirurg net een medische fout gemaakt die ze weliswaar kon herstellen, maar die haar zelfvertrouwen zwaar heeft ondermijnt. Zij staat op het punt om in te storten. David heeft als achttienjarige een operatie ondergaan waarbij een medische fout leidde tot verlamming van de benen. Wanneer later in het stuk blijkt dat Zoë assisteerde bij die operatie en dus een bepaalde mate van verantwoordelijkheid heeft, zijn beide personages tot elkaar veroordeeld. Die ontdekking gebeurt precies in de helft van het stuk dat bestaat uit 15 scènes. Terwijl de personages zich voorheen nog op een zekere afstand van elkaar bewogen, worden vanaf dan de gesprekken op het scherp van de snee gevoerd. Door de bevreemdende omgeving, het onwaarschijnlijke toeval van hun ontmoeting en hun emotionele onzekerheid raken de personages met elkaar verbonden in een netwerk van schuldgevoelens, verwijt en zelfrechtvaardiging. Ze komen terecht in een double bind waarin ze nu eens elkanders slachtoffer dan weer elkanders beulen zijn. De twee personages hakken hard op elkaar in, met de intensiteit van een koppel dat in een relationele crisis zit. Sommige scènes lijken nu eens op een politie-ondervraging dan weer op een verhoor in een rechtbank.”

Ook verduidelijkt Erwin Jans dat Hybris als voorstelling een rol kan spelen in het op gang brengen van een publieke discussie rond dit moeilijke onderwerp. De veelheid aan thema’s vraagt gewoon om een bijkomend gesprek. Daar zit precies de spanning met de gesloten dramatische vorm.

Misschien vraag je je ondertussen wel af vanwaar de titel Hybris komt? Wel op www.zuiderlucht.eu vond ik volgende uitleg, geschreven door Twan van den Brand.

“Hybris, overmoed, refereert niet alleen aan de chirurg die over het leven van de ander beschikt en zich plaatsvervanger van God waant. Het heeft evenzeer een relatie met de patiënt die als Don Quichotte het gevecht om transparantie en genoegdoening aangaat. “Het vergt moed om naar de rechter te stappen na een medische fout. De tegenstander is machtig. En het vraagt bijna óvermoed om zo’n zaak vol te houden. De procedure is lang en duur, de stress groot. Het maakt mensen soms fysiek ziek”, constateert Aussems.

Hybris slaat bovendien op de economische wetten die de zorg dicteren. “Voor de negatieve effecten zouden we meer oog moeten hebben.” En ja, hij bekent het met een glimlach, misschien is ook de theatermaker die denkt een taboe-onderwerp bespreekbaar te kunnen maken aan overmoed ten prooi. “Aan theater maken zit voor mij maatschappelijke urgentie vastgeklonken. Ik wil in de eerste plaats zelf inzicht krijgen en dat vervolgens delen met zoveel mogelijk andere mensen. Ik wil verschillende perspectieven tonen. Het begint bij elkaar begrijpen, bij begrip hebben. Ik hoop dat Hybris laat zien wat zo’n ontmoeting kan opleveren. Hoe de een en de ander daarna verder kan.”

De voorstelling vond plaats in de Westrand te Dilbeek om 20u30, maar er was een voorbespreking om 20u00. Dit vind ik altijd heel interessant omdat je veel meer achterliggende dingen te weten komt. Het werd gehouden door Christophe Aussems en ik kan iedereen aanraden om naar de voorbespreking van een toneelstuk te gaan, als die er is. Ook ga ik tijdens mijn lessen cultuur (woord), er samen met mijn leerkracht en medeleerlingen over nabespreken. En geloof me, dit stuk en dit onderwerp zijn de moeite waard om over te spreken en te filosoferen.

Waarom ik naar dit toneelstuk ben gaan kijken, is onder andere omdat het over de medische wereld gaat en ik er al sinds ik klein ben van droom om oftalmoloog te worden. Dat is een arts die gespecialiseerd is in de ogen. Dit is mijn grootste droom. Ik heb na dit stuk zeer veel geleerd en ga dit absoluut niet vergeten. Het heeft mij belangrijke waarden bijgebracht die ik, en dan vooral als toekomstige arts, voor altijd moet blijven koesteren.

Het stuk werd gespeeld door de acteurs Inge Paulussen (als Zoë) en Tom Ternest (als David). Ze stonden de hele voorstelling achter een glazen wand. Hierdoor leek het alsof ze echt in een ruimte waren en het publiek stiekem meekeek naar hun persoonlijke ontmoeting, zonder dat zij dit doorhadden. Het was indrukwekkend goed gespeeld. In mijn ogen speelden beide acteurs geen toneel, maar wáren ze gewoonweg wie ze speelden. Het was zo reeël en wauw, die gevoelens. Ik werd meegezogen in hun wereld en voelde hun angst, verdriet en hoop.

Nog iets extra fantastisch aan deze voorstelling is dat er live muziek was, gebracht door Stefan De Reese en Tom Buys. Hun prachtige klanken, maakten alles nog intenser.

Het verhaal, het spel, de muziek. Alles was zo betoverend, aangrijpend, ontroerend. Dit is en zal voor altijd één van de toneelstukken blijven die ik nooit ga vergeten. Het heeft diepe indruk om mij gemaakt. Absoluut. 10/10

Praktische informatie:

Wat: toneelstuk Hybris - Het nieuwstedelijk

Schrijver + maker toneelstuk: Christophe Aussems

Acteurs: Inge Paulussen en Tom Ternest

Wanneer: Vrijdag 15 november 2019 20u30 - inleiding om 20u00.

Waar: Westrand Kamerijklaan 46, 1700 Dilbeek, België

Prijs: €10.00 (-26/dagstudent)

Bronnen:

https://www.theaterkrant.nl/kritiek/de-grijze-wereld-van-medische-fouten/

https://www.zuiderlucht.eu/over-moed-en-overmoed/

[tennesseeaelbrecht]

W I E R T Z M U S E U M

Al sinds ik klein ben, heb ik een open geest voor alles wat met cultuur te maken heeft. En zo dus ook voor musea.

Musea over schilders, fotografie, natuurwetenschappen... Maakt niet uit over wat het gaat, ik hou er sowieso van.

Vandaag ben ik met twee vrienden naar Brussel gegaan. We zijn het Wiertz museum gaan bezoeken en ik was oprecht betoverd.

De Belgische schilder, beeldhouwer en schrijver Antoine-Joseph Wiertz (Dinant, 22 februari 1806 - Elsene/Brussel, 18 juni 1865) is een controversiële figuur uit de Belgische romantiek. Hij zag alles zeer groot en schilderde dan ook op gigantische doeken. Allemaal zeer impressionant!

Het Wiertz museum is onderdeel van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België te Brussel. Het werd als atelier met woning op kosten van de staat gebouwd voor de schilder Antoine Wiertz, die als tegenprestatie zeven monumentale schilderijen zou nalaten. Vrij kort na de dood van de kunstenaar werd het atelier een museum. Henri of Hendrik Conscience woonde vanaf 1868 in het huis, tot aan zijn dood in 1883.

Wat ook zeer interessant is, is dat het museum niet alleen zijn schilderijen, maar ook zijn talloze kleine schetsen toont. Op deze manier kan men heel de evolutie van zijn werken zien.

Enkele van zijn werken zijn:

- ‘Grieken en Trojanen strijden om het lijk van Patrocles' (1844-45): een imposant doek van meer dan 8 meter breed. Als ex-Griek en Latinist vind ik dit natuurlijk een ongelooflijk mooi werk. Het is ook écht knap hoe Wiertz de spanning en kracht in het schilderij zo levendig heeft kunnen uitbeelden.

- 'De overhaaste begrafenis' (1854): in dit schilderij vindt men de obsessie van Wiertz voor het macabere, het morbide zeer goed terug.

- ‘Deux jeunes filles’ ou ´La belle Rosine’ (1847): een prachtig schilderij van een naakte vrouw die naar een skelet staart. Zou Rosine én het naakte meisje én het skelet zijn? Het is een strijd tussen de schoonheid en de dood, Eros en Thanatos.

Een enorm lieve man, die in dat museum werkt, heeft ons heel wat uitleg gegeven. Het was fantastisch met hoeveel passie die man over de werken van Wiertz sprak.

En doordat hij ons zo veel uitleg heeft gegeven, kwamen we de verdere symboliek in zijn werken te weten en dat heeft het allemaal nóg leuker gemaakt!

Zo zijn we te weten gekomen dat het Vrijheidsbeeld in NY geïnspireerd is op een beeldhouwwerk van Wiertz. Ongelofelijk, toch? Op www.canvas.be wordt dit in volgende recensie goed uitgelegd.

“In 1862 maakt Wiertz een ontwerp voor een beeld van 45 meter dat boven op een rots in zijn geboortestad Dinant zou komen te staan: De Triomf van het Licht. Het – lichtelijk megalomane – project wordt nooit gerealiseerd. Er komt wel een kleinere kopie op een heuveltop in San Francisco. Dat beeld, dat Lady Liberty wordt genoemd, verdwijnt kort na 1954. Enkel de sokkel staat er nog. Er zijn auteurs die menen dat de Franse beeldhouwer Bartholdi zich heeft laten inspireren voor zijn beroemde New Yorkse Vrijheidsbeeld op het beeld van Wiertz, dat een bijna identieke vrouwenfiguur met toorts voorstelt. Het staat vast dat Bartholdi Brussel heeft bezocht nadat Wiertz zijn sculptuurmodel voor Triomf van het Licht in gips had uitgevoerd. Bartholdi zou Wiertz' model in het achterhoofd gehouden hebben bij het ontwerp van het Vrijheidsbeeld, waarvan de allereerste versies dateren van de jaren '70. Het beeld in New York wordt ingehuldigd in 1886, maar toen was Wiertz al jaren dood en dus komt er nooit een klacht van plagiaat.”

Antoine Wiertz had, zoals eerder al vermeld, een speciale persoonlijkheid. In volgende recensie op www.canvas.be vond ik volgende uitleg.

“Reeds tijdens zijn leven en ook nadien wordt de kunst van Antoine Wiertz met gemengde gevoelens ontvangen en beoordeeld: enerzijds wordt hij bejubeld als een 'reus' (Thorvaldsen). Blijkbaar valt zijn oeuvre wel in de smaak bij de Belgische overheid, getuige de bouw van zijn atelier op staatskosten. Anderzijds wordt hij in weinig omfloerste termen weggehoond als een 'schaamteloze bluffer' (Baudelaire), een 'artiste pompier' (Marijnissen), zijn reusachtige doeken als 'buitenproportioneel geknoei'. Omwille van zijn gitzwarte, bizarre interesses wordt hem zelfs een 'neiging tot psychopathie' toegedicht.”

Het museum is dan wel iets kleiner, maar vele malen mooier dan grotere musea. Ook kunsthistorici beseffen dat er niet veel volk naar dit museum komt, maar ze zeggen wel dat het gedoemd is om te blijven bestaan.

En gelukkig! Want het zou echt heel erg zijn moest dit museum sluiten... Zeker een aanrader om te bezoeken!

Praktische informatie:

Wat: Musée Wiertz Museum

Wanneer: - Dinsdag tot en met vrijdag: van 10:00 - 12:00 en van 12:45 - 17:00 - Weekends: enkel voor groepen met een gids van Educateam - [email protected] - Sluitingsdagen: gesloten op maandag en volgende feestdagen: 1 januari, de 2de donderdag van januari, 1 mei, 1 november, 11 november, 25 december - Op 24 en 31 december sluiten de Musea om 14:00

Waar: Vautierstraat 62 1050 Brussel

Prijs: gratis

Bronnen:

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Wiertzmuseum

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Antoine_Wiertz

https://whichmuseum.be/belgie/brussel/musee-wiertz-museum

https://www.canvas.be/canvas-curiosa/het-morbide-genie-van-antoine-wiertz

[tennesseeaelbrecht]

X A N D E R D E R Y C K E ( E X T R A )

Ik ben een enorme liefhebber van toneel. (Ik doe het zelf dan ook al negen jaar). En ik hou ook enorm veel van humor en comedy. Vandaar dat ik besloten heb om op zaterdag 28 september 2019 naar Xander de Rycke te gaan kijken.

Xander De Rycke (Gent, 19 december 1987) is een Vlaamse stand-upcomedian uit het Oost-Vlaamse Zelzate.

In de nieuwe Houdt het voor bekeken blikt comedian Xander de Rycke met veel plezier én ergernis terug op het afgelopen tv- en filmseizoen. Dit doet hij voor het derde jaar op rij en toch voelt het opvallend fris aan.

Enkele van zijn grappen gingen over het programma Karen maakt een plaat, Van Gils en gasten, Gert Late Night, Niels Destadsbader, James Cooke, De buurtpolitie, de derde F.C. De Kampioenen film, Temptation Island ...

Zijn moppen waren scherp en nietsontziend. Ook dit jaar zal hij zich bij sommige mediafiguren niet populair gemaakt hebben.

Volgens recensent Ewoud Ceulemans is het Xander gelukt om zich te vernieuwen en te verbeteren. Zijn mix van oprechte irritaties, scherpe inzichten en genadeloze grappen wordt elk jaar iets fijnzinniger. Houdt het voor bekeken heeft zijn houdbaarheidsdatum nog niet bereikt.

Ikzelf heb zijn vorige shows nooit gezien, dus qua verbetering zou ik niet kunnen oordelen. Wel kan ik zeggen dat ik het een zeer leuke een grappig voorstelling vond. Ik heb veel gelachen, hoewel het niet de beste comedy show is die ik al gezien heb.

Praktische informatie:

Wat: Stand-upcomedy

Wie: Xander de Rycke

Wanneer: zaterdag 28 september 2019 20u30

Waar: De ploter Ternat

Prijs: €11

Bronnen:

https://www.demorgen.be/tv-cultuur/xander-de-rycke-houdt-het-voor-bekeken-de-hilarische-ergernissen-van-een-naieve-kloot~bc33e6f6/

[tennesseeaelbrecht]

H O M E R O S: 5 V R O U W E N ( E X T R A )

De oude Grieken, de Olympische goden, mythes, filosofen ... Alleen al bij het horen van deze woorden word ik spontaan blij. Ik hou oprecht, met heel mijn hart, van alles dat te maken heeft met de klassieke oudheid! Toen ik dan ook hoorde dat ik via mijn leerkracht Latijn (en ex-leerkracht Grieks) naar een voorstelling over Homeros kon gaan, was ik meteen verkocht.

En zo gebeurde het dus, dat ik, samen met mijn leerkracht en nog een paar andere in-Homeros-geïnteresseerde-leerlingen, naar de toneelvoorstelling “Homeros: 5 vrouwen” ben gaan kijken.

Op donderdag 26 september 2019 om 20u zat ik dus met grote verwachtingen te wachten in Theater Tinnenpot in Gent tot de voorstelling zou beginnen.

Els Deceukelier en Jo Decaluwe stonden met hun tweeën op het podium. Zij lazen en ‘speelden’ teksten uit de Ilias en Odyssee van Homeros; de beroemde Griekse dichter en zanger die leefde van ca. 800 voor Christus tot 750.

De teksten waren naar het Nederlands vertaald en bewerkt door Patrick Lateur.

Vijf vrouwen uit de Ilias en de Odyssee vormden het onderwerp:

- Helena, de mooiste vrouw van Griekenland.

- Penelope, de trouwe vrouw van Odysseus.

- Andromache, de vrouw van de Trojaanse koningszoon Hektor.

- Nausikaä, de aantrekkelijkste meisjesfiguur uit de Odyssee.

- Circe, de heks die haar vijanden in beesten veranderde door middel van toverdranken.

Beide acteurs brachten de teksten op een levendige manier voor. Tussen de teksten door was er ook altijd een ‘speelmomentje’ met bijpassende muziek.

Wat ik leuk vond aan deze voorstelling is vooral dat ik erg veel te weten ben gekomen over deze vijf bewonderenswaardige vrouwen.

Ook waren de vertalingen zelf zéér mooi! Knap werk van Patrick Lateur.

Iets dat ik minder goed vond, was dat Els Deceukelier te veel de aandacht op zichzelf vestigde en zo de mooie balans tussen beide acteurs verstoorde. Wat zeer jammer is...

Daartegenover heeft acteur Jo Decaluwe mij kunnen ontroeren door zijn prachtige manier van lezen.

En tot mijn grote teleurstelling was het ook meer een lezing, dan een toneelstuk. Want buiten voorlezen, met dobbelstenen gooien en vreemd ‘dansen’ werd er niet zo veel anders gedaan.

Het was een interessante avond en ik heb zeer mooie vertalingen gehoord, maar deze voorstelling is niet één van de beste die ik al gezien heb. Jammer. 4/10

Praktische informatie:

Wat: toneelstuk/lezing

Wanneer: donderdag 19, zaterdag 21, donderdag 26 september, vrijdag 4 en zaterdag 5 oktober, telkens om 20u.

Waar: Tinnenpot - Tinnenpotstraat 21 9000  Gent

Prijs: €15,0

Vertaling, bewerking, begeleiding: Patrick Lateur

Zegging en spel: Jo Decaluwe, Els Deceukelier

Bronnen:

https://www.google.be/amp/s/patricklateur.be/2019/09/18/homeros-5-vrouwen/amp/

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Homerus