totelostoukosmou
Το τελος του κοσμου
96 συμμετοχές | 6/5/2019-12/11/2019
97 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
browningarmscompany1
Untitled
sunny247
glasses in the sun
onlyexit-blog-blog
Wait, what is this?
rivercblake
River
fdt45
Fdt45
Text
Το τέλος του κόσμου e-book
Το τέλος του κόσμου ήταν ένα ιδιαίτερο project που σκοπό είχε τη διάδοση της ανοιχτής λογοτεχνίας, να δώσει βήμα σε νέους συγγραφείς να ακουστούν, αλλά και να διεγείρει τη φαντασία όσων πήραν μέρος μέσα από την πρόβλεψη για το πώς μπορεί να τελειώσει ο κόσμος. Ο κάθε συγγραφέας είχε τη δυνατότητα να γράψει από μία έως πέντε συμμετοχές-εκδοχές. Με αποτέλεσμα να γεννηθούν 96 τέτοια κείμενα.
Ιδέα & επιμέλεια έκδοσης:
Γιώργος Ιατρίδης
Εκδόσεις iatridis.gr
ISBN: 978-618-00-1634-5
Το e-book διανέμεται δωρεάν με άδεια Creative Commons
Κατεβάστε δωρεάν το e-book:
https://iatridis.gr/2019/12/03/telos-ebook/
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου V, Βασιλική Δραγούνη
Φλόγες απ’ τις στάχτες
Δημιούργημα του Δαρβίνου,
κάνε την επιλογή σου:
μια αναμέτρηση στις Πύλες του Αρμαγεδώνα
ή μια θαυματουργή Έξοδος από την Αίγυπτο;
Μην ξεχνάς τις Δέκα Εντολές
κι εκείνες τις Παλαιές και Νέες Διαθήκες,
τις στάχτες καμένων οστών
διασκορπισμένες στα βαθιά νερά της Ιστορίας
όπως και τα σενάρια των ενασχολούμενων
με προφητείες του μέλλοντος
για τη Βιομηχανική Επανάσταση,
τον νέο κόσμο
το δημοκρατικό μας πείραμα,
τον πυρηνικό πολλαπλασιασμό,
την υπερθέρμανση του πλανήτη,
τον ψυχρό πόλεμο
συν ένα σενάριο ακόμη
για τις φλόγες απ' τις στάχτες,
όπου όλα γίνονται καλύτερα
ή τελειώνουν γρηγορότερα.
_
Η Βασιλική Δραγούνη γεννήθηκε στην Αθήνα και εργάζεται στην πολιτική αεροπορία. Ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία και έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές “Πτήση στο Φως”, “Σελήνη στον Σκορπιό” και “Τοπία του Είναι” (Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης).
1 note
·
View note
Text
Το τέλος του κόσμου, Γεωργία Καρδαρά
Το τέλος του κόσμου ήταν να ξεκινήσει Πέμπτη βράδυ στις έντεκα. Το είχα σημειωμένο στο ημερολόγιο, αλλά η στιγμή ήρθε και έφυγε χωρίς να το καταλάβω. Ξέρεις πως είναι με παιδιά και με δουλειά και με υποχρεώσεις – ξεχνιέσαι. Κάνεις πρώτα τα σημαντικά, όσα έχεις να κάνεις για τους άλλους και αμελείς να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου.
Αυτές τις μέρες ιδιαίτερα αφαιρούμαι εύκολα, αλλά το είχα πάρει απόφαση από καιρό. Καμία δικαιολογία, καμία αναβολή – το τέλος του κόσμου θα ερχόταν, στ’ αλήθεια αυτή τη φορά. Φυσικά και φοβόμουν – είναι τρομαχτικό να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα – αλλά έπρεπε να το κάνω. Το self-care είναι απαραίτητο για την καλή ψυχική υγεία, και αν δεν είμαι ψυχικά όσο καλύτερα γίνεται δεν μπορώ να προσφέρω τον καλύτερό μου εαυτό. Αλλά κυρίως είναι ένα δώρο από μένα προς εμένα.
«Τι κάνεις εκεί;» είπε ο σύζυγός μου όταν με είδε να σημειώνω νέα ημερομηνία στο ημερολόγιο.
«Τίποτα, σημειώνω εκείνο το πράγμα που ήταν να κάνω πριν μήνες.»
«Α ναι, το περίφημο ‘τέλος του κόσμου’. Για πότε είναι;»
«Αυτή τη Δευτέρα. Τελειώνω νωρίς από δουλειά και δεν έχω γυμναστήριο. Είναι ιδανική μέρα.»
Με κοίταξε σκεπτικός. «Σίγουρα θέλεις να το κάνεις;»
«Φυσικά.»
«Έλα τώρα.»
Είναι δύσκολο να κρατήσω πράγματα από τον σύζυγό μου. Πάντα καταλαβαίνει τις σκέψεις μου, ακόμα και όταν δεν τις καταλαβαίνω εγώ.
«Εντάξει, έχεις δίκιο, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Αν όχι εγώ, δεν θα γίνει ποτέ.»
«Καταλαβαίνω αγάπη μου, αλλά γιατί πρέπει να φέρεις εσύ το τέλος του κόσμου; Κάνεις τόσα πράγματα, έχεις τόσες ευθύνες. Δεν χρειάζεται να φορτωθείς και αυτό.»
«Ναι, αλλά θέλω να γίνει. Θέλω και χρειάζεται. Ακόμα και αν είναι δύσκολο να ξεκινήσω, ξέρω ότι αν επιθυμώ ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, πρέπει να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες. Είναι όπως όταν είχες κατάθλιψη και δεν μπορούσες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι ούτε για να λουστείς, ωστόσο ήθελες να είσαι λουσμένος οπότε το έκανες στο τέλος. Είναι το ίδιο πράγμα – μπορεί να μην θέλω να φέρω το τέλος του κόσμου αλλά θέλω ο κόσμος να τελειώσει.»
Κούνησε το κεφάλι και άφησε τα λόγια μου να πέσουν στη θέση τους. Με πλησίασε και έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.
«Θα είναι όντως καλύτερα όταν τελειώσει ο κόσμος; Αν δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας;»
«Τι άλλο να είναι;»
«Ξέρω γω, ίσως αν δοκιμάζαμε πρώτα να κόψουμε τη γλουτένη;»
Γέλασα, και έβαλα τα χέρια μου γύρω απ’ το λαιμό του.
«Δεν νομίζω να ευθύνεται η γλουτένη για όλα μας τα προβλήματα. Αν ήταν τόσο εύκ��λο καλά θα ήταν.»
«Ίσως το τέλος του κόσμου να είναι λίγο δραστικό;»
«Τα δραστικά προβλήματα απαιτούν δραστικά μέτρα. Θα είναι καλύτερα. Το ξέρω. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Είναι κάτι που το έχω ανάγκη – όλοι μας το έχουμε ανάγκη.»
«Ναι...»
Το πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο, η έκφρασή του σοβαρή. Ακόμα είχε αμφιβολίες.
«Τι είναι;» τον ρώτησα.
«Απλά δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι το πρόβλημα.»
Έφερα το κεφάλι μου στον ώμο του και έγειρα πάνω του. Με αγκάλιασε.
«Και να μην είναι το πρόβλημα, το τέλος του είναι η λύση στο πρόβλημα. Είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μου να κάνω κάτι παραπάνω.»
«Τότε ίσως να μην είναι ευθύνη σου να κάνεις κάτι». Έκανε ένα βήμα πίσω για να με κοιτάξει. «��αταλαβαίνω την επιθυμία σου, αλλά αν δεν στο ζήτησε κανείς δεν χρειάζεται να –»
«Τότε δεν καταλαβαίνεις». Έκανα κι εγώ ένα βήμα πίσω και άφησα τα χέρια μου να πέσουν από γύρω του. «Δεν καταλαβαίνεις, γιατί αν καταλάβαινες θα ήξερες ότι θέλω να γίνει και αν δεν το κάνω δεν θα γίνει. Πρέπει να το κάνω αυτό για μένα. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Θέλω την ηρεμία μου – δεν θέλεις να έχω την ηρεμία μου;»
«Φυσικά και θέλω να έχεις την ηρεμία σου», είπε σηκώνοντας τα χέρια του απολογητικά. «Απλά πιστεύω ότι ίσως υπάρχει πιο απλός τρόπος για να γίνει.»
«Δεν υπάρχει, έχω προσπαθήσει». Ξαναγύρισα προς το ημερολόγιο και έγραψα το υπόλοιπο πρόγραμμα της βδομάδας. «Ο μόνος άλλος τρόπος είναι πιο δραστικός και πέρα απ’ τις δυνάμεις μου. Το τέλος του κόσμου ίσως να μην είναι η καλύτερη λύση, αλλά είναι η καλύτερη δυνατή λύση. Έχεις ένα ντόνατ που το δηλητηριάζει η τρύπα του – δεν μπορείς να εξαφανίσεις την τρύπα, αλλά αν φας το ντόνατ δεν υπάρχει τρύπα.»
«Λες δηλαδή καλύτερα να μην υπάρχει το ντόνατ εξαρχής;»
Το σκέφτηκα για λίγο.
«Λέω καλύτερα να υπάρχει το ντόνατ για να φαγωθεί.»
«Αυτό είναι απαίσια σκέψη.»
«Το ξέρω. Αλλά κάποιος πρέπει να φάει το ντόνατ κι εγώ πεινάω.»
Γύρισε προς το παράθυρο. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει, το φως του πορτοκαλί πάνω στα σύνεφα.
«Αν δεν υπήρχε η τρύπα, δεν θα ήταν ντόνατ.»
«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν να είναι ντόνατ – ήταν να είναι σου με κρέμα.»
Γέλασε.
«Πιο πολύ προφιτερόλ θα έλεγα.»
Γέλασα κι εγώ. «Προφιτερόλ από ντόνατ με σάλτσα σοκολάτας. Αυτό ακούγεται σαν λαχταριστό γεύμα.»
Γύρισε προς το μέρος μου, χαμογελώντας ακόμα.
«Είπαμε, ένα, μην το παρακάνεις. Ο κόσμος είναι το πρόβλημα, όχι το όλο κτίσμα.»
«Νόμιζα ότι η τρύπα ήταν το πρόβλημα.»
Με έπιασε στα χέρια του και με φίλησε.
«Όπως είπες, χωρίς ουσία δεν υπάρχει απουσία.»
«Έτσι είπα;» γέλασα.
Φίλησε το μέτωπό μου.
«Κάπως έτσι.»
Μείναμε για λίγη ώρα αγκαλιασμένοι μπροστά στο ημερολόγιο, τα μάτια μας εστιασμένα στην ίδια ημερομηνία.
«Ξέρεις», έσπασε τη σιωπή, «αν θέλεις παραπάνω χρόνο δεν είναι πρόβλημα. Πάντα εκεί θα είναι ο κόσμος, το τέλος μπορεί να ξεκινήσει όποια στιγμή θες.»
«Χμ… Δεν ξέρω. Αν σκέφτομαι έτσι δεν θα το κάνω ποτέ. Έτσι καταλήγεις με ατέλειωτές δουλειές χρόνια μετά. Πόσα χρόνια είναι να φτιάξεις το σπίτι του σκύλου;»
«Δεν το χρειάζεται πλέον.»
«Αν το είχες κάνει στην ώρα του, θα τον είχες προλάβει πριν πεθάνει.»
«Άρα αν αναβάλεις το τέλος του κόσμου μπορεί να τελειώσει πριν πάρεις απόφαση.»
«Ναι, αλλά εντωμεταξύ θα το έχω βάρος.»
«Ναι, ο κόσμος είναι βάρος.»
«Ειδικά όταν κουβαλάς το βάρος του στους ώμους σου.»
«Δεν στο ζήτησε κανείς.»
«Έλα με ξέρεις, έχω αίσθηση κοινωνικής ευθύνης.»
Έκρυψε το πρόσωπό του ανάμεσα στον λαιμό και στον ώμο μου.
«Για σένα δεν είπες το κάνεις;»
«Ναι. Αλλά μερικές φορές αυτό που είναι καλό για μας είναι καλό για όλους,»
«Όχι πάντα.»
«Όχι πάντα. Σπάνια. Αυτή τη φορά έτσι είναι πιστεύω.»
«Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν θέλει να τελειώσει ο κόσμος.»
«Ναι, αλλά τι ξέρουν;»
«Χμ, ναι. Κανείς δεν έχει δίκιο σαν εσένα.»
Ένιωσα το χαμόγελό του πάνω στο δέρμα μου. Έπιασα το κεφάλι του και έφερα τα χείλη του στα δικά μου.
«Καλό παιδί.»
Γέλασε.
«Εντάξει τώρα. Πάμε να ξεκουραστούμε μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά απ’ το ποδόσφαιρο. Αλλά πρώτα υποσχέσου μου ότι θα το σκεφτείς λίγο παραπάνω;»
Κούνησα το κεφάλι και γέλασα. Το είχα πάρει απόφαση, αυτή τη φορά σίγουρα, όχι άλλη αναβολή, όπως με το σπίτι του σκύλου και τις κουρτίνες που λέω εδώ και χρόνια ότι θα μπαλώσω. Αλλά δεν μπορώ να του αρνηθώ τίποτα.
«Εντάξει, θα το σκεφτώ.»
_
Η Γεωργία Καρδαρά είναι επίδοξη συγγραφέας. Η μεγαλύτερη φιλοδοξία της είναι να γράφει πάνω από μια φορά τον χρόνο. Αυτό είναι ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα έργα της. Θα τη βρείτε εδώ καθώς και σε άλλες απόμερες γωνιές του ίντερνετ.
3 notes
·
View notes
Text
Το τέλος του κόσμου II, Σοφία Αγραπίδη
Το τέλος του κόσμου γεννιέται στην κάθε ανθρώπινη μορφή που απαξιεί τον συνάνθρωπο!
Το τέλος του κόσμου μεγαλώνει κι αντριεύει εκεί που η Αληθινή Αγάπη έχει σβήσει.. ή δεν υπήρξε ποτέ!
Καλλιεργείται απ’ όλους εκείνους που απατούν την ειλικρίνεια, την ευθύτητα, τον σεβασμό!
Υποκρισίας γέννημα είναι το τέλος του κόσμου... όταν εμφανιζόμαστε σαν κρίνα της Παναγιάς και μέσα μας τα φθονερά αγκάθια πληγώνουν τις ευαίσθητες καρδιές!
Όταν ονοματίζουμε αιώνιο τον έρωτα και την αγάπη.. όταν μοιραζόμαστε κάτω απ’ τον αστροφώτιστο ουρανό τα μυστικά μιας ζωής, ξεφυλλίζοντας τα μύχια της ψυχής και τέλος...διαγράφουμε αυτό που λέγαμε αιώνιο!
Ακόμη...
Τίποτα παραπάνω από τις Συμπληγάδες που δημιουργεί στις ζωές μας το κυνήγι της ματαιότητας δεν αποτελεί το Τέλος του Κόσμου.
Δεν θα έρθει το Τέλος του Κόσμου..
Αν λυτρώσουμε την ψυχή μας ποτίζοντάς την με ροδόσταμο αγγέλων από πράξεις αγαθές, από στόχους για την γαλήνια πορεία όλων.
Αν η ζωή μας βάφεται με χρώματα ανατολής και δειλινού.
Αν η καθημερινότητα απαλύνεται απ’ το χαμόγελο προσφοράς στους πονεμένους αυτού του κόσμου.
Αν το φεγγάρι βρέχει αγκαλιές για κάθε παιδί του πληγωμένου πλανήτη.
Αν η νύχτα έρχεται και τ’ άστρα γράφουν μόνο “Σε αγαπώ” που κάθε πρωί οι πεταλούδες θα το τραγουδούν από λουλούδι σε λουλούδι.
Όταν οι άνθρωποι ελεύθεροι απ’ των “πρέπει” το γίγνεσθαι θα μιλούν, θα τραγουδούν, θα δίνουν, θα χαίρονται.
_
Η Σοφία Αγραπίδη από τα παιδικά της χρόνια διαβάζει πολλά βιβλία και γράφει ποιήματα και κείμενα πεζού λόγου. Έχει αρκετές διακρίσεις από παγκόσμιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ανθολογίες. Επίσης διηγήματα και άρθρα της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά.
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου IV, Αλέξανδρος Κων. Κοκκινίδης
Δευτέρα παρουσία
Θα τρέμει η γης και οι ουρανοί θα ανοίξουν,
αστραπές και κεραυνούς τα σύννεφα θα ρίξουν.
Η μέρα θα κρυφτεί και θα χαθεί,
η γη θα τρέμει για να Τον υποδεχθεί
Ο ήλιος προσκυνώντας Τον θα υποκλιθεί εμπρός Του,
θα κρυφτεί και θα χαθεί,
το φως του θα σβήσει από το υπέρλαμπρο το Φως Του.
Αυτός είναι ο μοναδικός Άρχοντας όλου του κόσμου,
ο Βασιλιάς του Σύμπαντος,
που όλοι θα προσκυνήσουν Μπρος Του.
Αυτός Θυσιάστηκε για εμάς και επέτρεψε να τον Σταυρώσουν,
στο Τίμιο και Άγιο Ξύλο Του,
στο Σταυρό Του, Άνθρωποι και Άγγελοι τιμές θα αποδώσουν.
Η ημέρα της Κρίσεως πλησιάζει,
αλλοίμονο, αλίμονο σε όποιον δεν μετανοήσει,
άλλη δεν θα έχει ευκαιρία,
μετά από την Δευτέρα πάλι Ένδοξη Του Παρουσία
09 – 01 – 2013 / 03:55 μ.μ
Inspired from Maya’s world destroy 12 – 12 – 2012 or 21 – 1 2– 2012
and Created by Αλέξανδρος Κ. Κοκκινίδης
_
Ο Αλέξανδρος Κων. Κοκκινίδης δημιουργεί και γράφει σχόλια, στιχάκια, ιστοριούλες, ποιήματα, τραγουδάκια, άρθρα, προσευχές και άλλα πολλά διάφορα, ερωτικά, ρομαντικά, πολιτικά, θρησκευτικά, φανταστικά, γλυκά, μα και αισχρά, μέσα από όλα όσα συμβαίνουν, θα συμβούν μα και δεν θα συμβούν και ότι άλλο του κατέβει και βάζει ο λογισμός σας και ότι ο νου σας δεν το βάνει…
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου III, Χριστόφορος Τριάντης
Τα καταφύγια
Τώρα που πήρε τη σύνταξη και το ανάλογο εφάπαξ (δούλευε πάνω από τριάντα χρόνια, χωρίς διακοπή), θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του (τα όνειρά του ήθελα να γράψω). Τα είχε ανακοινώσει σε φίλους και οικείους, ενδελεχώς και επισταμένως. Είναι μια συνήθεια των συνταξιούχων να μιλούν για κάτι καινούργιο. Δεν πρέπει να σε παίρνει από κάτω, ιδιαίτερα όταν πλησιάζουν τα γεράματα και δεν υπάρχει η δυνατότητα ν’ αλλάξεις την ύπαρξή σου. Εδώ όμως, δεν ήταν κάτι που αφορούσε υπαρξιακές συνήθειες και μικροαστικά πράγματα (σχεδιασμοί διακοπών και ασφαλειών Ζωής). Ήταν κάτι πιο βαθύ.
Το πρώτο που θα ‘κανε ήταν να φτιάξει ένα μικρό σπίτι στις Εβρίδες, σε κάποιο ακατοίκητο νησί του νησιωτικού συμπλέγματος, στα δυτικά της Σκωτίας. Συνήθισε να λέει (χωρίς ωραιολογίες και φιλοσοφικά τσιτάτα), «Εκεί στον βόρειο Ατλαντικό, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το φως. Προ Χριστού έγινε αυτή, η μοναδική αποκάλυψη. Φανερώθηκε ο άχρονος λόγος, πριν τους ιερούς Σουμέριους και τους άγιους Αιγύπτιους, πριν τα μυστήρια στις ζούγκλες της Αφρικής και του Αμαζονίου. Αυτό το προπατορικό φως, είναι έξω απ’ τα γεγονότα και την ιστορία. Είναι ανεπανάληπτο. Ακίνητο σαν τη σιωπή. Σ’ αυτή τη θαλασσοδαρμένη γη με τους παγωμένους αέρηδες, είναι η θέση μου, το σταθερό μου σημείο.
Κι αν η μοίρα μου, για κάποιον αφανή (ή φανερό) λόγο, με οδηγήσει στα πάτρια εδάφη, για να συντηρήσω την κοινωνική μου ζωή, ξέρω καλά τι θα κάνω και πού θα μείνω. Θα έχω κατασκευάσει ένα πυρηνικό καταφύγιο, για να κατοικήσω –μόνιμα - εκεί μέσα. Προβλέπω ότι οι «αποκαλυπτικές» φλόγες έρχονται σύντομα στο κεφάλι της ανθρωπότητας, πύρινες γλώσσες που θα κατακαίνε καθετί το ανθρώπινο, καθετί το πολιτισμένο, αφήνοντας τις ακρίδες και τις κατσαρίδες να ρημάζουν τις καμένες πολιτείες. Τότε θα γελώ από το καταφύγιό μου. Ο κόσμος είναι τρελός. Ετοιμάζεται για το τέλος του».
_
Η Αιτωλοακαρνανία είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Από το 1998 υπηρετώ στη δημόσια εκπαίδευση. Γράφω ποιήματα, διηγήματα και κείμενα.
1 note
·
View note
Text
Το τέλος του κόσμου, Μαργαρίτα Παπαμίχου
Ο χορός του δερβίση
Έπιασα τον κόσμο στα χέρια μου όπως κρατάς λίγο άρωμα από ένα δέρμα που αναχωρεί
τον γύρισα ανάποδα μέτρησα τις σελίδες από το τέλος δε βρήκα ούτε ένα αριθμό ένα
βούτηξα στη δύση για να βρω ανατολή τον ήλιο δεν τον πιάνω
καμία συνέπεια δεν έχει η αναστροφή
έπειτα τα έπιασα όλα και τα στριφογύρισα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
έτσι ανοίγουν τα παράθυρα του κόσμου
το φως δεν το ψάχνεις το φως εφευρίσκεται διά της απουσίας του
σε κάθε κατασκότεινο σημείο υπάρχει μια δυνατότητα
έτσι ανοίγουν τα χίλια μάτια της αγάπης
_
Η Μαργαρίτα Παπαμίχου γεννήθηκε το 1969 και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο και δραστηριοποιείται στο χώρο της εκπαίδευσης ως εμψυχώτρια Θεατρικού παιχνιδιού. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2018 βραβεύτηκε με τον πρώτο έπαινο στην κατηγορία ποίηση στον 8ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος «Δημήτριος Βικέλας».
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Ερασμία Εμφιετζόγλου
Το τέλος του κόσμου σου πλησίαζε. Ήταν επακόλουθο της χαμένης προσπάθειας να αποδείξεις στους άλλους ποιός είσαι ενώ οι άλλοι δεν έδειχναν ούτε σταγόνα ενδιαφέροντος. Αυτή η απόρριψη αντί να σέ πεισμώσει και να σέ κάνει να ακουστείς, σέ έκανε να αρχίσεις να αμφισβητείς και εσύ ο ίδιος για το ποιός είσαι. Και εκεί άρχισες να σέ χάνεις. Άρχισες να καλύπτεσαι από ψέμματα που βίασαν την αλήθεια σου και τήν εξευτέλισαν. Και όλο αυτό μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τα θέλω των άλλων. Πόση δυστυχία Θεέ μου...! Ένας κάποιος εξευτελισμός...
Αρνήθηκες την ταυτότητα σου και την αλήθεια σου και η αλήθεια σου αυτό δεν στό συγχώρεσε. Και το τραγελαφικό είναι ότι άρχισε να μην αναγνωρίζεται ούτε η ίδια και έφτασε στο σημείο να χάνει το μνημονικό της. Ντύθηκε και εκείνη ψέμματα. Φτηνά ψέμματα. Σαν εσένα. Και ενώ ξεθώριαζε, ούτε μυωπικό γυαλί ούτε καν μικροσκόπιο δεν κατάφερνε να τή δει πια.
Έχασες ολες τις ευκαιρίες να πεις όχι σε αυτήν την εσωτερική κατρακύλα και να απελευθερωθείς από τους δαίμονές σου που ήταν τα σαράκια που σέ έτρωγαν σιγά σιγά. Αλλά δεν τήν έκανες την υπέρβαση. Έτσι, το τέλος σου ήταν προδιαγεγραμμένο. Γιατί δεν πάλεψες. Γιατί όταν κρυστάλλιζε η αλήθεια στα μάτια σου, εσύ απλά τά έκλεισες. Όντας πλέον ψυχολογικά και ψυχικά συντετριμμένος, αυτοσχεδίαζες αποτυχημένα Πιραντέλλο. Συνέχιζες να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Κι ας ήταν πασιφανές. Ήταν εγωισμός; Ίσως κάτι σαν αυτοκαταστροφικός εγωισμός χωρίς δείγμα αγάπης για τον εαυτό σου. Εκμηδενισμός...
Θα μπορούσες να ήσουν ελεύθερος. Δε χρειαζόταν κάποιο μαγικό τερτίπι. Η λύση ήταν απλά να αδιαφορήσεις. Ή να μην τά πάρεις όλα τόσο σοβαρά. Γιατί πολύ απλά δε χρειαζόσουν την επιβεβαίωση από κανέναν. Πάντα όμως τα απλά πράγματα είναι τόσο δύσκολα.
Δεν μπόρεσες. Και αυτοτιμωρήθηκες.
Απλά χαμογέλασες με ένα άδειο χαμόγελο και προτίμησες το αληθινό σου τέλος. Όχι την κάλπικη συνέχεια των άλλων.
Στο τέλος του δικού σου κόσμου δεν υπήρχε αγάπη και ο επίλογος σου δεν ενδιέφερε κανέναν.
_
Η Ερασμία Εμφιετζόγλου βλέπει τη γραφή σαν ένα είδος θεραπείας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πλέον ζει κ��ι εργάζεται στο Βέλγιο.
Σχέδιο εξωφύλλου: Νικόλ Δημακοπούλου
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου II, Αριστείδης Σταθόπουλος
Σαν κοιτάς την ψυχή αυτού του κόσμου
αχνοφαίνεται το κενό στα μάτια των παιδιών.
Ξέχασαν να παίζουν στην άκρη του δρόμου
Μαντρωμένα συλλαβίζουν λέξεις των αστών
Σκυμμένα σε οθόνες, περνούν σα χαμένα
ελευθερία δεν έχουν στο παιχνίδι.
Στρωμένος δρόμος, όλα τα έχουνε λυμένα
Ολημερίς μάθηση, δεν θα ξαπλώσουν στο γρασίδι
Τα παιδιά αυτού του κόσμου ασφυκτιούν
σε προγράμματα φορτωμένα όλη μέρα.
Σαν τα κοιτάς δεν έχουν κάτι να πουν
μαθαίνοντας ξερές γνώσεις κίτρινου αέρα
Αν το τέλος δεν μοιάζει να έρχεται σύντομα.
Κατεστραμμένες γενιές προελαύνουν.
Αν ο όλεθρος δεν αγγίξει τα μαύρα έντομα
αυτά τα παιδιά την ζωή δεν θα προλάβουν.
_
Ονομάζομαι Αριστείδης Σταθόπουλος
Σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολή Χατζίκου
Στη συνέχεια ασχολήθηκα με το θέατρο σκιών.
Γράφω ποίηση πολλά χρόνια, ποιήματα μου έχουν δημοσιευθεί
σε συλλογές του Ποφππ του πανεπιστημίου Πατρων.
Γεννήθηκα στη Πάτρα το 1968.
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου II, Χρίστος Μαβόγλου
Τέλος
Κάποτε τελειώνουν όλα.
Τελειώνει η δύναμη,
τελειώνει το κουράγιο,
τελειώνει η υπομονή,
τελειώνουν οι προσπάθειες,
τελειώνουν οι κουβέντες,
τελειώνουν τα χαμόγελα,
τελειώνει η προσμονή,
τελειώνουν τα θέλω,
τελειώνουν τα σε θέλω
και τότε έρχεται ο πρώτος θάνατος.
Κάποτε υπήρχε η ανάσταση.
Τέλειωσε κι αυτή.
Κάθεσαι και κοιτάς τη δύση
την τελευταία δύση
και σκέφτεσαι
αυτό ήταν
το τέλος του κόσμου
και η τελεία στην τελευταία πρόταση.
_
Κάθε φορά γράφω για έναν μόνο άνθρωπο.
1 note
·
View note
Text
Το τέλος του κόσμου V, Πάνος Κεφαλάς
Georges Sandrail,
90ο Σύνταγμα Πεζικού, Ταχυδρομικός Τομέας 90.
Ιούνιος 1917.
Αγαπημένη μου Francine.
Υποφέρω γνωρίζοντας ότι είστε τόσο λυπημένη. Συχνά παρά την κούραση, δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί ανησυχώ για εσάς. Προσπαθήστε να βοηθήσετε τη μητέρα μου, γιατί η θλίψη της είναι μεγάλη και προσπαθήστε να είστε γενναίοι σαν εμένα. Πόσο φρικτό είναι για μία μητέρα να φανταστεί το παιδί της να υποφέρει. Σταματήστε να διαβάζετε εφημερίδες. Οι μάχες μόνο να σας φοβίσουν μπορούν και με πονάει να σκέφτομαι για εσάς τι θα νιώθετε. Όταν επιστρέψω, υπόσχομαι, να σας πάω στη γωνιά μου στο δάσος. Για να γιορτάσουμε τα γενέθλια σας, που γίνατε 21 την Τρίτη.
Αν αυτό μπορεί να σας παρηγορήσει, τώρα υπάρχει κάποιος στη γη που σκέφτεται για εσάς, που αφηγείται τις θλίψεις του και προσφέρεται να τις μοιραστεί. Προσεύχομαι για εσάς.
Θυμάμαι το Παρίσι και το διαμέρισμα μας στον τέταρτο όροφο ενός κτηρίου χωρίς ασανσέρ στην οδό Σαίντ – Αντρέ – ντέζ – Άρ, στο 5ο δημοτικό διαμέρισμα, απ’ το οποίο ο Σηκουάνας απείχε μόλις τρία τετράγωνα. Κατεβαίναμε την Οδό Μουφτάρ πιασμένοι χέρι χέρι. Ο δρόμος μας ήταν ένας πολύβουος εμπορικός πεζόδρομος με υπαίθριους πάγκους που διαλαλούσαν απίστευτα γλυκές φράουλες και με ντελικατέσσεν που πουλούσαν φέτες πατέ, φουά γκρά και τερρίν από κουνέλι. Καθόμασταν μαζί και τρώγαμε tarte aux fraises des bois –και pain au chocolat. Μου λείπει αυτή η πολύβουη φασαρία της ζωής.
Μετά ήρθε ο πόλεμος. Ένα τείχος φωτιάς, ένα ποτάμι αίματος μας χώρισε. Ο Μεγάλος Πόλεμος με βύθισε σε μία άθλια και πρόχειρη ύπαρξη, η οποία σίγουρα θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό. Έχω την εντύπωση ότι είμαι σαν πουλί που έχει κουρνιάσει για πάντα sur la branche, et c’est une branche plutôt sèche et très peu convenable qui me soutient (πάνω στο κλαδί, ένα κλαδί κατάξερο, τελείως ακατάλληλο για να το συγκρατήσει). Ποια ανθρώπινη εμπειρία, ποια έκφραση του ανθρώπινου δεν ανεβαίνει στο τέλος την ανηφόρα του ερωτήματος και δεν ανοίγεται, σε ποιον; Στον Ουρανό.
Μετά τον πόλεμο όλα θα είναι διαφορετικά. Τα μελλοντικά παιδία σας θα ζουν ειρηνικά. Θα πρέπει να εκσυγχρονίσετε την φάρμα. Βλέπουμε πράγματα στο μέτωπο. Τρακτέρ, μηχανήματα που πλένουν τα ρούχα. Νέα πράγματα. Ελπίζω να είχατε πάρα πολύ βροχή και το σιτάρι να φύτρωσε παντού. Μπορεί μερικές φορές στο λόφο, μεταξύ των αναστεναγμών, να ακούσεις αυτό το τραγούδι, που τραγουδάει για το σιτάρι που κυματίζει. Γλυκά, όταν το βράδυ κατεβαίνει στη γη και η νύχτα βγαίνει για να τραγουδήσει.
Κανείς δεν ήταν έτοιμος. Μην πιστεύετε ότι λένε. Ένας γρήγορος πόλεμος μετατράπηκε σε δυο χρόνια κόλασης. Μερικοί τύποι στο σύνταγμα μου έχουν τρελαθεί. Σύντομα θα χρειαστούμε ένας αστυνόμο πίσω από κάθε στρατιώτη. Ο πόλεμος βλάπτει τους άντρες. Είναι πολλοί νέοι για αυτό. Όλοι έχουμε αλλάξει.
Εδώ μας λένε ότι είμαστε όλοι ήρωες. Αν δεν τους σταματούσαμε θα ήταν το τέλος. Σε κάθε σάλτο που κάνουμε τραγουδάμε όλοι μαζί δυνατά:: «εμπρός παιδιά της πατρίδας, η μέρα της δόξας έφθασε, απέναντι μας η τυραννία, το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε, ακούστε στα λιβάδια, να β��υχώνται αυτοί οι άγριοι στρατιώτες, έρχονται ως την αγκαλιά σας, να κόψουν τους λαιμούς των γιων σας, των συντρόφων σας, στα όπλα πολίτες, σχηματίστε τα τάγματα σας, εμπρός!! Εμπρός!! Το μολυσμένο αίμα να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας».
Κάθε ημέρα στο σύνταγμα μας προσφέρουν ένα βαρέλι Barrica (ένα μικρό βαρέλι κρασί, 15 γαλόνια περίπου), για κάθε μέτρο που θα καταφέρουμε να πάρουμε. Δεν περιμένω τίποτα. Σε μια ημέρα κερδίζουμε 30 μέτρα. Και την επόμενη ημέρα τα χάνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Θυμάμαι το τραγούδι που τραγουδούσαν οι μαθητές του Constant: «Οι Γερμανοί, οργισμένοι απατεώνες ��αι άρρωστοι. Με τα άσχημα σχέδια σκοτώνουν τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Ανησυχούν ακόμη και τους δολοφόνους. Οι Γερμανοί!!
Σεβαστείτε την τιμή της σημαίας. Σεβαστείτε την εκκλησία και τους τάφους. Αυτό δεν πηγαίνει στο μυαλό τους. Μισούν ότι είναι όμορφο. Οι Γερμανοί!!!
Γάλλοι να είστε περήφανοι. Οι καρδιές σας είναι προικισμένες με τόλμη και πνεύμα. Στην νίκη που έχουμε υποσχεθεί στους Γερμανούς!!».
Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει; Ποιοι είναι οι Γερμανοί; Αιματηρά τέρατα; Οι Γερμανοί είναι άνθρωποι σαν και εμάς. Είναι εργαζόμενοι. Δάσκαλοι όπως ο Constant. Αγρότες όπως εμείς.
Στην Πρωινή αναφορά, άκουσα με δάκρυα:
Lagorce Lucien Jean Leon. Αγρότης. 66ο σύνταγμα. Στρατιώτης. Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Marchadier Francois Loius Gaston. Οδηγός από το Lagache. 63ο σύνταγμα. Στρατιώτης. Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Rifaud Jean – Louis Alfonse. Ξυλουργός από τη Lalande. 138ο Σύνταγμα. Στρατιώτης. Σκοτώθηκε στο πεδίο της τιμής.
Μην στεναχωριέστε για τον Clovis που πιάστηκε αιχμάλωτος στη Γερμανία. Θα δείτε ξανά τον πατέρα σας. Μην αποθαρρύνεστε. Υπάρχει μια καλή πλευρά σε αυτό. Τουλάχιστον δεν θα σκοτωθεί. Βρίσκεται στο Mannheim.
Δεν πρέπει να προσευχηθείτε πια. Οι προσευχές δεν θα μας σώσουν. Φτάνοντας στην πρώτη γραμμή είναι εξαντλητικά και επικίνδυνα μια χαράδρα πάνω από μισό μίλι. Ποιος ξέρει πόσα άτομα πέθαναν εδώ; Μερικές φορές νομίζω ότι ο Constant είναι μεταξύ τους, μεταξύ αυτών που αποσυντέθηκαν, μη αναγνωρίσιμα πτώματα. Αλλά είναι ο μόνος τρόπος. Δεν υπάρχει τρόπος γύρω από αυτό. Όσο το μάτι μπορεί να δει, η γη είναι κολλημένη με πτώματα. Όλα έχουν αλλάξει. Τα σπίτια είναι υπόγεια και οι νεκροί είναι πάνω στο έδαφος. Αυτή είναι η κατάσταση του νου με τον οποίο αντιμετωπίζω το κίνδυνο. Ορκίζομαι ότι ο θάνατος δεν με τρομάζει. Και αν φαίνεται δυσφορία στις επιστολές μου δεν είναι από φόβο. Κανείς δεν γνωρίζει πόσο υποφέρουμε.
Ο θόρυβος είναι τρομακτικός!! Δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Η μάχη θα είναι τρομερή, αλλά δεν θα πεθάνουμε όλοι. Με λίγη τύχη εγώ θα επιβιώσω. Σε ένα τσεπάκι δίπλα στην καρδιά μου έχω κρατήσει το αποξηραμένο ρόδο που μου στείλατε με το τελευταίο σας γράμμα. Είναι από τα γράμματα εκείνα που, όταν τα βρούμε ανάμεσα στα άλλα, τα ξαναδιαβάζουμε και που μέσα εκεί σας αναγνώρισα σαν να σας έβλεπα από κοντά.
Δώστε μου το λόγο σας γλυκιά μου πως αν μου συμβεί κάτι θα συνεχίσετε να αγαπάτε τη ζωή και θα είστε ευτυχισμένη. Μου λείπετε. Μια επιστολή από εσάς θα μου έκανε καλό. Να μου στείλετε σύντομα ένα πακέτο.
Περιμένετε για εμένα.
Ο στρατιώτης σας. Georges.
_
Ο Κεφαλάς Πάνος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Κοζάνης. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Δημοσιογραφία και ΜΜΕ και Δάσκαλος και σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την χρήση της φωτογραφίας για την μελέτη της ιστορίας και της τοπικής ιστορίας, με επίκεντρο ενδιαφέροντος την φωτογραφία την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Από νεαρή ηλικία ασχολείται με τη καλλιτεχνική φωτογραφία και την συγγραφή ποιημάτων, πεζών και ιστοριών.
Φωτογραφία: Un champ de boue - A Field of Mud
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Μαρία Τσαντάρη
Τέλος=ολοκλήρωση, τελείωση, εκπλήρωση, έκβαση.
Ένα τέλος σε προειδοποιεί όταν πρόκειται να έρθει. Σου δίνει σημάδια, άλλες φορές μικρά και άλλες μεγάλα. Μπορεί να τα βλέπεις, μπορεί και όχι. Ίσως θέλεις να τα δεις ή ίσως προσπαθείς να τα θάψεις για να μην έρθει ποτέ ένα τέλος. Μια λέξη με διπλό φορτίο·θετικό και αρνητικό. Ένα τέλος που γίνεται το τέλος. Το τέλος μιας ιστορίας, ενός ανθρώπου, το τέλος το δικό σου ή του κόσμου.
Κάποιες φορές το περιμένεις με αγωνία και άλλες παρακαλάς να μην έρθει ποτέ. Μπορεί να είναι λύτρωση ή κατάρα, επιθυμία ή καταστροφή. Το διάλεξες ή σε διάλεξε; Το ήθελες ή όχι; Θα έρθει όπως και νά ‘χει. Κραυγαλέο ή βουβό. Όμορφο ή άσχημο. Σαφές ή γεμάτο αναπάντητα ‘’γιατί’’. Μια τελεία·το πιο τελεσίδικο σημείο στίξης. Μπορεί να σπάσει μια τελεία; Γίνεται να την ξεκολλήσεις από εκεί που έχει ήδη μπει;
Κάποια τέλη δεν τα θέλει κανείς. Κάποια φέρνουν οξυγόνο κθώς έρχονται. Μετά την τελεία ξεκινάει άλλη πρόταση, καινούργια. Όχι, όχι, εγώ θέλω την προηγούμενη πρόταση, τη γνώριμη, την οικεία. Μπορεί η νέα πρόταση να είναι καλύτερη. Αν δεν τη γράψεις, δεν μπορείς να ξέρεις.
Ένας κύκλος που κλείνει. Το αρνείσαι και απαιτείς να τον χαράξεις ξανά, διαφορετικά αυτή τη φορά. Αλλά δεν μπορείς να χαράξεις τον ίδιο κύκλο με δύο διαφορετικούς τρόπους. Θα μπεις στα ίδια αυλάκια που χάραξες κάποτε. Μπορείς μόνο να φτιάξεις άλλον κύκλο, δίπλα σε αυτόν που έκλεισε. Ίσως μοιάζει του προηγούμενου, μα θα είναι άλλος.
Συνήθως μπορείς να διαλέξεις το τέλος. Δεν μπορείς όμως να το αλλάξεις. Το μόνο που μπορείς να αλλάξεις είναι η αρχή που θα κάνεις μετά. Εκτός αν μιλάμε για το τέλος του κόσμου. Εκεί υπάρχουν μόνο το μαύρο και η σιωπή.
_
Η Μαρία Τσαντάρη σκέφτεται πολύ, γράφει όταν το νιώθει, διαβάζει ποίηση και πάντα έχει ένα τραγούδι να παίζει στο μυαλό της.
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Νίκη Παπασταύρου
Καθισμένη στον προθάλαμο του γραφείου της ψυχιάτρου, βράδυ πια, οκτώ και τέταρτο, αποκαμωμένη από την πρωινή ταλαιπωρία, την παράταιρη ζέστη και τις ανεπιθύμητες συναντήσεις, ξεκουράζω το βλέμμα μου στο αψεγάδιαστο λευκό αμπαζούρ της λάμπας δαπέδου.
Συνειρμικά, μου 'ρχονται στον νου τα όνειρα "με το λευκό", που έβλεπα συχνά για ένα διάστημα και είχαμε αναλύσει εξαντλητικά (;) με την προηγούμενη ψυχοθεραπεύτριά μου. Η ανάλυση μάς είχε οδηγήσει να θεωρήσουμε ότι το λευκό συμβόλιζε την ψυχή μου, το μέσα-μέσα τού είναι μου. Κι εκεί, στο μέσα-μέσα τού είναι μου, τοποθετούσα άντρες που με ενδιέφεραν, που κατά καιρούς μού προκαλούσαν έντονα συναισθήματα, τους έβλεπα βουτηγμένους στο λευκό, σκεπασμένους, καθαρμένους ίσως; Τον πρώην μου, δυο τύπους που φλέρταρα, τον πατέρα μου μια φορά... Τελευταίον είδα τον μόνο άντρα που έχω πραγματικά ερωτευτεί ως τώρα.
Γιατί ναι, τα λευκά όνειρα σταμάτησαν, πάει καιρός. Είτε έχασα την ψυχή μου είτε με έχασαν αυτοί.
Εντάξει, δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου.
_
Πάσχισαν οι δικοί μου πριν από 40 χρόνια να με μάθουν γραφή κι ανάγνωση, αλλά άξιζε τον κόπο και γι' αυτό τους ευγνωμονώ. Σ' αυτή τη ζωή έχω τον ρόλο του παρατηρητή και ενίοτε του καταγραφέα.
Μ' αρέσουν πολύ και οι φωτογραφίες.
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Αριστείδης Σταθόπουλος
Σκυφτός στις βαριές σκέψεις μου.
Τσακ, μία λάμψη απο επάνω μου μοιάζει ξεπέταγμα,
από την μαύρη μου θλίψη στο φως.
Το φεγγάρι μπροστά μου, κοιτάζοντας το στα μάτια όπου συμπάσχουν μαζί μου σε πρωτόγνωρη θλίψη, υπενθυμίζει
τις εκλάμψεις αυτού του κόσμου λίγο πριν σβήσει.
Εξαίρεση σε αυτή τη θλίψη το φώς.
_
Ονομάζομαι Αριστείδης Σταθόπουλος. Σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου στη σχολή Χατζίκου. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με το θέατρο σκιών. Γράφω ποίηση πολλά χρόνια, ποιήματα μου έχουν δημοσιευθεί σε συλλογές του Ποφππ του πανεπιστημίου Πατρων. Γεννήθηκα στη Πάτρα το 1968.
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου IV, Πάνος Κεφαλάς
Σιδηροδρομικός Σταθμός
Σεν Μπριέ
11 Οκτωβρίου 1914.
Επιστράτευση. Με στολή Ζουαβού και ψάθινο καπέλο όταν στρατεύτηκε ο πατέρας μου δεν είχε δει ποτέ του την Γαλλία. Στα είκοσι εννιά του έφυγε για να πάει σε μία άγνωστη γη, την είδε και σκοτώθηκε. Αυτή την δόξα κουβαλάω μαζί μου. Και ο πατέρας του Ζακ, που σκοτώθηκε στο Μάρνη. Τι απομένει άραγε, από τούτη την ακατάληπτη ζωή; Τίποτα, μια αδιαόρατη ανάμνηση - η ελαφριά στάχτη μιας φτερούγας της πεταλούδας, που κάηκε στη φωτιά του πολέμου.
Επιστράτευση. Με παρόμοια στολή όταν στρατεύτηκα και εγώ δεν ήξερα ούτε την Γαλλία, ούτε την Ευρώπη, ούτε τον κόσμο ολάκερο. Εχθές άφησα το Παρίσι στις μαγιάτικες ημέρες του, όπου λευκές λαμβούρδες των λουλουδιών από τις καστανιές πλανιόνται παντού στον αέρα στην πλατεία Γαλλικής Μνήμης.
Λίγους μήνες μετά, ο πόλεμος με ακολουθεί σαν ένα αποκρουστικό σύννεφο γεμάτο οβίδες που λυσομανάνε επάνω από τα κεφάλια μας κυριεύοντας τον γαλάζιο ουρανό.
Έτσι λοιπόν θα είναι η ζωή; Χαρακώματα, θάνατος, η μοναξιά των χαρακωμάτων. τα δίχως τέλος σάλτα, όλος αυτός ο παραλογισμός μεταξύ αντρών, διασκορπισμός ψυχών και σωμάτων στην ουδέτερη ζώνη. Όχι, όχι, η ζωή είναι κάτι άλλο.
Βραδινή πορεία από το Σολφερίνο στο Σεν Μπριέ. Ο ένας πίσω από τον άλλον σαν μια μεγάλη σκουληκαντέρα ακολουθούμε ένα κεφάλι που ξέρουμε ότι θα κοπεί από του εχθρού το μένος. Στην αντίθετη πορεία, επάνω σε καρότσες μεταφοράς πολεμοφοδίων οι άντρες πεζοί για να αφήνουν χώρο και αέρα στα γυναικόπεδα αναζητούν ένα κατάλυμα μακριά από την φρίκη που τους βρήκε. Ο δρόμος δεν υπάρχει. Πορευόμαστε στο περίπου, μέσα από την βαλτοπεδιάδα, ανάμεσα από κάτι που θύμιζε χαρακώματα από ξεραμένο πηλό, τάφρους, νερόλακοι, χιλιάδες μέτρα συρματόπλεγμα, κάτω από τα εχθρικά βλέμματα των Γερμανών.Στο βάθος του κακοτράχαλου δρόμου τα φώτα του Σολφερίνο θολά από τη βροχή.
Καλησπέρα Herr offizer! ¨Είμαι ένα θηρίο της απέραντης λήθης. Επιδρομές στα χω��ιά. Ο Σαντόκ μπήκε σε μία κάμαρα, ξεγύμνωσε μία άγνωστη και την βίασε μέσα σ' ένα πανδαιμόνιο από τουφεκιές
"Ξέρετε τι με φέρνει εδώ"
"Ναι"
"Λοιπόν διαλέξτε, σας σκοτώνω ή με σκοτώνετε"
"Σκοτώστε"
Το είδος του αδιεξόδου του πολέμου όπου το θύμα δεν είναι στα αλήθεια υπόλογο.
Μια φάλαγγα τριών χιλιάδων Γάλλων στρατιωτών λεηλατεί, στο πέρασμα της, το χωριό την νύχτα. Τελικά, όμως, δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο η βία που πλάθε�� ανθρώπους δίχως όνομα και χωρίς παρελθόν.
"Η δικαιοσύνη δεν θα περιμένει εδώ και το ξέρεις καλά".
Θάνατος, θάνατος και εσύ σωπαίνεις.
"Σωπαίνω παιδί μου", θα μου έλεγες μάνα αν με έβλεπες.
Μαμά.
Δεν με καταλαβαίνεις, κι όμως είσαι η μόνη που μπορεί να με συγχωρέσει. Ζητάμε συγνώμη από εκείνους που ξέρουμε ότι μπορούν να μας συγχωρέσουν.
Εσύ μονάχα μπορείς να το κάνεις, όμως δεν μπορείς να με διαβάσεις. Κι όταν ο πόλεμος τελειώσει, θα επιστρέψω, θα σε κοιτάξω, θα ζητήσω συγνώμη χωρίς άλλη εξήγηση κι εσύ θα μου χαμογελάσεις.
Υ.Γ. Ο Ανρί Κορμερί, πέθανε στο Σεν Μπριέ από οβίδα, στις 11 Οκτωβρίου το 1914.
_
Ο Κεφαλάς Πάνος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη της Κοζάνης. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Δημοσιογραφία και ΜΜΕ και Δάσκαλος και σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Φλώρινας. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την χρήση της φωτογραφίας για την μελέτη της ιστορίας και της τοπικής ιστορίας, με επίκεντρο ενδιαφέροντος την φωτογραφία την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Από νεαρή ηλικία ασχολείται με τη καλλιτεχνική φωτογραφία και την συγγραφή ποιημάτων, πεζών και ιστοριών.
Φωτογραφία: Un champ de boue - A Field of Mud
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Παύλος Κουτρουμπάς
Ανθρωπόκαινος...
Πάνε χιλιετίες από τότε... Ο άνθρωπος προτίμησε τη γνώση. Τράβηξε έτσι το δρόμο του. Δεν υπάκουσε στον πατέρα του το Θεό, ούτε εμπιστεύτηκε τη μάνα του τη φύση. Αποξενώθηκε κι από τους δυο. Τράβηξε να φτιάξει το δικό του κόσμο εγωιστικό, μοναχικό, λες και δεν κουβαλά Θεό μέσα του, λες και δεν είναι σπλάχνο αυτού του πλανήτη, κίνησε να ζήσει κατά πως ορίζει ο νους του.
Κι έτσι, εκμεταλλεύτηκε το περιβάλλον με βουλιμία. με αδηφαγία το κατέστρεψε. Το ρήμαξε! Εξαφάνισε με σαδισμό είδη ολόκληρα απ' το πρόσωπο της γης. Δηλητηρίασε τον πλανήτη με χημικά. Τον έπνιξε στα πλαστικά. Άλλαξε το τοπίο απ' όπου πέρασε. Ισοπέδωσε βουνά. Φρέναρε την ορμή των ποταμών κι έφτιαξε λίμνες τεχνητές με φράγματα. Οικοδόμησε πόλεις - φυλακές, υψώνοντας κτίρια - μεγαθήρια που κάνουν τη ζωή του ανυπόφορη, φρενήρη. Άνοιξε ισθμούς κι ένωσε θάλασσες, χώρισε Ηπείρους, έλιωσε τους πάγους, έκαψε ή υλοτόμησε τα δάση που του παρείχαν το οξυγόνο που αναπνέει. Γέμισε την ατμόσφαιρα με αέρια που επιτείνουν την καταστροφή του. Ξέθαψε από τον Άδη ως και τη φάμπρικα των πυρηνικών όπλων που την είχε λησμονήσει πρόσκαιρα. Έτσι, για να μην αφήσει καμία ελπίδα σωτηρίας... Κλιματική αλλαγή. Ένα βήμα πριν το τέλος... του κόσμου; Ή απλά το δικό μας; Το ίδιο είναι για μας. Βλέπεις, όταν πεθαίνουμε, τελειώνει για μας τούτος ο κόσμος. Περνάμε στο άχρονο. Η ευκαιρία μας δόθηκε στο χρόνο. Ό,τι προλάβουμε εκεί...
Αποξενώθηκε κι απ' το Θεό. «Μα Θεός δεν υπάρχει!» αντιτείνει.«Είναι δικαιολογία για την άγνοιά μας... πηγάζει από το δέος των πρωτόγονων προς το άγνωστο, που έγινε γνωστό χάρη στη γνώση που προτιμήσαμε τότε! Εξάλλου, η θρησκεία είναι μια μπίζνα για κονομάνε οι ιερείς κάθε εποχής που παίζουνε αυτόκλητα το ρόλο του μεσίτη,» καταλήγει πασχίζοντας να λυτρωθεί από τις ενοχές του. Δεν υπάρχει «ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ 25-40). Δε θα απολογηθεί κανείς ποτέ σε κανένα κριτή για τα εγκλήματά του! Ούτε καν στους νεκρούς ή αγέννητους ανθρώπους. Κι έτσι, έγινε ξένος προς το συνάνθρωπο. Δε βλέπει το Θεό στο διπλανό του, αφού δεν έχει Θεό. Βλέπει αυτό που λατρεύει. Την ύλη, το χρήμα, το κέρδος. Χιλιετίες ολόκληρες, λοιπόν, πολεμά δίχως τέλος. Εξευτελίζει, ταπεινώνει, βασανίζει, αδικεί, εγκληματεί, ασχημονεί προς το Θεό στο πρόσωπο του συνανθρώπου του. Τώρα πια δεν ανέχεται κανένα. Ούτε την ίδια του την οικογένεια. Ούτε τον ίδιο τον εαυτό του. Ποιο ηρεμιστικό θα τον κάνει να ανεχτεί τον εαυτό του;
Σήμερα απεγνωσμένοι από όλο τον πλανήτη καταφεύγουν πρόσφυγες στα κράτη που γέννησαν τη δυστυχία τους με τους πολέμους ή προκαλώντας την κλιματική αλλαγή. Ή ακόμη κι απ' την εκμετάλλευση για να έχουν εκείνα προϊόντα φθηνά. Πρόσφυγες από όλες τις Ηπείρους, τις χώρες, τις φυλές που εναποθέτουν την ελπίδα στους λίγους ισχυρούς. Μα έχει νόημα αυτό; Πότε είχε; Πότε έγινε αυτό; Να σε σώσει εκείνος που σε κατέστρεψε; Αλλά ακόμα κι αν ήθελε, πως θα μπορούσαν λίγες χώρες να φιλοξενήσουν την υφήλιο; «Συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ»; (Λουκ. 21-25) Είναι το « ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου» (Λουκ.21-26) πρόβλεψη της ανόδου της στάθμης των θαλασσών; Προεικονίστηκε όντως το Τσερνομπίλ με την «ἄψινθο» της Αποκάλυψης; (Αποκ. 8-11). Μήπως το «ἤνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου, ��αὶ ἀνέβη καπνὸς ἐκ τοῦ φρέατος ὡς καπνὸς καμίνου καιομένης» (Αποκ. 9-2) εκπληρώθηκε με το βομβαρδισμό των πετρελαιοπηγών του Ιράκ; Εκπληρώνονται, τελικά, οι προφητείες του τέλους; Ή απλώς είναι όλα θέμα ερμηνειών, όπως ίσχυε και με τους χρησμούς της Πυθίας; Μήπως όλα αυτά είναι κάποια ακόμα «ἥξεις ἀφήξεις» μιας νεότερης εποχής; Τουλάχιστον, αν το ξεκαθαρίζαμε αυτό, θα αλλάζαμε σίγουρα...
Ανθρωπόκαινος είναι η περίοδος που σα μετεωρίτης έπεσε ο άνθρωπος με καταστρεπτική μανία στον πλανήτη, εξαλείφοντας συστηματικά και μεθοδικά τα πάντα. Τώρα, όμως, τα ψέματα, οι υπεκφυγές και οι προφάσεις τελείωσαν. Όλα έχουν πια αλλάξει. Όλοι το βλέπουν. Ήδη μέσα σε μια γενιά οι μεταβολές είναι ραγδαίες. Εξελίσσονται μοιραίες! Πλησιάζουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο μη αναστρέψιμο... Πάλι στρουθοκαμηλίζει. «Δεν είναι ανθρωπογενής η αλλαγή,» παρηγοριέται. «Ίσως ο Ήλιος... » «Ίσως ο άξονας της γης...» «Συμβαίνει... » «Θα περάσει... » «Έχει συμβεί και στο παρελθόν.... ». Τα πάντα σκαρφίζεται αρκεί να μην αλλάξει. Τα περιθώρια στένεψαν τόσο που πια δε μας χωράνε!
Μένει να αποδειχτεί αν η ανθρωπόκαινος περίοδος θα κλείσει με την ουρανομήκη ανθρώπινη ανοησία που θα επιφέρει το τέλος της ιστορίας και του κόσμου, ή αν θα διασπαστεί η λέξη και θα αναδυθεί ο άνθρωπος ο «καινός»! Δηλαδή ο καινούργιος, ο νέος, ο διαφορετικός, ο φωτισμένος, ο πνευματικός, ο λυτρωμένος από το παρελθόν του. Ένας άνθρωπος που δε θα δρα όπως ο καρκίνος προς τον πλανήτη και το συνάνθρωπο, ή όπως ο θανατηφόρος ιός. αλλά θα εννοήσει ότι είναι μέρος της φύσης, οπότε θα συμβιώνει αρμονικά μαζί της. Θα βλέπει τον ίδιο το Θεό στο συνάνθρωπό του και θα φροντίζει να ζει με αγάπη. Η γνώση χωρίς αγάπη είναι πανουργία. Δε θα αρνείται το Θεό, επειδή δεν αντέχει την αγάπη! Ο άνθρωπος ο «καινός» οφείλει να αφήσει πίσω του τον άνθρωπο τον κενό, όπως η πεταλούδα εγκαταλείπει αδιάφορα το κουκούλι, όταν δεν είναι πια χρυσαλλίδα και πετά ελεύθερη, όμορφη και πλουμιστή από λουλούδι σε λουλούδι.
_
O Παύλος Κουτρουμπάς γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ασχολείται με STEAM (=Science, Technology, Arts, Mathematics).
0 notes
Text
Το τέλος του κόσμου, Γιώργος Μιχαήλου
Ημερολόγιο της Κίμ: 11 Μαΐου 2029.
Μόλις επέστρεψα από το μπάρ «Bella Rosa» μαζί με τον Γουίλιαμ όπου συναντήσαμε κρυμμένοι σαν τις κατσαρίδες και φανερά τρομοκρατημένοι τον καθηγητή Σπέισι. Είχε προηγηθεί μεσημεριάτικα το ξέφρενο κυνηγητό από τους 2 μαυροφορεμένους στα δρομάκια πέρα από την βιβλιοθήκη του Βατικανού, το οποίο ανακόπηκε από τον καθηγητή και δώσαμε ραντεβού ψιθυριστά στο σκοτεινό μπάρ στις 11 το βράδυ. Η περιέργεια να λύσουμε το μυστήριο και η κατοχή Αυτού θέτει σε κίνδυνο τις ζωές μας και αρχίζω να φοβάμαι ότι δεν θα δούμε ξανά την φιλήσυχη ζωή που είχαμε μέχρι τώρα…μυρίστηκαν ότι Το έχουμε στην κατοχή μας η μάλλον το υπέθεσαν. Ο καθηγητής μας είπε ότι Αυτό ίσως ανακόψει την ανθρώπινη καταστροφική μανία και ίσως αποφευχθεί το τέλος του κόσμου τουλάχιστον για αυτό το διάστημα. Όλοι Το ψάχνουν πλέον και έχει μαθευτεί η ύπαρξη του από κατασκόπους καρδινάλιους όλων των ισχυρών κρατών μέσα στο Βατικανό…. 'Ωχ Θεέ μου!!!Τι μας έλαχε; Να μας την «έστησε» ο καθηγητής λίγο δύσκολο γιατί δεν θα μας βοηθούσε… αλλά μπορεί να εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα.
11 Μαΐου σήμερα…σαν σήμερα πριν 3 χρόνια ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος για την ενέργεια .Εκατομμύρια νεκροί, κατεστραμμένες πόλεις, αίμα, βία, τρομοκρατία, χάος…. Όλες οι χώρες-δορυφόροι των υπερδυνάμεων κατεστραμμένες. Μόνο οι Ισχυροί επιβίωσαν αρκετά «λαβωμένοι» και συμφώνησαν για μη χρήση πυρηνικών γιατί θα ήταν αναπόφευκτο το τέλος του κόσμου…Ευτυχώς γεννήθηκα στις Η.Π.Α…. πόλεμοι, σφαγές…. ΑΑ!! !και οι ατελείωτες πτώσεις αστεριών η κάτι τέτοιο. Άλλοι έλεγαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου και άλλοι έκαναν ευχές για τερματισμό των πολέμων και βασάνων.
Και έλαχε σε εμένα και στον Γουίλιαμ να κρατάμε μέσα σε αυτήν την δερμάτινη τσάντα Αυτό που όλοι θέλουν να αποκτήσουν…η έστω ένα κομμάτι Του. Πρέπει να χαίρομαι που έπεσε σε εμένα ο κλήρος να «αναβάλλω» το τέλος του κόσμου αλλά ταυτόχρονα να ζω στο εξής σαν σκιά, σαν φάντασμα…το δικό μου τέλος ; Το «μυστικό βιβλίο το ανέφερε» είπε ο καθηγητής Σπέισι πίνοντας ουίσκι…αυτά που δεν είπαν οι ιερείς της Σάϊδας στον Σόλωνα και κατ' επέκτασιν στον Πλάτωνα…αλλά που είπαν στον ‘Ελδωρο , έναν Θηβαίο που έμεινε στην αφάνεια ως τρελός και βλάσφημος.Όταν κοιτάξαμε τον καθηγητή με δυσπιστία μας είπε ότι πέρασε κάποια χρόνια της ζωής του στο Βατικανό… έμαθε πράγματα που δεν έπρεπε να μάθει και μετά εξαφανίστηκε. Δύσκολο να τον πιστέψω αλλά και ο τρόπος που μας γλύτωσε από τους «φουσκωτούς» με την μαύρη mercedes πρόδιδε ότι γνώριζε καλά τους δρόμους και τα σοκάκια της μισογκρεμισμένης αιώνιας πόλης. Αν ήταν κατάσκοπος θα μας είχε «δώσει» έξω από το μπαρ.
Και τώρα τι κάνουμε; Πάμε στην εμπόλεμη Ελλάδα μέσω Ανκόνα να ζήσουμε τον μύθο και να ψάξουμε αρχεία βιβλιοθηκών. Για αεροπλάνο ούτε συζήτ��ση. Μας την έχουν «στημένη»…Καλά αυτός ο «χριστιανός», ο πατέρας του Γουίλιαμ,ο διάσημος δύτης Φίλιπ Κόουλ, τι ήθελε και το βρήκε μέσα στα σκοτάδια του ωκεανού, το φύλαξε στην αποθήκη της φάρμας και μας βάζει σε τέτοιους μπελάδες;…. Οι «έκπτωτοι» άγγελοι στην Γη, πού έγιναν «θεοί» των εθνών για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους, η ελληνική μυθολογία, η Ατλαντίδα …και αυτό το σπασμένο κομμάτι του κρυστάλλου της αθανασίας και της αέναης ενέργειας, ύλη από την οποία πλάστηκαν, μοναδικό βάσιμο αποδεικτικό παρουσίας τους στον πλανήτη πριν ξεκινήσει η εποχή κυριαρχίας των ανθρώπων… να το πάρω στην καμπού��α μου;
Ήδη αρχίζω να τα χάνω ώρες- ώρες και φοβάμαι μην καταλήξω σαν τον πατέρα του Γουίλιαμ στο φρενοκομείο της Ν.Υ, ψελλίζοντας την ακαταλαβίστικη φράση μιας άγνωστης γλώσσας, αυτήν που άκουγα στο όνειρο μου δίπλα σε αυτόν τον κρύσταλλο στο δωμάτιο του Γουίλιαμ στο πατρικό του στην φάρμα…. Τα μάτια μου κλείνουν και η ώρα είναι 4. Ας την «πέσω» για ύπνο γιατί αύριο έχουμε ταξιδι-ελπιζω ασφαλές- για Ελλάδα και Άγιον Όρος κατά τα λεγόμενα του καθηγητή. Ο Θεός να «βάλει» το χέρι του… τουλάχιστον ψάχνοντας για τον κρύσταλλο αυτόν να «αναβάλλουν» το τέλος του κόσμου. Ίσως τελικά αυτό είναι η μόνη ελπίδα μας στον ταλαίπωρο αυτόν πλανήτη αν και φοβάμαι για το τέλος του ανθρώπου και όχι το τέλος του κόσμου. Μακάρι να ονειρεύομαι και να ξυπνήσω… Καληνύχτα.
_
Ασχολούμαι με μέλισσες…
0 notes