alienmarsgene

[alienmarsgene]

The Wolves Are Back

Al aan het begin van dit jaar planden we dat er deze week een stedentrip zou komen. Morgen is het zo ver. Normaal verdiep ik me eerst behoorlijk in een bestemming. Maar deze keer is de voorpret 1 dag voor vertrek pas echt gestart. 

Er spelen zich verschillende filmscenarios af voor mijn geestesoog. Het botsen van een man en zijn schoonmoeder ratio tegen emotie. Liefhebbende vriendin en dochter van deze twee staat meer achter hem. Haar hart gaat echter enorm naar haar moeder uit. Dit is het eerste scenario een op waarheid gebaseerd drama. De intuïtie van de dochter zegt tot frustratie van de man dat de botsing zo snel mogelijk besproken moet worden. Maar mensen uit haar omgeving zijn dit niet met haar eens. Zij wordt verscheurd door haar hoofd en haar hart. De film beschrijft een kleine week en vertelt over haar verwarring en haar vragen. De clash heeft haar in de war gemaakt: “It rocked me to my core”. Is zij inderdaad volwassener dan haar moeder en doet dat er eigenlijk toe. Of is ratio overrated? Waarom beheerst dit haar gedachten zo? 

Het tweede scenario, een drama deze keer. The Wolves are Back: Een midweek met de schoonfamilie en aanhang naar Rome. De familie bestaat uit cultuurliefhebbende academici en de hoofdpersoon is een bewustwordende maar nog onwetende cultuurbarbaar. Een enigszins eclectische familie. Allemaal leuke maar complexe mensen die voor het eerst meerdere dagen niet onder elkaar uit kunnen. Kunnen deze lone-wolves de balans tussen samenzijn en ruimte vinden en zo een roedel vormen?

Tot de grote opluchting des lezers (as if) is het derde film een comedy. Baanloze hogeropgeleide, vlak na een wereldreis, fantaseert eindeloos over de inrichting van haar nog niet bestaande huurhuis. Waarbij haar omgeving hierin meegesleept wordt, moeder gewillig, lief geamuseerd maar ontoegeeflijk, vriendinnen enthousiast klaar om haar gat in de hand nog wat op te rekken. Weet zij zichzelf in de hand te houden zonder haar schulden te vergroten? 

Okay, ik studeer duidelijk geen filmwetenschappen. Ik kijk niet eens veel films (Disney en Studio Gibli daargelaten.) Och wat kijk ik uit naar de foto’s van de komende week en zo mogelijk nog meer naar mijn welverdiende loon!

#whining metaphors Rome #schoonouders mamma

[alienmarsgene]

3 februari

Termen van "Ik kan niet...." zijn de hoofd thema's van de afgelopen dagen. Deze worden langer, en minder duister en koud. Helaas staat het thema zo vast als een huis, of een tuin.. Met Beer lijkt alles goed te gaan. Maar toch heb ik onderhand de indruk gekregen dat hij in mijn buurt ook niet lekker in zijn vel zit. Alsof hij eigenlijk met mijn blik naar mij kijkt. Dit onbehagelijke gevoel bekroop me gisteren weer toen hij geen zin in me had en in slaap viel. Het ergste? Mijn eigen schuld. Als ik me een lui varken voel, ben ik ook een lui varken. Ik hoor mezelf goeie ideeën en 120 dagen of 30 dagen en zelfs 7 daags challenges ontwijken omdat ik niet wil. Maar ik redeneer dan net zo lang door tot dat ik mezelf gelijk geef, of tot blijkt dat het raam der mogelijkheden gesloten is. In freakononics hebben ze bijvoorbeeld verteld dat veel mensen op bepaalde sleutel momenten aan goede gewoonten beginnen. Op maandagen, 1e dag van de nieuwe maand, verjaardagen, het nieuwe jaar en ga zo maar door. Of het hielp werd hieruit niet duidelijk. Maar 1 februari was een maandag, na veel gesnack, met vakantie en ook nog met een goede start van de dag. Waarom saboteert ik mezelf dan? Waarom denk ik bij elk koekje: Waarom niet, en vind ik geen reden? Net toch wel gesport, en hard, hoge hartslag en met enthousiasme en zonder boek. Echter vandaag heb ik wel een hele cote d'Or reep opgegeten. En Lieve was ook al lekker bezig. Dus het was meer vanuit woede dan vanuit goed voor mezelf zorgen. Stom en jammer.