andweiiia

[andweiiia]

hi, tumblr! ykw? i'm scareddd. natatakot ako---sobra. Na baka nag eexert ako ng energy, effort, care, love, sa mga tao na hindi deserving ng mga bagay na 'yon. I didn't feel reciprocated. I mean...hindi ko naman ginagawa yung mga bagay na 'yon para ganon din yung gawin sakin. Hindi ako nag eexpect ng kapalit, as in di ko lang talaga maramdaman yung kahit konting appreciation. meron naman minsan pero di ko ramdam yung sincerity...lamoyonnn. Gusto ko lang naman mafeel yung kagaya ng pinafeel sakin nung mga matagal ko ng kaibigan. Kase nangangapa ako e. Feeling ko sobra sobra na yung ginagawa ko. Feeling ko minsan OA na, feeling ko nakakainis na ko, nakakaistorbo lang ako. Di ko maihinto kase walang cue, idk when to stop o tutuloy ko lang ba yung ganon. 'Di ko talaga alammm >_< mag rant na 'ko d q na kaya. last tuesday, OOoooooh yesterday! Bale 2nd Day ng CEDE Days. Yung CEDE Days, ano sya..kumbaga parang intrams ng department namin. Tapos nung umaga tinanong ko sya kung ano ba yung gagawin nya (committee kase sya sa event na yon tas may task na nakaassign), tapos sinagot nya naman ako pero sa tono na naiinis. Na paulit ulit daw ako ng tanong. Totoo naman kase nakakailan na nga naman ako ng tanong pero that time kase tinanong ko sya kung ano ba yung gagawin nya nung time mismo na yon kase magpapasama sana ako sa kanya na bumili ng pump ng balloon. So ayon, naoffend ako, so lumabas na ko kase bumigat na pakiramdam ko tas yung isa ko nalang na klasmeyt sinama ko kase nagpprisinta din naman. tas pagbalik ko di padin ako okay kaya tumawag nalang ako sa pinsan ko na taga pampanga na kung pwede dun muna ako kase boring kako sa school, when the truth is gusto ko munang lumayo dun sa kaibigan ko na nainis sakin. Yung moment na 'yon feeling ko di ako belong don. Parang ibang tao sya. Nagseselos ako sa iba naming kaklase. Pinagsisisihan ko nung time na yon na naging malapit kami sa isat-isa. Kase napapansin ko, napakahinahon nung boses nya kapag iba yung kausap nya. Iba yung atensyon na binibigay nya sa iba. Pero pag sakin na...wala na...wala lang ang sakit lang. Nagrerelapse ako ngayon tapos lagi ko pa syang naiisip, mas dumodoble yung lungkot. kanina nga kumain kami kasama yung mga officer, officer din kase yon eh. Galing nga e ang ganda nung event kahit iilan lang silang nag asikaso, nakakaprouddd. Anywaysss so ayon nga maghapon akong nanlalata, napaka lungkot, kahit masaying tao mga kasama ko napakalungkot padin. Pinagsisisihan ko na sumama ako don sa kanila kanina. Kase hindi in yung mood ko sa saya nila kanina. Di ko mabilang kung ilang beses ako nagpigil ng luha kanina. nagtitingin nalang ako sa ibang table para malibang ako pero gusto ko na talaga lumabas para umiyak pero nung pauwi na, nawala na yung pagsisisi ko kase ang lakas ng ulan sa labasss..bumabagyooo. Lalo na nung naihatid ko na sya sa kanila tas ako nalang mag isa pauwi, mas malakas yung ulan. Di ko alam kung ano yung mas madami na nasa mukha ko---ulan ba o luha tas nailabas ko yung mga gusto kong sabihin. Malakas yung pagkakasabi ko pero ako lang nakakarinig. Di ako nakaramdam ng takot pauwi, hinihiling ko pa nga na sana humaba yung kalsada o kaya di na matapos yung daan e. Napagaan non yung pakiramdam ko. Soooo ayonnn nalihis ng konti yung topiccc. sorryyyyy. yan lang munaaaa. -deng

[andweiiia]

how does it feel losing someone to death?

------i.e., family member...

some say that "losing a family member is like living with a brick in your pocket; the weight never goes away; you just get used to carrying it around." I agreed, but for me, the brick became a big structure that weighs more than the bigger unit for weight, and it is more likely to change from brick to structure when I'm at rest, when laying down in bed, when I'm alone, when I'm eating foods that used to be the favorites of the person I have lost, when it's my birthday, when it's Christmas or New Year, or when I notice that I became too happy that day------FFFFFVVvvCCCCKkkkKKkK!!!! and also---while writing this blog. I became paranoid, overthinker, traumatized---basta ayon. Alam mo yung feeling na may magandang nangyari sayo, like okay yung nakuha mong score sa exam or quiz, o kaya yung nararamdaman mo na malapit ka nang gumraduate, or nagkaroon ka ng malaking pera, or kumain kayo sa labas kasama yung mga favorite mong tao, mga ganon ba tapos out of nowhere matutulala ka o kung hindi man, magbabago nalang bigla yung mood mo, basta may something na mangyayari sa current hype mo. Yung bigla mong maiisip na "hala ang saya ko naman" "ba't ako masaya? dasurb ko ba 'to?" ganooooon! basta ang point ko is parang kahit dapat icelebrate ko talaga yung kung ano man yung milestone na 'yon, parang hindi ko deserve kase wala doon yung tatay at kapatid ko. Hindi nila nawiwitness yung moment na 'yon. Minsan pinipilit ko yung sarili ko na "sige lang maging masaya ka lang, icelebrate mo lang yung success mo na yan" kaso kingina wala talaga. Once na pumitik na yung time na magsisink-in sakin na wala silang dalawa, boom! wala na, pplastikin ko nalang yung sarili ko for the rest of the day. Pakiramdam ko, hindi ako doon na sasaktan sa "goodbye phase" eh. Hindi doon sa cause ng pagkawala nila o doon mismo sa thought na wala na sila. Dun ako nasasaktan sa thought na wala akong magawa, na walang akong choice kundi mag move forward ng wala sila, gumising/mabuhay ng wala sila. Lalo na, isa sila sa mga dahilan ba't mo ginagawa kung ano yung ginagawa mo ngayon. Pero ano----shyet wtf ngayon ko natutunan na mas higpitan pa yung grip ko sa linchak na layp na 'to kase dito ko mas natutunan na ivalue yung kung ano and sino nalang yung meron ako. Ba't ba kailangan may mawala para mas magpahalaga? Di ba pwedeng pagsabihan nalang? Susunod naman ako. Emzzz. PNASL

[andweiiia]

Today's words of wisdom by Ma'am Neth 0_o

Visible evident

Matalino akong tao

Papunta ka palang

Explain yourself

Okay. Fine.

Tapos na 'ko sayo. Di ko lang lubos maisip...

Di ba nya alam yung courtesy?

Papalitan na ba nya 'ko?

[andweiiia]

medyo appreciation na ewan

countless yawn, never ending paper/computer works, laughter, "don't-you-dare-to-disturb-me" moments, boring time, full-tummy/empty tummy time, revising wrong work time, food-trip time, bashing of workers, gossiping, "i don't care if we were being watched or heard by the supervisor, I am going to tell you the tea mah homie"-moments, muted time, cr-bombing time, coffee is lifer than the actual life-moment, nervousness, critical thinking, "don't touch me, I'm an Engineer"-moment,-------AaAaaAaaaaAAaaAAaa can't able to put here all the memories I will be cherishing after this week. I think I'm going to miss all of them big time!!!! It is very stressful but i really found joy hereeeee T.T Kung ano yung pinagsasasabi ko dito, lahat 'to ay about sa OJT at sa pagiging OJT Trainee ko. Sepanx is hitting me right now. I'm composing this with my laptop positioned slightly slanted sa tabi ni thony kase busy sya mag candy crush -_- andddd hindi ako komportable na makita nya 'to kase iwwwww. Anywayssss, ayon ngaaaaa. Sobrang proud ako para sa sarili ko and para kay thony kase konting oras na matatapos na kami. Pero ano... honestly may portion sakin na parang ayaw ko pa---'di ko alam kung bakit :) or---??? or baka alam ko naman talaga pero dinedeny ko lang pffffffttt. Kung totoo yung multiverse, sana Engineer ako doon tapos si Ma'am Glai yung boss ko hihihiihihihi i've never dream to be a boss, simple employee lang tas mga nasa 6 digits yung salary per week okay na 'ko :P emzzzz!! Kidding aside, gusto ko talaga ganonnnn. Ang ideal nyang maging leader para sakin. Ang haba ng pasensya nya kahit alam ko sa sarili ko na mahirap akong turuan lalo na pag may technical terms. Tapos ang dami ko talagang natutunan dito. Di ako naiinggit sa iba na maaga natapos yung ojt pero may magic yung time table. Yung samin may magic din naman kaso mapapatawad pa naman ni G hihihihihhi. Basta gusto ko pa ulit makasama sa workplace si Ma'am Glai, Ma'am My and Ma'am Monique <3 Shyeettttt----I'm: idk.

-Andeng

[andweiiia]

antoooookkkkkkkk

[andweiiia]

Working is sometimes very exhaustingggg arggghhh