ayeldee - Tumblr blog

ayeldee · 2 years

Text

Ik ben soms zo klaar met de wereld. Pedofielen mogen ongerept hun gang gaan maar ik mag niet klagen over hoe het is om mezelf staande te houden in werkende wereld met een ingebrande mentale achterstand. Enerzijds door gebrek aan grenzen. Anderzijds omdat ik van m'n moeder ook nooit geleerd heb m'n onvrede en irritatie op een constructieve manier te uiten waardoor ik blijkbaar mensen afstoot en weer mezelf bevestig in m'n alleen zijn en niet mee kunnen komen. M'n moeder gebruikte mij ook als emotionele afvalbak en dit maakt zo duidelijk dat je doorgeeft wat je binnenkrijgt. Maar ik begin m'n moeder eigenlijk steeds beter te begrijpen. En soms ook wel te begrijpen dat het menselijk om knettertjes gek te worden. Maar ook dat weer bij zinnen komen essentieel is en ik hoop dat altijd te blijven doen. Ook denk ik een vorm van autisme te hebben. Het kost me zo abnormaal veel moeite om nieuwe vrienden te maken en behouden met wie ik gewoon kan chillen na werk ofzo. Het hele leven is gewoon een zielloze kosten baten uitwisseling. En ik neem het gewoon graag op voor andere mensen. Want to be honest. Ik vind die instagram realiteit alleen maar commercieel. En ik vind commerciële mensen echt getverdemme. Beetje andere mensen onzeker maken. Snap dat het nodig is daar niet van maar ik doe daar liever niet aan mee. Ga liever m'n graf in wetende dat ik een paar mensen oprecht goed heb geholpen dan al m'n volgers een onrealistisch doel achterna heb doen jagen. Maarja misschien neem ik het ook wel te serieus en moet ik het gewoon proberen ondanks dat ik echt een spontaan minderwaardigheidscomplex krijg van al de andere fitgirls. Brrrrrr. Moet toch ergens m'n geld mee verdienen en eerlijk wss als het geld binnenstroomt is dat verantwoordelijkheidsgevoel snel opgelost. That's were the Trouble at😂. Zoals Ed Sheeran zingt: money is the root of all evil. Wel fijn dat ik hier m'n hormoon gerelateerde chagerijnigheid kan dumpen. Misschien is dit de betere plek daarvoor in plaats van Instagram. Oeps. Hahahahahhaha.

Anyhows. Terug naar de labels. Omdat ik dus vroeger bezig was met overleven en niemand echt zich interesseerde in me omdat ik wel functioneerde en geen halve gare incompetente dyslexier was ofzo. Is er verder ook niet echt in me verdiept qua labels. Ik denk oprecht dat dit een gemiste kans is want ik loop nu op latere leeftijd wel echt tegen beperkingen op. Ik zou mezelf de volgende labels kunnen geven;

... nee ga ik niet doen. Haha. Jammer de bammer. Ik denk dat kijken naar wat werkt beter is! Maar omdat de uitzondering zoon aandacht geniet worden de normalingen (haha) echt vet overgeslagen en ben er zo helemaal aan gewend geraakt dat er toch niemand echt om me boeit... Pas als je niet meekomt wordt je ASAP terug in het gareel geholpen (of afgeschreven... Afhankelijk van je economische productiviteit). Ik denk dat het voordeel van intelligentie is dat je je uit veel situaties kan redden. Het nadeel is dat mensen dan ook denken dat je je overal wel uit redt en geen hulp nodig hebt ofzo.

Nu moet ik dan creatief zijn omdat mensen wel het beste met me voorhebben en het me gunnen maar ik ging alleen maar schilderen als escape van de werkelijkheid en als bewijsdrang zodat mensen iets leuk van me zouden vinden. En schrijven idem. Het voelt als druk. Omdat ik nu de kans krijg. En kansen missen is een erg pijnlijk verschijnsel. En kansen pakken is ook een kwestie van timing. Maar ook moeite dus ben ik nu toch weer aan het schilderen in de hoop dat ik een beetje tijdloosheid erin ga ervaren.

Ik denk dat onbezorgd kind kunnen zijn een voorwaarde is om op latere leeftijd het juiste pad OPTIJD te kunnen vinden en behouden voor jezelf. Copingmechanismen gaan dit pad niet voor je brengen. Maar omdat bedrijven weinig boodschap hebben aan privé situaties ontstaat er echt een ongelijkheid waar je U tegen zegt. Logisch ook. In die kosten baten afweging zou ik ook kiezen voor de meest stabiele en betrouwbare. Maar toch heb ik echt een graftakken hekel aan iedereen die het wel op een rijtje heeft en pfffhrieieodofhdisisododidjdhdjdjejej. Dan denk ik van ja HALLO en ik dan? Ik doe toch ook m'n best? Ben ik dan verdoemd tot smeken voor genade? Zo klaar mee.

Oke ik ga schilderen doei

0 notes

ayeldee · 2 years

Text

Ik ben opgegroeid met een soort onhandige loyaliteit en goedheid. Als mensen een beetje tegenvallen dan zoek je andere mensen. Ik ga proberen iemand te helpen en voel me verantwoordelijk en duik gelijk in iemands leven met de hoop dat deze moeite gewaardeerd wordt. Truth is ik zou ook gewoon moeten verhuizen naar een plek met andere mensen. Want een ander meisje in m'n flat gaat dat ook doen en zo trekt iedereen van 'mijn' niveau gewoon ergens anders heen. En ik ben stuck hier. En het erge is. Ik heb ook zolang gewacht tot anderen mij op sleeptouw zouden nemen naar een betere plek die beter bij mij past. Want dat is wat ik verwacht van mensen. En blijkbaar is dat niet reëel. Ben ik dan chronisch zuur en teleurgesteld of iedereen echt met zichzelf bezig en voel ik me terecht altijd te kort gedaan. Ik weet het niet. Ik hoor dat ik van mezelf moet gaan houden en dat m'n energie 2 jaar geleden gitzwart was. Hoe kan ik op m'n 25e al zo intens levensmoe zijn terwijl we leven in een zogenaamd goed land. Hoe kan ik zoon intens tekort aan liefde en aandacht hebben opgedaan en me zo intens doorzichtig en onbelangrijk hebben gevoeld. Er is in principe niks mis met mij. Ik heb ook gewoon de standaard opleidingen gevolgd en de burgerlijke verplichtingen gedaan. Waarom is het voor mijn ouders niet mogelijk geweest om vanuit hun liefde voor elkaar, die liefde door te geven aan mij. Waarom heeft mijn moeder zo intens moeten lijden aan de tweestrijd tussen carrière en moeder zijn. Wat is het nut van eieren voor je geld kiezen als uiteindelijk dat alleen maar nep gelukkig maakt. Waarom leef ik überhaupt nog in dit kutland met zulke intens lelijke mensen. Het is niks voor mij dit systeem. Ik ben er gewoon niet voor gemaakt en wil er ook niet in meegaan maar ik moet wel. Ik misgun ook iedereen die er wel in slaagt om gelukkig te zijn. Ik tap gewoon in in de energie en zuig daar lekker de levenslust uit zodat ik aangevoeld word als toxic en geskipt wordt en mezelf herbevestig in me niks waard voelen. Ik vind mensen gewoon zo lelijk van binnen. En altijd als ik wel mezelf even laat gaan of eerlijk ben dan word ik weer tot de orde geroepen of streng toegesproken dat die waarheid niet welkom is. En dan voel ik me persoonlijk afgewezen want waar word je dan wel geaccepteerd zoals je bent met AL je gevoelens en verledens. Bijna nergens. Dat is een rol die familie op zich neemt. Maar de waarheid is dat de meeste families disfunctioneel zijn. Dan vrienden. Goede vrienden zijn belangrijk en onmisbaar. Dankbaar dat ik dat ervaar ik mijn leven. Ik snap gewoon zoveel dingen niet. En ik kan niet de enige zijn. Ik ben opgegroeid in een gezinssituatie (oke die was niet perfect maar het is nogsteeds de stabiliteit van 2 ouders en 1 huis weetjewel). Ik ben niet helemaal verdwaald geraakt in het jeugdzorg systeem. Dat had ook taboe geweest. Moet je nagaan hoeveel kinderen van rijke ouders eigenlijk obv hun ouders kwaliteiten ook bij jeugdzorg zouden belanden als er minder middelen en schaamte en taboe was in de sociale omgeving. Ik denk dat Being a good parent wederom ondergeschikt is aan het Rutte doctrine beleid. Omg haha. Ik voel me heftig. Maar is zo. Ik denk dat diezelfde doctrine ook een zichzelf in stand houdend systeem is omdat het too far gone is om toe te geven dat het niet zo goed werkt als gehoopt. En dan nu proberen om het recht te breien. Maar als er zulke heftige geheugen en luister problemen heersen, dan kunnen je hersenen nog zoveel bedenken maar de boel functioneert toch niet goed.

Waar ik wel in geloof?

Weet niet. Denk dat de eb en vloed van de zee wel rustgevend is. De ademhaling die je lichaam gratis en voor niets voor je regelt.

Weet niet

Eerst m'n ongesteldheid maar afwachten hahahahahahahahahah

1 note · View note