glamorousghost

[glamorousghost]

Uzun zamandır kendimle ilgili birçok şeyi beğenmediğimi fark ettim. Sanki şu an olduğum kişi beni tatmin etmiyor gibi. Daha güzel, daha akıllı, daha başarılı biri olmak istiyorum. Ama sadece istiyorum şu sıralar. Hayatımı bir bina olarak hayal edip yıkılmasına ellerimle yardım ediyorum. Ve bunu bile isteye yapıyorum. Neden olduğu hakkında bir fikrim yok ki bunu durdurayım. Etrafımdaki kimse olduğum kişiyi sevmiyor gibi hissediyorum. İnsanların beni sevmesi için değişmeye çalışırken o binadan bir taş daha eksiliyor. En sonunda yok olacağım ve arkamdan o iyi biri olmayı başaramadı diyecekler. Çünkü onların standartlarına uymuyorum. Uymak için çabalarken kendimi kaybettiğimi göremiyorlar. Olduğum kişiden hiç bu kadar uzaklaşmamış, hiç bu kadar nefret etmemiştim.

[glamorousghost]

Az önce çok yalnız olduğumu fark ettim. Ve bu yalnızlığımı sürekli bir şeylerle uğraşarak unutmaya çalıştığımı. Sürekli dizi film izliyorum kitap okuyorum müzik dinliyorum kafamı meşgul etmem lazım çünkü. Durdurak bilmeden düşünmeyi bırakmam gerek. Ne zaman düşünce denizinde boğulsam soluğu burada alıyorum. Ah tanrım hayatıma giren herkesi ne kadarda kendimden uzaklaştırmışım. Bunun farkına şimdi varıyorum. Çok mu bencildim yoksa acılarımdan bana sıra mı gelmedi bilmiyorum. Ama tek bildiğim bir başıma olduğum.

[glamorousghost]

Uzun zamandır hiç bu kadar yalnız olduğumu hissetmemiştim. Bir sürü arkadaşım var ama yine de kimsem yok. Ne acınası değil mi? Ağlamak istemesem bile gözyaşlarım pıtır pıtır dökülüyor. Hiç bu kadar dolu olduğumu da hatırlamıyorum. Beni bu hale getiren ne onu da bilmiyorum ya. Neyse. İçimden dışıma taşan bir hüzün bulutu var gözyaşlarımı gözlerime getiriyor ve bırakıyor. Ben ağlamıyorum yani. Onlar akıyorlar. Öylece akıyorlar.

[glamorousghost]

Vazgeçtim. Senden, kendimden, herkesten, her şeyden. Beni üzen, kıran, canımı yakan ne varsa. Hepsini bir köşeye topladım. Hayatımda onlara yer yok artık. Mutlu olmam için önümde engel olan herkes düşmanım bu saatten sonra. O kalp kırıklıklarına bir yenisini daha ekleyenin yeri yok. Gece sabaha kadar gözyaşı döktürenin yeri yok. Uykumu çalanların yeri yok. Kafamın içindeki seslerin bile yeri yok artık hayatımda. Müziğe sığınıp kendimi kendi haline bıraktım. Canımın istediği gibi yaşayıp o şekilde mutlu olmak hakkım artık. Ben hakkım olanı almak için herkesin karşısındayım.

[glamorousghost]

Buradayım. Her kaçışımda vazgeçişimde kendimi burada buluyorum. Canım yanıyor ama bu fiziksel olmuyor. Kendi kendinin ilacı olmak tabirini sonuna kadar gerçekleştirip yazdığım yazılarla kendime teselli buluyorum. Bu neden yaptığım hakkında hiç bir fikrim yok. Ama buradayım yine işte. Bu sefer vazgeçmedim ya da kaçmadım. Sadece kendime dönmek istedim. Odamda yalnız başıma oturup gökyüzünü izlerken içimdekileri yazıya dökme ihtiyacı hissedip buraya geldim. Uzun zamandır kendime dönemediğimi fark edip kendimle baş başa kalma isteğimi göz ardı edemedim. Döndüm işte. Yine içimdeyim. Yine kendimdeyim.

[glamorousghost]

İçimden bir şey yapmak gelmiyor artık. Sadece durup bütün bunların geçmesini diliyorum. Ama biliyorum ki bunun gerçekleşmesi o kadar uzak ihtimaller arasında yer alıyor ki asla ulaşamam ona. Tek istediğim biraz anlaşılmaktı ama o anlamadı bende anlatmakla daha fazla uğraşamadım. Bu, hayatta tek başıma ilk kalışım değil. Ama biliyorum ki son da olmayacak. Keşke son kez olsaydı. Belki o zaman daha az kırılırdım. Kalbimin ilk kırılması da değil. Toparlanmam zaman alacak bunun farkındayım ama denemekten vazgeçmeyeceğim. Toparlanamayacak kadar kırıldığım zaman işte o zaman asla geri dönüşü olmayan o yola gireceğim.

[glamorousghost]

Bir insanın yorulduğu zaman neden her şeyden vazgeçtiğini anlamazdım. Hep yerinde olsam daha da üstüne gider vazgeçmem derdim. Bu yıl anladım ki yorulan insan sadece yorulmuyor. Hayattan vazgeçiyor, yaşamaktan vazgeçiyor, insanlardan vazgeçiyor. Her şeyden vazgeçiyor. Çünkü kendi derdi, kendi kafasında olanlar ona yetiyor. Bir başkası ile uğraşacak gücü, tâkati kalmamış. Kendi kabuğuna çekilip dinlenmek istiyor sadece. Pes etmek, pes ettiği zaman ona destek olacak biri istiyor. Yalnız kalmak istiyor ama aynı zamanda yalnızlığı paylaşmakta istiyor. Yorulmak çoğu kişiye göre dinlenince geçecek bir şey gibi geliyor ama inanın öyle değil. Sırtındaki yükler o kadar ağır geliyor ki yaşama hevesini, isteğini kaybediyor. Umudu çekiliyor ruhundan. Yapayalnız kalıyor bu koca dünyada. Tek başına. Derdini anlatabileceği tek bir insan istiyor. Çok görmeyin yorulan insanı dinlemeyi. Buna çok ihtiyacı oluyor çünkü.

[glamorousghost]

Az önce Me Before You filmini bitirdim. Ve bu hayatım boyunca izlediğim en iyi filmlerdendi. Aslında buraya bu tarz şeyler yazmak istemiyordum lakin içimden bir şey bunu yapmamı söylüyor. Lou'nin aşkı o kadar dokundu ki içime. Will'in yapmak istediklerini asla yapamayacak olup ölmeyi seçmesi. Tanrım bunu neden yaptı ki? İçinde yer edinen o umutsuzluk onun sonunu getirdi sanki. En sondaki mektup sahnesini izlerken o kadar çok ağladım ki . Hala ağlıyorum! Çok güzeldi. Her ne kadar beğenmeyen kişiler olsa da romantik dram izlemeyi sevenler için birebir. Bunu bir daha izlemeyeceğim deyip tekrar tekrar izlediğim bir film olacak sanırım.

[glamorousghost]

Bugün yine bomboş geçti inanabiliyor musunuz? Hiçbir şey yapmadım. Durdum ve düşündüm. Ben bu hayata gelmeseydim ne olurdu diye. Sanırım umut verdiğim birkaç kişi olmazdı. Moral verdiğim kişiler çok daha üzgün olurlardı şu an diye düşündüm. Aklıma ilk gelen başkaları oldu. Sonra dedim ki Nisan sen olmasaydın ne olurdu dedin kendine neden başkalarını düşünüyorsun. Onlar sen değil ki. Senin hayatın onların hayatları üzerine kurulu değil ki. Sen kendi hikayenin kahramanısın. Onlar içinse birer yan rol. Aynı onların senin hayatında oldukları gibi. Kendine sor şimdi canımın içi. Ben olmasaydım neler olurdu? Neler değişirdi? Kendi hikayemde kahraman mı olmak istiyorum yoksa yan rol olup başkalarının benim yerime karar vermesini izlemek mi istiyorum? Sor kendine. Hadi. Şunu eklemeyi de unutma. İyi ki varım, canım kendim.

[glamorousghost]

Nedensizce içimde dolmayan bir boşluk var. Sanki sana sarılsam her şey düzelecek, geçecek gibi geliyor. Ama ne yaparsın yoksun yine. İçimin boşluğunu dolduracak kimse de yok. Ben baban gibi değilim demiştin. Sende gittin onun gibi. İkinizde bırakıp gittiniz. Ne farkın kaldı ki ondan şimdi söylesene bana? Sanki az kırılmışım gibi neden bu daha da kırma çaban? Günler geçtikçe siliniyorsun aklımdan. Bunu istemesem bile senin geçmişimde güzel anılarla kalmanı istiyorum. Seni kötü hatırlarsam senden nefret ederim çünkü. Geçmişimde kal ama iyi bir insan olarak kal. Sana veda ediyorum balım. Ama şunu biliyorum ki her veda bir son değildir. Bazen yeni merhabalara yol açar, ışık tutar. Elveda.

[glamorousghost]

Eski olan her şeyin canımızı yakması nedendir? Eskide kalan ,yanımızda geleceğimize getiremediğimiz her şey içimizde bir yara olarak kalır. Ama bir eşya ama bir insan. Ne fark eder ki? Her halükarda onu hatırlatan bir şey canımızı yakmaya, içimizde oluşan boşluğu hissettirmeye yeter. Hatırlatan şey ister bir anı olsun ister tek bir mesaj, arama. Geri döndürülemez acılara kucak açtırır bize. Biz de o acıyı seve seve kucaklar, içimize yerleştirir ve her geçen saniyede onu büyütürüz. Dışarıdan fark etmesi ne kadar zor olsa da insanın içini kemirir, içten içe bitirir bizi. Merak ediyorum. Canımızı yakan, güzel anılarımızda, belleğimizde var olması mı? Yoksa artık ona ulaşamayacak olmamız mı? Ya da dokunacak kadar yakın olup dokunamamak mı? Aramızda birkaç kilometre varken sanki denizler, dağlar,okyanuslar varmış gibi hissetmemiz mi bizi üzen? Neden vazgeçmek bu kadar zor ki? Unutmak,sonsuzluğa karışmak neden bu kadar zor?

[glamorousghost]

Aslında sana söyleyecek onlarca cümlem, yüzlerce kelimem var. Ama sen kulaklarını bana kapatmışken ben sana sesimi nasıl duyurabilirim ki. Cümlelerimi sana nasıl anlatabilirim ki. Sen beni görmemeyi seçmişken, kendimi sana nasıl fark ettirebilirim söyler misin bana lütfen? Sensiz nasıl yaşayacağımı bana anlatır mısın lütfen? Çünkü ben sensiz yaşamak ne demek bilmiyorum. Sen dinlemeyeceksen bu cümlelerim ne için var ki? Sen görmeyeceksen ben ne için varım ki? Beni görmen, dinlemen için sana yalvarıyorum. Lütfen beni gör, beni duy, beni hisset. Görmezden gelme, duymazdan gelme. Beni kendinle sınama. Sana ihtiyacım varken yok sayma beni. Lütfen...

[glamorousghost]

Aylardır aynı odadayım. Dışarıya çıkabilirim ama yapmıyorum. Bir adım atsam sokağa özgür olacağım ama yalnızlık üzerine kurulu dünyamı yok etmek istemiyorum. Odamın küçük bir penceresi var ve hayata o küçük pencereden bakıyorum. Benim hayatım, hayallerim, dünyam her şeyim o pencere. Düşünüyorum pencerem olmasaydı bakıp hayallere daldığım gökyüzüm olmasaydı nasıl hissederdim tam şu an. Hiçliğin ortasında mı olurdum? Ya da dünyanın merkezinde mi olurdum? Dünyanın merkezi mi! Benim dünyamın merkezi düşüncelerim. O halde ben dünyanın merkezindeyim. Benim dünyam. Kafamın içindeki benden başka kimsenin haberi olmayan dünyam. Bunun sebebi ise küçük pencerem. Yeni ufuklara yelken açmama neden olan penceremin köşesinden kendini belli eden gökyüzüm.

İyi ki varsın Gökyüzüm* seni bulduğum için yüzlerce kez tanrıya şükürler olsun.

[glamorousghost]

Benim kafamın içinde bir şehir var. Sokaklarında benim ve onun adımları olan, her bir karışını ezbere bildiğim bir şehir. Her sokağında adım izlerim var ve ben kendi adımlarımı takip ediyorum. Çıkmaz sokaklarda dolanıp tekrar tekrar duvarlara tosluyorum. Yine de o sokaklarda dolanmaya devam edeceğim çünkü bir çıkış arıyorum. Kafamın içinden kaçmak için bir yol, bir çare arıyorum. Ve eminim ki o yolu bulacağım. Senin de bulacağını biliyorum. Sakın pes etme elbet o çıkışı bulacaksın.

[glamorousghost]

Bugün her şeyden vazgeçişimin 302.günü. Hayatımın elimden anbean kayıp gittiği 302 koca gün. Ne acı değil mi? Birkaç ay sonra 1 yıl olacak ve sanki her şey dün olmuş gibi geliyor. Biliyorum senin acında büyük ama geçecek. Biraz daha zaman geçmesine izin vermeliyiz belki de. Ya da zamanı tutmalıyız gitmesin, yaşananlar olmamış olsun diye. Çabalarımızın boşa gidişini görmezden gelmeyi bırakıp bundan ders çıkarmalı ve her şeyi oluruna bırakmalıyız belki de. Ne tuhaf değil mi? Ben bu satırları başka acıyla yazarken senin bambaşka bir acıyla okuyor veya okuyacak olman. Ama acılarımız ortak seninle canımın içi. Hissettirdikleri farklı ama acı aynı acı. Lütfen iyi ol. Ve iyi olacağın günü bekle. İyi ki varsın. ^_^

[glamorousghost]

Ben glamorousghost. Ya da Nisan. Ya da beni sıfatlandırdığın herhangi bir kelime. Ama gerçekte kimim ben? Amacım ne? Ne için yaşıyorum? Bu dünyada ne için varım? Sordun mu kendine hiç 'Ben kimim?' diye? Ayna karşısına geçip dedin mi kendine 'Ben buyum. Bunu severim. Bundan nefret ederim. Hepsini geçtim herkesten gizlediğim yaralarım neler?' Sordun mu kendine? Bir kez olsun ayna karşısında kendine 'iyi ki varım canım kendim' dedin mi? Şimdi kalk aynanın karşısına geç ve de ki 'Ben varım. Ben buyum. Seni seviyorum kendim. Beni ben yapanın sen olduğunu biliyorum. Bu yüzden iyi ki varım.' İyi ki varsın. Her ne kadar şuan kendini umutsuz ve üzgün hissetsen bile. İyi ki varım. Bütün bunların geçeceğini biliyorum. Umudumu kaybetmeyeceğim. ^_^

[glamorousghost]

Çok korkuyorum. Olurda senin yerine başkası geçer diye. Senin gibi birini sevebilir miyim? Bilmiyorum. Ama bir başkası beni senin beni sevdiğin gibi sevebilir. Ve buna engel olamam. Nereye kadar kaçacaksın? Kendinden, benden, hayattan? Nereye kadar kaçabilirsin ki bebeğim? Sonunda döneceksin geriye. Ama ben hâlâ orada olup seni bekliyor olur muyum emin değilim artık. Senin yaptığın can kırıklarını bir başkası sararken sana umut bağlayamam. Ama olurda dönersen beklemem seni ama bir yere de gitmem balım. Orada öylece dururum. Ama beklemem.