goalierob23

[goalierob23]

Tijdreizen

Wij mensen zijn dol op verzamelen. Wat dat betreft lijken we soms wel een Niffler, maar dan één met een bredere interesse. Afstand doen van spullen is moeilijk, je weet tenslotte nooit of je het nog eens nodig hebt. Daarnaast laten we ons gemakkelijk beïnvloeden, we consumeren erop los. Maar uiteindelijk belandt er veel van deze aankopen op de zolder.

Voor de een is dat de ruimte die je via een wankele vlizotrap kan bereiken op de bovenste etage onder het schuine dak. Voor de ander wellicht een gehuurde ruimte ergens bij een opslagbedrijf of gewoon een kast in een van de ruimtes in huis, de schuur of de garage.

Er komt altijd een moment dat er van de collectie afscheid genomen moet worden, hetzij van je eigen verzameling of die van een dierbare. Op dat moment besef je pas echt welke emotie er aan een object kan kleven.

Het klinkt als science-fiction, maar tijdreizen bestaat. Je glijdt al terug in de tijd zodra je het boek pakt wat je kent uit je jongere jaren. De geur van het papier is vaak al voldoende voor een trigger terug naar het verleden. Die ene kiek uit het prentenboek of een doos met vele anderen, het lijkt alsof je er weer live bij bent. Toch beleef je die momenten opnieuw in een positiever licht. Je hersenpan is zo gebouwd dat je negatieve ervaringen verzacht of zelfs vergeet. Ze worden door je hersenen weggefilterd zonder gevolgen voor de toekomst, er ontstaat op deze manier van reizen geen ripple-effect.

Afgelopen week heb ik mijn oude PowerBook G4 aan het net gehangen. Een laptop intensief gebruikt en visueel tot op de draad versleten. Destijds de tweede en gekregen, een privé laptop van mijn manager, bij de interne overstap naar Imtech ICT IT. Mijn eerste model hing met plakband aan elkaar maar had dan ook nog meer meegemaakt, die moest ik inleveren. Deze was intensief gebruikt bij de uitrol van het IPVPN ImtechNET en ging zelfs mee op vakantie. Zo voerde ik een netwerk migratie uit op een rots in de Middle of Nowhere in Wales of bereidde de volgende Image voor voor het State-of-the-art netwerk van Toegangstechniek waarbij de werkplek aangeboden werd middels de NetBoot technologie van MacOS X Server. Een prachtige tijd met dito mensen, een voorrecht om daarmee samen te mogen weken. Echter, de PowerBook van mijn zolder heb ik gebruikt bij de integratie van de verschillende onderdelen van ICT IT. We zouden toen overstappen naar de eerste Virtuele Windows PC oplossing van IBM. Akkoord voor implementatie van de NV kregen we niet. Of het succesvol zou zijn geweest? We zullen het nooit weten. Inmiddels zitten we in een andere tijdlijn. Voorop staat dat we toen onze tijd ver vooruit waren en dus eigenlijk al in de toekomst.

Om terug te komen in het heden is er niet veel nodig. Door een deur die dichtslaat of iemand die vraagt of je een bakkie troost wilt, ontstaat er een vonk wat net voldoende stroom genereert om de sprong naar het hier en nu te maken.

De PowerBook gaat terug naar Apple. Hij wordt gerecycled om invulling te geven aan andermans toekomst met opnieuw misschien wel een historisch avontuur.

23 maart 2023/ Rob Tilburg

[goalierob23]

Becoming SuperRob

Je hoort altijd dat een ongeluk in een klein hoekje zit en meestal nooit alleen komt. Ook schijn je het in te kunnen halen als je vlug loopt. Doe je dat niet, dan haalt het ongeluk jou in. Bijgelovig zijn schijnt ook averechts te werken.

Ik weet alleen dat mijn ongeluk voor me de grond uitkwam, niks hoekje, het niet aan mijn tempo kan liggen en ik veel te nuchter ben om het uit te lokken.

Het regende, het was donker, met mijn blik naar links gericht op het rem-systeem van de trein, zag ik niet wat er voor mij opdoemende. Ik werd gegrepen door een schim en tegen de afspanning van een portaal aangedrukt. Door de smalle afstand tussen de draden verloren mijn armen de functie van schokdemper waardoor ik mijn pols brak. Mijn helm bewoog nog even door, waardoor mijn hoofd (nu geheel onbeschermd) op de dikte van het rembriefje na, de obstructie mistte. Het was niet eens december, maar mijn onderarm stond in een S daar waar hij normaal overgaat in mijn hand. Geen koudgelletje is daartegen op gewassen.

Het werd de Spoedeisende Hulp van het Maasstad Ziekenhuis en twee weken later een polsoperatie met een roesje ter voorkoming van het geven van ondertiteling bij het verrichten van de ingreep (het woord commentaar is in deze context volstrekt misplaatst). Maar ook een voorproefje op de tijd dat werken iets is uit het verleden.

In eerste instantie voelde mijn pols, veroorzaakt door de zwelling, aan alsof er een spinning launcher van Spiderman was geplaatst. Toch ben ik geüpgraded. Mijn onderarm is versterkt met een plaat gelijk aan het materiaal van de outer-shell van Ironman (Titanium). In de wetenschap dat ik een fanatiek hockeykeeper ben, heeft de chirurg hem extra verstevigd. Hierdoor is de constructie bijna net zo sterk als de onderarm van Wolverine. Zo’n transformatie verloopt altijd met pijn en (visuele) effecten.

De pijn is beheersbaar, de effecten moet je je laten overkomen. De symbiose tussen lichaam en geest is verstoord. De getroffen arm en hand weigeren door vochtophoping en beschadigd weefsel al je opdrachten uit te voeren terwijl je spiermassa met sprongen achteruit holt. Nagels lijken minder snel te groeien. Na twee weken is de zwelling nagenoeg voorbij, het grootste deel van je weefsel gerenoveerd en de verkleuring van blauw over groen naar minion geel verdwenen. Waar normaal je hand in een vuist balt als je je uitrekt, strekken je vingers zich nu ongewenst volledig. Wat rest is de echo onder je mouw waar voorheen je spierbal zat.

Voor nu is het belangrijk door te zetten en geduld te hebben. De tijd die je gegund wordt is bedoeld om te leren. Hoeveel, dat ligt aan de persoon. Mijn motto is , ik ben niet ziek; er is genoeg te doen. 28 april aanstaande wordt de voortgang bekeken. Vanaf 3 mei mag ik dan hopelijk ons doel weer verdedigen en werken aan het opbouwen van kracht in mijn linkerarm en pols.

Met een classificatie van ASA 1, een hartslag tussen de 38 en 156 BPM, een bloeddruk van 123/ 77, een saturatie van 96%, een bloedsuikerspiegel van 3.7 mmol/ l en chlorestorol van 4.84 mg/ dL, een BMI van 23, een cardio conditie van 53 (biologische leeftijdgenoten zitten op 39, en virtuele leeftijdgenoten op 44) kan ik van de zomer normaal op kamp. En moet ik eerder stoppen, dan is dat gewoon om mijn nieuwe extensie op te laden.

8 april 2023/ Rob Tilburg