howtobecomeanahole

[howtobecomeanahole]

Step one.

Als jongste van drie kinderen heb ik het nooit moeilijk gehad. Mijn ouders hebben hun manier van opvoeden kunnen oefenen op mijn oudste broer - Maikel - die een kleine vijfeneenhalf jaar eerder geboren werd, in 1983. Waar ik - netzoals mijn tweeëneenhalf jaar oudere zus Esmee - me graag op mijn kleine kamertje opsloot met Playmobil en Action Man-figuren, was hij een jongen van de straat. Nee, hij was geen rotjoch of etterbak, en ja, hij had zo zijn streken, maar Maikel liet zich graag zien omringt door zijn vrienden. Waar hij het op de basisschool lastig had blijvende contacten te leggen - hij werd met regelmaat hevig gepest - vond hij op de middelbare school een vaste groep vrienden. Leeftijdsgenoten met wie hij meisjes, brommers - met name de destijds populaire Wallaroo - en de videotheek ontdekte. Door het verschil in leeftijd en interesses zijn mijn broer en ik in onze schooljaren nooit echt naar elkaar toe gegroeid. Zo bestaan mijn meeste herinneringen aan ons samenzijn uit momenten dat hij en ik op de camping samen speelden, zwommen en andere typische vakantiedingen deden, maar thuis in Bakel - waar mijn ouders naar toe verhuisden toen mijn zus in de luiers zat - ontbrak het veelvuldig aan hechte momenten. Toch deden we regelmatig een poging om samen iets te ondernemen. Zo herinner ik me een weekend-middag, waar ik mijn grote verzameling Playmobil tevoorschijn toverde om samen met hem een schitterend spektakel ten tonele te brengen. Mijn bungalow zou in de brand vliegen door een omgevallen windlicht - een waxinelichtje speelde de rol van vlammenzee - en er zou een nieuwe held opstaan om de vrouwen en kinderen te behoeden van een ellendig einde. Echter, het poppetje kreeg de kans niet om zijn heldenrol te vervullen, want mijn broer bedacht zich, zoals vaker, dat hij eigenlijk geen zin had om het verhaal uit te spelen en liever buiten ging spelen. Althans, dat denk ik, want een reden kreeg ik niet. Vaker ben ik door hem zo in de steek gelaten, al heb ik dit als zodanig nooit ervaren. Het was dat mijn moeder me er recent op wees, meedenkend aan oorzaken waardoor ik bepaalde gevoelens heb ontwikkeld. Ook nu we ouder zijn ken ik mijn broer nog steeds niet als een vriend. Hoe ik het ook probeer, echt contact leggen met hem is me nog nooit gelukt. Toch vroeg hij me getuige te zijn op zijn bruiloft, zijn huwelijk met zijn eerste echte grote liefde. In mijn speech, zoals een goede getuige deze hoort te geven, heb ik hem meegegeven dat ik een hoop gemist heb in onze relatie. Niet met het idee hem een steek onder water te geven, ik was me er totaal niet van bewust. Echter, nu ik deze woorden op papier zet besef ik me pas wat de inhoud van de speech daadwerkelijk was, wat ik nou echt probeerde te zeggen. Kort gezegd was mijn getuige-zijn de eerste belangrijke gebeurtenis in zijn leven waar ik echt bij mocht zijn. Helaas had deze speech geen impact op onze verstandhouding. Ondanks dat we cliché zaken als voetbal en liefde voor auto’s met elkaar gemeen hebben, zijn deze dingen nooit onderwerp van gesprek. Elke poging die ik onderneem om over PSV of andere clubs te praten, kapt hij af met enkel een antwoord, zonder wedervraag. Eenmaal nam hij me mee naar een wedstrijd van PSV, ik gok toen ik zo’n vijftien jaar oud was. PSV - Olympique Lyon. Helaas was ik niet de enige die meeging en ook hier lag de aandacht bij zijn vrienden. 

Door onze matige verstandhouding schort het ook aan een band met zijn kinderen. Enkele jaren geleden werd zijn zoontje geboren en nu hij vijf jaar oud is heb ik welgeteld twee keer opgepast. Eenmaal toen Sem ongeveer een jaar oud was - spelen met hem mocht niet, hij moest meteen naar bed - en een paar maanden geleden. Ondanks dat Sem en Lisa - zijn zusje - het erg leuk hadden gevonden en aan hadden gegeven dat Ome Sander vaker mocht oppassen, is het er niet meer van gekomen. De twee spruiten zijn in hun eerste jaren vooral met hun andere oom en tante in aanraking geweest. Maikel’s schoonzusje woonde nog thuis en wanneer de kids bij opa en oma verbleven, was zij er vanzelfsprekend ook bij. Door het gebrek aan mijn aanwezigheid mocht ik Sem’s nieuwe kamer - eenmaal ingetrokken in hun nieuwe woning - niet bekijken. Erik - Maikel’s schoonbroer - moest eerst maar even komen kijken. Een pijnlijk moment, en dit moment was mogelijk ook het eerste moment dat ik besefte dat ik er voor hen niet echt toe doe. Kortgeleden, op Maikel’s verjaardag, kwamen Sem en Lisa ook niet kijken toen hun oom hun vader kwam feliciteren - en helaas werden zij ook niet gewezen op mijn aanwezigheid. 

Nu mijn zusje in verwachting is van haar eerste kindje kan ik niet wachten tot deze aanwinst geboren is. Ik hoop van harte dat mijn zus inziet wat ook zij gemist heeft door het handelen van mijn broer en zij mij alle kans geeft een lieve en échte oom voor haar kindje te zijn. Naast dat ik namelijk nog nooit heb gevoeld hoe dat is, heeft mijn relatie met Sem en Lisa er ook voor gezorgd dat ik twijfels heb over het hebben van kinderen, ondanks dat ik al sinds mijn jonge jaren namen heb voor eventuele nakomelingen, weet hoe hun kamertjes eruit zouden zien en wat ze wel en niet mogen. Stiekem hoop ik dus dat de liefde die ik mag krijgen van dit kindje er voor zorgt dat ook ik besef hoe mooi het kan zijn, wat voor prachtige toevoeging het kan zijn op mijn leven. 

In een fijn gesprek dat ik recent voerde met mijn moeder gaf zij aan dat de afstand tussen mijn broer en mij naast ons verleden versterkt wordt door een gevoel van jaloezie jegens mij. Waar hij vroeger wat scherper in de gaten gehouden werd en er bij hem iets vaker aan de rem getrokken werd heb ik het iets makkelijker gehad. Als eerste zoon van een pasgetrouwd stel was hij zoals vaker gebeurd een proefkonijn. Ouderschap was nieuw voor hen en ook zij moesten oefenen, wat kan wel, wat kan niet. Mijn opvoeding als derde ging wat dat betreft wat makkelijker. Ik was de eerste die HAVO mocht gaan doen en daardoor lagen de verwachtingen ook iets hoger dan bij hem, in zijn ogen kreeg ik daardoor een streepje voor. Ik mocht meer, kreeg meer vrijheid. Daarnaast heeft hij gezien dat ik aardig wat relaties versleten heb en afgebroken relaties ook snel weer wist in te vullen met nieuwe vriendinnetjes. Ik zal nooit hardop durven zeggen dat zijn relatie, zijn huwelijk, hem niet gelukkig maakt, maar ik kan me voorstellen dat de één de ander kan benijden, als wat de ander heeft recht tegenover hetgeen je zelf hebt staat.