izbesel

[izbesel]

hıçkırarak ağlamamak için çekilen iç çekişler arasında boğuldum mehlika. ağlarken bir isim sayıklanır ya hani. öyle bile kimse yok. insan bazen yardım dilenecek biri istiyor çünkü. ama kimse yok mehlika. hatırlar mısın bilmem, dedemin mezarının yanında sahipsiz bir genç kız mezarı vardı. yirmili yaşlarda. hep ot birikmiş olurdu mezarının üstünde. toprağını sulayacak kimse olmazdı çünkü. sonra ben sahiplenmiştim o mezarı. her gittiğimde onun toprağında da yeni çiçekler filizlendirmeye çalışırdım. bugünlerde o kimsesiz mezar gibiyim mehlika. ben ona çiçekler verdim, o bana kimsesizlik. adil olmayan bir savaştı bu ama onun verecek başka bir şeyi yoktu. ben de kabul etmiş bulundum armağanını.

her kuytuda birkaç izmarit, bir çakmak ve benden geriye bir enkaz bırakıyorum mehlika. etrafında sana inanan kimsenin olmaması ne demek mehlika? sen bilmezsin bunu. çok güzeldin çünkü. inanırdı herkes sana. her zaman bir şeyleri başarabilecek tek insan sendin. herkes tüm inançlarını sana mı harcadı, yoksa senle birlikte tüm inançlarını toprağa mı gömdüler mehlika? senden geriye bana kalan buruk bir tebessüm ve bir avuç toprak dışında ne oldu mehlika? yanlış anlama beni. sana herhangi bir sitemim yok. yaşadın mehlika. iyi ki. korkak her tarafımı seninle gömdüm çünkü. iyi her tarafımla birlikte. insan nedir şimdi bildim, diyor ya şarkı. insan nedir şimdi bildim mehlika. keşke bilmeseydim. işittiğim her cümle o kadar ağır ki. sen olsan dayanamazdın. bak şimdi, ben de dayanamıyorum. önceden içime akıttığım her yaş yanaklarımda şimdi. kendi göz yaşlarım bile beni boğarken, kim niye bana nefes vermeye çalışsın ki zaten mehlika.

şimdilerde bir yol kenarı manzarası gibiyim mehlika. batmakta olan bir güneş, çiçekli yollar ya da bulutlu bir hava değil ama beni taşıyan manzara. camdan bakan bir çocuğun ilgisini yitirip ağlamaya başladığı kısımda başlıyorum görünmeye. ya da görünmemeye. değer verdiğim herkes bana sırtını rahatça yaslayabilsin diye her şeyi yaptım mehlika. bu yüzden mi herkes sırtını döndü bana? rahatça yaslanmak hoşlarına gitmiş olmalı mehlika. bugünlerde tek gerçek yüz görmüyor oluşumu buna bağlayabiliriz sanırım. kırıldım mehlika. paramparça oldum. ve kırılan her parçamı kendim toplamak zorunda kaldım. ondan bu kan revan hallerim.

[izbesel]

bir gemi değildim ama benim de sığınacak bir limana ihtiyacım vardı mehlika.

[izbesel]

ne kadar keskin kırıldıysam, o kadar derininizi deşeceğim. çünkü siz beni kalpsiz biliyorsunuz ama kalbimi söktüklerinden haberiniz yok.

[izbesel]

Dağ olsa taşıyamazdı, başımı bile eğmedim.

[izbesel]

İnsanlar ikiye ayrılır, ben aralarından geçerim.

[izbesel]

uyuştu tüm iyi yanlarım

[izbesel]

“Ben bir paradoksum. Mutlu olmak istiyorum ama beni üzen şeyleri düşünüyorum. Tembelim ama yine de hırslıyım. Kendimi sevmiyorum ama aynı zamanda kim olduğumu da seviyorum. Umrumda değil diyorum ama gerçekten umursuyorum. İlgi için can atıyorum ama yoluma çıktığında reddediyorum. Ben çelişkili bir çelişkiyim. Ben kendimi  çözemezsem, başkasının anlamasının imkanı yok.”

[izbesel]

“nemrut ateşiyle sabaha kadar, içimde binlerce ibrahim yanar.”

[izbesel]

dünyaymış. dünyayı sikeyim.

[izbesel]

ağlamadım, ağlamam da. ama ben bu öfkeyle üç dağ devirsem soğumam.

[izbesel]

beni neden kendime bıraktınız. ben beni öldürürüm.

[izbesel]

kendi kendimi büyütmüş olmanın yükü var üzerimde.

[izbesel]

güzeldi gözlerin,

güzeldi de,

bana bakarken hiç gülmedi.

[izbesel]

tanrım. neden duygularımın hastalanmasına izin verdin.

[izbesel]

bilincim kayıpken sen çok netsin

[izbesel]

anne, ben ölmedim daha. yirmi dokuz adımlık nefesim ve bir türlü eğitilmeyen iki elim, hiç hatırlanmayacak şiirlerim, üstüne üstlük hiç ölmeyecek gibi seven bir kalbim var.

[izbesel]

çürüyorum,