kai-meta-efyge

[kai-meta-efyge]

Ξόδεψα τον εαυτό μου σαν να τον μισούσα.

[kai-meta-efyge]

Αφού δεν τον αγαπάς, γιατί να του κάνεις κακό;

Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, Ο Ηλίθιος

[kai-meta-efyge]

Ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα

Είμαι συλλέκτης.

Συλλέγω το πιο σκληρό και σπάνιο πράγμα του κόσμου, στιγμές.

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν, όπως θέλουν αυτά.

Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.

Είμαι απ’ αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα.

-Φτηνά τσιγάρα 2000

[kai-meta-efyge]

Θολούρα στο μυαλό μου και όμως κοίτα ακόμα δίνομαι

[kai-meta-efyge]

Έτσι κι αλλιώς η κόλαση στο μυαλό του καθενός είναι για δυο.

Σκιάχτρο- ουδέν κρυπτόν

[kai-meta-efyge]

Ορκίστηκα να τα καταφέρω

[kai-meta-efyge]

Ότι με πόνεσε το κοίταξα κατάματα

[kai-meta-efyge]

Αν σου πω πως σ αγαπω, μαλακα παρ’το σοβαρα,

γιατι αν σου πω πως σ’αγαπω, ξυπναω και ζω για δυο.

Λόγος Τιμής

[kai-meta-efyge]

[kai-meta-efyge]

"Σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον,

δεν μένει κανείς."

(έλεγες) - bloody hawk

[kai-meta-efyge]

και χωρίς εσένα μπορώ να τα καταφέρω αλλά έτσι δεν θα είχε σημασία

και απελπίζομαι ,όταν η τύχη με χτυπάει

και απελπίζομαι,μετά βυθίζομαι

και δεν με νοιάζει όλοι οι άλλοι τι νομίζουνε

έχω ένα θέμα όταν λείπεις,στο ορκίζομαι

[kai-meta-efyge]

έλα κι άσε τις δυσκολίες

[kai-meta-efyge]

Να με ξυπνας για την δουλεια γλυκα με μια αγκαλια πρωι.

[kai-meta-efyge]

Η πρωτη μερα που το διλλημα δεν γερνει να κανω καφε ,κι οποιος καταλαβε καταλαβε.

Ατοπος x fidu77- Ο πονος εχει πλακα

[kai-meta-efyge]

Ο κόσμος που θέλω να ζω

διψάει για τέχνη,

για περίτεχνα ηλιοβασιλέματα,

για μεταξενιους έρωτες,

για μακρινά ταξίδια.

Ο κόσμος που θέλω να ζω

βουτάει στα χρώματα,

βυθίζεται στις μουσικές,

αγκαλιάζει τ' αστέρια,

σκαρφαλώνει στα κάγκελα.

~Γιάννης Κουμαριανος

[kai-meta-efyge]

these last couple of years has taken so much life outta me but bitch i’m still here

[kai-meta-efyge]

Έτσι, μ’ αυτή την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σμπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλοι κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ’ την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας και τις μπαζώνουνε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες, σαν ανάγκες, σαν ηθική, σαν πολιτισμό. Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατέβουμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας. Όλα, όλα Σαλονικέ τα αφήνουμε γι’ αυτό το αύριο που δε θα ‘ρθει ποτέ..

Χρόνης Μίσσιος