kaybedilenkadin

[kaybedilenkadin]

bazı insanların hayatından harcanmadan çıkamazsınız, bunu kabullenip neden harcandığınızı sorgulamayı bırakın.

[kaybedilenkadin]

seni aklamak kolay değil ki ben bu kadar kara olmasam. öyle çok utandım ki hastane koridorlarında, yangın merdivenlerinde, tuzsuz yemekler kusup, yokuşsuz yollarda yürürken. bi çiçek geldi çiçeksiz, yedi göbek öteden yabancı. geçmiş olsun dedi adını bilmediğim biri. o bile senden tanıdıktı. kapıdan girsin diye beklediğimden tanıdıktı. el olan da benim çünkü. dış kapıya konulanım. ben cenazesi olmadan aranmayanım. bi şehre ait uyduruktan bi sokak bile olamamışken sana ev olmaya soyunup, o eve adım atamayanım. ama inan hiç mühim değil. benim saniyemi almaz kendimi haksız çıkarmak. işte sen orada, bi yerde iyi ol, bana da yetsin artık bu kadar derdin.

[kaybedilenkadin]

“Ona ne oldu? Ölümünden sonra toparlanabildi mi? Biriyle sevişirken seni düşünüyor mu? Evlendi mi? Kendini öldürerek onu da mı öldürdün yoksa? Anını yaşatmak için oğluna senin adını mı verdi? Kızı olduysa, senden hiç söz etti mi ona? Senin doğumgünlerinde ne yapıyor? Ya ölüm yıldönümünde? Mezarına çiçek koyuyor mu? Onun çektiği fotoğrafların nerede? Giysilerini sakladı mı? Hâlâ kokun var mı üstlerinde? Parfümünü sürüyor mu? Çizimlerini ne yaptı? Evin bir odasına mı çerçeveledi? Sana bir müze mi kurdu? Senden sonra kimlerle birlikte oldu? Seni tanıyorlar mıydı? Yoksa arkanda bıraktığın anıyla, başka biriyle birlikte olmasını olanaksız mı kıldın?”

[kaybedilenkadin]

***

Biri bana hayatımın nasıl geçtiğini sorsa ona çok güzel fotoğraflar çektiğimi fakat filmin yandığını söylerdim. Hayal ettiğim şeylerle hayatın uyuşmazlığını en iyi anlatan cümle bu olurdu sanırım.

[kaybedilenkadin]

merhaba ahmed. inan uzun zaman oldu seni anmayali. kaç kez eşiğinden döndüm senin, gelemedim. bazen nefesim kesilir gibi oldu, bazen hep kalacak hiç geçmeyecek gibi, bazen de avucumu umut ışığı doldurup arkasina bakmadan sinsi sinsi gülüp gecer oldu zaman. ömrümün sonu senle oturduğumuz iki kişilik masaya tek başıma otururmamla son buldu sandım. yaşadığımdan emin değildim. tüm ölümleri, annemin tüm kizmalarini, babamın tüm hayır'larini sana doğru yol yaptım. yol yaptım da, yine de gelemedim. öyle taşlar dizmişsin ki yoluma, gelemedim.

[kaybedilenkadin]

sana bir isim bulmalıyım, sende iki tane varken üstelik. anı kutusunu da çöpe boca edebiliyor insan, inan hiçbir şeyin değeri kalmıyor. her gün aynı suratlara aynı şakayı yapıyorum. iyiyim ve teşekkürler, biraz yerim hayır canım daha geçen gün intiharı denedim. seninle mama rafının önünde tartışmak istiyorum. ben ton balıklıyı seçiyorum, tavukluda neden diretiyorsun. üçe kadar sayıp ikide öpüyorsun. sen bu yolların hepsini beni görmek için mi geliyorsun. sadece sarılmak istiyorum. kendime güvenimi kaybettim aylar önce, koyduğum yerde bulabileceğim bir sen kalmışsın, diğerlerini pek de takmıyorum. herkes merak ediyor, biraz da hayret ediyor, çokça şaşırıyor, herkes doğru bir karar verebiliyor olmamın, senin bir saplantı olmadığın gerçeğinin içine çok fazla düşüyor. bu cehennem çukurlarını ben kazdım. sen karşıma çıkana dek bana yaklaşanı yaktım. biri fazla iyiydi, biri fazla güzeldi, bir diğeri fazla mantıklıydı, inan içlerinde bir gram kötülük olduğuna inansam bu kadar ah'lamazdım. herkes bazen çok yazık, herkes bazen çok günah. tüm bunları iki saniyede unuttum. ben seni yuttum.

[kaybedilenkadin]

siz devlete inanan bütün reziller cehennemde karşıma çıktığınızda öyle bir yumruk patlatacağım ki tam burnunuza hayatınız gazze şeridi gibi geçerken gözünüzden anlayacaksınız allah ne demek ahlak ne demek ve rüya… bu sözlerimi cennet ehline aynen ilet sevgilim: devletin bekasının da allah belasını versin malboranın da!”

Ah Muhsin Ünlü / Ah O Gemide Ben de Olsaydım (via sokaktakiyazar)

[kaybedilenkadin]

artık sadece zamanın geçmesini bekleyen birini, kıramazsın, kendine başka kavanozlar bul

[kaybedilenkadin]

Geri gelmişsin

Şimdilik buralardayım.

[kaybedilenkadin]

dudağını aynı yerden kanatmayı bırak. bırak dünya dönmeye devam etsin, gün batsın usulca. tüm insanlığın acısını omuzlarına alma. yapma. güçlüyüm diye bağırdığın aynanın karşısında kaç kere nefesin kesilinceye kadar ağladın, hatırlıyor musun? hiçbir şey göründüğü gibi değil, bunu yıllar önce öğrendin. düştüğünde elini bile tutmayan insanlar için dünyayı yaktın, kucağını onlara ev yaptın. değdi mi? tüm kemiklerin kırılıyormuş gibi hissettiğin halde, sırf onların yaralarını sarmak için sarıldın. yanında kaldılar mı? bırak. artık kimin yanına uzanırsan uzan geçmeyecek, kim öperse öpsün kapanmayacak yaraların. kendini içinin uçurumundan aşağı bırak ve sakın ölme. kendine söz verdin, intiharın otuz yıl sürecek.

[kaybedilenkadin]

halim yok dedikçe yokuş oldunuz

[kaybedilenkadin]

bak anlamıyorsun bu bardağın dolu veya boş tarafını görmekle alakalı değil artık. ben o bardağı düşürüp kıralı çok oluyor.

[kaybedilenkadin]

tüm camları aşağı indirecek bir yumruk biriktiriyorum.

[kaybedilenkadin]

“sen benim ağzımın içindeki yaraları bilmiyorsun ki gül diyemezsin”

[kaybedilenkadin]

Bir insan öldükten sonra onu yeryüzünde yaşayan herkes affettiğinde mezarının üstünde çiçekler bitermiş.

o öldükten bir gün sonra mezarı çiçek bahçesine dönmüştü. 

[kaybedilenkadin]

“gitmeliydim. kaldıkça daha çok uzaklaşıyordum senden. hep yanında kalabilmek için gitmeliydim”

[kaybedilenkadin]

Ama sen en zor anımda gittin ve ben hala bunu kendime izah edemiyorum.