layersofmind - Tumblr blog

layersofmind · 22 days

Text

Şuraya birşeyler yazmak isterim.

Şu son 3-4 gündür kendi içimde bazı kavgalar veriyorum, sürekli kafama şu soru takılıp duruyor: "Sen bu imtihan dünyasına ne amaçla geldin, madem herkesin kendince bir başarımı var, sen bu hayata neyi başarmak için geldin?". Daha sonrasında ise bu zamana kadara yaşadığım onca zamanı, anı aklıma getiriyorum. Travmalar dışında kendimde keşfettiğim şeyler, resim çizme konusundaki yeteneğimi 15 yaşında keşfetmiştim mesela. Bu alana yönelmiş olup kendimi düzenli ve önem vererek geliştirseydim şuan nerede olurdum. Ya da 17 yaşında keşfettiğim müzik yapabilme yeteneği. Acaba konservatuvar okuyor olsaydım nerede olurdum.

Sonrasında ise yaşadığım ülkemin durumuna bakıyorum, kimsenin sanata değer verdiği yok. Ülkemde değere gören 3 temel alan var: Tıp, Hukuk ve Ticaret. Buna bağlı kalmak zorundaydım ve şuan temel bilimler fakültesinde %100 ingilizceyle matematik okumaya çalışıyorum. Ama hiç mutlu olamıyorum.

Hani şey derler ya: "Hiçbir şey için geç değildir.". Bu ülkede bu söylem anlamsız kalıyor. Artık sanata yönelmem için çok geçmiş gibi hissediyorum, ya da çok resmi düşünüyorum, inan bana emin olamıyorum.

Daha sonra diyorum ki kendime: "Ulan madem resmi düşünüyorsun, hayatında tanıdığın insanlara ne demeli, iki tane konservatuvar mezunu adam tanıdın, biri orkestrada çello çalıyor, diğeri ise kurye. Sence de bu işte bir terslik yok mu, okuyan var okuyan var.". Belki ben de şuan mezun olup bir orkestraya katılmış olabilirdim, ya da herhangi bir metal müzik grubunda ilk albüm çalışmasında olabilirdim. Ama bunlar için artık geç kaldım.

Sonrasında "Madem geç kaldın, sevmediğin, sevemediğin bir bölümü bitirip oradan ilerleyeceksin." diyorum. Sonrasında ise şu soruya cevap arıyorum: "Senin mental sağlığın yerinde mi ki sen bu bölümü bitirebilecek, adam akıllı bir baltaya sap olacaksın." Bu noktada yaşadığım travmalar geliyor gözümün önüne.

Babamı örnek almaya çalışıyorum mental konusunda. Babam her zorluğa göğüs germeye çalışıyor, bu gerçekten insanı çok zorlayan bir davranış, ki babam bile zorlanıp krizlere girebiliyor. "Benim babamdan daha güçlü olmam, her olumsuz duruma katlanmam gerekiyor." diye düşünüyorum, evet 22 yaşımda bunları düşünüyorum. Gençliğim elimden kayıp gitti maalesef, neşeli ve sağlıklı bir birey olamadım, belki bunun için geç değildir.

Buraya kadar okuduysan sana teşekkür ederim, bu yaptığın hareket, benim gibi bir insana değer verdiğini, veya blogumu sevdiğini gösterir.

6 notes · View notes

layersofmind · 2 months

Text