lolademol

[lolademol]

RECENSIE 5: INFINITY WAR (FILM)

Vandaag (28/05/’18) (ik schreef de recensie nog na de film, maar heb het nu pas geüpload) ben ik naar cinema Focus in Geraardsbergen getrokken, samen met mijn broers. Mama zette ons af en ging dan een “toerke” doen in ‘t stad. We gingen namelijk naar de nieuwe Avengers kijken. En dat is niet echt haar genre. Gelukkig was het een zonnige dag en kon ze genieten van en avondwandeling in het mooie Geraardsbergen. Ze zette ons dus af om 19u40, we kochten een zakje chips met de centjes die ze meegaf (ah cute) en gingen ons installeren in de zaal. De nieuwe film heette Infinity War. Ik kende wel echt niets van Avengers (heb de eerdere delen ook niet gezien), ik ging mee om mijn broers een plezier te doen en om er een leuk verslagje over te kunnen schrijven.

Wat ik er wel over las was dat er aan de film al meer dan 10 jaar werd gewerkt. Het beloofde dus een spectaculaire film te worden. Ik vond het wel niet gemakkelijk in het begin om te volgen met het verhaal omdat ik de voorafgaande delen nog niet zag. Ook omdat er verschrikkelijk veel personages in voor kwamen. Maar gelukkig fluisterde Mauro af en toe in mijn oor wie wie was. De film ging dus over Thanos, een titaan die 6 infinity stones in zijn bezit moet krijgen. Als dit hem lukt, dan zal de helft van het heelal worden vernietigd. De film duurde lang: 2,5 uur. Dat betekende dat mama dus wel een groot stukje van het schitterende Geraardsbergen kon zien. Ik was blij voor haar! De reden waarom de film zo lang duurt, is omdat er heel veel personages in voor komen. Zo komen er al 22 superhelden in voor, waarvan ik nooit de namen uit elkaar kon houden.

Recensie: Avengers: Infinity War: kleurrijk in alle vormen - geekster.be

Disclaimer: Voor het bekijken van de persvisie van Avengers: Infinity War hebben we besloten om de social media-oproep van het regisseursduo Anthony & Joe Russo te respecteren, specifiek om niets te vertellen over het verhaal. Dit is de climax van 10 jaar cinema en we willen dat jullie op dezelfde manier kunnen genieten van de film zoals wij. Dit is dus een volledig spoilervrije recensie, zonder enige vermelding van het plot.

We leven in de hoogdagen van het superheldengenre. Om een beeld te scheppen: dit jaar alleen al komen er 6 films uit rond gekostumeerde krachtpatsers. Maar Marvel bewijst keer op keer dat ze niet bang zijn om zichzelf heruit te vinden. Hun meest succesvolle films zijn allemaal recente releases. Black Panther brak alle records, Thor: Ragnarok werd intern verkozen als meest verrassende film. Het gaat dus goed met Marvel Studios. We mogen echter niet vergeten hoe ambitieus dit project is. Nog nooit eerder werden zoveel verschillende personages in 1 verhaal gegoten en de vraag die iedereen zich stelt: is dit het moment waarop ze zich gaan verslikken omdat ze te veel hooi op hun vork namen?

Verschillende kleuren en tonen

Infinity War brengt een elegantere oplossing voor het jongleren van toon dan The Defenders. Wat krijg je als je verschillende kleuren door elkaar mengt? De kans is vrij groot dat je eindigt met een bruine smurrie. Net als de gekleurde Infinity Stones, hebben de verschillende personages hun eigen ‘kleur’. Een toon of sfeer die ze typeert, die ze eigen maakt en ervoor zorgde dat hun films werkte. De regisseurs hebben geprobeerd die toon goed te krijgen door samen te werken met collega-regisseurs. Zo liet hij Guardians of the Galaxy-regisseur James Gunn de teksten schrijven van de groep. De man was ook aanwezig tijdens de scènes met de Guardians. Ryan Coogler werd op zijn beurt aan boord gehaald voor de scènes van Black Panther. Dat zie je en voel je ook, geen enkel personage voelt anders aan in deze film. De continue spitsvondigheid van bepaalde personages wordt soms te veel.

Zo ook worden bepaalde superhelden mooi geïntroduceerd met een bijhorende soundtrack. De muziek diende als overgang tussen de verschillende sferen maar zodra er meer onderlinge interactie is, valt dit volledig weg. Het is naar mijn mening een veel elegantere oplossing dan wat gebeurde bij The Defenders, waar het kleurenpalet veranderde per superheld. In tegenstelling tot de verschillende tonen, merk je nu meer dan ooit dat er maar een miniem verschil is in karakters.

Dit is naar mijn mening de eerste zwakte van Infinity War. Spider-Man, Iron Man, Star-Lord en sinds kort ook Thor: allemaal hebben ze op hun eigen manier een speelse humor die naar boven komt in grappige opmerkingen. Het is het soort van frivoliteit waar Marvel Studios intussen voor gekend is. Wanneer er echter meerdere van die personages in één scene zitten, dan wordt het eigenlijk net iets te veel.

Het verhaal van Infinity War weegt zwaar, zoals het hoort. Thanos wordt opgebouwd als een sterke tegenstander en zijn acties weerspiegelen dat ook. De zoveelste stortvloed aan witty quotes halen je echt wel uit die gewichtige sfeer. Dat is ongetwijfeld bewust gedaan aangezien Marvel deel uitmaakt van Disney, maar het was wel wat ik zocht in deze film. Misschien waren mijn verwachtingen op dat vlak net iets te hoog, mea culpa.

Sterktes en zwaktes in contrasten

Mijn grootste kritiekpunt is dan ook dat ik graag minder humor en meer drama had gevoeld in deze film. Avengers: Infinity War draait, zoals de trailer al duidelijk maakte, rond de schurk en zijn queeste om de Infinity Stones te verzamelen. De Mad Titan, zoals hij ook wel genoemd wordt, gaat werkelijk over lijken om zijn missie te volbrengen. Ik durf oprecht te zeggen dat hij het hoofdpersonage is in deze film, de focus ligt volledig op zijn missie en het personage wordt voldoende uitgediept. Josh Brolin brengt een zekere nuance, iets wat dieper gaat dan gewoon een drang naar moorden. Het was te verwachten maar die focus zorgt ervoor dat er minder ruimte is voor de grote namen. Zelfs met zijn 2 uur en 40 minuten merk je dat er toch te weinig tijd is om iedereen een kans te geven om naar de voorgrond te treden. Een neveneffect daarvan is dat er ook weinig tijd is om de gevolgen van Thanos’ acties van emotie te voorzien. Het kan niet anders dan dat wat ze meemaken, een emotionele tol eist, maar op geen enkel moment komt dit er genoeg door. Toch wil ik vermelden dan Tom Holland een dijk van een prestatie levert op dat vlak.

Mijn grootste kritiekpunt is dan ook dat ik graag minder humor en meer drama had gevoeld in deze film. Daar tegenover staan dan de fantastische actiescènes die heel mooi gechoreografeerd zijn. Zelfs in epische gevechten met veel verschillende personages, blijf je vastgenageld aan het scherm. Voor wie het nog niet zag, kan ik het video essay over Marvel Studios’ kleurenpallet aanraden. Het toont eigenlijk hoe het gros van de Marvel Studios-films eruit zagen rond de periode van Captain America: Civil War. Laat ik duidelijk stellen: dit is niet meer het geval. Kleur spat nu van het scherm, met volle kleuren die perfect passen binnen het superheldengenre. Gamora die vanuit het ruimteschip naar buiten kijkt en een roze/paarse gloed die op haar groene gezicht valt. Absoluut prachtig. Zelfs een simpele scène tussen Vision en Wanda wordt tot een hoger niveau getild door mooi contrast in voor- en achtergrond. Hiervoor alleen al zou je de film in IMAX moeten zien.

Je leest het: de film heeft zijn sterktes en zwaktes en het kan misschien niet duidelijk zijn hoe ik me nu uiteindelijk voel bij Infinity War. Mijn eerste reactie na de film was één van extase, tevredenheid. Ik had een bepaalde visie voor me van hoe ik wou dat de film eindigde en ik heb die gekregen. Er is echter één groot punt dat me uit de zevende hemel trok, maar ik kan dit onmogelijk bespreken zonder spoilers te vertellen. Dus vergeef me dat ik in vage termen moet spreken maar de Russo’s hebben verrassende keuzes gemaakt die uiteindelijk de nasleep van deze film naar mijn mening minder sterk maken.

Wanneer de credits voorbij rollen met Alan Silvestri’s soundtrack, heb ik even alles laten bezinken. Het loont de moeite om te blijven zitten, al is het maar om alles even op een rijtje te plaatsen. Er gebeurt veel. Uiteindelijk kan ik enkel maar hopen dat Thanos de waarheid spreekt wanneer hij de woorden uit: ‘No more resurrections’. Het is een ijdele hoop maar als ze dat durven, dan gaat deze film de geschiedenis in als de meest gestoorde Marvel-film ooit.

Mijn mening

Zoals deze recensie vermeldt, komt er heel veel muziek in voor. Dit is me ook opgevallen. Bijna elke superheld maakte een entrée op een soundtrack.

Ook bevat de film veel actie. Deze actiescènes werden voorzien van supermooie special effects, die toch bleven nazinderen.

De recensie zegt dat door zoveel personages in je verhaal te steken, je wel kan eindigen met een grote smurrie. Dat was bij mij af en toe het geval. Het werd af en toe te veel en daardoor moeilijk om te volgen. Misschien ligt dit wel aan het feit dat ik de personages niet supergoed kende.

In tegendeel tot wat de recensie zegt, duurde voor mij de film wel lang genoeg. Alle personages kregen hun tijd en dat hoefde niet langer voor mij.

Ik vond de film wel nog leuk. Ookal ben ik niet zo voor superhelden films. Vooral de actiescènes vond ik zeer leuk om naar te kijken.

Eenmaal terug buiten, wachtte ons mama ons op een bankje op. Ze had er een mooie stevige wandeling opzitten en was net als ons blij om terug huiswaarts te keren. Iedereen was moe en voldaan en kroop in zijn nest.

Zizoo dit was het dan alweer. Ook ik ga nu in mijn nest kruipen, want het is al vrij laat en morgen staat er een drukke schooldag op het programma.

Doei

[lolademol]

Dit was op 1 van de repetities in de zaal, filmpje is wel zonder geluid

[lolademol]

EXTRAATJE 5: DANSOPTREDEN ( 📍 ARJAANTHEATER)

Het weekend van 18,19&20 mei had ik mijn dansoptreden met Go Well in het Arjaantheater. Het thema van de voorstelling was “Films”. Zo dansten we bijvoorbeeld op “Everybody wants to rule the world” van Lorde uit The Hunger Games, op “How to burlesque” van Christina Aguileira...

Het was de eerste keer dat we een stijl als Burlesk dansten, maar dit was een superervaring!

De voorstelling werd ook gefilmd zodat we er later zeker nog eens naar kunnen kijken.

Alles verliep goed en ik kijk al uit naar volgend jaar.

Rechts beneden in het roos is Effie van The Hunger Games.

[lolademol]

RECENSIE 4: A LOVE SUPREME - ROSAS (PODIUM: DANS)

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren: 18 januari 2018. Een melding op mijn favoriete app: Smartschool. Dit keer geen meldingen over mijn schitterende punten (kuch), maar een mailtje van de enige echte JDG. Vol spanning opende ik de mail en las hem razendsnel door. Al snel begreep ik dat we een prachtige kans kregen aangeboden. Zonder enige twijfel drukte ik dan ook  meteen op reply en vroeg een ticket voor de voorstelling a love supreme. Een beetje later las ik in de groupschat dat een paar vrienden ook nog mee wouden. Als goede vriendin stuurde ik dan nog snel een mailtje (het was al voorbij 23u, maar ik had de tijd uit het oog verloren doordat ik zo druk bezig was met mijn estheticablog ;) ) Verder met het verhaal: ik stuurde dus nog een mailtje om te vragen of er nog tickets waren. En zoals altijd kon ik rekenen op de goede steun van JDG. Onze tickets waren in orde, eureka! Ik kon niet wachten tot de voorstelling. Ik zette ze zelf in koeien van letters in mijn agenda en begon de dagen af te tellen. 

Eindelijk was het zover: donderdag 1 februari 2018. De schooldag duurde langer als normaal, gelukkig sloten we de dag af met een leuk lesje esthetica. Daarna was het vol ongeduld wachten: vanavond zouden we eindelijk naar de langverwachte voorstelling van Rosas gaan. Vol ongeduld stapte ik in de auto, we pikten eerst nog Bo, Carole en Linde op en reden dan naar CC De Meent. Snel gingen we onze tickets halen en haastten ons naar de zaal, na uiteraard eerst dag te zeggen aan onze fantastische estheticaleerkracht.

Het licht ging uit, de voorstelling begon. Ik kende Rosas al en verwachtte veel van de voorstelling omwille van hun hoog niveau.

Een recensie door Bert Hertogs:

Anne Teresa De Keersmaeker hield ‘A love supreme’, een choreografie op de muziek van John Coltrane dat uit 1964 uitkwam, die ze samen met Salva Sanchis maakte in 2005 tegen het licht. Een nieuwe versie ontstond. Brussel kreeg de eer om de wereldpremière op zijn naam te mogen schrijven. Net als in 2005 zet De Keersmaeker vier dansers, mannen, op de bühne. Vier is dan ook een niet onbelangrijk getal voor het muziekwerk. Er zijn vier instrumenten: bas door Jimmy Garrison, drums door Elvin Jones, tenorsax door John Coltrane, piano door McCoy Tyner en eigenlijk ook de stem van Coltrane als vijfde instrument te horen dat repetitief ‘A love supreme’ herhaalt. Het werk bestaat uit vier delen waarbij elk instrument zijn  solo krijgt als start, het werk is volledig in 4/4 maat geschreven, het kent een spirituele opbouw, een oefening: erkenning als eerste, gevolgd door besluitvaardigheid, doorzettingsvermogen en dankzegging. In dat eerste deel zit een melodie die zich baseert op 4 noten G, B flat, G en C.

Matinee op zondag betekent heel wat kinderen in het Kaaitheater. Naast ons zit het tienermeisje Mira, dat na afloop van de voorstelling een staande ovatie geeft. Alleen is ze niet, ook heel wat andere toeschouwers geven een staande ovatie. Maar niet iedereen doet daaraan mee. Wij horen daar bij. ‘A love supreme’ bestaat eigenlijk in zijn gechoreografeerde vorm niet uit vier delen, maar uit vijf. Starten doet De Keersmaeker immers met haar dansers in volledige stilte te laten dansen. Dan al zie je een mix van vrije beweging, of wat erop lijkt en duidelijke gechoreografeerde elementen (zoals de lift die de drie uitvoeren zodat Bilal El Had verticaal de hoogte in gehouden wordt of het met de armen elkaar vasthouden en zo statisch langs de buitenkanten in een weggetrokken houding van elkaar staan alsof ze elkaar willen uitrekken). Die elementen komen bijvoorbeeld terug in het vierde deel van ‘Acknowledgement, Resolution, Pursuance & Psalm). Laat De Keersmaeker de choreografie in stilte eerst uitvoeren omdat erkenning niet vanzelf kan komen? Omdat eerst de stilte er is voor een compositie kan ontstaan, wat hier gelijk wordt gesteld aan wat mogelijks het inoefenen is?

Op de vloer op het podium zien we enkel rechte lijnen. Toegegeven, deze choreografie trekt niet zelden de rechte lijn, de diagonaal ook (rechte hand de lucht in, of de witte spot rechts die diagonaal zijn lichtstralen over het podium laat schijnen), en verder zien we zowel de horizontale als de verticale beweging ( hoog-laag), vooraan-achteraan (diepte). Maar daarnaast draaien de mannen ook om hun as, of rond elkaar. De lijven en hoofden soms dicht bij elkaar, wat emoties als troost bij elkaar vinden, en tristesse doetnoproepen. Dat brengt ons bij de veelheid aan emotie in het werk, de dynamiek, de contrasten die Rosas hier erg goed weet aan te voelen en in te kleuren. Explosieve momenten, verrassingen zijn er wanneer een sprong onverwacht plots uit het niets ontstaat als een vreugdesprong. Thomas Vantuycom zien we dan weer verschillende malen rond zijn as draaien van vooraan naar achteraan het podium terwijl de melodie van de piano die hij volgt op zijn zachtst gezegd golvend is. Bilal El Had, die de partij van de sax danst, mag het meest explosief van al uit de hoek komen.

Toch volgt Rosas niet nauwgezet de muzikale partij van elk instrument. Het is dus niet zo dat José Paulo Dos Santos die de drums volgt, Bilal El Had die sax is, Jason Respilieux de bas en Thomas Vantuycom de piano een ‘1 beweging per noot’- choreografie neerzetten (wat overigens fysiek niet te doen zou zijn). Integendeel. Soms horen we de muziek wel uitbarsten maar zien we het tegenovergestelde door de bewuste uitvoerder, nl. dat die blijft stilstaan. Plus: ze veranderen ook wel eens van instrument (samen de partij van de stem neerzetten), maar gaan dan wel weer mooi af wanneer het instrument ook even niet te horen is. Soms zit er vertraging op de danser, die iets te laat inzet terwijl het instrument al te horen is. Dat zorgt voor een bevreemdend gevoel dat ons bij momenten toch heel even uit de voorstelling haalt. Of het moet aan dat jongetje en dat meisje die voor ons zaten, gelegen hebben die verplicht naar ‘A love supreme’ moesten gaan kijken met hun mama. De voorstelling was nog maar net begonnen of het woord ‘saai’ kwam al uit de mond van het meisje. Tja, de dansers dansen redelijk abstract én op volledige stilte dan. Het tienermeisje Mira naast ons bleek dan weer opgewonden door het extatische en vrije in de dans tijdens dat stille deel. Haar opvallend zware ademhaling verraadde dat. En dat veel te jonge meisje voor ons? Die deed zelfs de handen op de oren tijdens het ‘Pursuance’ deel en keek haar mama om de zoveel tijd in de ogen met de vraag ‘hoe lang nog?’. Cultuur dient dan ook vooral het resultaat van een vrije keuze te zijn en niet opgelegd.

Hoewel een beschrijving van een voorstelling soms anders doet vermoeden, is ‘A love supreme’ absoluut geen voorstelling voor al te jonge kinderen. Het is geen Peter en de Wolf. Het is geen hapklare brok maar een stevige abstracte voorstelling op muziek die verre van makkelijk te coderen valt, laat staan om te zetten in dans. De Keersmaeker heeft samen met haar dansers een meer dan verdienstelijke poging gedaan om het complexe werk volledig te proberen vatten en op scène te brengen. Maar de vraag stelt zich of dit werk zich wel (helemaal) laat vertalen naar het podium.

Ik ben het vaak eens met deze recensie. De 4 personen die elk een instrument spelen hadden elk een solo en dit was zeer mooi. Mij stoorde het wel niet dat de persoon van een instrument dat heel luid ging spelen plots gewoon stilstond.

“zoals de lift die de drie uitvoeren zodat Bilal El Had verticaal de hoogte in gehouden wordt of het met de armen elkaar vasthouden en zo statisch langs de buitenkanten in een weggetrokken houding van elkaar staan alsof ze elkaar willen uitrekken. Die elementen komen bijvoorbeeld terug in het vierde deel van ‘Acknowledgement, Resolution, Pursuance & Psalm). Laat De Keersmaeker de choreografie in stilte eerst uitvoeren omdat erkenning niet vanzelf kan komen? Omdat eerst de stilte er is voor een compositie kan ontstaan, wat hier gelijk wordt gesteld aan wat mogelijks het inoefenen is?“

In het begin van de voorstelling bewegen de 4 dansers vrij in stilte. Er is geen muziek. Ik vond dit prachtig. Hoe zij hun gevoelens kunnen vertalen in bewegingen en dat zonder enige muziek is niet te beschrijven. Meneer De Greef had ons al verteld dat de voorstelling ging beginnen met 10 à 15 min dans zonder muziek en eerlijk gezegd schrikte mij dit wel af. Ik ging niet gedacht hebben dat ik dit mooi ging vinden. Na een tijdje hoorde je ook dat het geduld van de mensen op was: gehoest, gefluister, gekraak van de stoelen. Zoals hierboven geschreven staat, kwamen de bewegingen terug in het laatste deel. Dit had ik ook opgemerkt. Maar ik dacht hier niet zo diep als Bert Hertogs over na. (erkenning, eerst stilte voor er compositie is...). 

“Hoewel een beschrijving van een voorstelling soms anders doet vermoeden, is ‘A love supreme’ absoluut geen voorstelling voor al te jonge kinderen.”

Hier ga ik volledig mee akkoord, moest ik als jong meisje daar gezeten hebben, had ik het geen seconde volgehouden.

Mijn eindoordeel over de voorstelling is de volgende: ik ben heel blij dat ik deze voorstelling ben gaan zien. Het was geen alledaagse dansvoorstelling en dat maakte het speciaal. Er was extra veel aandacht voor de instrumenten en hier werd ook duidelijk mee gespeeld. Bedankt JDG voor deze mooie kans.

[lolademol]

LANG EXTRAATJE 6: RUSS, THERE IS REALLY A WOLF TOUR ( 📍 VORST)

Op vrijdag 23 februari zijn Lina, Bo, Linde, Fannie en ik naar het concert van Russ gegaan in Vorst Nationaal. 

Meteen na school vertrokken we met de trein naar Vorst. Vanaf het station wisten we onze weg niet goed, maar gelukkig toonde de mensenmassa ons langs waar we moesten stappen. We kwamen ruim op voorhand aan en installeerden ons voor de deuren. Enkele slimme mensen hadden gedacht aan eten, drinken, dekentjes... Maar wij behoorden jammer genoeg niet tot die slimme mensen. Daar zaten we dan, koud en honger te leiden. Gelukkig ging een halfuur later een pizza en frietkraam open. Er was ook een groepje dat een box meehad en er klonken al een heleboel liedjes van Russ door de box. Na lang wachten, kwam eindelijk de security die de deuren gingen openen. Iedereen stormde naar binnen en probeerde de beste plaatsen te bemachtigen. Het goede was: we stonden redelijk goed vooraan. Het minder goede was dat iedereen al aan het duwen was en dat we daardoor allemaal tegen elkaar geplakt stonden. Zo moesten we nog 2 uur wachten en we konden onmogelijk gaan zitten. Vrij lastig dus. Maar we hadden het er voor over.

Na het lange wachten begon het concert eindelijk. Iedereen was meteen mee in de vibe. het publiek zong bijna elke strofe mee en Russ bracht in elk van zijn liedjes tonnen energie. Hij zong zelf enkele nummers a capella: echt supermooi. Back to you droeg hij op aan België, omdat hij hier zijn fanbase uitbouwde en ook zal proberen om steeds terug naar België te keren.

Russ zijn oudste liedjes blijven voor mij de beste. Zijn nieuwe liedjes vind ik veel minder goed en misschien ligt dat aan het feit dat hij super commercieel aan het worden is. Ongeveer een jaar terug gaf hij 1 van zijn eerste concerten in de vooruit in Gent en hier was ik net te laat voor om tickets te bestellen. Daarom ook dat ik hem nu wel wou zien. Wel vind ik het jammer dat het in een veel grotere zaal was en dat hij te commercieel is geworden. Wat niet wil zeggen dat ik niet van het concert heb genoten.

[lolademol]

LANG EXTRAATJE 5: WOORDFESTIVAL THEATER IN MIJ ( 📍 HERNE)

Vrijdag 5 mei trad ik op met mijn toneelgroep in Herfelingen. Ons woordfestival vindt jaarlijks plaats in mei. Daarom ook de woordspeling Theater in mij. Het woordfestival is een mini festival van 3 dagen, waar de leerlingen (klein en groot) van de woordacademie van Herne optreden. Er zijn foodtrucks en optredens door de leerlingen van de woordafdeling. We werken bijna een heel jaar aan deze voorstellingen en kijken hier dan ook zeer hard naar uit. Dit jaar zit ik in de hogere 2, dat wil zeggen dat onze voorstelling meetelt als openbaar examen. We leggen twee examens af: voordracht & toneel en deze worden beoordeeld door een professionele jury. Het spijtige wil nu dat ons woordfestival samen viel met de reis naar London, waardoor onze groep enkel op vrijdag kon optreden. Dat betekende dus 2 examens van elk 2 uur op 1 vrijdagavond. Veel stress, maar uiteindelijk is alles supergoed verlopen. Mijn eerste examen die vrijdagavond was van voordracht. Samen met Lone bracht ik een stuk over Wereldoorlog 1. Een zeer mooi en emotioneel stuk. Achteraf kregen we vele mooie positieve commentaar (zo kwam er een man naar ons toe en zei “Ik ben niet vaak geëmotioneerd, maar jullie hebben mij verdomd veel tranen over mijn wangen doen laten rollen”). Als je zoiets hoort, dan ben je natuurlijk heel eventjes stil.

Na onze voordracht hadden we een halfuurtje tijd om uit onze rol te kruipen en ons klaar te maken voor ons tweede examen. Dit was voor het onderdeel “Toneel” en samen met Robbe, Jeremy, Louis, Renaat, Eugénie en Lone brachten we een stuk over Ifighenia, het koningskind. Een stuk dat luchtig begon, maar waarin ook geschreeuwd, getrokken en gehuild moest worden. Al bij al is het vlot gegaan, al waren er soms stukjes dat we door stress vergaten of oversloegen. Gelukkig konden we dit altijd redden door wat improvisatie.

Ik was blij dat het achter de rug was, want dit bracht toch wel een hoop stress mee. (Alle teksten, vele repetities, examen, jury, publiek...) Maar ik heb er wel met volle teugen van genoten. Het was opnieuw superleuk om zo veel positieve commentaar te mogen ontvangen. We bleven nog een beetje hangen om na te praten en om te wachten op onze uitslag. Daarna keerden we snel naar huis, om de volgende dag vroeg op te staan voor het vertrek naar London.

Vrijdag 1 juni heb ik nog 1 examen van dictie: Repertoirestudie.

[lolademol]

Recensie 3: Jazzweekend Brussel (POP)

Na een vermoeiende zware week op school was ik blij dat het eindelijk vrijdag was. Ik verlangde al naar een avondje in de zetel om naar 1 van mijn favoriete series “Designated survivor” te kunnen kijken. Met die gedachte in mijn hoofd stapte ik naar het mooie station van Halle. Kwam ik daar toch zeker geen bekend gezicht tegen? Jawel, het was Nick Neef met zijn fiets in de hand op weg naar huis. Hij kreeg een telefoontje van zijn mama. Ik hoorde enkele flarden van hun gesprek en zo ook dat hij om 18u15 aan het station ging staan om samen met Tom, Jari en Neal naar het Jazzfestival in Brussel te gaan. Nadat hij had afgelegd, vroeg hij of ik niet mee wou, want wat had ik anders op een vrijdagavond te doen. En ik dacht “Waarom ook niet?”. Ik ging nog snel even naar huis en nam dan de trein terug naar Halle, samen met mijn jongere broer, Mauro. Hij was op weg naar de enige echte HHC-fuif. Hij liet me achter aan het station en zocht snel zijn squadra van zenuwachtige eerstejaars op (ze hadden allemaal zin in hun eerste fuifje, maar wisten nog niet goed wat te verwachten). Daar stond ik dan, wachtend op de rest. Mooi op tijd kwam Nick. Op de rest hebben we nog een halfuur tot 3 kwartier moeten wachten. Uit vertrouwelijke bronnen heb ik vernomen dat dit kwam omdat Jari zich nog “effjes” moest omkleden. Na lang wachten, zagen we in de verte dan toch Jari, Tom en Neal opduiken. We wachtten nog even met onze tickets te kopen, zodat we ze aan weekendtarief konden krijgen. Na een tiental minuutjes zaten we op de trein op weg naar onze prachtige bruisende hoofdstad. Daar aangekomen, gidste Nick ons naar een cafeetje waaruit leuke saxmuziek klonk. Helaas was er geen plaats meer voor 5 man. Na nog even geluisterd te hebben, besloten we terug te wandelen naar waar we vandaan kwamen. We stopten op Place du Nouveau Marché aux Grains en genoten daar van het optreden van de groep Yellow Straps. We konden de muziek allemaal wel appreciëren. Met een fris drankje praatten we dan ook veel over muziek en over festivals in de zomer. Na een halfuurtje tot  3 kwartier gingen we naar de grote markt. Daar was er veel ambiance en ging Carmen Araujo Santamaria net aan haar optreden beginnen. Zij was de finalist van de voice 2015. We genoten van haar muziek, maar ook van de vele soepele dansmoves van de mensen naast ons. De verschillende instrumenten, het gezang, alles was een mooie harmonie. Totdat ik plots in mijn linkeroor een mooiere klank hoorde die mijn avond perfect maakte. Het mooiste blaasinstrument van het hele concert. Wat dat dan ook mag zijn, laat ik aan jullie, beste lezers over.

Ik vond Jazz altijd altijd al een leuk muziekgenre, maar luisterde er niet veel naar in mijn vrije tijd. Na deze avond heb ik Jazz wel meer leren appreciëren en is er mij een fijne herinnering aan bijgebleven. Wat eerst een rustige vrijdagavond voor de tv ging worden, werd dan toch een leuke gezellige vrijdagavond in het bruisende Brussel met veel muziek, gepraat en gelach. Zeker voor herhaling vatbaar!

Onderweg zagen we hier en daar ook street art: space invaders. Maar hier heb ik helaas geen foto van.

Voor de nieuwschierigen onder ons, de mooie klanken links van mij waren afkomstig van een zekere Neal, die tevergeefs probeerde de fluiten op zijn vingers. Veel gefluit kwam er niet uit, maar wel mooie blaasgeluiden waar we toch ook allemaal van hebben genoten. Niet alleen het gebrek aan klank en mooie vorm ontbrak. Ook zijn hoop op een goede eerste indruk na het uitlachen van zijn kunst, ontbrak. Achja we kunnen alleen maar hopen dat er tegen het volgend concertje al wat meer uitkomt dan geblaas.

Ik heb zo mijn twijfels.

Dit was al weer het einde van een verslagje, see u later guyz.

[lolademol]

Een filmpje van het concert van Het Zesde Metaal en Brihang. Dit was wat later op de avond. Het Zesde Metaal vroeg Brihang na zijn uitstekend voorprogramma nog eens op het podium.

[lolademol]

Recensie 2: Het Zesde Metaal + Brihang (KLASSIEK: CONCERT)

Op 29 november ben ik samen met Bo en Lina naar Het Zesde Metaal gaan kijken in de AB in Brussel. Brihang was het voor programma.

Ik kende al enkele liedjes van Brihang. Het lied “Balanceren” heb ik gebruikt in de dictie als tekst voor voordracht. Het Zesde Metaal kende ik niet zo goed. Ik wist dat ze ook in het West-Vlaams zongen en dat hun teksten mooi in elkaar zitten.

Brihang vond ik zeer goed. Hij bracht veel sfeer in de zaal. Het Zesde Metaal vond ik ook nog goed, al was het minder mijn genre.

(Foto van Brihang)

“West-Vlaamse hiphop die het veeleer van zijn peinzende teksten moet hebben dan van zijn opzwepende beats. “ Uit www.dansendeberen.be

Hier ben ik het mee eens. Vooral de teksten van Het Zesde Metaal vond ik supermooi. Om helemaal te begrijpen waarover ze zingen zou je de teksten meedere keren goed moeten beluisteren.

“Maar hoe hard Brihang zich ook smijt, het publiek blijkt toch enkel gekomen voor Het Zesde Metaal. Hiphop en monologen gaan verloren in een zee van konkelfoezen. Terwijl Brihang het dansbare afwisselt met enige zelfspot in “Morsen”, doen onze buren hun uitgebreide complottheorieën over Tabula Rasa uit de doeken. Zonde, want Brihang brengt een ijzersterk voorprogramma en zal later op de avond nog bewijzen dat hij een pak meer aandacht verdiende.” - Uit www.dansendeberen.be

Bij mij was het eigenlijk net het omgekeerde. De enige naam die ik kende was Brihang en daardoor was ik ook gekomen. Wel had ik ook de indruk dat er veel volk enkel gekomen was voor Het Zesde Metaal.

Wat ik heel tof vond was dat later op de avond Het Zesde Metaal en Brihang samen hebben gezongen. Dit bracht veel sfeer en was voor ons (Lina, Bo en ik) leuk omdat we stilletjes aan afdwaalden van Het Zesde Metaal. Het was vooral lastig om 2u aan een stuk naar een groep te luisteren waarvan je de liedjes niet kent.

(Foto van Het Zesde Metaal)

Mijn mama vond de liedjesteksten van Het Zesde Metaal supermooi, dus wist ik meteen wat te kopen voor kerst…

(Boek met foto’s, liedjesteksten… van Het Zesde Metaal)

Ik heb al bij al wel genoten van het concert. (Een filmpje van het concert post ik later.)

[lolademol]

Recensie 1: Toneelstuk Romeo en Julia, Theater deToekomst (PODIUM)

Ik ben deze voorstelling gaan kijken in CC De Plomblom in Ninove op 22 september.

Het toneelstuk ging over dé klassiekers der klassiekers van Shakespeare: Romeo en Julia.

Het publiek werd in twee kampen verdeeld, de ene helft zit op de scène en luisteren naar de familie van Romeo, de andere helft zit op de stoelen in de zaal en gaan mee in het betoog van Julia. Deze 2 kanten tonen duidelijk de scheidingslijn tussen de 2 geliefden, 2 vijanden, 2 famillies.

“In een frisse hedendaagse vertaling met volle respect voor het origineel, passeert zowat alles de revue.” Uit cc De Schakel.

Hiermee ben ik akkoord. Het stuk was zeker niet ouderwets. Er waren grappige stukken in verwerkt zodat het niet de hele tijd het melige liefdesdrama was. Wat ik wel vond, is dat doordat de acteurs rijmden, het soms wat geforceerd overkwam. “Rijmen om te rijmen”. Maar uiteindelijk heb ik me hier maar enkele keren aan gestoord.

“Pikante verzen, flitsende zwaarden, burleske humor en onweerstaanbare romantiek. Ontembare levensvreugde, lijken die vallen als vliegen en de grenzeloze liefde die dit alles overwint tot in de dood, alles heeft Romeo en Julia in zich.

In onze versie geen effecten en geen gedoe maar spelen, spelen, spelen dat de stukken er van af vliegen, pure Shakespeare dus.

Met deze ambitie en goesting èn met een compagnie om u tegen te zeggen, stappen wij de planken op voor de historie der histories.” - www.theatherdetoekomst.be

Er zaten inderdaad veel liefdesstukken in het toneel. Maar de focus lag niet alleen hier op. De liefdesstukken werden voldoende afgewisseld door humoristische stukjes en (op het einde) een droevige scène.

Het toneel werd gespeeld door 4 acteurs. Maar er waren meerde personages in het verhaal. De acteurs moesten dus vaak switchen van rol en van kledij. Dit werd vaak ook op een ludieke manier gedaan. Wat mij wel stoorde, was dat er geen coulissen waren. Je zag dus langs de kanten de acteurs die zich aan het omkleden waren. Hierdoor werd het toneel vaak wat “onderbroken” omdat de acteurs toen niet meer “in hun rol zaten”.

Er was ook interactie met het publiek. De acteurs kwamen in de trubine staan.

Al bij al vond ik het wel een mooi toneel. Somige delen vond ik iets te langdradig en hadden korter gemogen voor mij.

[lolademol]

Extraatje 4: Grand Canyon National Park (📍Arizona)

Eind augustus verbleven we enkele dagen in het nationaal park The Grand Canyon. The Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof. The Colorado river heeft het prachtige landschap van The Grand Canyon doen ontstaan. We maakten een raft op The Colorado River. Diezelfde dag vond The Solar Eclipse plaats. 2 supermooie natuurverschijnselen bij elkaar!!

(Foto van de raftboot en mijn broer die gekke stunts uithaalt 😝)

(Een foto van The Colorado River, getrokken vanop onze raftboot)

(Vanop de boot zagen we de prachtige Solar Eclipse, jammer genoeg valt dit niet zo mooi op foto vast te nemen.)

(Foto van The Colorado River vanop Horseshoe Bend, 1 van de meest gefotografeerde plaatsen ter wereld.)

Hier enkele foto’s van The Grand Canyon.

We maakten ook een helicopervlucht boven The Grand Canyon. Dit was een onvergetelijke ervaring!!! Één van de mooiste dingen die ik in mijn leven al gedaan heb!

(Foto’s van de helicoptervlucht.)

[lolademol]

Extraatje 3: Yellowstone National Park (📍Wyoming, Montana & Idaho)

Midden augustus bezochten we het nationaal park Yellowstone. Het is het oudste nationale park ter wereld. Met zijn 8983 vierkante kilometer is het ook het grootste park van de Verenigde Staten. Onder Yellowstone bevindt zich een supervulkaan, hierdoor zie je op het landoppervlak supermooie natuurfenomenen: warmwaterbronnen, gijsers... Één van de bekendste gijsers is The Old Faithful. Wij hebben de “eer” gehad om deze gijser te zien uitbarsten!

Er leven ook veel verschillende diersoorten zoals bizons, beren, herten, coyotes, wolven...

De bekendste en, naar mijn mening, ook de mooiste warmwaterbron, is The Grand Prismatic Spring. Het warme water zorgt voor prachtige kleuren.

Hier nog enkele andere foto’s van Yellowstone:

[lolademol]

Extraatje 2: Antelope Canyon (📍Arizona)

Tijdens onze reis in Amerika (exacte datum & duur zie extraaje 1), zagen we prachtige natuur. Antelope Canyon is hier een voorbeeld van. Antelope Canyon bestaat uit twee kleine canyons: Lower Antelope Canyon & Upper antelope Canyon. Het zijn smalle kloven die door water, modder of zand zijn uitgesneden. Er zijn bijzondere lichteffectien te zien, dit doordat de zonnestralen door smalle openingen naar binnen schijnen. Hier enkele fotootjes die we zelf genomen hebben.

[lolademol]

Extraatje 1: MOCA (📍LA)

In augustus 2017 ben ik 5 weken naar Amerika gegaan. Ik bezocht in Los Angeles het MOCA. MOCA staat voor the Museum Of Contemporary Art. Ik heb erg genoten van dit museum. Er was onder andere een zaal waar een pingpongtafel stond in de vorm van een lelieblad. Het was de bedoeling om met 4 te pingpongen en te zorgen dat het balletje niet in het water viel.