manectric94-blog

[manectric94-blog]

Indian Navy

Indian Navy (dewanagari: भारतीय नौ सेना, Bhāratīya Nau Senā) – indyjska marynarka wojenna, jeden z rodzajów indyjskich sił zbrojnych odpowiedzialny za prowadzenia działań bojowych na Oceanie Indyjskim. Obecnie liczy 55 tysięcy personelu, dysponuje ponad 100 okrętami, w tym lotniskowcem oraz własnym lotnictwem (Indian Naval Air Arm) liczącym ponad 200 statków powietrznych, w tym dodanymi do uzbrojenia w 2010 myśliwcami pokładowymi MiG-29K.

Historia

Bandera 2001-2004

Bandera 1950-2001

Bandera 1937-1950

Marynarka w Indiach funkcjonowała pod różnymi nazwami od 1612 roku (na rzecz Kompanii Wschodnioindyjskiej) kolejno pod nazwami East India Company's Marine, Bombay Marine, Her Majesty's Indian Navy, Her Majesty's Indian Marine, a od 2 października 1937 do 26 stycznia 1950 jako Royal Indian Navy pod brytyjską banderą (od 15 października 1947 niezależnie od imperium brytyjskiego, a przedrostek w nazwach okrętów zmieniono z HMIS na INS). W ramach podziału dotychczasowej floty w 1947 między niepodległe Royal Indian Navy i Royal Pakistan Navy okręty rozdzielono na korzyść Indii w ilości: fregaty 2-2, slupy 4-3, korwety 3-1, trałowce 9-3, trawlery 4-2, tankowce 1-0, badawcze 1-0. W swojej niepodległej historii nadal wykorzystywała brytyjskie okręty, w późniejszym czasie produkowane na licencji. Najważniejszym okrętem kupionym w ramach uczestnictwa we Wspólnocie Brytyjskiej był lekki lotniskowiec typu Majestic przyjęty do służby 4 kwietnia 1961 po nazwą INS „Vikrant” (R11). W dniach 18-19 grudnia 1961 marynarka brała udział w odbiciu kontrolowanych przez Portugalczyków enklaw na Półwyspie Indyjskim, w czasie krótkich walk o Goa zatopiono portugalską fregatę.

Od drugiej połowy lat 60. wiele okrętów zaczęto sprowadzać w dużej ilości z ZSRR, w ramach pierwszej partii od 1966 Indie nabył cztery okręty podwodne typu Foxtrot, pięć ścigaczy okrętów podwodnych Petya III, dwa polskie desantowce typu Północny-A oraz kilka patrolowców i okrętów pomocniczych. Okręty te brały udział w wojnie z pakistanem w 1971. Obecnie prawie wszystkie okręty wojenne sprowadzono z ZSRR (obecnie z Rosji) lub wyprodukowano w ramach transferu technologii. Wyjątkiem jest długa seria fregat, pochodnych brytyjskich Leander, produkowanych w Indiach, używanych od 1972, kolejno sześć typu Nilgiri (modernizowanych w latach 80.), trzech typu Godavari od 1983 oraz trzech typu Brahmaputra od 2000. W planach odmłodzenia i wzmocnienia floty do 2020 marynarka powinna wzbogacić się o jeden rosyjski (Admirał Gorszkow) oraz do dwóch rodzimych lotniskowców, trzy indyjskie niszczyciele Kolkata (trzy 15A, planowa są też cztery 15B), dwa kolejne (łącznie sześć) rosyjskich fregat typu Talwar, siedem fregat projektu 17A (zmodernizowany projekt 17/Shivalik) oraz budowanych na francuskiej licencji sześć okrętów podwodnych typu Scorpène.

W latach 1988–1992 marynarka indyjska wypożyczyła od ZSRR dla celów badawczych atomowy okręt podwodny typu Charlie, obecnie do 2020 roku wypożyczono od Rosjan atomowy okręt podwodny typu Akula, jednocześnie trwa budowa pięciu rodzimych atomowych okrętów podwodnych typu Arihant, nosicieli rakiet balistycznych (SSBN).

Organizacja

Flota podzielona jest na trzy dowództwa, każde jest dowodzone przez flagmana w randze wiceadmirała. W dowództwach zachodnim i wschodnim działają także komodorzy floty podwodnej. Andamany i Nikobary podlegają pod zjednoczone dowództwo wszystkich rodzajów sił zbrojnych w Nowym Delhi, gdzie znajduję się też główne dowództwo marynarki, obecnym dowódcą jest admirał Nirmal Kumar Verma.

Western Naval Command (WNC, dowództwo zachodnie) w Mumbaju,

Mumbaj - grupa lotniskowa z INS Viraat (okręt flagowy), niszczyciele Delhi, fregaty Talwar

INS Vajrabahu, Mumbaj - baza okrętów podwodnych Kilo

INS Kadamba, Karwar - baza nowego lotniskowca

Eastern Naval Command (ENC, dowództwo wschodnie) w Visakhapatnam

desantowiec typu Austin INS Jalashwa (okręt flagowy), niszczyciele Rajput, fregaty Talwar

INS Virbahu, Visakhapatnam - baza okrętów podwodnych Kilo

INS Varsha - tajna baza dla atomowych okrętów podwodnych, obecnie Indie posiadają jedynie INS Chakra

Southern Naval Command (SNC, dowództwo południowe) w Koczin

INS Venduruthy, Koczin

INS Dweeprakshak, Kavaratti

odpowiedzialna za szkolenie, m.in. INS Tir, patrolowce Sukanya

baza lotnicza INS Rajali (Arakkonam Naval Air Station) z Tu-142, Ił-38, Sea Harrierami (jednostka macierzysta), śmigłowce

Andaman and Nicobar Command (A&NC, dowództwo archipelagu Andamarów i Nikobarów) w Port Blair

INS Jarawa, Port Blair - patrolowce Car Nicobar

INS Kardip, Kamorta

INS Baaz, Wielki Nikobar - baza lotnicza, Do 228

Okręty

W czynnej służbie

,

Wycofane

Lekkie lotniskowce

Typu Majestic

INS „Vikrant” (R11): 1961–1997 (muzeum)

Okręty podwodne

Typu Charlie (projektu 670)

ex K-43, INS Chakra (S71): 1985-1991

Typu Foxtrot (projektu 641), podtyp Kalvari

INS Kalvari (S23): 1967–1996

INS Khanderi (S22): 1968–1989

INS Karanj (S21): 1969–2003

INS Kursura (S20): 1969–2001 (muzeum)

Typu Foxtrot (projektu 641), podtyp Vela

INS Vela (S40): 1973–2010

INS Vagir (S41): 1973–2001

INS Vagli (S42): 1974–2010

INS Vagsheer (S43): 1974–1997

Krążowniki lekkie

Typu Leander

ex HMNZS Achilles (70), INS Delhi: 1948-1978

Niszczyciele eskortowe

Typu R

ex HMS Rotherham (H09), INS Rajput (D141): 1949-1976

ex HMS Raider (H15), INS Rana (D115): 1949-1976

ex HMS Redoubt (H41), INS Ranjit: 1949-1979

Typu Hunt II

ex ORP Ślązak (L26), INS Godavari (D92): 1953-1976

ex HMS Lamerton (L88), INS Gomati (D93): 1953-1975

ex HMS Chiddingfold (L31), INS Ganga (D94): 1953-1975

Slupy wojenne

Typu Black Swan

HMIS/INS Sutlej (U95): 1941-1978

HMIS/INS Jumna (U95): 1941-1968

HMIS/INS Narbada (U95): 1943-1948 (do Pakistanu jako PNS Jhelum)

HMIS/INS Godavari (U95): 1943-1948 (do Pakistanu jako PNS Sind)

HMIS/INS Kistna (U95): 1943-1981

HMIS/INS Cauvery (U95): 1943-1977

Fregaty

Typu River

ex HMS Bann (K256), HMIS/INS Tir (K256): 1945–1977

ex HMCS Kokanee (K419), HMIS Bengal (K419): 1950–?

ex HMCS Waskesiu (K330), HMIS Hooghly (K330): 1950–?

RIN używała łącznie 8 fregat River.

Typu Blackwood (typ 14)

INS Khukri (F149): 1958–1971 (zatopiona przez pakistański okręt podwodny)

INS Kirpan (F144): 1959–1978 (do Indian Coast Guard)

INS Kuthar (F146): 1959–1978 (do Indian Coast Guard)

Typu Leopard (typ 41)

INS Brahmaputra (F34): 1958–?

INS Beas (F37): 1960–?

INS Betwa (F38): 1960–?

Typu Nilgiri (licencyjne Leander)

INS Nilgiri (F33): 1972–1996

INS Himgiri (F34): 1974–2005

INS Udaygiri (F35): 1976–2007

INS Dunagiri (F36): 1977–2010

INS Taragiri (F41): 1980– (w służbie)

INS Vindhyagiri (F42): 1981–2011 (zatonął)

Korwety

Typu Flower II

3 okręty w RIN, ostatni zwrócono RN w 1947

Typu Bathurst (oryginalnie jako trałowce)

HMIS/INS Bengal (J243): 1942–1960

HMIS/INS Bombay (J249): 1942–1960

HMIS/INS Madras (J237): 1942–1960

HMIS/INS Punjab (J239): 1942–1949 (do Pakistanu)

Typu Petya III (projektu 159), podtyp Arnala

INS Arnala (F68): 1972–1999

INS Androth (F69): 1972–1999

INS Anjadip (F73): 1972–2003

INS Andaman (F74): 1973–1990 (zatonął)

INS Amini (F75): 1974–2002

INS Kamorta (F77): 1968–1991

INS Kadmatt (F78): 1968–1992

INS Kiltan (F79): 1969–1987

INS Kavaratti (F80): 1969–1986

INS Katchall (F81): 1968–1988

INS Amindivi (F83): ?–1986

Kutry rakietowe

Typu Osa II (projektu 205), podtyp Chamak

INS Prachand (K90): 1976–1999

INS Pralaya (K91): 1976–2001

INS Pratap (K92): 1976–1996

INS Prabal (K93): 1976–1999

INS Chapal (K94): 1976–2005

INS Chamak (K95): 1976–2005

INS Chatak (K96): 1977–2005

INS Charag (K97): 1977–1996

Trałowce

Typu Bangor

HMCarnaticIS Baluchistan (J182): 1942–1947 (do Pakistanu)

HMIS/INS Carnatic (J199): 1942–1949

HMIS/INS Kathiawar (J155): 1942–1948

HMIS/INS Khyber (J190): 1942–1949

HMIS/INS Kumaon (J164): 1942–1949

HMIS/INS Rohilkand (J180): 1943–1963

HMIS/INS Bihar (J247): 1944–1949

HMIS/INS Malwa (J55): 1945–1948 (do Pakistanu jako PNS Peshawar)

HMIS/INS Orissa (J200): 1942–1949

HMIS/INS Oudh (J245): 1943–1948 (do Pakistanu jako PNS Dacca)

HMIS/INS Rajputana (J197): 1942–1961

Typu Mahé

INS Mahé (M83): 1983–2006

INS Malvan (M84): 1983–2003

INS Mangrol (M85): 1983–2004

INS Malpe (M86): 1984–2006

INS Mulki (M87): 1984–?

INS Magdala (M88): 1984–2002

Typu Pondicherry

INS Pondicherry (M61): 1978–2007

INS Porbandar (M62): 1978–2007

INS Bedi (M63): 1979–2009

INS Bhavnagar (M64): 1979–2009

INS Ratnagiri (M66) : 1980–2012

Desantowe

Typ Północny-A (projekt 771)

INS Gharial: 1966–?

INS Guldar: 1966–?

Typ Północny-C (projekt 773I), podtyp Ghorpad

INS Ghorpad (L14): 1974–2008

INS Kesari (L15): 1975–1999

INS Shardul (L16): 1975–1997

INS Sharabh (L17): 1976–2011

Patrolowe

Typu Sukanya

INS Sarayu (P54): 1991–2000 (sprzedany Sri Lance)

Inne

HMIS Investigator: 1934–1951 (badawczy)

ex SS Empire Bairn, INS Chilka: 1948–1976 (tankowiec)

INS Darshak: 1964–1990 (badawczy)

INS Amba (A54): 1968–2006 (Tender okrętów podwodnych)

INS Nistar (Okręt ratowniczy okrętów podwodnych)

Lotnictwo marynarki

#wełna celulozowa ekofiber post

[manectric94-blog]

Okręty podwodne typu Seehund

Miniaturowy okręt podwodny typu Seehund na wystawie w Musée national de la Marine w mieście Brest we Francji

Seehund (niem. foka) – niemiecki miniaturowy okręt podwodny z okresu II wojny światowej. Oznaczany także jako Typ XXVII B 5 lub Typ 127.

Projekt

Po kilku próbach udoskonalenia miniaturowych okrętów podwodnych, plany okrętów typu Seehund zostały opracowane w pierwszych miesiącach 1944 roku. We wrześniu tego samego roku gotowe były już trzy prototypy zbudowane w Kilonii.

Charakterystyka i przeznaczenie

Okręty typu Seehund zaprojektowane zostały do służby na stosunkowo płytkich wodach w niedużej odległości od swojej bazy, tak aby mogły szybko zawrócić po wystrzeleniu dwóch podwieszanych na zewnętrznych szynach torped, załadować nowe i powrócić na pole bitwy. Seehundy mogły atakować na powierzchni nawet przy burzliwej pogodzie, jednak aby wykonać atak w zanurzeniu, musiały być niemal nieruchome.

Ze względu na małe rozmiary oraz cichy, elektryczny silnik, okręty te były trudne do wykrycia i zatopienia. Maksymalna głębokość zanurzenia wynosiła 30 metrów.

Produkcja

W okresie od września 1944 roku do kwietnia 1945 wyprodukowano łącznie 285 Seehundów, przede wszystkim w stoczni Schichau w Elblągu, z czego przynajmniej 138 służyło w Kriegsmarine. Były to okręty o numerach od U-5001 do U-5118 oraz od U-5251 do U-5269. Kiedy wojna dobiegła końca, w halach fabrycznych na wykończenie czekały kolejne 93 jednostki. Od 1944 roku planowano wybudowanie ponad 1000 Seehundów. Tabela przedstawia liczbę wyprodukowanych okrętów w poszczególnych miesiącach począwszy od września 1944 roku. Trzeba jednak zaznaczyć, że np. Historic Naval Ships Association podaje zupełnie różną liczbę wyprodukowanych jednostek: 67 z 1284 zamówionych.

Służba

Seehundy operowały przede wszystkim u wybrzeży Niemiec oraz w rejonie Kanału La Manche. W ostatnich miesiącach wojny wykorzystywane były do transportu zaopatrzenia i uzupełnień pomiędzy okrążonymi garnizonami na wybrzeżach.

Od stycznia do kwietnia 1945 okręty te opuszczały bazy sto czterdzieści dwa razy, zatapiając prawdopodobnie osiem jednostek o łącznej pojemności 17 301 BRT i uszkadzając trzy z nich przy stratach własnych wynoszących trzydzieści pięć jednostek, których przyczyną była w większości przypadków zła pogoda.

Linki zewnętrzne

Dokładna specyfikacja Seehundów (niem.)

Opis typu na www.uboat.net (ang.)

Opis typu na stronie Historic Naval Ships Association (ang.)

Zobacz też

okręty podwodne typu Hecht

okręty podwodne typu Ko-hyoteki

#ekofiber wełna celulozowa post

[manectric94-blog]

Niszczyciele typu 1936B

Niszczyciele typu 1936B – seria niemieckich wielkich niszczycieli z okresu II wojny światowej, z której ukończono 3 okręty. Był to ostatni typ niemieckich niszczycieli wprowadzony do służby podczas wojny.

Historia rozwoju

W trakcie II wojny światowej Niemcy wprowadzili do służby wielkie niszczyciele Typ 1936A (Narvik), będące rozwinięciem linii przedwojennych niszczycieli typów 1934/1934A i 1936. Główną zmianą było zastosowanie wyjątkowo silnego uzbrojenia z 5 dział kalibru 150 mm, typowego dla lekkich krążowników, w miejsce pięciu dział kalibru 128 mm (nominalnie: 12,7 cm). Po serii 8 jednostek typu 1936A, 19 września 1939 rząd niemiecki zamówił dalsze 10 niszczycieli: Z-31 – Z-40, określonych z powodu zamówienia ze środków mobilizacyjnych jako Typ 1936A(Mob), nie różniących się zasadniczo od Typu 1936A, poza uproszczeniami technologicznymi. Później jeszcze zamówienie rozszerzono o okręty Z-41 – Z-47. Pomysł umieszczenia dziobowych dział w wieży nie był jednak udany, gdyż ciężka wieża pogorszyła własności morskie okrętu, ponadto była awaryjna. Również zastosowanie dział kalibru 150 mm na niszczycielach nie spełniło oczekiwań związanych z powiększeniem siły ognia (okręty tej wielkości nie stanowiły stabilnej platformy dla uzbrojenia, zwłaszcza w złej pogodzie, a szybkostrzelność dział była niska). Dlatego też zdecydowano powrócić do stosowania lżejszych dział kalibru 128 mm, co pozwoliło na wzmocnienie bardziej przydatnego uzbrojenia przeciwlotniczego. Opracowano w ten sposób typ niszczycieli 1936B (36B), który powtarzał w zasadzie konstrukcję typu 1936A, z wyjątkiem uzbrojenia.

Na początku 1941 te okręty typu 1936A(Mob), których budowy jeszcze nie rozpoczęto, zamówiono ponownie jako typ 1936B. Ostatecznie ukończono trzy okręty typu 1936B: Z-35, Z-36 i Z-43, które weszły do służby w latach 1943–1944. Dwa dalsze okręty Z-44 i Z-45 wodowano, lecz nie zdołano ukończyć ich budowy. Wszystkie okręty zostały zbudowane w stoczni Deschimag w Bremie. Ostatnie dwa okręty, których budowę rozpoczęto w 1942, Z-46 i Z-47, planowano następnie ukończyć według dalszego ulepszonego typu 1936C, lecz budowę przerwano na skutek trudności materiałowych (Typ 1936C miał być uzbrojony w 6 nowych dział uniwersalnych 127 mm w dwudziałowych wieżach, z tego dwóch na rufie).

Opis konstrukcji i ocena

Niszczyciele typu 1936B miały architekturę typową dla niszczycieli, z podniesionym pokładem dziobowym na ok. 40% długości kadłuba. Ich konstrukcja i sylwetka była taka, jak okrętów typu 1936A, z wyjątkiem ponownego zastosowania dwóch pojedynczych dział na dziobie, w dwóch piętrach, jak na niszczycielach typów 1934/34A i 1936. Okręty miały trzy kotłownie i dwie maszynownie na śródokręciu w układzie liniowym. Wprawdzie nie zastosowano układu przemiennego siłowni, lecz w celu zwiększenia odporności na uszkodzenia, były one przedzielone innymi przedziałami (od dziobu: kotłownia, kotłownia, przedział kotła pomocniczego, kotłownia, maszynownia, przedział mechanizmów pomocniczych, maszynownia). Spaliny z kotłowni były odprowadzane przez dwa kominy. Podobnie jak u wcześniejszych okrętów, ich zaletą była duża żywotność dzięki dużym rozmiarom, natomiast w dalszym ciągu słabe były własności morskie, aczkolwiek nieco lepsze, niż w typie 1936A, dzięki lżejszemu uzbrojeniu na dziobie.

Dość silne było uzbrojenie artyleryjskie, odpowiadające standardom niszczycieli typów 1934/34A i 1936, składające się z 5 pojedynczych dział kalibru 128 mm (nominalnie 12,7 cm): dwóch piętrowo na dziobie i trzech na rufie (jedno na pokładzie, dwa na nadbudówce rufowej, w osi wzdłużnej okrętu). Zapas amunicji był stosunkowo mały – 120 pocisków na działo oraz 80 pocisków oświetlających na okręt. Działa były chronione maskami przeciwodłamkowymi grubości 8 mm, masa kompletnego działa wynosiła 10,2 t.

Silniejsze, niż u poprzedników, było małokalibrowe uzbrojenie przeciwlotnicze, składające się z dwóch podwójnie sprzężonych działek 37 mm nowszego modelu M42 (zamiast mało skutecznego C/30) na platformach po obu stronach drugiego komina oraz aż trzech poczwórnie sprzężonych działek 20 mm (2 cm Flakvierling 38) na dachu nadbudówki rufowej i skrzydłach mostka, o dużej skuteczności przeciw bliskim celom. Uzbrojenie plot dopełniały trzy pojedyncze działka 20 mm. Podobnie jak w poprzednich typach, silne było również uzbrojenie torpedowe; oprócz ośmiu wyrzutni dodatkowo okręty zabierały maksymalnie do ośmiu torped zapasowych, co nie było powszechnie spotykane na niszczycielach. Mogły również przenosić aż po 76 min.

Służba

Okręty typu 1936B używane były jedynie na Bałtyku. Jako pierwszy wszedł do służby we wrześniu 1943 Z-35 i od lutego 1944 działał w składzie 6. Flotylli Niszczycieli na Bałtyku, bazując w Tallinnie i Paldiskach (wraz z niszczycielami Z-25, Z-28, Z-39 i torpedowcem T-30). 7 lutego 1944 został lekko uszkodzony wybuchem miny dennej w rejonie Helu. W marcu i kwietniu 1944 brał udział w 6 akcjach stawiania zagród minowych Seeigel i ostrzeliwał pozycje radzieckie. Pod koniec czerwca 1944 do flotylli dołączył Z-36, po czym flotylla w lipcu przebazowała do Rygi. 20 sierpnia oba niszczyciele z Z-25, Z-28 i krążownikiem "Prinz Eugen" ostrzeliwały pozycje radzieckie koło Tukums w Zatoce Ryskiej, przy czym 21 sierpnia 1944 Z-35 został lekko uszkodzony od uderzenia o dno koło Saremy.

17 września 1944 flotylla przebazowała do Gdyni, osłaniając w tym czasie ewakuację wojsk niemieckich z Finlandii i Tallinna (Rewlu). Od października niszczyciele wraz z ciężkimi krążownikami głównie ostrzeliwały podchodzące wojska radzieckie. W dniach 11–12 i 14–15 października Z-35 i Z-36 wraz z Z-25 i 4 torpedowcami osłaniały krążowniki ciężkie "Prinz Eugen" i "Lützow" ostrzeliwujące pozycje radzieckie koło Memela. Ponownie 23–24 października Z-35 wraz z "Lützowem", Z-28 i torpedowcami T-13, T-19, T-21 ostrzeliwał w tym rejonie pozycje radzieckie.

W listopadzie do flotylli dołączył Z-43 i przez pewien czas, trzy niszczyciele typu 1936B były jedynymi zdolnymi do akcji okrętami 6. Flotylli. 12 grudnia 1944 w nocy, płynąc w składzie flotylli wraz z torpedowcami T-23 i T-28 na akcję stawiania min w Zatoce Fińskiej, na skutek błędu nawigacyjnego w trudnych warunkach, Z-35 i Z-36 weszły na niemiecką zagrodę minową Nashorn i i zatonęły na minach, ze stratą ok. 520 ludzi.

Z-43 uczestniczył nadal w akcjach ostrzeliwania pozycji radzieckich, m.in. 18–19 lutego 1945 z "Admiral Scheer", Z-38 i torpedowcami T-28 i T-35 oraz 23 lutego z Z-38 i T 28, w Kurlandii. Między 11 a 18 marca wspierał wraz z Z-34 i T-33 niemieckich obrońców Kołobrzega. Od 20 marca wraz z Z-25, Z-31, Z-34 i "Lützowem" działał na Zatoce Gdańskiej, ostrzeliwując cele w rejonie Trójmiasta. Okręty walczyły głównie z radzieckim lotnictwem. 9 kwietnia 1945 Z-43 został uszkodzony bliskim wybuchem bomby przez szturmowce Ił-2 z 32. pułku szturmowego. 10 kwietnia 1945 został natomiast poważnie uszkodzony koło Helu na radzieckiej minie, prawdopodobnie postawionej przez okręt podwodny L-21. Został odholowany przez torpedowiec T-33 do Warnemünde. 3 maja przeholowany do Zatoki Flensburskiej i tam zatopiony przez załogę.

Z-44 został w trakcie wyposażania zatopiony w nalocie amerykańskim na Bremę 29 lipca 1944, po czym rozebrany na części dla innych okrętów, głównie Z-39. Z-45 nie został ukończony, po wojnie został zatopiony 20 lipca 1946 przez aliantów na Morzu Północnym.

Bibliografia

Siergiej W. Patjanin (С.В. Патянин): "Esmincy tipa Narwik" (Эсминцы типа «Нарвик»), seria Morskaja Kollekcja 10/2004

Chronik des Seekrieges 1939–1945

#wełna celulozowa ekofiber post

[manectric94-blog]

Pancerniki typu Scharnhorst

"Gneisenau" w porcie w 1939

Zdjęcie lotnicze portu w Kilonii wykonane przez rozpoznawczy samolot Royal Air Force pomiędzy lutym a czerwcem 1942. Strzałka w w centralnej części zdjęcia pokazuje pozycję pancernika "Scharnhorst", który był wówczas remontowany w Kilonii po odniesieniu uszkodzeń podczas rajdu przez Kanał La Manche

Pancerniki typu Scharnhorst były pierwszymi okrętami liniowymi zbudowanymi dla Niemieckiej Marynarki Wojennej (Kriegsmarine) po I wojnie światowej. Klasyfikowane oryginalnie jako pancerniki (Schlachtschiffe), w literaturze anglojęzycznej określane bywały także jako krążowniki liniowe. Typ ten składał się z dwóch okrętów: "Scharnhorst" oraz "Gneisenau". "Scharnhorst" został zwodowany jako pierwszy i dlatego nazwa typu wzięła się od jego nazwy, jednak w innych źródłach typ ten jest także nazywany typem Gneisenau, ponieważ położonie stępki pod "Gneisenau" odbyło się wcześniej niż u "Scharnhorst" i został on przyjęty do służby jako pierwszy. Okręty te stały się symbolem odbudowy potęgi Niemieckiej Marynarki Wojennej po Traktacie wersalskim. Uzbrojone tych pancerników składało się z dziewięciu dział 283 mm (28 cm) umieszczonych w trzech wieżach, ale istniały niezrealizowane plany przezbrojenia tych okrętów w sześć 380 mm działa w dwóch wieżach.

Położenie stępek pod obydwa okręty odbyło w 1935, wodowanie późnym 1936 r., a przyjęcie do służby w Kriegsmarine w 1939. "Scharnhorst" oraz "Gneisenau" operowały razem w pierwszym okresie II wojny światowej, wykonując szereg rajdów na Atlantyk w celu zatapiania brytyjskich transportowców. Obydwa okręty wzięły udział w operacji Weserübung, niemieckiej inwazji na Norwegię. Podczas operacji w Norwegii, obydwa okręty wzięły udział w walce artyleryjskiej przeciwko brytyjskiemu krążownikowi liniowemu HMS "Renown" oraz zatopiły lotniskowiec HMS "Glorious". Podczas walki z lotniskowcem "Scharnhorst" odnotował jedno z najdłuższych (pod względem odległości) trafień artyleryjskich w historii. "Scharnhorst" trafił HMS "Glorious" z odległości ok. 24 200 m. "Glorious" został trafiony przez trzy pociski artyleryjskie i zamienił się w płonący wrak. O godz. 19:00 okręt wywrócił się i zatonął. Na początku 1942 obydwa okręty przeprowadziły rajd na Kanale La Manche przepływając przez niego z okupowanej Francji do Niemiec.

Późnym 1942 "Gneisenau" został poważnie uszkodzony podczas alianckiego nalotu na Kilonię. Na początku 1943 "Scharnhorst" popłynął wraz z pancernikiem "Tirpitz" do Norwegii w celu powstrzymania alianckich konwojów płynących z zaopatrzeniem do Związku Radzieckiego. "Scharnhorst" pod eskortą dużej ilości niszczycieli wypłynął z Norwegii w celu zaatakowania konwojów JW 55B i RA 55A, jednak niemiecka flota została wykryta przez brytyjskie patrole morskie. Podczas bitwy koło Przylądka Północnego pancernik Royal Navy HMS "Duke of York" zatopił "Scharnhorst". W międzyczasie prace remontowe na "Gneisenau" się rozpoczęły i był on w procesie odbudowy. Jednak, gdy "Scharnhorst" został zatopiony, prace remontowe na jego jednostce siostrzanej zostały wstrzymane. Zamiast tego został on zatopiony w porcie w Gdyni w 1945 i tym samym Niemcy zablokowali nim wejście do portu. Wrak został następnie pocięty na złom w latach 50 ubiegłego wieku.

Historia

W 1935 roku, po podpisaniu traktatu morskiego z Wielką Brytanią, III Rzesza mogła rozbudować flotę, zmieniając jej nazwę na Kriegsmarine.

Wtedy rozpoczęto budowę okrętów:

"Scharnhorst" – zwodowany w 1936, w służbie od 1939

"Gneisenau" – zwodowany w 1936, w służbie od 1938

Służba

Okręty służyły podczas II wojny światowej i były bardzo nowoczesne, szybkie i zwrotne. Uczestniczyły w m.in. w zatopieniu lotniskowca HMS "Glorious".

"Scharnhorst" zatonął 26 grudnia 1943 roku podczas bitwy koło Przylądka Północnego, a "Gneisenau" został samozatopiony 28 marca 1945 celem zablokowania portu w Gdyni.

Klasyfikacja

Okręty te były pierwszymi niemieckimi jednostkami klasyfikowanymi oficjalnie przez Kriegsmarine jako Schlachtschiff (pancernik). Poprzednie niemieckie pancerniki były klasyfikowane jako Linienschiffe (okręty liniowe) i Panzerschiffe (okręty pancerne).

Brytyjska Royal Navy klasyfikowała je jako krążowniki liniowe, ale już po zakończeniu wojny klasyfikowano je jako pancernikiJane's Fighting Ships 1940 wymienia typy Scharnhorst i Bismarck jako "pancerniki" (Schlachtschiffe) Druga z przeciwnych flot – United States Navy – klasyfikowała je jako pancerniki. W anglojęzycznych pracach naukowych czasem są klasyfikowane jako pancerniki, czasem jako krążowniki liniowe.

Uwagi

Bibliografia

Garzke, Dulin: Battleships: Axis and Neutral Battleships in World War II. Annapolis: Naval Institute Press, 1985. ISBN 9780870211010.

Erich Gröner: German Warships: 1815–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 1990. OCLC 22101769.

Winston Churchill: The Second World War Volume 5: Closing the Ring. Boston: Houghton Mifflin Harcourt, 2000. ISBN 9780395410592.

Dan Vandervat: The Atlantic Campaign. New York: Harper & Row, 1988. ISBN 9780060159672.

#wełna celulozowa

[manectric94-blog]

Następne wpisy niebawem!

#minun