middernachtmijmeringen

[middernachtmijmeringen]

Dagboek van een naamsverandering

Woensdag 8 december 2021

Ik ben halverwege de 50 meter van het zwembad als mijn nieuwe naam in een flits door mijn hoofd schiet. Gisteren was ik te gast bij een focusgroep rond LGBTQIA+ en daar was iemand met een dubbele naam die ik werkelijk prachtig vond. Ik kom boven water. Wil ik mijn naam veranderen? Nee, dat gaat zoveel gedoe geven en Vere past perfect bij wie ik ben. Ik spoel de gedachten samen met het chloor uit mijn haar.

Vrijdag 24 december 2021

Ik stuur één van mijn beste vrienden dat ik mijn naam wil veranderen. Sinds die avond in het zwembad heeft het idee me niet meer losgelaten. We praten over impulsieve beslissingen en ik besef dat ik eigenlijk in augustus al aan een naamsverandering dacht.

Ik wist gewoon niet welke naam. Nu wel.

Vrijdagavond 24 december 2021

Mijn lief leest het briefje dat ik bij haar cadeau heb gestoken, ze weet niet dat ik een deel van de brief eraf gescheurd heb. Het deel waar ik mijn nieuwe naam vertel, ligt verstopt in een lade. Ik ben er nog niet klaar voor.

Maandag 10 januari 2022

De man achter de toonbank die vol niet-herstelde kleren ligt, schuift me een briefje toe.

“Uw naam en telefoonnummer” zegt hij, zijn accent kan ik niet thuisbrengen. Ik cirkel met de balpen boven het blad, noteer dan Anna-Vere Verheecke en mijn telefoonnummer. Hij schuift het briefje over de toonbank. Volgende week mag ik mijn jas ophalen.

16 januari 2022

Mijn beste vriendin weet het, mijn beste vriend weet het en straks weet mijn lief het. Mijn vinger hangt boven ‘verzenden’. Ik weet niet waarom ik me zo druk maak maar ik doe het toch. Mijn hart slaat twee tellen over als ze een grapje maakt dat dit toch wel de laatste druppel is. Onze liefde is er één van tegenstrijdigheden en elkaar altijd in het midden vinden.

17 januari 2022

Lara ziet het zitten om een geboortekaartje te tekenen. Geboortekaartje is een overdreven woord maar ik kan niets beter bedenken. Lara vraagt wat ze erop moet tekenen en ik heb geen idee, zolang Orph er maar op staat.

29 januari 2022

Ik was af, dan heb ik iets te doen waarbij ik niet om de seconde naar mijn telefoon kan grijpen. Tien minuten geleden heb ik mijn naam op sociale media aangepast, erna poste ik de tekeningen van Lara. Ik heb dat scenario de afgelopen keer honderd keer in mijn hoofd uitgevoerd maar nu is het echt gebeurd. Voor ik het bestek onder water dompel, loop ik naar de salontafel en klik de nieuwe meldingen open. Er zijn hartjes te zien in het commentaarvak. Ik laat lucht tussen mijn lippen ontsnappen, dit is hoe opluchting voelt.

2 februari 2022

“Anna-Vere?” De man in het postkantoor kijkt me vragend aan. Ik knik. Hij schuift me het pakje toe. De ruimte lijkt plots te klein voor wat ik voel, ik wil naar huis dansen van geluk.

Geboortekaartje/illustratie door Lara Jakoba Breine

[middernachtmijmeringen]

Maar wat is er dan zo geweldig aan Utrecht?

Het is straks een jaar geleden dat ik naar Utrecht verhuisde voor vijf maand als onderdeel van een buitenlands traject in mijn opleiding. Ik stak tijdens en na die ervaring niet onder stoelen of banken hoe geweldig ik die stad vond en hoe graag ik er had willen blijven. Maar waarom dan? Wat is er zo geweldig aan de Domstad?

Ten eerste, ik ben altijd gek geweest op Nederland. Het hele cliché dat Vlamingen Nederlanders niet kunnen hebben en omgekeerd, heb ik nooit gesnapt. Als kind gingen we er op vakantie en ik vond het altijd een geweldig land. Het is niet zo anders dan België en toch het buitenland. Heerlijk vond ik dat. Nederland zat ook verweven in mijn interesses als kind. Het is geen geheim dat mijn negenjarige zelf het dagboek van Anne Frank las tot ik het vanbuiten kende. Amsterdam ontvouwde zich doorheen haar dagboek en zo las ik als kind al over de prinsengracht, het Vondelpark en de Dam.

Naar Nederland gaan was dus een logische keuze toen ik voor een buitenlandse opleiding koos. Ook de opleiding, creative storytelling, was na vier jaar van intensief bezig zijn met schrijven een evidente keuze. En zo zat ik plots in een dramaklas aan de Padualaan in Utrecht en had ik de tijd van mijn leven. Als autist heb ik altijd het gevoel dat ik van een andere planeet kom en kost elke interactie met de buitenwereld mij enorm veel energie. Sociale ongeschreven regels vat ik minder goed waardoor ik vaak op de toppen van mijn tenen loop uit angst fouten te maken. In Utrecht verviel die angst voor een groot deel want daar kwam ik letterlijk uit een ander land dus mensen wisten dat ik sommige dingen gewoon niet kon weten. Er viel een enorme last van mijn schouders en dat maakte enorm veel ruimte vrij in mijn hoofd. Ruimte die ik kon gebruiken voor andere dingen zoals schrijven of uitstapjes en dat was enorm fijn.

Natuurlijk heeft Nederland ook haar fouten, het laatste wat ik wil doen is het schetsen als een utopie. Eén van de grootste redenen dat ik niet in Nederland ben gebleven is de huidige wooncrisis. Zoals in elk land lopen er dingen fout dus dat ga ik niet ontkennen maar dan, die lopen ook fout in België. Je kan niet in een foutloos land wonen, helaas.

Begrijp me niet verkeerd, ik woon graag in Kortrijk. Ik hou van mijn job en het feit dat mijn lief maar dertig kilometer van me verwijderd is in plaats van tweehonderd. Mijn vrienden zijn in de buurt en Orpheus valt elke nacht bovenop mij in slaap. Maar ik sluit niet uit dat ik er over een paar jaar toch weer opnieuw naar verhuis. Als mijn leven het toelaat tenminste, voor nu ga ik in April een paar dagen terug en dat is een fijn vooruitzicht.

(Foto: het uitzicht vanuit het raam van mijn studio, ik zou grof geld geven om het nog eens te zien)

[middernachtmijmeringen]

Hij sprak over altijd alsof het hun eindbestemming was, maakte van zijn verhalen een lappendeken en wiegde haar in slaap met dat wat nog moest komen

Wist zij plots niet meer hoe het voelt om kiezels in je knie te krijgen en werden alle kleren waarin hij haar herkende te klein. Probeert hij niet langer iemand te zijn en kent zij nu een wereld die ook zonder hem kan

Is het enige wat hij hier achterliet de smaak van anijs en het nooit echt weten waarom

[middernachtmijmeringen]

Ode aan mijn autisme #3

Beste Autisme, 

Ik heb lang nagedacht wat ik dit jaar zou schrijven want dit jaar is het de vijfde verjaardag van mijn diagnose en de vijftiende verjaardag van mijn ADHD en dyscalculie. Niet dat jullie drie ervoor niet met mij verweven waren maar al vijftien en vijf jaar kan ik er een naam aan geven. Ik wilde dus iets speciaal schrijven maar ik heb het ongelooflijk druk gehad en ik had simpelweg de ruimte niet in mijn hoofd om meer te doen dan me nogmaals tot jou te richten in een brief. Ik hoef je niet uit leggen waarom ik zo weinig ruimte in mijn hoofd heb want je bent er altijd bij maar voor de volledigheid: we wonen nu iets meer dan twee maand in Utrecht. Sinds ik hier woon, heb ik je nog beter leren kennen. Sterker nog; ik heb van je leren houden. 

Het klinkt hard maar ik heb de voorbije vier jaar er alles aangedaan om jou zo min mogelijk te laten doorschemeren in wie ik ben. Natuurlijk schreef ik je brieven en vertelde ik mijn vrienden lachend over het leven met ADHD maar ergens wilde ik nog steeds heel erg graag neurotypisch zijn. Een hoofd hebben dat niet ontploft bij het geluid van kassa’s en TL-lampen. Een hoofd dat wel weet hoeveel 4 x 7 is en een hoofd dat niet alleen maar aan Griekse mythologie kan denken. Een hoofd zoals het merendeel van deze wereld heeft gekregen. Ik leer nu pas dat het leven een stuk makkelijker gaat als ik ook effectief naar mijn hoofd leer luisteren. Misschien doe ik dat veel te laat en het spijt me, Autisme, er zit meer in jou dan wat ik hiervoor kon zien. 

Ik luister naar je als ik de gordijnen dichttrek omdat de wereld te hard binnenkomt, ik luister naar je als vijf keer na elkaar hetzelfde liedje speel en ik luister als ik om half twaalf wikipedia open omdat jij je afvraagt waarom Van Gogh zijn oor heeft afgesneden. Ik luister naar de verhalen die we samen bedenken en ik dans mee als mijn ADHD door mijn lijf giert. Ik dwing mezelf niet langer om te doen zoals iedereen rondom mij want daar ben ik nu eenmaal niet voor gemaakt. 

Kijk eens naar ons sinds ik in je ben gaan geloven, kijk naar wat we elke dag opnieuw bereiken. We bouwen aan een leven in een ander land, we schrijven een toekomst die onzeker is maar daarom niet hopeloos. We halen koffie, we dwalen door de stad die vijf maand lang de onze is en we doen het allemaal alleen. We doen het alleen maar we zijn niet alleen want we hebben een lief, vrienden en (gekozen) familie die ons opvangen als we weer verdwalen in onze eigen anomalie. Ik zal nooit in woorden kunnen vatten hoeveel zij voor ons betekenen maar laat de vermelding in deze brief dan een poging tot zijn.

 Autisme, we moeten nog steeds leren dat mensen soms vragen stellen waar ze geen antwoord op willen en dat als iemand zegt dat ‘het niet in het straatje past’, ze niet verwachten dat je vraagt welke straat ze bedoelen. We leren hoe we ons in deze wereld moeten voortbewegen en binnenkort werpt dat zijn vruchten af, ik ben er zeker van. 

Voor altijd de jouwe, 

Vere 

Foto: schrijvend met een koptelefoon op, ik wou dat ik altijd zo kon zijn 

[middernachtmijmeringen]

Oh dierbaar België, ik moet leren zacht zijn voor mezelf

Vorige week schreef ik nog over hoe goed het hier ging en ik wil graag onderstrepen dat het nog steeds goed met me gaat. Ik ben heel gelukkig met de sprong die ik heb gemaakt en ik zou voor geen geld ter wereld dit willen missen. Alleen leerde ik deze week dat Erasmus ook draait om leren zorgen voor jezelf. 

Het begon eigenlijk allemaal heel onschuldig, ik sliep vorige week een nachtje slecht waardoor ik de dag daarop weinig concentratie had. “Niet erg” dacht ik en ik maakte van die dag gebruik om mijn kamer op te ruimen en grondig schoon te maken. De nacht daarop sliep ik echter weer slecht, de nacht daarop ook en plots zijn we een week later en heb ik in totaal minder dan dertig uur slaap gehad op zeven nachten tijd. Eerst dacht ik dat ik mezelf gewoon het weekend rust kon gunnen en dat ik vanaf maandag dan weer in een normaal ritme kon raken. Mijn nachten bleven echter inkorten en ik weet nog steeds niet waarom. 

Wat is er aan de hand? Ik val moeilijk in slaap, dat is niet vreemd aangezien ik eigenlijk al altijd een slechte slaper ben geweest maar nu ben ik ook elke morgen om half vier wakker en is er geen mogelijkheid om terug in slaap te vallen. Het resultaat is dat ik uitgeput ben, misselijk ben, het constant koud heb en geen hap door mijn keel krijg. Fun fact: als ik te weinig slaap dan worden alle negatieve aspecten van ADHD en autisme versterkt. Ik verdraag geen geluiden en licht meer en mijn concentratie is volledig zoek. Al het eten voelt verkeerd aan en mijn gemoed zakt heel ver onder nul. 

Daarnaast heb ik door mijn vertrek even het privilege gehad om nog weinig aan corona te denken. Als alles in je omgeving nieuw is dan ben je vooral daarmee bezig. Ik was dus even immuun voor de irritaties en het missen dat een pandemie met zich meebrengt. Deze week heeft de coronacrisis me echter ingehaald want plots zakte ik in een rabbithole van herinneringen aan de Kunstbende, Memento, Letterzetter en Het Ding. Cultuur ligt straks een jaar stil en ik heb het serieus gehad met doen alsof via een computerscherm dingen maken even fijn is. Ik geef mijn koninkrijk om nog eens in de kelder van een conservatorium teksten te repeteren tot mijn keel droog voelt of gewoon nog eens koffie te drinken in een drukke boekenwinkel terwijl we door elkaars teksten gaan. 

Ik wil hier geen klaagpost van maken maar voor de rest van het verhaal is het wel belangrijk dat ik de context meegeef. Hoe vervelend de situatie ook is, ik heb er wel een belangrijke les uitgeleerd. In de eerste dagen was ik namelijk heel zorgend voor mezelf, ik herschoof mijn planning en deed het minimum aan huishouden om ervoor te zorgen dat ik genoeg kon heropladen (wat een afgrijselijk woord is dat trouwens). Na het weekend had ik het echter serieus gehad met mezelf. Als ik wakker werd in het midden van de nacht schold ik mezelf uit voor alles wat lelijk is omdat ik wist dat er weer een dag van vermoeidheid zou volgen. Ik begon uren aan huiswerk in te plannen ‘omdat ik zoveel in te halen heb’ en hield daarbij geen rekening met mijn slechte concentratie en oververmoeid lijf. Gevolg: het werkte allemaal nog minder en ik raakte alleen maar meer gefrustreerd. 

Dinsdagavond zat ik er volledig door, ik kon alleen maar huilen en ik voelde hoe ik tegen de middag al stress kreeg dat ik weer niet zou kunnen slapen. Deze keer besliste ik echter om niet een hele avond naar mijn huiswerk te staren (en dan steeds kwader te worden omdat ik niets op papier krijg). Ik vroeg Facebook om kattenfoto’s, zette één van mijn favoriete musicals op en liet mezelf toe om me niet goed te voelen. Ik werd die nacht opnieuw om halfvier wakker maar ik merkte dat ik er al minder boos om werd. De volgende dag kreeg ik ook meer huiswerk uit handen dan toen ik mezelf verplichte om er drie uur aan te zitten. Ik ging lief zijn voor mezelf en het werkte. 

Ik slaap nog steeds te weinig en ik heb net mijn boterhammen weggezet omdat ik de structuur niet verdroeg maar ik heb ook drinkyoghurt gekocht dus dan heb ik toch iets binnen. Natuurlijk hoop ik dat ik zo snel mogelijk weer uit deze cyclus van weinig slaap en slechte dagen ben. In de tussentijd zorg ik voor mezelf, hetzij door soms streng te zijn, hetzij door soms zachter te zijn. Uiteindelijk draait alles om balans. 

Foto: mijn lief legde een lijstje aan met dingen die ze me kan sturen als ik een slechte dag heb, kwestie dat ik niet vergeet hoe verschrikkelijk geweldig ze voor mij is

[middernachtmijmeringen]

Oh dierbaar België, ik huil soms van geluk

Verslag van een eerste maand in Utrecht 

Ik woon hier nu vier weken en wat een weken waren dat. Na tien dagen quarantaine kwam er een winterprik, daarop volgde anderhalf uur op een kapotte tram en dan stralend lenteweer. Ik lijk wel een jaar te leven op vier weken tijd.

Allereerst, wat kom ik eigenlijk in Utrecht doen? Wat is er zo belangrijk om in tijden van virussen en avondklokken even van land te wisselen? Ik ben naar Nederland gekomen om de minor Creative Storytelling te volgen aan de hogeschool van Utrecht. Dit wil zeggen dat ik in een Nederlandse klas zit met Nederlandse docenten, klasgenoten en dan ik, de buitenlander. Ik ben de eerste buitenlandse studente die de minor in het Nederlands volgt dus applaus is welkom. 

Creative storytelling is een heel drukke minor dus ik heb echt mijn handen vol met scripts schrijven, performances oefenen en geluiden van dichtvallende deuren opzoeken (dat laatste is voor mijn audioverhaal, ik weet hoe een dichtvallende deur klinkt). Er is nog geen dag geweest dat ik niet met school ben bezig geweest maar het zijn opdrachten die de verhalenvertelster in mij uitdagen en dat had ik echt nodig. 

De eerste twee weken zaten er nochtans weinig verhalen in mij. Ik leefde op adrenaline en spaghetti (door de quarantaine had ik een enorme voorraad spaghettisaus gekocht). De tweede week kwam het dal, ik mocht uit quarantaine en de constante stroom in nieuwe prikkelingen overmande me volledig. Ik dacht dat de eerste weken als vakantie zouden voelen maar aangezien ik direct met lessen gestart ben en ook gewoon een huishouden te organiseren heb, voelde het eigenlijk vooral vermoeiend. Ik leef gelukkig nog en het begint hier een beetje te wennen. 

Een vriendin zei deze week tegen me dat het wel grappig is dat ik nu mijn leven in Nederland leef en dat is eigenlijk wel zo. Ik doe nog steeds de dingen die ik thuis zou doen (musicals kijken en koffie drinken: check!) maar dan een land verder. Deze week fietste ik naar De Bilt om boodschappen te doen en had ik zin om tegen elke wandelaar te schreeuwen ‘KIJK MIJ DOOR NEDERLAND FIETSEN, JONGENS, IK BEN HIER ECHT!” 

Tegelijk is alles hier anders, als je buiten de grenzen van je stad of land gaat bestaan dan voelt het alsof je altijd ‘de ander’ bent. Ik mag nog honderd keer rookworst of ranja kopen, van zodra ik mijn mond open weet de kassadame dat ik niet van hier ben. Dat is eerst heel raar maar tegelijk opent het een enorm speelvlak om mezelf beter te leren kennen. Ik ben benieuwd wie ik zal zijn als ik straks terug over de markt van Kortrijk loop. 

Als laatste, ik ben hier zo enorm graag. Mijn grootste angst bij het vertrek was dat ik het misschien niet leuk zou vinden. Dat de richting niet was wat ik hoopte en dat ik vijf maand vastzat in een land waar ik niet wou zijn. Het tegendeel heeft zich bewezen toen ik vorige week van mijn lables (lab: soort van expressie of dramalessen) naar huis liep en onderweg huilde van geluk. Dat is misschien heel zweverig of dramatisch maar ik ben hier eigenlijk gewoon heel gelukkig. Natuurlijk mis ik mijn lief, mijn vrienden, de frieten van mijn opa, het collectief en mijn kat. Alleen is het geen missen die als een ondraaglijke zwaarte over mij hangt, het is eerder een weten dat er nu zo’n afstand tussen mij en hen zit. Dat steekt soms maar straks is het zomer en dan ben ik gewoon terug in een land waar ze wel weten wat ik bedoel als ik ça va zeg. 

(26/02/2021)

Foto: ijskoffie drinken in de besneeuwde straten van centrum Utrecht

[middernachtmijmeringen]

Oh dierbaar België, waar ben ik aan begonnen?

Twee weken. Nog twee weken en dan verhuis ik naar Utrecht. Dan wappert de Nederlandse vlag in het straatbeeld en betaal ik plots met de pinpas. Over twee weken vertrek ik op Erasmus naar Nederland en ik besef het eigenlijk nu pas.

Om eerlijk te zijn, ik had niet gedacht dat het zou doorgaan. De coronacijfers zijn in Nederland zoveel slechter dan hier en zomaar vrolijk over de grens huppelen is nu niet aan de orde. Ik lijk wel gek om in een pandemie naar een ander land te verhuizen en toch heb ik er nog steeds zin in. Hout vasthouden dat er in de komende weken nu geen grenzen op slot gaan of dat ik niet alsnog een mail krijg dat alles toch afgelast is.

Natuurlijk probeer ik me voor te bereiden, ik kijk elke avond Nederlandse TV en ik kan blindelings google maps openen om alle koffiezaken te tonen. Daarbij, ik ken Nederland. Ik weet dat je moet uitchecken als je van de tram stapt, ik weet dat ze fruitsap op z’n frans uitspreken en ik snap dat oranje de belangrijkste kleur van het land is.

Je kunt je natuurlijk nooit 100% voorbereiden en dat is dan weer het lastige. Ik ben Google ‘streetviewsgewijs’ al honderd keer door de straten van mijn nieuwe stad gelopen maar dat is niet hetzelfde. In mijn hoofd ben ik er al, mijn lijf moet nog volgen en dat pas als alles in orde is en blijft. Een goede raad: ga niet op Erasmus als je administratie niet als hobby wil nemen. Ik kan je niet vertellen hoeveel verschillende formulieren ik al heb ingevuld maar geloof me, het waren er veel. Alles moet nu ook nog eens online dus als een formulier niet goed doorstuurt, krijg ik daar pas weken later een reminder van. Combineer dat met mijn stuiterhoofd dat weinig orde in chaos krijgt en je hebt de gouden formule voor stress.

Stress. Ik heb stress. Belachelijk veel stress zelfs. Mijn telefoon en muur hangt vol van lijstjes en reminders over alles wat nog geregeld moet worden. Vlak voor ik in slaap val beslist mijn hoofd om alle alarmbellen te luiden: “wil ik wel gaan?” “wat als ze de grenzen sluiten terwijl ik daar ben?” “gaat mijn kat me nog kennen na vijf maanden afwezigheid?”

Niet meteen rustgevend en toch blijft mijn hart een tel overslaan bij het idee dat ik straks daar woon. In het land waar Anne Frank, Rembrandt en Gerrit Komrij ooit door de straten liepen. Als zij er zich toch even thuis hebben gevoeld dan lukt dat mij ook.

Alles komt goed.

(15/01/’21)

[middernachtmijmeringen]

[middernachtmijmeringen]

Hoe je jezelf vangt

In jaren ‘90 series

Kleren die al aan een ander hebben gehangen

Het spinnen van de kat

Hoe je jezelf puzzelt

Uit flarden geschiedenis

Onderlijnde zinnen in boeken

Gekozen familie

Soms lijkt het alsof je weet wie je bent

[middernachtmijmeringen]

Golfbrekerbrieven #2

Hey hoi Rune,

Alles goed? Hier zijn het golvende dagen, de ene dag gaat beter dan de andere. Alles lijkt een waas te worden van dezelfde routine in dezelfde kamer in hetzelfde huis. Soms denk ik dat dat opgesloten gevoel verder reikt dan in mijn hoofd. Naar buiten mogen is niet hetzelfde sinds het november werd. Ik hoop dat dat voor jou anders is.

Ik begon mijn weekend met het streamen van November 89, de musical over de berlijnse muur waar jij met glans in meespeelt. Deze felicitaties komen een jaar te laat maar proficiat, het is een productie om trots op te zijn.

Je zei me dat je wel graag praat over theater en over memorabele voorstellingen in theater Antigone. Dat deed me denken aan toen we nog theater speelden in de vakanties bij Antigone. Hoe we toen nog allemaal dachten dat we beroemde acteurs zouden worden en dat de wereld ons zou herinneren, ook na de toonmomenten en de gratis cola. Ik ben er zeker van dat men onze generatie zal herinneren, niet persé om onze acteerprestaties maar omdat we opgroeien in een oorlog. Een pandemie als oorlog benoemen klinkt dramatischer dan ik zou willen maar het voelt steeds vaker zo.

Dit is geen oorlog met soldaten in de straten, met loopgraven of met een ijzeren gordijn maar dit is wel een tijd van mondmaskers, slechts één knuffelcontact en alleen essentiële verplaatsingen mogen maken. Er zijn mensen die beweren dat we niet mogen klagen maar die mensen zijn nu niet jong. Zij hebben hun jeugd gehad, ik voel de mijne uit mijn lijf glijden.

Rune, ooit wordt het weer zondag. Een echte zondag, met koffie in het park en kaarten alsof we al tachtig zijn. Dan kunnen we weer discussiëren over Bambi of over theatermakers. Ik heb er nu al zin in, tot dan.

Alle liefs,

Vere

[middernachtmijmeringen]

Er is het veel te vroeg wakker zijn, de stad in trekken. Er is het lege plein, de mannen die sigaretten roken in portieken. Er is het koffiehuis, het struikelen over het woord bananenbrood. Er is de zonsopgang, het staren naar de Sint-Maartenskerk. Er is het terug naar huis gaan, er is het bureau en de laptop. Er is het niets horen van de les, de batterij die leegloopt. Er is het middageten, het telefoontje. Er is het nemen van beslissingen en woorden als schrijverschap uitspreken. Er is het nerveus ophangen en verveeld naar de pasta staren. Er is de televisie van de buurman die door de muren klinkt en je dan plots afvragen hoe lang je nog kan volhouden dat je niemand bent.

[middernachtmijmeringen]

Golfbrekerbrieven #1

Lieve nonkel Thomas,

Hoe gaat het? Hier zijn het bange dagen geweest, iemand uit mijn bubbel liet zich testen en plots werd ik wantrouwig tegenover mijn eigen lichaam. Elke kuchje leek de aankondiging van een apocalyps die zich binnenin mij zou afspelen en die ongetwijfeld goeie verhalen zou voortbrengen omdat kunst nu eenmaal pijn verlangt. De test bleek negatief en ik hoef dus geen gedichten te schrijven over hoe een virus door mijn lijf woekert. Ik hoop dat jou week iets minder intens verliep.

Je vertelde me dat je uren over Disney kan praten en laat dat net mijn zwakke plek zijn. Ik moet je opbiechten dat ik voor mijn veertiende amper vijf disneyfilms gezien heb waarvan ik me er eigenlijk maar twee herinner. Dus een nostalgische brief kan ik je niet geven. Waar ik wel onmiddellijk aan moest denken is aan die avond in Gent, iets minder dan een jaar geleden. Je liet op de terugweg Belle en het beest horen en we zongen tot aan de afrit mee. We wisten toen gelukkig nog niet hoe het leven er een jaar later zou uitzien. Ondertussen voelt het alsof we met de hele wereld in het liedje “to be human again” zijn terechtgekomen. Ik kan niet wachten tot een viroloog ergens een vaccin kust en dat plots ons allemaal terug een normaal leven geeft. Sinds vandaag heeft Amerika een president gekozen, misschien is dat een begin.

Nonkel, je zei dat we een titel voor je mochten bedenken en dat hebben we gedaan. Welgekomen, Palindroomprins in de eerste monarchie van Theoria. Het is belangrijk dat je vanaf nu die titel te allen tijde veel te serieus neemt, het liefst met zoveel grootheidswaan dat het een zekere ex-president doet verbleken. Het staatsportret komt er van zodra de maatregelen dat toelaten.

Ik hoop dat het je toch een beetje goed vergaat in deze tweede golf, doe vele groeten aan tante Lara en aan de katten.

Alle liefs,

Vere

[middernachtmijmeringen]

Lieverd,

Wat schrijf je aan de toekomst als het heden onder een stolp is gezet? Heb ik het recht je nu te schrijven over hoe dit alles voelt of breek ik daarmee mijn ouderlijke plicht je te beschermen tegen alle pijn en verdriet?

Als we het rationeel bekijken besta jij nog niet, zelf het idee van jou bestaat nog niet. Op dit moment beperkt jouw bestaan zich tot aanspreking in deze brief en in een brief mag je schrijven wat je wil vertellen aan die geadresseerde.

Vandaag vertel ik je waarom je moeder huilt.

Ik wil je de nieuwe maatregelen niet gaan uitleggen want daar heb jij geen boodschap aan. Wat ik je wel wil vertellen is hoe ik daarnet een kommetje uit de kast haalde en plots glashelder de inkomhal van het cultureel centrum in Torhout voor me zag.

Ik heb daar op school gezeten, niet in dat culturele centrum maar in Torhout maar zo belangrijk is dat allemaal niet. Ik trok gewoon de keukekast open en mijn hoofd bedacht dat dat moment het beste was om mij even terug vijftien jaar te laten zijn in de koude inkom van het CC. Hoe anders mijn wereld er toen uitzag en hoe ik toen dacht dat mijn leven er zou uitzien als ik eenentwintig zou worden.

Als die Vere mij nu zou zien zou ze heel enthousiast zijn want ik doe wat ik toen zo graag wou, op een podium staan en verhalen vertellen. Alleen moet ik vijftienjarige Vere en huidige mezelf teleurstellen; alles is weer op slot.

Dat zit nu heel erg in mijn hoofd, over wat ik had verwacht van het leven, wat ervan gekomen is en in hoeverre er nog een toekomst wacht. Misschien had ik dat kommetje nooit uit de kast mogen halen.

Ik kom hier wel overheen, lieverd, wij allemaal en dan bouwen we gewoon verder aan deze wereld tot het een wereld is waarin ik jou ter wereld zie komen.

Liefs,

Je moeder

[middernachtmijmeringen]

Vanmorgen mocht ik voordragen op De Herinnering, nadien kreeg iedereen dit kaartje mee als aandenken. Tekening door Larissa Viaene met een zin uit mijn tekst voor Reveil 2019 https://www.instagram.com/p/CGxAWyhFkt5YIk9iUcWZsIR1xPxpCaX2Z6LbK00/?igshid=1v2rx1egiumu5

[middernachtmijmeringen]

Lieverd,

De wereld vergaat vandaag, of toch in mijn hoofd. Daarom wil ik je schrijven, omdat angst naar onbestaanden schrijven die angst ergens in de toekomst lijkt te parkeren. Als jij deze brief ooit leest dan weet ik tenminste dat ik tot dan bestaan heb. Dat er dus toch nog een morgen is.

Het is niet de eerste keer dat ik je schrijf, het is wel de eerste keer dat ik die brief daadwerkelijk uittik. Ik sprak je al vaker, als ik door de stad wandel of wachtte tot de pasta afgekoeld was. Het is grappig om me te bedenken hoe ik tegen mijn nageslacht zou praten, wat ik je zou leren, zelfs al ben ik niet zeker dat je ooit zult bestaan.

Ik had vandaag afgesproken met een vriend die ik al langer niet had gezien dan ik zou willen. Vier jaar geleden namen we afscheid op de parking van de schouwburg om elkaar pas terug te zien als we allebei een rijbewijs hebben en weten dat het leven sneller gaat dan dat we vier jaar geleden hadden gedacht. In het naast elkaar leggen van onze levens bedacht ik me dat binnen nog eens vier jaar alles er weer anders zal uitzien. Terwijl het nu lijkt alsof alles hier altijd zo blijft.

Dus schrijf ik je, want misschien ben ik over vier jaar jouw moeder. Zelfs al lijkt dat nu onmogelijk. Vier jaar is een leven en tegelijkertijd niets. De kans dat je er over vier jaar al bent, is klein maar ik sluit je bestaan al niet meer volledig uit zoals ik vroeger wel deed. Wees niet boos, maar ik denk niet dat ik je ooit in me wil dragen. Mijn lijf is al druk genoeg, ik wil daar eigenlijk geen tweede persoon bij.

Het fijne is dat ik opgroei in de eenentwintigste eeuw en dat moederschap niet noodzakelijk verbonden is aan zwangerschap. Misschien zorgt dat ervoor dat ik je wel tot een mogelijkheid reken en niet tot iets wat ik liever niet wil. Misschien klinkt dat hard, lieverd, maar dat is dan weer precies de reden waarom ik kinderen voor zo’n lange tijd tot ‘niets voor mij’ heb gereduceerd.

Ik weet niet of ik deze brief ooit door jou zal laten lezen, zelfs als je ooit zou bestaan, deze brief zegt alleen maar wat ik niet wil en dat is niet wat ik je wil meegeven. Wat ik je wel wil meegeven: poets je tanden, eet met je mond dicht en ga alsjeblieft nooit voetballen.

Veel liefs,

Je moeder

[middernachtmijmeringen]

Over eerste schooldagen in code geel:

Het is de eerste schooldag maar ik heb niks te doen. Mijn eerste les is pas woensdag en dat lijkt nog een eeuwigheid dus zit ik een boek te lezen en me af te vragen of dat wel mag. Ik kan tien dingen bedenken die productiever zijn dan lezen en mooie zinnen onderlijnen maar de tranen prikken in mijn ogen. Mijn lijf kan niet om met verandering. Mijn hoofd nog minder.

De zomer voelt alsof die er nooit geweest is en eigenlijk heb ik de voorbije twee weken meer gedaan dan op die twee maand. Het is dat dat me nu zo doet wankelen. Want als je twee weken lang reist, schrijft en slaapt dan lijkt school, wekkers en bussen een minder fijn vooruitzicht. En toch moet dat ook weer en dan nog met mondmasker en handgel.

Het is mijn laatste jaar, wat wil zeggen dat de onzekerheid niet zal ophouden eens ik weer wat aan de routine heb kunnen wennen. Hierna komt de vraag: ‘en nu?’ Ik weet het niet, ik wou dat ik het wist en tegelijk lijkt de onwetendheid een paradijs. Ik hoef nog niks te kiezen, ik maak eerst dit af.

Woensdag is uiteindelijk ook nog niet beloofd.

[middernachtmijmeringen]

Misschien was er te lang niets

Dat je dan dacht dat het altijd zo

En nooit meer iets

Dat het zo lang niets tot tijd ruis en niemand nog iemand

Weet je niet waarom of hoe

Maar was er plots iets

En lijkt het alsof dat iets nooit meer niets

Mag

Kan worden