Last Seen Blogs
kahveliokur-blog
Pina
bubih21-blog
Bubii 🐉💥
aceinacloset
I Draw thats about it
hleonaa
Everybody wants a happy ending, right?
Text
8 Mart 2019 Hatırası: “Azimli insanın güneşi kendi içinde doğar.” Günseli Kato
0 notes
Text
nostalgia is a liar. nothing was ever as good as you remember it to be. there’s a reason you don’t talk to that person anymore, there’s a reason you’re not part of each other’s lives. don’t trust nostalgia. grieve. reflect. move on.
591K notes
·
View notes
Text
Sesler, yüzler, sokaklar basit, aslında çalıntı ama tamamıyla beni betimleyen bir fikirdi ilk başladığımda, kişisel bir blog, en sevdiğim üç şey hakkında: sesler, yüzler ve sokaklar.
Çok ses duydum, çok müzik dinledim, çok insanla tanıştım ve çok sokak gezdim son altı yılda.
Şarkıda der ki, “Kaç hayat yaşadınız sesler, yüzler, sokaklar?”
Ben bu esnada epey bir hayat yaşadım, daha epeyce bir hayat yaşamaya da niyetim var.
Şimdilerde sabahın altısında kalkıyorum, gecelerim kısa, yatağa nasıl yatıyorsam, öyle kalkıyorum,kısa,derli toplu bir uyku.
Epeyce kısıtlanmış hissediyorum kendimi, bir yandan iş güç, trafik, aile, bir oda, bir garip şehir. “Ah, kimselerin vakti yok/Durup ince şeyleri anlamaya” der Gülten Akın. Öyle bir koşuşturma ama öyle de durağan, zihnim.
Bazen toprağı avuçlamak istiyorum, eğilip ellerimi yere dayayıp, kalbini dinlermişçesine sessizce, toprağa dokunmak istiyorum.
Sonra geçiyor tabii, kahve içmeye gidiyoruz hep birlikte.
Düşünüyorum da geçen yıldan bu yıla, öyle uzun, öyle çok şey olmuş ki 2017 yılında. Üzerimden bir mezuniyet, bir yeni iş, bir düğün, bir balo, bir ayrılık, bir araba macerası, bir kampçılık mevzusu, bir de başarısızlık geçti.
Şimdilerde kafam bir hoş, kalbimde yeni başlayacak bir şeylerin heyecanı, ama tam olarak ne olacağını bilemediğim bir şeyler var. Biraz durup bekliyorum. Para,bilgi ve tecrübe biriktiriyorum, diyorum.
Aslında sadece canım sıkılıyor.
Yine de yeni yıl kutlu mutlu olsun.
0 notes
Photo
Sesler, yüzler, sokakların 5. yılı hatırası! Benim şehrim, Istanbul! Sokaklarında büyüdüğüm, yollarını aşındırdığım, sevgilim, düşmanım, canım Istanbul!
0 notes
Text
Bir günlük tutucunun, bir defterinin olmadığını fark ettiği anda, ilk bulduğu duvara,taşa, camlara yazması gibi ben de bu akşam aklımda geçenleri birine söylemeyi istedim, aslında hiç kimseye.
Bir nevi gelecekteki ben’e. Çünkü genelde aylar,yıllar sonra açıp bakınca bu küçük dertli halleri ya hatırlıyorum ya hatırlamıyorum ama en azından-gülümsüyorum.
Geçen hafta Almanya’daydım. Ölümün, soğuğun ve sevginin birbirine karıştığı, enteresan bir hafta.
Ne desem boş, sade bir hafta, kapalı mekanlarda topluca yemekler yenen, gülünen, hıçkıra hıçkıra ağlanan, öyle biraz boynu bükük bir hafta.
Küller, müzik, istenmeyen misafirler, bir küçük poşet lavanta ve altın renkli çerçevede turuncu bir türk çiçeği deseni, hastane kokusu, güleryüzlü doktorlar ve ağlayan iki metre boyunda iki oğlan çocuğu. Bir de ben. Kenarda usul usul izleyen.
Sonra uykuya dalıyorum. Onu ne kadar sevdiğimi düşünüyorum.
Sonra hayatı ne kadar çok sevdiğimi düşünüyorum. “Hayatın Kutlaması” sözü içimde dönüp dönüp duruyor, canımı acıtıyor. Biten bir hayatın arkasındani kalanların hayatı kutlaması, içime derin bir şey oturtuyor.
Sonra diyorum ki, benimle gel her şey bitince, Istanbul’ a gel.
Sonra laf aralarında bir şeyler konuşuyoruz ama aslında cevabından korktuğumuz soruları sormaya çalışıyoruz. Kelime aralarındaki duraksamalarda, elini kolunu oynatışında, gülüşünde, başkasıyla konuşmasında, sorularımın cevabını arıyorum.
Soğuk, karanlık bir ülke düşünün. Güzel insanlar, sıcak yemekler ve şiir gibi bir dil. Sevgilerimi orada bırakıyorum, son şiirimi de içimden tekrar ediyorum. İlk satırı “Hayatın Kutlaması”, sonrası gelmeden ağlamaya başlıyorum.
0 notes
Text
YAZMADAN EDEMEDİM
rüzgâr bu şiiri sana götürsün kâğıttan yaptığım o işlemeli kayıklar fırtınalara dayanan. koş rüzgâr koş. yazmadan edemedim
0 notes
Text
Fark ettiğim şey,en çok beklentim yok dediğim zaman bir şeyler beklediğim. Yani dilin beyninin yalancısı her zaman. Dikkat!
0 notes
