notlarimveben

[notlarimveben]

Ara sıra yaz olur mu ?

Belki dertleşiriz...

[notlarimveben]

Sanki kırık camların üzerinde yürüyor gibiyim... Yürüyorum yürüdükçe cam kırıkları batıyor ve ben onları çıkarmama da izin vermiyorum. Ayaklarım parçalanana kadar yürüyorum. Cam kırıkları artık batacak yer bulamıyor ve biliyor musun ?

Artık cam kırıkları canımı çok açıtmıyor. Hiçbirşey olmamış gibi devam ediyorum yoluma .Öyle hissiz , öyle duygusuz, öyle soğuk, öyle kimsesiz...

[notlarimveben]

Sadece affetmeyeceğimi biliyorum. Ben düştüğümde yaramı üflemeyen seni. Beni hep bi sokak ortasında dizimin üstünde ağlatmalarını. Annemin ağlama sebebinin sen olmasını. Kardeşlerimden geçirdiğim o uzak günleri. Beni senden nefret ettirdiğin için. Artık ağlamıyorum ve biliyormusun baba ? Ben senden aslında nefret etmedim ben sen yokmuşsun gibi yaşamayı öğrendim. Çünkü sen hiç yoktun ben hep kendim üfledim yaralarımı. Kendi kendini avuttum. Tüm dertlerimi yatağımdaki yastığımın altına sakladım. Herşeyimi o yastığın altına sığdırabildim.

[notlarimveben]

Kendimi çok uzak hissediyorum. Herşeye, herkese karşı. Neden bilmiyorum ama sanki aramızda öyle bir uçurum var ki ve ben o uçurumu bi türlü aşamıyorum. Kendimi yalnız hissediyorum hemde çok... Ne yazacak kimsem ne de arayıp susarak anlayacak kimsem yok. Benim kimsem yok mu şimdi diyorum kendi kendime bazen . Ağlıyorum hep ama çok ağlıyorum. Susmuyor göz yaşlarım . Yapamıyorum bir türlü susturamıyorum , ne göz yaşımı silecek gücüm, ne de kalka bilecek direncim yok ...

[notlarimveben]

Hissediyorum ,zamanı geldiğinde sende gideceksin. Sende önceleri sevdiğin beni sevmemeye başlayacaksın. Kokusunu almadan rahat edemeyen sen , benim kokumu unutacaksın. Zamanla benim yok oluşuma alışacaksın. Artık benim için ağlamayacaksın. Üzülmeyecek hatta ve hatta düşünmeyeceksin beni . Sanki hayatında hiç yerim yokmuşum gibi devam edeceksin. Artık ismimi duyduğunda içinde heycan duygusu olmayacak da normal bi isimmiş gibi dinleyeceksin. Ben senin için sıradan biri olucam. Oysa sen bana hayatımdaki en özel insan sensin demiştin ...

[notlarimveben]

Artık içimi dökmek için insanlardan kaçıp ,yazasım gelmiyor. Uzun yazıların içinde kendimi bulmak istemiyorum . Kimseye kendimi anlatmak , hatta artık anlaşılmak dahi istemiyorum. Benden uzak olun istiyorum. Bana her nasılsın dediğinizde iyiyim demekten, kendimi güçlü göstermekte istemiyorum. Ağlamak için geceyi beklemek de gelmiyor içimden. Sadece çok yoruldum...

[notlarimveben]

Artık canımın yanmadığını fark ediyorum. Düşmekten dizlerim kan içinde. Elime batan taşlardan canım acımıyor artık. Beni kimse görmüyor, duymuyor sanki. Gözlerinde o kadar yokum, hayatlarında bi anlamamım yok. Düşüyorum , bağırıyorum ama beni düştüğüm o yerden kimse kaldırmıyor. Kimse beni duymuyor. Öldüm sanırım. Yavaş yavaş herkes mahvetti beni. Önceden kitap okur, müzik dinleyim , yazmaya başlardım ama şimdi içimden kimseyle konuşmak gelmiyor. Burda kimsenin beni duymayacağını biliyordum ama biri anlar diye bekliyordum. Neden bu kadar güçsüzüm ,neden kimse ben acı çekerken görmüyor , neden çığlıklarımı duymuyorsunuz. Artık ne yapmak istiyorum onuda bilmiyorum. Bişe hissetmiyorum ama . Ve bu acılara alışıyorum. Yenilgiyi kabul ettim. Ben düştüm ve kalkamıyorum sanırım.

[notlarimveben]

Biz o defteri kapattık. Sen başkalarının defterine kalem oldun . Bense sensiz olmayan bir defterin sayfasını açmadım.

[notlarimveben]

Yine bir gece vakti uyumak istesemde uyuyamadım annem. Yine oturdum , düşüncelere daladım. Sessiz sedasız ,ağlıyorum . Hep düşüncelere dalıyorum biliyormusun. Düşünceye daldığım konu çocukluğum anne. Çok özledim anne yaşayamadım o çocukluğumu, hayal kurduğum o anları, uzaktan izlediğim kız çocuklarını,saçlarımı taramanı ben çok özledim anne. Keşke hep küçük kız çocuğu olarak kalsaydım. İnanki çok yoruldum anne . Bedenim , ruhum çok yorgun . Ben böyle hayal etmemiştim anne . Ben hep güleceğimi düşünüyordum ama ben hep ağlıyorum anne . Hep üzülüyorum işte .

[notlarimveben]

Ben senin alışkanlığın olmuşum. Ben senin sevdiğin. Gözünden bile sakındığın. Kimseyle paylaşamadığın. Ağlarken canınının yandığı. O üzülünce kalbindeki durmayan ağrının sahibi olamamışım . Ben senin boş vakitlerini geçirebileceğin. Sıkıldıkça arayabileceğin. Zaman geçirmek için konuştuğun . Ama en çok da yalanlarında kandırdığın olmuşum. Ben senin hiçbirşeyinmişim . Oysa sen benim herşeyimdin. Sen herşey için beni silerken ben senin için herşeyi silerdim.

[notlarimveben]

Bazen nefes alırsın da alamazmış gibi hissedersin ya . Kalbinde bir ağrı böyle sanki kalbini alıyorlarmışcasına . Ayaktayım dimdik ama düşmüş gibiyim de . Yaşıyorum fakat ölü bi bedenin içinde. Söylesene ben bu hale nasıl geldim ?

Aldığım her nefes beni daha dik yaparken, her acı daha güçlü yaparken , gözyaşlarımı silip ayakta kalırken. Ben ne ara gözyaşlarımı saklar oldum. Nefes aldığım her an neden kalbim ağrıyor artık. Güçlü sandığım bu beden neden yok oluyor . Neden kendimi bi uçurumun kenarında buluyorum ben . Neden içten gülemiyorum mesela. Kahkahalarımı unutur gibiyim. Sen söylesene ben nasıl kahkaha atardım ? Nasıl mutlu olurdum ?

Senin bana yaptıkların affedilir gibi değil sen benim ruhumu öldürdün. Bedenimde ölü bir ruhla geziyorum.

[notlarimveben]

Günlerden ne bilmiyorum . Saat kaç haberim yok . Kaç günü geride bıraktım bilmiyorum .Sensiz geçen her anımı kendime lanet ediyorum. Sanki her gün ama senin olmadığın her gün kalbimden bi parça daha gidiyor . Ve bu beni bitiriyor . Sahi sen bi insan nasıl biter bilirmisin ? Nasıl günden güne erir bilirmisin ?

O acıya nasıl dayanılır, habersiz akan o gözyaşlarından,nefesin kesilene kadar ağlamaktan ama sesizce susmaktan ,kalbinde koca bir taşla , yüreğim de seninle odamda oturup , herşey den uzak olmak nasıl bilemezsin. Sen seni seven o insanın nasıl acı çektiğini bilemezsin.

[notlarimveben]

Sen özlemek nedir bilirmisin?

- Uyumak için gidiyorum odama ama oysa , seni düşünmek amacım. Koyuyorum başımı yastığa düşünceler çıkmıyor beynimden . Kendimi avutmaya başlıyorum o beni bırakmaz,o gitmez , o seviyor beni diye diye susturuyorum beynimde ki o düşünceleri. Sonra gözlerimi kapatıyorum o görüntüler aklıma geliyor ve yavaş yavaş gözyaşlarım süzülmeye başlıyor. Her gecenin sonuda böyle bitiyor işte.

[notlarimveben]

Beynim o kadar yorgun ki . İçinde bitiremedim o kadar insan . Sırf birileri için kendimden verdiğim o kadar taviz . Silmek istediğim ama silmesiyim onca görüntü. Canımı yakan onca anı . Sırf mutlu olsunlar diye yaptığım şeyler. Onca hatalara rağmen verdiğim şanslar. Kırdığınız ama onarmadığınız kalbim. Benim beynimde o kadar acı var ki . Silinmiyor sanki işlenmiş oraya . Çok yorucu bu onca şeyi hatırlamak vok canımı yakıyor.

[notlarimveben]

Hatırlıyor musun ,sana verdiğim o kadar değeri ? Hatırlıyor musun , en mutlu olduğum anda sana anlatmak için beklediğim o sırayı ? Hatırlıyor musun, senden habersiz sokaklara atamadığım o adımları , fakat senin benden habersiz attığın onca adımı ? Sen o kadar bencildin ki , bir tek sen haklıydı. Hiçbir zaman kendin dışında birini düşünmedin. Senin düşüncene göre yaptıkların doğruydu oysa bana göre koca bir yıkımdan ibaretti. Senden uzaklaştıktan sonra bana hesap sorma hakkın yok . Herkese çalışan o beynin bana gelince duruyorsa senin benim hayatımda yerin yok demektir.

[notlarimveben]

Göğüsümün tam ortasında bir ağrı var. Ama öyle böyle değil o ağrı. Tarifsiz birşey işte . Sanki evimin içine sığmıyorum. Sokaklara koşuyorum ama oralarda dar geliyor . Anlatamıyorum içimdeki kopan onca fırtınayı. Ruhum bedenime fazla geliyor artık. Artık içimi ne gülen insanlar açıyor ne de yanımda olanlar . Taşıyamıyorum kendimi çok ağır geliyor artık. Farklı bir his bu tarifi yok , anlatılan onca şeye kulak asmıyor susuyorum. Gözyaşlarım beni rahat bırakmıyor aktıkça akıyorlar, benden izinsiz . Herşeyden ölesiye nefret ederken bi yandan da acı içinde yaşamak tarifsiz bi duygu.

[notlarimveben]

Bir kere seni kaybetmeyi umursamayan birine tutunmayı tercih ettiğin her an kendinden vazgeçersin.