ohmylovelydiary

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

Σήμερα δεν έφταιγε και του φώναξα εγώ. Έφταιγα εγώ.

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

The Kiss - Gustav Klimt

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

Get comfortable with being alone. It will empower you.

Jonathan Tropper (via onlinecounsellingcollege)

[ohmylovelydiary]

Ο,τι έχει βιδωθεί στο μυαλό μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οτιδήποτε και να βρούμε να μας απασχολεί μπορεί να είναι όντως κάτι καλύτερο, κάτι ιδανικότερο. Πάντα θα θυμόμαστε ότι εκείνο που ίσως να μην ήταν τόσο "ιδανικό" ή δεν μας φέρθηκε σωστά. Μας ολοκλήρωνε καλύτερα.

- Μαρούσκα 19/04/2020

και όχι χαοδαιώνη:)

[ohmylovelydiary]

από την άλλη δεν ξέρω.

όλα τα αρνητικά που θα είχα να περάσω τα περνάει τώρα κάποια άλλη. κοροϊδεύει κάποια άλλη. μπορεί να βρήκε τον άνθρωπο που είναι τόσο κατεστραμμένος όσο αυτός και μπορεί να τον καταλάβει. ρίχνει κάπου αλλού τώρα το βάρος του να τον “φτιάξει”, να τον “διορθώσει”, να πάρει όλη τη σαπίλα που έχει μέσα στη ψυχή του και να την κάνει ευτυχία. δε μου άξιζε αυτό το βάρος, δεν ήμουν εγώ αυτή που όφειλε να το διορθώσει. και ίσως τώρα να βρήκε το άτομο που θα το κάνει, ποιος ξέρει;

τόσες σκέψεις τριγυρνούν στο μυαλό μου αλλά αυτό που έχει πραγματικά σημασία είναι πως πλέον δεν είμαι δυστυχισμένη. πως μπορώ να γράφω αυτά που γράφω και να τα εννοώ. τον έχω ξεπεράσει; ναι. ολοκληρωτικά; όχι. αλλά δεν πονάω, θεέ μου δεν πονάω. τα πρωινά για τα οποία τόσο πολύ παρακαλούσα να έρθουν, αυτά στα οποία δε θα ξυπνούσα με ένα σφίξιμο στο στήθος και έναν συνεχή πόνο, έχουν περάσει. χαμογελώ αληθινά, ενθουσιάζομαι, χαίρομαι, απολαμβάνω στιγμές. 

θέλω να μου στείλει; να μάθω επιτέλους τι συνέβη; να πάρω την επιβεβαίωση πως δε με ξέχασε; φυσικά και θέλω, ποιος δε θα ‘θελε; είναι δυνατόν;

παίρνω όμως μια ευχαρίστηση από αυτό, εννοείται. ξέρω πως έστω και με αυτό τον τρόπο δε με ξέχασε. και ας ζει τώρα κάτι πιο έντονο από εμένα. θα το ζήσω και εγώ αργά η γρήγορα και θα καταλάβω πραγματικά τι είναι ο έρωτας και τι είναι το πάθος και τι ο ενθουσιασμός και τι η αγάπη και τι η καύλα και τι η λαχτάρα και όλα αυτά τα πανέμορφα συναισθήματα θα ξεχωρίσουν μέσα μου και θα δω τι είναι αυτό που μου αξίζει πραγματικά γιατί αυτό δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ο Γιάννης. Ο Γιάννης απλώς κάλυψε επιφανειακά τα κενά μου, και αυτό ερωτεύτηκα.

αλλά όπως λέω συνεχώς στον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια, εσύ πρέπει να καλύψεις τα κενά σου. κανείς δεν είναι και δε θα ναι εκεί για σένα πάντοτε και αυτό είναι μια πικρή αλήθεια την οποία όσο το νωρίτερο αποδεχτούμε τόσο καλύτερα θα είμαστε μέσα μας.

[ohmylovelydiary]

θα πω κάτι πολύ εγωιστικό

μου είναι πολύ δύσκολο να σκέφτομαι πως η κοπέλα με την οποία είναι τώρα μπορεί να έχει βάθος χαρακτήρα. να σκέφτομαι πως μπορεί με αυτή να νιώθει κάτι αληθινό, κάτι έντονο, να μην είναι επιφανειακό. θέλω να είμαι ό,τι πιο έντονο έχει ζήσει ποτέ. θέλω καθεμία που γνωρίζει να ψάχνει στο πρόσωπό της εμένα. θέλω όποια πηδάει να κλείνει τα μάτια του και να σκέφτεται ασυναίσθητα πως είμαι εγώ. θέλω όποια αγγίζει, όποια αγκαλιάζει, χωρίς να το καταλαβαίνει να νιώθει πως είμαι εγώ. να τις συγκρίνει όλες με εμένα. να σκέφτεται πως όποια και να βρει, καμία δε θα είναι σαν αυτό που έχασε μέσα από τα χέρια του, τίποτα δε θα ναι τόσο έντονο όσο αυτό που έζησε μαζί μου.

Αυτό με ενοχλεί, η σκέψη πως αυτό που ζει τώρα μπορεί να είναι το ίδιο ή και μεγαλύτερο

[ohmylovelydiary]

Η αλήθεια είναι ότι συνήθως γράφω για ‘σένα με θυμό, αλλά όχι αυτή τη φορά, όχι σήμερα.

Σήμερα γράφω για να σου πω ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ που με πλήγωσες, που μου έταξες τον ουρανό και δεν μου έδωσες τίποτα, σε ευχαριστώ που με πόνεσες, που έπαιξες μαζί μου, που προσποιήθηκες ότι ένιωθες. Δεν τα λέω ειρωνικά, ούτε τρελή είμαι. Με έμαθες να με αγαπάω, με έμαθες ότι δεν πρέπει να μου τάζουν τα άστρα, αλλα να τα προσφέρω εγώ στον εαυτό μου. Με έμαθες ότι αξίζω και ας μου φέρθηκες σαν να ‘μαι ανάξια. Όλη την αγάπη που δεν μου έδωσες, εγώ την βρήκα μέσα μου. Για όλους αυτούς τους λόγους ευχαριστώ που μου έδωσες πόνο γιατί εγώ τον μετέτρεψα σε δύναμη.

Ευχαριστώ, με έκανες ανίκιτη.

-Α. Π

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

[ohmylovelydiary]

I loved you at your darkest.

(via goodreadss)

[ohmylovelydiary]

ένα χρόνο μετά

Δε νιώθω πως έχει περάσει χρόνος απ’όταν ήμασταν μαζί Νιώθω πως ήταν πολύ πιο πρόσφατα. Πριν ένα πεντάμηνο ας πούμε Δε ξέρω γιατί το κάνω τώρα αυτό στον εαυτό μου γιατί σε σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες. είμαι ακόμη πληγωμένη; μάλλον ακόμη δεν έχω δεχτεί το πόσο πληγώθηκα και το τι συνέβη. αλλά πως να δεχτείς κάτι που δεν κατάλαβες ποτέ; Ήταν όντως όμως τόσο όμορφο, τόσο έντονο; Ήμουν όντως τόσο ερωτευμένη όσο νόμιζα; Ήμουν πολύ ευτυχισμένη, αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά. Το θυμάμαι, με θυμάμαι. Από εκεί και έπειτα όμως, πόσο βολευόμουν με έναν άνθρωπο που μου γέμιζε σε τέτοιο βαθμό το εγώ; Που ήμουν δίπλα του η θεά, η απίστευτη, η επιτυχημένη, η έξυπνη, η σέξι γκομενάρα. Ότι ήθελα να ήμουν στο μυαλό μου. Ο Γιάννης ήξερε τι μου λείπει και μου το έδινε για να με κερδίσει και εγώ το έτρωγα αμάσητο γιατί το είχα ανάγκη όσο και αν έλεγα πως δε το χα. Δίπλα στο Γιάννη ένιωθα υπέρτατη. Όχι γιατί ήταν υπέρτατος ο Γιάννης, αλλά γιατί συγκριτικά με αυτόν ήμουν τόσο ανώτερη. Και σιγά σιγά, ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, η καύλα, θα έφευγαν, και θα έμενε η ντροπή που ένιωθα για αυτόν. Το πόσο τον σιχαινόμουν, το πόσο δεν μου ταίριαζε, το πόσο χαμήλωνε το επίπεδο μου.

Αυτό που με διέλυσε ήταν το πως μου φέρθηκε, χειρότερα απ’όσο θα μπορούσε κανείς να φερθεί στον οποιοδήποτε. Και κυρίως, το ότι μέχρι και σήμερα, ένα χρόνο μετά, δε μπορώ να δεχτώ πως ήταν όλο ψέμα. Αν κάτι θέλω και ζητάω ακόμα είναι αυτό, μια εξήγηση. Κάτι που θα μου πει αν υπήρξε όλο αυτό ή όχι. 

[ohmylovelydiary]

Ας κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε την όλη κατάσταση διαφορετικά. Συνειδητοποίησα σήμερα βλέποντας ένα βίντεο, πως είναι η πρώτη περίοδος της ζωής μου μετά από πάρα πάρα πολύ καιρό, που δεν έχω άγχος. Δεν νιώθω αυτό το σφίξιμο στο στήθος το οποίο είχα τα τελευταία χρόνια συνηθίσει. Η πίεση αυτή του να “κάνω συνεχώς κάτι��, του ότι ΌΛΟΙ κάνουν, όλοι είναι ενεργοί, “παραγωγικοί”, επιτυχημένοι, και εγώ τεμπελιάζω, Είναι η μοναδική φορά στα τελευταία δύο χρόνια που δεν το νιώθω. Μπορεί να βαριέμαι, μπορεί να με φρικάρει η σκέψη του πόσο θα κρατήσει, μπορεί να θέλω να βγω, να πάω Αθήνα, να πιω, αλλά είμαι χαλαρή. Επίσης, δε νιώθω μόνη. Ίσα ίσα, νιώθω ίσως πιο επικοινωνιακή απ’ότι άλλες φορές, γιατί έχω ένα τεράστιο κοινό με όλους, όχι με όλο τον κύκλο μου, ή όλη την Ελλάδα, αλλά με κυριολεκτικά όλο τον κόσμο. Κανείς δεν είναι μόνος του σε αυτή τη χρονική περίοδο. Ίσως και να δενόμαστε παραπάνω. Για ανυπόμονους ανθρώπους σαν εμένα, είναι μια τρομερά καλή αποτοξίνωση. Ένα καλό refill για μία δύσκολη κατάσταση που έρχεται.  Τον τελευταίο καιρό είχα πελαγώσει. Είχα στρεσαριστεί τόσο πολύ με την μανία της παραγωγικότητας και της επιτυχίας, ΈΠΡΕΠΕ κάπως να γεμίσω αυτούς τους μήνες της ζωής μου. Γιατί; Γιατί επιβαλλόταν. Και ίσως για αυτό το λόγο υποσυνείδητα να μην με ενοχλεί τόσο η κατάσταση αυτή, γιατί μάλλον κατά βάθος το είχα ανάγκη. Ποτέ μου δεν καθόμουν να διαβάσω βιβλία. Σπάνια πλέον έβλεπα ποιοτικές ταινίες, απλώς έβαζα να δω μια βλακεία ή κάποιο ριάλιτι για να περάσει η ώρα και να μη σκέφτομαι το βράδυ πριν πέσω για ύπνο. Τώρα ξυπνάω νωρίς, φτιάχνω πρωινό, περνάω χρόνο με τη μαμά μου, διαβάζω Γαλλικά. Πράγματα στα οποία μήνες τώρα δεν αφιερωνόμουν γιατί είχα διαφορετικές, επιφανειακές προτεραιότητες. Και τώρα; Τώρα χαλαρώνω. Γιατί ξέρω πως δεν με πιέζει, δεν με κρίνει κανείς. Γιατί είμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση.

Υπομονή λοιπόν, και όλα θα πάνε καλά, ας αξιοποιήσουμε όλοι αυτή την αποτοξίνωση.