pelovsky

[pelovsky]

„How rare and beautiful truly is that we exist”

Sleeping At Last

Pociągowe rozkminy.

[pelovsky]

Będę

będę Cię tak zazdrośnie kochał

i tak pożądliwie pragnął

i tak głęboko się rzucał patrząc w Twoje oczy

będę próbować patrzeć nimi

będę im mówić kocham przyspieszonym oddechem intensywnością wzroku

będę chwalić Twoje rany i wyoblenia, które chciałbyś ukryć

będę krzyczeć i warczeć byś kochał mnie jeszcze mocniej

będę upijać się z Tobą i rzucać w ciemną wodę będę chodzić za rękę szukać jej we śnie

będę czekać na Twój ruch a czasem wezmę co chcę

jestem szczęśliwy i zawsze będę

P.

[pelovsky]

Cześć mam na imię Daniel

i jestem alkoholikiem.

P.

[pelovsky]

Ani nie ufam

ani nie czuję się pewnie

mam swoje zasady

wiele mnie wkurwia

wszystko do czego nie przywykłem,

sprawia mi problem

chcę czegoś, ale nie przystaje

do niczego w co wierzę

dręczy mnie to

niszczy mnie to

drąży niepotrzebną mi skałę

która jest mną

będę odbierał smak i uczucie

będę sztywniakiem w skórze luzaka

będę się bawił na moich zasadach

będę zabraniał, gdy będę zły

będę mściwy gdy będę raniony

będę bezsilny gdy ktoś silniejszy

przejmie władzę

będę bezrozumny gdy Ciebie nie zrozumiem

będę nienawistny gdy mnie obrazisz

będę niespokojny gdy na za wiele mi pozwolisz

będę cierniem w Twej dupie

gdy nie spodobają mi się Twoje decyzje

będę chujem

i w końcu nie będę się z tym czuć źle

P.

[pelovsky]

Walentynki 2024

W tych pocałunkach jest wszystko.

Troska, miłość, oddanie, pożądanie.

Widzę Cię.

P.

[pelovsky]

To pierwsza miłość, która daje mi wolność.

Poszerza granice świata.

Uczy mądrze się bać.

Zdrowo zazdrościć.

Karmi ducha.

Koi serce.

Czeka.

P.

[pelovsky]

Miłość nie jest ciasną, grubą liną. Jest lekką, delikatną wstęgą.

Dobrze jest w końcu wyzwolić się z kontroli. Kontrola prowadzi do zguby i obsesji, odcina od własnego ja - własnej tożsamości i drogi. Uwłacza jednostce sprowadzając sprawdzanego do roli kogoś komu nie można ufać, a sprawdzającego do roli obsesyjnego maniaka - manipulanta.

Prawdziwa miłość to nie kontrola, lecz warto sprawdzić swoje motywacje. Kochamy i kontrolujemy, bo boimy się zranienia i chcemy sprawdzić czy warto się wycofać zawczasu czy sprawdzamy by czegoś się o kochanej osobie dowiedzieć, czegoś co pomoże nam zbliżyć się do niej. Choć to pozornie dobre i szczytne motywacje, to tylko fasada, bo pokazuje nam tylko naszą niepewność, która mogła pojawić się przez przeszłe zranienia.

Gdy nie będziemy pewni nie możemy budować, jeśli nie odpuścimy, nic nie stworzymy - miłość umrze, zastąpi ją obsesja, a my zamiast być niezależnymi, popadniemy w błędną zależność. Związanie niczym linami, a nie piękną, lekką wstęgą, która jest właśnie miłością.

Tyle się uczę, a jeszcze tyle przede mną.

- P.

[pelovsky]

Uderzasz mi w oczy

snem realności

atramentem życia

namiastką przebudzenia

Płyniesz przeze mnie

pędem cząsteczek

kroplą wieczności

porządkiem ruchu

Kochasz mnie

brzemiennego w przyczynę

P.

[pelovsky]

List do mamy

Kochana Mamo,

Ja chcę…

myśleć o zdrowiu, nie o chorobie

za rogiem widzieć przygodę, nie zagrożenie

na jutro patrzeć z nadzieją, nie z trwogą,

by kolejny krok był szansą, nie zwiastunem porażki

potrzebuję też…

zranień, przed którymi chcesz mnie chronić,

blizn, które wzmocnią słabe miejsca

smutków, bym umiał się cieszyć

daj mi uczynić strach mój

poczciwym obrońcą,

nie sabotażystą moich marzeń

nie pozwól by moje życie

było tylko obawą przed śmiercią

P.

[pelovsky]

Powiedz mi, że potrzebujesz przestrzeni,

a ja w swojej miłości Ci ją dam.

P.

[pelovsky]

You make me doubt, but I don’t want to.

-P.

[pelovsky]

Nie potrafię trochę kochać. Duszę wszystkich moją miłością. Obsesją, oddaniem, kontrolą i słowem kocham. I zgubnie uważam, że tak kochać trzeba i nie mogę tego zmienić.

P.

[pelovsky]

Kiedyś miałem czas,

specjalny taki, nieoczekiwany.

Magię, której nie było wiele.

Na którą czekałem, nieczekając.

Teraz mam wszystko, często.

Odrobinę za dużo,

bo przywykłem do głodu.

Niedostatków.

Bliskość była darem,

Pragnienia wolnością,

a pustka przepaścią,

miłością.

Gdzie to straciłem?

A może..

Nie ma co po tym

Płakać.

P.

[pelovsky]

Kocham Cię tak,

że jestem przerażony.

Znów tak kocham,

że wyrzekłbym się świata,

dla Ciebie.

A tego nie oczekujesz

i nie chcesz.

Ja z chęcią to zrobię!

Ale kolejny raz nie powinienem.

Posłucham się Ciebie.

Posłucham się Białego Wilka,

o którym zapomniałem.

By w końcu, niechętnie,

posłuchać siebie.

P.

[pelovsky]

Nieoczekiwana godzinna przerwa na przesiadkę w Szczecinku stała się prawdziwą przerwą od życia. Bezcelowość oczekiwania przerodziła się w czas autorefleksji, choć refleksji w tym nie było. Było za to poszukiwanie kawy i strawy, zamknięte piekarnie i otwarta Żabka. Gorący wege burger i ciepła, czarna kawa. Powolny spacer ze skręconym pół papierosem, puste ulice, spokojny zimny i ciemny wieczór, delikatne światło latarni i „Warszawo ma” w słuchawkach. I z jakiegoś powodu odetchnąłem wreszcie. I byłem byciem w czystej postaci i byłem śpiewem tej pustej ulicy. Jej treścią i pięknem.

P.

[pelovsky]

i tak po prostu

jak orzech w ziemię wdeptywany

niepokonany

ziarnem się staję

początkiem światów

i słowa końcem słowem jednym

na czas jakiś

wieczność

P.

[pelovsky]

Lubię być dzikusem. Czasem nie czuję potrzeby siedzenia z innymi. Lubię swoje towarzystwo. Moje myśli, moje odczuwanie. Lubię przesiadywać w dziwnych miejscach. W ciasnych zaułkach, miejscach z historią. Gdzie są pajęczyny, drewniane nieudolnie odnowione schody i ściany z łuszczącą się farbą. Ze starą dziś już często nikomu niepotrzebną mozaiką, która pewnie kiedyś cieszyła czyjeś oczy. Słyszę deszcz obijający się różne powierzchnie. Na przykład o karbowany plastikowy daszek stanowiący rowerową wiatę. Dźwięk to płaski i głuchy, szybko zanikający. Bliski drugiemu już metalicznemu i dzwoniącemu, wydobywającemu się z blaszanych parapetów i falistej blachy okrywającej kosze na śmieci. Zimno przy tym szczypie w nos i dłonie starające się trafić w litery telefonicznej klawiatury.

Siedzę i wypisuję co czuję. A te uczucia są przeróżne, jedne wykręcone przeżyciami i natrętnymi myślami, a drugie proste jak instynktowne reakcje organizmu, które nosimy głęboko wyryte w komórkowej pamięci.

I to tyle. Tło wydarzeń, które zadzieją się tuż po tej chwili, lub zdarzyły się przed chwilą. Zatrzymałem się tu i teraz by tylko dostrzec okoliczności. Umykają one niezauważone, czasami przytaczane w pogardzanej rozmowie o pogodzie. Są ważne. Okoliczności i warunki, są arcyważne.

P.