redsocks-blackrocks

[redsocks-blackrocks]

Yellow flowers

By Mihail Ribkin

[redsocks-blackrocks]

Cup of coffee with magazine on table in a cafe 

[redsocks-blackrocks]

Norway - a window in Trondheim

Photo by Agnieszka Piatkowska

[redsocks-blackrocks]

Everything must go, Oli Frape

[redsocks-blackrocks]

Φυλακισμένες άνευρες στιγμές

Πόσες στιγμές να εξαφανίζονται άραγε από μπροστά μας χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι; Πόσες στιγμές φυλακίσαμε αλλά δεν τις ζήσαμε; Πώς φτάσαμε να χαζεύουμε θύμισες στο κινητό από στιγμές που χάσαμε με ένα χαμόγελο βαθειάς άγνοιας στο πρόσωπο;

Το 2024, οι στιγμές παγιδεύονται σε στενά κάθετα φρέιμς χωρίς να έχουν προλάβει να βιωθούν. Είναι σαν μικρές πανέμορφες φλογίτσες, παγιδευμένες σε γυάλινες προθήκες. Είναι εκεί, τις κοιτάς που τρεμοσβήνουν αλλά δεν ανοίγεις να τις βάλεις στην ψυχή σου και να θεριέψουν. Τις θες εκεί, να είσαι θεατής.

Σε κάθε συναυλία, σε κάθε θέαμα που μας αρέσει το πρώτο πράγμα που κάνουμε σχεδόν πλειοψηφικά πλέον είναι να βγάλουμε το κινητό να το τραβήξουμε. «Λατρεύω αυτό το κομμάτι!!» λες και αντί να χορέψεις ξέφρενα, να τραγουδήσεις δυνατά και να χαθείς στη στιγμή, βγάζεις το κινητό και στέκεσαι όσο πιο σταθερά ακίνητη για να βγει το πλάνο. Χάνοντας τη στιγμή, γυρνώντας πλάτη στην παρέα, στον διπλανό, στο μοίρασμα της χαράς και του ενθουσιασμού. Και όλα αυτά για ένα πλάνο που πέρασε, που μοιράστηκες με ένα σωρό διαδικτυακούς αγνώστους. Για ένα πλάνο που διέλυσε τη στιγμή και εσύ δεν το κατάλαβες καν.

pop-pen

[redsocks-blackrocks]

Spring

By Jennifer Froula Weber

[redsocks-blackrocks]

Ανάταση ψυχής

Αυτό είναι η τέχνη. Ο δρόμος μεταξύ μυαλού, ψυχής και γλώσσας. Είναι εκεί που δεν νοιώθεις μόνος/η, που η σκέψη σου βρίσκει τροφή και η ψυχή σου αγαλλίαση. Εκ��ί που τελικά οι λέξεις συνδέονται, σχηματοποιούνται και βρίσκουν τον δρόμο προς την έξοδο.

Ανάταση ψυχής, αυτό ένοιωσα σήμερα, όταν είδα «τον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού», όπως και όταν είδα το «μια αιωνιότητα και μία μέρα» ή όταν άκουσα το «πάμε σαν άλλοτε» ή το «litanie des saints” ή το «να δεις τι σου ‘χω για μετά» ή όταν διάβασα «το ημερολόγιο ενός ασήμαντου» ή το «high fidelity”.

Ανάταση ψυχής σε μία κανονικότητα μουντή, πλειοψηφική, χωρίς χρώμα, με έναν υπόκωφο παλμό που χάνεται συνέχεια.

Και ήταν η στιγμή που έβλεπα αυτούς τους ηθοποιούς να ξεδιπλώνουν απόλυτα ρυθμικά την ιστορία τους που ένοιωσα ότι μπορεί κάποια στιγμή να γίνουμε όλοι μαζί κοινωνοί της ίδιας στιγμής και το κανονικό να βρει τον δρόμο του, μόνο του και να γίνει κοινό.

pop-pen

[redsocks-blackrocks]

F. W. Glasier :: Loie Fuller in La danse Blanche, 1902

[redsocks-blackrocks]

“I wanted to draw some very cozy place, both realistic and cartoonish, filled with little details. A space with a slightly unreal atmosphere that some great shops or cafes have. A mix of plants, books, bottles, and shelves seemed like a perfect fit. I must admit it took longer to draw than most of my other pictures! But it was totally worth it. 

Designed by Vlad Gerasimov from Georgia.

Source and more:https://www.smashingmagazine.com/2023/01/desktop-wallpaper-calendars-february-2023/

[redsocks-blackrocks]

Έχεις πακέτο

Και είναι που πλησιάζω τα 40 και όλη αυτή η δεκαετία έχει συντελέσει σε ζυμώσεις ισορροπίας, απενοχοποίησης, συνειδητότητα και ουσιαστικής, βαθιάς ελευθερίας. Μπορεί να φταίει και το ότι έχω αγκαλιάσει και χωθεί με τεράστια χαρά και αγάπη σε όλα αυτά που δύο δεκαετίες πίσω θεωρούμε συμβατικά, ανελεύθερα και πνιγερά, όπως είναι ένας τεράστιος μόνιμος έρωτας με κέλυφος γάμου και ένα παιδί, που δίνει στον έρωτα μια διάσταση ομάδας.

Ίσως είναι αυτά και άλλα τόσα που κάπως με σταθεροποιούν στιγμιαία και με κάνουν να δω όλα αυτά που κουβαλάω επί χρόνια και δεν είναι δικά μου. Σκέψεις, συναισθήματα, αντιλήψεις, φόβους, που δεν σχημάτισα ποτέ εγώ, ήρθαν μου τα άφησαν, τα πήρα και έφυγαν.

Σκεφτόμουν πόσες φορές έχω ακούσει σαν δεδομένο ότι μία σχέση μετά από τουλάχιστον εφτά χρόνια δεν μπορεί να εμπεριέχει έρωτα ή μετά από δέκα χρόνια δεν γουστάρεις το ίδιο, δεν θες τον άλλον και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα. Ρήσεις, που περνάνε ανάμεσά μας χωρίς αμφισβήτηση και παγιώνονται σαν βαθυστόχαστες και προδιαγεγραμμένες αλήθειες της ζωής. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια της ζωής, είναι δική σου ανασφάλεια, δική σου επιλογή, δικός σου συμβιβασμός που δεν θα περάσεις σε εμένα. Γιατί πρέπει ο έρωτας να περνάει; Γιατί να σβήνει το πάθος; Και αν η επταετία είναι το κατώφλι μιας τέτοιας οκνηρίας πώς μπορείς παράλληλα να δεσμεύεις τη ζωή σου με μεγαλεπήβολα «για πάντα»; Πώς είσαι οκ με μια βαρετή, προδιαγεγραμμένη πορεία;

Και κάπως έτσι μία ακόμα φούσκα σκάει στο μυαλό μου, ένα πακέτο κλείνει, παραδίδεται στον ιδιοκτήτη του να το διαχειριστεί όπως νομίζει και αφήνει λίγο ακόμα δικό μου χώρο ελεύθερο για να βιώνω τις στιγμές μου με όποιο τρόπο θέλω, εκτός γραμμής, εκτός δικό σου πλαισίου και εντός ολόδικής μου πραγματικότητας.

pop-pen

#pop_pen

[redsocks-blackrocks]

John Grade: Reservoir (2019)

A rainwater collection installation inspired by ever-changing biological forms and natural ecosystems, The dazzling, chandelier-like piece is featured in the Arte Sella Sculpture Park in Borgo Valsugana, Italy.

[redsocks-blackrocks]

D’Pharaoh Woon-A-Tai RESERVATION DOGS | S01E01

[redsocks-blackrocks]

Ανούσιες μάχες

Και ενώ οι προτροπές γύρω μας για δίαιτες και αυστηρά προγράμματα εκγύμνασης πληθαίνουν, μέσα μου γεννιέται μία έντονη αντίδραση. Βλέπω ανθρώπους να μεγαλώνουν και να γίνονται ακόμα πιο έντονοι, αυστηροί και απαιτητικοί με το σώμα τους.

Fasting, detox, αφαγίες, τρέξιμο, γυμναστήριο, γιαούρτια, γάλα καρύδας, αβοκάντο και σπόροι τσία κατακλύζουν τα social media μου. Ένα ατελείωτο πρόγραμμα, ένας αγώνας πιο απαιτητικός από το τρέξιμο καθαυτό και δεν καταλαβαίνω γιατί. Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Τι ακριβώς κυνηγάμε;

Το «Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ» είναι σπουδαία ρήση. Το σώμα μας χρειάζεται φροντίδα, χρειάζεται ενεργοποίηση γιατί η ροή δεν είναι μόνο από μέσα προς τα έξω αλλά και από έξω προς τα μέσα. Η ψυχή μας χρειάζεται έκφραση, η έντασή μας εκτόνωση και το μυαλό μας ταρακούνημα για να ξεκολλήσει από το όποιο τέλμα και να κάνει επανεκκίνηση. Όμως αυτό δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την επιταγή και τη στέρηση. Το να θες να γυμναστείς πρέπει να βγαίνει από μέσα σου, να εντάσσεται στη ζωή σου, να αποτελεί τη δική σου όαση μέσα στην καθημερινότητα για να μπορείς να γευτείς την αξία του.

Όμως στην τωρινή έκφρασή του αυτοσκοπός είναι το σώμα, η γράμμωση και μια γενικότερη ματαιοδοξία που θα έπρεπε να μη συγκινεί κανέναν. Το σώμα είναι το μέσο διαχείρισης του πνεύματος. Είναι αντικατοπτρισμός και όχι η πραγματική εικόνα.

Παρόλα αυτά το φέραμε όλο τούμπα και αντί να ταΐζουμε το πνεύμα, στερούμε το σώμα. Τρέχουμε σαν εγκλωβισμένα χάμστερ να νικήσουμε τον χρόνο, να λειάνουμε ρυτίδες και να τεντώσουμε το δέρμα. Πασχίζουμε για έναν απελπιστικά άνισο και ανούσιο αγώνα και αφήνουμε το άχρονο πνεύμα σε μια αέναη αφυδάτωση.

pop-pen

[redsocks-blackrocks]

Time...

[redsocks-blackrocks]

Francesco Bergamaschi - The Three Sisters

[redsocks-blackrocks]

Lisa Ericson

[redsocks-blackrocks]

Broadband minds

Παρόλο που η κατοχύρωση της ελευθερίας του ατόμου και της έκφρασης είναι μια γενικά νομιμοποιημένη αρχή, κοινωνικά επικρατεί η θεωρία του χούλα-χουπ. Δηλαδή κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να αναπτύσσεται προς μία κατεύθυνση και τόσο όσο του επιτρέπει το μέγεθος του χούλα-χουπ, που ο ίδιος όρισε κατά την πορεία της ανάπτυξής του.

Και ενώ η θεωρία αυτή μοιάζει λογική και ακίνδυνη, στην πράξη είναι κατασ��ροφική. Είναι η μάστιγα των σχολικών μας χρόνων, η πηγή βαθιών διαχωρισμών και μια δικαιολογία υπέρ της περιφραγμένης διανόησης.

Από πολύ νωρίς καλούμαστε να διαλέξουμε ομάδα, άθλημα, χρώμα, ήχο, επάγγελμα, κατεύθυνση. Είναι σχεδόν ανάγκη να μπούμε σε ένα κάποιο μονοπάτι, μια πορεία για να είναι όλοι σίγουροι γύρω μας ότι δεν θα χάσουμε τον δρόμο μας. Και κάπως έτσι ποινικοποιούμε το χάσιμο και δεν βλέπουμε το δάσος, γιατί το χάσιμο είναι μαγικό. Γιατί να πρέπει να ακολουθείς μία κατεύθυνση ενώ μπορείς να τρέξεις σε όλες; Πώς αποκλείεις κάτι αν δεν ακούσεις όσα περισσότερα μπορείς; Πώς μπαίνεις μέσα σε ένα χούλα-χουπ και σου αρκεί να στροβιλίζεσαι μόνο μέσα σε αυτό, όταν μπορείς να μπεις σε άλλα τόσα αδέσποτα;

Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τους περιορισμούς και πιστεύω βαθιά στα broadband minds, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που σκαλίζουν τα πάντα και προς πάσα κατεύθυνση, που ασχολούνται με τα μαθηματικά και διαβάζουν φιλοσοφία, που γουστάρουν μέταλ και χορεύουν Bieber ξέφρενα, που το μυαλό τους και η θέλησή τους κατεβάζει ρολά μόνο όταν κάτι απλά δεν τους ταιριάζει και απορρίπτουν μόνο με επιχειρήματα και αυτό γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να ακούν. Μα πάνω απ’ όλα αναπτύσσουν αντίληψη, μια δραστηριότητα για την οποία διψάει το ανοιχτό συμπαντικό μας σύστημα.

Και τελικά γιατί να γυρίζουμε γύρω από ένα χούλα-χουπ όταν ολόκληρη η γη γυρίζει γύρω μας;

pop-pen