stars-gazer

[stars-gazer]

Η απόσταση ως τον ορίζοντα

Πάνω στο πεζοδρόμιο

Φορτηγάκι, τυφλός και αναπηρικό αμαξίδιο

Καραμπόλα δίχως σωματικούς -πόσους ακόμη να αντέξουν- τραυματισμούς

Μια παρολίγον τραγωδία αποτυπώνεται στα λόγια του φύλακα του κτιρίου

"Να προσέχεις με το αμαξίδιο, μπορεί να χτυπήσεις κανέναν"

Το πεζοδρόμιο κουνάει καταφατικά τις ξεκολλημενες του πλάκες

Έντρομος τυφλός, απαθής ανάπηρος και σταθμευμένο φορτηγάκι,

ακούν τις νουθεσίες

εκεί πάνω στην κωμωδία της συνύπαρξης

Αναρωτιέμαι,

είναι πιο εφικτή λίγη κατανόηση κι αλληλεγγύη

ή το να καλύψουμε την απόσταση ως τον ορίζοντα;

[stars-gazer]

Το άρμα των τύψεων έχει θέση μόνο για έναν.

Κάνε μου λοιπόν τη χάρη αφού ανέβηκες, μη με περιμένεις.

Ούτε δικό μου είναι,

ούτε μπορώ το στρίμωγμα...

Καλό δρόμο.

[stars-gazer]

Κυρίως Νεφελώδης

Ι

Μου πες πως, αναγνωρίζει κάποιος το φως όταν μέσα του το έχει

κι όμως, όταν στέκομαι και κοιτάω τον ουρανό

αυτό που βλέπω είν' το σκοτάδι να χορεύει

ανάμεσα στ' αστέρια

ΙΙ

Χαμογελάς

- όσο με βλέπεις να το κοιτάζω-

που διαμαρτύρομαι όταν τα σύννεφα μου κρύβουν τα νεφελώματα

Κι αναρωτιέμαι τότε γιατί βλέπω φως

κι εσύ γιατί συννεφιάζω

ΙΙΙ

Χαμογελάω όταν τα σύννεφα φέρνουν βροχή

και δε διαμαρτύρεσαι καθόλου

κι αναρωτιέμαι αν βλέπεις φως

αφού είμαι κυρίως νεφελώδης

[stars-gazer]

Γυρίζω σπίτι

Γραφείο, λεωφόροι, μαγείρεμα και σίδερο η μέρα όλη

Κι η νύχτα στενοί διάδρομοι, οροί και βελόνες...

Η ανεύρεση καθαρού σεντονιού Γολγοθάς

κι οι τρυφερές λέξεις, αγκάθινο στεφάνι

Παρηγοριά το στόλισμά τους,

όμως αβάσταχτο τρύπημα το ανεκπλήρωτό τους.

Γυρίζω με ανακούφιση που όλα αυτά θα μείνουν έξω από την πόρτα...

Γυρίζω σπίτι

Κάτω από τις νερατζιές κάποιος κοιμάται

Αλλάζω πεζοδρόμιο μη μπλεχτούν οι τύχες μας και ξαπλώσω εγώ κατά γης κι αυτός σηκωθεί να βάλει πλυντήριο,

να διαβάσει τα παιδιά,

να αλλάξει τους παππούδες,

να ταΐσει την οικογένεια,

να είναι σύζυγος,

να ακούσει τη δύσκολη μέρα των άλλων,

να μαζέψει τα ρούχα

να πρέπει να γίνει ενδιαφέρων και δραστήριος εραστής

και αρκετά χάρτινη, ερωτική και πιστή ερωμένη

Μήνες περνούν κι εγώ γυρίζω κάθε βράδυ σπίτι

Η μέρα γεμάτη ορθογραφικά και τελείες

Ανικανοποίητες προσδοκίες

Ανέκφραστες επιθυμίες

Σύντομα δικαστήρια σε κάθε ζύγισμα προσφοράς συναισθημάτων

Όλοι μας λίγοι

Όλοι μας κουρασμένοι από τη θέληση.

Γυρίζω σπίτι

Κάτω από τις νερατζιές η κουβέρτα φουσκώνει

αλλά εκεί πια δεν είναι σώμα ανθρώπινο

Είναι μόνο φύλλα καφετιά

Αλλάζω και πάλι πεζοδρόμιο

Μη μπλεχτούν οι τύχες μας και ο αέρας με πάρει μακριά

Κι ύστερα τα φύλλα τα πουν Μαρία, Ερατώ, Δημήτρη, Χρήστο, Κατερίνα, Ηλία, Αγγελική ή Πέτρο...

Μην πρέπει να γυρίσουν αυτά στο σπίτι

κι έρθουν αντιμέτωπα με το βάσανο

αυτής της επιστροφής στην ανακούφιση

[stars-gazer]

Παροδική βροχή

Κάθε σου εμφάνιση, παροδική,

και δίχως χρονική πρόβλεψη.

Το βλέμμα σου σε κάθε μας συνάντηση

χαμηλώνει, όπως σιγανεύει η βροχή

πριν χτυπήσει η καρδιά

κι αρχίσει η καταιγίδα

[stars-gazer]

Μητρόπολη

Στους δρόμους, ανάμεσα στην ταχύτητα και την αδιαφορία, παντού μπλεγμένοι κατάχαμα άνθρωποι και σκύλοι

Όλοι τους ορφανοί τύχης

[stars-gazer]

Όταν ξαναβρεθούμε

Όταν ξαναβρεθούμε

και μείνει ξανά, το μέσα μας ελεύθερο,

θα σου πω για τις φορές που αισθάνομαι μικρός,

μπρος στη βαθειά ματιά του ωκεανού της ύπαρξης.

Πως θέλω να χωρέσω μέσα στις σχισμές από τα λακκάκια που σκάβουν τα χαμόγελα

Να κρυφτώ σε λέξεις που δεν ακούστηκαν ακόμη στις γλώσσες των ανθρώπων

Θα στις ανασάνω στόμα-στόμα, όταν ξαναβρεθούμε.

[stars-gazer]

Θάλαμος Δ1

Στο διάδρομο ανάμεσα στους θαλάμους, ακούω συχνά τη νοσηλεύτρια ν' αναρωτιέται με το πιεσόμετρο στο χέρι...

Πώς πάμε από ποίηση σήμερα;

Και με κοιτάζει απορημένη

που όταν της λέω καθόλου,

απογοητεύομαι

[stars-gazer]

Όταν έφυγες

Όταν έφυγες

Ρούφηξα τη μυρωδιά σου για μέρες μέχρι να ξεθωριάσει

Έμεινε ο τόπος δίχως αέρα

Κι όταν κανένα σου βήμα δεν ήχησε ξανά

Έσπασα το κρεβάτι και πέταξα το στρώμα

Μη βρεθεί φιλόξενος τόπος για κανέναν της ζωής μου επισκέπτη

Μη βρεθεί κανένας βωμός για προσευχή, κανένας για βεβήλωση

[stars-gazer]

Στη γειτονιά γκρεμίζουν ένα σπίτι του '30

Στην κορυφή της πλαγιάς,

κάποτε είχε και θέα τον Υμηττό

Δεν ταιριάζει, λένε, στις ανάγκες της μητρόπολης

"Είναι ψηλοτάβανο, παλιό, δε θα αντέξει τους σεισμούς, ενεργοβόρο κτήνος, στεγάζει δύο οικογένειες ενώ μπορεί κι άλλες, μια ανεκμετάλλευτη κότα που θα τη γκαστρώσει ο καπιταλισμός όπως πολύ καλά ξέρει αυτός."

(Ψηλοτάβανο, να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, να μη σε πνίγει το μέσα σου

Να έχει χώρο να γεμίσει φωνές και συναισθήματα)

Έβγαλαν κι αριθμό αδείας

Τον έγραψαν πάνω στον τοίχο του με μπλε

Δερματοστιξια, να ξεχωρίζεις ποιός πάει στο φούρνο και ποιός για τα σφυριά

Το έκανε και το '30 ο καπιταλισμός, όπως καλά ξέρει αυτός.

Στη γειτονιά γκρεμίζουν ένα σπίτι...

Μόνη παράσταση διαμαρτυρίας τα κάδρα στους τοίχους που με πείσμα παραμένουν

[stars-gazer]

Σχεσαφέτηση

(20. 1, πολλοί Γεναρηδες μετά...)

Να τις αφήνεις τις σχέσεις

Να παίρνουν το χρόνο τους

Μην τις σφιχτοκρατάς κλειστές κι υγρές από τα μάτια σου

Δε θέλεις να μουχλιάσουν

Κι αν παλιώνουν πάλι ασ' τες

Να αποσυντίθονται ήπια -πλάι σε νέες και παλιές επαναπροσδιορισμενες- πρέπει...

Πρέπει να θρέφονται απ' αυτές.

Να 'χεις δύναμη κι όρεξη να πας όπου θελήσεις

Να τις αφήνεις τις σχέσεις

Δεν κλείνουν κύκλοι, ούτε ανοίγουν τετράγωνα, δεν έχει σχήματα εδώ

Μόνο ναυάγια σε κορμιά, ματαιώσεις, νέες στεριές και πεδία διεκδίκησης

Να τις αφήνεις τις σχέσεις.

[stars-gazer]

Κατακλείδα

Σου άφησα στον τηλεφωνικό θάλαμο,

κάτω απ' το σπίτι

ένα γράμμα, καφέ όπως τον πίνεις

και μια ομπρέλα.

Μήπως και βρέξει ξαφνικά

μετά την κατακλείδα

[stars-gazer]

(για το Κρίνο που τα 'βρισκε με τον Μπένγιαμιν)

Η "ρόδινη σιωπή του γαλαξία"

και το χρυσαφένιο βλέμμα σου, της ηδονής

Τα μόνα χρώματα που μου 'παιρναν τις λέξεις

τις νύχτες μας

"έτσι όπως με τα φύλλα γίνεται στον κήπο"

[stars-gazer]

Men at work

[stars-gazer]

Θέλω να γράψω ένα ποίημα,

όμως τα πόδια μου είναι μουδιασμένα...

Αυτή η αίσθηση, της απώλειας ισορροπίας, μου παίρνει τις λέξεις.

Η σκέψη μου έχει κλείσει τα μάτια.

Δε μπορεί να διαλέξει ποια χρώματα την αγγίζουν,

οπότε κολλάω πάνω στο χέρι σου όσο με χαϊδεύεις,

να σιγουρέψω τα βήματα και τους φθόγγους.

Δε θέλω να σκοντάψω σ' άλλα απ' αυτά που περιμένεις,

μα κι εκείνα, αχαρτογράφητοι ύφαλοι στα νερά του μυαλού σου...

Η σιωπή σου, διπλός αντικατοπτρισμός,

παίζει μαζί μου και κολλάει το πάτωμα στον ουρανό επίτηδες.

Με βλέπει και ξεκαρδίζεται, όταν χτυπάω το κεφάλι μου,

στα μετεωρολογικά φαινόμενα των σχέσεων.

Θέλω να γράψω ένα ποίημα,

όμως δεν είδα το τελευταίο δελτίο καιρού...

Αυτή η αίσθηση, της άγνοιας του τι θα φέρει το αύριο, με μουδιάζει.

[stars-gazer]

Σαν ποίημα dada

Σκέφτομαι πώς μοιάζαμε τότε

Μέσα στη μικρή κρυστάλλινή σου σφαίρα

Που τα ήθελες "όλα"

       κι εγώ "όσα"

και μας κουνούσες πάλι και πάλι

να ξαναδούν πώς καταλήγαμε πάντα

       -βγαλμένες λέξεις από το σακούλι-

σαν ένα ποίημα dada

(Μέχρι κι ο Tzara θα 'ταν περήφανος)

[stars-gazer]

Ο κατακλυσμός της ύπαρξης

Τον ήλιο που ζεσταίνει κάθε σου κύτταρο

Τη σιωπή σου, που 'χει κολλήσει τα χείλη της στα δικά σου

Τον αέρα που ξεδιάντροπα σε χαϊδεύει σε κάθε ευκαιρία

Τα βιβλία που κρατάς, όσο μονοπωλούν τα χέρια σου

και τα γράμματα τους που κυριεύουν το βλέμμα σου

Τη γη, που περιμένει κάθε σου βήμα,

σαν ευχή το πεφταστέρι

Να, όλα αυτά ζηλεύω κι άλλα τόσα

και πρέπει αυτό να το διαχειριστώ σε κάθε λέξη, πράξη ή σκέψη μου

Έτσι για να μη λες πως στέκομαι με μια κάποια απάθεια

μπρος στον κατακλυσμό της ύπαρξής σου