stomatolograd95

[stomatolograd95]

Trybuna Ludów

Trybuna Ludów, La Tribune des Peuples – międzynarodowy dziennik polityczny, głoszący idee Wiosny Ludów, wydawany w języku francuskim od 15 marca do 13 czerwca 1849 i ponownie od 1 października do 10 listopada tego samego roku w Paryżu. Łącznie ukazało się 158 numerów.

Historia

Dziennik założył dzięki sporej dotacji (prawdopodobnie 200 000 franków) Ksawerego Branickiego (1814?-1879) i redagował Adam Mickiewicz, który po nieudanej próbie zorganizowania Legionu Polskiego we Włoszech, zamierzał w ten sposób wpłynąć na międzynarodową atmosferę w celu przybliżenia perspektyw przywrócenia niepodległości Polsce. Pismo zgromadziło wokół siebie grono lewicowych działaczy i publicystów często zbliżonych do poglądów utopijnego socjalizmu. Oprócz Polaków, do których należeli Ksawery Bronikowski, Edward Chojecki, Franciszek Grzymała, znaleźli się także autorzy francuscy, włoscy, rosyjscy, rumuńscy (łącznie ponad 70 000).

Pismo otwierało motto z uchwały francuskiego Zgromadzenia Narodowego z dnia 24 maja 1848: Układ braterski z Niemcami. Wyzwolenie Włoch. Odbudowanie wolnej i niepodległej Polski. Na łamach Trybuny Ludów Mickiewicz (najpewniej główny publicysta) przyznawał Francji przodownictwo europejskie, zarówno w dziedzinie postępu, a także jako siedliska wrogów ludu (cytat: we Francji również znajdują się nasi najbardziej oddani przyjaciele, a zarazem najzręczniejsi, najsilniejsi z naszych wrogów). Mickiewicz z właściwym sobie temperamentem wyjaśniał, czym jest Odpowiedzialność władzy według pojęć ludu, zastanawiał się nad przyczynami i skutkami tego, iż Włochom brakuje pieniędzy, tłumaczył Europie, czym jest Rosja, Socjalizm, na czym polega Siła Francji i co przyniosą rezultaty Nieinterwencji w sprawy włoskie, komentował Manifest cesarza rosyjskiego, formułował Przestrogę dla demokratów amerykańskich.

Nazwisko A. Mickiewicza pojawiło się w gazecie tylko raz (w informacji z 16 października 1849 r. pod oświadczeniem o ustąpieniu wszystkich Polaków z redakcji pisma), badacze ustalili jednak (głównie dzięki zapiskom przyjaciół poety: Aleksandra Biergela i Aleksandra Chodźki) jego autorstwo ponad 90 artykułów (wg Stefana Kieniewicza), w większości o charakterze wstępnym lub będących polenikami o bieżących sprawach politycznych. Po raz pierwszy opublikował je początkowo w liczbie 39 jego syn, Władysław Mickiewicz w tomie La politique du dix-neuviéme siécle (Paryż, 1870), później w 1907 edycję pełną. Przetłumaczone zostały przez L. Rettela, A. Krasnowolskiego, B. Kielskiego, E. Haeckera i L. Płoszewskiego.

13 czerwca 1849 dziennik został zawieszony za umieszczenie (pod nieobecność A. Mickiewicza) apelu do uczestnictwa w nieudanej manifestacji politycznej zorganizowanej przez opozycję parlamentarną zwaną Nową Górą. Wznowiono publikację po odwołaniu stanu oblężenia we Francji. Mickiewiczowi zagrożono jednak deportacją w razie dalszej współpracy z Trybuną, toteż kierował on nią potajemnie, a materiały dostarczał przepisane obcą ręką. Gazeta przestała się ukazywać po wymuszonym przez ambasadę rosyjską w Paryżu ustąpieniem Polaków z redakcji pisma.

Bibliografia

Marek Piechota, Jacek Lyszczyna, Słownik Mickiewiczowski, wyd. Książnica, Katowice, 2000, ISBN 8371323166, str. 330-332

Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny (Tom II/N-Ż), Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 1985, ISBN 8301015209, str. 499-500.

#wirtualne biuro warszawa wola

[stomatolograd95]

Wacław Rolicz-Lieder

Wacław Koźma Damian Rolicz-Lieder (ur. 27 września 1866 w Warszawie, zm. 25 kwietnia 1912 w Warszawie) – polski poeta końca XIX wieku, prekursor Młodej Polski. Kojarzony z początkami polskiego symbolizmu. Tłumacz m.in. Kwiatów zła Baudelaire'a, autor wydanych Poezji (1889) i Poezji II (1891). Bliski przyjaciel i tłumacz Stefana George'a.

Grób Liedera na warszawskich Powązkach

Rolicz-Lieder wyrastał z podobnego przekonania o własnym geniuszu twórczym, jakie charakteryzowało uwielbianego przez niego Juliusza Słowackiego. W swoich listach i publicystyce surowo oceniał dziedzictwo twórczości Adama Mickiewicza, pierwszeństwo przyznając właśnie Słowackiemu. Po ostrej krytyce ze strony czasopism literackich zabronił przedrukowywania i recenzowania swoich wierszy, przez co jego twórczość nie była szeroko znana. Jego wiersze krążyły zatem w odpisach i odręcznych autografach, rozsyłanych do rodziny i czytelników Poezji zainteresowanych kolejnymi próbami literackimi. Odrzucany był za dość ekscentryczne łączenie tradycji europejskiej z obrazami orientalnymi, tworzenie obco brzmiących neologizmów oraz zbytnią samowolę twórczą. Przychylnych recenzji było dość niewiele; zainteresowanie poezją Rolicz-Liedera zdradzali jedynie Antoni Lange i Jan Kasprowicz. Dziś uważany za jednego z najoryginalniejszych poetów młodopolskich[potrzebne źródło">, docenia się zwłaszcza jego twórcze nawiązania do tradycji polskiego romantyzmu i francuskiego symbolizmu oraz literatury staropolskiej. Jego twórczość stanowi ponadto ważny pomost między chylącą się ku schyłkowi epoką pozytywizmu, a pierwszym pokoleniem Młodej Polski.

Bibliografia

Poezje wybrane, Kraków 2004

Maria Podraza-Kwiatkowska, Wacław Rolicz-Lieder, Warszawa 1966

Linki zewnętrzne

Wacław Rolicz-Lieder − zbiór utworów poety

Utwory Wacława Rolicz-Liedera w serwisie Wolne Lektury

Kontrola autorytatywna (osoba):

VIAF: 55091813

LCCN: n84200446

WorldCat

#tanie wirtualne biuro warszawa

[stomatolograd95]

Izba Kultury Rzeszy

Kliknij i ciesz się tematami takimi jak duodental.

Izba Kultury Rzeszy (niem. Die Reichskulturkammer, RKK) - instytucja utworzona 22 września 1933 roku przez Josepha Goebbelsa, ministra Rzeszy do spraw oświecenia publicznego i propagandy. Była instrumentem narodowosocjalistycznej polityki kulturalnej i instytucją nadzorującą wszelkie obszary życia kulturalnego oraz warunki życia twórców dóbr kultury.

Struktura organizacyjna

Kierownictwo przejął Goebbels osobiście mianując się na prezydenta Izby, którą podzielił na siedem izb branżowych:

Reichsschrifttumskammer (Izba Piśmiennictwa Rzeszy)

Reichsfilmkammer (Izba Filmowa Rzeszy)

Reichsmusikkammer (Izba Muzyki Rzeszy), prezesem do 1935 był kompozytor Richard Strauss, później Peter Raabe

Reichstheaterkammer (Izba Teatrów Rzeszy)

Reichspressekammer (Izba Prasy Rzeszy), prezes Max Amann,

Reichsrundfunkkammer (Izba Radiofonii Rzeszy), rozwiązana 1939

Reichskammer der bildenden Künste (Izba Sztuk Pięknych Rzeszy), prezes Adolf Ziegler.

Zadania Izby Kultury Rzeszy

Głównym zadaniem Izby było upaństwowienie, nadzór i kontrola kultury; z czego wynikało glajchszaltowanie w myśl zaleceń partyjnych wszelkich przejawów życia kulturalnego w Niemczech. Tylko członek izby branżowej mógł być twórcą w obszarze kultury. Jednak nie każdy mógł być członkiem izby - nie przyjmowano osób pochodzenia żydowskiego oraz innych osób uznanych za niepożądane.

Kultura była przesycona polityką i miała służyć propagandzie narodowosocjalistycznej. Większość twórców podporządkowała się zaleceniom partyjnym. Dzieła plastyczne stały się antymodernistyczne i wzorowano je według koncepcji XIX-wiecznego realizmu. W rzeźbie i architekturze realizowano monumentalne projekty wzorowane na klasycyzmie.

W roku 1936 zabroniono eksponowania wszelkich dzieł ekspresjonizmu, które Goebbels określał jako wynaturzenia (Entartete Kunst); tego rodzaju dzieła usunięto z ekspozycji muzealnych, częściowo zniszczono lub sprzedano za granicę, a książki spalono publicznie. Natomiast twórców prześladowano.

Zobacz też

Narodowy socjalizm

Wystawa sztuki zdegenerowanej

#serwis laptopów radzymin

[stomatolograd95]

Henryk Łapiński (aktor)

Henryk Łapiński (ur. 2 stycznia 1933 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy.

W 1956 ukończył PWSTiF w Łodzi. W tym samym roku zadebiutował rolą Dujardin'a w sztuce Ich głowy Marcela Aymea, w reżyserii - Zdzisława Tobiasza w Teatrze Ateneum w Warszawie, gdzie nieprzerwanie gra nadal .

Przed kamerą

2009: Siostry – doktor Łęcki

1997: Królowa złodziei

1996: Tajemnica Sagali – Mieszkaniec Biskupina

1995: Awantura o Basię

1992: 1968. Szczęśliwego Nowego Roku – prorektor

1990: Jan Kiliński

1989: Sztuka kochania – profesor Bykow

1988-1990: Mistrz i Małgorzata – pisarz

1987: Cyrk odjeżdża – cyrkowiec

1987: Krótki film o zabijaniu

1984: 111 dni letargu

1983: Kamienne tablice

1980: Nic nie stoi na przeszkodzie – kierowca prezesa, syna staruszka

1980-2000: Dom

1978: Wśród nocnej ciszy – dziennikarz z "Głosu"

1978: Życie na gorąco(nie został wymieniony w czołówce) -

Lehr

Ferdynanda Matysika

1976: Polskie drogi – kowal

1976: Człowiek z marmuru – Marcin Pawlusiak, współoskarżony wraz z Witkiem

1975: Noce i dnie – gość na balu u Ładów

1974: Wiosna panie sierżancie – urzędnik Rady Narodowej w Trzebiatowie

1973: Rozwód – Polak w Niemczech

1971: Bicie serca – policjant

1971: Agent nr 1

1971: Nie lubię poniedziałku – asystent dyrektora "Maszynohurtu", mieszkaniec bloku

1970: Wyzwolenie – żołnierz

1969: Jak rozpętałem drugą wojnę światową – Władzio Wachocki, członek "grupy ucieczkowej" *Józka Kryski

Przed kamerą gościnnie

1992: Kuchnia polska – prorektor Politechniki (odc. 4)

1989: Odbicia – kelner na przyjęciu u Szcześniaków

1979: Tajemnica Enigmy – dyrektor Guzicki (głos)

1973: Wielka miłość Balzaka – lokaj Hańskiej w Sankt-Petersburgu

Użyczył głosu

2012: Przygody Sary Jane (nowa dubbing) – jeden z Shansheethów (40)

2012: Wyśpiewać marzenia – kierowca Kadee

2011: Pan Popper i jego pingwiny

2003: Małgosia i buciki

1998: Srebrny Surfer

1998: Pocahontas 2: Podróż do Nowego Świata

1997: Księżniczka Sissi

1997-1998: 101 dalmatyńczyków

1994-1996: Fantastyczna Czwórka – Lekarz (23)

1994-1995: Aladyn

1994: Bajka o pluszowych misiach, które uratowały święta – Latarka

1994: Opowieść Wigilijna Flintstonów

1993: Batman: Maska Batmana – Alfred Pennyworth, lokaj Bruce Wayne

1992-1993: Goofy i inni (stara wersja dubbingu) – pan Wielki (od złotej rybki Atlas)

1992: Dommel – Larry, właściciel supermarketu, którego prześladowały myszy

1990-1994: Super Baloo–

służacy marszalissimusa Dzywerii,

Indyk, klient, którego Marcin Tortur podebrał Rebece

policjant, pan Władza

1990-1991: Muminki – wąż morski, jedno ze zwierząt, które Bobek wypuścił z ZOO

1990: Kacze opowieści: Poszukiwacze zaginionej lampy – Cezar

1990: Pinokio

1989: Wielka bitwa Asteriksa – Panoramiks

1989: Babar zwycięzca

1989-1992: Chip i Dale Brygada RR–

lokaj kolekcjonera i złodzieja jajek,

jeden z przerażonych mieszkańców Bzyczkiem gigantem

1987-1990: Kacze opowieści (stara i nowa wersja dubbingu) – Cezar

1987-1988: Babar – Pompadur

1986: Bolek i Lolek na Dzikim Zachodzie

1986: Porwanie w Tiutiurlistanie – Król Cynamon

1986: Asterix w Brytanii – Panoramiks

1985: Asterix kontra Cezar – Panoramiks

1985-1991: Gumisie–

dziadek Kevina,

sir Tarka, gumiś z Ursalii

1984-1988: Tajemnice wiklinowej zatoki – tata wydra

1981-2010: Smerfy – Homnibus

1976-1978: Scooby Doo – mieszkaniec Salem

1976: Dwanaście prac Asteriksa – Panoramiks

1975: Pszczółka Maja

1973: Detektyw Pchełka na tropie – udzielający ślubu wnuczce Emmy Gotroks

1971: Królowa Elżbieta – Fowler

1968: Asterix i Kleopatra – Panoramiks

1967: Asterix Gall – Panoramiks

1961-1962: Kot Tip-Top (Polskie Nagrania) – policjant Slut

1960-1966: Flintstonowie (Polskie Nagrania) – sprzedawca wyposażenia basenów (odc. pt. Basen pływacki)

1950: Kopciuszek (nowa wersja dubbingu)

1940-1967: Tom i Jerry – konduktor Niebiańskiego Ekspresu

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2003 .

Linki zewnętrzne

Zdjęcie Henryk Łapiński

Henryk Łapiński w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.)

Henryk Łapiński w bazie filmweb.pl

Henryk Łapiński w bazie filmpolski.pl

Henryk Łapiński w bazie e-teatr.pl

Zdjęcia Henryka Łapińskiego w serwisie Fototeka Filmoteki Narodowej

Bogaty zbiór informacji o stomatolog radwanice. Wejdź koniecznie!

#serwis laptopów sony warszawa serwis komputerowy marki serwis laptopów ząbki

[stomatolograd95]

Artykuły o ważnych zmianach

Witajcie. Obszerne wpisy pojawią się tutaj już niedługo

#stomatolog siechnice