strupy

[strupy]

czym się strułeś

tym się lecz

[strupy]

piszę list do siebie

żebyś mógł przeczytać między wierszami o żalu i zgubionej nadziei kiedy wiara zamieniła się imieniem z ofiarą

[strupy]

gwiazdy też się mylą

z pewnością żadna nie jest kobietą 

[strupy]

jak strupek zerwany ściąganą w biegu koszulą 

jeden samotny wieczór by zabliźnić płytką ranę 

jesteś drobną stróżką krwi biegnącą wokół mojej kostki

[strupy]

bo odkąd jesteś

ta cała miłość

zamiast w słowie

jest teraz we mnie

[strupy]

miarowe uderzenia

echem z wnętrza klatki

za ucho oddech ciepły

i ślad twojej ręki

usta wygięte w półksiężyc

kiedy na twojej wardze

mój język

[strupy]

te resztki sił składam na wspólny ołtarz, bo mam tylko to w co wierzę.

wiem, kiedyś odejdziesz - zostawiając otwartą na przestrzał - ale póki jesteś...

mam dwie drżące ręce i serce, które muszę kimś wypełnić.

[strupy]

to zwątpienie, które przecież jest mi takie obce, bo od zawsze miałam w sobie zakodowane przeświadczenie, że nieważne co miałoby się wydarzyć, niezależnie w jakim momencie, w jakiej konstelacji znajdują się obecnie nasze ciała, czucie jest jedyną pewną, niezmienną, to ratunek przed wszystkim co tutaj, tak bardzo ulotne i kruche, spróchniałe rozpadnie się w dłoni i tylko ten złośliwy ucisk w okolicy mostka, gardło zawiązane na supeł i dreszcz w najniższych partiach pleców. tylko to może nas przed tym uchronić. bo przecież czym będę bez tego? ledwie wydmuszką, bezwolną foliówką na wietrze. największa zdrada zadana, świętość sprowadzona do rangi rzetelnego sprawozdania.

[strupy]

a teraz z łomoczącym w piersi sercem nie potrafię ułożyć nic więcej ponad to że wstydzę się tego jaka jestem 

[strupy]

opuszkiem na plecach Ci wyrysuję,

że się w tobie zakochuję. 

[strupy]

ludzie rodzą się w miejscach, do których wcale nie należą. 

[strupy]

mnie trzeba brać w całości

zbyt mało mam cierpliwości

i ty też jej dla mnie nie znajdziesz

[strupy]

wiem muszę być sama to moja kara za grzech którego nie zdążyłam popełnić

[strupy]

umysł zdolny do regeneracji szybko odzyskuję umiejętność tworzenia plastycznych obrazów. i to właśnie to, co usypiane, upijane skrzętnie do braku świadomości. przed tym uciekam.

ja. ta zza ściany. dumna, na piedestale co go sobie budowałam sama. i teraz mam dla Ciebie już tylko obojętne patrzenie, rozłożone, zrezygnowane dłonie, wzruszenie ramion. weź co chcesz i odejdź. mnie już tu nie ma.

krótkie zakończenia krótkich historii

[strupy]

czasami się w sobie duszę

na drodze

kiedy się niebo gniewa

i jeszcze później

nocą

albo wtedy kiedy ci chciałam wykrzyczeć

że nic już nie da się z tym zrobić

[strupy]

kto śpi, nie grzeszy, więc miła osobo, nie będzie grzechu, gdy prześpię się z tobą.

jan izydor sztaudynger 

[strupy]

mój umysł nie jest ścisły no może ściśle określony na twoje oczy usta policzki i dłonie

a w myślach wskakuję pod koła rozpędzonych samochodów

#11/12/2012