#αν δε γινει θα ειναι τοσο αστειο

[oasatelematics]

τοση ευτυχια το να εισαι σε αδεια. νομιζω οταν ερθει η ωρα να ξαναγυρισω στο γρ*φειο θα ξερναω ολο το βραδυ

#το χω δεσει κομπο οτι θα σταματησω να δουλευω αυτο το μηνα #αν δε γινει θα ειναι τοσο αστειο #και θλιβερο #τεχτποστ

[stkone]

Ειναι αστειο πλεον ποσο κατα διαολου πανε ολα ρε φιλε. Φαση δε παιιζει δεν αντεχω αλλο. Το λεω και το νιωθω στη ψυχη μου πως το λενε!Θελω απλα να ειμαι χαρουμενη γιατι ειναι τοσο δυσκολο? 20 γαμημεενα χρονια ταρχιδια μου τα μπλε παιρνω. Ειμαι τοσο κουρασμενη πλεον. Ξερεις παλια εκλαιγα ξεσπαγα. Τωρα απλα υπαρχω. Ξυπναω καθε μερα για να ειμαι στεναχωρημενη και να πνιγομαι στις σκεψεις μου, να με κοιταω στο καθρεφτη και να με σιχαινομαι περισσοτερο αποτι εχω αντικρισει ποτε. Δε ξερω, απλα ποναω..

Σε νιώθω, αλλά πιστεύω ειναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Οι άνθρωποι συμβιβαζόμαστε σε αυτά που πιστεύουμε πως αξίζουμε. Ίσως επειδή αυτή ειναι η εύκολη λύση.Αν τολμήσεις να κάνεις πράγματα που θες χωρίς να σε νοιάζει το πως, το πότε και το τι θα γινει θα δεις πως θα νιώσεις καλύτερα. 

[portokalilouloudia]

όλα οσα σου ειπα, θελω να με πεισω, πως εγιναν για να νιωθω εγω καλα με τον εαυτο μου. να μην ειμαι εγω η κακια της υποθεσης γιατι ειναι βαρυ αυτο και ηδη εχω σηκωσει αλλα κι αλλα για εσενα που υπο αλλες συνθηκες δεν το εκανα.επιλεγω να γινω η δικια μου ψυχολογα και ο δικος μου καθρευτης.να μπουσουλισω για εμενα με ανοιχτα τα ποδια πανω απο αυτον, φορώντας καποιο μαυρο καπελο και ασορτι βρακι.ποσο χειροτερο μπορει να γινει αλλωστε.σε σκεφτομαι και σε νοιαζομαι.και σε σκεφτομαι και σε νοιαζομαι.σε νοιαζομαι και σε σκεφτομαι.  νοιαζομαι και σε σκεφτομαι.πολλα ειναι ακομα.πολλα.ξερεις.κλπ κλπ. συγγνωμη. μη ζητασ συγγνωμη. ναι ενταξει συγγνωμη.δεν το ηθελα δεν το εννοουσα.μην ακους τις μαλακιες που λεω.οντως συγχηστηκες τωρα.ναι βεβαια.ναι βεβαια λογικο. συγγνωμη ειπαμε;μ-παραθεση κειμενου που εγραψα μια μερα στο μετρο, Αυγουστος 2019.-

Στην πολη που χοραγε πρωτα... την ζητιανα που φωναζε απεγνωσεμνα καποιον να της δωσει ενα κερμα,και τα νυχια της μπροστινης μου που ειχαν τοσο γυαλιστερη ηφη.της εφτεγαν τα κλιματιστικα και το εντονο απο την ψθχρα ασπρο φως που εχουν τα εθηναικ αμετρο. δεν ειναι αστειο που οταν εισαι μικρη νομιζεις πως ολες οι πολεις που χορανε ολους τουε ανθρωπους εχουν και το δικο τους μετρο. ή ακομα οτι ολες οι πολεις ενωνονται με το αθηναικο μετρο,που αρα σταματά να ειναι αθηναικο.γενικα οταν εισαι μικρη νομιζεςι πολλα, που αρα δεν ειναι και τοσο αληθη εν τελη.το υπο αλλες συνθηκες των  ημερων μενει στο μεταξουρξειο,στο θησειο και το κεραμικο τριγωνο. καλυτερα,μενει στη μεση αυτου το τριγωνου. εγω θα κατεβω μεταξουργειο γιατι εμαθα πως να περπαταω μεχρι το σπιτι του.εμαθα με τις δυο φορες και ξεθαρεψα.πηγα απο την Γερμανικου οπου μοιραζουν τα κρουασαν.με την ψυχη στο στομα, θα ειμαι οχι για τον κοσμο του Μεταξουργειου, αλλα για το ποσα εγιναν τελευταια.για οσους απο εμας και εσας δεν διαβααν ποτε την ελαφροτητα του ειναι θα πραθεσω ενα κομματι, αν σκεψη και οχι ατοφιο.στην ζωη γεννιεσαι και εισαι σε ενα κουτι φτιαγμενο και με ολες τις προδιαγραφες να δυστυχησεις και να εισαι τοσο μιζερος. μεσα σε αυτο ομως καπως τα καταφερνεις και το γεμιζεις με ευτυχισμενες στιγμες. για τν τερεζα ηταν η συμβιωση με τον Τομας σε μια εκτος πολιτισμου τοποθεσια την οποια δε θα κρινω.η τερεζα αγαπουσα τον Τομας και αυτο αρκει.ειναι ασ πουμε η ζωη ενα μωβ κουτι απο εκεινα ταπολυ δυσαρεστα μωβ και οι στιγμες που το γεμιζουν εχουν απο εκεινο το πορτοκαλι που φωτιζει περισσοτερο και απο το χαμογελο της.ειναι υπεραισιοδοξη η προσεγγιση μου το ξερω και δεν πτωουμαι παρολα αυτα να σκεφτω περισσοτερα χρωματα που θα περιεγραφαν αυτο το εσωτερικο. τον στοκο που θα γεμιζε ολα τα κενα, με τα οποια γεννιεσαι και καλεισαι να ζησεις με αυτα ως το  τελος. ειναι πραξη επαναστασης να αρχιζεις να τα γεμιζεις με ανθρωπου στιγμες σελλιδες και ηχους. πριν μερικα χρονια υποστηριζα τοσο φανατικα πως ο καθενας ειναι εγγυητης μονο της δικια τους ευτυχιας και οτι η τελευταια πηγαζει απο μεσα μας.δε αντιλεγω,πηγαζει, και ειναι απεριοριστη αν θες,αλλα αποφασιζεις να την μοιραστεις και να την μετατρεψεις γιατι μονο, μα μονο ετσι, εχει νοημα.  ζω και ακουω το ποσο αμφισβτουνται οι ανθρωπινες σχεσεις και ποση ελλειψη εμπιστοσυνης υπαρχει στον κοσμο. υπερανελυση των παντων και στο τελος μενεις εσυ και ο εαυτος σου να κανετε παρεα σε καποια ρετιρε στην κυψελη ή το πγκρατι. πόσο δυσκολο ειναι ξεκολλησω απο αυτο το σεναριο που ρομαντικοποιει εν τελη την δικια μου μοναξια.ειναι κατορθωμα για την ευατη μου να καταριπτει τα στεγανα που η ιδια της εχω βαλει και να πειραματιζεται.παιρνει χρονο.και αυτο ειναι απο τα πιο αισιοδοξα κειμενα που γραφω.

παρατηρησα το ποσο θυμο εχουν μεσα οσα γραφω οταν μοι��αστηκε κατι μαζι μου ο δημητρης. αυτο το παιδι εχει μια ηρεμη ενεργεια, μια ταχυτητα σε οσα περιεχουν τρυφεροτητα που με τρομαζει και με συγκινει ταυτοχρονα.ηθελα τοσο χρονο να παραδεχτω στον εαυτο μου πως μπορω να υπαρξω τρυφερη,πως μπορω να εκπεμπω τρυφεροτητα, μα κυριως να την δεχομαι.

(αποφασιζω να απαλλαξω τον εαυτο μου απο το βαρος του σοβαρου γραψιματος για την ωρα, να του δωσω χρονο ωστε να συνηθησει ξανα στην ροη που εχει οταν σκεφτεται μα κυριως οταν γραφει.)

όλα οσα σου ειπα, θελω να με πεισω, πως εγιναν για να νιωθω εγω καλα με τον εαυτο μου. να μην ειμαι εγω η κακια της υποθεσης γιατι ειναι βαρυ αυτο και ηδη εχω σηκωσει αλλα κι αλλα για εσενα που υπο αλλες συνθηκες δεν το εκανα.επιλεγω να γινω η δικια μου ψυχολογα και ο δικος μου καθρευτης.να μπουσουλισω για εμενα με ανοιχτα τα ποδια πανω απο αυτον, φορώντας καποιο μαυρο καπελο και ασορτι βρακι.ποσο χειροτερο μπορει να γινει αλλωστε.σε σκεφτομαι και σε νοιαζομαι.και σε σκεφτομαι και σε νοιαζομαι.σε νοιαζομαι και σε σκεφτομαι.  νοιαζομαι και σε σκεφτομαι.πολλα ειναι ακομα.πολλα.ξερεις.κλπ κλπ. συγγνωμη. μη ζητασ συγγνωμη. ναι ενταξει συγγνωμη.δεν το ηθελα δεν το εννοουσα.μην ακους τις μαλακιες που λεω.οντως συγχηστηκες τωρα.ναι βεβαια.ναι βεβαια λογικο. συγγνωμη ειπαμε; ολα οσα σκεφτομουν επειτα απο εκεινο τα μηνυματα που ανταλλαξαμε.πλεαμε καπου στο ιονιο με την οικογενεια μου και περιτρυγυριζομαστε απο κοτερα