#ayni evdeyiz de

[harepare]

ablam mesaj atmis ama simdi cevap verirsem ders calisirken telefona baktigimi dusunebilir o yuzden cevaplamicam

#ayni evdeyiz de #diger ablama kahve yap dememi istiyo #aslinda ders calisieken bakiyom gibi durabilir #ama oyle degil #saate bakiyodm aaa bi baktim mesaj

[ozgemu]

Ev benim icin cok onemli cunku evim hic beklemedigim bir anda eksildi. Bozuldu. Sarsildi. Yanip kul oldu. Birden sessizlesti. İsiklari yanmadi. O evin caminda isik gelsin, birsey olsun, gunes dogsun diye sabaha kadar bekledim. Kapilar, halilar, perdeler, tabaklar hersey duruyordu yerinde. Nasil duruyordu mesela? Nasil kirilip dokulup yanip kul olmadi onlar da? Bunu asla bilemeyecegim. Eve donmek benim icin cok onemli. Herkes eve donmeyi hakeder. Cok yorulur mesela o gun, eve bi gitsem der, bi uyusam… Ertesi gun yepyeni bir gundur, bilir bunu. Eve gitmek oduldur, her zorlugun bitisidir. Kan ter icinde mahallede oynayan cocuklarin annesinin ismini cagirmasiyla dondugu yerdir orasi. Siginaktir. Tamdir, guzeldir. Eksildik iste biz. Napicaz simdi dedik, az kisi kaldik. Evet boyle hissettim, azalmis gibi. Sanki kalabalik bir orduyla savasa gidecektik ve artik hepsine karsi 3 kisiydik. 4 olsak galip gelecektik, oyle hissederdik. Ama simdi, en bastan yenilmis gibiydik.

Kulak nasil, ne zaman alisiyor asina oldugu sesi duymamaya? Ne zaman birakiyor sesler icinde aramayi? Kapi caldiginda gelmesini umdugun kisiler ne zaman degisiyor? Ne zaman eve donen birini gorsem, keske diyorum, keske sen de donseydin baba. Oyle cok istemistim ki, su hastaneden bi cikalim, eve bi gidelim, kapiyi bi kapatalim, bu elini yataga baglayan hemsireden bi kacalim, bu yogun bakim ziyaret suresi doldu diye beni cikarmaya calisanlardan bi kurtulalim, bak iste o zaman hersey duzelecek! Evde hallederiz, cay demlerim, kovboy filmleri izlersin pazar gunleri, gazete okursun, facebook bozuldu suna bi baksana dersin, bana cingene diye takilirsin, tv izlerken kanepede uyursun ustunu orterim, sabaha gecer! Evdeyiz cunku, eve donduk baba. Korkunc insanlar yok, birbiri ardina gelen gece gunduzu saymiyoruz, oylesine akip gidiyor iste hersey, hersey eskisi ve olmasi gerektigi gibi. Evdeyiz, rahatca uyu ve iyiles simdi.

Hastaneden cikmani ve eve donmeni gorememek; her halde, her dilde ve her dilsizlikte karsi kiyidan bile gorunen buyuk bir yara. Benim sanki uygulayacagim son bir tedavim vardi, evdeydi bu, gelemedin iste, sanki ben sana sessizce o kalabalik hastane duymadan diyecektim ki: “baba, lutfen ses cikarma, saklanalim burda, cok kotu seyler oldu”

Sonra biz seninle saklanacaktik, evde. Ev guvenliydi.

Sana aylarca yogun bakim ziyaretlerimde hep ayni sozu verdim, “iyilesiyorsun baba, lutfen dayan eve gidicez, benim ne zaman sozumu tutmadigimi gordun?” Cunku bu sozu vermek zorundaydim, aylardir bu yatakta biz olmadan bu yabanci insanlarla ne yapiyordun ki, yemek yemeden su icmeden? Su icemiyordum baba, sen icmedigin icin. Kana kana buz gibi bi su icmen icin hep dua ettim. En sevdigin yemekleri yemen icin. İste bi eve gelseydin, hallolacakti da…

Sonra sen giderken, 19 mayis’ti. Galatasaray sampiyon olmustu. O gun kutluyorlardi. Biz senin ardindan gidiyorduk, nereye? Hep tabutuna sarilip “beni affet” diye agladim. Sozumu tutamadigim icindi bu, ozur dilerim bu sozum seni umutlandirdi ve simdi gelemedigin icin uzduyse, ben de artik hic eve donmeyecegim, hangi eve gidersem gideyim, bu bir eve donus olmayacak baba, uzulme. Benim evim senin icinde oldugun herhangi bir yerdi. Dunya uzerinde oyle bir yer kalmadi. Sen yine de beni affet.