#geroepen | Explore Tumblr Posts and Blogs

devosopmaandag · 3 months

Text

Doodstijding

Binnen drie dagen kreeg ik drie keer een doodstijding. Dat woord drong zich op. Eerst kwam er het bericht dat J terminaal was. Ik schrok ervan, al meende ik al langer dat er iets met haar was. Toen kwam het onverwachte bericht dat G kanker had, enkele maanden na de dood van haar man. Er kwam geen bericht van de dood van Katja Krol. Enkele dagen terug stelde ik verbaasd vast dat de viskraam op de markt dicht was en eergisteren zagen we dat er kaarten waren opgehangen aan de gesloten voorgevel. Op de grond stond een prentje van 'De zoete vrouw' van de Sint Jan. Dichterbij gekomen werd het duidelijk. Nu weet ik dat ze op 33-jarige leeftijd plotseling is overleden. Doodstijdingen kunnen komen in de vorm van een rouwkaart, een e-mail, een WhatsApp-bericht of in de vorm van een gesloten viskraam.

Onlangs bespraken we met de filosofieleesgroep 'De toekomst van het sterven' van Marli Huijer, waarin ze onderzoekt hoe we omgaan met de dood, maar vooral met het ouder worden en wat voor maatschappelijke gevolgen het heeft dat we steeds ouder worden, steeds ouder willen worden. Er lijkt zelfs een onuitgesproken recht op zo oud mogelijk worden te zijn ontstaan. Het boek gaf aanleiding tot veel discussie. Iemand vond dat het boek sluipend normatief was, dat ze ons lezers voorhield hoe we moesten denken over dat oud worden. Ook werd haar kwalijk genomen dat ons eigen sterven zelfs politiek geduid werd. In ons leven zijn er maar een paar existentiële momenten. Ons sterven is daarvan de grootste. Daar niet vrij over kunnen beschikken raakt aan onze soevereiniteit. En dus begreep ik die kritiek wel. Maar toch voelde ik me geroepen om Huijer te verdedigen. Dat vrij kunnen beschikken is wel een privilege van de verzorgingsstaat waarin we leven, een privilege dat niet eindeloos is. Want er is toch ook zoiets als maatschappelijke verantwoordelijkheid? Of is het zo dat het eigen sterven door zijn absoluutheid daar toch van gevrijwaard moet zijn?

Huijer voert ook Hannah Arendts 'nataliteit' of 'geboortelijkheid' aan. Na onze eerste geboorte is er een tweede: het bewust intreden in de openbare wereld van cultuur en politiek. Keer op keer. Zo wordt steeds een nieuw begin gemaakt door nieuwe generaties, redeneert Huijer. Plaats maken voor nieuwe generaties, daarvan moeten we ons bewust zijn in ons streven steeds langer te willen leven. Daar voel ook ik een zeker ongemak. Over dat toegeworpen leven hadden we bij geboorte helemaal niets te zeggen, over het einde van dat leven zouden we toch zelf moeten kunnen beslissen. Dat kan een laten afglijden zijn, een afgeven, desnoods onwillig, of een afwerpen. We worden geboren met een doodstijding. Dat maakt van ons denkende wezens, en ja, ook morele wezens.

* 'De toekomst van het sterven' | Marli Huijer | Uitgeverij Pluim / De Groene Amsterdammer 2022

2 notes · View notes

havenpoort · 9 months

Text

Ontstaan zandsteenfabriek De Arnoud

In 1904 werd de Kunstzandsteenfabriek Arnoud opgericht. De duinen werden verder afgegraven ten behoeve van de zich uitbreidende bollenteelt. In deze fabriek werden stenen gemaakt voor bouw van woningen in de groeiende steden.

Het bedrijf ging later Van Herwaarden heten, maar hierover meer in een volgende aflevering van mijn blog.

De kalkzandsteenfabriek tussen Hillegom en Lisse, Arnoud, is wellicht de bekendste fabriek in de Bollenstreek. Het was een complex met een fabriek, arbeiderswoningen en een directiewoning gelegen aan het Elsbroekkanaal.

De ambitieuze Baron van Hardenbroek had grote plannen. Er was een nieuwe techniek om stenen te produceren. In 1881 werd in Berlijn patent verleend “op een werkwijze ter vervaardiging van kalkzandsteen door inwerking van hogedruk stoom op een mengsel van kalkhydraat en zand….”. Zand in overvloed, en kalk kon uit België aangevoerd worden.

Er moest nog wel een fabriek ontwikkeld worden. Men liet er geen gras over groeien: Op 24 sept. 1903 werd bij de kamer van Koophandel ingeschreven ‘Kunstzandsteenfabriek Arnoud’.

De fabriek komt bij het af te graven gebied tussen Hillegom en Lisse, dicht bij de Ringvaart. Het Veenenburg-Elsbroek kanaal wordt gegraven. Zand kon nu afgevoerd worden. In die tijd is praktisch alle transport over water. Transport met vrachtwagens kwam pas veel later. Dus materiaal voor de fabriek, kolen, kalk uit België, olie enz. werd aangevoerd met zeilschepen.

De productie van stenen begint in augustus 1904. De geproduceerde stenen werden ook per schip afgevoerd. We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen, maar toen De Arnoud begon was er geen waterleidingnet of elektriciteitsnet. Voor de fabricage van de stenen was stoom nodig en dus was er een eigen stoommachine en werd een generator aangedreven die voor verlichting en kracht zorgde.

De productie van stenen was meteen een succes en kwam in 1904 al op 7 ½ miljoen uit.

Wat zal het een bedrijvigheid geweest zijn bij de afgravingen, in en om de fabriek en bij de fabriekshaven. Veel handwerk, dus inderdaad was het goed voor de werkgelegenheid. Bedenk dat de holle wegen waar ds. Craandijk over rept nu meters boven het niveau van de bollenvelden liggen (Loosterweg, Veenenburgerlaan).

We kunnen ons dan voorstellen hoeveel zand met het handje is afgegraven en afgevoerd. De graaf Van Lynden op Keukenhof bleef onvermurwbaar. Zijn goed wordt niet afgezand. Denkelijk was de sfeer tussen de beide adellijke heren er niet beter op geworden.

Baron van Hardenbroek kan in 1904 worde benoemd tot voorzitter van de harddraverijvereniging in Lisse, maar hij bedankt voor de eer. Hij schrijft: ‘dat hem gebleken is dat er in deze gemeente een partij bestaat zoo kortzichtig en ondankbaar betreffende algemene diensten verricht in het belang der inwoners dat ik mij niet geroepen voel in andere opzichten het publiek aangenaam te zijn’. Bovendien bedankt hij voor de vereniging.

De afgravingen De productie van stenen stijgt in 1914 naar 22 ½ miljoen. De afgravingen vorderen gestaag richting landgoed Veenenburg. De familie Van Hardenbroek laat zich uitschrijven uit Lisse. Het gezin vertrekt naar de nieuwgebouwde villa “Uyt den Bosch” aan de rand van de Haarlemmerhout (later werd dit de kraamkliniek).

De afgravingen hebben dan Veenenburg bereikt en de villa wordt gesloopt. De afgravingen gingen blijkbaar vanaf het fabrieksterrein in noordelijke en zuidelijke richting. Omstreeks 1927 is het hele bos- en duingebied tussen Hillegom en Lisse afgegraven en omgevormd tot bollenland. Bollengrond was nog steeds schaars en de kopers en pachters waren er als de kippen bij. In 1924 was aan de Loosterweg grond voor ƒ11.000 per ha verkocht en aan de Leidschestraat voor ƒ12.000 per ha.

Wat namen van bedrijven die er gronden gingen bewerken: Veldhuijzen van Zanten, Nieuwenhuis, Driehuizen, De Graaff. Niet alles werd verkocht als bollengrond. Aannemer Janssen kocht in 1927 voor ƒ3975,- een stuk grond in de punt van de Veenenburgerlaan en de Leidsestraat van ruim 13 are.

Tussen Lisse en Hillegom is de afgraving compleet. De fabriek gaat door met afgraven en witte stenen produceren, het zand komt nu van Noordwijkerhout. Dat had weer gevolgen voor het landschap, grotere vaarten moesten gegraven tussen afgravingsgebied en fabriek.

Vaarten en bruggen werden bekostigd door de fabriek. Namen (bijv. Veenenburgbrug, Baron van Hardenbroekbrug, Veenenburg- Elsbroekkanaal) verwijzen nog naar deze afgravingstijd. Twee brugnamen verwijzen naar vroegere bewoners van de Wildernisse, nl. de Rammelaars (mannetjeskonijn) brug en de Hippelaars (vrouwtjeskonijn) brug.

Het prachtige golvende, ruige landschap werd vlak gemaakt. “De streek hier is er niet mooier door geworden”, moet ook de heer Van Herwaarden in een interview bij het 75-jarige bestaan van het bedrijf toegeven.

Maar in de strijd om het bestaan boden de bloembollen een aantrekkelijk perspectief. De mensen van ‘Aernoud’ trokken er op uit om grote terreinen te egaliseren. Dat gebeurde grondig waarbij onder anderen de ,omzuigmethode’ werd toegepast. Van soms 5 a 6 meter diepte werd een mengsel van water en prima zand opgepompt. De gronden werden afgevoerd naar de fabriek in de Leidsestraat om als grondstof te dienen bij de fabricage van kalkzandsteen.

Sinds de negentiende eeuw zijn de meest landinwaarts gelegen duinen afgegraven. Het zand was nodig voor de stedenbouw in de randstad.

De steenfabriek vóór en in de oorlog

In zijn algemeenheid gold destijds dat Van Hardenbroek (de baron), mede vanwege de verdere technische ontwikkeling van het kalkzandsteencomplex, al ver vóór de oorlog nauwe banden onderhield met zijn collega’s in Duitsland.

Hij was daar ook meerdere keren op bezoek en er waren in Hillegom ook tegenbezoeken van Duitse kalkzandsteenspecialisten, met wie vooral veel werd gediscussieerd over de verbetering van bet productieproces. Van Hardenbroek was duidelijk onder de indruk van de Duitse ‘Gründlichkeit’ en slagvaardigheid en toen Nederland in de jaren dertig in de crisis werd ondergedompeld, ontstond bij de baron meer en meer een afkeer tegen het economische beleid in ons land en hij stak dat niet onder stoelen of banken.

Zo correspondeerde hij uitgebreid met zijn in Zeist wonende neef, jonkheer mr. Huydecoper, die zich ook graag afzette tegen ‘de ellendige staatsbemoeiing in het industriële bedrijf’. Zij schreven uitgebreid met elkaar over dit onderwerp. Een paar passages.

“De tijden zijn anders geworden ofwel veel slechter dan destijds mocht worden verwacht. Het was beginjaren twintig ondenkbaar dat het rood-roomsche regime, dat ons nationaal vermogen door verpolitiekheid opsoupeerde, zoo lang zoude aanhouden en zelfs thans nog niet van de baan is. (…)Ik zie in Den Haag veel achter de schermen en ik ben wel gedwongen van alle wetten kennis te nemen en veelal er tegen op te trekken. Mijn conclusie is dat Colijn wel goed wil, maar tegen de rest niet op kan. In een andere brief- gedateerd 3 april 1939- schreef hij: De rede van Romme heb ik ook aangehoord en mij geërgerd aan toon en stem en het zoo duidelijke gebazel voor de balie. Natuurlijk ben ik al lang bezig bij den Premier over mijn geval, doch de premier kan zeer weinig doen om zich niet zelf politiek helemaal onmogelijk te maken. Hij zit geheel onder (de plak van) zijn roomsche ministers. En wat deze willen?

Onder de clique van de Socialisten den volke duidelijk maken, dat men bij hen kan krijgen wat men bij de nazi’s krijgt. Inmiddels doen zij met het afvlakken naar het mindere alles beroerder dan de nazi ‘s, die – met al hun fouten – toch in elk geval het beste laten werken en de efficiency hoog houden” .

Als blijkt dat hij in de Tweede Wereldoorlog fout is geweest, wordt Arnoud graag en snel vergeten. Hij wordt berecht en veroordeeld en verdwijnt in de gevangenis. Zijn fabriek wordt hem ontnomen. De oprichter van de kalkzandsteenfabriek, baron Arnoud Hendrik van Hardenbroek van Ammerstol, was namelijk fout in de oorlog. Omdat hij in de oorlogsjaren stenen leverde aan de Duitsers, die daarmee natuurlijk geen vakantiehuisjes bouwden, werd hij na de bevrijding gearresteerd en vervolgd wegens hulp aan de vijand in oorlogstijd. In oktober 1946 diende zijn zaak voor het Bijzonder Gerechtshof in Amsterdam. Hij werd veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf met aftrek van voorarrest.

Uit dat vonnis kan men concluderen dat hij niet werd beschouwd als een grote vis. Niettemin is zijn met de Duitsers sympathiserende houding geen reden om trots te zijn op deze Hillegommer. Merkwaardig is wel dat zijn zoon Gijsbert (1903), die ook in de directie van de fabriek zat, ongemoeid werd gelaten.

Alleen de sloot naast de steenfabriek draagt in de volksmond nog zijn naam: de Arnoudsloot.

En dan nog dit. Van Hardenbroek was weliswaar pro-Duits, maar toch ook wel zo zakelijk dat hij in de tijd van de mobilisatie in de omgeving van Noordwijkerhout land verhuurde waarop Nederlandse troepen hun oefeningen konden houden.

Baron Arnoud was geen vriend van de Britten, die rond 1900 de door de Boeren bewoonde Zuid Afrikaanse provincies Transvaal en Oranje Vrijstaat met de vele, grote goudvelden probeerden in te lijven. Hij stond aan de kant van de Boeren (landbouwers uit vele Europese landen waaronder Nederland), die voor hun vrijheid vochten.

Baron van Hardenbroek is in Haarlem gestorven op l juli 1947, dus ruim een halfjaar na zijn veroordeling. Verdriet was hem niet bespaard gebleven. Hij verloor zijn eerste vrouw, Cecilia Leembruggen, bij wie hij twee kinderen had. Hij hertrouwde met haar jongste zus die hem nog drie kinderen schonk. De oudste, Alfer Arnoud, kwam in februari 1945 in Duitsland om bij een bombardement. De jongste, Aleid Ingeborg, die in het Nederlandse verzet zat, stierf in april 1945 in een Duits concentratiekamp. (Hans Smulders/met dank aan Arie den Hoed)

25-7-2023

#geschiedenis #keukenhof #sassenheim #lisse #awd #haarlem #Hillegom #zand

4 notes · View notes

gewoonkarin · 1 year

Text

Een uitvaart verder. Ome Frans heeft zijn leven losgelaten om weer bij tante Marij te zijn. Dat weer samen zijn vind ik een troostende gedachte voor hen die hij achter liet. Hij lag al een hele tijd in bed, jaren. Soms komt de dood als geroepen denk ik dan.

Ik merk dat ik, na alle levensverliezen binnen ons eigen gezin, minder voel bij andermans leed en verdriet. Ik vind het erg, triest laat soms een traan om weer door te gaan. Ik vroeg me af of ik harder ben geworden maar dat is het niet. Onbewust kies je voor jezelf, eigen rouw gaat voor. Vooral eigen leven gaat voor. Als ik me alle leed om me heen aan moet trekken of er iets mee of aan moet doen ben ik alleen maar moe en verdrietig. Toen ons ma ziek werd en haar leven verloor, toen Paul het leven los moest laten en ons pa er stiekem tussen uit kneep was er bijna niemand die aan mij vroeg hoe het met mij ging. Ons ma sprak het wel eens uit, dat iedereen vond dat ze zo sterk was. Het besef van geen keuze en het begrip kracht naar kruis.

Mensen ervaren het als zeuren als je niet de kracht toont. Ik doe dat ook. Even zwelgen is prima maar dan bij voorkeur bij hen die je lief hebben zonder verwachtingen. Ik zie op de tuin wat er gebeurt als je tegen iedereen loopt te klagen. Dan duiken ze in schuur, kas en tunnel als ze je aan zien komen. Op de vraag "hoeist" zeg je "goed" in het dagelijks leven. Met uitzondering tegen dat kleine groepje mensen met oprechte belangstelling.

Gelukkig gaat het meestal ook goed.

5 notes · View notes

tistje · 2 years

Text

'Autistisch niet hetzelfde als talent voor technologie, wetenschap of computers' ... autisme en werk

‘Autistisch niet hetzelfde als talent voor technologie, wetenschap of computers’ … autisme en werk

Foto van Nanda Firdaus op Unsplash Een van de vaak herhaalde clichés dat twintig jaar geleden door de Universiteit van Cambridge in het leven zou zijn geroepen, is dat autistische werknemers het best passen in een wetenschappelijke of technologische arbeidsomgeving. Vrijwel altijd als autisme in de media komt, wordt dit cliché in een of andere variatie herhaald. Toch verschijnen er steeds meer…

View On WordPress

#autisme #autistisch #computers #creativiteit #discipline #grafisch #kunst #technologie

10 notes · View notes

booksrenards · 2 years

Text

Leesdagboek #1 hfdstk 6-10

Billy en haar baas (Matthew) vliegen naar Londen, in Londen pleegt Billy een geweldige prestatie op een conferentie. Om dat te vieren gaan Billy en Matthew uit eten in ‘Chinatown’. Billy ziet een nieuwe kant van Matthew en leert hem beter kennen doorheen het diner. Een dat ze terug zijn in het hotel krijgt Billy plots de neiging om Matthew te kussen. Dat doet ze en laten we zeggen dat ze niet alleen bij dat stoppen ;).

Dan in hoofdstuk 7 krijgen we Carmens perspectief, ik weet nog niet wie ze is. Maar ze heeft iets te maken met Matthew, ze krijgt namelijk een brief waarin Matthew zegt: “Lieve carmen, we hebben een mooie dag gehad, maar we missen je. Ik tel de dagen tot dat je weer bij ons bent. Hou van je, Matthew.” Wat betekent dit voor Billy en Matthews relatie geen idee.

In hoofdstuk acht komt Billy terug naar Amsterdam met een rot gevoel en wilt met Matthew bespreken of er iets verder gaat gebeuren in hun relatie. Ze bespreken het, er wordt gehuild er wordt geroepen maar ze komen tot een akkoord dat ze elkaar echt tof vinden en dat ze met elkaar willen uitgaan. Ze spreken af om donderdag avond iets te doen omdat weekenden voor Matthew moeilijk zijn.

Hoofdstuk 9 is een schattig kort hoofdstukje waarin Billy en Matthew een geweldige tijd hebben om hun date. Jammer genoeg is die iets korter dan wat Billy had verwacht Matthew moet snel weg omdat een of andere 'Nina' belt.

#boek1

2 notes · View notes

cindy-vandervelpen · 2 years

Photo

Een maand.

Ik schrijf alweer een nieuwe post. Een avond waarop alles terugkomt. Ik beleef het opnieuw. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil het van me afschrijven, dit werkt therapeutisch. Mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten delen. Wie dit te zwaar vindt, hoeft dit niet te lezen.

Een maand lijkt lang en kort tegelijk. Als je met twee gaat werken en je ziet de lonen binnenkomen, lijkt het alsof je de wereld aankan. Als eens alle rekeningen betaald zijn, is die som jammer genoeg al goed geslonken. Mijn aankoopjes bij bol.com en Veepee moet je natuurlijk ook meetellen, sorry, Robin. 😆 Als je uitkijkt naar je nieuw loon en dus nieuw shoptegoed, kan een maand lang duren.

En toch. Exact één maand geleden begon voor ons de nachtmerrie. 10 dagen, 10 dagen na het nieuws dat er geen beterschap op komst was, heb je ons voorgoed verlaten. Vanavond beleef ik alles opnieuw. Hoe we de dokter van wacht en de thuisverpleegkundige belden. Hoe we plots doorhadden dat je te veel sliep en te versuft was. Hoe de ambulance en mug toekwamen. De lichten in het donker, de gele en groene pakken die binnenkwamen. We voelden ons klein, heel klein. We hadden hoop. Tot ze zeiden dat je niet meer wakker zou worden. Toch beslisten we om je naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar zouden we ons gesterkt voelen. De ambulanciers die je met de grootste zorg op de brancard legden. De kamer was te klein dus ze moesten je dragen. Een lappenpop. Meer was je niet meer. Voor ons wel. Onze papa. Opa. Mama haar man.

Ik zie de ambulance wegrijden. De lichten vervaagden in de duisternis. Daar ging je. Op weg naar de plaats waar je zou overlijden. Kippenvel over heel mijn lichaam. Angst. Verdriet. Wanhoop. Hoop.

We reden jullie achterna en wilden zo snel mogelijk bij je zijn. Voor we bij je mochten, werden we bij de assistent op spoed geroepen. Een kleine, kille, koude kamer met een tafel in het midden en een doos zakdoeken erop. De spanning en stress die ik toen voelde, gingen door elke ader van mijn lichaam.

Jou zien, met buisjes, een masker en draadjes en computers om je heen. En toch. Mooi. Mama, Tina en ik rond jou. "Komaan papa, word nog even wakker." De pijn die toen door me ging, voel ik opnieuw. En toch, nadien genoot ik van een lekkere koffie. Hopend op een betere nacht en dag.

Zaterdag 10 uur. We hadden met 4 in de auto geslapen. Tina, Arno, Robin en ik. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, was ik geradbraakt. Wij allemaal. De komende uren waren cruciaal en we hadden hoop. Weer veel hoop.

We mochten bij je. Allemaal. Op de intensieve spoedkamer. Als Tina en ik naast je kwamen staan, ging je hartslag de hoogte in. Je hoorde ons. Maar reageren ging niet meer. De supervisor kwam binnen met een bedrukt gezicht. "Het spijt me..." De rest van de zin hoorden we nauwelijks. Je ziet het gebeuren in Chicago Med, maar niet in je eigen leven. We mochten vragen stellen en kregen antwoorden. Je werd naar een kamer gebracht en we brachten onze familie en jouw vrienden op de hoogte. Mooi. Ontroerend mooi hoe ze jou nog kwamen bezoeken. Je moet gevoeld hebben dat ze daar waren. En wij.

Om kwart over 5 is de laatste vriend vertrokken. We zaten daar met 6. Mama en jij, Tina en Arno en Robin en ik. We praatten over het weer en over het broodje dat we gegeten hadden. Gek hoe de wereld kan doordraaien. Om 5 voor 6 wou ik gaan wandelen. Ik had nood aan frisse lucht. "Wat zou papa zeggen als ik ga wandelen?", vroeg ik nog. Mama zei dat ik moest gaan. Toch ging ik nog naar het toilet. Ik kwam terug en zag je stilletjes wegglijden. Je ademde nog. Oef. Tot die ene, laatste keer. Jouw borst ging niet meer omhoog. Je voelde dat het goed was. We stonden rond jou en hebben je vergezeld naar je laatste, lange reis.

Een maand lijkt lang, maar voor ons is het kort. De pijn is rauw. Het verdriet doet pijn. En toch. We doen ons best. We genieten van de kleine, mooie dingen. Maar er blijft een waas over ons hangen. Het leven draait door, maar voor ons is het niet meer hetzelfde. Het is niet alleen het verdriet om jouw heengaan, maar ook de beelden en momenten die eraan vooraf gingen. Het jarenlange zorgen. We moeten even tot rust komen. En dat doen we. We nemen onze tijd want... een maand is niet lang.

3 notes · View notes

keynewssuriname · 3 days

Text

Ongeveer 200 bewoners Livorno doen mee aan stille loop voor aanpak criminaliteit

De buurtbewoners van de Pierpontweg hebben met de stille loop een duidelijk signaal gegeven naar de samenleving en de regering. "We moeten de handen ineen slaan en op elkaar gaan letten en voor elkaar opkomen", zegt Said William, oom van Riaaz Kadier die ook met de stille loop heeft meegelopen. Kadier werd op brute wijze vermoord, nadat hij zijn moeder probeerde te redden tijdens een roofoverval. Twee mannen die een vuistvuurwapen en een mes bij zich hadden, hadden de moeder van Kadier vastgepakt. De moeder zag kans om hulp te roepen, Kadier ging op het gegil van zijn moeder af. Kadier probeerde zijn moeder te bevrijden en dat was hem ook gelukt. Hij werd daarna door een van de gewapende mannen met een mes in zijn rug gestoken. De daders zijn toen gevlucht en zijn weggegaan met een tas met daarin een mobiele telefoon en geld. Een van de buurtbewoners van de Pierpontweg zegt het schandalig te noemen dat men in eigen huis en op klaarlichte dag zich niet meer veilig voelt. "We waren geschokt toen we het hoorden. Op klaarlichte dag waren de mensen het huis binnen gevallen. We leven hier goed met elkaar en letten ook op elkaar", zegt de buurtbewoner. Hij hoopt dat er met de loop aandacht voor veiligheid komt vanuit de regering en dat er kordaat wordt opgetreden. Ook de straffen moeten volgens hem harder, zodat criminelen beter nadenken alvorens ze over gaan tot criminele handelingen. DNA-parlementariër en lid van de VHP, Reshma Mangre, was ook bij de stille loop aanwezig. Mangre komt zelf uit de buurt en heeft Kadier persoonlijk gekend. Ze voelde zich geroepen om mee te lopen, hoewel in DNA nog een vergadering werd gehouden. "Wat we nu kunnen doen is meeleven met de mensen en de nodige ondersteuning geven, want hieruit moeten ze kracht putten. Dit mag niemand meer overkomen, de regering moet harder gaan werken om de criminaliteit in te dammen." Vanuit de samenleving wordt er al enige tijd geroepen om de criminaliteit harder aan te pakken. Er zijn volgens de minister van Justitie en Politie, Kenneth Amoksi, enkele concrete zaken ingevoerd zoals het verhogen van surveillance. Er wordt ook al enige tijd gesproken over een veiligheidsplan, maar Mangre geeft aan dat er nu daden moeten komen vanuit de overheid en niet alleen blijven praten over criminaliteit. "Met deze stille loop is er een duidelijk signaal gegeven dat dit niet meer kan." Er moet volgens Mangre betere prioriteiten gesteld worden als het gaat om het waarborgen van veiligheid bij de samenleving. De politica geeft aan dat er vanuit DNA ook voor verruiming van middelen voor veiligheid wordt gepleit. "Er moeten meer middelen vrijgemaakt worden. We moeten niet sollen met de veiligheid van burgers", zegt Mangre duidelijk. Ze herhaalt dat de regering de daad bij het woord moet voegen om het vertrouwen in veiligheid bij de samenleving weer te hebben. William sprak aan het eind van de loop zijn dank uit voor het initiatief van de buurtbewoners. Het gebaar heeft duidelijk als steun geboden aan de weduwe en overige familieleden van Kadier. De loop had als eindpunt het huis van Kadier zijn moeder. Buurtbewoners hebben bloemen en kaarsen gelegd onder een manjaboom op het erf van Kadier. "Laten we goed met elkaar blijven leven en op elkaar blijven letten. Wij moeten ervoor waken dat dit niet meer gebeurd", aldus William. Read the full article

0 notes

nieuwsvoordeondernemer · 8 days

Link

0 notes

erikvelema · 1 month

Text

Generaties

View On WordPress

0 notes

the10statecelebrationtour · 21 days

Text

Muscle Shoals (en FAME)

In 1969 besloten enkele talentvolle sessiemuzikanten van de FAME Recording Studios om hun eigen studio te beginnen: Muscle Shoals Sound Studio. Ze zochten en vonden een succesvolle zakenpartner in de persoon van Jerry Wexler, die eerder als journalist de term 'Rhythm and Blues' in het leven had geroepen, zo hadden we recent in het BB King Museum geleerd. De vier topmuzikanten - de drummer mag zelfs tot een van de besten aller tijden worden gerekend - bouwden hun bestaan op als begeleidingsband van vele, vele topartiesten, waaronder Paul Simon, Bob Seger, Joe Cocker, Rod Stewart en vele anderen. Ook the Rolling Stones waren hier regelmatig te vinden voor opnames (maar hadden geen begeleiding van the Swampers nodig), datzelfde geldt voor Lynyrd Skynyrd, die hier in Alabama een thuiswedsttijd speelden. Alleen Motown produceerde meer hitrecords dan Muscle Shoals. Bij voorkeur werden songs in een of twee takes opgenomen door the Swampers.

Onze laatste stop deze reis was een bezoek aan Muscle Shoals. Terrell Benton was onze gids, Terrell had geweldige verhalen en vertelde deze geweldig. Van de vier oprichters, the Muscle Shoals Rhythm Section, bijgenaamd the Swampers, kwam David Hood, de bassist nog steeds regelmatig langs en in vroegere jaren had Tyrrell ook de andere bandleden/oprichters meermaals kunnen spreken. We kwamen zonder al te hoge verwachtingen, maar deze rondleiding bleek een uitsmijter van jewelste deze reis, een uitroepteken! Muscle Shoals was enige tijd uitgeweken naar een nieuwe locatie, waar o.a. Dire Straits het album Communiqué opnam, maar tegenwoordig is de oude locatie aan 3614 Jackson Highway weer in gebruik. Binnenkort komt de Nederlandse band Dewolff hier hun nieuwe plaat opnemen, dat moet een hele goeie worden!

Na afloop zijn we ook nog even langs gereden bij FAME Recording Studios, dat bleek vlakbij te zijn. Helaas geen rondleiding, maar wat een verrassing, in deze studio blijken tot op de dag van vandaag vele topartiesten hun muziek op te nemen, waaronder Jason Isbell & The 400 Unit, the Drive-by Truckers en Band of Horses. Wow! Mooi extraatje na de fantastische tour door Muscle Shoals.

0 notes

regioonlineofficial · 1 month

Text

Er moeten nog een paar dingen geregeld worden, maar als alles mee zit rijden er van mei tot en met oktober 2024 twee elektrische treintjes in Weert. De vurige wens van het Toeristisch Platform Weert en vereniging ijzerenmanweert.nl gaat hiermee waarschijnlijk in vervulling. De bedoeling is dat deze treintjes vanaf dit voorjaar elke dag van Vakantiepark Weerterbergen via het IJzeren Man-gebied richting het Blauwe Meertje naar de historische binnenstad van Weert en terug rijden. In het weekend, op feestdagen en in de vakanties zullen er twee toeristentreintjes worden ingezet. Verbinding maken tussen mooie plekken met treintje Jaarlijks verblijven er honderdduizenden toeristen op Vakantiepark Weerterbergen. Deze toeristische hotspot ligt ruim vier kilometer van de binnenstad af. Voor veel bezoekers is deze afstand te ver om te lopen. Er is ook geen bushalte in de buurt. Eenmaal de auto gepakt, is de keuze voor een andere stad ook snel gemaakt. Wethouder Martijn van den Heuvel (Recreatie en Toerisme): “Door een toeristentreintje op en neer te laten pendelen, kunnen gasten van het vakantiepark op een laagdrempelige manier een keertje naar de Weerter binnenstad voor een middagje shoppen of naar het IJzeren Man-gebied voor een mooie wandeling of een bezoek aan de vele activiteiten in dit gebied”. Vereniging is aan zet Het college van B&W heeft een incidentele subsidie van maximaal € 65.102,- beschikbaar gesteld aan vereniging ijzerenmanweert.nl. Deze vereniging gaat het toeristentreintje exploiteren. Hiervoor is een aparte werkgroep in het leven geroepen. Deze werkgroep is verantwoordelijk voor de exploitatie, route, opstapplaatsen, communicatie en dienstregeling. Er wordt nog gezocht naar vrijwillige chauffeurs. Geïnteresseerden kunnen zich melden bij de vereniging door een mail te sturen naar: [email protected]. Jos Coumans (voorzitter vereniging ijzerenmanweert.nl): “Het toeristentreintje verbindt de verblijftoeristen met de binnenstad, maar het verbindt ook de ondernemers met de gemeente Weert. Dit treintje is hiervan het eerste tastbare resultaat. Het Toeristisch Platform Weert heeft hierin het voortouw genomen”. Investeren in recreatie en toerisme Deze subsidie komt uit het potje van de extra opbrengst van de toeristenbelasting en wordt zo dus weer terug geïnvesteerd in de toeristische sector. Jaarlijks heeft het Toeristisch Platform Weert een budget om de recreatieve en toeristische sector te versterken. Voorbeelden zijn het verbinden van reeds aanwezige elementen (cultuur, educatief en voorzieningen), het ontwikkelen van themagerichte activiteiten en uitdragen en versterken van natuurwaarden en cultureel erfgoed. Ondernemers, inwoners, stichtingen of verenigingen kunnen ideeën indienen bij het Toeristisch Platform Weert. Belangrijke voorwaarden zijn dat het plan de sector versterkt in samenwerking met anderen en er minimaal cofinanciering van 25% beschikbaar is. Meer informatie hierover is verkrijgbaar bij Caroline Schrurs: [email protected] Vervolg Naar verwachting zal komende meivakantie het toeristentreintje voor het eerst gaan rijden. Na het eerste loopjaar van het treintje volgt een evaluatie. In overleg met het Toeristisch Platform Weert en vereniging ijzerenmanweert.nl wordt dan bekeken of het toeristentreintje een vervolg krijgt.

1 note · View note

peterpijls1965 · 1 month

Text

De goddelijke vonk

De Gnosis wordt wel kennis van het hart genoemd, intuïtief weten en groei van de ziel inbegrepen. Sinds de ontdekking van de Nag Hammadi-rollen in 1947 in Egypte werd de Gnosis in het Westen een cultus. Er werd gevochten om het publicatierecht van buiten de bijbel gehouden evangeliën, die een totaal nieuwe kijk op Jezus en het vroege christendom zouden onthullen.

Dat gaat voorbij aan de essentie van de Gnosis. Kennis, betekent dat in het Grieks. Die niet kan bestaan zonder het begrip dat eenieder een goddelijke vonk in zich draagt. En een permanent gevecht levert tussen goed en kwaad, licht en donker.

De veelbesproken en al kapot geïnterpreteerde Nag Hammadi-rollen werden door Bedoeïenen ontdekt in kurkdroge grotten. Ze vertegenwoordigen vijftig vroege christelijke teksten. Veel ging verloren, andere tekstrollen en -vellen werden verkocht aan archeologen en charlatans. De handel in fragmenten gaat door.

Vooral het gnostische Evangelie Van Thomas is veelbesproken. Maar dat van Judas ook. De teksten zouden een heel nieuwe Jezus tonen en hem uitspraken toedichten die niet te lezen zijn in het ons bekende Nieuwe Testament.

De Gnosis nodigt uit tot zelfstandig nadenken. De natuurlijke tegenstellingen in de mens moet hij zelf oplossen. De Perzisch-gnostische profeet Mani (216-276) belichaamde dat dualisme. Mani zag twee rijken vanaf den beginne tegenover elkaar staan: dat van het licht en dat van de duisternis, het goede tegenover het kwade. Het rijk van God met haar vier kernaanzichten zuiverheid, licht, kracht en wijsheid. Verbonden met verstand, denken, inzicht, gedachte en overleg.

Helaas noemde Mani zich Apostel van Jezus Christus. Strijdig met de essentie van de Gnosis roept Mani Jezus uit tot een onafscheidelijke metgezel, de lichtgestalte Jezus, die de twee tot één brengt.

Dat is in tegenspraak met de Christus die we kennen uit het officiële Bijbelboek Mattheüs. Een wat hysterische sektariër die beweert dat hij helemaal niet gekomen is om vrede op aarde te brengen. Hij kwam om zijn wil met het zwaard op te leggen aan iedere niet-volgeling. Dat gebeurde op grote schaal. Daarom ben ik uiteindelijk katholiek gedoopt zonder inspraak.

Daarbij komt dat diverse Schriftgeleerden Boeddhistische invloeden vermoeden in de Gnosis, en nog wat input uit diverse historische stadia van ruimdenkendheid uit diverse windstreken.

Feit is wel dat het Gnostische Manicheïsme nog steeds voorkomt in wat nu Iran heet, en trouwens marginaal ook elders ter wereld. In diverse afgelegen Chinese gebieden zou het Manicheïsme nog bestaan, in plaatselijke vertakkingen waarover weinig bekend is.

Gnostische oude kunst uit China toont wel aan dat het Manicheïsme daar in bepaalde gebieden toonaangevend moet zijn geweest, met zichtbare Chinees-religieuze invloeden. Op een andere antieke prent zag ik trouwens dat de Gnostische Profeet Mani werd opgehangen, zo te zien door buitenlandse soldaten.

Ondertussen schreef de Gnostische geleerde Valentinus: ´Daarom is iemand die Gnosis heeft, iemand met iets van boven in zich. Als hij geroepen wordt, hoort hij, antwoordt hij. Hij keert zich tot Hem, die hem roept en hij stijgt naar hem omhoog. Hij weet wat het betekent dat hij geroepen wordt. Nu hij de Gnosis heeft, volbrengt hij de Wil van Hem die hem geroepen heeft en begeert hem te behagen. Hem wordt de ruste geschonken, hij eigent zich zijn naam toe. Wie zo Gnosis bezit, weet vanwaar hij komt en waarheen hij gaat. Hij wordt zich dat bewust, zoals iemand die dronken is geweest bijkomt uit zijn bedwelming, tot zichzelf komt en zijn zaken weer op orde brengt.´

0 notes

dickvanas · 2 months

Text

Hoyte van Hoytema populair bij de Oscars: 'Zal me altijd bijblijven'

Sommige sterren die zondagavond in Los Angeles een Oscar in ontvangst mochten nemen, waren daar backstage nog wat beduusd van. Anderen, zoals Nederlander Hoyte van Hoytema, hadden al wel een vermoeden dat ze mogelijkerwijs in de prijzen zouden vallen. “Maar dat kun je natuurlijk niet gaan verwachten.”

Dat Hoyte van Hoytema torenhoge favoriet was voor de Oscar voor cinematografie was de Nederlander zelf ook niet ontgaan. Toch wilde hij er niet vanuit gaan dat hij er met de Academy Award vandoor zou gaan. „Ik had de afgelopen maanden al redelijk wat gewonnen voor deze film, dus dan weet je dat de kans er is”, vertelt de 52-jarige zondagavond bij het verlaten van de Oscarceremonie in Los Angeles aan De Telegraaf, het glimmende gouden beeldje stevig in de hand. „Maar goed, je kunt dat natuurlijk niet gaan verwachten.”

Toch was het wel degelijk Van Hoytema’s naam die een paar uur eerder werd geroepen bij de bekendmaking van de winnaars, voor zijn werk aan epos Oppenheimer, een film van regisseur Christopher Nolan over de maker van de eerste atoombom.

Populair

Wie een Oscar wint, doet traditiegetrouw daarna de persruimte achter het Dolby Theatre aan om enkele vragen te beantwoorden. Van Hoytema bleek daar ook zeer populair bij media uit Zweden, het land waar hij zijn carrière begon voordat hij rond 2010 de overstap maakte naar Hollywood. De cameraman vertelde dat zijn aanpak niet veel veranderd is sinds zijn tijd in Scandinavië. „Er is in Amerika meer budget natuurlijk, maar hoe je een verhaal vertelt is niet heel anders. Dat is een van de dingen die zo mooi zijn aan met Chris werken; hij ziet het camerawerk ook graag intiem en persoonlijk. Daardoor voelt het met hem altijd alsof je een kleine film maakt, maar dan op een enorme schaal.”

Oppenheimer won naast die van Van Hoytema nog zes Oscars, waaronder de hoofdprijs: the Academy Award voor beste film. Tijdens zijn persmoment blikte regisseur en producent Nolan terug op de dag waarop hij de eerste camerabeelden van Van Hoytema voor Oppenheimer zag. „We hadden een uitgebreide testshoot gedaan en speelden die af op IMAX-formaat. Het moment waarop ik voor het eerst de cast in hun kostuums en make-up zag, en zag wat Hoyte met deze film kon qua camerawerk, dat zal me altijd bijblijven.”

Eerste keer

Het was voor zowel Van Hoytema als Nolan de eerste keer dat zij Oscars in ontvangst mochten nemen, en daarin waren zij niet de enigen. Ook hun hoofdrolspeler Cillian Murphy haalde het beeldje voor het eerst op, net als Da’Vine Joy Randolph, die de Oscar won voor beste actrice in een bijrol in The holdovers. Randolph stak in haar interview niet onder stoelen of banken hoe blij ze was dat ze nu wereldwijd als Oscarwinnares te zien was. „Ik keek vroeger altijd naar de Oscars, maar ik zag nooit iemand zoals ik. Het gaf me een beeld van hoe succes eruitziet, en ik heb lang het idee gehad dat ik me daarnaar moest vormen. Maar dat hoeft niet, ik heb er uiteindelijk voor gekozen mezelf te blijven en ik sta hier nu ook.”

Met haar 22 jaar besprak zangeres Billie Eilish al voor de tweede keer op het podium haar Oscarwinst, deze keer voor het nummer What was I made for? uit de film Barbie. Gevraagd naar advies voor jonge muzikanten antwoordde de Amerikaanse, sinds zondagavond de jongste persoon met twee Oscars in de kast ooit, juist dat mensen de tijd moeten nemen om erachter te komen wat ze willen. „Mijn advies zou zijn: doe het niet voor anderen. Doe het niet voor prijzen of om beroemd te worden. Maar doe iets wat je passie is, wat je trots maakt, wat je een goed gevoel geeft. Je hebt alle tijd, neem die om erachter te komen wat je echt wil doen.”

Opengescheurd

Ook Emma Stone haalde zondag haar tweede Oscar op, voor haar rol in Poor things. De actrice ging in veel voorspellingen nek-aan-nek met Lily Gladstone uit Killers of the flower moon. Toch was het ogenblik waarop haar naam klonk waarschijnlijk niet het meest onverwachte moment van de avond voor Stone. Even daarvoor scheurde haar jurk namelijk open, waardoor ze haar speech afsloot met een verzoek aan de aanwezigen vooral niet naar de achterkant van haar outfit te kijken.

In de persruimte hoefde Stone niets meer te bedekken. „Ze hebben me er gewoon net even weer ingenaaid”, lachte de actrice over haar Louis Vuitton-creatie. „Hij moet echt los zijn gegaan toen Ryan Gosling optrad met I’m just Ken, ik ging daar redelijk los bij en dan kan zoiets gebeuren.” De schok rond haar Oscarwinst was blijvender. „Volgens mij had ik een kleine black-out toen dat gebeurde. En ik denk dat ik nog wel even op mijn benen blijf staan trillen.”

(Door Dick van As)

0 notes