#i think hes just got the one big eye. and shamura had a 5th one that got mangled with the rest of their scalp | Explore Tumblr Posts and Blogs

nayialovecat · 1 year

Text

Narinder and Forneus - first meeting

I've noticed that a lot of people who explain how Forneus got her sons blame Narinder. Most, however, assume that she was forced to do so. I've already had questions if this is the case in my AU as well. I decided to answer today with a fragment of a chapter written during my larynx disease, which has been going on for a week now (I feel like I'm constantly suffering from neverending diseases lately). This is the first chapter of Redemption Volume 5 - "Narinder's Past".

I hope you'll like Narinder, who already starts to feel that his siblings are up to something, but he's still that mean, mischievous cat you had the opportunity to meet in the previous fragment about his past (that is later in the novel, I wrote that it was 4th vol, but now it's also 5th, but earlier in chronology).

And… apart from a few sketches, this is the first official appearance of my Forneus. Still so shy and innocent…

--------------------------

Chapter 1 - The greatest sacrifice (fragment)

Narinder rounded around the throne room. He was restless, almost angry... Angry that he had to deal with this nonsense - but his high priest insisted that he recieved his followers and at least listen to their requests. He hated it. It wasn't he who was here for them - it was they who were here for him, and they should remember that. Unlucky were those who encountered his particularly bad mood. If they had a bit of luck in their bad luck, they walked away with nothing. If not, and the great god Narinder was hungry in that moment... Livingfield's domain was the most frequent performer of sacrifice rituals of all (unless you count the strange mating and family rituals of the spiders of Shamura's domain).

Today his mood was even meaner than usual. He couldn't stop thinking about his strange vision. It frightened him. It confused him. It caused a strange... a strange kind of anxiety that he had not felt before. So much so that he was afraid to open his third eye in fear of being treated to another vision. And worst of all - he couldn't tell anyone about it, not even Shamura. He had to unravel it himself, only he wasn't sure how. He needed a soothsayer, he needed an oracle, someone who knew better how to read the future - and would maintain discretion if anything happened. Someone who doesn't like Shamura, so he won't tell him. Someone like... big birds. The thought flashed through Narinder's head, and he stood up, ready to leave the room and set off in search of the fraked out tarotist. But then a voice sounded at the gate of the throne room: "The female cat Forneus from Anura's domain asked for an audience."

He growled under his breath and probably would have dismissed the supplicant if it weren't for three facts conveyed to him by the brief announcement: she was a female, she was a species of cat just like him, and also: she was from Anura. In his visions, he saw Heket. He waved his tail somewhat in irritation, but somewhat with intrigue.

"Let her come in," he finally decided.

The supplicant was allowed into the throne room. Narinder raised his eyebrows in amazement. It was the first time he had seen such a fat cat. Until now, he had only seen such fatties as old elder of the family, whose fatness was earned by their descendants up to the third generation, or females who had several litters of children behind them. He sniffed his nose, but had no doubt. This one here hadn't even made it yet... He tilted his head.

She tentatively walked closer. She was trembling slightly. Her yellow robes with Heket symbols stood out against the dark stone of which the palace of the god of life and death was built. She bowed low.

"Very well, you have made me curious enough to listen to you before I refuse you," Narinder announced, hearing her thoughts and observing her appeal. She raised her eyes and trembled. "But let's start with this... what is the cat doing within the range of my sister's faith? It seemed to me that I seized all..."

"Family... My father's family has lived and served the Anura domain for generations," Forneus whispered. He pulled his nose. He croaked. "Are you a hybrid?" She shook her head. "My mother was also a female cat..."

"In view of this, my oversight," he snorted, and then sank deeper into his throne. "Well, speak up now... make your preposterous request... And I will observe your ridiculous appearance and come up with some malicious comment on it, with which I will bid you farewell..."

"Lord of Livingfield, Bishop Narinder," Forneus decided to ignore the comment of the cat god "I come to you with a request that has already been denied by Heket and Leshy in the hope that perhaps you will listen, be willing to listen and grant my request..."

"Oh, something that neither Leshy nor Heket were willing to do? It's starting to get interesting," mocked the god. "Let's see why I should not refuse."

"I am... a female. I have already turned thirty years old. But I have failed to... well... to interest anyone in myself. Which probably doesn't surprise you..."

"Not a bit," he admitted. "I have never seen such a fat cat in my life."

She swallowed the commentary, not letting the tears flow. She knew she was fat and ugly. And she had been warned that Narinder was the most malicious and direct of not only all the gods, but all the cats. And the cats were very malicious.

"But I do not desire a male... what I desire... is a child."

"Then you have a problem. Without a male you are unlikely to get one, unless you take in some oaf-cat... I mean, orphan. I have plenty of those, if you want, I can give you one..."

"I would like... I would like to give birth to a child," she whispered. "To give birth and raise them. But..."

He watched her with amusement. "And Heket didn't want to bless you? After all, she knows how to do something like that!"

"I know...," whispered Forneus. "But she refused me. I also asked Leshy, who creates creatures with a flick of the wrist - but he, too, did not want to waste his time in giving me what I want more than life," bitterness entered the voice of the female cat. "You, my lord, as the god of life and death, are my last hope..."

"And haven't you tried Kallamar? He's doing the scientific mock-suck..." She looked at him. Her eyes were shining. He mused. After a moment he sighed. "You've got the wrong address, fatty. I can't create something from nothing like Leshy. I can't create life either. I can resurrect some dead kitten, but... that's not what you mean." She lowered her head. He watched her as she began to sob before he took up: "But...," she twitched and raised her eyes slowly at him "maybe something could be done. Most of the cats are my loyal followers and servants. A few even serve as high priests. I think I could choose one of them and order him to get with you...," swung his paw. "He won't disobey the order, even if he disgust with you."

She felt something strange. On the one paw hope - on the other a feeling of revulsion. She didn't want to do that... she didn't want to. But on the other paw... she didn't have a chance to real feeling. So maybe...

"Just what will I get out of it?" asked Narinder calmly, watching her.

"I... I will do everything, my lord," she whispered. "I will move to your domain, change my faith, become an acolyte... whatever you want."

"No, no... You live in Anura. It suits me to have someone in Anura. Although you should definitely start worship to me, not my stupid sister... Okay. Listen, here's what we'll do: I'll send one of my acolytes to impregnate you. He will have my blessing, I may not be the god of fertility, but I know about some things... So it is enough for you to make love once. But in return... You will owe me a certain favor... You will owe me a certain debt. And one day I will decide to collect it."

"W-what favor?"

He touched his forehead. "I don't know yet. Some kind. I have... visions of the future, I may need a favor from someone in Anura's domain... Never mind. I need you to agree. Agree blindly to do what I demand, no matter what it will."

She trembled. Her father had always told her: don't make a deal when you don't know all the terms.

"Even a smart cat," snorted Narinder, "but you have no choice. Either that, or you leave empty-handed... or rather, empty-wombed. Choose."

She was silent for a moment. Then she lifted her gaze to him. There was determination in her gaze, which even pleased him. He smiled with derision. "Agreed... I agree to these conditions."

"Excellent." He stood up, then extended his huge hand toward her. She tentatively extended her paw. He took it and shook, and she sensed how they were bound by the ancient law of contract. She could no longer back out. "For starters... you should change your colours."

"You said..."

"That you should live in Anura, yes. But your new colour will be red. In Anura you can dress in the colours of Heket - but here I don't wish to see them."

"I think I have the right material for a dress in my carriage...," she whispered.

"Excellent. The second point... I'm not forcing it, but it will be advisable if you convert to faith in me and my domain," he continued calmly. He was pleased to hear her thoughts. "And finally the third..." He mused, looking at her. "All in all, you might even be useful. It will take me a while to find a suitable cat to impregnate you, and it so happens that I need to rest and collect my thoughts... How about becoming my temporary vessel?"

Forneus, who was already thinking about her future pregnancy, hearing the term "vessel" twitched and blushed. The only definition of a god's vessel that came to her mind...

"Yuck! No!" outraged Narinder, flinching with revulsion. "I wouldn't touch you even through a handkerchief! No, a vessel in the sense of... The temporary bearer, or rather holder of the Crown. I want to be alone, and this nastiness," he snorted, pointing his finger at his black headgear, which rolled its eye, "is still only oversmart. You will take over him and my unpleasant duties for a while, not for a particularly long time - I will rest, think, and when I return - we will make the first part of our agreement." She nodded her head tentatively. A thought occurred to her... "No, this is not that thing I will ask of you. Basically, being a vessel is an honor. Okay. So first indoctrination, then you take over the Crown... You will stay in the palace for a few days... maybe weeks. Don't worry about your ridiculous "property". No one will dare touch it. Perfect. So it's settled. To the point."

--------------------------

Rozdział 1 - Największe poświęcenie (fragment)

Narinder krążył po sali tronowej. Był niespokojny, niemal zły... Zły, że musiał zajmować się tymi bzdurami - ale jego najwyższy kapłan nalegał, aby przyjmował swoich wyznawców i chociaż wysłuchiwał ich próśb. Nienawidził tego. To nie on był tu dla nich - to oni byli dla niego i powinni o tym pamiętać. Pecha mieli ci, którzy natrafiali na jego szczególnie zły nastrój. Jeśli w swoim pechu mieli odrobinę szczęścia, odchodzili z niczym. Jeśli jednak nie, a wielki bóg Narinder był głodny... Domena Livingfield była najczęściej dokonującą rytuałów poświęcenia ze wszystkich (chyba, że liczyć dziwne rytuały godowe i rodzinne pająków z domeny Shamury).

Dzisiaj jego nastrój był jeszcze podlejszy niż zazwyczaj. Nie mógł przestać myśleć o swojej dziwnej wizji. Przeraziła go. Skonfundowała. Spowodowała dziwny... dziwny rodzaj lęku, którego dotąd nie czuł. Do tego stopnia, że bał się otwierać swoje trzecie oko w strachu, że zostanie uraczony kolejną wizją. I najgorsze - nie mógł o niej powiedzieć nikomu, nawet Shamurze. Musiał sam to rozwikłać, tylko nie był pewien jak. Potrzebował wieszcza, potrzebował wyroczni, kogoś, kto lepiej umie czytać przyszłość - i zachowa w razie czego dyskrecję. Kogoś, kto nie lubi Shamury, więc nie nakabluje mu. Kogoś jak... wielkie ptaki. Myśl rozbłysła w głowie Narindera, wstał, gotów opuścić salę i wyruszyć na poszukiwania zdziwaczałego tarocisty. Ale wtedy rozległ się głos u wrót sali tronowej.

- Kocica Forneus z domeny Anura prosi o audiencję.

Warknął pod nosem i pewnie zbyłby petentkę, gdyby nie trzy fakty, które przekazał mu krótki anons: ona była samicą, ona była gatunku kot, tak jak on, a także ona była z Anury. W swoich wizjach widział Heket. Machnął ogonem nieco z irytacją, nieco jednak z zaintrygowaniem.

- Niech wejdzie - zadecydował wreszcie.

Do sali tronowej wpuszczono petentkę. Narinder uniósł w zdumieniu brwi. Pierwszy raz widział tak grubego kota. Do tej pory widywał takie spaślaki wyłącznie jako starych nestorów rodu, na którego sadło pracowali ich potomkowie do trzeciego pokolenia, albo samice, które miały za sobą kilka miotów dzieci. Pociągnął nosem, ale nie miał wątpliwości. Ta tutaj nawet jeszcze się nie... Przekrzywił głowę.

Ona niepewnie podeszła bliżej. Drżała lekko. Jej żółte szaty z oznaczeniami Heket wybijały się na tle ciemnego kamienia, z którego był zbudowany pałac boga życia i śmierci. Pokłoniła się nisko.

- Dobrze, zaciekawiłaś mnie wystarczająco, abym cię wysłuchał, zanim ci odmówię - oznajmił Narinder, słysząc jej myśli i obserwując jej aparycję. Podniosła wzrok i zadrżała. - Ale zacznijmy od tego... co kot robi w zasięgu wiary mojej siostry? Wydawało mi się, że zagarnąłem wszystkie...

- Rodzina... rodzina mego ojca od pokoleń żyła i służyła domenie Anura - szepnęła Forneus.

Pociągnął nosem. Skrzywił się.

- Jesteś mieszańcem?

Pokręciła głową.

- Moja mama też była kocicą...

- Wobec tego moje niedopatrzenie - prychnął, a potem zapadł się głębiej w tronie. - No, mów już... składaj swoją niedorzeczną prośbę... A ja poobserwuję twój śmieszny wygląd i wymyślę na ten temat jakiś złośliwy komentarz, którym cię pożegnam...

- Panie Livingfield, Biskupie Narinder - Forneus postanowiła zignorować uwagę kociego boga - przychodzę do ciebie z prośbą, której odmówili już Heket i Leshy w nadziei, że być może ty wysłuchasz, zechcesz wysłuchać i spełnić zadość mej prośbie...

- O, coś czego nie chcieli zrobić Leshy ani Heket? Zaczyna się interesująco - zadrwił bóg. - Przekonajmy się, dlaczego ja miałbym nie odmówić.

- Jestem... samicą. Skończyłam już trzydzieści lat. Lecz nie udało mi się... no... zainteresować sobą nikogo. Co pewnie cię nie dziwi...

- Ani trochę - przyznał. - W życiu nie widziałem tak grubego kota.

Przełknęła tę uwagę, nie pozwalając łzom popłynąć. Wiedziała, że jest gruba i brzydka. I ostrzeżono ją, że Narinder jest najzłośliwszym i najbardziej bezpośrednim spośród nie tylko wszystkich bogów, ale także wszystkich kotów. A koty były bardzo złośliwe.

- Lecz nie pragnę samca... to, czego pragnę... to dziecko.

- To masz problem. Bez samca raczej nie uda ci się go zdobyć, chyba, że przygarniesz jakąś niemotę... znaczy, sierotę. Mam takich dużo, jak chcesz, mogę ci jakąś dać...

- Chciałabym... chciałabym urodzić dziecko - szepnęła. - Urodzić i wychować. Lecz...

Obserwował ją z rozbawieniem.

- I Heket nie chciała cię pobłogosławić? Przecież umie coś takiego zrobić!

- Wiem... - szepnęła Forneus. - Ale odmówiła mi. Prosiłam też Leshego, który tworzy istoty jednym ruchem dłoni - ale i on nie chciał tracić czasu na podarowanie mi tego, czego pragnę nad życie - w głos kocicy wkradła się gorycz. - Ty, panie, jako bóg życia i śmierci, jesteś moją ostatnią nadzieją...

- A nie próbowałaś u Kallamara? On robi te naukowe fiu-bździu...

Patrzyła na niego. Jej oczy błyszczały. On zamyślił się. Po chwili westchnął.

- Pomyliłaś adresy, grubasko. Nie umiem tworzyć czegoś z niczego jak Leshy. Nie mogę także stworzyć życia. Mogę wskrzesić jakiegoś zmarłego kociaka, ale... nie o to ci chodzi.

Opuściła głowę. Obserwował ją, gdy zaczęła łkać, nim podjął:

- Ale... - drgnęła i podniosła nań powoli wzrok - może dałoby się coś zrobić. Większość kotów to moi lojalni wyznawcy i słudzy. Kilku wręcz pełni rolę wysokich kapłanów. Myślę, że mógłbym któregoś wybrać i nakazać mu, aby się z tobą... - zamachał łapą. - Nie sprzeciwi się rozkazowi, choćbyś nawet go brzydziła.

Poczuła coś dziwnego. Z jednej strony nadzieję - z drugiej uczucie wstrętu. Nie chciała tak... nie chciała. Ale z drugiej strony... nie miała szans na prawdziwe uczucie. Więc może...

- Tylko co będę z tego miał? - zapytał ze spokojem Narinder, obserwując ją.

- Ja... zrobię wszystko, panie - szepnęła. - Przejdę do twojej domeny, zmienię wiarę, zostanę akolitą... cokolwiek zechcesz.

- Nie, nie... Mieszkasz w Anurze. Pasuje mi mieć kogoś w Anurze. Choć zdecydowanie powinnaś zacząć wyznawać mnie, a nie moją durną siostrę... Dobrze. Słuchaj zrobimy tak: wyślę do ciebie jednego z moich akolitów, żeby cię zapłodnił. Będzie miał moje błogosławieństwo, może nie jestem bogiem płodności, ale na pewnych rzeczach się znam... Wystarczy zatem, że raz będziecie się kochać. Ale w zamian... Będziesz mi wisiała pewną przysługę... będziesz miała pewien dług. I pewnego dnia zdecyduję się go ściągnąć.

- J-jaką przysługę?

Dotknął czoła.

- Jeszcze nie wiem. Jakąś. Mam... wizje przyszłości, być może będę potrzebował przysługi od kogoś, kto będzie w domenie Anury... Nieważne. Musisz się zgodzić. Zgodzić w ciemno zrobić to, czego zażądam, nieważne, co to będzie.

Drżała. Ojciec zawsze jej powtarzał: nie zawieraj umów, gdy nie znasz wszystkich warunków.

- Nawet mądry kot - prychnął Narinder - ale ty nie masz wyboru. Albo to, albo odchodzisz z pustymi rękoma... albo raczej łonem. Wybieraj.

Milczała chwilę. A potem podniosła na niego wzrok. W jej spojrzeniu była determinacja, co nawet mu się podobało. Uśmiechnął się z drwiną.

- Zgoda... Zgadzam się na te warunki.

- Doskonale. - Powstał, a potem wyciągnął swoją olbrzymią dłoń w jej stronę. Niepewnie wyciągnęła łapkę. Uścisnął ją i potrząsnął, a ona wyczuła, jak związuje ich pradawne prawo umowy. Nie mogła się już wycofać. - Na początek... powinnaś zmienić kolory.

- Mówiłeś, że...

- Że masz mieszkać w Anurze, tak. Ale twoim nowym kolorem będzie czerwień. W Anurze możesz ubierać się w kolory Heket - ale tutaj nie życzę sobie ich widywać.

- Myślę, że mam odpowiedni materiał na sukienkę w moim wozie... - szepnęła.

- Doskonale. Druga sprawa... nie zmuszam do tego, ale będzie wskazane, jeśli przejdziesz na wiarę we mnie i moją domenę - kontynuował ze spokojem. Z zadowoleniem usłyszał jej myśli. - I wreszcie trzecia... - zamyślił się, przyglądając się jej. - W sumie możesz być nawet przydatna. Znalezienie odpowiedniego kota do zapłodnienia cię zajmie mi chwilę, a tak się składa, że potrzebuję odpocząć i zebrać myśli... Co powiesz na zostanie moim czasowym naczyniem?

Forneus, która myślami była już przy swojej przyszłej ciąży, słysząc określenie "naczynie" drgnęła i zarumieniła się. Jedyna definicja naczynia boga, jaka przychodziła jej na myśl...

- Fuj! Nie! - oburzył się Narinder, wzdrygając się ze wstrętem. - Nie dotknąłbym cię nawet przez chusteczkę! Nie, naczynie w znaczeniu... tymczasowy nosiciel, a raczej trzymacz Korony. Chcę pobyć sam, a to paskudztwo - prychnął, wskazując palcem na swoje czarne nakrycie głowy, które przewróciło okiem - ciągle tylko się wymądrza. Przejmiesz go i moje przykre obowiązki na jakiś czas, nie jakoś szczególnie długo - ja odpocznę, pomyślę, a gdy wrócę - dokonamy pierwszej części naszej umowy.

Niepewnie skinęła głową. Pojawiła się w niej myśl...

- Nie, to nie jest ta rzecz, której od ciebie zażądam. Zasadniczo bycie naczyniem to zaszczyt. Dobrze. A więc najpierw indoktrynacja, potem przejmujesz Koronę... Zostaniesz w pałacu kilka dni... może tygodni. O swój śmieszny "majątek" się nie martw. Nikt się nie odważy go tknąć. Doskonale. Więc załatwione. Do rzeczy.

#Cult of the Lamb #Cult of the Wrath #Bishop Narinder #Narinder the Cat #Forneus the Cat #Bishop Shamura (mentioned)#Clauneck (mentioned)#Bishop Heket (mentioned)#Bishop Leshy (mentioned)#Bishop Kallamar (mentioned)#my novel

9 notes · View notes