#ik ben helemaal hysterisch meiden | Explore Tumblr Posts and Blogs

bforeverfly · 4 years

Text

Wat ik tegen je wil zeggen

Heee allerleukste van de wereld (jajaaa nog steeds hoor), San, SANNEN, ABHVVA+++, pikkie,

WTF G. Even serieus, WAT DE FACK. De laatste keer dat ik op deze manier naar je schreef was op 3 juli 2017. Kapooot lang geleden, ik ga niet voor je liegen. En toch ook weer niet lang geleden. Toen ik die blog schreef was de enter van m’n laptop stuk. Kan me nog als de dag van gister herinneren HOE IRRITANT DAT WAS. Maargoed, here we are. Ja ik hoor je nu al denken; wat doe jij? Ofnee beter: wat denken jij? Nou, pikkie, het is inmiddels alweer bijna 23 oktober 2020. Vijf fucking jaar geleden San. Vijf. Het is echt crazy wat voor vijf jaren dit zijn geweest. En ik kan je nu alvast verklappen: m’n hart huilt nog steeds iedere keer wanneer ik je heel dichtbij me voel en ik tegelijkertijd besef hoe ver weg je bent.

De fantastisch lieve, mooie vrouw van een moeder van jou had het idee om weer eens momenten en herinneringen met elkaar te delen. Wanneer we aan je denken, wat we dan denken of voelen. Of wat we tegen je zouden zeggen als we je nog een keer zouden mogen zien. Maargoed aangezien ronaatje onder ons is (waaaaaaaaat een verhaal is dat zeg trouwens, maar oke even terzijde nog) kunnen we elkaar niet fysiek zien, knuffelen en kletsen met elkaar. Daarom maar digitaal, in de vorm zoals we zelf prettig vinden.

Het eerste wat toen door mijn hoofd schoot was het beeld van mijn laptop (deze keer mét enter jwz, going places!) op mijn schoot, schrijvend naar jou op deze blog. Alsof je echt voor me zit. Alsof ik echt effe met je kan praten. Wat me in die maanden na 23 oktober 2015 zo heeft geholpen. En wat ik eigenlijk, nu na de eerste paar zinnen, alweer stiekem ontzettend fijn en vertrouwd vind voelen. Nou goed, we gaan natuurlijk niet sinds de laatste blog allemaal vertellen watskebeurt in de tussentijd want dan zijn we over hooonderd jaar nog niet klaar ‘overdrijfffffff’. Dus, om dan maar een startpunt te nemen:

Dit is wat ik tegen je wil zeggen. Wat ik tegen je wil zeggen als je nu misschien toch naast me zit en mee leest. Wat ik tegen je wil zeggen terwijl je nu ergens rond fladdert op deze wereld of een plek waar wij nog niets vanaf weten. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nog een keer zou kunnen zien. Ik zou je zo graag willen zien. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nu in je blauwe ogen zou aankijken, dan weet ik nu al dat woorden tekort zouden schieten en je armen om me heen genoeg zouden zijn. Maar toch, let’s give it a try baby.

Ten eerste. IK MIS JE NOG STEEDS ZO TERING ERG. Het. stopt. gewoon. niet. En natuurlijk is dat gevoel niet zo op de voorgrond zoals het was, migaddo thank you ook want dat zou anders echt geen doen zijn. Maar ik wil dat je weet dat ik je mis. Dat jij er niet meer bent kan nog steeds zo hard als een klap in mijn gezicht aan komen. En wat al ik al zei, dan huilt mijn hart nog steeds op dezelfde rauwe pijnlijke manier zoals het deed. Meestal voel ik het al wel borrelen op zo’n dag als dat gebeurt. Maar dan kan ik er pas later de vinger op leggen, dan komt het er super hard uit en denk ik aaaah ja makes sense now. Soms zijn het kleine triggers, dat iemand die dag iets heeft gezegd of verteld. Soms zijn het hele duidelijke aanwijsbare dingen. Zoals dat je toch nog heel regelmatig mijn dromen in komt wandelen.

Jouw mammie vertelde over een droom van haar over jou. En wat ik zo erg herken; in mijn dromen ben je nooit dood, kan ik je aanraken, met je lachen, je zelfs ruiken. Dan is het altijd alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Alsof we ons leventje in mijn dromen gewoon voortzetten. Dat is mega fijn, maar ook echt keihard als ik dan wakker word. Nou laatst, toen droomde ik over je en bleek je na vijf jaar dus niet dood te zijn. Haaa plottwist. In begin was ik echt in totale extase natuurlijk. Daar was je dan. M’n main girl, we waren gewoon back at it. Wij helemaal blij, lachen, schreeuwen, hysterisch jeweet hoe we doen. Maargoed, toen vroeg ik dus van HALLO waar was jij precies al die tijd? En waar slaat het op dat jij niks hebt laten weten??? (da vink nergens op slaan waar slaat da op). Nou kwam jij dus met een totaal onduidelijk en vaag antwoord en toen werd ik lijp, omdat ik het zo frustrerend vond dat ik al die tijd niet wist waar je was geweest. En dat je niks had laten weten. Wij ruzie blabla drama, nou supergezellig (volgende keer weer ff minder heftige droom aub svp merci dankjeeen). Het ding is, datzelfde uit mijn droom blijft precies ook zo frusterend als ik wakker ben. Want al vijf jaar lang heb ik geen idee van de vrouw die je nu zou zijn. En elke dag die ik langer leef, raak ik verder weg van de meiden die we waren. Ik zou zo graag willen weten wat je nu zou doen, met welke heerlijke boy je nu zou zijn, waar op de wereld je zou zijn. En alles wat ik kan doen is erover fantaseren. Met liefde, dat wel. Heel veel.

Wat ik ook tegen je wil zeggen is dat ik zo ontzettend trots ben dat jij mijn vriendin bent geweest al die 20 jaar. Echt waar. Nog steeds praat ik in geuren en kleuren over je. Ook tegen mensen die jou nooit gekend hebben. Ja, want dat is dus ook gek. In het begin wisten vrijwel alle mensen om me heen wie jij was, van vroeger of van onze crazy times in Damsko. Maar, naarmate de tijd verstrijkt ontmoet ik vanzelfsprekend steeds meer mensen die jou nooit gekend hebben. En nooit zullen kennen. Vet jammer voor ze eigenlijk. Al denk ik dat ze misschien wel een klein beetje kunnen inbeelden wie je was, omdat ik al honderdduizend verhalen heb verteld. En ik waarschijnlijk ook al een paar keer dezelfde verhalen heb verteld. En ze dan niet durven te zeggen van neesorry maar dit heb je echt al verteld, omdat ze dat dan toch awkward vinden. Maarja, boeit mij niks. Zo blijf je bij me. Door over je te praten met iedereen die het wil horen, door af en toe met je te praten als ik alleen ben, door met je te zijn in mijn dromen, door keihard mee te zingen met liedjes waar we vroeger al gek op gingen, door de voeten onder m’n uit lijf te dansen en dan nog harder te beseffen hoe ik dat het liefst met jou deed. Ja, zo blijf je bij me. Blijf alsjeblieft bij me.

Heee ehm, even iets anders. Over dansen gesproken. HAHA jij zou zooooooooooo bad gaan nu, omijngod. Het is dus 2020. Jij zou echt heel chag zijn geworden van 2020. Ff serieus, als er iets raars is gebeurd in de afgelopen vijf jaar dan is DIT het wel hoor. Het zit namelijk zo: covid aka corona aka cobitch aka roons aka rona aka roro (die laatste is echt zijn streetname) heeft iedereens leven in principe vrijwel totaal, nouja, opgefockt. Wij hebben dus gewoon in een lockdown gezeten he, daar zitten we nu trouwens weer in. In quarantaine zitten we, samen met de hele wereld. HAHA jij weet niet eens wat ik nu zeg. Nouja, niemand zou die woorden begrijpen een half jaar geleden. Maargoed het komt er dus eigenlijk op neer dat dit hele jaar tot nu toe stil staat. Roons is een virus, eensuperergvirus, waar je mega ziek van kan worden en waar mensen ook dood aan gaan. Ongeveer de hele wereld kan het niet aan en iedereen moet binnen blijven. WHICH MEANS dat wij intussen ook al sinds maart geen enkel feest mogen vieren, geen enkele twerk mogen zetten in da club, geen enkele choreo mogen knallen op een festival. NIENTE. NADA. NIKS. Kan je je toch niet voorstellen joh. Met de gedachte dat wij, ofja JIJ, altijd al weken van te voren wilde weten wat onze planning met ADE werd. Of oud & nieuw. En nu kunnen we helemaal niks plannen. We moeten zelfs opletten met onze ouders zien, vrienden zien, ik heb mijn opa en oma al sinds maart niet meer geknuffeld. Ik moet toegeven dat deze tijd best wel met met m’n hoofd fockt. De onzekerheid die ermee gepaard gaat, het feit dat je helemaal niet vooruit kan kijken en dat we geen idee hebben wanneer dit voorbij is. Het maakt veel los bij mezelf. Er komt opeens een hoop tijd vrij, doordat het met werk ook zoeken is naar manieren om te doen wat we deden en doordat sociale activiteiten gewoon zo anders en veel minder zijn. Het vraagt veel aanpassingsvermogen. Elke keer wanneer je je ergens op verheugd, word je teruggefloten. Het maakt me onrustig en laat me ook dingen voelen die ik lang niet gevoeld heb, of misschien wel weggestopt heb. Afijn, niet dansen dus. Of misschien toch wel af en toe stiekem op de Sanne playlist. Die ik soms gewoon keihard aan zet en schaamteloos mee zing, alsof m’n leven er vanaf hangt. IK VOEL VLINDERS VOOR JOUUUUU, ZE VLIEGEN ROND IN M’N BUIK NAAR BENEEEEDE. Heeft zó z’n vruchten afgeworpen dat we deze lyrics op skivakantie nachtenlang hebben geoefend toen we 12 waren.

Wat ik nog meer tegen je wil zeggen is dat Amsterdam nog steeds dezelfde heerlijke plek is waar we samen onze wilde avonturen beleefden. Waar we in de laatste twee jaar samen ons leventje op begonnen te bouwen. Wat het nog mooier maakt is dat de meeste friends inmiddels gewoon in omgeving Ams gepositioneerd zijn. Een soort Weert maar dan ook weer niet. Ik woon gwn op 1 seconde fietsen van Gioia en Noor. HAHA hoe hilarisch is dat. En daar komt ook nog eens bij dat ik hier een crazy lieve fijne man heb ontmoet. Moet toch zeggen dat ik het echt heel jammer vind dat jullie elkaar nooit zullen kennen. Je zou hem hilarisch vinden. ENJAAAA ik heb ook al medegedeeld dat er stoel vrij blijft voor jou als getuige als we ooit gaan trouwen (jajoh weetje je kan maar beter zorgen dat dat soort dingen meteen duidelijk zijn;) ). Jeeezzz zo jammer dat ik niet meer weet waar ik die spraakmemo zou moeten vinden waarin we deze getuige afspraak heel serieus en officieel hebben vastgelegd op Solar 2014. WAJOW ik was trouwens laatst op een bruiloft. Ken je nagaan, de leeftijd nadert dat dit soort dingen aan de hand zijn. Mensen gaan samenwonen, huizen kopen (ofja een aftanse garage ergens met deze prijzen maar oke), baby’s krijgen. Mennn wij hadden echt totaal samen moeder moeten worden (omg twinssss met onze moeders), dat was hilarisch geweest. Ik zie ons al gaan met die babywagens. Anyway, speeltijd is straks over. Zeg maar dagdag met je handje. Moeten we helemaal serieus zijn met ons leven... HAHAH nee natuurlijk niet. Kijk maar naar onze ouders, die zijn ook nog steeds zo gek als een deur. Love you als jullie dit lezen!

Wat ik tot slot tegen je wil zeggen is dat je super trots kan zijn op je familie, op ons, hoe iedereen zich staande heeft gehouden de afgelopen vijf jaar. Je moeder, je vader, Joor. Maandag Kamp en de parents. De girls van onze middelbare childhood, vriendschappen die ik zo koester. Hoe zwaar en hoe diep het dal ook voelde in het begin, zo bijzonder mooi en krachtig hebben we dat met elkaar weten te delen. Zo speciaal voelen de banden die we al met elkaar opbouwden toen jij nog in ons leven was, en die nog een extra dimensie kregen op het moment dat je uit ons leven fladderde. Ik voel me gelukkig met de mensen om me heen. En in het bijzonder toch even een shoutout naar jouw broer en mijn zus. Hoe we nog steeds tot diep in de nacht samen verhalen over jou delen met elkaar en het toch een beetje voelt alsof je erbij bent bij alles wat we samen doen. Hoe dicht we naar elkaar toe zijn gegroeid, wat bij onze geboorte al geschreven stond en waarvan ik gewoon zeker weet dat het nooit meer kapot gaat. Hoe ik mijzelf in Juul kan zien, zie ik jou in Joor. Het is zo fijn om soms die kleine trekjes en maniertjes in hem te zien, die me zo doen denken aan jou.

Lekkergoings, dat zijn we. Na alles wat er gebeurd is, dus beter ben je trots. Ook al heb ik soms nog steeds totaal geen idee waar ik mee bezig ben. Precies zoals waar we in de laatste maanden dat je er nog was zo heerlijk over konden zeiken tegen elkaar. Nouja, totaal geen idee is misschien wat overdreven. Ik heb aardig wat toffe dingen in de tussentijd bereikt, maar het leven blijft nog steeds een raadsel. Het ene moment weet ik precies wat ik wil en is het goed zoals het is, en het andere moment heb ik zin om naar Rome te verhuizen en alleen maar pasta te eten. Maarja waarom zou je daar in godsnaam ook geen zin in hebben eigenlijk? Ach, misschien is het een geruststelling dat het nog steeds af en toe strugglen blijft en dat we helemaal niet gek waren dat we soms zo konden twijfelen over dingen. Dat hoort erbij blijkbaar. Dat is de leef.

Lieve Sanne, ik wil dat je weet dat het goed gaat hier. Dat je gemist wordt, maar dat we allemaal ons best doen om dubbel zo hard te genieten. Omdat dat precies zou zijn wat jij ook zou doen. Ik zou niets liever willen dan dat ik al het geks dat ik meemaak met je kan delen, maar inmiddels besef ik ook wel echt dat die wens nooit meer in vervulling zal gaan. Je zit in mijn hart en verstrengeld in mijn gedachten, dus ik neem je mee overal waar ik ga. En de woorden waarmee ik afsloot op de dag dat we afscheid van je namen en de allereerste blog die ik daarover schreef, wil ik ook graag nu tegen je zeggen:

Mijn soulmate, mijn Aller Beste Harts Vriendin Voor Altijd +++, mijn vriendinnetje. Voor altijd. Ik hou van jou.

Later pik,

Veer.

0 notes