#jurrasic rook

[blake447]

Why Pawns are the Worst 5D Chess Pieces

Pawns fuck everything up. They are my most favorite and most hated piece on the board. On one hand, they’re complicated, which is pretty interesting. On the other hand, they’re fucking complicated, which is infuriating. Let me explain why. Point one: Pawns are the only piece that make a distinction between “forward“ and “backward.“ When extending to higher dimensional space, the addition of extra directions begs the question, what does forward mean? Well, it depends on the layout of the board. Take this for example

We see that the x, z, and v axes do not bring us any closer to the opponents side, yet the y and w directions do. So should be allow a pawn to be able to move two “forward” directions (y-w) at once to capture? Obviously not! It breaks the balance of the game. Should we consider that restriction for all pieces? This is a fierce debate between me, and literally everyone I’ve every explained this to. I think we should. Point two: Pawns are a combination of 3 different pieces, each with unique conditions to their moves that almost no other piece has.

When actually coding an engine, you need to add all sorts of conditions that take this into account. The way I’ve done it is make the pawn a composite piece, consisting of a non-capture forward motion, a capturing forward-diagonal motion, or a starting double forward non-capturing motion. If we take this approach though, both queens, shogi pieces, and a check detector moveset can be defined as composites of other simpler pieces, with shogi pieces also utilizing “forward“ directions.

So complicated, but useful. Fine pawns, you win this one. Its interesting and actually not too hard, once you figure out all the fucked up conditions... for the most part...

Then you realize they can En Passant AND they’re the only piece to promote. Great, the promotion condition is made easy by defining extra-dimensional forwards, but the actual moves are worse. Not only is En passant only valid for one turn, but it also requires another piece be in a different location than the target motion, and captures a piece that it doesnt directly land on. No other piece capture works like this. Castling works fairly similar, and we can draw parallels to the two. You can view En Passant as first moving the pawn horizontally to capture, then moving it forward in a second command. Promoting is moving the pawn forward, and then moving a friendly queen on top of it. This also neatly applies to shogi drops. Castling is just moving the king and rook accordingly on the same turn, but like en passant requires another piece to be in a specific space other than where the king lands, and has non-checking conditions. Not that I want to think about Castling on a 5D Chess board, god forbid anyone fucking suggests it again. But what we learn from this is you need to break moves up into something smaller, that I call commands. A simple piece from ,piece to, coordinate from, coordinate to. By making moves out of these, they are also completely reversible. So great, moves are made of commands, we’re done here right? Not yet because this problem is made worst by the parallel universes.

See once we start introducing an actual multiverse, we start to need to perform multiple moves within a single turn, then submit our turn when all those moves are complete. Its not too bad if you’ve understood the move break down, but its still slightly annoying. Then comes the network. God fucking help me with the networking. Currently I’m writing a serializer that converts a turn into a series of integers and the nested structure is not conductive to that. This wouldnt be a fucking problem if it weren’t for the god damn pawns though. Note some of these are actually reverse pawns as well, so they can go the opposite direction around the torus.

#chess #5d chess #5d #4d #tesseract #chessboard #5d chess with multiverse time travel #7d chess with multiverse time travel #hypertorroidal chess #this is a cry for help I am in pain because of my own actions #terminator gambit #jurrasic rook #chesseract #higher dimensions

[tegen-woordig]

.

   De houten bruine kroeg en de neus — zij gaan samen. Alsof men in deze koude wist het café met de stoof te vinden. Toch helemaal veilig is men hier niet: de eerste stoel waarop je na het warmde intermezzo aan de stoof wil gaan zitten en van onder de tafel trekt toont meteen een blazende kat. En nu, nog geen meter achter mijn schrijven, zo dat mijn rug er naar gekeerd is en ik »het« niet kan zien, een papegaai, los —niet in een kooi of aan een ketting—, maar op een tak. Hij blaast en kraait naar het schrijvende-tegenover-hem. Hij moet iets van een gebogen rug zien, een uitstekend landschap om dra op te dalen, daarachter nog een nek met twee oren, misschien een verrader, een indringer, wie weet wat ziet zo’n beest — wat hij denkt ligt opgespannen en verkrampt in mijn rug terwijl ik deze aantekening schrijf. En zo zit men daar, tussen kat en papegaai, bekomende van een koude die je vooral tussen je twee oren voelt en toch niet helemaal op je gemak.

   Hoe snel het leven zich voltrekt. Men is gaan zitten - en hop! Men heeft aanvaard. Is men deemoedig? »Waar« is het handelen? Waarom men zich niet verplaatst? Al zou het beslissen iets in het lichaam zijn, eerder dan in het doen?

   De rokende, erg, erg kleine barvrouw is intussen al even verdwenen. Ik zag in haar vooral een goedkeurende verzorgster, een bewaker van papegaai en kat, maar nu zij er niet meer is vrees ik de sporen (die men meteen had gezien) in rug en wervel. Van haar vult slechts nog de sigarettengeur, die alsmaar maar aanweziger wordt de ruimte tussen mij, kat en papegaai. Soms, plots, een schreeuw zoals de vogels uit Jurrasic Parc, toch ditmaal in het »enkelvoud«. Een warme thee drinken kon zelden gespannener!

   Af en toe, sporadisch: »Allez jom!« uit de uithoek van het café. In al die focus op de beesten was de man aan de gokautomaat nog niet in je aantekeningen opgegaan!

   De kleine cafébazin, verschenen uit haar eigen rook, als een kind op de tippen van zijn tenen aan de brievenbus en een korstje met paté aan de papegaai voedert. Ik besluit wijselijk wat ik al eerder besloten had, mijn daarnet gekocht broodje hier niet op te eten —tussen papegaai en kat!— en blijf hier nog even zitten, slechts met het vermoeden van die snelle aanval in mijn rug.

          Brugge, 7 december 2017