Kanina sa milkteashop, i was contemplating about my life. I know I am a christian but i am having thoughts of ending my life etc. i don't know what to do, i am confused and lost. While tumitingin ako sa mga tao sa labas, a man carrying three sako bags (full of bottles and recyclable materials) passed by. Nakuha niya atensyon ko, he paused and looked at me I was waiting for him to ask for money or my food..pero wala siyang ginawa, instead he smiled at me. I was thinking "siguro shy lang siya or napagalitan to dati kaya di na humihingi". Panay parin ngiti niya sakin, siguro may problema to sa pag-iisip sabi ko. So i decided to go to him and give my food (isang fudgee bar lang yun). When i was about to open the door, I noticed na may kinukuha siya sa sako-bag niya. Nagulat ako, kinuha niya yung isang pack na biscuits galing sa sako-bag at ako pa yung inofferan niya. He smiled at me and nag gesture siya na : "Gusto mo?" . I was speechless. Nahiya ako. Nahiya ako sa sarili ko. Gusto kong umiyak. Ako na may bahay, kumakain ng tatlong beses sa isang araw, sinusuportahan ng magulang ako payung mas miserable sa aming dalawa. He's living a very simple life yet he is so happy. Habang paalis na siya, he looked back and smiled again. Dun na ako nag breakdown. Call me emotional, sensitive, OA, i don't care. I will never forget this day. The day I met a 'homeless man'.
Sorry di ko kaya e. Block muna kita sa fb. Kaysa naman masaktan ako ng paulit ulit makita ka sa newsfeed kasama ang taong mahal mo. Mahal ko yung sarili ko kaya ko ginagawa to. Sorry