woontinbuenosaires

[woontinbuenosaires]

plog 14 november 2019

Een bericht dat begint met ‘Hee Loetoe!’ dat komt niet vaak meer binnen. Des te verraster ben ik als het plotseling wel gebeurt. En ook meteen wakker. Ik sliep niet, maar ik wel op bed, moet je weten, toen ik maandagavond zo’n bericht kreeg. Of ik in Buenos Aires was. Of ik wilde moeten. Oké koffie. Nou, beter gewoon cocktails, nu op een terras, besloten we allebei. Want koffie hadden we nog nooit samen gedronken. Nu, drie dagen later, net hersteld van de kater die de maandagavond opleverde, zit ik alleen aan de koffie. Ik heb een tour. Met Luca. En haar vriend Job. 

En we zijn niet de enige Nederlanders met een tour. Alejo, Pedro en Pablo zetten hier alvast 45 fietsen klaar. We hebben een drukke dag vandaag. San Martin heeft zich verdekt opgesteld achter het struikgewas. Die is ook nog aan het bijkomen van maandagavond. 

Luca en Job zijn blije mensen. Dus dat maakt de tour heel makkelijk. En we hebben goed weer. Dus de andere 9 mensen in de tour zijn ook blij. Luca merkte op dat ze de afgelopen weken mijn plog in de gaten hield. En dat ze vond dat het heel vaak regende hier. Dat klopt. Maar dat is nu voorbij. We hebben het heel warm. 

Mijn haar gaat er heel wild van zitten. Ik heb Pedro nog gewaarschuwd vanochtend. Die vond het zo leuk dat ik mijn haar los had. Ja, maar dan krijg je dus dit ergens rond het middaguur. Luca en Job overleggen hier hoeveel fooi ze me gaan geven. Ze vinden het een leuke tour. Luca vindt het vooral leuk dat zij nu ook eindelijk eens les van mij heeft gehad. ‘Ik begrijp het ineens veel beter allemaal man!’ 

De fooi die deze mensen mij geven he, ohjooo. Ik liet per ongeluk vallen in de tour dat ik best een koud biertje zou lusten en dat hebben ze onthouden. Was ook niet moeilijk. Job: ‘Ik ook, man.’

Janneke: ‘We doen toch wel een selfie he.’ Ja, dat vinden ze gelukkig goed. 

We stappen in een taxi die Job wuivend aanhoudt. Even denken we nog: leuk een vrouwelijke taxichauffeur. Maar dat enthousiasme daalt snel als blijkt dat de vrouw graag wil praten en erg onzeker is en dat vooral probeert te compenseren door onaardig te doen tegen andere mensen in het verkeer (een collega taxichauffeur) en mensen die haar proberen te vertalen (ik in dit geval). Ze geeft een kaartje waarop staat dat ze in principe 24 uur per dag bereid is je naar de zoo in Lujan te brengen waar je op de foto kan met een tijger. Lijkt me niet natuurlijk. Dus nee bedankt. Ik had nog even het plan om naar Olivos te gaan per taxi en daarmee tijd te besparen, maar ik bedenk me en stap uit als Luca en Job uitstappen. Zo gauw mogelijk in een bus. Weg hier. 

Niet deze bus. Maar de 152. Ik bedenk me dat ik nog nooit lijn 141 heb genomen. Maar ik laat me niet verleiden. Ik moet lesgeven in Olivos. 

Ik ben op tijd. Voor de les. 

Een les met kleuters, dus ja, daar komt een stoomboot aan. Terwijl mijn drie leerlingen lekker plakken met cadeautjes, klazen en pieten (in welke kleur dan ook), moet ik even gniffelen om vanmiddag toen ik vertelde aan Job en Luca dat ik een stoomboot had gemaakt voor de les. Luca dacht een ander soort stoomboot dan dit. Zeg maar. 

En nu is het de hoogste tijd om weer terug te gaan, ein-de-lijk te gaan douchen, even te gaan liggen.

Want mijn Luca-Job-Janneke-dag is nog niet voorbij. ‘Weet je waar jullie moeten gaan eten,’ zei ik vanmiddag. Ze vonden het een leuk idee. Bijna durfden ze me niet te vragen of ik meeging. Maar ik ga natuurlijk gewoon mee, geen grappen. Hier delen we even een Macho Argentino. 800 gram, schoon aan de haak. 

We sluiten de prachtige dag af, met honderd verhalen, die misschien allemaal al een keer verteld zijn, of anders niet verteld hadden moeten worden, want wat niet weet wat niet deert, maar hee, die regel geldt niet bij Luca, moet je weten.  Ik drink twee van deze penicilline-cocktails, wat goed is, want ik ben vanaf vanavond ineens van mijn kriebelhoest af. Waar citroen, gember en honing al niet goed voor zijn. Oh en de Johnnie Walker. Laten we die niet vergeten. Slaap lekker. Ik moet van deze dag weer even een aantal dagen bijkomen. We zeggen honderd lieve dingen die ik allemaal opsla in mijn hoofd. En dan zeggen we gedag. ‘Wat een stad,’ vinden zij in koor. Fijne reis, kom snel weer. Mooie reclame voor een weekje Buenos Aires. Komt allen.