#dat is precies hoe het ging

[madeliefkrans]

wat een zegen om je spiegel, je zielsverwant te ontmoeten. wat een zegen om je gezien te voelen, je bloot te voelen. wat een zeggen om je te laten vallen en als een veranderd persoon terug te keren.

#persoonlijk #ik las een oude mail terug van mijn ex #hij schreef: toen je over hem sprak toonde ik jaloezie in plaats van de interesse die ik had moeten tonen #dat is precies hoe het ging #en daardoor voelde ik me niet veilig genoeg om erover te praten met hem #en werd het gevoel alleen maar groter #inmiddels weet ik: laat het toe & laat het voor wat het is #dankbaarheid vloeit en dat is genoeg

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

#salerno

[magheteenonsjeminderzijn]

Yes, met het aantal kilo’s dat vandaag op de weegschaal staat bij NF, zit ik precies 1 ons onder het gewicht waar ik deze fase voor ging 🎉

Met Marcel ook een weddenschap afgesloten. Bij de eerste 11 kreeg ik 50 euro. Bij de volgende stap, als er nog eens 5 af zijn 100 en dat is vandaag.

Marcel stuurde berichtje dat ik iets moest opzoeken voor hem en toen kwam ik de enveloppe tegen 😅

Ik spaar het op en ik heb in mijn hoofd om aan het einde van de rit met dit geld een eind op weg te zijn om een ooglidcorrectie te bekostigen.

Ik moest al vroeg bij de meting zijn, om 8.30 uur. Ik was dwars door de wekker heengeslapen en had ook Marcel zijn telefoontje en app niet gehoord en werd pas om 7.40 wakker. Om 8.05 stapte ik de deur uit en was uiteindelijk om 8.25 in Amstelveen.

Na de meting door naar TICA voor de laatste bestellingen en ik heb voor onszelf wat zijden bloemen gekocht. Na TICA door naar de benzine pomp en naar Jumbo om het pakketje op te halen voor Annette. Dat is Yvon haar kleindochter, en die is net 1 jaar geworden. Yvon is over eruit Amerika en komt vanmiddag met haar dochter en kleindochter langs.

Bij thuiskomst snel wat yoghurt genomen en weer terug naar Amstelveen gereden voor mijn sollicitatiegesprek in het Amstelland ziekenhuis. Van de 70 die gesolliciteerd hebben, ben ik er toch weer tussenuit gepikt. Het was een leuk en goed gesprek. We hebben een uurtje met elkaar gesproken. Hij belt maandag om te horen hoe ik erin sta.

Ik ben op de terugweg nog even gestopt bij AH en daarna door naar huis. De Griekse salade van gisteren opgegeten met 2 crackers. En net toen ik het laatste stukje cracker in mijn mond stopte belde Yvon aan.

Yvon ging mee om Ivy uit school te halen als verrassing. Ivy reageerde enthousiast. Even een halfuurtje gezeten en toen heb ik iedereen achtergelaten en ben ik alleen Ryan op gaan halen in Aalsmeer.

Eenmaal allemaal thuis hebben ze lekker met elkaar gespeeld.

Om 17.30 kwamen Mike en Natas en om 18 uur kwam Marcel thuis. Voor vanavond heb ik al eerder lasagne gemaakt en pasta carbonara. Bak sla erbij en iedereen helemaal happy. Voor mijzelf wokgroente gemaakt, samen met Duitse biefstuk

Na het eten ende cappuccino hebben de kinderen nog even gespeeld samen en toen werd het tijd voor Yvon om naar huis te gaan. Maar voor ze vertrekt maken we nog even een foto van de 2 vriendinnen met hun kroost 🥰

Toen Yvon en Mike en Natasja vertrokken waren hebben we alle rotzooi opgeruimd en daarna zijn we neergeploft voor de TV en hebben we nog 2 afleveringen van de Netflix serie Ripley gekeken en daarna lekker naar bed. Welterusten!

[brilmans]

Een wervel van een kwabaal

Viswervels

Wie tijdens een strandwandeling het vloedmerk met de nodige toewijding afzoekt, maakt grote kans een of meerdere, min of meer, fossiele viswervels te vinden. Er liggen er namelijk genoeg. Zonder uitzondering zijn ze beschadigd, van het grootste deel is zelfs zoveel afgebroken dat slechts nog het cilindervormige wervellichaam resteert.

Doordat ze, zoals geschreven, veelal verre van compleet zijn, is het niet eenvoudig de viswervels tot op soort te determineren. Maar met de nodige inspanning, literatuur en het juiste vergelijkingsmateriaal is het in sommige gevallen te doen. En lukt het niet tot op soortniveau, dan lukt het misschien wel het geslacht of de familie te bepalen. Dat is namelijk eenvoudiger. En reden genoeg een poging te wagen. Daar wordt je namelijk ook wijzer van.

Kabeljauwachtigen

Van alle fossiele viswervels die op onze stranden gevonden worden, is het overgrote deel afkomstig van kabeljauwachtigen. In mijn verzameling is dat niet anders. Het zijn er ondertussen zoveel, dat ik ze bij thuiskomst achteloos in een grote ‘vergaarbak’ gooi. Ka-bel-jauw-achtige , murmel ik dan.

Een hoeveelheid door mij verzamelde wervels van kabeljauwachtigen.

Nu is het niet zo, dat kabeljauwachtigen niet interessant zijn, in tegendeel, het is een boeiende en in onze contreien goed vertegenwoordigde familie. Het is meer onkunde dat de wervels van kabeljauwachtigen haast argeloos in de verzameling verdwijnen: verder dan de kabeljauw en schelvis herkennen kom ik niet. En dat lukt me niet eens in alle gevallen.

Visdag

Onlangs, 2 december 2023 om precies te zijn, organiseerde de Werkgroep voor Tertiaire en Kwartiaire Geologie een visdag. Het idee was de fossiel resten van vissen op de kaart te zetten. Onder het motto: meer aandacht genereert meer kennis en vice versa. En omdat dat motto mij wel aanstaat, ging ik er heen. Stiekem had ik ook de hoop wat ongedetermineerd vissenspul te laten determineren. Wim Wouters een archezoöloog gespecialiseerd in vissen zou er namelijk spreken en nadien de tijd nemen om vondsten te determineren.

Een wervel van een kwabaal. Determinatie Wim Wouters.

Wim Wouters wist uit de losse pols een groot aantal van mijn ongedetermineerde fossiele viswervels op naam te brengen. Veel daarvan bleken, ondanks dat ze niet in de vergaarbak waren geëindigd toch van kabeljauwachtigen, wat enigszins teleurstelde. Maar in één geval werd er ik juist uitermate enthousiast. Er bleek namelijk een wervel van een vis die mij al sinds mijn jeugd intrigeert. De enige gadiformes uit het zoet: de kwabaal. Een vis die ik voornamelijk van onderstaande afbeeldingen ken.

De kwabaal (Lota lota) uit ‘Vissen’ Geschreven door Kael Pivnica en Karel Cerny, en geïllustreerd door Kvetoslav Hisek.

Fossiel

Van de op het strand gevonden viswervels, hoe bruin of zwart gekleurd ook, is de ouderdom zonder koolstofdatering lastig te bepalen. Zeker wanneer het marine of diadrome soorten betreft die momenteel nog in de Noordzee voorkomen. Die kunnen namelijk van alle tijden zijn: die sterven daar nog steeds. Bij zoetwatervissen ligt dat anders.

Doordat de kwabaal alleen in zoet water voorkomt én heden ten dagen uiterst zeldzaam is in ons land, is het onwaarschijnlijk dat de door mij gevonden wervel recent is. Zo goed als zeker is het afkomstig uit het gesuppleerde zand van de zandmotor en daarmee van pleistocene of vroeg-holocene ouderdom uit een periode dat onze Noordzeebodem nog land was.

Dit alles bij elkaar maakt deze viswervel wat mij betreft een bijzondere aanwinst voor de collectie. Ik mag wel zeggen een topvondst!

[devosopmaandag]

Blanche Madeleine Dumenil en Souw Han Nio – Een vrouw, en nog een vrouw

In het boek over haar moeder* schrijft Annie Ernaux: “Mijn project is van literaire aard omdat het erom gaat een waarheid over mijn moeder te achterhalen die slechts met woorden gevonden kan worden. [–] Maar op een bepaalde manier wens ik onder het niveau van de literatuur te blijven.” Eerder schrijft ze dat ze niet alleen de vrouw van haar eigen verbeelding wil vinden, maar ook de vrouw die buiten haar bestaan heeft.

Blanche Madeleine Dumenil werd geboren als kind van een thuisweefster en een voerman op een boerderij. Op haar twaalfde ging ze werken in de margarinefabriek. Acht jaar later zou ze trouwen met een man die in de touwfabriek werkte. “Het was dus zaak een man te herkennen die in staat was 'een vrouw gelukkig te maken'.”

Voor mijn moeder viel er niets te herkennen. Een veel oudere man betaalde het gezin waar mijn moeder opgroeide een flink bedrag en vond zo een nieuwe bruid. Zij was Chinees, eerstgeborene en weggedaan door haar ouders. Hij werd haar eerste echtgenoot. Ernaux schrijft dat voor een vrouw als haar moeder in haar tijd en omstandigheid het huwelijk leven of dood betekende, een beter leven of de definitieve val. En zo worden een fabrieksmeisje in Noordwest Frankrijk en een Chinees, analfabeet meisje op Java verbonden door het eeuwenoude lot van de vrouw.

'Een literair project beginnen en toch onder het niveau van de literatuur blijven', drukt precies het zorgvuldige evenwicht uit waardoor ik zo geraakt raak tijdens het lezen. De precisie waarmee zij schrijft, tussen bijna vertedering en weerzin, tussen een zekere intimiteit en distantie, maken deze kleine 'roman' tot een ontroerend eerbetoon aan haar moeder.

Hoe zou ik, net als Ernaux de enige dochter, hier binnen 500 woorden (een literaire, zelf opgelegde regel) recht kunnen doen aan mijn moeder, aan dat duizelingwekkende leven van haar. Zij droeg het met waardigheid en zelfbewustzijn. Ze gebruikte daar niet de middelen voor die mij toebedeeld zijn: het woord, intellectuele kennis, ontmoetingen met werelden ver buiten die van mijn herkomst. Zij deed dat met innerlijke krachten die ook haar toebedeeld waren, vooral door het leven zelf.

“Mijn moeder, die geboren is in een onderdrukt milieu waaruit zij zich los wilde maken, moest eerst geschiedenis worden opdat ik mij minder alleen en kunstmatig voel in de overheersende wereld van woorden en ideeën waarin ik, naar haar wens, ben overgestapt”, zijn bijna de laatste woorden uit Ernaux's roman. Ik prijs mij gelukkig dat ik altijd mijn moeder naast mij hebt gevoeld, ondanks de wereld van woorden en ideeën die de mijne waren.

Daar staat ze, gebogen over een van de vier hekken van het asstrooiveld dat ik ontwierp. 'Er is geen terug, en er is geen blijven en geen verder', staat er op het hek. Het zijn de woorden van J.C. van Schagen. Acht jaar later zouden we er haar as uitstrooien. Ze besloot op haar negentigse niet naast mijn vader begraven te worden maar uitgestrooid te worden op het veld van haar dochter.

* 'Een vrouw' | Annie Ernaux | vertaling Geerten Meijsing | uitgeverij De Arbeiderspers | oorspronkelijke Franse uitgave 1987 | oorspronkelijke Nederlandse vertaling 1992

[pedaalridder]

Op een dag in 2001, welke dag het precies was weet ik niet meer, maar wellicht zo'n maandag waar het in die tijd op straat opvallend vaak naar aangebrande karbonades met bonen rook, fietste ik naar mijn fietsenmaker en daar werd het onheil geveld over 'Mister Comanche', zoals ik mijn fiets noemde. Kort en bondig zei de fietsenmaker "hij is op.“ Ik moest afstand doen van mister Comanche. Mijn fietsenmaker deed of als het om een levend persoon ging.

Nou had ik ook best het één en ander met deze fiets meegemaakt. Na eerst drie jaar met een 'gewone‘ fiets op vakantie geweest te zijn kon ik in 1992 na lang sparen eindelijk een fiets aanschaffen waarmee ik comfortabeler op reis kon… een groene Batavus Comanche.

In augustus ’93 ging ik met hem naar Denemarken. Een voor mij nieuw land waar bleek alleen chocolademelk in blik werd gekocht en de overige dranken in teveel wegende glazen flesjes. Opmerkelijk genoeg begreep ik meestal de Deense opschriften goed. Zo hing in een jeugdherberg een bordje waarop stond: ’din mor arbedjer ikke her‘, oftewel 'je moeder werkt hier niet, ruim je eigen pröttel op.' Helemaal geweldig vond en vind ik het woord: 'tak!‘ In variaties met mange en tusind (uitspraak: toesen) waar bedankt en hartelijk dank mee bedoeld wordt. Ook bleek als je het Deens niet machtig was dit net zoals overal in Scandinavië geen probleem te zijn omdat toen al het Engels daar algemeen in zwang was.

Voor het eerst ging ik ook naar Kopenhagen. Hoewel ik meteen erg onder de indruk was van de stad, was ik echter ook bedrukt. Ik was er vanuit de stad Herning dat in het midden van Jutland ligt met de tog (= trein) naar afgereisd. In die tijd best nog een avontuur. Midden tijdens de reis stapte opeens iedereen uit en ik begreep niet waarom. Wat bleek? We zaten op een ferry zonder dat ik dat door had. Tegenwoordig is Jutland met Sjaelland waarop Kopenhagen ligt verbonden met een brug, maar toen dus nog niet. De reden dat ik bedrukt was, was dat even daarvoor mijn fiets gestolen was, gelukkig bracht de politie hem terug, maar toch had het geen goed uitwerking op mijn gemoed en ben ik eerder dan gepland was naar huis gegaan. Uiteindelijk werd het een grote bron van inspiratie voor het volgende jaar waarop ik besloot meer van Kopenhagen te gaan genieten.

En daar ging ik op zondag 24 juli 1994 op pad vanuit Enschede naar Kopenhagen, om er op 4 augustus aan te komen. Nog altijd kijk ik graag terug naar dit avontuur, waarbij ik uiteindelijk 4 weken op de fiets onderweg was. Rond de Deense hoofdstad ligt het kasteel 'Sorgenfri', en dat was zeker op deze reis van toepassing.

Vele omzwervingen volgden, mooie reizen zoals ook deze vakantie door Noorwegen, Zweden en Denemarken. En zo belandde ik afgelopen zondag, de tiende september die heet begonnen was maar geleidelijk afkoelde bij Amalienborg, het 'optrekje' van de dronning…koningin Margrethe. Een opmerkelijk personage die het niet kan schelen hoe ze is uitgedost is, haar oudejaarstoespraak nog gewoon van papier voorleest en zelf poppen en wandbekleding maakt. Zoals ik tijdens de voorgaande keer dat ik in Kopenhagen, in de herfst van 2013, ervaren heb. Daar hing in het koninklijk paleis een wandkleed met gebeurtenissen uit de geschiedenis van Denemarken. Ook Anders And was er afgebeeld. Niemand minder dan Donald Duck! De maakster van dit kunstwerk…de dronning.

Of de dronning zondag ook thuis was weet ik niet, misschien was ze ergens in Kopenhagen onderweg net als ik. Op de fiets werd het een feestje want er is zo ontzettend veel te zien. Veel mooie muurschilderijen, pracht behuizingen, water, bruggen, havens. Zo rond de binnenstad leek het wel even op Amsterdam met al die toeristen die niet fietsen konden, een uitzondering was een klein meisje met een helmpje op, hoe zij kon trappen naast haar moeder! Eenmaal in andere stadsgedeelten kon je prima terecht. Heel mooi om te aanschouwen was de Grundvingtskerk en de aanpalende huizen rondom een hof. Om op het hof te komen moest je enkele treden op, toen ik een foto wou maken bemerkte ik dat een klein wit hondje achter mij had plaatsgenomen. Het was nogal koddig omdat het beestje moest uitrusten, de bazin begon een gesprek met mij, en ik raadde waar het over ging. In de wijk Nørrenbro was één straat totaal bevolkt met motorrijders, zoveel had ik er nog nooit gezien. Zo fietste ik langs een demonstratie tegen dierenmishandeling en nu dit. Je mening verkondigen is in Scandinavië een groot goed. Alweer snel was het avond geworden, een machtig klokkengeluid dwarrelde over de straten. Het einde van de rit was in zicht. Ik smeerde mij nog maar eens in met zonnemelk. Een regenjas en zonnemelk was ik vergeten mee te nemen vanuit huis. Eerstgenoemde bleek niet nodig, laatstgenoemde had ik gelukkig bijtijds in Zweden gekocht. Zo ging ik als een niet uitziende Comanche de avond in, over straten waar het gelukkig niet naar aangebrande karbonades met bonen rook.

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

#schrijfsel #iets over schrijven #gedachten #overigens denk ik dat dit ook gaat over lezen hoewel op een andere manier #ik lees niet minder #ik lees wel anders #ik zoek andere dingen #een andere herkenning

[victoriafreeman]

Mijn Top 3 boeken ;)

1 val voor jou

Schrijver: Tijan

Uitgeverij: De fontein

Aantal pagina’s: 397

Dit boek gaat over een meisje die sam noemt. Haar ouders gaan scheiden, en Sam moet verhuizen naar het huis van haar moeders nieuwe vriend.

De vriend van haar mama heeft 2 zonen die Mason er Logan noemen. Sam kent alles over hun leven( ze apprecieerde ze totaal niet ).Iedereen kent hun leven in haar dorp.Ze zijn super populair, rijk en knap.Elk meisje zou dit als een droom zien om met hun te leven, maar dat was Sam haar laatste gedachten . Ze wou geen verandering ze wou met beide van haar ouders wonen.Niet bij haar moeders nieuwe vriend. Ze gaat met hun leven. Later word Sam verlieft op Mason.Wat heel veel drama veroorzaakt (thuis en op school)

Dis is mijn favoriete boek!

Het boek was super spannend omdat er zo veel drama was.De personages in dit boek zijn perfect voor dit verhaal. Sam was heel verloren en triest en alles in haar leven bleef maar erger en erger te worden voor haar.Ik vond het geweldig dat de twee mensen waarvan ze dacht dat ze ze het meest zou verafschuwen, degene waren die haar hielpen toen ze niet goed ging. Op het einde gingen ze zo goed met elkaar om ! Wat ik zo leuk vond.

Ik raad dit boek echt aan !!

2:

Gênant bekentenissen van een verwarde feminist

Schrijver: Kate Weston

Jaartal: 25 oktober 2022

Aantal pagina’s: 416

Uitgeverij: De fontein jeugd

Het gaat dus over feminisme.

Kat een meisje die 15 jaar oud is. Dit boek is haar dagboek. Kat is iemand die een goede feminist wilt zijn.Maar ze weet niet zeker wat feminisme echt betekent.Ze wil ook journalist worden.

Milie en Sam zijn de beste vriendinnen van kat. ik hou echt van hun relatie omdat het een echte vriendschap is.In het boek zie je echt hoe ze elkaar ondersteunen.

Dit boek praat veel over wat mensen van feministen vinden en wat jou tot feminist maakt. Ik heb veel geleerd over feminisme in dit boek.De auteur wist er veel van. Er zijn echt stukken in het boek die hilarisch zijn. De manier hoe de auteur heeft geschreven vond ik geweldig

In het boek bespreekt de auteur ook over psychische problemen, symptomen van angststoornissen.Hierdoor heb ik er ook veel over geleerd.

Wat dit boek heel leuk maakt is dat het in een dagboekvorm is geschreven.Wat het ook makkelijk maakt op het verhaal te lezen.

Dit is een absolute aanrader als je veel over feminisme wil weten!

3: It will end like this

It wil end like this

Schrijver: Kyra Leigh

Jaartal: 4 Januari 2022

Uitgeverij: random house

Aantal pagina’s: 352

It wil end like this is een heel mysterieus boek.

Het gaat over 2 zussen (Charlotte en Maddi). Die hun moeder hebben verloren. Ze weten niet hoe ze is overleden.6 maanden later de dood van hun moeder. En toch vertelt niemand hun precies wat er gebeurde op de dag dat ze mysterieuze wijze stierf. Ze zeggen gewoon dat haar hart stopte, maar diep van binnen weten de twee zussen dat het meer dan dat was.

Op het einde van het boek vinden ze uit wat er precies is gebeurd.

Het boek is heel spannend want je ziet hoe de zussen onderzoeken wat er met hun mama is gebeurd. Je ziet ook echt hoe Charlotte het super belangrijk vind om te weten wat er precies is gebeurd met haar mama. Het einde was heel triest maar ook interessant.

[thebiksperience]

De les herpakken part 2

We zitten in een kring in het midden van de studio. Dit deed ik ook voor het eerst (dom), want ze worden heel lui als we in een hoekje tegen een muur gaan zitten. Ik bleef dit doen, omdat ik dacht: “Ach ik doe al zoveel met ze the least I could do is let them chill a bit als we aan het praten zijn”.  Oke jullie hebben dus een plot nodig dus wat fijn dat ik dat als hw opdr heb gegeven. Ik ging de kring rond om naar iedereen zijn plot te luisteren. !! NIEMAND DIE DUS EEN PLOT HEEFT WANT HET WAS TE MOEILIJK. En ohja Prisca snapte de opdracht niet dus die heeft het niet gedaan. !! Ik werd niet boos, maar wel heel heel duidelijk.  “Dit is wat ik bedoel.. Eerst werken jullie niet met mij mee dus probeer ik met jullie mee te werken, maar dat gaat blijkbaar ook niet. Prisca je moet echt kappen met je hw niet doen. *Prisca krijgt weer een nerveus, ik ben cool en mij boeit het niet, maar toch boeit het me wel lachje en zegt sorry* Aan je sorry heb ik niks als je het telkens blijft zeggen en er niks veranderd. En stop met alles een beetje weg lachen, want je vindt het wel erg dat je het niet hebt gedaan en dat komt nu niet zo over. Neem de verantwoordelijkheid en schuif het niet weg door te lachen. Wil ik ook nog even zeggen dat X het hele weekend om hulp heeft gevraagd in de groepsapp en niemand van jullie heeft hem geholpen. Het is dat ik op zondag avond thuis kwam en hem had geholpen anders had hij zijn huiswerk niet kunnen doen.. Niet dat je het hebt gedaan blijkbaar, mijn tijd daarin steken was dus ook voor niks. Wat jullie vragen, eerst een hele voorstelling en daarna de vloer op dat kan ik ook niet. Ik weet niet wie dat wel kan, maar dat is echt heel moeilijk. Dus volgende keer heb iets meer vertrouwen in mij en dat ik wel een beetje weet wat ik aan het doen ben. En Prisca wat ga jij doen als je iets niet snapt? *Ik ga vragen stellen* En de rest vd groep wat doen jullie als iemand hulp nodig heeft? *Dan helpen we en geven we tenminste een reactie* Oke top! Dan ben ik nu klaar met praten en wil ik door naar het volgende namelijk de hw opdracht die ik jullie heb gegeven, heb ik wél gemaakt. Ik vond het heel moeilijk, maar opeens had ik het. Wat ik nu aan jullie laat zien is wat ik van jullie verwacht als ik jullie een hw opdracht geef. Het hoeft er niet precies zo uit te zien, maar tenminste altijd een poging tot i.p.v. lege handen” Ik laat hen nu op mijn computer zien hoe ik de teksten heb geknipt en geplakt tot een verhaal en welke (beweging)scenes en transities ik voor ogen heb. Ik heb de rollen ook al verdeeld voor ze en ik ga er een keer doorheen met hun. 

X: Look this is what we needed before doing anything. This is all we were asking for.  Najaaa toen werd ik een beetje pissig, maar nog wel humoristisch. Dus hij kon het hebben en snapte dat zijn opmerking ook een beetje dom was.  “X if this was what you needed then why didn’t you do it yourself?? This was really difficult and we don’t even know if all of it is going to work. These are the same scenes I tried out with you but y’all didn’t like it. We are going to try this out and some of it will work and some of it won’t. We still have to figure out how things will transition into each other. It’s good that you know that you work best when things are visual, but I couldn’t have made this without seeing the little bits that we tried out on Wednesday.” Toen was het duidelijk. Ik zag eindelijk het kwartje vallen en we gingen aan de slag. Ze stonden open voor nieuwe dingen, hadden een actieve houding en langzamerhand kwamen ze zelf ook met ideeën. Uiteindelijk goed gewerkt en plezier gehad.  YESSSS! Nu nog drie repetities tot de showcase..

[abonnement-opzeggen]

Mijn Ervaringen met Unicef en Het Opzeggen via Abbo Stop 

Hallo allemaal! Vandaag wil ik mijn reis delen als donateur van Unicef en hoe ik uiteindelijk besloot om mijn abonnement op te zeggen via AbboStop. Het was een avontuur vol goede bedoelingen en soms lastige beslissingen. Als je ooit hebt overwogen om je donatie te stoppen, maar geen idee hebt hoe je dat moet aanpakken, lees dan verder! 

Mijn Tijd als Unicef Donateur

Ik begon mijn donateurschap bij Unicef met veel enthousiasme. Het idee dat mijn maandelijkse bijdrage kinderen over de hele wereld hielp, gaf me een warm gevoel. Ik kreeg regelmatig updates over de projecten die werden ondersteund, zoals vaccinatiedagen in afgelegen dorpen en het bouwen van scholen in crisisgebieden. Deze verhalen gaven me het gevoel dat ik echt een verschil maakte, ook al zat ik aan de andere kant van de wereld. 

Waarom Unicef Opzeggen?

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je je donateurschap bij Unicef wilt opzeggen. Voor mij waren het vooral veranderende financiële omstandigheden. Misschien wil je je bijdragen herzien en een andere organisatie steunen, of je hebt gewoon even een financiële adempauze nodig. Wat de reden ook is, het proces hoeft geen gedoe te zijn. 

Unicef Opzeggen via Abbo Stop: Een Stapsgewijze Handleiding

Stap 1: Vul Je Gegevens In

Scroll naar boven op de Abbo Stop pagina en zoek het opzegformulier voor Unicef. Hier wordt gevraagd om wat basisinformatie zoals je naam, adres en je donateursnummer. Dit duurt slechts een paar minuten. Ik vond het superhandig dat alle benodigde velden duidelijk aangegeven waren. 

Stap 2: Controleer Je Persoonlijke Opzegbrief

Zodra je alle gegevens hebt ingevuld, genereert Abbo Stop automatisch een gepersonaliseerde opzegbrief voor jou. Neem een moment om de brief door te lezen en te controleren of alle informatie correct is. Dit is jouw kans om eventuele fouten te corrigeren. Bij mij was alles in één keer goed, maar een tweede blik kan nooit kwaad! 

Stap 3: Laat Abbo Stop De Rest Doen

Ben je tevreden met de brief? Goed zo! Voor een kleine vergoeding neemt Abbo Stop het verzendproces van je over. Geen gedoe met enveloppen en postzegels; zij zorgen ervoor dat jouw opzegging netjes en op tijd wordt verstuurd naar Unicef. Dit was een enorme opluchting voor mij, aangezien ik niet altijd de tijd of de middelen heb om zelf brieven te sturen. 

Wat Gebeurt Er Daarna?

Na het versturen van je opzegging, ontvang je meestal binnen enkele weken een bevestiging van Unicef. Tot die tijd kunnen er nog een paar automatische afschrijvingen plaatsvinden, afhankelijk van wanneer je precies hebt opgezegd. Houd je bankrekening dus even in de gaten. Bij mij ging dit allemaal vrij soepel en ik had binnen een paar dagen een bevestiging in mijn inbox. 

Gemengde Gevoelens

Unicef opzeggen was geen gemakkelijke beslissing. Ik had het gevoel dat ik een stukje van mijn bijdrage aan de wereld moest opgeven. Maar het was fijn om te weten dat ik altijd weer kan bijdragen wanneer mijn situatie verandert. 

Mijn Conclusie

Het opzeggen van je donateurschap bij Unicef hoeft echt geen ingewikkeld proces te zijn. Met de hulp van Abbo Stop is het eenvoudig en snel geregeld. Of je nu je financiën op orde wilt brengen of je donaties wilt herzien, met deze stappen ben je goed voorbereid om zonder stress je Unicef abonnement op te zeggen. Het was een geweldige ervaring om deel uit te maken van Unicef's inspanningen, en wie weet, misschien kom ik in de toekomst weer terug als donateur. 

Ik hoop dat mijn verhaal je helpt om jouw opzegging soepel te laten verlopen. Veel succes, en wie weet, tot ziens als mede-donateur!

#Unicef opzeggen #Abbostop

[fransopdefiets]

Dag 3 22-5 Nieuw Schoonebeek

Gisterenavond at ik op een terras in Ommen lamsrumb met sla en patat. Het was gewoon een heerlijke zomeravond. Terug bij de tent las ik nog wat in De kellner en de levenden van Vestdijk. Ik had dat 50 jaar gelden als eens gelezen en was benieuwd of ik het nog even boeiend zou vinden. Los van de wat barokke schrijfstijl vind ik het nog steeds een boeiend verhaal. Tegen de tijd dat ik ging slapen sloeg het weer om. Het begon met een enorm geraas, je hoorde de wind aankomen door het bos verderop. Daarna klonken een paar donderslagen vergezeld door wat druppeltjes en toen werd het weer stil.

Nou dat valt weer reuze mee dacht ik en precies op dat moment begon het te bliksemen en barstte er een enorme hoosbui los, die geleidelijk overging in een urenlange regenbui.

Om half zeven opgestaan na een onrustige nacht. Het vraagt toch enige oefening (en vertrouwen) om diep te slapen terwijl de regen op het tentdoek roffelt. Maar ik kan tevreden constateren dat de tent nog geheel waterdicht is.

Tom heeft er nu ook een longontsteking bij hoor ik vanmorgen op de voicemail. Ik besluit ze later even te bellen hoe het gaat.

Wat is het heerlijk fietsen met een windje in de rug. In Hardenberg stop ik voor koffie met een croissant. De croissant komt niet, maar staat wel op de bon. Als ik dan protesteer is de reactie ja maar ik heb m echt 10 minuten geleden besteld bij de keuken.

Ik kies bewust niet voor de meest schilderachtige route, maar pak vanaf Hardenberg het kanaal maar Coevorden, dan profiteer ik maximaal van de wind in de rug, daar heb ik wel behoefte aan. Vanaf Coevorden loopt een mooie route precies over de grens naar Nieuw Schoonebeek. Daar wonen Bob en Hetty bij wie ik vannacht logeer. Bob ken ik sinds ik als driejarige peuter voor het eerst op straat mocht spelen, hij woonde bij mij om de hoek.

Als we net geluncht hebben, belt de arts weer voor overleg. Mijn broer gaat hard achteruit en reageert niet op medicatie. We besluiten om hem in de instelling te houden omdat een ziekenhuisopname meer kwaad dan goed zal doen. Zij verwacht dat hij binnen enkele dagen zal overlijden.

Ik besluit om mijn fiets en bagage bij Bob en Hetty te laten en morgen terug te gaan. Maar al na een paar uur belt de arts opnieuw om te vertellen dat Tom is overleden. Hij had wat pap gegeten, was gaan liggen en vertrok. Ik ga morgen terug om de begrafenis te regelen en alle zaken af te handelen die bij het overlijden horen.

Afstand: 55,43

Tijd: 4:25

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 2271 kilometer

[rotterdamvanalles]

Koningin Wilhelmina en Prins Hendrik op bezoek in Rotterdam, 16 september 1901. De foto is gemaakt bij de Oostpoort.

Het weer was vanmorgen iets beter dan 't gisteren was. In den doornatten, guren Zondag die achter ons ligt hebben wel velen zich met bangen twijfel afgevraagd hoe 't morgen gaan zou en beklaagd de jonge Koningin, die in een open rijtuig en open bootje over de rivier zou zijn blootgesteld aan den zwiependen regen. Haar in de eerste plaats gold ons beklag en ook wel even met leedwezen dachten we aan de ongunstige situatie, waaronder Prins Hendrik onze mooie stad zien zou. Maar — gelijk gezegd — vanmorgen zag 't er beter uit. De Noordwestenwind deed minder guur dan gisteren en door de grijze luchten schoot een glanzing van krachtig zonneleven dat — naar we hoopten — nog wel doorbreken zou. Overigens hoe aardig sans gêne was onze stad vanmorgen, 't Eenig ongewone was de vlaggentooi in de straten en op de torens — ook de trams droegen vlaggetjes — maar overigens ging overal het werk zijn gewonen gang. Juist zooals de Koningin had gewenscht — Rotterdam zien zooals het is.

De Oostpoort in Rotterdam was een stadspoort die gelegen was ter hoogte van het huidige Oostplein. Van de oudste Oostpoort is geen precies bouwjaar bekend. Waarschijnlijk is deze rond 1358 gebouwd. In 1563 is de Oostpoort door een grote brand getroffen. De Oostpoort werd toen hersteld. Op 9 april 1572 trok de Spaanse stadhouder Bossu via de Oostpoort de stad binnen en richtte er een bloedbad aan (zie Bestorming van Rotterdam (1572). Een tiental Rotterdammers vonden de dood waaronder Burgemeester Roos en Zwart Jan. In 1574 stortte de Oostpoort in. In 1613 werd een nieuwe Oostpoort gebouwd die in 1836 werd gesloopt. De restanten van de poort werden in 1912 afgebroken

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Rotterdamsch Nieuwsblad van 17 september 1901 en van Wikipedia.

[positionerenrenaatvinckier]

De Onverwachte Ontmoeting

Rudolf kwam na een lange dag uit de donkere krochten van de metro gekropen, ergens bij Jaques Brel, zijn benen loodzwaar en zijn maag knorrend als een boze Tijger. Hij maakte een omweg langs het marktkraam op de hoek van de Abbatoir, waar de stoep en de halve straat volstonden met heerlijk oververs fruit. Iets dat hij goed kon gebruiken. "Goedenavond, mijnheer!" begroette de verkoper hem met een brede glimlach. Rudolf knikte vriendelijk terug en begon nauwkeurig een aantal sappige rode appels te selecteren. “Mmm, deze en o ja deze en ook die ja, die ziet er lekker uit.” De verkoper stopte ze prompt in een plas,c zakje en overhandigde ze met een kleine knipoog. "Alstublieft, mijnheer. Altijd een genoegen om u te zien." Rudolf bedankte de verkoper en knikte waarderend, hoewel hij in stilte dacht dat de extra verpakking een beetje belachelijk was. Maar hij was te moe om er iets van te zeggen. Hij vervolgde zijn weg naar huis richting Albert en nam onderweg een appel uit het zakje. “Nee, nee, nee toch! Stommerik dat ik ben!” Bij het openen ervan liet hij alles knullig vallen, waardoor de volledige inhoud via een werfput enkele meters verderop onnavolgbaar wegsijpelde.

Dagen gingen voorbij toen Otis, de prachtige bruingele stadseend, uit zijn ooghoek onverwacht langs het water datzelfde zakje zag voorbijdrijven. Zonder aarzelen jumpte hij het water in en worstelde zich met alle moeite van de wereld naar het zakje toe. Hij sleepte het naar de rand van de oever en hijgde uit terwijl hij op de kant zat. ”Nou, wat was me dat voor een felle stroming zeg.” Plotseling dook Rocky op en maakte zich zoals een grote mantelmeeuw dat doet meteen ostentatief kenbaar. "O,s, wat zit je nu weer voor vuil uit de rivier te vissen? Wat heb je daar naast je liggen?" O,s boog zijn kop stilletjes aan naar boven, keek Rocky in de ogen en antwoordde: "Ik heb al een hele tijd zeer aan mijn maag en een fruitig appeltje zou me nu echt wel smaken. Het zou toch zonde zijn mocht die verloren gaan?"

"Dat klopt, daar heb je een punt," zei Rocky de meeuw. "Pas op!" riep hij onverwacht uit, "kijk uit voor die tram!" Kleine Otis schrok en rende instinctief naar de andere kant van het pad. Sluw en snugger als Rocky was, vloog hij op dat moment naar het zakje toe en nam het mee richting het grote bos aan de rand van de stad. O,s keek moedeloos toe hoe zijn vieruurtje er in de mist vandoor ging. “Nou, dat is nu al de tweede keer dat hij me dit deze week lapt, dit is niet eerlijk.” Maar Rocky's plan draaide niet uit zoals hij had verwacht. De buren en enkele toevallige passanten hoorden namelijk uit het niets een luide knal. "Boenk!" “Mama mia, que pasa?” Ricardo, de restaurantuitbater, was niet te spreken toen hij voor de zoveelste keer dit jaar moest opdraaien voor een kapotgeslagen vitrineraam. Rocky vloog tegen een onzichtbare muur en viel gehersenspoeld en totaal verward naar beneden, waar de appel uit zijn mond rolde. Die belandde met een gestage maar aanzienlijke snelheid op een braakliggend perceel tegenover het restaurant, naast een kleuterschool. Precies op die plek staat nu Beatrix, een stralende en mooironde gulle dame die in de zomermaanden de kleine jongens en meisjes van de kleuterschool voorziet van een gezonde versnapering. Na een weelderige bloeiperiode waarin ontelbare appels op de grond blijven liggen, komt de marktkramer jaarlijks rond dezelfde tijd langs met zijn mandje. “Heerlijk zeg”, zegt hij luidop als hij voorover gebukt een eerste lading appels in zijn mand legt. “Dit is een traditie die al vele jaren standhoudt: de eerste zondag van oktober serveer ik op de abbatoir versgebraden kip met huisgemaakte appelmoes,” vertelde hij aan Miriam en Lars van de Kinderschool. “Jullie zijn ook van harte welkom, kom gerust af met je ouders en vriendjes,” overtuigde hij hen. Op deze manier komt de gemeenschap samen en genieten ze na van een mooie zomerperiode in hartje Brussel onder het genot van een smakelijke maaltijd. Eten doet stilzwijgen, stilzwijgen doet nadenken, nadenken over hoe je je medemens en de stad liefhebt.

[laurapraat]

Opvoeden Anno 2024

Opvoeden is een soort wandeling door jurassic park. Alles is nieuw en eng en onzeker.

Toen ik in 2016 voor het eerst mama werd was ik onwijs onzeker. Bram heeft twee weken op de neonatologie gelegen dus ik had 3 dagen lang thuis voor een uurtje per dag kraamhulp voor echt alleen mijzelf. Want in het ziekenhuis werd al het nodige je al geleerd werd er gezegd. Nou niet dus ! Ja oké …. De luier verschonen, een badje geven en een bedje opmaken zoals het ziekenhuis het doet en wat dus thuis absoluut niet mag. en dat flesje klaar maken ? Dat werd voor je gedaan. Wanneer er wel of geen kruik bij moest werd ook niet uitgelegd en hoe warm je je kleintje moet kleden ? Nee ook dat werd niet uitgelegd. Toen Bram na twee weken mee naar huis mocht stond ik daar dus dan. Met een inimini mensje die mij nodig had en die ik in leven moest zien te houden. 0,0 ervaring had ik… ja ik heb in mijn tiener jaren opgepast… maar dat was maar voor een paar uur en alles werd voorgekauwd. Dit was een mini me en had alleen mij.

Uren lang las ik tijdschriften en boeken, struinde ik het internet af en vroeg ik mijn moeder geregeld om raad. Ik meldde mij aan op Facebook bij een aantal mama groepen en stelde daar geregeld mijn vragen. Ook schreef ik ons in voor een baby klasje en installeerde ik de oei ik groei app op mijn telefoon. Na een paar weken was ik een wandelende Wikipedia. Ik kon mijn mini me zowat uitlezen en ik wist precies wanneer welk sprongetje mij nachten lang wakker zou gaan houden. Samen met alle adviezen van het consultatie bureau en kinderarts kon ik naar een jaar toch wel zeggen dat ik echt alles wist. Ik werd langzaam een stuk zekerder over alles en relaxter.

Toen Ferry in 2022 geboren werd was het dan ook voor mij een enorme omschakeling dat alles wat ik in 2016 had geleerd ineens niet meer goed was. Nee er was naar veel dingen onderzoek gedaan en met de nieuwe richtlijnen was het allemaal vele malen beter en veiliger… dat sommige vernieuwde richtlijnen mij enorm lieten lachen deed er niet toe. Ik moest mij maar aanpassen. Godzijdank heb ik een man die het liever toch meer op de manieren doet zoals ik in 2016 heb geleerd. De twee kraamhulpen gaven geregeld commentaar. Ik trok mij niet teveel aan van al die nieuwe adviezen en deed veel dingen toch op de manier zoals ik dat bij Bram deed. Bram was toen tenslotte net 5 jaar dus ik kon toch enigszins zeggen dat ik het tot dan toe goed had gedaan. Samen met mijn man liep eigenlijk alles best relaxt. Als mijn man even met zijn handen in het inmiddels terugtrekkende haar zat dan wist ik vaak er wel raad mee. En zo kon ik mijn man toch nog wat dingen leren die hij nog niet kende.

Toen ik in de zomer van 2023 ontdekte dat ik weer in verwachting was wist ik het 100% zeker wij zouden dit gaan rocken. Ferry was net 1 en Bram inmiddels 6, dus dit zou appeltje eitje worden. Eind maart 2024 was daar onze Melody. En ach wat kon er nu in die 2 jaar tijd veranderd zijn ? Nou ik kan je vertellen dat een hoop richtlijnen weer veranderd zijn ! Want weer is er onderzoek naar gedaan met natuurlijk alweer een andere betere uitkomst. Deze keer kregen wij een vreselijke kraamhulp die vooral mij erg onzeker probeerde te praten. Richtlijnen waren richtlijnen en ja ook zij had drie kinderen waarbij het allemaal anders ging toen der tijd maar nee nu anno 2024 weten de experts het echt beter dan toen. Wat was ik blij dat ze na 5 dagen vertrok. Eindelijk konden wij het op onze eigen manier doen.

Tegenwoordig is er naast de Facebook groepen ook TikTok. Waar je tegenwoordig de mommy content creator’s kunt vinden…… de Gen z generatie…… handige uitleg filmpjes over het moederschap, mommy life hacks en adviezen. Adviezen waar mijn nek haren geregeld van overeind gaan staan. Vaak delen ze adviezen die ze op aanraden van een zogenaamde expert hebben gekregen. Zonder enige onderbouwing onderzoek of bewijs dat het daadwerkelijk beter is of werkt. Soms geven ze zelfs adviezen die levensgevaarlijk zijn. En volgens onderzoek is dit waar de nieuwe ouder van tegenwoordig dus zijn of haar informatie vandaan haalt.

In 2016 bestond TikTok nog geen eens. En werd bij een advies vaak ook het onderzoek daarnaar gedeeld. Ik filter tegenwoordig de ouders die TikTok als informatie bron gebruiken er dan ook zo tussenuit. Ze durven niks en alles moet insta perfect zijn. Als millennium mama kan ik maar één ding zeggen. Neem niet alles klakkeloos aan van wat er in die perfecte filmpjes verteld wordt. Zoek op internet naar verschillende bronnen die kunnen onderbouwen of dat het inderdaad zo is en of het veilig is. En denk zelf ook na. Dat filmpje over hoe dat je een flesje op vakantie klaar maakt heb je echt niet nodig. Dat is gewoon een kwestie van logisch na denken en doen. Je mag fouten maken, dat overleven ze echt wel. En stop met dat alles maar perfect willen hebben. Echt geloof mij je wordt er een relaxte ouder door.

#mamablogt #opvoeden #tiktok #gen z #millennium

[brilmans]

Wandelen in het Savelsbos

De paden op

De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas
Met stralend oog en blijde zin
En goed gevulde tas
De Zonne lacht ons vrolijk toe
Ons groet der vooglenzang…

Terwijl ik over de Romboutsweg been, bekijk ik nog even op de wandelkaart van Staatsbosbeheer waar de grafheuvel precies te vinden is, daar wil ik namelijk als eerst heen. En aangezien ik niet van plan ben de voorgestelde route te volgen -daar houd ik niet van- en de wandeling ben aangevangen bij een zelf gekozen vetrekpunt is het verstandig de situatie even rustig te overzien. Zoals de kaart doet voorkomen moet ik eenmaal in het bos noordwaarts en kan ik gewoon het pad volgen. Wel opletten dat ik de Henkeput, een mysterieuze artificiële diepte, niet voorbij loop.

Ingang van de Steinberggroeve.

Direct als ik het Savelsbos betreed, stuit ik op de ingang van een in onbruik geraakte mergelgroeve. Helaas is de mijn afgesloten. Meer dan een foto zit er dus niet in. Ik kijk, klik en zet de wandelpas weer in. Het is stijgen en dalen.

Het Savelsbos

Het Savelsbos is een hellingbos dat zich gevormd heeft op een heuvel van kalksteen en grind. Op diverse plekken wordt de heuvel doorkruist door droogdalen ofwel grubben. Doordat de bodem boven op de heuvels armer is dan die in de dalen is de vegetatie in het bos zeer gevarieerd. Vooral de dalen zijn indrukwekkend begroeid. Maar niet alleen de begroeiing maakt een bezoek aan het Savelsbos de moeite waard. De historie van het bos is minstens zo interessant: grafheuvels uit de bronstijd, diverse eeuwenoude kalksteen groeves, een monumentale grindgroeve, de Henkeput, prehistorische vuursteenmijnen en het een Neolithische werkplaats. Een historische hotspot dus. Maar dan een die je ongestoord kunt bekijken, want veel bekijks trek het, vreemd genoeg, niet; ik liep er nagenoeg alleen.

De gereconstrueerde bronstijd grafheuvel

Ondergrondse praktijken

De grafheuvel bleek een reconstructie, daar was ik snel op uitgekeken, maar de overige bezienswaardigheden waren meer dan de moeite waard. Per abuis, ik weet niet of ik een officieel pad heb gevolgd, ontdekte ik in de buurt van de Henkeput een soort grot. Het bleek, ik zocht het op, de Abri van Rijckholt. Net als de Henkeput wijzen krassen in het gesteente erop dat het door mensenhanden is gemaakt. Wanneer is niet helemaal duidelijk. Al vertonen de haksporen in de abri veel overeenkomsten met die in de Neolithische vuursteenmijn, mijn volgende bestemming, verderop.

De Henkeput.

De Abri van Rijckholt

Terwijl ik op het bankje voor de ingang koffie uit mijn thermosfles nip, mijmer ik over hoe het er zo’n 5000 jaar geleden in het Savelsbos aan toe ging. Gezien de enorme berg vuursteen en de rondslingerende afslagen moet het er een drukte van jewelste zijn geweest.

Een enorme hoeveelheid verzameld vuursteen op het ‘Gand Atelier’ voor de vuursteenmijn van Rijckholt.

Als de koffie op is, maak ik me klaar voor het laatste stuk van de wandeling. In de buurt van Moerslag moet nog een groeve zijn.

…Daarom vooruit en inde maat
Zo netjes als ’t maar kan
Nu ’t eensgezind en ordlijk gaat
Heeft elk plezier er van
Tra-ta-ta-ta bom, bom, tra-ta-ta-ta bom, bom
Heeft elk plezier er van.

Zelf wandelen

Zin om zelf te wandelen in het Savelsbos. Bekijk hier de wandelroute door Savelsbos van Staatsbosbeheer.

[devosopmaandag]

De wereld lag klaar

Ik rustte wat in de ochtend en voelde me zwaar en krachteloos. Er was het voornemen om in de middag naar Rotterdam te gaan voor een opening van een oud-studente en haar vriend. Ik twijfelde, maar besloot toch te gaan. Drie uur later liep ik door nietszeggende straten, en een oud gevoel kwam boven. De wereld lag voor me klaar om ervaren te worden. Dat begon al op de reis erheen.

De trein was overvol en ik kon met moeite een plek vinden op de trap van het balkon. Ik observeerde de mensen om mij heen. Een echtpaar van eind vijftig stond noodgedwongen in een hoek. Hij droeg een T-shirt met zo'n onnozele opdruk dat het zijn kleurloosheid nog pijnlijker maakte. Zijn vrouw haalde een zak met rijstwafels tevoorschijn. Zwijgend en deinend kauwden ze voort. 'De man verdient mededogen', zei Maaike Meyer onlangs in de krant. In de metro zat een vrouw van middelbare leeftijd schuin tegenover me. De tas van de Primark was tot de rand gevuld. Ze had een grote wijnvlek op haar keel, maar toen ik beter keek, zag ik dat het een flinke tatoeage was van de kop van een leeuwin. Ik stelde me voor hoe ze in de tatoeage-shop op de tafel lag, haar hoofd door een neksteun naar achteren gedwongen en hoe haar droom eindelijk uitkwam. Wij mensen verdienen mededogen van elkaar.

Daar verscheen de toren van de oude hervormde kerk in het Rotterdamse Sjaarloos (Charlois). De groene plek met de hoge bomen, het gras en de oude huisjes eromheen is een fata morgana in de stedelijke lelijkheid. Vijfendertig jaar geleden was ik er ook, op de begrafenis van de grootmoeder van R. Niet lang daarvoor was ik bij hem weggegaan. Ik huilde bittere tranen tijdens de dienst, om alles wat voorgoed voorbij was. Zij had meer dan zestig jaar getreurd om haar jong gestorven echtgenoot. Op het predikantenbord vind ik zijn naam: Heinrich Evert Beernink – Eerste Derde Predikant – beroepen van Elkerzee in 1920 – Overleden in 1926. In de kerk wordt de piano gestemd. Boven de ingang hangt een paneel van de Dood te paard. Het zag er wat hulpeloos uit. Van de helse kracht van die Bijbelse allegorie was niets over. Ik ging naar buiten, waar het warm was.

Weer wachtte mij een fata morgana. Een nauwe, begroeide doorgang bracht me naar het verborgen Japans cultureel centrum en een ommuurde tuin. Daar vond de presentatie van de twee jonge kunstenaars plaats. We spraken uitgebreid over het werk. Hun voorkomen, bescheiden en kalm, en hun kunst, precies en ingetogen, ademden een soort onnadrukkelijke ernst. Vanuit de tram zag ik later een oude bijbelse man met een goudkartonnen koker over zijn lange haren – beschermd tegen straling of gekroond in zijn eigen koninkrijk. De wereld ligt altijd klaar.