#hakblok | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 1 year

Text

EEN EERSTE PROEVE VAN HET EEUWIG LEVEN

De legende van Sint Joris en de draak schiet me te binnen wanneer ik de nieuwste bundel poëzie van Joris Miedema doorblader en herlees. In deze uitgave, die het eerste deel heet te zijn van een dit jaar nog te verschijnen drieluik, probeert de dichter de draak te temmen door schijnbaar de draak te steken met de dichterlijke taal. Of beter nog, te doden, uit te gummen, door te halen. Om de demonen die hem en zijn woorden teisteren te bedwingen en uit te bannen, te verbannen naar het rijk der fabelen. En wanneer die draak dan overwonnen is, kan Joris als een moderne Odysseus verder op de oneindige reis naar het eeuwige leven.

Zijn gedichten staan daarom bol van de verwijzingen, metaforen, zweven in symboliek meestentijds boven de werkelijkheid. Want het eeuwige leven zweeft boven de waarheid zoals wij die kennen en ervaren. Maar deze poëzie is zelden abstract, want taal kan niet non-figuratief zijn. Zolang de letters leesbare woorden vormen. En de woorden grammaticaal correct in de zinnen lopen. Dan is er geen sprake van letterlijke versimpeling van de schrift, het schrijfsel. Pas wanneer gangbare betekenissen worden gevormd tot schijnbaar tegenstrijdige interpretaties verdwijnt de lengte uit de breedte in de hoogte van de gedachte. Gaat de taal drijven en neemt mijn ratio mee op de wieken, want mijn denkbeelden waren eerst uit het leven en worden door Miedema weer in de tijd gewekt.

Ik vind vreugde in de bundel van Joris Miedema. In de serieuze ondertoon ontdek ik de joligheid, de lol, de korrel zout. De boodschap, het motto lees ik, is neem het leven minder scherp waar. Bezie de zonnige kant en doe niet zo somber. Joris bevecht de draak, de lezer bestrijdt zijn weemoed. En ik fluit voor me uit de riedel van Brian aan het kruis: always look on the bright side of life. Geen abstractie, de poëzie van Miedema is vooral eerder surrealistisch. Hij rekent af met de draak, de nachtvlinder harpyia milhauseri en de hagedisachtige draco volans. Of zet zijn eigen draconische denkwijze in de etalage om angsten om te buigen naar laconieken.

Absurde denkbeelden lijken het, maar de uitdrukkingen kloppen telkens. Ik heb geen waanvoorstellingen of dagdromen, nergens nachtmerries of koppige ezels. Het is de waarheid zoals Miedema deze opschrijft en in zijn vervormde taal beschrijft, hertaald. Het is alleen een waarheid die boven de werkelijkheid zweeft. Een realiteit die ook op deze manier bekeken kan worden. Een ander inzicht, een gewijzigd uitzicht. Het leven is absurd en Miedema probeert het handzaam te maken, te beleven, leefbaar. De gelaagdheid kruipt uit de bundel. Morrelt aan mijn gedachten. Jeukt in mijn hoofd, kriebelt aan mijn geest. De dichter weet mij voortdurend op een ander been te zetten, zelden echter het verkeerde blijkt na herlezing.

De betekenis van naam en toenaam meandert als een wilde stroom door de bundel. En ik zit in mijn kajak en dobber van de stroom af en zwoeg er soms tegenin. Joris Miedema is die stroom die niet aflatend de boeg van mijn roeiboot geselt. Schuimvlokken en waterdruppels spatten in mijn gezicht uiteen. Windvlagen brengen mijn haar in de war. Nergens is kalmte om even tot rust te komen, de stroom kolkt en bruist door. Oppassen voor bochten, uitkijken voor rotsen. De aandacht dient bij de woorden te blijven, geconcentreerd zet ik mijn gedachten aan het werk. Of eigenlijk is Miedema de werkgever, de baas die mij de geestelijke arbeid bezorgt. Hij weet mij telkens bij de les te houden, deze meester van de taal.

Zijn gedachten kronkelen en nemen vreemde wendingen. Hij legt het zichtbare beeld, datgene waar wij de werkelijkheid aan herkennen, op een hakblok en maakt er een nieuwe realiteit van. Wat wij normaliter als normaal ervaren, wordt door zijn herschikte zinnen ongewoon. Maar door de woordkeuze, het vergelijken en analyseren, worden de betekenissen verdraaid lijkt het, maar slaat de dichter meermalen de spijker op de kop. Donders! Hij bekijkt de wereld vanuit een ander oogpunt en die zienswijze is verhelderend, zo zodat het zijn te dragen is waar de donkerte in het leven intreedt.

Want wij nemen onszelf al te serieus. Nemen maar amper onszelf de maat, wij Nederlanders. Miedema voert daarom on-Hollandse humor in. Het doet meer denken aan de vrolijke Britse levensopvatting. De galgenpraat en hilarische komedie met een ernstige ondertoon. Het leven is niet zo zwaar als het gewicht dat wij eraan geven. Miedema maakt dat duidelijk. Zijn gedichten lezen in eerste instantie moeizaam, maar wanneer je de woordgrappen doorziet is de taal lichtvoetig. Het is als een cryptogram, de manier van omschrijven van het te vinden woord moet je eerst doorzien vooraleer je de puzzel in een handomdraai kunt oplossen.

De bundel is luchtig van opzet, maar de inhoud leest allesbehalve voor de vuist weg. Het is opletten met lezen dat je niet struikelt over je eigen voorstelling. Betekenissen maken rare ommezwaaien, draaien wel tegen de realiteit in. Om de bocht van een zin kan de weg naar een duiding ineens een ander pad inslaan. En kan een plot haaks staan op de beginzin, hoewel het altijd weer recht gebreid is. Want wie goed leest doorziet de kracht van Miedema's woorden, het klopt voortdurend als een bus alleen het glas is soms beslagen zodat de inhoud nog niet meteen zichtbaar is.

In de bundel onderwerpen als het leven natuurlijk, de dood als monster, de religie om het ongeloof, het onbereikbare eeuwige bestaan, de oorlog om niet te vergeten en de herinnering aan alles en nog wat door geleefd te hebben, klein geweest te zijn en groter gegroeid. De speelse geest wast de levenloze letters die in rijtjes van 26 opgesteld staan, wuift de leestekens die zich tussendoor wringen weg, droogt de natte woorden, vouwt de droge zinnen, zet tussen de regels de zin van onzin, stelt zo een luik samen van absurde en groteske poëzie. Het smaakt naar meer. En er komt meer, hierna nog twee bundels om het drieluik te vervolmaken en af te ronden. Ik kan niet wachten!

De vlucht van de levenloze libellen. Joris Miedema. Gedichtenbundel. Eerste deel van Miedema’s trilogie over de zoektocht naar het eeuwige leven. Uitgeverij Opwenteling, 2023.

#joris miedema #uitgeverij opwenteling #trilogie #poëzie #absurd #surrealisme #gedichtenbundel

0 notes

films-series-trailers · 2 years

Text

Netflix top serie gecanceld na een laatste 7e seizoen

Netflix top serie gecanceld na een laatste 7e seizoenNetflix heeft in 2022 al vele series onder het hakblok gelegd! Om eerlijk te zijn we zijn verbaasd dat ook deze serie na een laatste zevende seizoen zal stop gezet worden. Populariteit of kijkcijfers kunnen niet de schuldige zijn. Read the full article

0 notes

rijksmuseum-art · 2 years

Photo

Still life in a stable, Museum of the Netherlands

Stilleven in een stal opgebouwd uit allerlei huishoudelijke voorwerpen: een koperen ketel, een kruik met stro, manden, aardewerken potten en schalen, een kool, een brood met een mes en een kruik op een laken op een hakblok en een pasglas met een servet op een vat. Linksonder gromt een hond naar zijn spiegelbeeld, op de achtergrond bestijgt een boer een ladder.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.5099

#rijksmuseum #europeana #museumarchive

9 notes · View notes

dewaterwolf-blog · 6 years

Photo

Hakblok - One Kilo Barbecued Rib Roast - Flintstones Bone #thebasterd #itslikeadinosour #fredflintstone #theworkingman #illbeworking #hakblok #barbq #bbq #barbecue #etenendrinkenomvantewatertanden #recensieinhethaarlemsdagbladalgelezen? (bij Waterwolf Brasserie Badhoevedorp)

#illbeworking #barbq #bbq #hakblok #theworkingman #recensieinhethaarlemsdagbladalgelezen #etenendrinkenomvantewatertanden #barbecue #thebasterd #fredflintstone #itslikeadinosour

0 notes

reneleijen · 2 years

Text

FVD-lijsttrekker weg bij politie wegens nazivergelijking op internetforum

De politie heeft de arbeidsovereenkomst met agent Brian Geertshuis (47), tevens FvD-lijsttrekker in Hengelo, beëindigd. Geertshuis kwam meerdere malen in opspraak wegens online kritiek op onder meer het coronabeleid. Hij vergeleek ministers met nazi’s en noemde hen ‘smeerlappen die met de kop op het hakblok zouden moeten liggen’. Volgens districtschef Karlijn Baalman overtrad de agent daarmee de…

View On WordPress

0 notes

magicstarduckling2014 · 6 years

Photo

My Worst Witch collection is growing 🙈🙈. Came across the Dutch version and naturally had to buy it, so now trying out my awful/extremely rusty Dutch (it’s been about an hour and I’ve managed to get to page 5). However I have found out that HB is called Heks Hakblok, in this version, which literally translates back into English as Witch Chopping-Block and I felt this needed to be shared (I found it hilarious anyway 😂). Also shout out to whoever designed the cover art. I love it 😍😍

#the worst witch #de hopeloze heks #miss hardbroom #mildred hubble #merel hobbel #loving the translations #dutch language #My Dutch really is awful tho :(

8 notes · View notes

stefselfslagh · 4 years

Text

Stephan Vanfleteren: “Met dit boek leg ik mijn hoofd op het hakblok.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 27 juni in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

In het compleet fotoloze Dagboek Van Een Fotograaf neemt Stephan Vanfleteren (50) ons mee op de lange wandelingen die hij tijdens de lockdown maakte. En stelt hij en passant zijn imago van melancholicus bij. "Onnozel doen, is een onderschat medicijn."

De huizen op de Appelmarkt in Veurne doen me denken aan de namaakhuizen die ik als tienjarige naast mijn speelgoedtrein stationeerde: dezelfde beigebruine bakstenen, dezelfde pittoreske looks. Zeker twee seconden lang verdenk ik de burgerwoonsten ervan om beschilderde neppanden te zijn. Gipsen fraudeurs. Spuitbetonnen bedriegers. Dan daalt de werkelijkheid weer in: zowat de hele Appelmarkt, inclusief het oude bankgebouw waarin Stephan Vanfleteren met zijn gezin woont, heeft de status van beschermd - en onvervalst -erfgoed.

Amper een paar tellen nadat ik bij de Vanfleterens heb aangebeld, zwaait de deur al open. 'Welkom', zegt de heer des huizes, daarin galant bijgetreden door zijn hond Kosmos, die noch als een maniak aan mijn kruis snuffelt, noch als een malloot op mijn benen springt. Kosmos Vanfleteren is genoemd naar de al lang verdwenen, maar tussen Westende en Lombardsijde nog altijd legendarische Camping Cosmos. Punker Jan Bucquoy maakte er in 1986 een film over. Ik herinner me een caravan waarop de slogan 'Le cinéma est un anus artificiel' geschilderd was. Toen was anarchisme nog heel gewoon.

Terwijl Kosmos op zoek gaat naar een plaats waar hij vol overgave op de grond kan liggen, nemen Stephan Vanfleteren en ik plaats aan de lange tafel in zijn atelier. Voor ons ligt een met aantekeningen geretoucheerde drukproef van Dagboek Van Een Fotograaf, het boek waarin Vanfleteren voor het eerst beelden kneedt van woorden. Nog voor ik hem kan vragen waarom een fotograaf een boek zonder foto's maakt, vertelt hij me dat het allemaal de schuld is van uitgeverij De Bezige Bij. Francien Schuursma, uitgever bij De Bezige Bij, had hem twee jaar geleden al gevraagd om een boek te schrijven. En de lockdown, en de daarmee gepaard gaande windstilte in zijn agenda, bleek de uitgelezen periode - pun fully intended - om dat boek maar eens te schrijven.

"Het is vreselijk ongepast om te zeggen, maar de coronacrisis kwam voor mij heel gelegen", zegt Stephan Vanfleteren. "Ik was voor Present, mijn overzichtsexpo in het FOMU, helemaal in het rood gegaan. Ik was een wrak. Maar dankzij de lockdown kreeg ik nieuwe zuurstof: elke dag maakte ik bij valavond lange wandelingen. In de duinen, de bossen, de polders en op het strand. Met mijn camera maakte ik foto's, met mijn iPhone notities: ik wou de onheilspellende sfeer van de lockdown vatten. Al gauw had ik tijdens mijn wandelingen heel wat notities verzameld. Toen wist ik: als ik dat boek nu niet schrijf, doe ik het nooit. De lockdown was een genereuze bron van inspiratie."

Twee maanden later heeft Stephan Vanfleteren niet één, maar twee nieuwe werkstukken aan zijn oeuvre toegevoegd: Corona Walks, een verzameling lockdownfoto's die bij wijze van fotografisch addendum aan de Present-expo is toegevoegd, en Dagboek Van Een Fotograaf, het words only-boek waarin hij ons post factum meeneemt op zijn coronawandelingen. Dagboek Van Een Fotograaf is, in weerwil van zijn wat zouteloze titel, een buitengewoon meeslepend boek. Honderdzestig pagina's lang promoveert Vanfleteren ons tot bevoorrechte getuigen van zijn fotografische zoektocht naar verstilling. En hij laat daarbij gul in hoofd en hart kijken: de occasionele overwegingen over sluitertijden en autofocusfuncties worden aangelengd met persoonlijke observaties en filosofische bespiegelingen. Waar coronawandelen al niet goed voor is.

"Ik ging ook voor de lockdown al wandelen", vertelt Vanfleteren. "Maar de coronacrisis heeft de wandelaar in mij veel alerter gemaakt. Temidden van de leegte en de stilte merkte ik méér op. Ik zag dat de winterstormen het strand hadden veranderd. Ik fantaseerde uitvergrote virussen in de kruinen van geknakte bomen. Dat onzichtbare virus deed mij helemaal anders kijken."

"In het begin van de lockdown dacht ik: 'Ik moet het desolate San Marcoplein in Venetië gaan fotograferen. Of het verlaten Times Square in New York.' Als fotograaf droom je er vaak van om een stad voor jou alleen te hebben. En nu kon dat plots. Maar ik geráákte niet tot in New York of Venetië, want ik mocht het land niet uit. En dus dacht ik: ik ga hiér goed rondkijken. Ik ga van de verlatenheid gebruik maken om het vertrouwde eens op een andere manier te observeren. 'Wat is dat eigenlijk, een zeegolf?' 'Wat zie ik écht als ik door mijn raam kijk?' Twintig jaar geleden zou ik met mijn camera naar de intensive care-afdelingen van de ziekenhuizen zijn gestormd. Zou ik het menselijk lijden achter de coronacijfers in beeld hebben willen brengen. Nu wou ik de crisis op een meer introspectieve manier benaderen."

Omdat introspectie zelden gebaat is bij glinsterend daglicht, ging Vanfleteren bij valavond wandelen. 'Het duister knijpt de keel van de dag dicht en ik graai nog het laatste licht uit de luchtpijp', schrijft hij in Dagboek Van Een Fotograaf. Is Stephan Vanfleteren een nachtdier?

"Ik ben vooral dol op l'heure bleue: het moment waarop de dag in de nacht overgaat. De nakende duisternis doet de filosoof in mij ontwaken: ik krijg in het wazige schemerlicht andere inzichten dan in het harde daglicht. Plus: 's nachts ziet de wereld er totaal anders uit. Ik heb vossen gezien die onder het maanlicht in de branding van de zee aan het dartelen waren: die zijn er overdag niet. De ochtend is, met zijn nevel en mist, misschien wat fotogenieker dan de nacht. Maar ook veel minder mysterieus."

Bij gebrek aan collega-kuieraars ontwikkelde Stephan Vanfleteren al wandelend de illusie dat de wereld hem toebehoorde. 'Een boulevard van nat zand voor mij alleen', schrijft hij op 23 maart. 'De zee is deze avond van mij, mij, mij, mij!' "Ik heb de eenzaamheid tijdens mijn tochten niet als een last, maar als een cadeau ervaren. Omdat ik door niemand bekeken werd, kon ik me heel vrij gedragen. Het gebeurde dat ik rond een boom stapte, wegging, terugkeerde, even bleef staan en opnieuw rond die boom begon te slenteren. Gewoon omdat ik dacht: misschien moet ik die boom toch nog eens vanuit een andere invalshoek bekijken. Normaal gedrag is dat niet. Maar omdat er niemand in de buurt was, geneerde ik me nergens voor." (lacht)

Is hij tijdens zijn solitaire expedities weleens bang geweest? "Vaak zelfs. En nog het meest van mezelf. De stilte en de eenzaamheid maakten mijn zintuigen hypergevoelig. Ik dacht soms dat de bomen naar mij keken in plaats van omgekeerd. (lacht) Vergeet ook niet: de leegte in de openbare ruimte maakt veel zichtbaar. Er waren wel weinig mensen op straat, maar ik heb toch regelmatig radeloze vluchtelingen zien rondzwerven. Of junks met ingevallen kaken. Ik waande me bij momenten in een zombiefilm."

Wanneer hij naar de vakantie-appartementen op de dijk keek, dacht hij niet aan toeristen, maar aan gevangenen. Zijn 'zwaarmoedig beeldende brein' vermengde de sombere realiteit van de lockdown met nóg donkerder gedachten. "Mijn brein geeft de werkelijkheid graag extra vitaminen. Andere mensen gebruiken daar drugs voor, ik doe dat uit mezelf. (lacht) Ik hou ervan om het moment nog te verhevigen. Om mezelf het gevoel te geven dat ik lééf. Ik ben geen Red Bull-gozer die op zoek is naar kortstondige kicks. Maar ik verlang wel naar intensiteit. Naar een diepere vorm van bewustzijn."

Op 21 mei ziet hij op het strand van De Panne een man in een pastelgroene bermudabroek. Een moonwalkende cycloop in lederhosen had hem niet méér uit zijn evenwicht kunnen brengen. "Ik was geschokt", zegt hij. "Ik was vergeten dat mannen met pastelgroene broeken uberhaupt bestáán. Het bermuda-moment was voor mij een kantelpunt: ik besefte dat het tijd was om met mijn coronawandelingen te stoppen. Het werd weer drukker, de zee was niet langer mijn monogame echtgenote, maar een hoer waar iederéén van mocht genieten. De verstilling die ik wou capteren, was verleden tijd.”

Ging dat besef gepaard met een accuut gevoel van droefheid? "Ja. Ik voelde toen al dat ik mijn dagelijkse wandelingen zou missen. Mochten we vandaag nog steeds in quarantaine zijn, ik zou er bij valavond nog altijd op uittrekken. Maar aan alles komt een einde. En zo hoort het ook. De lockdown was zo intens omdat hij tijdelijk was. "

Natacha Hofman, de echtgenote van Vanfleteren, zet twee borden zelfgemaakte ossobucco op tafel: mijn beloning omdat ik vanuit het woelige binnenland naar het verre Veurne ben gereden. Ik schenk mezelf een glas witte wijn in en vraag mijn gastheer of hij er ook één wil. "Nee, dank je", zegt hij. "Ik ga nog een gin-tonic drinken. Als het over drank gaat, ben ik een hokjesdenker." (glimlacht)

Op professioneel gebied redeneert Vanfleteren minder strak in compartimenten: de fotograaf in hem begon al vroeg in zijn carrière ook te schrijven. In een interview met deze krant verklaarde hij dat als volgt. "Ik had een fotorubriek in de weekendbijlage van De Morgen en daar schreef een journalist dan een tekstje bij. Vreselijk vond ik dat. Alleen ík ken het verhaal en het gevoel dat achter mijn beelden schuilgaat. Dus schreef ik die teksten liever zelf. Zo begon ik korte, poëtische stukjes te maken. Over Parijs-Roubaix, een ode aan de kassei, dat soort dingen.”

Tot voor kort werden zijn teksten geëscorteerd door zijn foto's. Dat is in Dagboek Van een Fotograaf voor het eerst anders. Ik vraag waarom zijn woorden er dit keer alleen op uit mogen trekken. "Ik vond het maken van een boek zonder foto's een mooie manier om mezelf te provoceren. Om nog eens een gevecht met mezelf uit te lokken. De tweede zin van mijn dagboek - 'Duizenden foto's, maar geen enkele in dit boek' - woonde al een hele tijd in mijn hoofd."

"Wat mij over de streep heeft getrokken om dit boek te schrijven, is de wetenschap dat het 'maar' om een dagboek ging. Dat verloste me van de gedachte: 'Oei, ik moet literatuur bedrijven.' Voor een dagboek heb je noch een structuur, noch een plot nodig: je verhaal wordt gestut door een begindatum en een einddatum. En daartussenin kan je heel wat kwijt: observaties, overpeinzingen, citaten, dialogen, weetjes, noem maar op. Dat gaf me de kans om het beeld dat mensen van me hebben - de melancholische man die mijmerend door de branding wandelt - enigszins bij te stellen. Ik ben namelijk ook een danser. En een zwanzer. En een kritische geest. En een onnozelaar. 'Vanavond naar de hoeren!', schreef ik in mijn dagboek toen ik mijn galeriehouder in de Antwerpse prostitutiebuurt zou gaan bezoeken. Aan het schrijven van die zin beleefde ik een haast puberaal plezier. Onnozel doen, is een onderschat medicijn."

"Ik vond het prettig dat ik mezelf in dit boek eens in al mijn facetten kon tonen. Mochten mensen in mij alleen maar een estheet zien, zou ik dat een reductie van mezelf vinden."

In het voorwoord van zijn dagboek noteert hij: 'Schoenmaker, blijf bij uw leest: het is een wijsheid.' Om te vervolgen met: 'Kijk niet naar mijn schoenen. Kijk niet naar mijn voeten. Lees mijn voetafdrukken.' Een verbale dam tegen opmerkingen à la 'Och kijk, Vanfleteren denkt dat hij een schrijver is'? "Zoiets, ja. Ik betreed een ander speelveld en dat maakt mij kwetsbaar. Sterker nog: met dit boek leg ik mijn hoofd op het hakblok. Het volstaat dat één recensent een zinnetje uit mijn boek ridiculiseert om de indruk te wekken dat ik er niks van bak. En dan zal er voor mij niks anders opzitten dan mijn gekrenkte ziel in lijdzaamheid te bezitten." (lacht)

"Maar ik wil niet vals bescheiden zijn. Ik ben een fotograaf die de taal altíjd al heeft bemind. En ik mag dan wel een dyslecticus zijn, ik heb in mijn leven al teksten geschreven die voor anderen iets betekend hebben. Ik kan met woorden wel degelijk een wereld oproepen. Beweren dat ik helemaal níks heb met schrijven en toch een boek uitbrengen: dát zou pas pretentieus zijn."

"Los daarvan: mocht je me veertig jaar geleden gezegd hebben dat ik ooit nog een boek zou schrijven, dan had ik eens goed gelachen. Als tiener smeet ik mijn boeken uit pure dyslectische frustratie tegen de muur." (lacht)

Ik blader door Dagboek Van Een Fotograaf en bewierook de zin: 'Iedere zeegolf is een pièce unique van vluchtigheid: maritieme Snapchat.' Hij neemt mijn compliment haast verontschuldigend in ontvangst. "Maritieme Snapchat: sommige mensen zullen dat qua beeldspraak overdreven vinden. Maar ik ben nu eenmaal geen zuinige schrijver. Ik schrijf graag beeldend, ik hang krulletjes aan mijn zinnen."

Wanneer ik vraag of hij even hard nadenkt over het juiste adjectief als over de juiste lichtinval, stelt hij me een onverwachte wedervraag: 'Wat is een adjectief?' Ik antwoord dat 'adjectief' een synoniem is voor 'bijvoeglijk naamwoord'. Hij kijkt me grijnzend aan en zegt dat hij het op zijn heupen krijgt van grammaticale begrippen. "Op school waren de lessen zinsontleding voor mij een pure marteling. Werkwoorden en lidwoorden: tot daar was ik mee. Maar zodra het over bijvoeglijke naamwoorden of bezittelijke voornaamwoorden ging, was ik compleet verloren. Die woorden geven me tot op de dag van vandaag een gevoel van machteloosheid."

Ik herformuleer mijn vraag: denkt hij even hard na over het juiste woord als over de juiste lichtinval? "Het is anders. Naar woorden kan je zoeken. Naar de lichtinval moet je je schikken: je kan de manier waarop het licht valt maar in beperkte mate manipuleren. Daarom zijn fotografen ook zo'n wendbare mensen: ze zijn het gewoon om zich aan te passen aan de omstandigheden. Journalisten blinken daar ook in uit, vermoed ik." Zolang de omstandigheden maar niet de vorm aannemen van vervroegde deadlines, denk ik, maar ik besluit om van mijn professionele schrikbeelden geen gespreksonderwerp te maken.

Wél lees ik ongevraagd een fragment voor uit Dagboek Van Een Fotograaf: 'Heerlijk toch, een boek zonder beeld. Ik kan je alles wijsmaken. In tegenstelling tot wat er voor mijn lens gebeurt, moet ik hier ‘maar’ letters op mijn klavier aanraken, die met een beetje geluk woorden worden en tot zinnen aanzwellen om uiteindelijk als beeld te landen in het hoofd van wie ze leest. Een schrijver is God, een fotograaf Jezus. De ene zit op zijn wolk, de andere maakt zijn schoenen vuil.' Voelde Stephan Vanfleteren als schrijver een vrijheid die hij als fotograaf niét heeft?

"Zeker. Al heb ik de lezers niks wijsgemaakt. Ik heb alleen maar stilgestaan bij de mogelijkheid dat ik dat had kúnnen doen. Een schrijver mág liegen. Hij moet er alleen voor zorgen dat hij zijn lezers meekrijgt. Een fotograaf daarentegen is gebonden aan een realiteit. Maar ook die kan veel moois te bieden hebben. Zeker als je goed kijkt."

Is het voor een fotograaf moeilijk om te aanvaarden dat beelden die met woorden geboetseerd zijn, vervormd worden door de verbeelding van de lezer? "Ja, maar dat gebeurt ook met foto's. Op één van mijn coronafoto's toon ik een rimpeling in het zeewater. Twee mensen die onlangs hun pasgeboren kindje hebben verloren, lieten me weten dat ze in dat beeld een metafoor zagen voor het leven dat hen was ontglipt. Dat had ik zelf nog nooit in mijn foto gezien. Maar ik was diep ontroerd door wat die mensen schreven."

Eind vorig jaar liet hij in deze krant optekenen: 'Mijn werk wordt steeds trager en serener.' Met de foto's die hij tijdens zijn coronawandelingen maakte, gaat hij nog een paar non-figuratieve stappen verder. Sommige beelden zijn bijna abstract. "Mijn visuele onthechting neemt steeds drastischer vormen aan, ja. (lacht) Ik denk dat dat komt omdat ik al een zekere geloofwaardigheid heb opgebouwd. Ik kan het me permitteren om een onscherpe foto te maken, dat is in mijn geval geen effectbejag. John Cage heeft ooit een song gemaakt - 4'33" - waarin hij gedurende vier minuten en drieëndertig seconden alleen maar stilte laat horen. Mocht een zeventienjarige beginner dat doen, zou dat flauw zijn. Maar bij John Cage is het een statement. Omdat je weet dat die man tijdens vier minuten en drieëndertig seconden práchtige muziek uit zijn vingers zou kunnen toveren. Als hij dan toch zegt: 'Laten we luisteren naar de geluiden rondom ons', betékent dat iets."

We vervangen de gin-tonic door water en geven het woord tijdelijk aan de stilte. Kosmos komt om aandacht bedelen. Hij brengt zijn kop binnen streelafstand en knijpt zijn ogen dicht van contentement wanneer de handen van zijn baasje in zijn pels graaien.

In Dagboek Van Een Fotograaf krijgt Kosmos een paar mooie cameo's. Maar ook de andere gezinsleden van Stephan Vanfleteren spelen verdienstelijke bijrollen. Op een lente-avond trekken ze met z'n vijven naar de duinen om pizza's te eten en wijn te drinken. De kinderen dollen in het zand en laten scheten op elkaar. Vanfleteren bespringt zijn vrouw en doet hij alsof hij met haar ter plekke een vierde kind gaat maken. De fotografische balans van de avond: 0 duinfoto's, 64 familiefoto’s en één lege pizzadoos.

"De lockdown was ook in familiaal opzicht een bijzondere periode", zegt hij. "Mijn kinderen waren bij wijze van uitzondering - en ongetwijfeld ook voor de laatste keer - nog eens alledrie thuis. Mijn zoon studeert al een paar jaar in Rotterdam, mijn tweelingdochters verlaten volgend jaar het nest. Dat we door de omstandigheden nog eens een lange periode met z'n allen thuis waren, maakte de quarantaine nog specialer dan ze al was."

Zijn gezin heeft het de voorbije decennia vaak zónder hem moeten stellen: Vanfleteren verzamelt douanestempels alsof het Delhaizepunten zijn. Mocht covid-19 de wereld geen Zlatan Ibrahimovic-schop onder de kont hebben gegeven, was hij ook dit voorjaar naar Italië en Irak getrokken. Is niet meer kunnen reizen een beetje als doodgaan zonder reden, zoals reisauteur Jan Brokken in De Standaard schreef?

"Goh. Ik vind het fantastisch om in Namibië een woestijnolifant te fotograferen. Maar ik geniet er ook van om in de Noordzee foto's van de golven te maken. Dus om nu te betreuren dat we niet langer zomaar op een vliegtuig kunnen springen? Nee. Ten eerste is het een luxeprobleem: veel mensen kunnen een vliegticket niet eens betálen. En ten tweede kan de wereld het ook niet meer aan dat gepriviligieerden zoals wij zo vaak het vliegtuig nemen. Naar Kopenhagen vliegen omdat je in restaurant Noma wil gaan eten: dat kan niet meer, vind ik. Als je dat niet inziet, heb je een probleem."

"Als mijn bestemming minder dan 1.400 km ver is, neem ik voortaan de auto. Dat is ook vervuilend, maar toch minder. En met de auto reizen, kan fantastisch zijn. Ik ben ooit met een kameraad naar Dakar gereden. Ik heb van die rit meer genoten dan van alle vliegtuigreizen die ik ooit gemaakt heb."

"We leven in een nieuwe wereld en daar moeten we ons naar schikken. We kunnen ook niet meer op café gaan zoals we dat vroeger deden. Maar als dat ons helpt om te overleven, dan moet het maar. Voor veel mensen is niet langer zorgeloos op café kunnen gaan trouwens veel erger dan niet langer onbekommerd kunnen vliegen. Ik ben geneigd om hen daarin gelijk te geven." (lacht)

We hebben meer dan drie uur gepraat, de nacht staat klaar om de dag af te lossen. We drinken nog een koffie en nemen contactloos, maar niet gevoelloos afscheid. Buiten kleurt het schemerlicht de Appelmarkt in epische blauwtinten. Een midzomernacht is niet alleen in Stockholm oogverblindend.

De volgende dag krijg ik een sms-je: 'Heb je op de terugweg genoten van de avondmist ter hoogte van Jabbeke?' Ik antwoord naar waarheid dat ik bijna was uitgestapt om in mijn eentje door de polders te gaan zwerven.

0 notes

gwoonmemes · 4 years

Photo

G'woon even delen ➗ . . Tag je makker die deze week weer doormidden heeft gehakt! . . De week is weer doormidden en het nieuwe jaar is aangeboord. Nieuwr taferelen worden weer ongehoord. Deze woensdag splits niet alleen deze week, maar ook twee decenniums, ongekend. . . #ongekend #ongehoord #ongewoon #ongelofeloos #wanhopekansloos #genadeloos #2019 #2020 #nieuwjaar #gelukkig #nieuweronde #nieuwekansen #dansen #sjansen #gwoon #memes #janlinders #coop #boni #vomar (bij Hakblok) https://www.instagram.com/p/B6yMHJgpTZu/?igshid=14uvrpaxjw43q

#ongekend #ongehoord #ongewoon #ongelofeloos #wanhopekansloos #genadeloos #2019 #2020 #nieuwjaar #gelukkig #nieuweronde #nieuwekansen #dansen #sjansen #gwoon #memes #janlinders #coop #boni #vomar

0 notes

brigittebormans · 7 years

Text

Carpaccio met gemarineerde boterbonen

Gisteren was ik op de Albert Cuypmarkt. Voor wat onbestemde boodschappen, voor de Franse slager en omdat deze omgeving socialiserend zou werken voor onze jonge hond. Als ze kon praten, ons hondje, dan zou ze honderduit kleppen over wat ze op zo’n markt allemaal ziet, ruikt en te vreten krijgt, vindt of jat. En dan nog is het nooit eens genoeg. Bij de Franse slager werd ze ondanks het bordje ‘verboden voor honden’ met een vet Frans accent binnen genodigd. Onderwijl Alain dungesneden ossenhaas voor mijn carpaccio regelde zat zij met haar neus in de lucht gelukzalig naar zijn hakblok te staren. En jawel. Haar geduld werd beloond met een plak leverworst waar ik gerust drie boterhammen mee had kunnen beleggen. Toen ik het botermalse Limousin vlees ’s avonds uit de ijskast haalde kwam ze, samen met onze andere hond, breeduit bij me zitten watertanden.

‘Opzouten jullie!’

Nodig voor 4 personen:

4 porties dun gesneden rauwe ossenhaas

1 zakje rucola

1 pond boterbonen (witte bonen, iets zoeter dan sperziebonen) of gewoon sperziebonen

1 flinke theelepel Franse mosterd

1 eetlepel champagne- of kruidenazijn

3 eetlepels peperige olijfolie

Peper en zout naar smaak

1 handje fijn gesneden blaadjes van platte peterselie

Balsamicostroop

Geraspte Parmezaanse kaas naar smaak

Maken:

Maak de bonen schoon, verwijder de puntjes, snijd ze een keer doormidden als ze erg lang zijn en kook ze in water met zout in hooguit 10 minuten tot beetgaar.

Vermeng de warme bonen met de mosterd, azijn, olijfolie, peper, zout en peterselie en laat ze minstens een uur marineren.

Verdeel de rucola over de borden en schik daarop het vlees.

Drapeer tot slot de bonen over het vlees en maak het geheel op smaak met wat balsamicostroop.

Geef er los flink wat Parmezaan bij.

1 note · View note

mrbeen-leathergoods · 5 years

Photo

MrBeen heeft een nieuwe website gelanceerd. Op deze nieuwe site kan je eenvoudig een luxe houten snijplank laten graveren met een door jou online gemaakt design. Het is ontzettend eenvoudig en de mogelijkheden zijn eindeloos. Er is keuze uit verschillende planken, er zijn tapasplanken, broodplanken en een echt hakblok. Keuze genoeg om een origineel cadeau te maken voor een verjaardag, bruiloft of jubileum. Neem een kijkje op snijplank-graveren.nl en ga direct aan de slag met jouw ontwerp.

#custom #snijplank #cadeau #personaliseren #mrbeen #tapas

1 note · View note

jurjenkvanderhoek · 1 year

Text

GEDACHTEN RUIMEN OM ME TE BEZINNEN OP DE POËZIE VAN ANNET ZAAGSMA

Bij de titel krijg ik al zo het vermoeden, je leest de nieuwe bundel van dichter Annet Zaagsma niet zomaar door en uit. "Opgelet. Het materiaal moet ademen", ofwel denk eraan de geest moet lucht hebben. Om de kracht van de woorden, de sterkte van de zinnen en de bedoeling van de verzen te doorzien, moet ik me stil en ongestoord op de letters concentreren. Woord voor woord dien ik de gedichten te wegen op inhoud en betekenis. Ik lees daarom de poëzie luid op aan mezelf voor, want stil in gedachten de regels opnemen is voor een terecht doorzien weinig zinvol. De woorden vervliegen in het laatste geval, dringen niet door zoals wanneer ik mijn eigen stem spreken hoor.

Mijn eigen stem die de woorden weegt, de juiste toon aanslaat, stil is bij lege regels. Pauzeer om daar dan het voorgaande te overwegen, te overdenken dat wat komen gaat op de volle regels vooruit. Zo als het stiltegebed in de vespers van de kloostergetijden. Voor momenten gedachten ruimen om te bezinnen, reflecteren, mijmeren. De regel zonder woorden is een rustpunt, een meditatief moment. De blik op oneindig, het verstand op nul, als het ware. Maar de blik echter overdenkt starend het opgeroepen beeld, terwijl het verstand tuurt in de verste verte van het zijn. Diep in mij.

Lees ik de gedichten hardop voor dan krijgen deze grond en word ik minder snel van de pagina afgeleid door interrumperende verstoringen. Opletten is het leidende woord. Het materiaal, de poëzie, moet ademen wil het voor mij gaan leven. En leeft het dan, is het er, dan zie ik beelden uit de woorden opstijgen. Krijgt het geschreven woord een gebeeldhouwde taal. Huiver ik bij het gewicht van de woorden die in zinnen de toekomst waarzeggen of vergane herinneringen oproepen.

De gedichten van Annet Zaagsma zijn als surrealistische schilderijen. Ik moet verder kijken dan mijn neus lang is. Dieper door de lagen wroeten. Laag voor laag de poëzie determineren. De anatomie van het vers doorgronden, en niet enkel er een platonische verhouding mee krijgen. Doorleven veel meer dan doorlezen. Het werk van Zaagsma vraagt concentratie en inlevingsvermogen. Maar wanneer je de stijl dan begrijpt, de gang van zaken doorziet, zijn de beschreven beelden tastbaar, is de opgewekte kracht voelbaar.

Een schilderij van Dali, Ernst of Arp zal ik niet meteen begrijpen. Het verdient empathie voordat ik doorzie, begrijp en beleef. Maar de poëzie van Zaagsma staat niet boven de werkelijkheid, het verlangt wel dat ik mijn visuele verbeeldingskracht losmaak van mijn verstand waardoor mijn onderbewustzijn de tijd kan oprekken en de ruimte kan vinden aan de grenzen van het gedichte verhaal. De gedichten staan middenin de werkelijkheid, ordenen de omringende ruimte. In eerste instantie die van de dichter zelf al schrijvende. In de tweede plaats die van mij terwijl ik lees en opneem.

Het is geen abstracte realiteit. Zaagsma omschrijft luid en duidelijk waar het op staat. Ze heeft echter een andere inrichting van de werkelijkheid, zij schikt de woorden zo dat er een nieuwe waarheid ontstaat. En doorzie ik de feiten van het zijn, dan is er een aha-erlebnis - een ervaring van o-ja, zo zit dat. Bijna een déjà vu, wat Zaagsma schrijft schijn ik in mijn beleving te hebben opgeslagen, als een herinnering aangemaakt. Of een voorspellende gedachte.

Zij beschrijft en maakt voor mij de illusie van wildernis waarin ik droom te leven, terwijl ik als stadsmens de natuur juist als onkruid uitdrijf. Maar planten zijn goed voor ons zo betoogt zij. De dichter heeft groene vingers. Daarom leeft zij zich voor mij in het groene geluk in. Het karakter van buitenleven dat zich binnenshuis kan afspelen wordt in detail beschreven. Van de koe op het hakblok in de keuken tot de plagende oorwurm die tinnitus graaft in mijn hoofd. Ergens in de bundel lees ik dat de plant geen hart heeft en leeft zonder hersens, maar wel in dezelfde atomen als de mens uiteen valt. Een ontdekking; Zaagsma als reisleider door de taal, ik volg en ben drager van letters tot woorden. Zo staar ik op de tekst en mijmert Zaagsma door over zandbij en libanonceder. De natuur is haar muze, maar ook de actualiteit inspireert. Bootvluchtelingen, plasticsoep, aangespoelde consumptie artikelen. Wij zetten de wereld naar onze hand, althans dat is het proberen waard, en roepen vrolijk 'na ons de zondvloed'. Dus is het advies "zorg dat de boot klaarligt".

En kijkt ze dan naar zichzelf om mijn materiaal te laten ademen, dan komen symbolen als in vanitas uit de beeldende kunst voorbij. Verwerkt in een rijk stilleven komt onopgemerkt de leegheid aan het oppervlak, staat de dood aan de deur. Zover wil ik met het werk van Annet Zaagsma niet gaan, maar de representatie van onbedachte ongeordende ruimten in mijn brein geeft zij beeld in haar poëzie. Die zinnebeelden moet ik eerst doorzien om de strekking ervan te begrijpen. En wendingen in betekenis en inhoud naar een voorbereid plot kunnen mij op een verkeerd been zetten, dat kan. Ook spring ik weleens figuurlijk opzij voor een addertje onder het gras.

Het zijn wel als voorschriften of handleidingen geschreven overdenkingen, die gedichten in “Opgelet”. Het programma van het concert des levens. Zaagsma heeft de partituur en slaat als dirigent de maat, zolang ik me maar aan haar notenschrift houd. En dan in galop verder, een sierlijke draf op de koop toe. Je leest weer en nog eens, en meer serieus, aandachtig. Zoals het stijlfiguur van een cryptogram eerst moet indalen voordat de betekenis van de omschrijving ontrafeld kan worden. Zo puzzel ik op het gedicht van Annet Zaagsma, totdat me alles opeens duidelijk wordt. Het is er ineens, als in een flits, de inspiratie om te doorzien.

“correct halthouden is niet hetzelfde als vierkant staan / eerst moet aan alle voorwaarden worden voldaan / daarna kan men correct halthouden / nageeflijk, zonder holle rug / / zowel de voor- als achterbenen naast elkaar zetten / niet te ver, dus onder massa / zodat ze het lichaam kunnen dragen / / sommigen blijven drijven terwijl ze inhouden / terwijl het zinloos is / twee hulpen tegelijk te geven”

Opgelet. Het materiaal moet ademen. Annet Zaagsma. Gedichtenbundel. Uitgeverij Opwenteling, 2022.

#annet zaagsma #poëzie #gedichtenbundel #opwenteling

0 notes