inadinaaskk

[inadinaaskk]

Şu sahnede çok güldüysem ahahaha

[inadinaaskk]

[inadinaaskk]

[inadinaaskk]

MUTLULUKSUNUZ! 😍💘

#inadına aşk #can yaman #açelya topaloğlu #aşk #dizi

[inadinaaskk]

Ben sensiz yapamıyorum.

(via ejderhaolsamsevermiydinbeni)

Ben onsuz yapamıyorum.

[inadinaaskk]

CAN YAMAN

Biraz, birlikte düşünelim mi? Bir gün elinize bir senaryo verildiğini “Bak, sen bu adamı canlandıracaksın!” dendiğini hayal edin. Hiç tanımadığınız bambaşka bir insan ve belki hiç aşina olmadığınız bir hayat… Ardından birileri size o karakteri anlatsın: “Şöyle şöyle davran; böyle dur, bunları giy!” desin. Bir an ruhunuzun, aklınızın sizden çıkıp bir başka bedene geçtiğini düşünün: Tüm deneyimlerinizi, yaşama bakışınızı, alışkanlıklarınızı, değerlerinizi eski kimliğinizde bırakıp yeni bir vücuda taşındınız. Hah, işte tam da öyle!..

Şimdi bir de bütün bunları “ekran” denen cam duvarın gerisinde yapmak ve duvarın diğer yanındakileri yeni kimliğinizle karşılamak durumunda olduğunuzu düşünün. Onlar, sizi o kimlikle tanıyacak ve sizin aslında “o” olduğunuza inanacak. İşte dizi oyunculuğu bütünüyle bu!

Ekran başında, bir tür mikroskop altındasınız. Karşınızda; “yeni kimliğin” aslında siz olmadığını hiç düşünmeden onda açık arayan, eleştirmek için bakan ve kulp takmaya hazır binlerce insanın izlediğini düşünmek size ne hissettiriyor bilemem ama benim için çok ürkütücü… İşte o yüzden, hele de söz konusu olan genç bir oyuncuysa ben, izlerken adil olmak adına hiç değilse nötr kalmaya çabalarım.

İnadına Aşk’ın ilk bölümlerinde Can Yaman’ı izlerken de bu açıyla görmeye çalıştım. İlk kanım “Karşısındaki oyuncunun elektriğini iyi alıyor ve buna göre esniyor, gelişirse dizide çok farklı bir renk olur!” olmuştu. Birkaç bölüm sonra, oyunculuğunu kıyaslamak adına, daha önce hiç izlemediğim Can Yaman’ın ilk dizisi olan Gönül İşleri’ni bulup izledim. İzlediğimde ilk yorumumda ona haksızlık ettiğimi fark ettim. Taban tabana zıt iki rol, yani iki farklı kimlik ve ilginçtir, oyunculukta hiç benzerlik yok! Bu; konservatuvar eğitimli, çok deneyimli, usta sanatçıların bile sıklıkla düştükleri büyük bir tuzaktı oysa.

Çok genç, tiyatro kökenli olmayan biri; henüz ikinci işinde ilkinden hiç iz barındırmayan bambaşka bir adam olmuş, yani yeni kimliği sorunsuzca geçirivermişti üstüne.

İkinci büyük şaşkınlığımı bölümler ilerledikçe neredeyse her hafta yaşar oldum. Her bölüm bir öncekinden farklı oyunculuk izledim. Önce beden dili değişti; duruş, yürüyüş hatta kostümü taşıma bile farklılaştı. Ardından, beni kendine hayran bırakan bakışları kullanma ustalığı geldi. Bir dizi oyuncusu için, sanırım, en güç sınav olan diyalogsuz sahnelerde bile bakışlarıyla metne âdeta alt yazı geçer oldu.

15. bölümden sonra artık ben şaşırmaktan da vazgeçip “Bu kez ne göreceğim, acaba?” merakıyla oturur oldum ekran başına. Artık Can Yaman oyunculuğunun bence ustalaştığı ve giderek kendini aştığı bölümler gelmeye başlamıştı çünkü. İlk izlediğimde son derece etkileyici, son derece vurucu gelen sahnelerinde ne yaptığını görmek adına dönüp bir kez daha izleme ihtiyacı duydum ve işte o zaman, kelimenin tam anlamıyla, ağzım açık kaldı. Birkaç örnekle söylemeye çalıştığımı netleştireyim:

25. bölümdeki “Her Şey Yolunda” şarkısı eşliğindeki sahneleri bir hatırlayalım: Duygunun çok yoğun olduğu bu sahnenin etkisinden çıkıp daha objektif izlediğimde gördüm ki Can, bu sahnelerde el, kol ve vücut hareketlerini yani jestleri minimuma indirmiş; bütün duyguyu yüzünde, özellikle bakışlarında toplamıştı.

26. bölümde şirkette Songül ve Yeşim’in onu hiç dinlemeden bildiklerini okudukları ve “Bana sessize alınmış telefon muamelesi yapmayın!” diye çıldırdığı sahneye de bir bakalım: O öfke krizinde bir önceki örneğin tam tersi bir durum çıktı karşıma: Bu kez sadece bedenini kullanan bir adam vardı ekranda. Bakışlar yoktu, yüz ifadeleri geriye çekilmişti sadece çok etkileyici jestler vardı. Çünkü öfkenin şiddetini en iyi bedeniyle yansıtabileceğini algılamıştı.

Bir diğer sahne 19. Bölümden, yani Defne ve Yeşim’in kaçırıldıkları bölüm… Defne’yi kurtarana kadarki Yalın’ı bir kez daha hatırlayalım: Güçlü ve bir o kadar da soğukkanlı bir iş adamını yansıttığı sahneler… Bu kez bakışlar, gövde, el, kol hepsi geriye çekilmiş izleyiciye yansıyan sadece buz gibi, mekanik âdeta bir bilgisayar ruhsuzluğu ve donukluğu taşıyan bir ses tonu…

Yine aynı bölümde Defne “ Yalvarırım gönderdiğim mesajı al ve seni çok özlediğimi hatırla!” repliğini kullanana dek şirketin otoparkında ve koridorunda çökmüş omuzlarıyla ayaklarını sürüyerek yürüyen bir Yalın Aras izliyorum. O mesajı hissettiği anda birden dirilen, canlanan bir beden görüyorum. Anlık bir replik ve anlık bir duygu değişimi, hiçbir söze gerek kalmadan zıt iki duruşla izleyene geçiriliyor.

Son olarak yine 26. Bölüme gidelim. Final sahnesi… Yalın sarhoş, Defne ona güzel bir ayar çekiyor. Yalın; şaşkın ve baygın bakışlarla Defne’yi izliyor ve Defne’nin “Sen onun hayallerini yıktın!” repliğiyle aniden gözünden inen yaşı görüyorum. Çok dikkatle inceledim. Yüz ifadesinde değişiklik yok! Aynı duruş, aynı bakış sadece gözden inen bir damla yaş… Muhtemelen defalarca çekildi o sahne. Muhtemelen o ifadeyi birçok kez yüzüne yapıştırmak zorunda kaldı Can Yaman ama işin en ilginci bir önceki sahneyle tıpatıp aynı duygu, aynı bakış sadece gözden akan bir damla yaş… (İzlerken “ayyy” diyen sesim hâlâ kulaklarımda…)

Peki, niyeydi bütün bunlar? Niye her vurucu sahnede bir tek ögeyi öne çıkarıyor diğerlerini perdeliyor? Çünkü böylelikle izleyicinin dikkatini birden çok noktaya dağıtmıyor, tek noktaya odaklıyor ve duygunun etkisini zayıflatmıyor. Bu, benim ancak ve ancak çok usta oyuncularda gördüğüm bir tavır… Bu tavırla da oyunculuğu abartıdan uzak tutup durulaştırıyor.

Stanislavski “Oyuncu rolde kendini değil; kendini, o rolde sevmeli. Ancak böylelikle kendini değil yarattığı karakteri sergileyebilir.” der. Ben yeni jenerasyon oyuncular içinde bunu başarabilen bir tek oyuncu gördüm o da Can Yaman.

İstanbullu, iyi eğitimli, zengin, yakışıklı, kendi işinin patronu bir gençten “Yalın Aras”ı yaratmayı başardı. Pek çok benzerini gerçek hayatta bulabileceğimiz bir “tipleme” den Can Yaman dokunuşlarıyla evrilip bir başka benzeri olmayan, yaşıyormuş gibi görünen değil gerçekten yaşayan bir “birey” ortaya çıkardı. Bunu yaparken de bir parçası oyuncu olarak işlevini sürdüren diğeri gözlem yapan, düşünen, prova eden iki parçaya bölündü. Sonra o iki parçayı bütünleyip, en azından benim hafızamda, hiç unutulmayacak bir karaktere dönüştürdü.

Yönetmenin işaret ettiği noktaya; senaryoyu ezmeden, bükmeden ona derinlik katarak yürüdü. Yaptığı işe abartı katmadan, Can Yaman’ı hiç ortaya sermeden “Yalın Aras”ın derisine büründü.

İlk bölümden son bölüme kadar geriletmeden hep bir adım öteye taşıdığı, bence, muhteşem oyunculuğu için elbette ki yetenek ve yaratıcılık çok önemli ama bana sorarsanız onun bu büyük gelişiminin ve başarısının altında yaratıcılığını besleyen duyarlığı, algılarının açık olması, kültürü, iyi gözlemciliği, keskin zekâsı, azmi ve çalışkanlığı yatıyor.

Yetenek dediğiniz şey, parlayabileceği gibi körelir de… Eğer doğru kaynaktan beslenmiyor, yeterince geliştirilmiyorsa hiçbir oyuncu salt yeteneğiyle geldiği yerde uzun süre kalıcı olamaz. Klasik söylemdir ya “Zirveye çıkmak kolay, orada kalmak zor!” derler. Ben Sevgili Can’ın yeteneğinin dışındaki özellikleriyle her yeni projede kendi Everest’ini aşacağına yürekten inanıyorum.

En büyük özlemim onu yalnız televizyon dizilerinde değil, sinema filmlerinde hatta tiyatro sahnelerinde her biri diğerinden bambaşka kimliklerle izleyip her defasında bir kez daha hayran olmak… Bir de yeri gelmişken dram ve komediden sonra seni bir de aksiyonda izlesem fena mı olur, Can Yaman?

Yaşamını oyuncu olarak sürdürmeye kararlı olduğun sürece, şimdi olduğu gibi bundan sonra da her imza attığın projede, her başarında, her yükselişinde ben de en sadık izleyicin olarak hep seninleyim, Sevgili Can!

İyi ki dokundun hayatıma…

[inadinaaskk]

Ya resmen aşk acısı. Sahneler gözümün önünden gitmiyor😭😭

#inadına aşk #dizi #final

[inadinaaskk]

İNADINA AŞK NİYE “BENİM” OLDU?

Kaç televizyon kanalı var ülkede ve bu kanallarda kaç yerli dizi oynamakta bilemiyorum (matematiği severim de lüzumsuz bilgiyi beynim depolamaz). Bu dizilerin bir kısmından haberim bile yok, bir kısmına zap yaparken denk geldim, bir kısmını bir süre izledim, bir kısmının basında yer alan haberlerini okuyup başlamadan reddettim.

Her yıl sezonlar başlarken bir iki diziyi kendi ölçütlerimle seçer ve deneme süresi veririm. Sararsa izler, sarmazsa döner arkamı giderim.

İnadına Aşk maceram hiç böyle başlamadı oysa. Sanırım 3. ya da 4. bölümüydü, odadan çıkmamı fırsat bilen egemen güçler, televizyonda zap yapıyordu ki içeri girdim ve Defne’nin meşhur tuvalete kilitlenme sahnesine denk geldim. “Dur bi dakka, şu neymiş anlayayım.” dememe fırsat kalmadan sahne, zapa mağlup oldu. “Allah Allah, bu da neyin nesi?” merakımın sonucu, diziyi bulup ilk bölümünü internetten izledim. İlk üç bölüm bittiğinde “İnadına Aşk” çoktan benim olmuştu bile…

Sona geldiğimizde ise artık dizi değil, hayatımda ilk kez (ve sanırım son defa) bir diziyle birlikte ekibi “benim” oldu. Niye mi?

1.     Her şeyden önce bu kadar bölüm boyunca senaryosu da oyunculukları da çekimi de saçmalamadı. Tuhaf tuhaf atraksiyonlar, reyting kaygısıyla zırva sahneler görmedim ve kimse tribünlere oynamadı ama hiç kimse…

2.     İzleyicinin beklentilerini ve taleplerini hep dikkate aldılar ama bunu yaparken özü asla bozmadılar.

3.     Bölüm sonlarında ya da fragmanlarda merak unsurunu canlı tutacağız diye izleyenleri verem etmediler.

4.     Siz/biz ayrımına girmeden izleyiciyle “biz” olmayı başardılar.

5.     İzleyiciye (daha önce hiçbir ekipte görmediğim biçimde) değer verdiler.

6.     Sosyal medyayı reklam amaçlı değil, izleyenlerle diyalog kurmak için kullandılar.

( Hiçbir dizi ekibinde oyuncu ve senaristlerin dizi sürdüğü müddetçe bunu başarabildiğini görmedim ben.)

7.     Düzenli olarak izleyenlere zaman ayırdılar, soruları cevapladılar ve işin en ilginci de ne biliyor musunuz? YALAN SÖYLEMEDİLER.

Üstelik bunu yaparken de mesafelerini ve çizgilerini hiç bozmadılar.

8.     En zor durumlarda bile ortamı hiç germediler aksine açık ve net davranıp tansiyonu düşürdüler.

9.     Dizi biterken bile ajitasyon yaratmadılar, izleyenleri galeyana getirmediler. Kimseyi kötülemeden, karalamadan sadece duygularını paylaştılar.

10.  Olumsuz tepkileri kavga malzemesi etmediler görmezden geldiler. Kimseyle laf dalaşına girmediler ve izleyiciyi ne olursa olsun küçümsemediler. ( Fanlarla mahalle kavgasına giren menajer, yapımcı, oyuncu, yönetmen görmüş biz klasik Türk izleyicisine çok fazlaydılar aslında)

11.  Birlik ve beraberlik görüntüsünü hiç bozmadılar.

12.  Ne medyaya senaryo sayfaları sızdı ne bölüm tüyoları ne de kim gidiyor kim geliyor dedikoduları… İzleyenlerden kimse de ajanlık yapma gereği duymadı çünkü ekip bütün hafta boyunca gerek fotoğrafla gerek yorumlarla gerek haberlerle izleyenleri sürekli bilgilendirdi.

13.  Asla set dedikodusu yapmadılar ve yapılmasına zemin hazırlamadılar.

14.  Özel yaşamlarıyla magazincilerin gündemine hiç girmediler. ( Nerede, kiminle ne yedikleri, ne içtikleri kimle kavga edip kimle buluştukları; peşlerinde kameraman ordusuyla gezen meslektaşlarına alışkın pek çok izleyiciye fena hâlde merak olmasına rağmen, istenirse paparazzilere malzeme olunmadan yaşanabileceğini bize gösterdiler)

 15.  Özetle bence sadece bizde değil dünyada da bir başka örneğinin çok zor görülebileceğine inandığım bir çizgi yakaladılar. İzleyenleriyle çok sıcak ama mesafeyi koruyan ve çok ama çok profesyonelce bir ilişki kurdular.

Doğal olarak bizim televizyonlarımıza da, izleyicimize de çok fazlaydılar…

  26��8ֺI

[inadinaaskk]

Böyle olmamalıydı inadına aşk haftaya final olmamalıydı 😞

[inadinaaskk]

[inadinaaskk]

[inadinaaskk]

[inadinaaskk]

Niye beni uyarmadın? Yaşadığım en güzel günlerdi. Kaptırmış gidiyordum. Keşke uyarsaydın, frene basardım. Çok fena duvara çarptım. Niye gitmeden önce kimse uyarmıyor?

Yalın Aras

#inadına aşk #yalın aras #can yaman #açelya topaloğlu #defne barutçu #dizi #inadınaaşkbitmesin

[inadinaaskk]

Evdekiler sevgilimden ayrıldığımı falan düşünüyorlar. Ama olay İnadına Aşk'ın bitmesi.

#inadına aşk #can yaman #açelya topaloğlu #dizi

[inadinaaskk]

Ekip gibi ekip 😉

#inadına aşk #can yaman #açelya topaloğlu #nilay duru #eren vurdem #cem belevi #taner rumeli #yeşim dalgıçer #set #fox tv #dizi #Tibet dursun #Aras aydın #Elvin levinler #İlay erkök

[inadinaaskk]

Ah be bakışlar

[inadinaaskk]

Ulan var ya..