maxlipschitz-blog

[maxlipschitz-blog]

déjà vu

[maxlipschitz-blog]

Déjà vu

Sabine en ik kregen geheime verhouding toen Sam meer interesse toonde in mijn talenten als uitgever, maar Sam en ik hadden ook geheim. Sabine mocht namelijk niet weten dat Sam een boek schreef over de memoires van zijn leven als een geëmigreerde Nederlander tijdens de oorlog. Lange reis naar The Milky Way heette het. Sabine wilde alles weten over zijn verleden in de tijden van de oorlog. Ik was niet eens verrast. Die ondervragingen hebben hem aangezet tot het schrijven van dit boek. Lange reis naar The Milky Way is geschreven voor Sabine.

Het verifiëren van de feiten, die werden vastgelegd in het boek, duurde een tijdje. In die periode hadden Sabine en ik de tijd om terug aan elkaar gewoon te worden, maar dat betekende dat er ook tijd was voor discussies. Er was namelijk disharmonie over hoe het moet in de toekomst.  Sabine wou niet terugkeren naar Nederland, maar ik voelde mij daar op mijn gemak. Tijdens één van onze vele onenigheden werden we opgebeld door Sam. Zijn vrouw Anna lag in het ziekenhuis. Een beroerte zeiden de dokters. Sam wou iets met ons bespreken. We kwamen vluchtig samen in een veel te chique restaurant dicht bij het ziekenhuis. Sam haalde een voor mij bekend boek tevoorschijn. Sabine zag het voor de eerste keer. Ik kon haar gedachten niet lezen. Terwijl ze Sam feliciteerde, zag ze er van streek uit. Ik liet die gedachte los. We namen afscheid van Sam die zich haastte naar zijn vrouw.

In de auto had Sabine iets agressief, maar de hel brak pas los toen we weer ruzie kregen over onze relatie. Dat was het laatste wat ik van haar zag. De volgende dag pakte ze niet op. Ongerust ging ik naar Sabines huis. Toen ik maar één voet in het huis zette, kreeg ik een déjà vu en was bang van wat er zou gebeuren als ik nog één stap verderzetten. En daar zag ik op de houten tafel het briefje met een grote briefhoofd: VOOR MAX. 

#brief #Lange reis naar The Milky Way #déjà vu

[maxlipschitz-blog]

Hollywood

[maxlipschitz-blog]

Rendez-vous in Hollywood

Ik was in Hollywood als hoofdredacteur van mijn uitgeverij Scriptio . Daar zag ik haar voor het eerst na vijftien jaar. Sabine. Ik zag haar foto halverwege de hal van de boekenbeurs. Zelfs na vijftien jaar kon ik onmiddellijk haar natuurlijke schoonheid herkennen. Sabine had een boek uitgegeven en een paar kleine acteerrollen gekregen. Ik moet haar vinden!, dacht ik.

Toen ik in mijn auto stapte om naar mijn hotel te vertrekken, zag ik haar ook in een auto stappen. Ik kon alleen de achterkant van haar lichaam zien, maar die was me zo bekend dat ik er niet aan twijfelde. Ik startte de auto zo snel mogelijk op en haastte naar haar toe. Ik moest allerlei manoeuvres uithalen om naast haar te kunnen rijden. Er stroomde adrenaline door heel mijn lichaam. Ik zag een oudere man haar auto besturen. Was dat haar man?, dacht ik. Het maakte mij niet uit, ik moest haar gesproken hebben. Ik gaf een teken, dat ze moesten stoppen, aan hen. Wanneer Sabine verward naar me keek, herkende ze me. 

De man keek ook verward naar me. Sabine legde hem uit dat ik een vriend van vroeger was. Dat deed pijn. Alsof ik de enige was die zich onze relatie herinnerde. De oude man was Sam Zaidenweber, een fameuze filmproducent. Ook een jood, maar met een Amerikaans accent. Sabine was zijn persoonlijke assistente. We besloten om met zen allen te gaan eten. Sam en ik hadden duidelijk een connectie. Hij was erg geïnteresseerd in mij als uitgever. De enigste persoon om wie ik echt geïnteresseerd was, was Sabine die naar haar lasagne zat te staren. 

Toen we elk onze eigen weg opgingen, nam ik Sabine apart. Ze kon geen antwoorden geven op de vragen die ik had, maar ze gaf me wel een briefje. Ik was benauwd op wat er deze keer op ging staan. Opgelucht keek ik naar haar telefoonnummer. 

#hollywood

[maxlipschitz-blog]

Vaarwel mijn lieve Max.

- Sabine

[maxlipschitz-blog]

Haar begin en mijn einde

We waren één geheel geworden, onafscheidelijk. Sabine wist niet wat ze wilde. Samenwonen, dat wilde ze wel. Ik was niet echt een fanaat van haar voorstel en daardoor rolden tranen van haar ronde kaken. Na vele discussies stonden haar spullen uiteindelijk toch in mijn appartement. 

Tussen de geur van wijn en zweetvoeten, hing er een gespannen sfeer rond. Sabine kon elk moment losbarsten. Zo kwetsbaar en fragiel was ze. Behoedzaam stelde ik voor om uit te eten, nadat haar couscous aanbrandde. Barst. We hadden zo’n grote ruzie, dat mijn buren ons zelfs hoorden kibbelen. Ik verliet mijn appartementsgebouw en ging naar mijn vriend Victor. Hij ontving me met ogen die mij kritisch bekeken. Op het moment dat ik haar zag liggen op de sofa, hunkerde ik naar de zoete smaak van haar lippen. Toen ze me vastnam, vergat ik alle angsten.

Ze verdween op een vrijdag. Toen ik thuiskwam van de hoge school vond ik geen enkele speur van Sabine. Al haar spullen waren verdwenen. Het voelde alsof ze nooit heeft bestaan. Er was toch niets gebeurd? Alles zat toch goed?, dacht ik. Ik zag wazig, mijn hart ging tekeer en mijn handen trilden. Ik bekeek de levenloze kamer en merkte een briefje op de grond. 

Lieve Max

Als je dit leest, heb ik je verlaten. Ik hou van je, maar ik kan dit niet aan. Jij en ik zijn onmogelijk samen. Volg me niet, zoek me niet. Vergeet me zoals ik jou verlaten heb. Niemand weet waar ik ben. Ik moet opnieuw beginnen. Ik moet alleen zijn. Ver weg van jou. Ik verwacht niet dat je me vergeeft, maar vergeef tenminste jezelf. Hoop niet, zoek niet, huil niet. Ik zal wel huilen. Vaarwel mijn lieve Max.

- Sabine

Wat voor haar een nieuw begin betekende, betekende dit voor mij het einde.

#verhuizen #couscous #vaarwel

[maxlipschitz-blog]

Jeruzalem, Israël

[maxlipschitz-blog]

Geluk bij ongeluk in Jeruzalem

Tante Judith stierf in oktober. Tijdens haar bezoek vertelde ze ons al dat ze bijna klaar is voor de reis naar “Olam Haba”.Ze baalde ervan dat Hitler dan toch zijn zin kreeg. Hoewel ik haar niet goed kende, miste ik haar wel. Ik hoor haar nog praten over haar avonturen aan de ontbijttafel. Mijn vader, haar tweelingbroer, wilde de volgende dag meteen naar Chicago vliegen, met mijn moeder. Dit wilde ze niet. Mijn moeder had blijkbaar nooit bestaan voor Judith en kon niets goed doen voor haar. Vreemd dat ik dat niet gezien heb., dacht ik. Papa was duidelijk van slag. Hij voelde zich alleen. Ik ging  mee om mijn verslagen vader bij te staan. Toen kregen we het bericht dat Judith in Israël had willen begraven worden en dat haar lichaam onderweg is. Iedereen stond versteld, zeker mijn vader, die niet had geweten dat zijn zus zich zo verbonden voelde aan de heilige aarde van Jeruzalem. Ik was ook in shock, zelfs een beetje misleid. Israël was nooit ter sprake gekomen. 

Ik liet Sabine het nieuws weten en nodigde haar uit om met mij mee te gaan naar Jeruzalem. Ze kon niet wachten, zoals ik had verwacht. Misschien had ik eerst beter toestemming gevraagd aan mijn vader, die nog niets wist over mijn verhouding met Sabine. Ik kon haar teleurstelling duidelijk horen toen ik haar inlichtte dat hij niet akkoord ging. Hij had geen probleem met mijn vriendin, maar ik mocht het afscheid van mijn tante niet behandelen als een reisje. 

Papa was nog altijd overstuur over het feit dat mama niet meeging. Zo overstuur dat hij in het vliegtuig begon te wenen. Toen we in arriveerde in Israël, stortte papa, al roepend om mijn moeders naam, in op de stoepen van Jeruzalem. Ik had mijn vader nog nooit zo gezien. Hij legde zijn hart nooit bloot, net zoals ik. Zelfs in deze situatie moet ik aan Sabine denken. Door de stralen van de schijnende zon zag ik 2 schaduwen die ons benaderden. Papa en ik konden onze ogen niet geloven toen we mijn moeder en Sabina zagen aanlopen. Ze kwam voor mij. Toen ik haar stevig knuffelde, realiseerde ik me dat ik het juiste meisje heb vastgenomen. 

#israël #jeruzalem

[maxlipschitz-blog]

Sabine Edelstein 

[maxlipschitz-blog]

Het meisje in het Anne Frankhuis

Daar zag ik haar voor het eerst. In het Anne Frankhuis. Een plaats vol met herinneringen uit het verleden dat het begin wordt van mijn verleden.

Tante Judith, die hier in Amsterdam op bezoek was, vond dat we de kwelling van de geschiedenis moesten herbeleven. Zelf kon ze niet zwijgen over haar avonturen in het concentratiekamp, terwijl mijn vader daar weinig over losliet. Toen ik keek naar de kenmerken van het huis, zoals Anne ze beschreven had in haar dagboek, merkte ik op dat er een meisje naar mij zat te staren. Sabine heette ze. Ze deed haar best om indruk te maken, maar ik zag dat ze nerveus was toen ik met haar praatte. Door de manier waarop ze over Anne Frank en de oorlog praatte, wist ik dat ze ook joods was. Waar haalde ze het lef vandaan om zo’n diepe gesprekken te houden met een vreemde?, dacht ik. Iets aan haar maakte me nerveus, maar vooral nieuwsgierig. Toen ik op weg was naar de uitgang voelde ik een zachte streel van haar ijle hand op mijn schouder. Ik negeerde haar en liep door.

De dag van Judiths vertrek herinnerde ik haar weer. Het meisje dat mijn nieuwsgierigheid opwekte. Ik hunkerde naar haar geheimzinnigheid. Elke dag belde ik naar het Anne Frankhuis, waar ze werkte, totdat Sabine eindelijk opnam want niemand wou haar nummer doorgeven.Sabine en ik dronken twee flessen wijn op haar piepkleine studentenkamer. Wanneer de zon net zoals Anne Franks was ondergedoken, deed ik alsof ik te beschoten was om naar huis te gaan. Toen ik naast haar kwetsbare lichaam in bed lag, vertelde ze me dat ze een vriend had. Ook Max. Dat weerhield me niet om alle delen van haar tedere lijf te verkennen.

We hadden al bijna zeven maanden een vreemde kleine romance.Na een jaar werd deze verhouding iets serieus. Tot haar verdwijning. We zagen elkaar niet veel. Dit kwam deels door de andere Max, maar  als ik eerlijk ben vergat ik dat hij bestond. Sabine belde vaak. Elkaar meer dan één keer zien in drie weken lukte me niet. Alles was zo intens. Voor mij was ze te oprecht en te nieuwsgierig. Ze wilde zoveel van mij weten, meer dan ik van haar.

#annefrank