#HIJ GAAT DUS WEG!!!! :)))))

[sugarspellitout98]

HOE DAN

Hij wil de eerste kamer afschaffen???

Hij wil Moskeen sluiten en Islamitische scholen verbieden???

Hij wil dubbele paspoorten afschaffen??

Subsidie op kunst en cultuur weg?

Hoe KAN je daarvoor stemmen?

Like ja mensen zeggen van 'ja maar veel stemmers zijn het niet perse daarmee eens maar wel met de andere punten over geld enzo' but like

Je gaat toch ook niet stemmen voor iemand die je belooft dat je nooit meer hoeft te werken maar die ook wil dat alle puppies worden afgeslacht? Like??? Het ene punt is top maar als dat andere zo slecht is dan stem je daarn toch nie voor?

Zegt wel weer iets over wat mensen blijkbaar belangrijk vinden hier, en dat ze hey dus niet erg vinden om over die discriminatie heen te kijken

#verkiezingen #pvv #geert wilders

[mjomjomjo]

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden. 

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen? 

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was. 

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy. 

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[3niqma]

jij gaat me zoiezo haatte 🤣🤣🤣🤣🤣🤣 maar ik droomde dus dat ik op tumblr zat en ik zag dat je een nieuwe fic had gemaakt. Het was een smut about.......

MARK RUTTE HAHAHAHAHAHHAHAH don't ask me waarom hij maar somehow was dit in me droom gebeurd

STOOOP SJDHSJSB

maar… misschien was het geen droom..

speciaal voor jou:

mark rutte x dio smut

samenvatting: markie is op zakenreis in liverpool en kan geen kant op door een heftige storm buiten, maar plotseling ziet hij een groot herenhuis, hier kan hij misschien schuilen!

open voor meer😏😏

for all my english speaking folks: mark rutte is the prime minister of the netherlands, yesterday he announced his retirement from politics after 13 years of being our prime minister. he’s a whole meme over here, so- do with that info as you please😔

markie klopt op de enorme deur, lichtelijk geïntimideerd door de luxe van het huis, wachtend tot iemand hem hopelijk binnen zal laten.

op een gegeven moment, word de deur met enige kracht opengegooid, wat markie laat schrikken. voor hem staat een groot blok beton- of nee wacht- het is een man! een man met goudblond haar, en doordrigende bruin-rode ogen, niet veel langer dan markie zelf.

door zijn drukke baan als demissionair premier, heeft markie niet veel tijd voor intimiteit, dus hij voelt gelijk zijn broekje knellen wanneer hij de jonge, blonde god voor hem ziet staan.

“cat’s got your tongue? i asked you a question, answer me.” markie werd uit zijn gedachten gerukt door de stem van de jongeman voor hem, zo zacht als boter. het zorgt voor een tintelend gevoel in zijn kruis.

“oh- i’m sorry sir, i got lost on the way to my hotel.. i have no vervoer back at the moment.” sprak markie in zijn steenkolenengels, de jongeman trok zijn wenkbrauw op.

“you’re not from around here, are you? you’re also dressed quite… neat. why’s that?” vroeg de man zich af, waarom zou een man die hier niet vandaan komt, zo netjes gekleed zijn, zeker op dit tijdstip?

markie zijn gezicht werd langzaam rood, de stem van de jongeman in combinatie met zijn brede statuur, hielp de situatie in zijn- inmiddels te strakke broek- niet.

“i-i’m the prime minister of the netherlands you see, i’m here on a business trip, but got lost on the way to my hotel.” markie probeerde zo subtiel mogelijk zijn verhaal te doen, maar de jongeman keek dwars door hem heen.

“the prime minister? interesting.. by all means, come in.” zei de blonde man, terwijk hij zijn hand op markie zijn schouder legde. markie slikte hard, wat niet onopgemerkt bleef door de brit.

hij grijnsde, bewust van het effect wat hij had op de minister. ze liepen samen naar binnen en dio sloot te deur. hij keek om en liep op markie af.

hij stak zijn hand uit en keek hem diep in de ogen aan. “my name is dio, dio brando. to whom do i own the pleasure?” zei de man, die dio bleek te heten. markie voelde zich zwak in de knieën worden, mond droog en gezicht rood en warm.

“m-mark, my name is mark rutte.” zei hij stotterend, en rijkte zijn hand uit naar dio, die hem een stevige handdruk gaf. zijn hand pastte perfect in die van hem.

“pleasure to meet you, mark.. you must be cold, you’re shivering, and soaked.” zei dio, grijns nogsteeds zichtbaar op zijn gezicht.

de manier waarop dio zijn naam uitsprak, zorgde voor nog meer tintelingen in zijn kruis, het werd bijna pijnlijk. markie probeerde zichzelf rustig te houden, zijn ademhaling zat hoog, zijn hart bonkte in zijn keel en zijn broek zat hem enorm in de weg.

dio zijn ogen dwaalden naar markie’s kruis, de contour van zijn geslacht duidelijk zichtbaar. (SORRY IK GING HELEMAAL STUK HIER PFFF)

markie probeerde om te antwoorden, maar voordat hij de kans kreeg, stapte dio naar voren en plaatste zijn vinger op markie zijn lippen en sussde hem.

“you don’t have to say anything, let me take care of you, mark.”

ik zag mn kans

ik pakte m.

nu kan ik nooit meer normaal naar mark kijken.

jij nu sws:

[jurjenkvanderhoek]

WAT ALS… NIET ARTISTIEKE KWALITEIT MAAR NAAM EN REPUTATIE DE WAARDE VAN KUNST BEPAALD

Wat als de Nachtwacht niet van Rembrandt blijkt te zijn, maar van één van zijn onbekende leerlingen. Wat als Van Gogh een Belg was, dat zijn wieg niet in Zundert stond maar in het enkele kilometers zuidelijker gelegen Wuustwezel. Deze hypothetische vraagstukken legt Ruurd Mulder mij voor in zijn boek "Kunst marcheert altijd". En geeft daar als docent cultuur- en mediamarketing meteen het antwoord op. Hij schrijft over de marktwerking van kunst. Kunst als branding. Over dat kunst voor het grote geld niet gaat over artistieke kwaliteit, maar dat de naam en reputatie van de maker de doorslag geeft bij de waardebepaling.

Dus wanneer Rembrandt de Nachtwacht niet heeft gemaakt daalt de waarde van het schilderij als sneeuw voor de zon. Het Rijksmuseum zal het wereldberoemde werk schielijk verplaatsen naar een zaal achteraf of opslaan in het depot om er eerloos te laten verstoffen. De naam van de maker is belangrijk, niet dat het een briljant schilderij is: het hoogtepunt van 17e eeuwse Hollandse schilderkunst waarin het vernuft van de Nederlandse school samenkomt. De echte koolzuurhoudende frisdrank met bruine kleur is pas cola wanneer er Coca-Cola op de wikkel staat. Het merk bepaalt de waarde en vermeende kwaliteit van het artikel. De kunstenaar is het merk, zijn werk de waar. Heeft deze een goede naam en wordt het werk alom de hemel in geprezen door veronderstelde kunstkenners, dan neemt het voetvolk aan dat het werk kwaliteit heeft zonder de eigen smaak te vertrouwen. De emotie wordt gestuurd, het kijken bestuurd. "Wanneer zij zeggen dat het goed is zal dat wel zo zijn'.

Mulder legt in zijn boek mij uit hoe het kan dat de praktijk zo werkt. Dat de markt zo in elkaar steekt. Met diverse voorbeelden uit de kunstwereld onderstreept hij de uitkomst van de hypothese. Wat als Vincent Vlaming is, dan loopt België weg met zijn roem en glorie. Want rond de schilder is een bloeiende industrie ontstaan. De naam Vincent is een wereldmerk, zelfs zonder toenaam. Zo zoals Rembrandt dat is. Met een werk van deze kunstenaars boven de bank kun je voor de dag komen in de betere kringen. Een vaandeldrager of sterrennacht van ieder ander schilder krijgt deze waarde nimmer nooit niet toegemeten, hoe correct de compositie dan ook mag zijn. Het bekende merk bepaald de waarde. Rembrandt en Vincent zijn A-merken, de onbekende leerling is het eigen merk dat onderin de schappen  staat.

De originele schilderijen dragen uiteraard het keurmerk, de signering van de meester. Deze staan model voor een reeks van producten met eenzelfde beeltenis. Vincent's zonnebloemen worden tot de nerf uitgemolken en op ieder mogelijke drager afgebeeld. Mulder volgt in zijn boek dat spoor van mythe naar merk. Het trieste figuur wordt op het schild gehesen en als een held door de tijd gedragen. Eigenlijk stierf Vincent van Gogh domweg te vroeg om nog tijdens zijn leven uit te groeien tot beroemd kunstenaar, merkt Mulder op. Vooral dat verhaal is doorslaggevend. Een oninteressant figuur is slecht voor de storytelling. Een leven kan nog dramatisch worden aangedikt om het werk in waarde te laten stijgen. Mulder weet de fijne kneepjes van het vak. Rembrandt en Vincent krijgen de hoed en de rand commercieel aangemeten. Maar ook vat hij Mondriaan bij de horens en neemt Christo op de korrel. En de vrouwen in de kunst laat deze marketing deskundige niet ongemoeid.

Eigenlijk is het boek een volledig college over hoe de werking van marketing en communicatie werkt in de kunstwereld. Op een duidelijke manier legt Ruurd Mulder de Ideële en commerciële motieven uit die ten grondslag liggen aan de miljoenen die voor een hoopje modder op doek opbrengen. Want dat is het, niets meer en weinig minder. Een laag gekleurde materie dat een voorstelling op een linnen doek geeft. Hoeveel zal dat gekost hebben indertijd. Enige tubes verf, wat penselen voor het fijne werk en kwasten voor de grote gebaren, een opgemeten doek op een viertal spielatten. Dat materiaal valt in geld uit te drukken. Maar de tijd die de schilder in het werken steekt is meer abstract. Tegenwoordig verkoopt een werk zich naar de afmeting, naar de aantallen vierkante centimeters. En naar de naam die de schilder in de kunstwereld heeft. Waar het werk te zien is geweest en welke prijs de verzamelaar voor ander werk van dezelfde maker geeft. Dat is allemaal nog overzichtelijk, maar zodra de markt de prijs gaat opdrijven en dat stukje beschilderde doek qua prijs de hemel in wordt gedreven is het hek van de dam. Dan is niet meer dit stilleven, dat landschap of het portret als compositie doorslaggevend. Dan bepaalt het naamkaartje het prijskaartje.

Ruurd Mulder haalt bij zijn uitleg de schoonzus van Vincent aan. Zij zag de waarde van haar zwager bij en kort na zijn dood als vrijwel onbekende schilder. Door de manier waarop Jo Bongers dat werk in de markt heeft gezet droeg bij aan de roem van Vincent. Ze beïnvloedde het koopgedrag op een uitgekiende manier en dreef daarmee de prijs van de schilderijen op. Ze wist dat bij een stijgende prijs de vraag naar een schilderij toeneemt. Want vooral bij schilderwerken, waarvan de koper de kwaliteit slecht kan beoordelen, is de prijs misschien wel onterecht een indicatie voor het niveau.

Maar valt kunst in geld uit te drukken. Het heeft een onschatbare waarde, die moeilijk valt te kwantificeren. De artistieke dimensie van kunst is de intrinsieke waarde die eraan wordt toegekend. Maar waarom zal een schilder het belang van zijn schilderij moeten verdedigen, waar de bakker zijn brood naar waarde van de marktprijs kan schatten. Heeft kunst geen bestaansrecht wanneer het economisch niet rendeert? Bezoekersaantallen tellen in het museum, daarom worden er blockbuster tentoonstellingen georganiseerd die veel mensen trekken en een kassucces worden. Daarmee kan het museum bij de politiek voor de dag komen. Drijft het de subsidies op. Maar is de waarde van kunst af te meten aan hoe populair het werk is. Mulder gaat op deze problematiek dieper in en komt met een waardevolle zienswijze op de proppen. Het boek is dan ook niet alleen een interessante uitleg van de marktwerking voor de kunstwereld, maar tevens een creatieve beschouwing voor de marketeer.

Een apart hoofdstuk benoemt de vrouw in de kunst. Niet de vrouw als model op het schilderij, maar de vrouw achter de ezel met palet en penseel als gereedschap. Lange tijd stonden ze in de schaduw van de mannelijke kunstenaars. Zoals tegenwoordig vele schrijvers in menige publicatie de rol van de vrouw in de kunst voor het daglicht halen en gelijkschakelen aan die van de man, zo haalt Ruurd Mulder haar ook uit de schemer in het volle licht. Hij labelt de waarde aan de naam en noteert het op de prijskaart, althans filosofeert over marktwerking zoals hij dat bij de mannen eerder deed. En dan is er het merk Christo, dat zorgvuldig door het kunstenaarsechtpaar is uitgezet en opgebouwd. Kunst is van niets iets maken, dat is hier bewezen. Door bouwwerken in te pakken bereikte het paar een miljoenen publiek en een miljoenen omzet. De verpakking van een artikel wordt altijd weggegooid, zo was de kunst van Christo ook van voorbijgaande aard. Na de periode dat het zichtbaar was bleven alleen de ontwerpen, schetsen en foto’s van het kunstwerk over. Door deze te vermarkten konden volgende concepten werkelijkheid worden.

Tot slot buigt Mulder zich nog over het origineel van een kunstwerk. In de geschiedenis keken kunstkenners vaak op hun neus wanneer bleek dat het origineel een kopie bleek te zijn. Dan kom ik terug op de eerste hypothese in het boek. Namelijk dat de Nachtwacht geen Rembrandt is, het is dan nog steeds een origineel maar met een foute signering. Originelen worden gekopieerd om een breder publiek te bereiken. Of nagemaakt om er als beginnende kunstenaar de knepen van het vak mee te leren. Of iets echt is of namaak maakt voor de marketing zoveel uit als dag en nacht. Het origineel is altijd nog het hoogste goed, maar wordt duur betaald. De belastingbetaler is namelijk vaak de verliezer. Die belastingbetaler zanikt dan ook wat af over de rekening die hij uiteindelijk betaald voor bijvoorbeeld De Vaandeldrager. De miljoenen aankoop werd verdedigt als een sleutelwerk in het oeuvre van Rembrandt. Maar daar heeft Jan met de Pet nauwelijks een boodschap aan. “Daar staat tegenover dat met miljoenen belastingplichtigen ieders aandeel in de kosten van een eenmalige uitgave misschien iets van 15 euro bedraagt”, schrijft Mulder. “In het licht der eeuwigheid lijkt dat een overkomelijk bedrag.”

Kunst marcheert altijd. Over Rembrandt, Van Gogh en de waarde van artistieke roem. Ruurd Mulder. Uitgeversmaatschappij Walburg Pers, 2023.

#Ruurd Mulder #Kunst #marketing #boekbesoreking #kunstwereld #waardebepaling #Walburg Pers

[gewoonkarin]

Ik ben op de tuin. Plantuien geplant en witte kool gezet. Wat opgeruimd en stro om m'n aardbeien gedaan. Beetje aanrommelen.

Dat is nodig. Totale onrust de hele tijd en waarom? Weet ik wel. Ik blijf werk zien waar ik niet aan toe kom. Nu niet dan. Druk op het werk door personeelstekort en thuis is het dagelijkse ook niet echt rustig te noemen. Hoogste tijd voor langer licht, dat levert ook tijd op. Dat merk ik nu al op de tuin.

Een dag naar het ziekenhuis met m'n tante, tumor stabiel en dat is fijn. Een hele dag in een ziekenhuis vind ik vermoeiend. Vreet energie, die omgeving. Ik ben geen zorgmijder maar blijf toch liever weg van dokters en ziekenhuizen. Het moet erg zijn wil ik gaan. Dan ga ik ook. Zo had ik een rare moedervlek en dan ga ik. Blijkt het een ouderdomswrat te zijn. Wauw. Beter natuurlijk dan een melanoom, het kan helaas ook slecht nieuws zijn dus je hoort mij niet mopperen.

Vandaag is de trouwdag van ons thuis. Dat kan ook de onrust veroorzaken. Ik heb een plantje gehaald, dat zet ik morgen in hun tuintje. Gemis is. Ik hoorde van de week dat de zus van een bekende haar leven had verloren aan kanker. 36 jaar jong. Zo keihard. Dat zijn de momenten dat ik zo blij ben dat ze bij ons thuis ons goed af hebben kunnen leveren, onze kinderen hebben leren kennen en van elkaar hebben kunnen genieten. Dat voelt als grote rijkdom. Dat ons pa mee heeft moeten maken dat grote zus haar Paul verloor was al schrijnend genoeg. Hij wist niet hoe hij zijn dochter op kon vangen, wilde zo graag maar hoe dan. Vaak kun je niets doen. Je kunt gemis niet laten verdwijnen.

Zij die haar zus nu moet missen zit nog in de onwerkelijke fase. Dat je het weet, afscheid hebt genomen maar het bezinken komt nog. Tegen die tijd gaat het leven alweer door en sta jij nog vaak stil. Rouwen is een eenzame bezigheid. Het houdt je bezig. Sommige opmerkingen komen keihard binnen zonder dat degene die de opmerking maakt dat beseft. Rouwen kent geen tijd, net als de dood. Het is een eeuwig iets. Sluimerend aanwezig met soms een schreeuw. Zo ervaar ik het. Ook dat is voor iedereen anders.

Koesteren. Wat mooi was.

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[fransopdefiets]

9-7 Market Rasen

In het dorpje Newtown vond ik al snel een pub met in grote letters restaurant op de gevel. Binnen was het een heksenketel, getatoeëerde mannen en vrouwen die in een haveloze uitgewoonde ruimte met pints in hun handen door elkaar stonden te schreeuwen en te lachen. Achter een soort gefortificeerde bar met een loket waar je kon bestellen, stond een frêle blond meisje. Ik loei door het gat: do you do meals? Ontkennend hoofdgeschud. Een met inkt bewerkt hoofd naast me, riep iets over fish and chips en Indians. Hij riep nog meer maar door zijn accent en de herrie om me heen, ontging me de strekking. Kijk, een Indiaas restaurant leek me wel wat. Ik stak mijn hand op als bedankje en groet en ging op zoek naar de Indiër.

Dat werd een grote fles Kingfisher bier, shaslicks vooraf en lamscurry. Daarna terug naar de tent voor een diepe slaap. Om half twaalf werd ik wakker, het hoosde werkelijk.

Ik heb natuurlijk geen enkele haast, maar toch ben ik om 6 uur echt wel wakker. Ik fiets terug naar de Humber, naar Faxfleet en vandaar uit naar de brug bij Hull. Als ik me ergens sta te oriënteren, komt er een hond blaffend op me af. Ja sorry, zegt een vrouw, hij kan niet tegen wielen. Nou lijn hem dan aan, denk ik, net als al die andere baasjes doen. Ik fiets stapvoets weg en de hond zet woest blaffend de achtervolging in, achterna gezeten zijn baasje die aldoor roept, come here now, what is this. Een andere vrouw levert er vanuit haar scootmobiel weer commentaar bij. Haha, such a small dog chasing a big bicycle!

Het laatste stuk naar de brug gaat langs het water, dat begint bij het Riverside Café in North Ferriby, dat tot mijn verrassing om half tien op de zondagochtend al open is. Twee cappuccino's en een fruit scone.

De brug zelf is een makkie, met aan twee zijden een breed fiets- en voetpad en prachtig uitzicht over de Humber.

Het weer is best fijn voor zo’n zongevoelig typje als ik, het is bewolkt met af en toe een flauw zonnetje. Boven zee hangen de buien en verderop landinwaarts is de henel blauw.

In het tuincentrum Deepdale, dat zichzelf cyclists cafe noemt, stap ik af om wat te eten. Bij binnenkomst is er net als op Schiphol een afzetting van paaltjes met lint. Na even wachten komt er een meisje dat me doorlaat. Verbaasd kijk ik om me heen in een ruimte met wel 20 tafels, waarvan er twee bezet zijn. Ik bestel op hoed geluk een sausage and bacon bap. Dat is dus een plat wit broodje met het genoemde beleg.

Daarna begint tot mijn verdriet de zon steeds feller te schijnen en de onweersvliegjes verschijnen ook weer. Ik heb van die fietshandschoentjes met open bovenkanten en mijn handen worden daar steeds roder, ondanks de dikke lagen factor 50, die ik er op smeer.

Het wordt zwaar weken deze middag, de klimmen worden steeds langer en steiler en het wordt steeds heter. Er is zelfs een paar kilometer nauwelijks waarneembaar pad, ik begin enorm te twijfelen, maar mijn tsjechische app projecteert me toch echt bovenop de route. Aan het eind van al dat klimmen, als ik nog tien kilometer te gaan heb, wordt ik beloond. Ik sta aan de rand van een plateau en voor mij strekt zich tientallen kilometers laagland uit. De laatste kilometers sjees ik naar beneden.

Als ik tegen half vijf bij de camping aankom, blijk ik verkeerd te zitten. Er is een enorm terrein waar honderden auto’s en paardentrailers geparkeerd staan. Er is ook een kampeerterrein, maar er is niemand bij de receptie en ook geen briefje met een telefoonnummer. Dus ik bel het nummer van de website. Alleen de verbinding is zo waardeloos dat ik niet kan verstaan wat die man zegt. Na eindeloos heen en weer bellen, lukt het wel. Ik zit verkeerd zegt hij, zijn camping is 500 meter verderop. En inderdaad, daar is de camping die ik verwachtte. En als ik dan gedoucht heb en de natte spullen uitgehangen, begint het te regenen.

Afstand: moet ik nog narekenen, ik denk circa 80 kilometer

Tijd: 8 uur

[devosopmaandag]

Voorbij het zwart

Niet eerder brachten we in het voorjaar twee maanden in een dórp door in Frankrijk. Alle vorige keren waren het huizen die meer buiten lagen. Niet eerder voelde ik ook de tijdelijkheid van ons verblijf zo sterk. Dat had alles te maken met de mensen die ik wekelijks en sommigen bijna dagelijks zag, zoals de zachtmoedige wat fragiele kunstenaar, de oude Fransman geworden Deen en zijn vrouw, de bakkersvrouw, het echtpaar van de epicerie en hun volwassen zoon. Onze levens raakten elkaar even, soms was de hoeveelheid precies goed, spijtig genoeg te weinig of juist bijna te veel. Die tijdelijkheid deed me nadenken over wat dat eigenlijk is, deelgenoot worden van elkaar. De kwestie is hoeveel je wilt (weg) geven van je zelf, hoeveel je van de ander toelaat.

Een relatie aangaan met anderen ontstaat ook bij het lezen van een roman of het kijken naar een film. Tijdens ons verblijf daar had ik ongelooflijk sterke en nauwe relaties met enkele mannen, vrouwen en kinderen – alleen waren het personages uit boeken. De intimiteit die schrijvers weten te creëren tussen jou als lezer en de romanpersonages nemen we voor vanzelfsprekend, maar eigenlijk is het een klein wonder. Je volgt hun binnenlevens op de voet, je weet dingen die je van je eigen levenspartner niet eens weet.

Van G kreeg ik 'Voorbij het zwart' van Hilary Mantel*. Hij weet dat ik een bewonderaar ben, maar hij wist niet dat de roman over een medium en haar assistente gaat. Mijn kinderlijke nachtangst, die ik nooit helemaal ben kwijtgeraakt, maakt dat ik (over)gevoelig ben voor 'suspense', voor kleine kraakjes in het donker, voor een figuur in tegenlicht in het bos, voor ramen in het donker die alleen jezelf spiegelen. Horrorfilms zijn absoluut taboe. In een eerder huis in Frankrijk werd ik geplaagd door herhaaldelijk geklop in het onderhuis, dat mijn hartslag deed versnellen.

Nu is daar dus Alison Hart, professioneel medium, haar assistente Colette en er is Morris, Alisons spirituele gids, die alleen voor haar zichtbaar is. Deze Morris is een vuilbekkend klein stuk vreten. Zelf zegt ze dat als haar publiek zou voelen wat zij ervaart als de doden haar terroriseren ze niet zouden “weten hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken. [–] Het zou hun dood worden.” Op een nacht, na flink gelezen te hebben, durfde ik niet te gaan slapen, zozeer had de roman iets diep van binnen in mij in trilling gebracht.

Mantels sublieme stijl maakt dat ik op driekwart van het boek heb durven komen. Ik schoot soms luid in de lach, bewonderde haar absolute beheersing van die wereld, voelde mee met de lijdende, veel te dikke Alison, de cynische, wat verloren Colette. Morris boezemde mij grote weerzin in, en dan zijn er nog genoeg fascinerende en soms verontrustende bijfiguren, levensechte (in de roman dan) en die uit het dodenrijk. Ik heb mijzelf al flink gegeven, nu nog het laatste kwart.

*'Voorbij het zwart' | Hilary Mantel (1952-2022 | vertaling: Harm Damsma en Niek Miedema | Meridiaan Uitgevers 2023 | oorspronkelijke uitgave 2005

[blemel]

Het vertrek van de mier

Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn.

‘Gezellig,’ zei de eekhoorn. ‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier. ‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’ ‘Nou ja ... een klein beetje dan.’ Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.

‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij. ‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd. Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.

‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’ ‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’ ‘Nee,’ zei de eekhoorn. ‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’ ‘Wat voel je dan?’ ‘Ja, daar gaat het nou om.’ ‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn . ‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.

‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht. ‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’

En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken. De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen. ‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen. ‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’ ‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn. ‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte. De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger. Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer. ’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten. Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden.

‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’ ‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn. ‘Ja,’ zei de mier. En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.

Het vertrek van de mier, Toon Tellegen

#toon tellegen

[euroadventure]

Obernberg am inn - Salzburg (Tauernradweg - 117 km)

Zaterdag 16 juli

De Tauernradweg vond ik gisteren al leuk en ik ben dan ook benieuwd wat de route mij vandaag gaat brengen. Ik wil naar Burghausen net over de grens in Duitsland rijden om daar in de buurt, liefst nog een kilometer of 20 verder, een camping te vinden. Salzburg lijkt me nog wat ver voor vandaag...

Wanneer ik aan het inpakken ben word ik aangesproken door een Engelsman, genaamd Toby, die aan mij vraagt waar ik heen fiets en of het stuk richting Salzburg leuk is. Ik weet dat ook niet, want ook voor mij is dit stuk van de Tauernradweg nieuw. Hij blijkt niet echt een plan te hebben behalve zijn eindbestemming: Salzburg. Hij is net als ik gisteren gestart in Passau, maar volgt niet direct de bordjes langs de weg. Daarnaast rijdt hij op een 'gewone' fiets met slechts drie versnellingen en heeft hij het best zwaar denk ik. Doordat hij geen bordjea volgt heeft hij over drukke wegen gereden waar hij tot nu toe weinig aan vond...begrijpelijk, maar ook zonde want hij heeft best veel moois gemist hierdoor. We fietsen daarom de eerste kilometers vanaf de camping samen op en ik wijs hem op het bordje 'R3' die hij kan volgen. Salzburg is nog meer dan 110 kilometer fietsen vertel ik hem en raad hem nog een camping aan waar ik eerder ben geweest en waar je zonder reserveren terecht kunt. Wie weet zien we elkaar daar nog wel...maar op zo een fiets vandaag al halen zou wel erg knap zijn. Hij slaat vervolgens af om eerst een bak koffie te scoren, waarna ik alleen mijn weg vervolg.

De zon schijnt aardig en de wind is ook behoorlijk sterk dus het is best aanpoten onderweg, maar het is wel mooi en een afwisselende route.

Onderweg stop ik voor een terrasje en laad ik voor de zekerheid even mijn accu bij. Alle beetjes helpen 😉. In de plaats Brannau haal ik een broodje voor de lunch die ik later op een mooi plekje aan het water op eet.

Ik ben laat vertrokken pas tegen half elf en kom pas rond drie uur aan bij het plaatsje Burghausen net over de grens. Burghausen heeft de langste burcht van Europa begreep ik.

Hier kan ik ook mijn accu bijladen en ga ik online op zoek naar een camping in de buurt. Er blijkt er een te zijn die redelijk aan de route ligt richting Salzburg en slechts op 20 kilometer rijden van waar ik nu zit. Dat zou mooi zijn!

Misschien is het mijn gevoel, maar voor de zekerheid besluit ik te bellen of er plek is...en helaas voor het eerst krijg ik te horen dat zelfs voor mijn kleine tentje geen plek meer is. Wat nu? De andere campings liggen echt op onhandige plekken het binnenland in waardoor ik enorm om moet rijden. Daarnaast gaat het fietsen vandaag wel erg lekker, ik heb weinig last van mijn billen 🤭, dus waarom zou ik toch niet doorrijden? 🤔 Ik ga ervoor 💪🏻! Ik rijd door naar Salzburg.

Ik rij door bossen en over open vlaktes en ga gelukkig een beetje naar beneden waardoor ik minder hard hoef te trappen 😀.

Reed ik gisteren en een groot deel van de dag langs rivier de Inn, het laatste stuk rijd ik vooral langs rivier de Salzach.

De route is tof! Ik maak nog een korte stop om een fles drinken te kopen in het plaatsje  Tittmoning in Duitsland. Ik heb vanaf de brug een prachtig uitzicht.

Het valt mij op dat het water weer schoner en helderder is dan in de Donau en de Inn.

Ik stop ook heel even in het prachtige plaatsje 'Oberndorf bei Salzburg', wat een uitzicht hier 🤩!

Uiteindelijk rijd ik de laatste tien kilometers over een stuk fietspad wat ik twee jaar geleden ook heb gefietst toen ik vanuit Salzburg de Salzkammergutradweg fietste.

Ook die route was echt geweldig, zelfs een van de mooiste routes die ik tot nu toe ooit heb gefietst. Ik zie in de verte al de bergtoppen opdoemen van 'National Park Hohe Tauern' 😀.

Ik arriveer rond half acht op de camping en gelukkig is de receptie nog open. De tentplaatsen zijn vol, maar ze hebben nog een camperplaats omgebouwd tot tent plaats. Samen met één ander tentje deel ik deze plek vanavond, of toch niet? Wie komt daar om 21.00uur aan fietsen? Toby! Haha wat stoer hij heeft het gewoon gehaald 💪🏻😀. Nou ja, niet helemaal vertelt hij. Na dertig kilometer hield hij het voor gezien en heeft hij de trein gepakt naar Salzburg, haha 🤣🤣. Hij zet zijn tentje erbij en gaat nog een hapje eten hier in de buurt.

Ik blijf hier twee nachten staan en ga morgen eerst chillen bij en in het zwembad. 'S middags lekker de stad in die ik nog vrij goed ken van mijn bezoek twee jaar geleden.

[veselinasboekenkast]

Deel 2- Hoofdstukken 9-12 van De avond is ongemak

Hoofdstuk 9

Alle 3 kinderen zijn van plan om Matthies te begraven tussen de dode kippen, maar ze willen niet dat hun ouders daar zijn. Dus probeert Jas zijn moeder af te leiden terwijl de andere twee plaats maken voor Matthies. Terwijl Jas de begrafenis meemaakt zit zijn hoofd ergens helemaal anders. Hij denkt over hoe hij ooit zijn ouders moet begraven en dat het allemaal zijn schuld is. Hanna schrijft op het graf: Opdat wij niet vergeten. Zij voelen dus dat hun ouders Matthies zo snel mogelijk willen vergeten. Jas voelt ook dat zijn ouders ook niet willen weten hoe het met hen gaat. Hij denkt dat als zij weg gaan dat het leven van zijn moeder veel makkelijker zal worden. OOK ben ik iets helemaal vreemds te weten gekomen. Ik dacht dus dat Jas een jongen is, blijkt dat Jas een meisje is. Dat kom ik nu pas te weten omdat ze zei dat ze een eerste liefje had, die Sjoerd heet. En ik denk dat Sjoerd een jongensnaam is. Diezelfde avond liggen de twee zussen (Jas en Hanna) samen in bed en denken ze over een redder die hen zal redden. Jas wilt dat het Boudewijn de Groot is en Hanna wilt dat meester Herbrecht hen komt redden. Later in de avond komen ze tot de conclusie ze dat ze niet perse een redder nodig hebben, maar de ze wel allebei naar de overkant terecht willen komen. Ik weet niet wat en waar de overkant is, maar dit zegt al genoeg dat ze weg willen gaan.

Hoofdstuk 10

De volgende ochtend worden beide zussen wakker. Meer gebeurd er niks speciaal in dit hoofdstuk.

Hoofdstuk 11

Het hele gezin zit nu aan tafel. En Jas heeft net verteld dat ze altijd water uit cola flessen moeten drinken. En dat het nog steeds naar cola smaakt omdat de fles niet goed uitgewassen. Ik heb dat zelf al vaak meegemaakt en weet dat het niet lekker is. En daarnaast wordt hun water niet in de koelkast gezet, dus is hij lauw. De discussie aan tafel gaat verrassend goed en vader toont weer een glimlach. Jas was daar heel blij mee. Na het eten moest Jas meehelpen op het land. Deze keer heeft ze er veel zin, zekere nadat haar vader in een goed humeur zit. Voor het eerst noemt Jas haar broer op, ze zegt dat Matthies twee hooipakken tegelijk kon vastpakken. Meteen valt de glimlach van het gezicht van de vader af. Jas zelf was zeer hard geschrokken, ze wist niet wat ze fout heeft gedaan. En toen zei de vader dat we niet over dode mensen praten, we gedenken die alleen. En toen antwoordde ze: ' we kunnen toch hardop denken'. Ik was er helemaal mee eens. We moeten er op een gegeven moment erover moeten kunnen praten. Vader was niet blij en antwoordde zeer grof terug. Paar uur later zou haar vriendin Belle weer langskomen om de Sims te spelen.

Hoofdstuk 12

In dit hoofdstuk lazen we de discussie tussen de twee zussen over pedofielen en dat het andere soort mensen zijn en dat het vooral mannen zijn. Ik denk dat Jas het gevoel heeft dat ze een pedofiel is omdat ze de hele tijd naar karaktereigenschappen zocht. Zodat ze die met haarzelf kon vergelijken.

Dit was het voor nu!!

Veselina☺︎

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer vroeg mijn bed uit want ik heb al om 8.45 een afspraak bij de nagelstyliste. Ik heb vannacht goed geslapen maar ik was wel heel vroeg wakker: 5.30. Ik heb al een bericht van mam, die slaapt bijna niet door de gordelroos dus die vroeg om 4 uur al of ik wakker was. We hebben even gekletst en daarna zijn we allebei toch weer in slaap gevallen.

Ik heb niet echt pijn maar mijn mond en kaak zijn wel gevoelig. En mijn mondhoek doet zeer en bloedt nog een beetje. Wang is een beetje dik. Goed openen van mijn mond lukt ook niet. Ze hebben mij toch wel even goed te grazen genomen gisteren.

De nagelstyliste zorgt weer voor mooie pink nagels met een glittertje. Ik krijg last van mijn buik dus als ik klaar ben, app ik Marcel om de voordeur open te doen en ben ik net op tijd thuis.

Thuis neem ik de pijnstiller van het ziekenhuis en daarna rij ik door naar New Fysic. Weer een mooi resultaat behaald:

Nog 12 kg to go 😅

Na NF rij ik naar mam. De gordelroos heeft haar aardig in zijn greep en het zou fijn zijn als dat eens minder werd.

Rond 12.30 ga ik naar huis en ga dan voor het eerst wat eten, een zakje drink yoghurt, dan hoef ik niet te kauwen 😅

Om 14 uur ga ik Ivy ophalen. Die wil nog even naar Topbroodje en haar kaasbroodje en muffin eet ze dan lekker in de tuin op: “het is 17 graden oma dus dan kan ik lekker buiten eten”.

Als Ivy alles op heeft gaan we Ryan halen, ik eet nog snel een kiwi. Kleine stukjes dan krijg ik het wel weg. Ryan weer enthousiast als we komen en hij is helemaal blij als hij bij thuiskomst ziet dat opa thuis is. We spelen een beetje buiten en ik maak ook alvast het eten voor vanavond: kip tariyaki met zilvervliesrijst. Om 17.30 komt Natas de kinderen ophalen. Ryan heeft geen zin om mee te gaan 😅

Normaal gesproken blijven ze eten maar wij zouden vanavond oppassen op Manuel bij Koen en Hannah thuis. Daar is het weer ziekenboeg dus dat feest gaat niet door.

We eten de teriyaki en ik neem ook een kopje cappuccino toe.

Ik ga ook beginnen met spoelen vanavond. Geen spuitje er meer bij, gewoon spoelen. Ik begin ook wel weer last t te krijgen en ik heb ook het gevoel dat ik toch nog een kies voel. Knowing my luck, is wellicht de verkeerde kies eruit gehaald?

Om 21.30 neem ik de pijnmedicatie. Ik zie ook dat er een blauwe plek onder mijn kaak verschijnt. Dus niet zo gek dat ik mijn mond/kaak voel. Ik heb het ook koud dus ik lig lekker onder mijn kleedje op de bank en ga maar weer op tijd naar bed.

[thebiksperience]

De les herpakken part 2

We zitten in een kring in het midden van de studio. Dit deed ik ook voor het eerst (dom), want ze worden heel lui als we in een hoekje tegen een muur gaan zitten. Ik bleef dit doen, omdat ik dacht: “Ach ik doe al zoveel met ze the least I could do is let them chill a bit als we aan het praten zijn”.  Oke jullie hebben dus een plot nodig dus wat fijn dat ik dat als hw opdr heb gegeven. Ik ging de kring rond om naar iedereen zijn plot te luisteren. !! NIEMAND DIE DUS EEN PLOT HEEFT WANT HET WAS TE MOEILIJK. En ohja Prisca snapte de opdracht niet dus die heeft het niet gedaan. !! Ik werd niet boos, maar wel heel heel duidelijk.  “Dit is wat ik bedoel.. Eerst werken jullie niet met mij mee dus probeer ik met jullie mee te werken, maar dat gaat blijkbaar ook niet. Prisca je moet echt kappen met je hw niet doen. *Prisca krijgt weer een nerveus, ik ben cool en mij boeit het niet, maar toch boeit het me wel lachje en zegt sorry* Aan je sorry heb ik niks als je het telkens blijft zeggen en er niks veranderd. En stop met alles een beetje weg lachen, want je vindt het wel erg dat je het niet hebt gedaan en dat komt nu niet zo over. Neem de verantwoordelijkheid en schuif het niet weg door te lachen. Wil ik ook nog even zeggen dat X het hele weekend om hulp heeft gevraagd in de groepsapp en niemand van jullie heeft hem geholpen. Het is dat ik op zondag avond thuis kwam en hem had geholpen anders had hij zijn huiswerk niet kunnen doen.. Niet dat je het hebt gedaan blijkbaar, mijn tijd daarin steken was dus ook voor niks. Wat jullie vragen, eerst een hele voorstelling en daarna de vloer op dat kan ik ook niet. Ik weet niet wie dat wel kan, maar dat is echt heel moeilijk. Dus volgende keer heb iets meer vertrouwen in mij en dat ik wel een beetje weet wat ik aan het doen ben. En Prisca wat ga jij doen als je iets niet snapt? *Ik ga vragen stellen* En de rest vd groep wat doen jullie als iemand hulp nodig heeft? *Dan helpen we en geven we tenminste een reactie* Oke top! Dan ben ik nu klaar met praten en wil ik door naar het volgende namelijk de hw opdracht die ik jullie heb gegeven, heb ik wél gemaakt. Ik vond het heel moeilijk, maar opeens had ik het. Wat ik nu aan jullie laat zien is wat ik van jullie verwacht als ik jullie een hw opdracht geef. Het hoeft er niet precies zo uit te zien, maar tenminste altijd een poging tot i.p.v. lege handen” Ik laat hen nu op mijn computer zien hoe ik de teksten heb geknipt en geplakt tot een verhaal en welke (beweging)scenes en transities ik voor ogen heb. Ik heb de rollen ook al verdeeld voor ze en ik ga er een keer doorheen met hun. 

X: Look this is what we needed before doing anything. This is all we were asking for.  Najaaa toen werd ik een beetje pissig, maar nog wel humoristisch. Dus hij kon het hebben en snapte dat zijn opmerking ook een beetje dom was.  “X if this was what you needed then why didn’t you do it yourself?? This was really difficult and we don’t even know if all of it is going to work. These are the same scenes I tried out with you but y’all didn’t like it. We are going to try this out and some of it will work and some of it won’t. We still have to figure out how things will transition into each other. It’s good that you know that you work best when things are visual, but I couldn’t have made this without seeing the little bits that we tried out on Wednesday.” Toen was het duidelijk. Ik zag eindelijk het kwartje vallen en we gingen aan de slag. Ze stonden open voor nieuwe dingen, hadden een actieve houding en langzamerhand kwamen ze zelf ook met ideeën. Uiteindelijk goed gewerkt en plezier gehad.  YESSSS! Nu nog drie repetities tot de showcase..

[jurjenkvanderhoek]

HET DODE MOMENT WEER TOT LEVEN GEWEKT

Dichter/schrijver Mischa Andriessen noemt het een tussenwereld, an in-between world, un mondo intermedio. De onzichtbare scheidslijn tussen het levende en dode. Het menselijke en het zakelijke. Werkelijk en abstract. Volgens de schrijver maakt de Italiaanse kunstenaar Daniele Galliano een verslag in verf van het oversteken van de grens tussen boven- en onderwereld. Dus werkelijk het moment dat de ogen zich sluiten, de ziel uitvaart naar een nieuwe haven. De trossen los. Dat kan betekenen dat de schilderijen iets van spiritualiteit in zich hebben. Een glimp van geloven en de glans van weten. De ziel die nog niet echt weg is en boven zichzelf hangt. De bijna dood ervaring die nog twijfelt welke kant gekozen zal worden.

Andriessen vergelijkt de ervaring verbeeldt door Galliano met verlies. Het bij overlijden of op een andere manier verdwijnen van een dierbare. De achtergeblevene gaat "op zoek naar iets dat degene die wordt gemist, achtergelaten heeft. Iets dat aan hem of haar herinnert, een voorwerp, een geur, desnoods het versleten leer van de bank waarop hij of zij het liefste zat. Domweg iets dat de verdwenen geliefde even terug  tastbaar maakt." Galliano raakt het moment kwijt. Het moment waarop hij is geïnspireerd geraakt de wereld te beschouwen. Kijkend naar gewone dingen. Zaken die in de wirwar van de tijd nauwelijks nog opvallen, normaal lijken. Dit vastleggen zet de activiteit voor dat moment stil. In het specifieke moment gaat de kunstenaar op zoek naar verloren beelden. Omdat het moment slechts één tel duurt, een seconde, een fractie van tijd, is het zaak de sfeer in een expressieve vorm vast te leggen. Het beeld komt voor ogen in een snelle oogwenk. Het is niet helder, bewogen zou je zeggen in de fotografie, maar draagt alle elementen in zich die gezien zijn.

Daniele Galliano legt dat verlies van tijd vast, het verloren geziene, de kwijt geraakt ervaring, zodat ik het terug kan kijken. Geen deja vu daar het realiteit is, ik was daar niet eerder, ik ben daar nu. In een glimp trekt die omgeving aan mijn blik voorbij. De tijd hield het niet staande, kon het maar amper registreren. De kunstenaar doet dat wel, legt het vast. Het verstilde moment. Het in verf gebeeldhouwde ogenblik. Een monument voor de gebeurtenis, de onbenoembare herinnering. Geen vage beelden zoals je van herinneringen kunt verwachten. Het palet van Galliano is kleurrijk en helder zoals zijn geboorteland dat is – het mediterrane licht, welhaast een vakantiestemming. Onwerkelijk echt.

In het boek "Morti Viventi", onlangs uitgegeven door Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en de Amsterdamse vestiging van het Istituto Italiano Di Cultura, komen al die verloren momenten langs. Al dat verlies passeert vanuit het decor van het geheugen in diverse gezichten van ver en nabij de revue. In de uitgave, als een soort van expositie in boekvorm - een catalogus van het atelier, een portfolio, een aandenken, de herinnering aan doorgemaakte momenten, komen al die onopgemerkte vergezichten voorbij. Het leest of beter bekijkt als een fotoalbum van een reis in het verleden, de tijd. Het is voorbij, passé, afgelopen, maar gelukkig hebben we de plaatjes nog.

Onderverdeeld in verbanden, als landschappen, stadsgezichten en mensen is het boek gerubriceerd en getypeerd. Het meest interessant daarbij zijn de samenstellingen, constellations. Mensen gegroepeerd als massa in vogelvlucht, gezien van een afstand zodat de vormen samen lijken te smelten. Een kluit aan lijven, waarvan ieder individu zich toch als persoonlijkheid gedraagt en tegelijk onderdeel is van de eenheid. Het is een werkelijkheid die in een abstracte vorm is weergegeven. Gezichten onherkenbaar, vlekken in de samenstelling van een publiek. Voor een moment brandt die menigte zich in op mijn netvlies, daarom is de tel in beweging, zijn de figuren onderdelen van de compositie. Maar van een afstand gezien vormen de vlekken verf toch duidelijk een groep mensen. Galliano weet zelfs welhaast ieder figuur een eigen karakter te geven, een gepersonaliseerde handeling. Wie goed naar het werk kijkt kan in de massa als het ware zichzelf tegen komen.

Wanneer de herinnering een rol gaat spelen om de vergetelheid in het nu terug te zetten worden de gedachten als negatieven. Zoals in de werken ‘Berlin’ en ‘Do you remember’. Nog niet ontwikkelde beelden. Vastgelegd in het oog, maar niet afgedrukt nog door de occipitaalkwab. Het geziene beeld is nog niet verwerkt in de hersenen. Het valt uiteen in tussenstadia, tussenwerelden. Al die andere beelden zijn ook onafgewerkt. De blik beklijft niet, maar concentreert zich alweer op een ander beeld. Die beelden uit de tussenwereld, de gedachten aan het moment, zijn niet af, onvolmaakt. Het lijken bouwstenen in een muur die is opgetrokken tussen de boven- en de onderwereld. Menselijke lijven in een getto-achtige setting missen onderdelen, want het oog moet snel kijken om alles in juiste proporties te observeren. Daardoor mist de blik wel details en blijken de lichamen half af. Er ontbreken lichaamsdelen omdat deze in gedachte niet zijn opgeslagen, niet meegenomen in de beschouwing van het moment.

Er heerst een onbepaalde spanning in de schilderijen van Galliano. De stemming is voelbaar, de sfeer te snijden. Er is een gelaagdheid in de werkelijkheid, doordat deze maar voor een deel is weergegeven. De laag die niet zichtbaar is maakt wel het beeld. De geest vult het ontbrekende aan, zet de vlakken door waar ze niet zijn. De gedachte van heden neemt de herinnering in verleden over. Ik zie mensen op plekken waar ze al niet meer zijn. Ik beschouw momenten die al voorbij zijn. Ogenblikken die gestorven zijn. Levens die van voorbijgaande aard zijn, het zijn dat was. Maar ik zie geen levende doden zoals de titel doet vermoeden, of dode levenden. Wat ik zie is het moment van toen dat levenloos is in het nu. De handelingen en activiteiten zijn er niet meer, de situatie is geweest en komt niet terug. Galliano op zijn beurt haalt de gebeurtenis echter terug, haalt de tijd als het ware in om niet te vergeten.

De tijd is kwijt geraakt, het moment verdwenen. Maar de kunstenaar zoekt naar dat wat wordt gemist. Vindt datgene wat aan dit ene moment herinnert en legt deze gedachte vast in verf op doek. Zo zodat ik het kan mee beleven. Herbeleven, terug zien. Maar eigenlijk schieten woorden tekort om de juiste sfeer te beschrijven. Ook al omdat Galliano de wereld in zijn schilderijen heeft ontregeld. Het klopt niet wat ik zie. Maar zoals gezegd de gedachte vult het geschonden beeld aan dat door de herinnering is gefilterd. De tijd heeft het kapot gemaakt, maar heelt tegelijkertijd alle wonden. Wel heeft Andriessen genoeg woorden om de sfeer van de kunstenaar te omschrijven. In zijn essay neemt hij mij de woorden uit de mond. Had ik graag zijn woorden tot de mijne gerekend, zoals ik de momenten van Galliano het liefst in mijn leven invoeg.

Ik citeer Andriessen: “Hij schildert zo mooi en zo helder dat de kijker niet meer precies weet wat hij ziet, maar des te sterker, voelt hij het.” Een zin die ik bijna letterlijk kan passen op zijn ‘aantekeningen uit een tussenwereld’: Hij schrijft zo mooi en zo helder dat de lezer niet meer precies weet wat hij leest, maar des te sterker, voelt hij het. Woorden en beelden sluiten nauw op elkaar aan, waarbij ik me kan afvragen wat er eerder was de kip of het ei. Het moment of de beschrijving. Het is een retorische vraag, want ik kan het antwoord met stelligheid raden. De schilderijen spreken voor zich, de woorden doen dat ook. Maar hebben elkaar nodig. Een samenspel van disciplines.

Morti Viventi. Daniele Galliano. Met tekst van Mischa Andriessen. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, 2023.

#daniele galliano #van spijk art books #livingstone gallery #istituto italiano di cultura #schilderijen #kunstboek #morti viventi

[gewoonkarin]

Morgen is het twee weken geleden dat m'n laatste tanden zijn getrokken en een volledig kunstgebit is geplaatst. Het zou de hel worden, zo had de tandarts al gezegd. Nou denk ik bij de hel aan chemo en ongeneeslijk ziek, niet aan een nieuw gebit.

Het is ook niet de hel. Het is op het moment geen leven. Klinkt dramatischer dan het is. Ik kan niet zoveel. Niet eten, ja, vloeibaar of heel zacht en dan bij voorkeur zonder gebit in. Ik kokhals me suf als ik geen smintje ofzo in m'n mond heb. Zelfs met afleiding dus dat psychische gaat niet op.

Begin bij het begin. Trekken, tanden in, bed in. Pijn. Pijnstillers. Dag erna terug, mochten de tanden er even uit. Dag daarna tanden er 's ochtends zelf weer in doen. Bijna flauw gevallen van de pijn. Bellen. De persoon die me zou begeleiden blijkt vakantie te hebben. Tandarts keek, vijlde wat af en het ging weer een beetje. Kokhalzen kwam en bleef. Vrijdag weer terug. Andere tandarts, weer wat eraf. Kokhalzen bleef. Maandag. Weer wat eraf bij een "expert". Kokhalzen bleef een uur weg. Woensdag. Terug naar de "expert". Het gevoel een zeur te zijn was groot en hij frotte er een zacht laagje in "omdat ik bij de kleine groep hoor die niet kan wennen aan een kunstgebit". Dat geeft de burger moed. Kokhalzen bleef. Ik heb donderdag gebeld voor een afspraak voor morgen. Dan is de vakantieganger terug.

Ik kan mijn tanden niet de hele dag inhouden want het past niet. Onder zit een bult waar ik m'n lippen overheen moet werpen en ik een apentoet heb. Gevolg daarvan is veel spanning op mijn gezicht, als ik m'n tanden uit doe trilt alles.

Ik ben er boos om. Was heel verdrietig omdat ik zo hoopte op beter en ik zo nergens met goed fatsoen heen kan. Praten is lastig en helemaal met een smint in de mond en tanden die eruit willen. Ik had al geen vertrouwen meer in tandzorg maar nu is het nog minder dan geen. Als het morgen niet goed wordt opgelost ga ik een klacht indienen heb ik besloten. Het kan toch niet zo zijn dat er betaald moet worden voor een slecht gemaakt gebit en waardeloze nazorg tot nu toe. Na dik 25 jaar tandenverdriet is de koek op. Klaar mee. Er was anders beloofd dan nagekomen, dat moet recht gezet worden.

's avonds ben ik nu tandeloos. Waar ik zo tegenop zag is nu een bevrijding. Wel voel ik me lelijker dan ooit en misvormd. Zelfvertrouwen is nu afwezig. Het liefste mijd ik mensen. Ik heb vrijdagochtend wel op het werk gewerkt. Een hele stap. Op de helft van de dag lukte het praten helemaal niet meer. Moe van.

Morgen. Misschien gaat het dan beter.