#ateńska

[warszawskiemozaiki]

Warszawa, rzeźby z osiedla Ateńska.

#warszawa #warsaw architecture #I LOVE WARSAW #rzezby #rzeźba #ateńska #saska kepa #saska kępa #rzeźby plenerowe #prl

[kartkowki6031]

Ponad Sybir- Życie. Wspomnienia Jana Maślaka

Do polskich zabaw matematycznych będziesz musieć odrobiny czasu, kostki do rozrywki oraz produktów takich jak rolki po papierze, sznurki, koraliki, klej. No, ponieważ to jednak prawie nie było sprzęt komputerowy, a takich nie wolno używać podczas cotygodniowego święta. Stolice Persji to duży temat - w tysiącletniej historii Polski możemy wymienić zaledwie trzy stolice, podczas jeśli tych perskich, nie da się zliczyć na palcach obu rąk. Dlatego nie można dać swym maluchem uczniom na nudę podczas domowej kwarantanny, ponieważ po powrocie do grupy dzieci będą były zaległości. W teraźniejszym sezonie Samarra rozkwitła, by niebawem ulec ruinie, po powrocie kalifa do normalnej stolicy. 50 km z tradycyjnej stolicy Persów. Tak z Góry Miłosierdzia pochodziła większość budulca nowej stolicy. To oczywiście przytrafiło się biblijnemu Hiobowi. To tak dzięki niemu Media rozwinęła się ekonomicznie. Ogólna niepewność. Media dokładały, że przychodzi trener, który na 28 meczów wygrał dwa. Z nowym tłumaczeniem skupia się pewna legenda; mianowicie pierwszy wódz Medów, jaki stał zaaprobowany przez sześć plemion jedynowładcą, został wybrany dziś w takim „miejscu spotkań”, które uczynił potem swoją stolicą.

Różowe kwiaty, które znajdujecie na przejęciu to odpowiednio wierzbówka. Że w terminie lata w Suzie „w południe, kiedy światło jest najniebezpieczniejsze, jaszczurki i węże nie zdołają przebiec ulic miasta i giną upieczone w połowie drogi” , nie dziwi to fakt, iż król wraz z domem na wiosnę opuszczał stolicę. Mimo, iż nie posiadała murów, znaczną część miasta chroniła cytadela położona na platformie z domów skalnych. Sam zespół pałacowy był otoczony murami, spotykała się tam też cytadela. Na Plaza de Toros de las Ventas w Madrycie dokonują się nie tylko walki byków, ale także koncerty i zawody Red Bull X Fighters. Przy okazji pozwalano nędznie nakarmić i napoić konwojowanych ludzi, ale robiło się wtedy w współczesny rozwiązanie, że zawsze tylko dwoje typów mogło pójść z dowolnego wagonu, by do wiader lub wyższych garnków otrzymać to, co zrobione było na stacji: cienką zupę, kipiatok, lub kilka bochenków chleba. Kozakiewiczowie na pewno zdawali sobie sprawę, że podróż przy tak chorej nodze Piotra będzie gehenną, ale za każdą cenę pragnęli wrócić do Polski.

Chocieszyńskiego Kosztem i Drukiem Józefa Ungra Kosztem i drukiem księgarni Wilhelma Zukerkandla Nakładem Instytutu Badań Zbrodni Radzieckich na Narodzie i Państwie Polskim oraz Konwentu Polski Nakładem J. K. Żupańskiego Nakładem Karola Miarki Nakładem Komitetu Mickiewiczowskiego Nakładem Krakowskiej Spółki Wydawniczej Nakładem Księgarni Dra Maksymiljana Bodeka Nakładem Księgarni F. Hoesicka Nakładem księgarni Feliksa Westa w Brodach Nakładem Księgarni H. Altenberga we Lwowie i M. ARCTA w Stolicy Nakładem Księgarni Józefa Zawadzkiego Nakładem Księgarni L. Fiszera Nakładem Księgarni Polskiej Bernarda Połonieckiego Nakładem Księgarni Stefana Kamińskiego Nakładem Macierzy Polskiej Warszawa-E. kartkówka z największych powieści XX wieku, oraz najsłynniejsza powieść na temat II wojny światowej. Buddyzm natomiast uczyłem się w Indiach systematycznie przez życie Buddy a po jego śmierci, wtedy stanowi do roku około trzysta przed naszą erą, a konkretnie- do momentu rządów cesarza Asoka reprezentującego ród Maurjów. Legenda, przekazywana przez greckiego historyka Plutarcha mówi, iż to Taida - ateńska przyjaciółka Aleksandra III Wielkiego, namówiła go, aby spalił Persepolis jako zemstę za spalenie Aten. rozprawka dodana jako dzień możliwy do działania zadania. To niesamowity „mafiozo”, który dobrze odwraca od siebie uwagę, odgrywając, załóżmy, rolę jakiegoś dobroczyńcy filantropa i dostarczający tym jedynym, iż jego obraz, jako podłego przestępcy się zaciera, bądź przestaje zupełnie istnieć - kogoś takiego po prostu obecnie NIE MA!

Za panowania Seldżuków, głównie za Malika Szaha Również uważał miejsce rozkwit Isfahanu, który od 1051 r. Wybrane miejsce występowało u stóp skalistej Góry Miłosierdza (Kuh-e Rahmat - nazwa późniejsza). They empowered the Agriculture Minister to authorize past seizure and reallocation retroactively. Sharon misled the prime minister on this point, that can be answered by posing another question: Did prime minister Menachem Begin know, when Operation Peace for Galilee was launched, that the IDF intended to reach the outskirts of Beirut? In the beginning, Jewish law was an eye for an eye and a tooth for a tooth. There were 750,000 Palestinian refugees in Israel, we screwed them in 1948, they had good reasons for hatred, so what if we added another two or three kilos of hatred? It was the best of them who fled---the leaders, the intelligentsia, the economic elite. To be sure there is, The ancient and rightful lords of the soil, the Jews! Our national desire to renew the life of the people of Israel in their ancient homeland however is not aimed against any other people.

#sprawdzian #kartkowka #rozprawka #wypracowanie #szkola

[zyciorysy0914]

Ponad Sybir- Życie. Wspomnienia Jana Maślaka

Do własnych zabaw matematycznych będziesz wymagać odrobiny czasu, kostki do partie oraz środków takich jak rolki po papierze, sznurki, koraliki, klej. No, gdyż to przecież jakby nie było sprzęt mechaniczny, a takich nie wolno używać podczas cotygodniowego święta. Stolice Persji to wielki temat - w tysiącletniej historii Polski możemy wymienić zaledwie trzy stolice, podczas jeżeli tych perskich, nie da się przeliczyć na palcach obu rąk. Ponieważ nie można przyjąć swym maluchem uczniom na nudę podczas domowej kwarantanny, bo po powrocie do nauki dzieci będą tworzyły zaległości. W obecnym okresie Samarra rozkwitła, by niebawem ulec ruinie, po powrocie kalifa do poważnej stolicy. 50 km z tradycyjnej stolicy Persów. Właśnie z Góry Miłosierdzia pochodziła większość budulca nowej stolicy. To rzeczywiście przytrafiło się biblijnemu Hiobowi. To odpowiednio dzięki niemu Media rozwinęła się ekonomicznie. Ogólna niepewność. Media dokładały, że przychodzi trener, który na 28 meczów wygrał dwa. Z różnym tłumaczeniem zbiera się pewna legenda; mianowicie pierwszy wódz Medów, który został ogłoszony przez sześć plemion jedynowładcą, został wybrany dziś w takim „miejscu zgromadzeń”, które sprawił po swoją stolicą.

Różowe kwiaty, które znajdujecie na usunięciu to teraz wierzbówka. Może w czasie lata w Suzie „w południe, kiedy słońce jest najniebezpieczniejsze, jaszczurki i węże nie zdołają przebiec ulic miasta i giną upieczone w połowie drogi” , nie dziwi to fakt, iż król wraz z domem na wiosnę opuszczał stolicę. Mimo, iż nie posiadała murów, ważną część miasta chroniła cytadela dana na budowie z domów skalnych. Sam zespół pałacowy był otoczony murami, wydobywała się tam także cytadela. rozprawka de Toros de las Ventas w Madrycie robią się nie tylko walki byków, ale i koncerty i zawody Red Bull X Fighters. Przy okazji pozwalano nędznie nakarmić i napoić konwojowanych ludzi, ale robiło się zatem w ten zabieg, że często tylko dwoje typów potrafiło wystąpić z wszelkiego wagonu, by do wiader czy wyższych garnków pobrać to, co zrobione istniałoby na stacji: cienką zupę, kipiatok, czy kilka bochenków chleba. Kozakiewiczowie na pewno zdawali sobie sprawę, że podróż przy tak chorej nodze Piotra będzie gehenną, ale za jakąś cenę pragnęli wrócić do Polski.

Chocieszyńskiego Kosztem i Drukiem Józefa Ungra Kosztem i drukiem księgarni Wilhelma Zukerkandla Nakładem Instytutu Badań Zbrodni Radzieckich na Narodzie i Państwie Polskim oraz Konwentu Polski Nakładem J. K. Żupańskiego Nakładem Karola Miarki Nakładem Komitetu Mickiewiczowskiego Nakładem Krakowskiej Spółki Wydawniczej Nakładem Księgarni Dra Maksymiljana Bodeka Nakładem Księgarni F. Hoesicka Nakładem księgarni Feliksa Westa w Brodach Nakładem Księgarni H. Altenberga we Lwowie i M. ARCTA w Stolicy Nakładem Księgarni Józefa Zawadzkiego Nakładem Księgarni L. Fiszera Nakładem Księgarni Polskiej Bernarda Połonieckiego Nakładem Księgarni Stefana Kamińskiego Nakładem Macierzy Polskiej Warszawa-E. Sama z najwybitniejszych powieści XX wieku, oraz największa powieść na temat II wojny światowej. Buddyzm i utrzymywał się w Indiach systematycznie przez życie Buddy też po jego śmierci, więc jest do roku około trzysta przed nasz�� erą, a dokładnie- do momentu rządów cesarza Asoka reprezentującego ród Maurjów. Legenda, przekazywana przez greckiego historyka Plutarcha mówi, że to Taida - ateńska przyjaciółka Aleksandra III Wielkiego, namówiła go, aby spalił Persepolis jako zemstę za spalenie Aten. Sobota została dodana jako dzień możliwy do zastosowania zadania. To szeroki „mafiozo”, który dobrze odwraca od siebie uwagę, odgrywając, załóżmy, rolę jakiegoś dobroczyńcy filantropa i dodający tym jednym, że jego wygląd, jako małego przestępcy się zaciera, bądź przestaje zupełnie istnieć - kogoś takiego po prostu już NIE MA!

Za panowania Seldżuków, głównie za Malika Szaha Również tworzył znaczenie rozkwit Isfahanu, który od 1051 r. Wybrane miejsce było u stóp skalistej Góry Miłosierdza (Kuh-e Rahmat - nazwa późniejsza). They empowered the Agriculture Minister to authorize past seizure and reallocation retroactively. Sharon misled the prime minister on this point, that can be answered by posing another question: Did prime minister Menachem Begin know, when Operation Peace for Galilee was launched, that the IDF intended to reach the outskirts of Beirut? In the beginning, Jewish law was an eye for an eye and a tooth for a tooth. There were 750,000 Palestinian refugees in Israel, we screwed them in 1948, they had good reasons for hatred, so what if we added another two or three kilos of hatred? It was the best of them who fled---the leaders, the intelligentsia, the economic elite. To be sure there is, The ancient and rightful lords of the soil, the Jews! Our national desire to renew the life of the people of Israel in their ancient homeland however is not aimed against any other people.

#sprawdzian #kartkowka #rozprawka #wypracowanie #szkola

[galeriakrakow]

Sokrates - mędrzec czy mąciciel? Debata starożytnicza

28 listopada 2018 o 19:00 ·

Auditorium Maximum Uniwersytetu Jagiellońskiego · Kraków

Koło Naukowe Filologów Klasycznych UJ oraz Sekcja Filozofii Aten, Jerozolimy i Aleksandrii KNSF UJ zapraszają wszystkich zainteresowanych historią i myślą starożytności na debatę między dr hab. Joanną Janik (Instytut Filologii Klasycznej UJ), a dr. Michałem Bizoniem (Instytut Filozofii UJ). Główne pytanie, będące przyczynkiem do dyskusji brzmi: "Czy demokracja ateńska sprawiedliwie skazała na śmierć Sokratesa?" Planowany porządek spotkania: 1. krótkie wystąpienia, podczas których dyskutanci zaprezentują swoje stanowiska i argumenty na ich rzecz, 2. moderowana dyskusja między zaproszonymi prelegentami, 3. odpowiedzi na pytania publiczności. Na początku i na końcu debaty poprosimy wszystkich uczestników spotkania do określenia swojego stanowiska co do głównego pytania debaty (drogą tajnego głosowania).

#kraków #sokrates

[inwestoramator]

Przypominam o trwającym konkursie! Do wygrania Ateńska Sowa 1/4 oz srebra. Więcej informacji w ostatnim filmie, załączam link:) https://youtu.be/ThTqOWX7EE4 https://www.instagram.com/p/CSj9Mh3KNVo/?utm_medium=tumblr

[rasza]

[anarchitektura]

Debaty na MIASTOmovie - przed festiwalem

Festiwal MIASTOmovie to nie tylko pokazy filmów ale też cykl debat i spotkań z dziennikarzami, reportażystami, reżyserami i specjalistami o postrzeganiu miasta i zjawiskach związanych z "odzyskiwaniem miasta" (walka o prawa lokatorskie) czy tożsamości mieszkańców i ich codziennych praktyk Polski mniejszych miast i wsi.

Ponad połowa Polaków mieszka w miejscowościach zamieszkanych przez mniej niż 20 tysięcy ludzi. Już przytoczone statystyki zasługują na zbadanie fenomenu "polskich peryferii", codziennych zwyczajów ich mieszkańców, relacjach sąsiedzkich, poczuciem identyfikacji z miejscem i ewentualną tęsknotą za "dużym miastem". O tym opowiedzą studenci Polskiej Szkoły Reportażu na spotkaniu pt. "'Światła małego miasta'. Jaka jest Polska najmniejszych miasteczek?"

Reportażysta i fotograf Filip Springer opowie o swojej podróży przez mniejsze miasta Polski, których ekonomiczna i kulturowa tożsamość uległa zmianie poprzez odebranie im statusu stolic województw. Projekt "Miasto Archipelag" wspierane było przez lokalnych korespondentów, którzy pisali materiały bloga oraz artykuły z miast archipelagu na platformie Flipboard. Z książki, która powstała po projekcie wynika, że dla wielu Polaków "archipelagowej" Polski "utracona wojewódzkość" stanowi czasem wygodne wytłumaczenie i przyczynę wszelkich niepowodzeń, choć naukowcy z Uniwersytetu Warszawskiego udowodnili, że "miasta silne przed nadaniem województwa po prostu pozostały silne także wtedy, gdy to województwo zostało zabrane." Zastanawiając się nad pojęciem "sąsiedztwa" w kontekście Polski małomiasteczkowej nie sposób nie dostrzec niebytu dawnych i zamieszkałych od wieków sąsiadów wyznających inne religie i kultury. Springer wyraźnie podkreśla obecność dawnych dzielnic żydowskich, które obecnie kojarzą się z "dzielnicami biedy". Znamienne, że w znajdującym się w samym sercu dzielnicy żydowskiej Muzeum w Piotrkowie Trybunalskim nie znajdziemy podczas oglądania ekspozycji słowa "Żyd". Czy świadczy to o krótkiej czy wręcz pogrzebanej pamięci historycznej wśród mieszkańców miast, które kiedyś były wielokulturowe? Bo jednocześnie panują w nich lepsze, mocniejsze i tym samym mniej anonimowe niż np. w Warszawie relacje międzysąsiedzkie.

Kolejne spotkanie to zmierzenie się z historią i genezą osiedli społecznych, których pierwowzorem była jednostka mieszkaniowa jako próba zapewnienia nowoczesnej przestrzeni mieszkaniowej w wyniku gwałtownego napływu ludności do miast w dobie rewolucji przemysłowej. Utopijne założenia z początku XX wieku autorstwa Charlesa Fouriera czy Roberta Owena dały podwaliny zorganizowanym i wydzielonym jednostkom osiedlowym odpowiadającym (przynajmniej teoretycznie) na indywidualne potrzeby mieszkańców. Jednostka sąsiedzka C.A. Perry’ego, rozpowszechniona w krajach skandynawskich i anglojęzycznych miała na celu odbudowę więzi społecznych poprzez zapewnienie jej użytkownikom odrębności terytorialnej i poczucia bezpieczeństwa, odseparowanie od tras szybkiego ruchu oraz bliskość obiektów użytkowych i rekreacyjnych (tzw. „sąsiedztwo rodziny”). Z kolei idea osiedla społecznego zadomowiła się w Niemczech, Polsce i pozostałych krajach Europy Centralnej. Jej nadrzędnym celem było zapewnienie przestrzeni mieszkalnej dla najuboższych warstw społecznych. Projekty osiedli regulowała Karta Ateńska, przyjęta w 1933 r., na mocy której miasto zaczęto postrzegać przez pryzmat strefowania i od tej pory tereny mieszkaniowe miały być oddzielone od stref pracowniczych terenami zielonymi i rekreacyjnymi. Zalecano budowanie wysokościowców w otoczeniu zieleni, z naciskiem na doświetlenie pomieszczeń oraz w oddaleniu od usługowego śródmieścia.

Wydarzeniem towarzyszącym MIASTOmovie, odbywającym się w ramach DOFY, będzie wykład Agaty Gabiś o miastach-ogrodach w kontekście europejskim i lokalnym, w nawiązaniu do spuścizny samouka Ebenezera Howarda. Kojarzone z utopią zielone miasta były nowym podejściem w projektowaniu miast, polegającym na odciążeniu głównego ośrodka miejskiego poprzez samowystarczalne miasta satelickie dla 30 tys. mieszkańców. Połączone ze sobą nawzajem trzema drogami tworzyły koncepcję tzw. Social City (np. angielskie Letchworth jako pierwsze miasto zrealizowane wg koncepcji Howarda). Bliskość terenów zielonych, dobre skomunikowanie ze strefą pracy i niezależność miast satelickich przysłużyły się pozytywnemu postrzeganiu całej koncepcji.

Nieprzestrzeganie przez władze miast oraz inwestorów i deweloperów praw lokatorskich przyczynia się do demontażu społecznej struktury całych dzielnic. Filmowy "Bunt lokatorów" w Berlinie związany jest z szeregiem odgórnych mechanizmów wpływających na podniesienie czynszów, m.in. z prywatyzacją spółdzielni mieszkaniowych, spekulacją cenami nieruchomości, procesem gentryfikacji miasta prowadzącym do stopniowego wyparcia rdzennych mieszkańców, z narzucanym "terrorem" odnawiania kamienic będącego pretekstem do podniesienia czynszów czy strategiach "wygładzania" ogólnego wizerunku całych dzielnic. Debata "Prawa mieszkańca. Między spółdzielnią a wspólnota" poruszy kwestie różnic między niemieckim i polskim rynkiem mieszkaniowym i wynikającej z niego sytuacji lokatorów. I ich możliwości obrony przed agresywną deweloperką.

I w końcu zrehabilitowana bohaterka z USA wielu ostatnich wydarzeń okołomiejskich i architektonicznych - Jane Jacobs. Czego możemy się od niej nauczyć? Redaktorka magazynu „Architectural Forum”, aktywistka miejska i autorka książki "Śmierć i życie wielkich miast Ameryki" (wydana w USA ponad 5o lat temu!) i jej postrzeganie miasta jest do tej pory bardzo aktualne. Jacobs uważała, że nadrzędnym elementem miasta są bezpieczne i wielofunkcyjne ulice z wydzieloną przestrzenią publiczną i prywatną, wyraźnie podkreśloną strefą dla pieszych (chodnik) i powinno na niej tętnić życie od rana do późnych godzin nocnych. Żywa i tętniąca obecność przechodniów była naturalnym (i w pewnym sensie bezkosztowym) narzędziem prewencji wg Jacobs. Przenikliwa zdolność obserwacji dziennikarki prowadziła do zanotowania najdrobniejszych szczegółów zaistniałych w przestrzeni miejskiej - z czułością opisywała ludzkie interakcje (np. Wyrzucanie papierków po cukierkach przez uczniów czy sąsiedzkie kłótnie). Była również zwolenniczką dobrze i spójnie zaprojektowanych terenów zielonych, pod warunkiem, że płynnie łączą się one z ulicą, a nie są odcięte lub odgraniczone płotami nie generującymi żadnych prospołecznych zachowań. JUż pół wieku temu Jacobs dostrzegła fakt, że im więcej oddamy przestrzeni samochodom, tym bardziej od nich się uzależniamy zarówno od samochodów, jak i od tej przestrzeni). Często szła pod prąd i była niepokorna: "Dogmatyczni urbaniści zdumiewająco bezkrytycznie czczą otwarte przestrzenie, prawie tak jak dzicy czczą magiczne fetysze. Zapytajcie specjalistę od mieszkalnictwa, w czym jego zaprojektowane osiedle jest lepsze od dawnego miasta, a jako oczywistą zaletę wyrecytuje: Więcej Otwartej Przestrzeni. Zapytajcie planistę o poprawę, jaką przynoszą postępowe regulacje, a znów usłyszycie że promują Więcej Otwartej Przestrzeni. Przejdźcie się z urbanistą po ponurej okolicy – mimo parszywych, opuszczonych parków i wyniszczonej zieleni udekorowanej zużytymi chusteczkami będzie sobie wyobrażał Więcej Otwartej Przestrzeni. Więcej Otwartej Przestrzeni na co? Na napady? Na posępne pustkowia między budynkami? Czy ku pożytkowi i radości zwykłych ludzi? Mieszkańcy nie korzystają z otwartych przestrzeni w mieście tylko z powodu ich istnienia ani dlatego, że życzyliby sobie tego urbaniści i architekci."[1]

Program spotkań: http://miastomovie.pl/spotkania/

[1] -  Jane Jacobs, Śmierć i życie wielkich miast Ameryki, wydanie polskie, s. 105

#miastomovie #miasto #jane jacobs #prawa lokatorskie #Ebenezer howard #miasta-ogrody #osiedle społeczne

[osobypostacieludzie]

Ioannis Sykoutris ( John Sykutris, Ιωάννης Συκουτρής ) - grecki filolog klasyczny. Sykutris urodził się w Smyrnie, kiedy miasto było w większości zamieszkane przez Greków. Uczęszczał do miejscowej szkoły ewangelickiej ( Εὐαγγελικὴ σχολή ) i był w stanie studiować na Uniwersytecie w Atenach w 1919 roku dzięki swoim ponadprzeciętnym osiągnięciom dzięki wsparciu siostry Smyrny Descision. Po podboju Smyrny w wojnie grecko-tureckiej Sykutris przerwał studia i wyjechał na Cypr jako nauczyciel pomocniczy. Po wojnie ukończył studia w Atenach w latach 1924-1925 i odbył wieloletnią podróż do Niemiec, gdzie pogłębił studia: pierwszy rok w Lipsku, a następnie trzy lata w Berlinie, wspierany przez stypendium Fundacji Aleksadra-of-Humboldt. W Berlinie zbliżył się do Ulricha von Wilamowitza-Moellendorffa, Wilhelma Schubarta i Paula Maasa. Po powrocie do Grecji Sykutris przez rok uczył w Arsakeion w Atenach i pracował jako bibliotekarz w Akademii w Atenach, zanim uniwersytet wyznaczył go na stanowisko wykładowcy. Nie był w stanie odpowiedzieć na telefon z Niemieckiego Uniwersytetu w Pradze (1933). W następnych latach był krytykowany za publikacje na platońskim sympozjum i starożytnej greckiej pederastii. W 1937 roku rozpoczął życie w Koryncie przed rozpoczęciem semestru. W Grecji Sykutris jest szczególnie znany jako tłumacz poetyki Arystotelesa i sympozjum Platona. W Niemczech jego znaczenie opiera się na licznych publikacjach z końca lat 20. i początku lat 30. XX wieku. Zajmował się interpretacją i propagandą literatury antycznej; szczególnie jego badania nad wiekiem i autorstwem listów Sokratejskich były przełomowe.  Akademia ateńska wymieniła po nim bibliotekę Ioannis Sykoutris. 

[partiaupadkupolski]

6 grudnia 2008 ateńska policja zamordowała 15letniego Aleksandrosa Grigoropulosa. to wydarzenie doprowadziło do wybuchu powszechnej rewolty greckiego społeczeństwa przeciwko brutalności i anty-ludzkiej polityce państwa w obliczu kryzysu gospodarczego kilka obserwacji z tamtego czasu: https://pl.anarchistlibraries.net/library/veronika-sinewali-rebelia-w-grecji

[warszawskiemozaiki]

Warszawa, osiedle Ateńska. Rzeźbę wykonał Maciej Szańkowski w 1974 roku. Praca przedstawia sferę armilarną (przyrząd astronomiczny).

#warszawa #warsaw #rzeźba #rzezby #osiedle ateńska #Praga Południe #warsawstreets #warszawskie rzeźby #lata 70

[hooniestudy]

Rafael Santi, Szkoła ateńska

#historia sztuki #renesans

[ligaswiata]

Solon, demokracja i ludobójstwo Nie znając przeszłości, nie możesz rozmawiać o teraźniejszości ani tworzyć przyszłości ... Dydymus Prawda niewygodna, spychana i niezauważona, czyli kto stworzył iluzje dnia dzisiejszego : Siedmiu mędrców, to grupy wybitnych filozofów, działaczy i reformatorów, działających w starożytnej Grecji pomiędzy końcem VII i połową VI wieku p.n.e. Mędrcy działali w czasach bezpośrednio poprzedzających pojawienie się filozofii. Mędrcami owych czasów, były dzieci tyranów, czyli psychopatów, widzących sens kształtowania świata na bazie kast społecznych. Sami nie byli filozofami, ale raczej mężami stanu, działaczami, prawodawcami, reformatorami życia społecznego kreowanego na bazie teatrów rytualnych. Głoszone przez nich mądrości życiowe wynikały nie tyle z systematycznych przemyśleń, ile z bogatego doświadczenia życiowego opartego na wykorzystaniu siły i psychologii na ludziach, przyjmujących ze strachu i ciekawości nowe piętnujące ich rozwiązania. Okres ich działalności nazywany bywa okresem siedmiu mędrców. Trudno ustalić, jakie postaci historyczne zaliczane były przez Greków do grupy siedmiu najwybitniejszych mędrców – w zachowanych przekazach istnieją w tej kwestii rozbieżności i wymienianych jest więcej nazwisk. Według Platona mędrcami byli: 1. Bias z Prieny – doradzał Jończykom, aby emigrowali na Sardynię wobec naporu Persów, ( jak widać problem z emigrantami - wojownikami nie jest dzisiejszym wynalazkiem, wasz strach bierze się z agresywnych filmów viralowych produkowanych przez dwie wytwórnie z Niemiec i USA ) 2. Solon – ateński polityk i prawodawca, sprawujący władzę z woli ludu, a także poeta gnomiczny, ( władza z woli podporządkowanego ludu, za pomocą kontrolowanych wyborów ... ) 3. Pittakos z Mityleny – wybrany przez współobywateli dyktator Mityleny z okresu jej współzawodnictwa z Atenami (o panowanie nad Hellespontem), (dyktator wybrany przez obywateli za pomocą siły propagandy i fanatyzmu, który rodzi strach w całym stadzie ... ) 4. Tales z Miletu – matematyk, astronom, inżynier, polityk, podróżnik i kupiec, uznawany za pierwszego filozofa, (Stworzył on fundamenty myśli przedsolratykskiej, która wytworzyła europejską myśl filozoficzno - polityczną, twórca manipulacji opartej na gemetrii, astronomii i inżynierii społecznej ...) 5. Kleobulos z Lindos – tyran z Lindos na Rodos, (Plutarch twierdził w traktacie O E delfickim, że Kleobulos był tyranem Lindos oraz, podobnie jak Periander z Koryntu, nie posiadał mądrości i cnoty godnej mędrca. Reputację myśliciela miał zdobyć wykorzystując swą władzę i przyjaciół. Jego działania były powielane przez Hitlera, Stalina, Petru czy samego Cezara...) 6. Myzon z Chen, (Według Diogenesa Laertiosa był synem Strymona, który miał być tyranem w swym kraju.) 7. Chilon ze Sparty. (Chilonowi przypisuje się słynne zdanie "Poznaj samego siebie" ("γνῶθι σεαυτὸν").Egocentryzm i budowany na nim autorytet wygrywa z altruizmem ...) O ile wszystkie źródła wymieniają cztery pierwsze nazwiska, o tyle często zamiast Kleobulosa, Myzona i Chilona wymienia się inne postacie - tworzące teatr współczesności, nie różniący się niczym od bajek i legend. Wśród nich pojawiają się na przykład: 1. Periander – tyran, uznawany za mądrego władcę, który doprowadził do rozkwitu ekonomicznego i kulturalnego Koryntu, 2. Ezop z Frygii – półlegendarny bajkopisarz grecki, uważany za twórcę klasycznej bajki zwierzęcej, wywodzącej się bezpośrednio z ludowej tradycji ustnej, 3. Anacharsis – scytyjski filozof, który w VI wieku p.n.e. przybył do Aten, 4. Epimenides z Krety – legendarny kreteński poeta, cudotwórca i teolog, znany dzięki tzw. „paradoksowi Epimenidesa”. Paradoks Epimenidesa : Problem logiczny leży w zdaniu : Κρῆτες ἀεί ψεύσται, co znaczy: Kreteńczycy zawsze kłamią. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym żadnego paradoksu, jeśli pominąć, że Epimenides sam był Kreteńczykiem. Skoro Epimenides jest Kreteńczykiem, to twierdząc, że wszyscy Kreteńczycy są kłamcami, sam także kłamie, czyli mówi prawdę. Paradoks ten jest wersją paradoksu kłamcy. W rzeczywistości nie ma w tych słowach żadnego paradoksu. W momencie kiedy Epimenides wypowiada słowa: Kreteńczycy zawsze kłamią, sam nie mówi prawdy, która brzmi następująco: „Kreteńczycy nie zawsze kłamią”. Można założyć, że Kreteńczycy zawsze mówią prawdę, z jednym wyjątkiem: kiedy powiedzieli, że zawsze kłamią. Można także sądzić, że tylko Epimenides jest kłamcą, a inni Kreteńczycy mówią prawdę. Wynika to jednak ze złego przedstawienia paradoksu. Wersją, której nie można już w ten sposób wyjaśnić, jest następujące zdanie: „Niniejsze zdanie jest fałszywe”, ale nie zalicza się ono do tzw. paradoksu Epimenidesa... Podstaw sobie zamiast wyrazu Kreteńczycy, wyraz księża lub politycy ... „Wszystko, co posiadam, noszę ze sobą” (Bias z Prieny). A rzeczą tą, jest rozum ... Zacznijmy rozważania od mało popularnych faktów : Demokracja, jest formą kontroli i siłowo usankcjonowanego oraz społecznie akceptowanego ludobójstwa. Dowody wielkiego czynu demokratycznego Pierwsza wojna sakralna lub wojna Cirrijska, nastąpiła na skutek nieporozumień pomiędzy Amfictyonic League of Delphi (Ligą Miast Delphickich), a miastem Kirrha. Związek Miast Delphickich, był kontrolowany przez Tesalczyków, którzy pragnęli zdobycia świętej ziemi ( Kirurhaean ) . Aby udało się doprowadzić do wojny religijnej zastosowano manewr fałszywej flagi, mianowicie przybywający z Kierrhy do Delphi pielgrzmi, byli bardzo źle traktowani i oskarżani o włamania do świątyń. Wojna doprowadziła do porażki i zniszczenia Kirrhy oraz do ludobójstwa z użyciem broni chemicznej. ( Przebieg wojny : Liderem ataku był Tyrant Cleisthenes z Sicyon, który wykorzystywał swoją potężną marynarkę do zablokowania portu i alianckiego oblężenia Kirrhy. Nebros był człowiekiem, który doradził zatrucie wody w mieście, jednak rozwiązań strategicznych i samą truciznę oraz sposób jej dawkowania dostarczył Solon. Nebros, był przodkiem Hipokratesa, który w poczuciu winy "stworzył" Przysięgę Hipokratesa, która w istocie, jest dziełem jego uczniów i Imphotepa, który stworzył jej zalążki etyczne. Etyka, nie dotyczy słowa pisanego, które nie jest formą obiecadła, wchodzącej w skład doradztwa : "Nikomu, nawet na żądanie, nie podam śmiercionośnej trucizny, ani nikomu nie będę jej doradzał, podobnie też nie dam nigdy niewieście środka na poronienie. W czystości i niewinności zachowam życie swoje i sztukę swoją." Więc recepta, jest formą kłamstwa, która nie plami ust i duszy lekarza, wypowiedzią obietnicy ... ) Tesalczycy, zatrudnili Solona do stworzenia ideologii wojny bez użycia broni. Solon zatruł wszystkie ujęcia wody za pomocą ciemiernika, doprowadzając do śmierci dzięsiątków tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci. Koniec tej wojny, został uczczony organizacją pierwszych Igrzysk Pytyjskich. A Solon, stał się głównym propagatorem idei demokratyzacji życia społecznego. Solon, jako przewodnik poglądowy, jest idolem wielu polityków, aktorów i złoczyńców ... w tym JFK, który robił dobrą minę do złej gry, gubiąc się pomiędzy wielkimi ideałami starożytności, a przysięgami masońskimi, które twierdzą, że : Prawo demokracji stworzone jest dla jej twórców i propagatorów, a nie dla nieporadnego ludu . ( Igrzyska pytyjskie – igrzyska panhelleńskie organizowano w Delfach ku czci boga Apollina, jedt to drugie co do ważności po igrzyskach olimpijskich wydarzenie o charakterze religijno-sportowym w starożytnej Grecji. I obecnie, dlaczego ? Nazwa igrzysk wywodzi się od świętego węża Delf, Pytona. Podobno ustanowił je sam Apollin dla upamiętnienia swojego zwycięstwa nad Pytonem. Linia startowa na stadionie w Delfach Igrzyska pytyjskie (obecnie igrzyska zimowe) odbywały się od 582 p.n.e. co cztery lata, w połowie cyklu olimpijskiego – dwa lata po ostatnich igrzyskach, dwa lata przed kolejnymi, czyli w trzecim roku olimpiady, w miesiącu Boukatios (sierpień-wrzesień). Wcześniej jednak organizowano je co osiem lat (do tej tradycji powrócono w czasach rzymskich). Obejmowały one wówczas obrzędy ku czci Apollina, podczas których miały miejsce agony muzyczne, polegające na wyrecytowaniu hymnu na cześć boga przy akompaniamencie kitary.) Prześledzimy dzieje Solona i jego wizję demokracji powielanej później przez ludzi pokroju JFK Co było, jest i ... Solon (gr.kl. Σόλων Sólōn; ok. 635 – ok. 560 p.n.e.), to ateński mąż stanu, poeta i prawodawca, który przyczynił się w znaczący sposób do rozwoju ustroju demokratycznego Solon, wywodził się z królewskiego rodu półlegendarnego Kodrosa, panującego jakoby w latach 1089-1068 p.n.e., lecz już jego ojciec, Egzekestides Melantos, należał tylko do kręgu zubożałych attyckich eupatrydów. ( Eupatrydzi (gr. eupatrídēs - " z dobrego ojca ", prawda że iluzja jest trwała, slogan z dobrego ojca, jest ponad czasowy, bo dobry to majętny, co nie ma nic wspólnego z kochającym ) - ateńska arystokracja rodowa, szlachta, warstwa wielkich posiadaczy ziemskich. Więc skąd wziął się schemat biednego filozofa, to kolejna iluzja, którą przejęli później księża .. Stopniowo przejęli całą władzę, gdy słabła monarchia i Ateny przekształcały się w arystokratyczną republikę. Byli oni naczelnikami rodów, z których składała się Rada Starszych - areopag, (odgrywała szczególne znaczenie w stanowieniu prawa i w sądownictwie). Z ich grona wybierano kolegium dziewięciu najwyższych urzędników - archontów. Solon - cwany filozof, doprowadził do osłabienia ich pozycji na rzecz nowej warstwy rzemieślniczo-kupieckiej. Pozycja eupatrydów uległa dalszemu ograniczeniu w związku z reformą Klejstenesa w 508 p.n.e.) Solon za młodu zajmował się kupiectwem, lub raczej pośrednictwem jako agent handlowy. Pośrednictwo zniszczyło dobrobyt twórców i producentów, poprzez kształtowanie cen i wartości produktów. Ucieczką od codziennych zajęć była poezja i to ona zadecydować miała o jego pozycji społecznej i karierze politycznej. Podobnie jak inni poeci greccy tamtych czasów (Tyrtajos, Teognis) był arystokratą, ale układane przezeń elegie miały służyć nie grupie społecznej, a przede wszystkim państwu. ( Elegia (gr. elegeia – pieśń żałobna) – utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny, utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub problemów egzystencjalnych (przemijanie, śmierć, miłość); wyróżnia się elegie miłosne i patriotyczne. Należy do najbardziej charakterystycznych form liryki bezpośredniej. W poezji starogreckiej, skąd wywodzi się ten gatunek, obowiązkowa była dla niego forma wierszowa dystychu elegijnego. Mistrzem elegii w poezji starorzymskiej był Owidiusz, po nim gatunek ten uprawiali z powodzeniem John Milton, Johann Wolfgang von Goethe, Aleksander Puszkin, Rainer Maria Rilke. Dlaczego jest to ważne ? Ponieważ w okresie późniejszym, na bazie elegii zaczęto pisać przemówienia polityczne - nauka politycznego krasomówstwa.) Dał się poznać jako autor wierszy zachęcających Ateńczyków do walki o Salaminę i wierszami tymi odegrał ważną rolę w wojnie z Megarą. Salamina miała dla Aten znaczenie strategiczne, ponieważ ten, kto nad nią panował, mógł atakować statki handlowe płynące z i do ateńskiego portu, Faleronu. Ponadto istniała konieczność rozładowania przeludnionej Attyki, w czym zasiedlenie Salaminy miało pomóc. Ateny – sześciokrotnie ludniejsze od Megary – przez wiele dziesięcioleci nie były w stanie rozstrzygnąć konfliktu na swoją korzyść, przegrywając szereg starć, jednak wreszcie zwyciężyły, a pomóc miały w tym słowa płomiennej elegii Solona Dalej! Na Salaminę!. Tu wstępny fragment w tłumaczeniu Piotra Gruszki: „ Gdym wrócił jako poseł z cudnej Salaminy I zamiast mowy na wiec pisałem poemat, Żachnąłem się mocno, bo lepiej by było Z Zadupia gdybym wrócił albo z Pipidówki, Niż zwać się Ateńczykiem – i to od pradziada... Tu bowiem plotka zacznie krążyć pośród ludu, Iż ja attycki wieszczbiarz zdradzam Salamińców. Na zew Salaminy wraz spieszmy z odsieczą! Przecudną stracić wyspę to ból, sromota, wstyd... ” Solon, Elegie Pieśń ta jakoby podniosła morale żołnierzy i doprowadziła do pokonania przeciwnika. Prawdopodobnie ten sukces poetycki wpłynął zasadniczo – co podkreśla w swych „Dziejach” (II,29) Herodot - na wybranie go w roku 594/593 na urząd archonta-eponyma, czyli rozjemcę z pełnomocnictwami prawodawczymi. Reformy udać się nie mogą, ale zawsze mogą podporządkować stado drenowane przez nakazy i podatki ... Po objęciu stanowiska (a piastować je mógł tylko jeden rok) Solon natychmiast przystąpił do reformowania państwa. W krótkim czasie zdołał wprowadzić zmiany gospodarcze i prawne torując drogę demokracji ateńskiej. Pierwszym krokiem było przeprowadzenie ustawy amnestyjnej zabraniającej stosowania restrykcyjnego prawa Drakona, które dawało wierzycielowi możliwość sprzedania w niewolę dłużnika wraz z rodziną tak na miejscu, jak i za granicę. Odnośny zapis ustawy stanowił: „przywraca się prawa obywatelskie tym wszystkim, którzy je utracili (...) amnestia ta nie obejmuje jedynie ludzi znajdujących się w chwili jej ogłoszenia na wygnaniu, a skazanych na nie za zabójstwo, bądź za rzeź, bądź za zdradę wyrokiem sądu areopagu, sądu apelacyjnego lub sądu w Prytanejonie, w którym zasiadają królowie.”. Ustawą tą, która pozwoliła wrócić do kraju byłym niewolnikom zwanym orgeonami, Solon oddał pierwszeństwo interesom państwa nad interesami stronnictw. ( Najwierniejszymi najemnikami, są ci którzy z nizin społecznych pną się do góry krzywdząc tych, którzy uprzednio nimi pomiatali ... Zmiana nazwy i darowanie kar, nie zmienia niewolnika w wolnego człowieka, lecz w użyteczną zabawkę, dążąca do rozwiązań jakie należy wykonać z wdzięczności i z mocy władzy jaka jest im przynależna ... Dydymus ) Chodziło głównie o Alkmeonidów wygnanych właśnie za „rzeź”. Wprowadził sejschateję czyli „strząśnięcie ciężarów”, uwolnienie od długów drobnych rolników, których nazwano chreokopidai, „obcinającymi długi”. ( Drakon – prawodawca ateński, żył w VII w. p.n.e., twórca pierwszego pisanego kodeksu praw ateńskich. Wybrany został na archonta (jeden z dziewięciu najwyższych urzędników w starożytnych Atenach ) w 621 r. p.n.e. Ułożony przez niego kodeks, będący spisem istniejących już dużo wcześniej praw zwyczajowych, słynął z surowości (stąd też do dziś tzw. "drakońskie prawa", "drakońskie kary" są synonimem bardzo surowego prawodawstwa) i z tego też powodu Ateńczycy w 594 roku p.n.e. polecili Solonowi ułożenie nowego kodeksu. Imię Drakona pozostaje tradycyjnie związane z prawodawstwem surowym i krwawym z powodu archaicznej surowości kar; już w IV w. p.n.e. powiadano, że jego prawa spisano krwią. W rzeczywistości opinie o okrucieństwie są przesadzone, a ta niewielka część, która pozostała nam z jego dzieła, pokazuje, że starał się on złagodzić obowiązujące w tym okresie zwyczaje. W epoce historycznej z kompleksu jego praw przetrwały jedynie te odnoszące się do krwawych zbrodni, które Solon utrzymał w mocy i kazał wyryć na tablicach. Za czasów archonta Dioklesa (409-408 r. p.n.e.), za sprawą Ksenofonta i na mocy uchwały bule, wyryto kopię praw Drakona odnoszących się do zabójstwa na marmurowej steli, która, jakkolwiek zachowana w części, przetrwała do naszych czasów. Zasługą Drakona było ustalenie zapisu normy prawa zwyczajowego, chroniąc ją przed nadużyciami sędziów, a najważniejsze było wprowadzenie do prawodawstwa rozróżnienia na zabójstwo zamierzone i niezamierzone; ponadto obok procesu za zabójstwo wprowadził również proces za nakłanianie. Alkmeonidzi, jeden z najstarszych rodów arystokratycznych w Atenach, wywodzący swe legendarne pochodzenie od Alkmeona, prawnuka Nestora. Wygnani na pewien czas z kraju za znieważenie ołtarza bogini Ateny (tzw. zbrodnia Kilońska), powrócili do kraju, gdy jednemu z ich krewnych, Klejstenesowi, udało się obalić rządy tyranów w Atenach (510 przed Chr.). Na następnych dwóch generacjach wygasł ród Alkmeonidów, jednakże jeszcze dwaj najwięksi Ateńczycy wywodzili po matce ród swój od Alkmeonidów, mianowicie Perykles i Alcybiades.) Przekształcenie gospodarki, od wieków niszczy się rolnictwo kosztem handlu, aby móc uzasadnić kryzys wynikający z upadku rolnictwa ... Krokiem drugim było przekształcenie polityki gospodarczej Aten z czysto rolniczej w handlową. Ateny należały dotąd do fejdońskiej strefy miar i wag, z czym związany był także system monetarny. Nacisk i szantaż Solon wydał czasowy zakaz eksportu wszystkich produktów rolnych poza oliwą, a następnie przeszedł na system eubejski, wprowadzając Ateny do strefy obowiązującej w Koryncie i na Samos. Zmiana ta otworzyła dla eksportu ateńskiego szerokie rynki na wschodzie i zachodzie, podczas gdy do tej pory był on ograniczony do Eginy, Beocji, Megary i Argolidy. Wobec tego, że Attyka miała własną kopalnię srebra w Laurion, zdecydował o biciu monet według nowej stopy. Dawne, fejdońskie, zostały wycofane z obiegu i wymienione na nowe z amforą na oliwę jako godłem. Monety te, dzięki wysokiej zawartości srebra, dały ateńskim kupcom dostęp do wielu rynków Hellady. Rozwój handlu miał – zgodnie z przewidywaniami Solona – pomóc w powrocie do godziwego życia orgeonom, a nade wszystko wzmocnić Ateny w skali międzynarodowej. W roku 592/591 zaczął nakłaniać Ateńczyków by podejmowali się rzemiosła, a co więcej zapraszać do Aten cudzoziemców, którzy byliby skłonni osiedlić się w Attyce i zajmować handlem, rzemiosłem lub usługami. Promocja handlu Było to śmiałe posunięcie, dzięki któremu do Aten przybyło wielu rzemieślników z Eginy i Koryntu, gdzie zamknięty system dorycki odmawiał im praw obywatelskich. Reformy dotyczące długów i systemu monetarnego miały swych przeciwników i zwolenników. O przewadze tych drugich świadczy, że prawdopodobnie w roku 592/591 Ateńczycy mianowali Solona (podobnie jak kiedyś Drakona) ajsymnetą, „reformatorem ustroju” z jeszcze szerszymi pełnomocnictwami. ( Semita, czy ajsymneta ? Większość podszywających się pod Żydów europejskich ludzi jest potomkami ajsymnetów mnożących się jak króliki ... Ajsymneta Ajsymneta (gr. aisymnetai - rozjemca) - w starożytnej Grecji mąż zaufania, wybierany w sytuacji konfliktowej w celu zaprowadzenia porządku w państwie. Ajsymneci byli rozjemcami i reformatorami pochodzącymi z wyboru. Wybierały ich skłócone ugrupowania w obliczu groźby wojny domowej spośród ludzi cieszących się dużym autorytetem i szacunkiem. Otrzymywali specjalne, nieograniczone pełnomocnictwa na czas określony (niekiedy dożywotnio), aby móc przeprowadzić zmianę ustroju lub skodyfikować prawo. ( Czy rozumiecie już teraz wpływ tych ludzi na politykę europejską ... To oni stworzyli ugrupowania oparte na syjonizmie chrześcijańskim ... ) Był to rodzaj tyranii z wyboru, jak to wyraził Arystoteles w "Ustroju politycznym Aten". Ajsymnetami byli prawdopodobnie Zaleukos z Lokrów Epizefyryjskich, Filolaos w Tebach, Drakon w Atenach, a na pewno Pittakos w Mitylenie. Najbardziej znanym ajsymnetą był ateński mąż stanu, poeta i prawodawca - Solon.) Dekonstrukcja Pierwszym jego krokiem była zmiana kwalifikacji kandydatów na urzędy: dotychczasowe „urodzenie i majątek” zastąpił wyłącznie „majątek”. Klasy Poprzednio bogaci dzielili się na dwie klasy: „konnych” (hippeis posiadających co najmniej 300 medymnów zboża) i „posiadaczy wołów” (zeugitai – powyżej 200); teraz dodano jeszcze dwie: „najbogatszych” (pentakosiomedimnoi, powyżej 500) i najbiedniejszych „wyrobników” (teci, poniżej 200), przy czym na trzy najbogatsze klasy nałożono podatek na wydatki państwowe (eisphora) wynoszący odpowiednio jeden talent, pół talentu i 10 min. Dzieląc obywateli na klasy majątkowe, Solon umniejszył znaczenie rodów arystokratycznych. Przedstawiciele najbogatszej klasy pierwszej mogli być wybierani na urząd „skarbnika” (tamias), pierwszej i drugiej na archonta i inne wyższe urzędy; na urzędy niższe mogli kandydować przedstawiciele klas pierwszej, drugiej i trzeciej, a tetów nie wybierano w ogóle. Była to reforma rewolucyjna, bowiem stawiała orgeonów na równi z arystokratami, co nie zmienia faktu, że w czasach Solona najbogatsza była arystokracja ziemska(tak jak i dziś). Rada 400/500 ( Obecnie Komitet Trzystu Plus Komitet Rzymski ) Obok istniejącego areopagu Solon powołał Radę Czterystu, w skład której wchodziło po stu przedstawicieli każdej z czterech fyli, prawdopodobnie dożywotnio. Równoległe istnienie obu rad miało – podobnie jak sądy przysięgłych (heliaja) – zdaniem samego twórcy, zapewnić stabilizację ustrojową państwa, a jednocześnie bronić praw warstw najniższych. Radę Czterystu znacznie później Klejstenes zastąpił Radą Pięciuset. ( Rada Czterystu, bule ateńska - najwyższy organ władzy państwowej w starożytnych Atenach, pełniący funkcje sądownicze i administracyjne. Została utworzona po reformach Solona w 594 p.n.e., przejęła większość funkcji areopagu. W jej skład wchodziło po 100 przedstawicieli z wszystkich 4 fyli. Klejstenes zastąpił ją Radą Pięciuset. Rada Pięciuset (inaczej Bule) – instytucja polityczna funkcjonująca w starożytnych Atenach, kontynuacja Rady Czterystu utworzonej przez Solona. Powstała w ramach reform Klejstenesa w latach 508-507 p.n.e. Spośród członków każdej z 10 fyli wybierano 50 buleutów, co dawało 500 osób. Urzędnicy wybierani byli raz na rok. Rada Pięciuset opracowywała wnioski Zgromadzenia Ludowego, jednak ostateczne decyzje podejmowało Zgromadzenie. Z Rady 500 wybierano zespół 50 urzędników (Kolegium 50 Prytanów) z jednej fyli, który przez miesiąc kierował pracami Rady. Raz na dobę wybierany był przewodniczący kolegium czyli prytan, który pełnił rolę głowy Państwa.) Oligarchia, czyli demokracja Ustrój Solona, dla jednych oligarchiczny, dla innych demokratyczny, Arystoteles (Ath, VIII) uważał za system mieszany z oligarchiczną Radą, arystokratycznymi wyborami na urzędy i demokratyczną heliają, gdzie liczba uczestników często przekraczała 6000 osób. Po zaprowadzeniu zreformowanego ustroju i wymógłszy na Ateńczykach, że będzie on respektowany przez całe stulecie, Solon wyjechał z kraju na długie dziesięć lat. Zjeździł cały poznany świat, a tymczasem w Atenach doszło do arystokratycznego przewrotu. Do władzy wrócili Alkmeonidzi, a po okresie niepokojów władzę nad miastem przejął Pizystrat, który jednak w roku 555 opuścił Ateny i osiadł w Tracji. W czasie trwania tych zawirowań Solon wrócił do Aten oskarżając mieszkańców o „lisie sposoby i brak rozumu”, ale jego reformy przetrwały próbę czasu, a Ateny z lat 600-550 p.n.e. zawdzięczały mu wiele bezpośrednio i pośrednio. W roku 566 autorytet państwa podniosło ustanowienie świąt i igrzysk panatenajskich. W sensie politycznym podział społeczeństwa ateńskiego po zakończeniu prac Solona kształtował się następująco: arystokracja ziemska (pediakoi) dążyła do obalenia reform, a przynajmniej tej ich części, które dotyczyły zrównania praw z warstwą orgeonów; drobni rzemieślnicy, kupcy, marynarze (paralioi) bronili reform Solona w całej rozciągłości; zaś małorolni górale z północy Attyki (diakrioi) chcieli podziału ziemi i mieli najbardziej skrajny program, aczkolwiek nigdy nie zdołali go wprowadzić w życiem ( System sądowy, czyli tradycje Heliaja, eliaja (gr. Ἡλιαία, ἁλία, trl. hēliaía) – wielki trybunał (sąd ludowy) w starożytnych Atenach o charakterze sądu przysięgłych, jeden z najważniejszych organów władzy w Atenach w V i IV wieku p.n.e. Wprowadzenie i ewolucja znaczenia Wprowadzony został w VI w. p.n.e. reformami Solona. W czasach Solona zbierał się na placu pod gołym niebem w pełnym słońcu (stąd nazwa sądu) w jednym z rogów ateńskiej Agory i był instancją odwoławczą (efesis) od decyzji urzędników. Jednak z czasem kompetencje jego rozszerzyły się, stał się najwyższą instancją w sprawach sądowych w Atenach, reprezentując aspekt sądowy eklezji (Zgromadzenia Ludowego). Najsłynniejszym procesem, który odbył się przed obliczem heliai, był proces Sokratesa w 399 p.n.e., zakończony skazaniem oskarżonego na śmierć. Wybór sędziów Sędziowie heliai, nazywani heliastami (heliastai) lub dykastami (dikastai), wybierani byli ze wszystkich klas społecznych, spośród obywateli, którzy ukończyli 30 rok życia i zgadzali się pełnić tę funkcję. Wybory dokonywane były co roku. Sędziowie musieli składać przysięgę. W czasach Peryklesa liczba kandydatów była tak duża, że wybierano 6 tysięcy sędziów z 10 fyl. Byli podzieleni na 10 dykasterii (dikasteria) czyli trybunałów, do których przydzielano sędziów drogą losowania przy pomocy kleroterionu. Poszczególne trybunały miały zróżnicowaną liczbę sędziów w zależności od znaczenia spraw, które rozpatrywały. Liczba sędziów stanowiła wielokrotność liczby sto (czyli 200, 400, 500) plus przewodniczący, którym był urzędnik przyjmujący skargę procesową. Dykasterie do spraw prywatnych liczyły po 201 lub 401 członków, przy czym trybunał 201 sędziów rozpatrywał sprawy majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu nie przekraczała 1000 drachm, natomiast trybunał 401 sędziów zajmował się sprawami dotyczącymi majątku o wartości powyżej tej sumy. Dykasterie do spraw politycznych liczył 501 sędziów. Sprawy były rozpatrywane przez trybunał, któremu przewodniczył jeden z archontów. Czasem jednak w ważnych procesach gromadziło się wiele trybunałów, a wyjątkowo wszyscy sędziowie heliai, jak to miało miejsce w 415 p.n.e. w procesie grafe paranomon. Sędziowie nie podlegali kontroli, a ich przywileje z czasem rosły, w tym dzienna dieta (misthos) w związku z wypełnianymi obowiązkami, wprowadzona przez Peryklesa około 450 p.n.e., która w V wieku p.n.e. początkowo wynosiła 2, a później 3 obole. Kompetencje sądu Kompetencje heliai obejmowały wszystkie sprawy publiczne i prywatne z wyjątkiem zabójstw, które pozostawiono Areopagowi i efetom (sędziom ateńskim). Wyjątek stanowiły również spory sądowe w sprawach prywatnych o niewielkim znaczeniu, pozostawione w gestii sędziów poszczególnych demów, a także sprawy z zakresu prawa morskiego rozstrzygane przez trybunały morskie. Procedura sądowa Heliaja nie obradowała w czasie świąt w dniach, gdy zbierała się eklezja i w dniach zakazanych dla działalności publicznej. Przed otwarciem zgromadzenia wróżbita musiał stwierdzić, czy bogowie są przychylni. Sędziowie wysłuchiwali oskarżenia i obrony, a czas mów mierzono klepsydrą. Wyrok wydawano poprzez głosowanie tajne i bez poprzedzającej dyskusji. Do głosowania używano kamyczków, ziaren bobu, muszelek. Rolę kart do głosowania (psefos) w IV wieku p.n.e. spełniały żetony metalowe białe i czarne, całe lub z otworami. Na trybunie ustawiano dwie urny, do jednej wrzucano głosy, do drugiej krążki nie wykorzystane. Wcześniej uzgadniano, które krążki — pełne czy przebite—oznaczają skazanie (winę) czy uwolnienie (niewinność).) (Prawo morza, jest to dział prawa międzynarodowego publicznego, określający status prawny obszarów morskich oraz statków morskich. Prawo morza, opiera się na zwyczaju międzynarodowym oraz umowach międzynarodowych, spośród których najpowszechniej stosowaną jest Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzona 10 grudnia 1982 w Montego Bay (tzw. Konwencja jamajska). Prawo pracy na morzu określa Konwencja o Pracy na Morzu uchwalona na konferencji MOP w 2006 r.[3] W Polsce ważnym aktem prawnym jest również Ustawa z 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Zwyczaj międzynarodowy Zwyczaj międzynarodowy, jest to jedno ze źródeł prawa wciąż żywe i często stosowane w prawie międzynarodowym. W przeciwieństwie do prawa krajowego, w którym zwyczaj ma już znaczenie marginalne, w prawie międzynarodowym istnieje wiele zagadnień wciąż regulowanych w większości prawem zwyczajowym (np. zagadnienie immunitetu państwa, zasady odpowiedzialności międzynarodowej). Natomiast w większości dziedzin prawa międzynarodowego normy zwyczajowe istnieją obok norm umów międzynarodowych, np. w prawie dyplomatycznym i konsularnym, prawie traktatów, prawie kosmicznym, prawie morza, itd. W czasach nam współczesnych wciąż powstają nowe normy zwyczajowe, np. prawo do szelfu kontynentalnego, zasada wolności przestrzeni kosmicznej. Do bardzo żywo dyskutowanych zagadnień należy obecnie kwestia, czy praktyka tzw. interwencji humanitarnej (np. NATO na Bałkanach) ukształtowała już normę zwyczajową, czy też nie. Przykładem norm zwyczaju międzynarodowego są także normy ius cogens, czyli normy bezwzględnie obowiązujące całą społeczność międzynarodową. Definicja zwyczaju międzynarodowego Zwyczaj międzynarodowy definiowany jest jako zgodna praktyka państw tworząca prawo. Innymi słowy, zwyczaj to powszechna praktyka przyjęta za prawo (zob. art. 38 Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości). Na prawo zwyczajowe składają się więc normy rzeczywiście i stale stosowane w przekonaniu, że są one prawem i że obowiązują. Teatr Zwyczaj międzynarodowy trzeba wyraźnie odróżniać od obyczaju międzynarodowego, czyli zbioru norm o charakterze niewiążącym, a często spotykanych w stosunkach międzynarodowych (np. obyczaj dyplomatyczny, grzeczność międzynarodowa, zwany też z commitas gentium, czy też savoir-vivre'em). Elementy zwyczaju międzynarodowego Najczęściej podaje się cztery elementy zwyczaju międzynarodowego pogrupowane w dwóch kategoriach: elementy konieczne: (praktyka i opinio iuris) oraz elementy uzupełniające (element geograficzny i element czasowy). Elementy konieczne Praktyka (łac. usus), to postępowanie państw (i innych podmiotów prawa międzynarodowego) zgodne, jednolite i nieprzerwane. Postępowaniem tworzącym zwyczaj będzie podobne postępowanie w podobnych sytuacjach. Mówiąc o postępowaniu państw, w istocie rzeczy myślimy o działalności jego organów, jako że państwo może działać jedynie poprzez swoje organy; Opinio iuris sive necessitatis, to przekonanie, że określona praktyka jest obowiązującym prawem. Innymi słowy, jesteśmy w stanie wykazać, iż organy państw postępują w określony sposób ponieważ są przekonane (posiadają opinio), iż takie postępowanie jest wymagane przez prawo (a więc posiadają opinio iuris). Opinio iuris często wydaje się trudnym i nieuchwytnym elementem zwyczaju międzynarodowego. Jednak jego istnienie można próbować wykazać na wiele sposobów - może ono wynikać z milczącego uznania, postępowania innych państw; może przejawiać się w oficjalnych oświadczeniach państw i uchwałach organizacji międzynarodowych; może także wynikać z umów międzynarodowych, jeżeli strony umowy zamierzały w nich potwierdzić istnienie normy zwyczajowej; Elementy uzupełniające Element geograficzny Zwyczaj międzynarodowy zasadniczo jest powszechny, czyli obowiązuje wszystkie państwa świata. Pewne normy prawa zwyczajowego mogą jednak wykształcić się w poszczególnych kręgach państw. Przykładowo w Ameryce Południowej istnieje norma zwyczajowa azylu dyplomatycznego, przewidująca możliwość udzielania schronienia w misji dyplomatycznej na obcym terytorium, podczas gdy takiej instytucji nie akceptują państwa na innych kontynentach (akceptują natomiast tzw. azyl terytorialny vel polityczny, czyli udzielanie schronienia, ale dopiero na własnym terytorium); Element czasowy Praktyka międzynarodowa musi być nieprzerwana i długotrwała, aby mogła przekształcić się w wiążący zwyczaj międzynarodowy. Nie można jednak wskazać żadnej określonej długotrwałości takiej praktyki. Innymi słowy, praktyka musi trwać tak długo, aby zdążyło się wykształcić opinio iuris. Niektóre normy zwyczajowe kształtowały się kilka wieków (np. ochrona dzieł sztuki i wyłączenie ich spod prawa łupu), niektóre kilka lat (np. prawo do szelfu kontynentalnego), a niektóre tylko kilka dni, a może wręcz kilkanaście godzin (np. wolność przestrzeni kosmicznej). Powstanie zwyczaju, czyli ma co nie macie wpływu. Postawienie przed czynem dokonanym Zwyczaj międzynarodowy jest zjawiskiem zmiennym i niekiedy trudno uchwytnym. Jest bowiem procesem nieprzerwanym - nie przerywa go nawet samo powstanie normy zwyczajowej, ponieważ taka norma może ewoluować i zmieniać swoją treść. Często obrazowo porównuje się powstawanie zwyczaju międzynarodowego do pojawienia się ścieżki na trawie, gdzie nie sposób stwierdzić, od którego momentu ona istnieje. Jeżeli po trawie przejdziemy jeden raz - ścieżka nie powstanie; jeżeli przejdziemy tą samą trasą drugi raz - ścieżki nadal nie ma, choć część źdźbeł trawy będzie już bardziej połamana i pognieciona. W którymś momencie będzie jednak widać, gdzie przebiega ścieżka. Podobnie trudno jest wskazać dokładny moment powstania zwyczaju międzynarodowego. Zwyczaj międzynarodowy a nowo powstające państwa Kwestia czy nowo powstałe państwa są związane normami zwyczaju międzynarodowego, który powstał zanim stały się one podmiotami prawa międzynarodowego jest przedmiotem dyskusji w nauce prawa międzynarodowego. W ostatnich latach stała się ona ponownie aktualna w związku z rozpadem niektórych państw federalnych, np. Związku Radzieckiego, czy Jugosławii. Pogląd przeważający przyjmuje iż nowo powstałe państwa stają się związane normami prawa zwyczajowego w momencie ich powstania. Wygaśnięcie normy zwyczajowej Norma zwyczaju międzynarodowego może przestać obowiązywać bądź w przypadku powstania nowej normy zwyczajowej lub normy umownej bądź przez desuetudo, czyli odwyknięcie od wykonywania - niewykonywanie normy przez dłuższy czas.) Atimia i ostracyzm W Atenach obowiązywało prawo pozwalające wygnać z miasta człowieka uważanego za wroga demokracji. Obecnie demokracja broni się za pomocą prawa wymierzonego w równość i wolności. Podczas obrad zgromadzenia ludowego każdy obywatel mógł wydrapać na glinianych skorupkach imię Ateńczyka, którego uznał za niebezpiecznego dla polis. Dziś nazywa się to donosem obywatelskim ... Ten, kto otrzymał najwięcej głosów, musiał opuścić Ateny na 10 lat. Od greckiego słowa „ostrakon”, oznaczającego skorupę, pochodzi nazwa tego rodzaju głosowania. ( Ciekawe jest to, że dziś osoby skazane za działanie przeciw demokracji lub państwu i jego członkom trafiają do więzienia lub zakładu zamkniętego na więcej niż 10 lat ... ) Równolegle z Drakonem działał w Atenach, jeden z siedmiu mędrców i poeta Solon. W 594 p.n.e. został on wybrany na pierwszego archonta. Był to najwyższy urzędnik państwowy, jego tytuł - archont eponymus - podkreślał pierwszeństwo w zgromadzeniu 9 archontów. Archonci wybierani byli tylko na rok, sprawowali władzę wykonawczą, sądowniczą, dowodzili wojskiem i pełnili funkcje kapłańskie. Solona jako archonta przygotował grunt pod zmiany ustrojowe Aten, dokonał on podziału obywateli na cztery klasy według cenzusu majątkowego, czego skutki są widoczne po dziś dzień ... Większość społeczeństwa czytając ten tekst, nie zrozumie powiązania przeszłości z teraźniejszością, ale dla światłych umysłów, teatr rzeczywistości i oraz widownia przestają mieć tajemnice, bowiem czytając nie należy przedzierać się przez kłąb niezrozumiałych liter, lecz wejść umysłem w realia tamtych epok i przenieść ich wizje na dzisiejsze rozwiązania polityczne, religijne, sportowe itd Fakty mówią same za siebie, elity od zawsze, żyje na wasz koszt, tworząc problemy oparte na strachu i wystawiając kolejnych mesjaszy, proponujących wam rozwiązania polegające na stworzeniu akcji i reakcji społecznej. Dajemy wam wiedzę i rozwiązania, ale aby rozwiązania były skuteczne, społeczeństwo musi być odpowiedzialne i przejąć role władzy uwalniając się od strachu przed teatrem społecznym. Samostanowienie, musi być poparte samoograniczeniem jednostkowym i społecznym. Wojna filozofów już trwa, a efektem tej wojny będzie zaangażowanie społeczeństwa w realne poczynania jednej z tych grup, zostaniecie użyci lub wykorzystani lub nakierowani na myśli, dające wam dobro i dobrobyt społeczny. Wybór należy do was ... Liga Świata Dydymus Samostanowienie i Samoograniczenie Akademia Filozoficzna Dydymusa

#solon #iluzja #demokracja #filozofia #teatr #siedmiu mędrców #starożytna wojna biologiczna #ludobójstwo demokracji #ligaswiata #liga światowa #najlepsza liga świata #liga świata #best world league #nwo #Dydymus #Wojciech Dydymski #pierwsza wojna sakralna #związek miast Delphickich

[warszawskiemozaiki]

Osiedle Ateńska

#warszawa #warsaw #saska kępa #NEON #neony #warszawskie neony #warszawskie osiedla #osiedle ateńska