#kara haber

[sinerjiportfoy]

#sakatlık #beşiktaş #bjk #siyah beyaz #kara kartal #rachid ghezzal #spor #sport #haber #haberler #bloomedianet

[turkudostu61]

#Kurban Bayramı öncesi kötü haber! iki ayda yüzde 65 zamlandı. #Artan akaryakıt fiyatlarıyla birlikte otobüs biletlerine de zam geldi. Ramazan Bayramı’ndan bu yana otobüs biletleri #yüzde 65 oranda zamlandı. #Otobüs firmaları 1 #5 ile 2 saat arasında değişen mesafeler için 150 lira ücret alınırken #20 saat ve üzeri yolculuklar için firmalar 650 lira ile 700 lira arasında ücret alıyor. Motorinin fiyatı 30 liranın üzerine çıkarken yaşana #Kurban Bayramı yaklaşırken okulların tatile girmesiyle birlikte memleketlerine gitmek isteyen vatandaşlar #bilet fiyatlarını görünce şaşkınlık yaşadı. #Yaklaşan Kurban Bayramı için seyahat etmek zorunda olan vatandaşlar kara kara düşünürken #CHP Genel Başkan Yardımcısı Ahmet Akın #“Akaryakıtta derhal vergi indirimi yapılmalı” çağrısında bulundu. #Akın #“Ramazan Bayramı öncesinde ortalama 250 lira olan İstanbul-Ankara otobüs bilet fiyatları bugün itibarıyla neredeyse 400 liraya kadar çıktı.

[tipitip213]

Çocuğumuz Olmuyordu Kaynanam Yardımcı Oldu!

Merhaba, ben İstanbul'dan Kerem. 27 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Devlet memuru bir makine mühendisiyim. Eşim Canan benden 4 yaş küçük. Evlendiğimiz günden itibaren eşimle çocuk yapmak için uğraşıyoruz, ancak eşimin ergenliğinden beri varolan yumurtlama probleminden ötürü birtürlü başarılı olamıyorduk. İki yıl denedikten sonra artık tıbbi yardım almaya başladık. Ama bu da derdimize derman olmadı. Eşim bu yüzden bunalımlara girdi, ben de elaleme rezil olacağız, hatta olduk diye çok korkuyordum.

Birgün bir aile dostumuz bize taşıyıcı annelikten söz etti. Çocuğu başkası doğuracaktı, ama yasal annesi eşim olacaktı. Son çare olarak başka bir seçeneğimiz yok gibi gözüküyordu. Üstelik taşıyıcı annelik ülkemizde yasaktı. Biraz araştırdıktan sonra Gürcistan'da bu için yapıldığını öğrendik. Aile meclisini topladık. Kayınpederim ve kaynanam ayrı yaşıyorlardı, ama bu mevzuyu konuşmak üzere onlar da katıldı bize. Kayınçom ve benim annem ve babam da vardı. En sonunda herkes taşın altına elini koydu ve Gürcistan'da bu işi halletmeye karar verdik. İçim rahatlamıştı bu sefer.

Ancak birkaç gün sonra, eşim tadımızı kaçıracak birşey daha attı ortaya, "Ya oradaki kadınlarda hastalık varsa, çocuğum hasta olursa?" dedi. Mantıklıydı, çünkü Gürcistan'da seks turizmi yaygındı ve çocuğumuzu bu konuda riske atmak doğru olmazdı. Eşim yine bunalımlara girdi, ağlamaya başladı sürekli. Aynı gün kaynanam Handan geldi. Eşimin ağlamaktan şişmiş gözlerini görünce sordu. Eşim de anlattı ve "Bize güvenebileceğimiz bir taşıyıcı anne lazım!" dedi. Düşündük taşındık, ama kimseyi bulamadık. Bulsak da, kim bize yardım ederdi ki böyle bir konuda...

Ertesi gün akşam yine kara kara düşünürken, eşimin telefonu çaldı. Arayan kaynanamdı. Eşimden telefonun sesini hoparlöre vermesini istedi. "Çocuklarım, bu söylediklerim aramızda kalacak. Benimki sadece bir teklif. Düşünün taşının, ama ben sizlerin mutluluğu için böyle bir fedakarlık yapmak istiyorum!" dedi. Biz eşimle birbirimize bakarak donduk kaldık. Eşim, "Olmaz anne öyle birşey!" diyerek kapadı telefonu.

Birkaç gün sonra, işten geldiğimde eşim yine konuyu açtı, "Ne dersin Kerem, annem olur mu?" dedi. Belli ki kaynanamla tekrar konuşmuştu. Ben sinirlenmiştim, "Nasıl olacak Canan? Elaleme ne diyeceğiz? 40 yaşında kaynanam hamile kaldı mı diyeceğiz? dedim. Eşim, "Annem 40 değil, 38 yaşında kerem ve birçok kadın bu yaşında hamile kalabiliyor. Kadın bizim için fedakarlık yapmak istiyor, anlasana!" dedi. "İyi peki. Çocuğu annenin doğurduğunu gören eşe dosta, hayır bu bizim çocuğumuz mu diyeceğiz?" dedim.

"Annem onu da düşünmüş. Sen tayinini isteyeceksin. İstanbul'dan başka bir şehire taşınacağız. Bir-iki sene başka şehirde yaşayıp, bu işi halledip tekrar döneceğiz İstanbul'a, hem de çocuğumuzla beraber!" diye cevap verdi eşim. Mantıksız değildi aslında, ama tayin mayin işi zor işlerdi. "Peki baban ne diyecek bu işe?" diye sordum. "Babamın da, senin ailenin de bu işten haberi olmayacak. Gürcistan'daki herhangi bir taşıyıcı anneden olduğunu söyleyeceğiz çocuğun!" dedi Canan.

Eşimin ve kaynanamın baskıları neticesinde kabul etmek zorunda kaldım bu işi. Tayin için de başvurdum. Bir ay içinde Kayseri'ye tayinim çıktı. İkinci ay Kayseri'ye taşınmıştık bile. Bu arada bir arkadaşım, bir tanıdığı vasıtasıyla Gürcistan'da bize yardımcı olacak kişiyi de organize etti. Tarih belirlenince işyerimden senelik izin alarak Gürcistan'a uçtuk, eşim ve kaynanamla birlikte...

Arkadaşımın Gürcistan'daki bağlantısı bizi karşıladı. Konuştuk, anlaştık. Bizden istediği 15.000 Euro parayı da peşin olarak verdik. Yarın arayacağını söyleyerek gitti adam. Biz otelimize yerleştik. Ertesi gün gözümüz telefonda bekledik, ama aramadı. Sonraki gün yine haber yok. İyice tedirgin olmuştuk. Adam benim aramalarıma da cevap vermiyordu. Israrlı aramalarımdan sonra, en sonunda gecenin bir saatinde açtı ve "Arama lan beni bir daha gavat!" dedi ve suratıma kapadı telefonu. Dolandırılmıştık. Bugüne kadar çok para harcamıştık çocuk için, ama dolandırılmak koymuştu bana. Eşim krize girdi. O gece tuvaletten gelen sesle uyandım. Gidip bakmak istedim, kapı kilitliydi. Eşim ses vermiyordu.

Kaynanamı uyandırdım yan odadan. Eşim kaynanama da ses vermeyince, kapıyı kırıp içeri girdim. Eşimin baygın halde yerde yattığını ve bir kutu ilaç içtiğini görünce, elim ayağıma dolaştı. Hemen otel görevlilerine haber verdik, ambulans istedik. Ambulans geldi, apar topar hastaneye gittik. Korkudan ağlıyorum. Eşime bir şey olursa ben de ölürdüm. Para pul, çocuk falan umurumda değildi. Doktor, eşimin midesini yıkadıklarını, komada olduğunu, şimdilik beklemekten başka bir şey yapamayacağımızı söyledi. O gece uyanmadı Canan.

Ertesi gün gözlerini açtı şükür, ama yine ağlamaktan başka birşey yapmadı. Sakinleştirici ile bu sefer doktorlar uyutmak zorunda kaldılar. Kaynanam o akşam, "Kerem kalk otele gidiyoruz!" dedi. "Noldu anne?" dememe bırakmadı, "Kalk bu işi çözeceğiz!" dedi. Taksiye binip otele geldik. Takside konuşamadığımız için odaya çıkmayı bekledim. İkimiz de tedirgindik. Odaya çıkınca, "Anne ne yapacağız? dedim. "Buraya neden geldiysek onu yapacağız!" dedi kaynanam. "Anlamadım anne?" dedim. "Anlamayacak bişey yok Kerem. Bu memlekete çocuk sahibi olmak için, beni hamile bırakmak için geldik. Şimdi beni hamile bırakacaksın!" dedi.

Ben afallamıştım, "Nasıl olur anne, nasıl yapacağız?" diye sordum aptalca. "Kerem! Bak oğlum! Kızımın hayatı ve sizin evliliğiniz tehlikede. Siz benim evladımsınız. Bir fedakarlık yapacağımı söyledim, işler sarpa sardı. Şimdi bu durumu düzeltebiliriz!" dedi. "Anne nasıl olacak, nasıl spermlerimi aktaracağım sana, anlamadım?" dedim yine safça. Kaynanam, "Oğlum vaktimiz yok. Kimseye de güvenemeyiz artık burada. Dünyadaki 6 milyar insan nasıl yapıyorsa, biz de öyle yapacağız bu işi!" diye cevap verdi. "Anne olur mu öyle şey! Sen benim annemsin! Hem Canan'a ne diyeceğiz?" dedim telaşla. "Canan birkaç gün daha hastanede kalır. Kalmasa da doktorlardan rica ederiz, uyuturlar bir iki gün daha. Biz de bu arada işi hallettik deriz!" diye beni ikna etmeye çalıştı kaynanam.

Elimde fazla bir seçenek yoktu. Bir amaç için yola çıkmıştık ve başımıza bir sürü talihsizlik gelmişti. Bu işi burada çözüp dönmek lazımdı Türkiye'ye. İster istemez kabul ettim. "Peki nasıl yapacağız anne? Ben çok utanırım!" dedim. Kaynanam, "Oğlum utanacak bir şey yok. Burada zevkimiz için bir şey yapmıyoruz! Beni Canan olarak düşün!" dedi. Hakikaten de eşim annesine benzer. "Tamam anne, ama nolur kılığını tipini değiştir, yoksa yapamam ben!" dedim. "O zaman sen bir iki saat bekle otelde, ben ufak bir alışveriş yapıp geleyim!" dedi kaynanam ve gitti.

Bir saati biraz geçen bir vakitte elinde küçük paketlerle geldi ve "Tamam, şimdi hazırlanırım! Sen de duşunu al Kerem!" dedi ve odasına geçti. Banyoya girdim, duşumu alıp çıktım. Havluyla kurulanırken, "Kerem gel hadi oğlum!" diye aradı dahili telefondan. Bornozla gittim odasına. Kapıyı açtım, oda kapkaranlıktı. El yordamıyla yatağı bulup, bornozu çıkardım ve hemen yatağa girdim. Ama yatak boştu. Az sonra ışık açıldı. O da ne! Kaynanam saçlarını tepede topuz yapmış, çok güzel ve değişik bir makyaj yapmış, üzerinde siyah jartiyerli bir takımla, karşımda bir afet gibi duruyordu. Memeleri taş gibi gözüküyordu ve sütyen ancak yarısını kapatabiliyordu. Altındaki tül külot da çok sexydi. Çok farklı bir kadın olmuştu.

Kaynanam utangaç bir sesle, "Nasıl, değişik biri olmuşmuyum Kerem?" dedi. Ben müthiş etkilenmiş, karşımdakinin kaynanam olduğunu unutmuştum bile. "Olmuşsun anne, çok güzel olmuşsun!" dedim. Kaynanam ışığı kapadı ve yatak başındaki ışıkları yakıp yanıma uzandı. "Bu gece 'Anne' demek yok!" dedi ve elini sikime attı. "Sadece o işi yapacağız değil mi anne?" dedim. Bir çimdik attı, "Anne yok dedim sana! Ne istiyorsan yapabilirsin, farz et ki bir kaçamak yapıyorsun oğlum!" dedi. Ben de, "Bu gece 'Oğlum' da yok o zaman!" dedim ve hemen öpüşmeye başladık. Kaynanam mis gibi kokuyordu. Sütyeni sıyırıp, memelerini emmeye başladım. Gerçekten de taş gibiydi kaynanamın vücudu. 38 yaşına gelmesine rağmen kendine çok iyi bakmıştı.

Kaynanam az sonra aşağıya inip sikimi ağzına aldı. "Anne ne yapıyorsun?" deyince sikimi ağzından çıkartıp, ısırır gibi yaptı ve "Anne demek yok dedim sana!" dedi. Adeta bir orospu gibi taşaklarımı avuçlayarak, sikimi emiyordu. Ben sadece içine boşalıp hamile bırakacağımı sanarken, kaynanam yılların acısını çıkarır gibi sevişiyordu benimle. Az sonra boşalacağımı anladım, "Anne dur, geliyorum!" dedim kasılarak. Sikimi ağzından çıkarıp, "Bak halen 'Anne' diyorsun!" dedi ve tekrar ağzına aldı. Ben kendimi çekmeye çalışırken, o daha bir sabitledi sikimi ağzında ve eme eme ağzına boşalmamı sağladı. Hayatımdaki en muhteşem boşalmayı yaşamıştım.

"Anne harikasın, ama neden böyle yaptın, hani hamile bırakacaktım seni?" dedim. "Bırakırsın Kerem, daha gece uzun!" dedi ve 69 pozisyonunda üstüme çıktı. Külodu jartiyerin üstüne giymişti, sıyırıp çıkardım. Kaynanamın amını götünü dillemeye başladım. Dilimi göt deliğinde gezdirmeye başlayınca, "Ohhh, oğlum harikasın!" diye inledi. Ben de poposunu ısırarak, "Oğlum demek yoktu hani!" dedim ve yalamaya devam ettim. Dilimi göt deliğine sokup çıkarmaya başladığımda, "Oaaaawww, Kerem ne diyeyim sana, müthişsin!" dedi kaynanam. "Erkeğim de bana Handan, 'Oğlum' deme!" dedim...

Az sonra kaynanam dönüp kucağıma geldi ve sikimin üzerine oturmaya başladı. Alev gibi yanan amına yavaş yavaş alıyordu sikimi. İçine girdikçe, "Ohhh Kerem, erkeğim benim, sikin çok büyük!" diye inliyordu. Otura kalka köküne kadar aldı sikimi. Biraz öyle kaldıktan sonra sikimin üzerinde zıplamaya başladı. Başına kadar kalkıp, tekrar oturuyordu. Çok geçmeden iyice hızlandırmıştı hareketlerini. Terlemiştik iyice. Kaynanam hopladıkça 'Şap, şap, şap! diye ses çıkıyordu...

Daha sonra kaynanamı üzerimden alıp domalttım. Arkasına geçip, iki elimle götünün yanaklarını ayırınca, mükemmel göt deliği kabak gibi ortaya çıkmıştı. Dilimle tekrar muamele yapmaya başladım. O sırada, "Oğlum hep dilini mi sokacaksın oraya?" diye inledi. Ben şaşırmıştım, demek götten de sikmemi istiyordu kaynanam. Doğruldum, sikimin başını dayadım ve ittirmeye başladım götünün deliğine. Başı kolay girdi, ama biraz yüklenince, "Ahhh!" diye inledi kaynanam. Sikimi geri çekip, tükürükleyip bir daha yüklendim. Bu sefer daha da ilerledim. Kaynanamdan, "Aaaoohhh!" diye bir inleme geldi bu sefer. Biraz çekip, tekrar yüklendiğimde artık sikim köküne kadar kaynanamın götüne girmişti. Kaynanam bir çığlık attı ve "Oğlum ne yaptınnnn, müthişsinnn!" diye inledi. Bunu duyunca ben gidip gelmeye başladım ve "Sen 'Oğlum' demekten vazgeçmeyeceksin demek ki! Tamam, devam et, 'Oğlum' de bana! 'Oğlum' deee!" diyerek kaynanamın götüne hızlı hızlı pompalamaya başladım.

Kaynanam altımda çıldırmıştı. Yüzünü tamamen yatağa baştırmış, çarşafları sıkıyordu. "Ohhh! Sik beni oğlummm! Daha sert bas, aslan oğlummm!" diye inliyordu. Ben de ellerini arkada kelepçe yaptım ve sikimi iyice çıkarıp tekrar girmeye başladım kaynanamın götüne. "Ohhh, annem benim, harika götün var, süpersinnn!" diyerek köklüyordum... Bir müddet sonra yine boşalacağımı anladım ve "Anne geleceğim!" diyerek durdum. "Devam et oğlum, durma, götüme boşal!" dedi. Ben yeninden kökledim götüne ve birkaç kez daha pompalayıp, kaynanama kitlenerek götünün derinliklerine boşaldım... Boşalmam bittikten sonra, "Anne mükemmel bir kadınsın!" dedim. "Sen de harikasın oğlum, hiç böyle bir zevk aldığımı hatırlamıyorum!" dedi. Yatakta uzanırken, "Ee, bu da boşa gitti anne!" dedim gülerek. Kaynanam elini taşaklarıma attı ve "Hiç önemli değil aslanım, sen de bu sik varken daha çok şansımız var!" dedi.

Biraz dinlenip kalktık. Minibarda Bira, Vodka, Viski falan ne varsa içtik. Sonra kaynanam karşımda sexy bir şekilde dans etmeye başladı. Tanrım, çok güzel bir kadındı. Yani para versen böylesini sikemezsin. Az sonra yine kucağımdaydı. Memelerini ağzıma verdi. Emmeye doyamıyordum. Bacak arama indi, sikimi göğüslerinin arasına alıp memeleriyle mastürbasyon yapmaya başladı bana. Sikim yine dikelmişti. Ama kaynanam gülerek, "Götümden döllerin akıyor, ben bir duş alayım!" deyip kalktı ve banyoya gitti. Duşunu aldıktan sonra kapıdan, "Hadi banyoya erkeğim!" diyerek bir göz kırptı. O göz kırpması beni tekrar azdırmaya yetti. Peşinden azgın bir boğa gibi girdim banyoya.

Kaynanam jartiyeriyle suyun altındaydı. Hemen ben de küvete girip, kaynanamı yüzüstü duvara yasladım ve götünün yarığına kafamı gömdüm. Her yerini yalamaya başladım tekrar. Sonra uzun uzun öpüştük, dillerimiz birbirine dolanıyordu. Daha sonra kaynanam benim taşaklarım dahil her yerimi yalamaya başladı. Taşaklarımın hepsini ağzına almaya çalışıyordu. Sikimi de gırtlağına kadar sokup çıkarıyordu. Mür müddet sonra doğrulup, kulağıma yaklaştı ve "Hadi erkeğim, şimdi zamanı geldi!" dedi. Ben ayağa kalktım ve kaynanamın arkasına geçtim. Ve arkadan amına girdim. Hızlı hızlı sikmeye başladım. Suyun da etkisiyle 'Şap, şap, şap!' ses çıkıyordu her vuruşta. Kaynanam da ben vurdukça, "Erkeğim, aslan oğlum, sik anneni, daha sert, hadi koçum benim!" diye inliyordu...

Daha sonra kaynanamı döndürdüm. Duvara sırtını yaslayıp, ayakta amına girdim tekrar ve sikmeye devam ettim. Kaynanam boynuma dolandı. Ben bastıkça inliyordu. Sonra bacaklarını belime doladı. Ben de alttan ellerimi kalçalarına attım, ayakta kucakladım kaynanamı ve amına girip çıkmaya devam ettim. Kaynanam kucağımda çığlık çığlığaydı. "Hadi oğlum, karını siker gibi sik anneni, karını döller gibi dölle anneni, aslan erkeğim benim!" diye inlerken, ben de hareketlerimi hızlandırdım. Az sonra ellerimi bacaklarının altından geçirerek bacaklarını iyice ayırdım ve kollarını tuttum. Amına daha hızlı pompalamaya başladım. Ve sonrasında çığlık çığlığa kaynanamın amcığına tüm spermlerimi fışkırttım. Kaynanam, "Ooaaahhh erkeğim, aslan oğlum benimmm!" diyerek inledi. Kucağımda sikilmekten ve çığlık atmaktan bitap düşmüştü, kollarıma yığıldı kaldı.

Küvetten çıkarıp, kuruladıktan sonra yatağa yatırdım kaynanamı. Kaynanam, "Harikasın oğlum, resmen işimi bitirdin!" diyerek uykuya geçti. Ben de yorulmuştum, ben de kurulanıp, yanına yattım. Tam uykuya dalmıştım ki, hatta biraz uyumuş da olabilirim, elim kaynanamın götüne değdi. Taş gibi götü hissedince sikim yine kazık gibi oldu. Doğrulup, yüzüstü yatan kaynanamın göt deliğini yalamaya başladım yine. Kaynanamın götüne doyamıyordum. Kaynanam sızmış bir şekilde yatarken, göbeğinin altına yastık koyup, bir kez daha götünü sikmeye başladım...

Yine götüne boşalacaktım ki, kaynanam, "Ağzıma istiyorum oğlum!" diye inledi. Ben şaşırmıştım. Hiç hareket etmemişti ben götünü sikerken, ama demek ki uyanıktı ve hareketlerimden, hırlamalarımdan boşalacağımı anlamıştı. Sırtüstü çevirdim ve sikimi ağzına yaklaştırdım. Hemen ağzını açtı. Ben de 31 çekerek ağzına boşaldım kaynanamın. Bütün spermlerimi yuttu. Dudaklarına bulaşanları da diliyle ağzına aldı...

Ertesi sabah çok mutlu uyandık. Hastaneye sabah erkenden gittik ve eşime mutlu haberi verdik. Eşim nasıl olduğunu sorduğunda, hastanede başka biriyle tanıştığımızı, onun yardımcı olduğunu, kendisinden aldığımız yumurta hücreleriyle benim sperm hücrelerimi kaynanamın rahmine yerleştirdiğimizi, bu sayede işi başardığımızı anlattık. Eşim çok mutlu oldu ve o gün taburcu oldu. İki gün daha kaldık Gürcistan'da, gezdik, dolaştık biraz. Kaynanamla kaçamak bakışlar atıyorduk birbirimize arada. Ardından Türkiye'ye döndük...

Kayseri'ye de hemen alıştık. Büyük bir şehirdi burası da. Eşime de, çalıştığımız firmalardan birinde Cumartesi günleri de mesaisi olan bir muhasebe işi buldum. O ilk cumartesi günüydü. Rüyamda birisi sikimi yalıyordu. Az sonra uyandım. Rüya değildi, odamdaydım. Demek ki eşim yalıyordu sikimi. Derken bir baktım ki kaynanam, yine o geceki jartiyerli takımını giymiş, yine harika bir makyaj yapmış, sikimi emiyordu. "Anne ne yapıyorsun?" dedim kendimi çekerek. "Bir şey yapmıyorum oğlum. Sadece o geceyi unutamıyorum. Ne var anneni bir kere daha doyursan! Birkaç aya karnım şişer zaten, günleri değerlendirelim bence!" diyerek tekrar sikime yumuldu. Benden günah gitmişti. Kaynanamı o gün eşim gelene kadar evire çevire, amdan götten siktim. Akşam götünün üzerine oturamayacak haldeydi, ama memnundu...

O yılı Kayseri'de geçirdik. Kaynanam bize bir kız çocuğu doğurdu, adını Eda koyduk. Çok tatlı bir bebekti. 3-4 ay sonra İstanbul'a tekrar tayinimi aldırabildim. Kimse bir şey anlamadan bu işi halletmenin verdiği gurur, kaynanamı sikmiş olmanın verdiği mutlulukla döndük mahallemize tekrar. Kaynanam da bir üst katımızdaki evine yerleşti. Kaynanam doğumdan önce biraz zayıf bir kadındı, hamilelikte aldığı kiloları da hızlıca verdi. Ama önceki gibi zayıf değildi artık. Bu sefer tam bir afete dönüştü. Eşim de çalıştığı için Eda'ya kaynanam bakıyor. Yani Eda'nın da öz annesi, kendi kızının bakıcılığını yapıyor. Bazen işten erken çıktığımda Eda'yı almaya ben çıkıyorum kaynanamın yanına. Eda'yı almadan önce bir posta sikiyor, sonra Eda'yı alıyorum. Bazen de işten geldiğimde kaynanam bizim evde oluyor. Eşim daha gelmemişse, o gelene kadar kaynanamı doyuruyorum. Bazen o kadar azgın oluyoruz ki, Eda ağlasa da bakmıyor, sikişmeye devam ediyoruz... Bir sene sonra kaynanam bir kere daha hamile kaldı, ama onu eşime hissettirmeden aldırdık...

Aradan yıllar geçti, Eda bu sene anaokuluna başladı. Kaynanam da 45 yaşına geldi, ama halen bir afet. Hatta halen eşimden daha güzel. Ve halen eşim işteyken ve Eda okuldayken sikiyorum kaynanamı. Cumartesi günleri eşim çalışıyor, ama Eda'nın okulu yok. Uyuduğu zaman rahat rahat sikişiyoruz. Uyanıkken de televizyonda ona bir çizgi film takıp, kaynanamla evin değişik yerlerinde sikişmeye devam ediyoruz. Bazen kaynanam Eda'ya yemek yedirirken, arkasına geçip sikiyorum kaynanamı. Bazen kaynanam mutfakta yemek hazırlarken arkasına geçip eteğini sıyırıp sikiyorum hemen. Bazen de kaynanam Eda'yı kucağına alıyor, ben de kaynanamı kucağıma alıp sikiyorum. Bazen üçümüz evcilik oynuyoruz, Eda dışarda kalıyor, ben kaynanamla çadıra girip ağzına veriyorum. Bazen de doktorculuk oynuyoruz, Eda kaynanamın annesi oluyor, ben doktor oluyorum, kaynanam da hasta. Tabi her seferinde hastaya iğne yapıyorum ;)

Bir keresinde az kalsın eşime yakalanıyorduk. Bizim evdeydik, Eda odasında oynarken, ben kaynanamı salonda kanepenin kolçağına domaltmış götünden sikiyordum. Tam kaynanamın götüne boşalmıştım ki, kaynanamın telefonu çaldı. Arayan eşimdi. "Anne kapıyı çalıyorum neden açmıyorsun?" dedi. Kaynanam telaşla, "Kızım alt kattayız, buraya gel!" dedi. Hemen toparlandık, üstümüzü başımızı düzelttik. Ben Eda'yla oyun oynuyormuşum gibi yaptım, kaynanam da mutfaktaymış gibi yaptı. Eşim gelince birşey anlamadı, ama ben kaynanamın eteğinin altından bacağından sızan spermlerimi gördüm ve hemen kaynanamı uyardım. Kaynanam da gözlüğünü almak bahanesiyle yukarı çıkıp temizlendi...

Cumartesi günleri halen benim için en güzel gün. Eşime yakalanmadığımız sürece kaynanamı sikmeye devam edeceğim!

[Kerem]

[layezalll]

01 Kasım 2017

Can parçam.

Bundan önce yazdığım mektuba bir cevap beklemiyordum tabi ya , gene de…

İyi olduğunu duymak için nasıl da sabırsızlanıyorum bilsen!

Ama kara haber tez duyulur diyerek, inandırmaya çalışıyorum kendimi iyi olduğuna.

Her sabah “Bugün bir haber alırım inşallah!” düşüncesiyle kalkıyorum ama..

Neyse can özüm, bilirsin az biraz panikliyimdir.

Hele ki konu sen olunca, şekerli bir kahvenin telveleri arasında, senin uzun hayat yolunu görmeyi dilerim kendi fincanımda.

“Papatya Fallarını mırıldanarak teker teker koparırım yapraklarını bir papatyanın. İyi değil

iyi değil…

Seviyor- sevmiyor tartışması yapamam ki şu halimle!

Bütün kırılganlığım, kırgınlığım eriyip gidiyor yaz güneşinin altındaki iki kalıp buz gibi…

Hoşuma gitmeyen, tahammül edemediğim şeyleri bile yok saymaya hazırım, o kadar yani!

Ama “aşk” deyince dillenen ben, önce bir rekakete tutsak oldum, sonrasında lâl oldum.

Sen nasılsın bilmezken, şiir de yazamam ki! Ancak yazmayı pek de düşünmediğim mektubuma devam edebilirim.

Ne zaman ki hala aynı dünyanın oksijenini tükettiğimizi öğrenirsem, o dünyanın göklerindeki en parlak gökkuşağı doğar gözlerimde.

Son on yıldır yağmış yağmurların tümünden çok yaş akmıştır çünkü o gözlerden..

Demem o ki, sevmesende olur

Ama arada bir “Yaşıyorum hala.” deyiver bana!

Bunu duyana kadar ve sonrasında duacınım can özüm..!

Selam eder hasretle gözlerinde öperim.

#hayalhanem

[delitay]

Hz Eyüp’ün Sabrı

Hz. Eyüp’ün tıkır tıkır giden işleri ilk kez hayvanlarının peş peşe hastalanmaya başlamasıyla bozuldu. Kısa süre içinde koca sürüden bir tek sıska inek, bir tek kara keçi kalmadı; hepsi telef oldu.

İnsanlar Eyüp’ün bu duruma ne diyeceğini merak ediyor; ağzını yoklayarak:

"–Nedir bu başına gelenler” diyor ah vah ediyorlardı.

Eyüp peygamber yüksek ahlakından ödün vermeksizin:

"-Allah verdi; Allah aldı; her şey O’nun değil mi” diyordu.

Eyüp Peygamber hayvanlarını kaybetti ama sabrını ve metanetini kaybetmedi.

Belalar geldiğinde aile ve akrabalarıyla gelirmiş… Eyüp Peygamber bir gün dışarıda işleriyle meşgul iken acı bir haber aldı. Ani bir sarsıntıyla evleri yıkılmış, tüm çocukları göçük altında kalmıştı. Yıkıntıdan sağ kurtulan yalnızca karısıydı.

Hz. Eyüp’ün gözleri evlat acısından kanlı yaşlarla doldu; ama ‘sabır’ dedi.

Eyüp Peygamber çocuklarını kaybetti ama sabrını ve metanetini kaybetmedi.

Belalar henüz bitmemişti. Hz. Eyüp’ün vücudunda yaralar çıkmaya başladı. Küçük küçük çıbanlar, gün geçtikçe büyüdü; bütün vücuduna yayıldı. Eyüp Peygamber hekimlere gitti, ilaçlar kullandı ama nafile… Yaralar iyileşeceğine azıyordu. Eyüp Peygamber’in hastalığı arttı. Artık çalışamadığı için elde avuçta ne varsa hepsini tüketti. Karısı ona bakıyor, evi geçindirmeye çalışıyordu.

Eyüp Peygamber’in yaraları çok fenalaştı. Hastalığının bulaşıcı olması ihtimaline karşı kimse onun yanına yaklaşmak istemiyordu. Eyüp Peygamber yapayalnız kalmıştı. Acı ve ıstıraplar içindeydi… Allah’a dua etmeye ve O’ndan sabır istemeye devam etti. Ama artık bırakın vücudunu hareket ettirmeyi, dudaklarını kıpırdatacak takati kalmamıştı.

Bir insanın başına gelebilecek her türlü felaket ve müsibet, onun başına gelmişti ve o, tıpkı sağlıklı ve varlıklı günlerinde olduğu gibi Allah’tan uzaklaşmamış, O’na olan bağlılığını ve güvenini kaybetmemişti. Hz. Eyüp imtihanını başarıyla geçmiş ve insanlara örnek bir kul olmuştu.

Eyüp Peygamber sağlığını kaybetti ama sabrını ve metanetini kaybetmedi.

Hastalığının şiddetlendiği bir anda:

"Ey Rabbim!” diye dua etti. Halim sana malumdur. Adını anamayacak kadar hastayım! Ey Şifa Veren! Şifana muhtacım…”

Yüce Allah, kulundan hoşnuttu. Eyüp Peygamberin makamını, katında daha da yüceltti. Ona:

"–Ayağını yere vur” diye vahyetti. Eyüp Peygamber güçlükle ayağını kaldırıp indirdi. Ayağını indirdiği yerden berrak bir su kaynamaya başladı. Eyüp Peygamber o suyla yaralarını temizledi. Yaraları kısa sürede kuruyup kayboldu; sudan doyasıya içti, içindeki dertler şifa buldu. Eyüp aleyhisselam, hastalanmadan önceki sağlığına tez zamanda kavuştu. Sağlığını kazanan Hz. Eyüp, servetini de yeniden kazandı. Böylece o, refah ve sağlık içindeyken Allah’ı unutmadığı gibi, yoksul ve hastalıktayken de O’na küsmedi, isyan etmedi. Böylece Eyüp aleyhisselam, Allah’ın sadık ve sabırlı bir kulu olarak tarihe geçti.

Rabbim;

dertlerle, sıkıntılarla, hastalıklarla mücadele eden herkesi Eyüp aleyhisselamın imanı, sabrı ve metanetiyle donat.🤲

[yantekerlek]

anım: esma youtube premium aaayle hesabı almış.

altı kişiyi toplabiliyormuş çatı altında. fikir babası abimi aldı. abimin eşini aldı. beni aldı. etti dört. annemi aldı, diğer kız kardeşimi aldı. kız kardeşimin eşini de alacaktı. hatta haber verdi maili onaylaması için. meğer ona yer kalmamış. kara haberi verdiler. "ya o çok duygusal bi insan, hayal kırıklığına uğramıştır, üzülmüştür, o yengeç burcu" dedim. sonra annem "beni çıkarın, onu alın! :,,,(" dedi. evde duygusal anlar... annem çıkarılacaktı. durup "hayır! annem de yengeç burcu kıyamam, beni çıkarın" dedim. çıkar beni ulan, çıkarın beniiii dedim. beni çıkarmaya yakın annem "yavrum kıyamam ben sana beni çıkarın" dedi. kalkıp sarıldım. sonra fikri ortaya atan abimin zaten premium kullandığı ortaya çıktı. beni çıkarın dedi. eşim orada en azından napalım dedi. annem de onayladı. evet onu çıkarın varmış onun dedi. esma abimi zarttt diye çıkardı. eniştemizi aldı. abim "vay be ilk gözden çıkarılan ben oldum" dedi. kimsenin umrunda olmadı flfşfpsşd. abim yay burcu. kendi burcumdan başkasının ne şartlarda üzüldüğünü bilmiyorum. bakim abim üzülüyor muymuş.

[aynodndr]

LÜTFEN DİKKAT

OKUMANIZDA FAYDA VAR.

Geç bir vakitte, Messenger’e gelen mesajı ve mesajı gönderen kişiyi görünce, ekranın karşısında kala kaldım.

Mesaj yazan daha on beş, on altı yaşlarında küçücük bir kızdı ve “Benimle arkadaş olur musun?” diye yazmıştı.

Tekrar şaşkınlıkla saate baktım.

Bu saatte, bu kızın yatağında olması gerekmiyor muydu?

Onu sosyal medyada arkadaş aramaya kadar iten yalnızlık nasıl bir yalnızlıktı?

“Merhaba kızım.” dedim. “Öncelikle yaşını öğrenebilir miyim?”

“On beş.”

“Ben kaç yaşındayım, biliyor musun”

“Hayır bilmiyorum.”

“Ben de elli yaşındayım ve hemen hemen senin kadar bir kızım var. Kusura bakma ama böyle geç bir saatte, internette arkadaş aramana çok şaşırdım.”

Önce bir süre cevap gelmedi.

Ardından “Ben çok yalnızım.” diye yazdı.

Bilmiyorum neden ama o anda içim acıdı.

Ben kalabalığı da yalnızlığı da çok iyi bilirim. Gel gelelim, bir çocuğun kendini bu denli yalnız hissetmesi bana çok farklı gelmişti.

“Annen baban neredeler?”

“Uyuyorlar.”

“Peki, sen neden uyumuyorsun?”

“Konuşmak istiyorum.”

“Ne üzerine?”

“Fark etmez. Ne olursa artık.”

Bu sefer de ben sustum bir süre.

Ne yazayım diye kara kara düşündüm önce.

“Annenle ve babanla konuşsan daha iyi olmaz mı kızım? Bak bu saatte, sosyal medya da, karanlık sokaklara benzer. Karşına kimin çıkacağı belli olmaz. Belki sana yaşlı bir adamın abartısı gibi gelecek ama inan seni üzerler.”

“Ben de çok isterim annemle, babamla konuşmayı ama onların hiç vakitleri yok ki. Hep çok yoğunlar. Hep gelenimiz gidenimiz var. En ufak bir şey sormaya kalksam, kızıyorlar bana. Mesela bugün okulda bir çocuk beni merdivenlerden aşağı itti. Sonra da küfür ederek yanımdan geçti gitti. Okuldan eve gelir gelmez bunu anlatayım istedim ama annem telefonda arkadaşıyla konuşuyordu, babamsa bilgisayarının başındaydı. Konuşamadım. Sustum.”

Sohbet derinleştikçe, karşımdaki zavallı kızı daha iyi anlıyordum.

Adını hatırlamıyorum. Bir yazardı sanırım. Şöyle demişti.

“Yalnızlık, yanında kimsenin olmaması değildir. Yalnızlık, yanında seni dinlemeyenlerin, anlamayanların ve sevmeyenlerin olmasıdır.”

Kız gerçekten çok yapayalnızdı.

Yoksa neden gecenin en karanlık saatlerinde, içinde bir umut kırıntısıyla, arkadaş peşine düşsün?

İyi de,

Ya ona denk gelen ben değil de, başka biri, başka niyetleri olan bir herif denk gelseydi. Ve kız da o herife inansaydı, onunla sohbet etseydi, hatta daha da ileriye gidip buluşmaya, görüşmeye kalksaydı.

Aklıma küçücük yaşlarında tecavüze uğrayan, işkence gören ve öldürülen kızlar geldi.

O kızların gözlerini hayal ettim.

Umutlarını, düşlerini, gülüşlerini düşündüm.

Sanki kalbime bıçak saplanır gibi oldu.

Ya bu kız da…

“Ah güzel kızım. Seni anlıyorum. Yalnız şunu unutma lütfen. Benim yaşımda olan erkeklerin seninle paylaşacak çok şeyi olmaz. Hele de bu kirlenmiş, kimin ne olduğu bilinmeyen, kötülüklerin fır döndüğü sosyal medyada hiç olmaz. Senden ricam, lütfen şimdi yatağına git ve güzelce uyu. Yarın sabah uyandığında annene ya da babana bu gece benimle yaptığın sohbeti anlat…”

Sözümü kesti.

“Hayatta olmaz. Çok kızarlar bana.”

“Kızsınlar” dedim. “Sen yine de anlat. Onlara de ki, Tamer amca diye biriyle tanıştım. O bana dedi ki ‘Bütün işler bekler ama çocuk kalbi beklemez.’ Ve selamlarımı ilet.”

Durdu, düşündü ve “Tamam söz söyleyeceğim.” dedi.

Birbirimize iyi geceler diledik ve ayrıldık.

Sonra bir haber alamadım.

Baktım hesabını da kapatmış.

Şimdi nerededir, kiminledir, hala yapayalnız mıdır?

Bilmiyorum.

Bildiğim tek şey var.

Bu yüzyılın asıl bahtsızları çocuklarımızdır.

Onlar boyunlarından büyük bedeller ödeyerek büyümeye çalışıyorlar.

Sevgisiz bireyler, sevgisiz toplumlar, şiddet, ölüm, savaş, tecavüz, taciz, hastalıklar, ekonomik sıkıntılar, internet, telefon, bilgisayar oyunları, tüketim çılgınlığı ve kalabalık yalnızlıklar.

Onlar,

O çocuklar yürekleri ağlaya ağlaya büyüyorlar.

Neresinden tutacağız, neresinden tutup da çocuklarımızı düştükleri yerden kaldıracağız?

Kimse bilmiyor.

Ve bilmemek bizi dirhem dirhem öldürüyor.

N’olur, çocuklarımızı gece yarıları kimseye “Benimle arkadaş olur musun?” yazdıracak kadar yapayalnız bırakmayalım. Varsın paraları, işleri, güçleri, evleri, kredileri, taksitleri, dolarları, altınları onların olsun. Hepsinin canı cehenneme..!🙏🙏💖💖

Yadigâr Gidici

[fatomahperi]

"BİRAZ DA MİZAH"

Kadının işi varmış, Ankara'ya gidiyormuş, tam uçağa binerken kulağında bir ses:

"-Binme, bu uçak düşecek...

"Dönmüş, bakmış, kimse yok, ama içine de bir kurt düşmüş, binmemiş...

İkinci uçağı beklerken kara haber ulaşmış:"-Uçak düştü kurtulan olmadı...

"Koşmuş Haydarpaşa'ya, bilet almış, tam trene binecek, aynı ses kulağında;

"-Binme bu trene, raydan çıkacak..."Dönmüş, bakmış yine kimse yok,

trene binmemiş, gelmiş eve...

Sabah gazeteyi açınca tüyleri ürpermiş;

"-Tren Eskişehir'de raydan çıktı, şu kadar ölü, şu kadar yaralı...

"Koşup otobüse bilet almış, tam binerken yine o ses;

"-Freni patlayacak..."Dönmüş yine kimse yok...

Dayanamamış, bağırmış:

-Sen kimsin yahu?...

"-Ben senin altıncı hissinim..

."Kadın iyice kızmış

:"-Sen ben evlenirken neredeydin?...

"O ses yine dalgalanarak söylenmiş;Büyük kazalara

biz karışmıyoruz... :)))

BELA GELİYORUM DER Mİ

[huzursuzlugun-blogu]

Gece yarısı. Son otobüs.

Biletçi kesti bileti.

Beni ne bir kara haber bekliyor evde, ne rakı ziyafeti.

Beni ayrılık bekliyor.

Yürüyorum ayrılığa korkusuz

ve kedersiz...

#nazım #nazım hikmet ran #nazım hikmet #son otobüs #şiir

[onderkaracay]

🗣️ Mehdi veya Mesihi Neden Anadolu'dan Çıkarmak İstiyorlar

Yaşananları deşifre etmeden kiminle nasıl mücadele edeceğimizi çözemeyiz.

Dijital peygamberler neden sosyal ağlarda vahiy yayar gibi gelecekten haber dağıtıyorlar?

Mehdi ve Mesih getirmek isteyenler Yahudi ve Hristiyanlar kendilerini yaratan yerine koyarak bunu meşru hale getirmek için de dini kullanarak yaratan bize bu toprakları vaad etti diye yaratanın, sam'ın çocuklarının peygamberi İbrahim ile pazarlık yaptığını iddia edecek kazar azmış yahudilerin bunu yapmak için gerekirse bütün dünyayı yakmayı, tüm canlıları öldürme yetkileri olduğu inancı ile saldırıya geçtiklerini artık anlama ve bu azgınlığı insanlık adına durdurmak gerektiği kapıya dayanmıştır.

Hedefte çünkü Anadolu'nun toprakları da var.

Bu savaşa son savaş armegeddon diyorlar.

Yaratan bu toprakları onların inancına göre onlara ibrahim ile sözleşme yaparak vaad ettiğine inandıkları için de gözleri adeta dönmüş durumda.

Bugüne kadar neden beklediler?

Çünkü Anadolu'dan Mehdi veya Mesih çıkarıldığı zaman bunu sahiplenerek onlara hizmet edecek bir toplumu yine dini siyasete alet ederek hazırlık yaptılar.

İşe yaradı mı? Kısmen! Çünkü bu topraklarda asil kan Türkler hala çoğunluk da ondan.

Yaşananlar sadece israil terör örgütü ile ilgili değildir.

Bu şımarık çocuk bu niyetin oyuncağı, karakoludur.

Bu inancın arkasında bütün Yahudi ve Hristiyanlar var. Ve devlet yönetimini ele geçirdikleri her müslüman ülke bilerek ve isteyerek göz yümüyor.

Bir tek yeryüzünde tanrının kırbacı olan Türkler hariç.

Bu durumda onları kara kara düşündürüyor.

Bu sebeple Mehdi veya Mesih Anadolu'dan çıkması gerekiyor ki bu niyetlerini sorunsuz çözsünler.

Tanrı buna engel olacak gücü Türklere verdiğini bildikleri halde kabullenmekte zorlanıyorlar.

İşin içinde yok edeceğiz derken, yok olmakta var.

Yaşananlar yaşandı yaşanacaklar yaşanacak.

Önder Karaçay

#önderkaraçay #mobbingbank #önder karaçay #mobbing bank #insan #atatürk #devrim #mahşer tufanı #zulüm #türk fırtınası #mehdi #Mesih #çıkarmak #anadolu #armegeddon #son savaş

[baybaykus]

Zahide Engin Uçar yazdı. 👇

TC Zahide Engin Uçar yazdı. 👍🙏

YEREL HALK

İngiliz Şimşek T.C. Devletini işgal ettiklerini itiraf etti. Nasıl mı?

Türklere “yerel halk” tanımını koydu. Peki İngilizlerin yerel halk tanımı nedir?

Avrupa’nın beyaz adamı Afrika’ya gitti. Sömürdü. Afrika’nın gerçek sahipleri zenciydi. Kara derili oldukları için insan olarak bakmıyorlardı. Beyaz adam için sömürdükleri ülkelerin gerçek sahipleri kara derili insanlar yerel halktı.

Avustralya’ya gittiklerinde Avustralya’da Aborjinler vardı. Katlettiler. Katlettiklerini kabul ediyorlar ama özür dilemeyi reddediyorlar. Geride çok az nüfusu kalan Aborjinlere “yerel halk” diyorlar.

Amerika’ya gittiklerinde milyonlarca nüfusu olan Kızılderili vardı. Avrupa’nın aç beyazları Kızılderililere soykırım yaptı. Hem de en ahlaksız bir biçimde. Oysa Kızılderililer bu cani ruhlu beyaz adamı el üstünde tutmuştu. Kış ayında KITAYA ÇIKANLAR AÇ KALDI. Kızılderililer onlara yiyecek götürdü. Çok yüzlü Amerikalıların Şükran Günü nedir biliyor musunuz? Kış mevsiminde kıtaya çıktıklarında aç kalırlar, Kızılderililer bunlara hindi götürüp doyurur. Kızılderili soykırımı yapan beyaz adam, o yılların anısına Şükran Günü yapıyor. Kızılderililer tepki gösteriyor. Hem bizleri öldürdünüz, bir de bizimle alay edercesine Şükran Günü mü yapıyorsunuz diyorlar.

İşte o beyaz adam Amerika kıtasının soykırıma uğrayan gerçek sahibi Kızılderililere “yerel halk” diyor.

MR. Şimşek İngiliz ve ABD vatandaşı. Bunun anlamı nedir biliyor musunuz? Mr. Şimşek İngiliz devletinin çıkarına ters bir eylemde bulunursa İngiltere tarafından yargılanır. Amerikan vatandaşı olurken ettiği yemine uymazsa yargılanır. Kırmızı bültenle aranılan bir kişi olur. Bu konumda bir kişi Türkiye’de ekonomiden sorumlu bakan yapılmışsa, Duyun-u Umumiye imaj değiştirerek işleme konmuş demektir.

*** *** ***

ÖLDÜRÜLÜYORUZ FARKINDA MISINIZ?

2006 Yılında yerli tohum yasaklandı. Çiftçi kısır hibrit tohumlara mecbur bırakıldı. Her yıl tohum, fide aldı. Tohumlar gelirken o yılın hastalığının ilaçları da tohumla birlikte gümrüklere geldi. Hibrit tohum ekilen tarlada toprak öldü.

Dr. Ümit Aktaş bir açıklama yaptı. Hibrit tohum yasası 2006 yılında çıktıktan sonra bir yıl içinde ölüm sayısı %50 arttı. Böyle giderse ülkede Türk kalmayacak diyor.

Bu açıklama beni ürküttü, ya sizi?

Bir de pandemi kumpası var. Yeniçağ Gazetesinde çıkan bir habere göre Korona Virüs kumpası dünya nüfusunu azaltmak için üretildi.

Sağlık Bakanı ve hükümetin baskısıyla insanlara nerede ise zorla aşı yapıldı. Korkunç bir algı operasyonu yürütüldü. Sonuç?

İnsanların yaşamında aşılardan önce, aşılardan sonra diye bir dönem başladı. Yaşlılar yanlış tedavi yöntemleri ile büyük oranda öl(dürül)dü. Almanya’da aşı mağduru insanlar dava açıp tazminat alıyor. Türkiye’de sürekli bir yakınımızı kaybediyoruz ama tık yok. Neden? Nedeni açık değil mi?

“YEREL HALK” diyor Mr. Şimşek… Yani, katliamlardan geriye kalanlar…

Sahi kaç TÜRK kaldık biz?

Kimsenin zoruna gitmesin bu soru. Ya da gitsin! Gerçek acıdır.

Ülke nüfusunun nerede ise yarısı kendi diline düşman, her cümlesine Arapça bir kelime sıkıştırmayı maharet sayan, kimliğini, özünü kaybetmiş HİBRİT vatandaş… Diğer yarısının yarısı da, her cümlenin arasına İngilizce kelime sıkıştırmayı maharet sayan, özünü yitirmiş sömürge kafalı vatandaş.

Yunanistan adalarımızı işgal ederken, varlık nedenini Türk düşmanlığı üzerine kurmuş bir devlete kapı bir komşu gibi gidip ekonomisine katkı sunanlar zaten milliyetini kaybetmiş demektir.

Yunanistan Pontus Soykırım yalanını meclisten geçirmişti. Bir de soykırım anıtı diktiğini basından öğrendik. Bizim Devlet Tiyatrolarımız ne yaptı? Yunanistan’ın Atina şehrinde bulunan Pire Belediye Tiyatrosu Sanat Yönetmeninin ortak proje talebine olumlu cevap verdi.

Kimse ne işgali önemsiyor, ne de soykırım iftirasını… İşte bu yüzden “YEREL HALK” aşağılaması yapılabiliyor.

2022 Yılında İzmir Kitap Fuarına katılan kıymetli yazarımız Mustafa Yıldırım gördüğü aymazlık ve ihanet karşısında şöyle haykırıyordu;

“Atina devletinin erinin İzmir’i Smyrna yaparak İngiliz zırhlısı Agamemnon ile gözdağı verdiği İzmir Kitap Fuarındaki kahırlı iki günün sonunda yıkım… İzmir’de tepkisiz kitle… Belki eskiden ‘gavur Smyrna’ değildi ama şimdi olmuş… 9 Eylül savaşın utkusu yerine soytarılığa…

Atinalılar adaları işgal etti. Zeybetiko Soyun eri, İzmir’i SMYRNA yaptı. İngiliz zırhlısı Agamemnonu yanaştırdı çirkinlik anıtı fuarına… Artık atları Belkahveden aşağıya sürme vakti yakındır.”

Ordusu dağıtılan, neyi var, neyi yok satılan bir millet… Yağmalanmış bir ülke, yağmalayanları 22 yıl alkışlamış bir halk kitlesi…

Adı silinmiş, milli kahramanları, kurtarıcısı aşağılanmış, milli bayramlarına yasak gelmiş bir millet... Bütün bu örtülü işgal, aşağılanmaya susan bir halk…

Madenleri Afrika’nın belki 50 yıl öncesinde yağmalandığı gibi vahşi bir biçimde yağmalanan bir millet… Suskun… Sanki yaşamıyor gibi… Yaşasaydı bu işgali gerçekleştirenler bu ülkede bir yıl kalamazdı.

Sahi Türkler nerede? Kaç kişiyiz biz? 40 kişi ile Çin Sarayını basan Kürşat ihtilali ile övünüp, 80 milyon nüfusla işgale boyun eğmek… Onuruna, kimliğine, toprağına saldırılınca susacaksın, cebin delinince yaygarayı basacak, buna da BAŞARI(!) DİYECEKSİN… HADİ ORDAN BE!..

İşgalci işgalini güçlendirmek için 17 milyon sığınmacıyı getirmiş. Senin çocuğun sınavla üniversiteye girerken, işgalcinin çocuğu istediği üniversiteye giriyor. Sen parasızlıktan tedavi olamazken, işgalci bedava tedavi olup, bedava ilaç alıyor. Sen işyerine vergi öderken, işgalci vergi ödemeden işyeri açıp, sana rakip oluyor. Sen çoktan Kızılderili, Aborjin olmuşsun haberin yok. Haberin niye mi yok? Ölü taklidi yaptığın için.

Bugün Emperyalizmin başat devleti sömürgeci İngiltere’nin vatandaşı Mr. Şimşek ne diyor?

“Yerel Halk!”

Yani;

Ölenlerden, ölüden farkı kalmayan mankurtlardan geriye kalanlar…

YEREL HALK!

Utanmalıyız! Utanmayı unuttuysak, gerçekten ölelim.

Kızılderililer kadar azaldığımızda, Mr. Şimşek’in vatanında yapıldığı gibi, bir şükran gününü de Türklere çok görmezler herhalde!?

Zahide UÇAR(21. 04. 2024)

[begonvile]

Şimdi bir resmin bile yok elimde

Hafızalarım kuru bir gül gibisin.

Dikenlerin sarmış dört yanımı kanatır durur her yanımı

Bağrım yara

Aşkından gözüm kara

Düşemem şimdi yola

Haber et gözleri fena

Ayrılık düşmeden sarayım son bir kez daha

[bitikkedi]

İlk defa buraya içimi dökmeyi karar verdim. Beni anlayan kimse kalmadı çünkü. Bu zamana kadar ne doğru dürüst bir arkadaşım ne de değer verip benimle konuşmaya sevmeye çalışan birisi oldu. Deprem de babamı kaybedince başladı benim sorunlarım. Öncesi sorun değilmiş çünkü ben şükretmeyi bilmezmişim. İlk günler bulurum umuduyla yaşadım hep çünkü güçlüydü ölmezdi benim babam. Ölümü yakıştıracağım son insandı. Beklenilmeyen bir kayıptı bu benim için ki kafam da oluşan sorunlara yol açtı. İlk günler kendi kardeşlerinden annesinden bile ses çıkmadı. Benim babam hepsine yeterdi de onların hepsi benim bir babama yetemedi. 45 gün sonra buldum ben babamı malum toz toprak enkaz. Normal bir ceset bile 1 hafta sonra şişiyor, patlıyor ve kararmaya başlıyor burada 45 koca günden bahsediyoruz. Ortaya çıkan şeyi düşünemiyoruz bile. İlk günler darbeyi akrabalarımızdan alınca yalnız kaldığımı anladım. Bulmak zorundaydık. Her gün hastaneleri, karakolları aramaktan bizi tanır olmuşlardı. Koskaca kardeşleri oturmuş gülüp eğlenerek haber bekliyorlardı biz bunları yaparken. Kendi kardeşleri enkaz altında değilmiş gibi. 45 koca günden sonra bir haber geldi bir ceset bulundu. Kimliği teşhis edilemeyecek kadar kötü durum da. Ceset kararmaya üstünde hiç deri kalmamış duruma gelmiş. Eksik uzuvları var. Sol bacağı, sağ kolu yok sadece kemik yığını var. Kafatası ezilmiş içine gömülmüş sadece çene kısmı var o da dişlerinin olduğu yer. Bana bunları babamı bulan kepçe operatörü söyledi. Canımdan çok sevdiğim, öpmeye kıyamadığım, saçının teline zarar gelse uğruna öleceğim adam hakkında bunları söylediler bana. Ceseti dna için götürüyoruz ardından kimsesizlere gömmemiz gerek dediler. Babam olduğundan habersiz dna testi verdik. 1 Hafta sonra aradılar dna testi sonuçlandı %99 uyuşma var ceset sizin Başınız sağ olsun.. Cenaze evi oldu bizim evimiz. Babamda cenaze.. Çok umutluydum oysa ki ya ne ölmesi benim babamın ruhu gençti en çok sevdiği bendim. Daha bir sürü hayalimiz vardı bizim. Gidemez daha o olamaz. Ama zaman ve olanlar bunu kafama vura vura öğretti. Her şeyin istediğim gibi olmayacağını, erken büyümem gerektiğini, artık çocuk olmadığımı. Kara haber eve düşünce malum haber verme zamanı gelmişti. Yarım saat canım yana yana ağladıktan sonra telefonu aldım ve büyük halamı aradım hala haber geldi bize gelin diye. Kapı çaldı ben karşımda halamlar görünce ağlamaya başladım. Herkes bitti orda ağlamalar başladı yavaş yavaş gelmeye başladılar. 1. Gün öylece geçti. Cenazenin 2. Günü amcam daha babamdan haber gelmeden gittiği tatilinden döndü geldi. akşama doğru söylediği tek şey canım dolma çekti yapın da yiyelim. Cenaze evi oldu yemek evi. Bu da yetmez küçük halam akşamına evde kalmış kızıyla cenaze evinde dedikodu yaptılar. Artık başları boş istediklerini yaparlar diye. O an olay aninda hiçbir seyi idrak edemiyorsun ama sonra taslar yerine oturdugunda ne kadar da agir seyler isittigini fark ediyorsun. Olayın üstünden 1 yıl geçmesine rağmen ben kendimi toparlayamadım zorluk çekiyorum hâlâ. yaşadığım şeyler normalmiş gibi davranılması bekleniyor benden. Bu olaylar bende intihar düşüncesine kadar uzandı ama ben güçlü durmak zorundaydım. Başka çarem yoktu. Beni bu halde bırakanlara, bu şeyleri söyleyenlere olsun ahım. Benim çektiğim Acının bin beterini yaşayın. Çocuklarınızın ceseti benim babamın cenaze haberinin geldiği gün döktüğüm göz yaşıyla yıkansın. Cenaze haberiniz de yanınızda kimse olmasın. Bana söylenilen şeylerin bin beteri sizi bulsun ki ahım öyle büyük size. Ben bana ve aileme yapılanları unutmadım. Unutmam da. Siz Ahımla nasıl yaşayacağınızı düşünün...

[doriangray1789]

Çanakkale'de bir üniversite gömdük biz.. Dünya tarihinin en kahraman ve kanlı muharebelerine sahne olan Çanakkale Savaşları'nda, yeni kurulmakta olan birliklerin subay ihtiyacı İstanbul'daki üniversite ile Anadolu'daki liselerden karşılandı. Seferberlik başlangıcında ilk silah altına alınanların üniversite ve medrese öğrencileri olması nedeniyle, Çanakkale Savaşı için "Subaylar Savaşı" da denildi. Çanakkale Savaşı'nda 100 binden fazla okumuş ve aydın insan kaybedildi, bu kaybın olumsuz etkileri Türk İstiklal Harbi'nde ve Cumhuriyet Türkiye'sinde görüldü. Mustafa Kemal Atatürk bu kaybı şöyle ifade etmiştir: 'Biz Çanakkale'de bir dar-ül fünün (üniversite) gömdük' Savaşta yüz binden fazla okumuş ve aydın Türk kaybedildi. Atatürk, bu durumu "Biz, Çanakkale’de bir Dar-ülfünun (Üniversite) gömdük" diye anlatmıştır. Atatürk, ayrıca Çanakkale'yi şeyle özetlemiştir: Balkan harbinde alnımıza sürülen lekeyi Çanakkale’de temizleyebildik... Galatasaray'dan 5 mezun 1912’de 60 mezun veren Galatasaray Lisesi, 1915 yılında 18, 1916’da 4 ve 1917’de 5 öğrencisini mezun edebildi. Çanakkale’ye gönüllü olarak gitmek üzere başvuran İstanbul Lisesi öğrencileri, 13 Mayıs 1915’te Arıburnu’na sevk edilen ikinci tümene katıldılar. Lise öğrencilerinin kolunda sarı kurdele bağlıydı. 19 Mayıs Taarruzu’nda, “hedef olmamaları” için bu kurdeleleri çıkarmaları emredilmişti onlara... Ama sadece İstanbul Lisesi bu taarruzda 50 öğrencisini kaybetti. Yoklama: Şehit Bu haber duyulunca okuldaki öğrenciler, okulun kapılarını ve pervazlarını siyaha boyadılar ve Çanakkale Zaferi'nden sonra okulda yapılan yoklamada şehitlerin ismi okunduğunda “Şehit... Cennet-i Âlâ’da!” diye bağırdılar. Vefa Lisesi ve Çapa Erkek Öğretmen Okulu da bu yıllarda Çanakkale Savaşı’na katılan ve şehit düşen öğrencileri nedeniyle mezun verememişti. 1916-1917 öğretim yılında Balıkesir Lisesi, Çanakkale Savaşları’nda 94 şehit verdi. Balıkesir Erkek Muallim Mektebi’nden de büyük miktarda öğrenci harbe dâhil oldu ve bu okul, 1914-1918 yılları arasında yalnızca 2 mezun verebildi. Balıkesir’de yayınlanan Karesi Gazetesi’nin o günlerde verdiği bir habere göre, babaları Balkan Savaşı’nda şehit düşen ve Edirne Lisesi’nden Balıkesir Lisesi’ne yatılı olarak nakledilen 25 izci öğrencinin tamamı gönüllü olarak Çanakkale’ye gitmiş ve orada şehit olmuştu. Sivas mezun veremedi 17 yaşındaki öğrencilerini cepheye gönderen Sivas Lisesi’nde öğrenciler okuldan ayrılırken, hocalarına hitaben tahtalara; “Hocam biz Çanakkale’ye gidiyoruz. Hakkınızı helal edin.” diye yazdılar. Savaşa giden öğrencilerin geri dönmemesi nedeniyle 1915’te Sivas Lisesi’nde hiç mezun verilmedi. Edirne Lisesi’nin öğretmen ve öğrencileri de harbe katılmıştı, onlar da geri dönemedi. 1911’de 64 öğrencisini mezun eden Kastamonu Abdurrahman Paşa Lisesi 1916- 1917’de cepheye gidenler nedeniyle hiç mezun veremedi. Trabzon, Erzurum ve Konya Gazi liselerinde de durum bundan farksızdı. Bu savaş “Çanakkale İçinde Aynalı Çarşı” türküsündeki gibi ülkeye “gençliğim eyvah” dedirtti ama o öğrencilerin cesaret aşılayan mücadelesi hem Çanakkale’den zaferle dönenlerin hem de sonraki kuşakların vatanı müdafaa kararlılığını artırdı. 100 binden fazla aydını kaybettik - Çanakkale muharebelerine Türkler 310 bin, İngilizler 460 bin (yabancı kaynaklara göre 410 bin), Fransızlar 79 bin kişilik kuvvetlerle katıldı. - Bu muharebelerde İtilaf kuvvetleri, Türk kaynaklarına göre toplam 180 bin (İngilizler 155 bin, Fransızlar 25 bin), yabancı kaynaklara göre de toplam 252 bin (İngilizler 205 bin, Fransızlar 47 bin) zayiat verdi. Türkler ise kara muharebelerinde 57.084, deniz muharebelerinde 179, toplam 57.263'ü şehit, geri kalanı yaralı, esir ve kayıp olmak üzere 211 bin kayıp verdi. - İstanbul’un elden çıkma korkusu silindi. - 18 Mart Deniz Zaferi, Gelibolu Yarımadası’nda cereyan eden kara muharebelerinde, Türk askeri için büyük bir moral kaynağı oldu. - Çanakkale Zaferinin Türk ulusuna en büyük armağanı, Mustafa Kemal Atatürk’ü ve onun askerî dehasını ortaya çıkardı. - İtilaf devletlerinin planı boşa çıktı, savaşın en az iki yıl daha uzamasına neden oldu. Çanakkale savaşlarında 100 binden fazla okumuş ve aydın Türk kaybedildi, bu kaybın olumsuz etkileri Türk İstiklal Harbi’nde ve Cumhuriyet Türkiyesi’nde görüldü. Mustafa Kemal Atatürk bu durumu şöyle ifade etmiştir: "Biz Çanakkale’de bir Dar-ülfünun (Üniversite) gömdük."

[siyahistb]

Ne bir hakemin yediği yumruk kadar gündemde olacaksınız ne de kara para aklayan vatan hainleri kadar haber süreniz olacak. Sizleri 45 saniyeye sığdıran bizlere yazıklar olsun.

Vatan sağolsun.