#samenhang

[devosopmaandag]

Esoterische en gegronde dingen

Daar zaten we dan rond A's tafel, haar dochter C, haar zus K uit Frankrijk, haar bevriende oud-collega V, zij en ik. Tussen ons in lagen de boeken van Annie Ernaux en Didier Eribon, in Franse en Nederlandse edities. We zouden elkaar passages voorlezen en erover praten. Ik stelde vast hoe onwaarschijnlijk dit gezelschap toch was. Dat een vrouw met haar dochter en zus zoiets doet! Praten over boeken is toch iets dat alleen met vrienden mogelijk is?

In 'Het vonnis van de samenleving' van Didier Eribon, het vervolg op zijn 'Terug naar Reims', analyseert hij nog diepgaander de mechanismen die de oude maatschappelijke klassen in stand houden. Annie Ernaux ging hem voor, Edouard Louis is de jongste telg van schrijvende klasse-migranten in Frankrijk. Gedrieën vormen zij de elite van een heel specifiek literair-sociologisch-filosofisch gebied. Hoe ironisch!

Die ochtend vielen de inhoud van de boeken en het leven zelf simpelweg samen. Om de dingen even helder te maken, en zonder dat uit te spelen, zei ik dat ik in ons gezelschap de zuivere klasse-migrant was. Ha! Daar is dat oude gevoelige kinderverlangen weer me te willen onderscheiden. Al vroeg wilde ik anders worden. Dat anders-worden was iets groots en opwindends – en geen sinecure.

Als de jonge Didier op de middelbare school voor het eerst een glimp opvangt van de namen die horen bij een verre wereld van denken en literatuur vormen ze voor hem een soort 'esoterische symbolen', die hem riepen. Hij wilde niets liever dan die ruimte binnendringen. Eenmaal op weg daarheen spreekt hij zelfs van 'ambivalente roesgevoelens'. Hoe pijnlijk die ambivalentie zou worden, werd pas later duidelijk. Bijna niemand van ons gezelschap had alle boeken gelezen, en er was misschien niet één boek dat we allemaal gelezen hadden, maar de werelden van Ernaux en Eribon bezitten zo'n inhoudelijke samenhang dat het vooral hun ideeën waren die de echte gespreksstof vormden.

En toen gebeurde er iets moois. C was de dag ervoor uit Italië thuisgekomen. Daar zet zij na het conservatorium in Den Haag haar cello-studie voort. Ambivalentie mag dan een van de grote thema's zijn in de boeken van Ernaux en Eribon, toch dringt zich het idee op dat de wereld van cultuur en wetenschap hoe dan ook superieur is. C zei dat het moeilijk was om werkelijk contact te krijgen met 'gegronde dingen' en dat ze bijvoorbeeld de vader van een vriend zo bewondert om zijn praktische vaardigheden. Ze zei ook dat iemand die een bed kan maken, dat dat toch iets essentieels is in het leven, veel meer dan bijvoorbeeld praten over boeken. V zei lachend dat het ook best absurd is wat we aan die tafel deden. Ik hield C voor dat zijzelf een ambacht beheerst: het bespelen van haar instrument. Dat zou haar moeten kunnen gronden. Ik ben de dochter van een bankwerker die een conceptueel kunstenaar werd, maar die eindelijk haar ambacht vond: het schrijven.

[jurjenkvanderhoek]

HANNEKE FRANCKEN TEKENT ZICH EEN NIEUWE WERELD

In haar mysterieuze tekeningen voegt Hanneke Francken ongelijksoortige zaken samen zodat er nieuwe samenstellingen ontstaan. Het lijken verschillende onderdelen uit de natuur te zijn, samengebracht als een collage. Geknipt en geplakt. Landschapselementen die nooit met elkaar in samenhang waren of ooit hadden kunnen zijn. Francken verstrengelt deze, vlecht aaneen en weeft ineen. Er ontstaan nieuwe werelden, andere omgevingen. Het boek “Intertwine”, een uitgave in eigen beheer met teksten van Arno Kramer, Diana Wind en Patty Wageman, is een kaartenmap om die werelden gewaar te worden. Een reisgids om ontdekkingen te doen. In de getoonde tekeningen kan ik zoeken en vinden, kijken en zien. Er is echter niets verborgen, alles is helder en klaar in beeld gebracht. Het is een positieve wirwar, waarbij de ogen de kost krijgen. Hongerig sla ik het boek open en laaf mij aan deze overvloed aan lijnen, vlakken en kleuren.

Hanneke Francken heeft de natuur als inspiratiebron, als basis voor haar werk, als uitvalsbasis om te scheppen. Want dat is wat ze doet, scheppen. Onwezenlijke omgevingen bestaansrecht geven. Nieuwe natuur creëren. Niet voor handen zijnde samenstellingen grijpbaar maken. Alle elementen die existeren samenbrengen en er een vernieuwd inzicht mee tekenen. Als het ware de natuur ofwel de zichtbare werkelijkheid recyclen. Hergebruiken in een ander beeldend leven. De reïncarnatie van de oorspronkelijkheid.

Met de natuur als uitgangspunt neemt Francken geen genoegen alleen de werkelijkheid te reproduceren, na te maken, in beeld te brengen. Ze streeft geen perfecte nabootsing van de wereld om zich heen na. “Zij tekent als het ware een ander leven in het werk”, lees ik in de inleidende tekst van tekenaar, curator en dichter Arno Kramer. “Zij speelt op een evidente manier met drama, met het bovennatuurlijke en misschien met het esoterische en religieuze, zonder larmoyant te worden.” Het boek toont ouder werk en meer recente tekeningen van Hanneke Francken. De vroege werken hebben nog de mens in alle oorspronkelijke naaktheid als onderwerp. De menselijke figuur wringt zich in alle bochten om zich te verwonderen over de natuur. Niet om er de baas over te spelen, maar één te zijn met en er opgaan in. Tekeningen waarin kleurpotloden in de doos blijven, in grijzen is de werkelijkheid eer aan gedaan.

Dan in het weergeven van gestorven dieren komt er kleur in de flora rond de fauna. Door de bloemen en planten levend te kleuren is de fazant en is het konijn echt levenloos. Zo dood als een pier. Tekeningen die qua onderwerp niet oogstrelend zijn, echter de manier waarop Francken deze dode werkelijkheid tot leven brengt is onnavolgbaar. De ondergrond is nog helder wit, het wit van de drager. Maar dan krijgt ook het papier kleur en stap ik echt een andere wereld binnen. De harde realiteit wordt ingewisseld voor een onwezenlijke zachtheid. Het onderwerp is nog even meelijwekkend, maar gevat in een legendarische onderwereld. Legendarisch als in fabelachtig, wonderlijk en verbazingwekkend. De onderwereld omdat het beeld duister is, geheimzinnig en onverklaarbaar.

Hanneke Francken maakt cryptische tekeningen. De waarheid verbergt zich in raadselachtige samenstellingen. Want de dierfiguren gaan zich min of meer verbergen in de vegetatie. “Zij gaan soms op in de duizeligmakende hoeveelheid lijnen en het is de vraag of er nog een voorgrond en een achtergrond bestaan”, schrijft Arno Kramer. “De lijnen zijn zo gevarieerd en zo gevoelig en ook intuïtief getekend, dat ze nooit van te voren zo bedacht kunnen zijn.” En Kramer besluit zijn betoog met “De tekeningen van Hanneke Francken hoeven niet begrepen te worden, ze moeten beleefd worden, je kunt er in dwalen, je kunt er zelfs in verdwijnen.” En inderdaad raak ik mezelf kwijt in de meest recente, intertwine, composities. Denk ik een rotspartij met mos begroeid te zien, kan zich daar zomaar een vogelbeest uit los maken. Meerdere keren moet ik mijn blik over het getekende laten gaan, mijn ogen goed de kost geven in en aan de voorgeschotelde composities, om de ware aard ervan te doorzien.

Francken fantaseert vanuit de werkelijkheid cellen, organismen, gevogelte, wild en vegetatie. Zoals de schepper de aarde construeerde. Het afpellen van de werkelijkheid, noemt directeur Stichting Oude Groninger Kerken Patty Wageman dat. Tot je op dat deel van de evolutie stuit waar het allemaal begon. “Op zoek naar de oorsprong om er vervolgens een nieuw begin aan toe te voegen.” Door mythologie, natuur, evolutie en eeuwigheid vloeien dieren en planten tot onwerkelijke sferen samen. In deze werken doet zich veel voor, er staat van alles te gebeuren. Iedere vierkante centimeter is benut om de beschouwer te dwingen geconcentreerd te kijken. De aandacht te vestigen op de dynamiek van de slingerende lijnen en de in elkaar grijpende elementen. De natuur heeft de overhand in de tekeningen. Knoestige bomen, bebladerd geschubde stammen, sprietende takken, een bast als een prentenboek. Daaromheen verwaaien twijgen en loof, de blik laat zich stroomlijnen in deze wildernis. Werken waarin Francken zich zichtbaar zorgen maakt over de toekomst van ons bestaan. “Zij beweegt zich in haar werk tussen wat vanzelfsprekend was, de levenscyclus”, schrijft curator hedendaagse kunst Museum Rijswijk Diana Wind, “naar nieuwe mogelijkheden, microben en andere eencellige wezens, tot geen invulling weten van wat gaat komen, de lege plekken in haar tekeningen.”

“Het is een weelderig en bewegend spel van kleur en lijn dat als resultaat een attractieve manifestatie heeft. Begeeft de blik zich op korte afstand langs de getrokken lijnen, de afgebakende velden, dan merk ik tussen de veelvormige vegetatie weleens een addertje onder het gras, kijk ik niet zelden de kat uit de boom en vind ik soms een vreemde eend in de bijt. Kortom er beweegt zich meer tussen deze hemel en aarde van Hanneke Francken”, schreef ik geboeid door haar werk bij de tentoonstelling Synthese vorig jaar in Galerie Getekend in Heerenveen.

Gefascineerd door de cyclus van het leven laat Francken een nieuwe wereld ontstaan in haar werken. Ze illustreert haar fascinatie in een rijke schepping van samenvloeiende planten en dieren, met incidenteel in de achtergrond een teken van menselijke activiteit. Maar vooral draait het in haar werk om die eerste dagen van het scheppingsverhaal, om het creëren van een synthese van waaruit nieuw leven ontstaat. Het nieuwe landschap is een visioen, een voorspelling van een apocalyptische toekomst, een nieuw begin.

“Tekenen is voor Hanneke Francken een manier om beeldend te schrijven”, schrijft Patty Wageman. “Een tekening moet in haar ogen bruisen, energie uitstralen en beweging laten zien. Het moet dynamisch zijn en het statische van het vlak overstijgen. (…) Met haar cycli probeert ze de kijker bewust te maken van de wereld om ons heen, van wat de aarde met ons doet en wij met de aarde.”

De in het boek opgenomen en door de tekeningen gestrooide gedichten zijn even mysterieus als de tekeningen dat in eerste beschouwing zijn. De beelden vergen het om lang naar te kijken, erin te duiken als het ware. De poëzie heeft een lange adem nodig om de woorden te laten indalen. Ik citeer: “Onder golven duiken - Niemand weet als niemand ziet het gezicht wat in het grafiet verdwijnt. / In de weerspiegeling is zij niet opgehouden met bestaan / slechts klanken die terugkeren, soms in wankel evenwicht. / / Als je schrijft: dat er geen ik meer is, of niet meer dezelfde ik, / legt zij afstanden af, zodat het oog niet went aan de verdwijning.”

Intertwine. Tekeningen en gedichten Hanneke Francken. Teksten Arno Kramer, Diana Wind, Patty Wageman. Oplage 150 exemplaren. Uitgave in eigen beheer, oktober 2022.

#Hanneke Francken #Intertwine #tekeningen #drawings #kunst #boekbespreking

[angstkater]

Een kleine besloten ruimte is ook dit leven. Geklemd tussen geboorte en dood, balt zich zijn en gebeuren en geeft aanschijn aan de tijd. Arm of rijk, het leven grijpt allen in zijn samenhang en iedere werking verstrikt in haar tegenwerking tot een onontwarbaar en beklemmend weefsel. En altijd blijft iets onvervuld dat tegen de perken van het bestaan opstormt en roept naar de vrijheid van het onbegrensde.

uit: Vera Looyens, Uit de diepten roep ik tot u (1956)

[louvaes]

week 8: samenhang

[positioneren-23-24-chanel]

15 april.

Ecologie is het leren waarderen van de natuur en weten dat je deze ervaring niet kan imiteren. Een natuurlijke, onderlinge interactie van organismen kan je niet in scène brengen. Net zoals een opname van vogelzang nooit hetzelfde zal klinken als de werkelijke melodieën van de vogels, zullen beelden van bramen je nooit laten weten of ze zoet of zuur smaken. Vanuit deze zintuigelijke ervaring ontstaan er relaties tussen alle levende organismen. Er ontstaat respect en een bewustwording dat geen enkel levend organisme alleen op aarde leeft, en dat de mens hiervoor zorg moet dragen. Er moet een universeel besef ontstaan, dat de samenhang tussen menselijke activiteiten en ongerepte natuur onmisbaar is.

Tactiek: immersive experience

[keynewssuriname]

Zaalvoetbalbondscoach: "Na Cuba wisten wij echt dat het voor 99% over was"

Spelers en staf van de nationale zaalvoetbalselectie hoopten afgelopen maandag stilletjes op plaatsing voor de kwartfinale van het Concacaf kampioenschap in Managua, Nicaragua. Een 4-0 zege in de laatste groepswedstrijd (groep A) op Haïti deed de deur op een kier open staan, nadat de openingswedstrijden tegen Mexico (3-7) en Costa Rica (1-3) verloren gingen. Suriname zou als 1 van de 2 beste nummers 3 kunnen kwalificeren. De Verenigde Staten van Amerika had eerder op de dag na een 3-3 gelijkspel tegen Guatemala in groep C al beslag gelegd op 1 van bovengenoemde plekken. Het nationale team was nu geheel afhankelijk van de uitslagen in groep B. Bij een combinatie van een verlies voor Cuba tegen Panama of een gelijkspel tussen Canada en Nicaragua zou het feest in het kamp van Suriname losbarsten. Zoals al bekend gebeurde het omgekeerde. Cuba en Canada zegevierden, waardoor het doek voor de futsalselectie officieel viel. “Na Cuba wisten wij echt dat het voor 99% over was”, blikt bondscoach Prishad Parmessar teleurgesteld terug in gesprek met Keynews. Naar zijn zeggen wist het nationaal team dat Canada een maat groter is dan Nicaragua. “Dat besef was er.” Parmessar gaat een stap verder terug en verwijst naar de groep C ontmoeting tussen de Verenigde Staten van Amerika en Guatemala. “Na het 3-3 gelijkspel wisten wij dat plaatsing niet meer in onze handen was. Dat was ook te zien aan de ontmoeting tegen Haïti waar we met name in de aanval zeer nonchalant speelden.” Parmessar denkt dat de uitslag tussen de VS en Guatemala mentaal een domper op het team legde. Hij beschouwt deze situatie mogelijk als reden waarom er niet meer doelpunten tegen Haïti zijn gescoord. Nadat het toernooi ten einde was gekomen blikten zowel spelers als staf terug naar de openingswedstrijd tegen Mexico. Overall was er een besef dat Suriname het in deze wedstrijd heeft laten afweten. Aan de andere kant meent de bondstrainer dat het team tegen Costa Rica en Haïti wel iets goed heeft neergezet. Hij prijst de spelers ook voor het houden van de nul tegen Haïti. De uitslag is ongetwijfeld teleurstellend, maar Parmessar erkent het gat met de toplanden in de regio. “Het niveauverschil is er, maar wij kunnen de landen bijbenen, waarbij wij wel steeds de underdog zijn. Ik schat in dat wij in de Concacaf regio op de 8e plaats thuishoren.” In de Caribische regio denkt Parmessar dat Suriname goed zit. Hij weet bijvoorbeeld dat de Dominicaanse Republiek voor een groot deel met spelers speelt die actief zijn in Spanje. “Cuba is van oudsher een goed futsalland.” Trinidad en Tobago is volgens hem in opmars. Het eiland maakt net als Suriname veel gebruik van veldvoetballers. “Als wij naar de Concacaf regio kijken dan lopen wij achter, maar op welk gebied niet?”, stelt hij retorisch. “Het is een samenhang van sport en ontwikkeling als land”, oordeelt de zaalvoetbalcoach. Volgens de bondstrainer moet Suriname beter met belangrijke momenten omgaan. Hij doelt op het maken van juiste keuzes aanvallend en verdedigend. Hij wijst daarnaast op het volhouden van voetbalhandelingen. “Tegen zowel Mexico als Costa Rica hebben wij kunnen zien dat het gaat om het volhouden.” Volgens de oefenmeester zijn de grootste tekortkomingen van de lokale zaalvoetballers het tempo van bewegen met en zonder bal, handelingssnelheid en pass snelheid. Volgens hem is er gespeeld waarop is getraind. Hij denkt hierbij aan de 3 doelpunten tegen Mexico, die vanuit 3 spelhervattingen zijn geboren. Ook tegen Costa Rica was het team op een bepaald concept klaargestoomd. Met een goede eenheid en overgave maakte Suriname het de Concacaf grootmacht knap moeilijk. Het ontwikkelen van zaalvoetbal in Suriname is volgens Parmessar van een aantal zaken afhankelijk. De oefenmeester denkt hierbij aan accommodatie. “Wij draaien zaalvoetbal met slechts 1 sporthal (NIS). Ontwikkelen en opleiden van talenten wordt daardoor moeilijk, maar ook voor teams.” Naar verluidt fungeert de Anthony Nesty sporthal grotendeels als thuisbasis van de zaalvoetballerij. De speellocatie fungeert niet alleen als wedstrijd, maar ook als trainingscentrum. “Hoe kunnen 30 teams trainen in 1 hal?”, vraagt Parmessar retorisch. “Dan hebben we het niet eens over optimaal trainen.” De bondscoach wijst verder op de jarenlange discussie tussen veld-en zaalvoetbalaanhangers. Met name kritische veldvoetbalaanhangers menen dat zaalvoetballen voor overbelasting zorgt met als gevolg blessures. Parmessar meent echter dat de twee voetbaldisciplines elkaar niet hoeven te bijten. “Wij zijn allemaal onderdeel van het groter geheel genaamd voetbal. Het gaat om opleiden en uren maken. Ik denk dat veldvoetbalteams futsal juist moeten incorporeren in hun jeugdplan. Dit gaat zeker het algemeen niveau van de individuele spelers verhogen. Zeker hun handelingssnelheid”, vindt hij. De oefenmeester vertelt dat een aantal landen tijdens het Concacaf kampioenschap “gewoon met veldvoetballers heeft gespeeld.” Hij erkent weliswaar dat voltijdse professionele voetballers niet aan een zaalvoetbalcompetitie kunnen deelnemen. “Dat is logisch als ze full prof zijn, maar geen semi-prof”, met het laatste verwijst de coach naar de huidige Suriname Major League (SML). Voetbalcritici beschouwen de SML praktisch als een semi-profcompetitie. Parmessar pleit voor de jaarlijkse terugkeer van een scholenzaalvoetbalcompetitie (U-14, U-16 e U-18 klasse) en het internationaal Dare to Challenge toernooi. Bij dat evenement werden landen of clubs uit de regio en Nederland uitgenodigd. Deelname aan een toernooi buiten Suriname 1x per jaar zou volgens hem ook bijdragen aan de ontwikkeling. Daarnaast is het belangrijk om te werken aan een sterke lokale futsalcompetitie “en moeten wij weer bij de Koninlijke Nederlandse Voetbal Bond (KNVB) gaan aankloppen voor onze trainersopleidingen (UEFA/KNVB-opleiding).” Parmessar vindt laatstgenoemde zeer belangrijk. Sinds het overlijden van KNVB-official Marius Privee zijn trainersopleidingen voor zaalvoetbalcoaches stil komen te liggen. Het ligt volgens de bondstrainer aan de Surinaamse Zaalvoetbalbond (SZVB) om voornoemde zaken op te pakken. “Ik ben naar een aantal Consude games (Zuid-Amerikaanse school sportspelen) geweest. Nu Nicaragua. Als je dan praat met enkele mensen (vertegenwoordigers van andere landen) dan is er een sportbeleid. Niet specifiek 1 tak maar een sportbeleid voor de jeugd”, zegt Parmessar. Dat is ook het geval in Nederland. “Diepte -en breedte sport. Er is in deze landen sprake van sportbeleid. Dan kom je ergens. Alleen kom je ver, samen kom je verder. Het beleid van de bonden moet samengaan met een algemeen sportbeleid.Niet een ministerie van sport hebben en gillen dat je daarmee sport ondersteunt en in 10 jaar 5 ministers benoemt. Maar echt beleid”, zegt de futsal bondscoach kritisch. Cuba beëindigde donderdag verrassend de dominantie van Costa Rica in de halve finale. Het Caribisch eiland versloeg het Centraal-Amerikaanse land (3-3 eindscore) na het nemen van strafschoppen met 7-6. Costa Rica won de afgelopen 3 edities (2012,2016, 2021) van het Concacaf kampioenschap en overall een record van 4 titels (2000). In de finale, die zaterdag wordt afgewerkt, treft Cuba groepsgenoot Panama. Laatstgenoemd land versloeg Guatemala voormalig winnaar (2008) na extra tijd met 6-3. De Cubanen hebben in het verleden 4 opeenvolgende finales (1996, 2000, 2004 en 2008) verloren. Mogelijk is dit hun jaar en pakken zij de hoofdprijs voor de eerstemaal. Dat geldt trouwens ook voor Panama, die nooit eerder deze titel wist te veroveren. Het Centraal-Amerikaans land won in 2012 brons en 2016 zilver. Costa Rica en Guatemala strijden om het brons. De vier halve finalisten doen ook mee aan het eindtoernooi van het wereldkampioenschap later dit jaar in Oezbekistan van 14 september - 6 oktober. Read the full article

[regioonlineofficial]

Vrijdag 22 maart heeft de heer Bob Jansen, voorzitter van Postduivenvereniging De Postduif in Lekkerkerk, uit handen van burgemeester Beenakker van de gemeente Krimpenerwaard een Koninklijke Onderscheiding ontvangen. Hij is benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Bob Jansen De heer Jansen, een icoon binnen de duivensportgemeenschap, vertrekt dit voorjaar na 43 jaar als voorzitter van PV De Postduif. Hij wordt alom geprezen om zijn buitengewone toewijding en prestaties tijdens zijn lange voorzitterschap. Zijn onvermoeibare inzet strekte verder dan de grenzen van de lokale vereniging. Als bestuurder van het samenspel Gouwe en IJssel en als vertegenwoordiger in regionale vergaderingen, heeft de heer Jansen zijn stempel gedrukt op de duivensport in onze regio. Maar het is niet alleen zijn formele rol die de heer Bob Jansen geliefd maakt onder zijn collega's en leden. Zijn warme persoonlijkheid, doorzettingsvermogen en opgewekte karakter zijn eigenschappen die door velen worden genoemd. Als het kloppend hart van de vereniging heeft hij niet alleen de sportieve successen geleid, maar ook de sociale samenhang en vriendschap binnen de vereniging versterkt. Tijdens het honderdjarig bestaan van PV de Postduif in 2021 is de heer Jansen onderscheiden met een zilveren speld van de Nederlandse Postduiven Organisatie (NPO). Hij blijft wel lid van PV de Postduif.

[jeanschoonbroodt]

Hoe men gered wordt voor de eeuwen... Alleen door God's geschenk/genade via Jezus/Yeshua...

Deze boodschap is vooral voor hen, die reeds het een en ander weten m.b.t. het ware bijbelse evangelie...

en kan voor sommigen te moeilijk zijn om te begrijpen.

Door het begrijpen van dit evangelie van GOD... zal GOD in de mens actief worden door Zijn Geest.

Rom.8.

Deze profetie is dan ook een stukwerk, door de Here gegeven, als een soort overzicht van het evangelie der genade God's IN Christus Jezus.

Bedenk :

Elke profetie of openbaring is slechts een stukwerk...

van het geheel geopenbaarde Woord van GOD... en mag door een ieder getoetst worden in de samenhang van God's woord.

1 Thess. 5 ; 18-20.

God's zegen over een ieder die dit woord zal lezen...

en overdenken in YHWH's en Jezus Christus' naam en heilige Geestes-volheid... naar de genade die HIJ zal geven... tot opbouw in het ware geloof, dat een gave van GOD is.

Hebr. 13 ; 20+21.

Bezoek een Gemeenschap van gelovigen, die God en Zijn Geest en Zoon en Woord aanvaardt... en belijdt... en ook erkent/gelooft en vertrouwt en zich er op uitricht om Hem te leren kennen en Zijn wil en deze in genade ook te leven. Rom. 12.

Jean,

een bode God's en ooggetuige van Jezus de Christus, de Levende Here, in deze laatste dagen... voor Zijn wederkomst.

D.d. 18.03.2024.

[luccarne]

Veel discussies over milieu en gezondheid gaan over causaliteit: dat de ene variabele de (uitsluitende) oorzaak van de andere variabele is. En dat die andere niet voorkomt zonder die ene. Maar causaliteit wordt vaak misbegrepen

Het misverstand is vooral dat men causaliteit op individueel niveau én als een een-op-eenrelatie tussen oorzaak en gevolg ziet.

Als je causaliteit op een welbepaalde manier formuleert, zal er nooit ‘causaal bewijs’ zijn. Terwijl er zoveel samenhang is, zoveel feiten en slachtoffers zijn.

Helaas wordt in veel milieu- en gezondheidsdossiers het voorzorgsbeginsel niet toegepast. In plaats daarvan keren sommigen het beginsel om: zolang er geen causaliteit bewezen is, is er geen probleem

( Pieter Leroy in De Morgen, 2/03/2024.)

[activateme]

Genetic Key Code Alchemy

Geschreven door Karen Vandenputte van OutoftheBlue.IntoUnity

Het gezegde "Eén beeld zegt meer dan duizend woorden" illustreert de kracht van visuele communicatie. Al van jongs af aan was ik gefascineerd door beelden. Als een dromer trok ik me regelmatig terug in mijn fantasiewereld, waar verbeelding de vrije loop had. Woorden waren soms verwarrend, maar ik voelde de lege ruimte tussen de regels en begreep de diepere betekenis. Mijn intuïtie stelde me in staat om lichaamstaal, expressie en intonatie te begrijpen. Ik kon de pure essentie van dieren en planten waarnemen, met hun eigen unieke taal.

Nu begrijp ik wat ik destijds voelde. Het hele universum bestaat uit energie en kan worden geïnterpreteerd als een hologram, een tekening of een 'code'. Zodra je dit concept éénmaal ziet, herken je het overal om je heen. Het waarnemen van de orde en geometrie in de wereld geeft mij een gevoel van verbinding en diep vertrouwen. Ik erken de onlosmakelijke samenhang van alles, zowel binnen als buiten mezelf.

Deze kennis heeft me geleid naar de Araina Academy of Ascension ARACEAE. Sinds eind 2018 werk ik dagelijks met Genetic Key Code Alchemy, een metafysische technologie die moeilijk in woorden te vatten is. Deze technologie wordt doorgegeven via Ahneyah Yahrin, een bewust kanaal dat de voortdurend evoluerende frequenties verbeeldt in tekeningen, codes, klanktransmissies, gebeden, mudras en vele geschriften. Voor mij is de Yahrin-filosofie een toegewijde praktijk. Elke dag open ik mezelf voor de Code die dieper geactiveerd en herinnerd mag worden. Ik word me steeds bewuster van de diepte van haar betekenis, mijn handelingen, wat ik wel en niet doe, en wat ik kan veranderen.

De Codes leren me bewuster te zien, zowel naar mezelf als naar anderen en het leven, voorbij het gekende, open voor het nieuwe, constant in verandering. Het afstemmen, de stilte en toewijding vragen tijd en ruimte, waar ik mee speel.

Mijn intentie is om de zachte kracht van Genetic Key Code Alchemy door te geven in kleine groepen. Ik hou van het werken in cirkels, van samenkomen met mensen die eerlijk naar zichzelf kijken en bereid zijn hun hart te openen. In deze context zijn de Codes en hun subtiele, krachtige vibraties een welkom instrument. Zij brengen rust, vertrouwen en helderheid en zijn verweven in al mijn diensten die ik aanbied. Hun vibratie op de achtergrond brengt liefde, focus, creativiteit en harmonie tot leven en opent het hart.

Naast coaching en trajecten geef ik Genetic Key Code Readings en creëer ik activerende kunstwerken. Als je je diep wil verbinden met een specifieke code, kan deze ceremonieel op je lichaam worden getatoeëerd.

Genetic Key Codes activeren onze cellen om op een hogere, snellere en puurdere frequentie te trillen. Ze hebben een directe invloed op ons lichaam. De codes zijn zo uitgebalanceerd dat zelfs door er alleen naar te kijken en je ermee te verbinden, zij balans brengen tussen het mannelijke en vrouwelijke aspect in onszelf. Wanneer we deze balans meer en meer belichamen, wordt het gemakkelijker om authentiek te leven en in het hier en nu expressief te zijn.

Een Genetic Key Code Reading is een krachtige vorm van alchemie. Tijdens een reading maak ik verbinding met je unieke energetische signatuur om inzicht te krijgen in wat er op dit moment leeft. 

Ik lees waar je momenteel staat in je proces van zelfontplooiing en wat je hebt geïntegreerd. Op spiritueel, emotioneel, mentaal, fysiek en etherisch niveau geeft een Reading inzicht in gebieden die aandacht vragen om tot een betere balans te komen.

Tijdens een Reading kan men helderheid ervaren, meer energie voelen of een diepe vermoeidheid. Je kan opluchting, duizeligheid, extase of ontroering voelen. De activering raakt je diepste wezen. Na afloop is integratietijd nodig om alles te verwerken.

Men kan kiezen voor een algemene reading of komen met een specifieke vraag. Ook is het mogelijk voor een enkele leessessie of een reeks van drie wekelijkse readings, wat een dieper proces van transformatie in gang zet. Een opname laat inzichten herbeluisteren voor nieuwe lagen van begrip. Na afloop ontvangt men desgevraagd een DGKC-kaart met inzicht in alle codes en hun betekenis.

Een tattoo als ceremonieel ritueel

Voor de diepgaandste progressie is het mogelijk om een code ceremonieel als tattoo aan te brengen. Dit intieme proces laat toe door pijn en herinneringen te gaan, het oude los te laten en het nieuwe te verwelkomen. Ik begeleid je hierbij met mijn zachte aanwezigheid. De tattoo werkt door in diepere lagen en verdiept de intentie in het lichaam. Elke keer biedt het nieuwe inzichten op de reis naar meer balans.

www.outofthebluecoaching.be

#genetic key code reading #genetic key code alchemy

[peterpauldoodkorte]

dromer, denker en doener

met dromen en denken verweven jageen zeur, beuzeling of doordrammergeen erwtenteller noch geitenbreiereen doener, een beslisser, een kijkerdat is wat ik benrijk fantaserend kleur ik de dagenmet het ruim inlevend vermogenverken ik het palet van perspectiefom eerlijk en creatief te handelendat is wat mij bezigtmet eenvoudige logica als kompashoud ik chaos weerstaand spoorin samenhang van doen en…

View On WordPress

#denker #doener #drammer #dromer #reflectie

[devosopmaandag]

Wij mensen zelf - paradoxaal genoeg

Je leest dingen, je ziet dingen, er gebeuren dingen en je voelt dat er lijnen lopen tussen al die losse delen. Het is belangrijk je best te doen de samenhang te doorgronden omdat het gevoel er een van dreiging, alertheid en diepe zorg is. Het begon dit keer met het lezen van Miriam Rasch' boek over de gevaren van het Dataïsme, daarna las ik een interview met techfilosoof Éric Sain over de gevaren van AI. De verkiezingsuitslag was natuurlijk de grootste gebeurtenis in ons land. De twee oorlogen vormen de sombere grondtoon van dat gevoel, Cyberwar is al langer de derde oorlog. En, o ja, de staat van onze planeet....

Sinds de verkiezingsuitslagen van afgelopen woensdag worden er in de media volop analyses losgelaten op de politieke landverschuiving en op wat ons mogelijk te wachten staat. Nederland zou een mediacratie zijn, een samenleving waarin de media als geheel de grootste politieke machtsfactor is. Elke uitspraak van politici wordt eindeloos herhaald op de miljoenen schermen en schermpjes die ons land telt, geraffineerde spots en advertenties worden op ons losgelaten.

Gisteravond keek ik naar opgenomen afleveringen van de Britse serie 'The Undeclared War', dat het heden op de hielen zit. Het is een uiterst geraffineerde dramatisering van een Russische internetoorlog gericht op het Verenigd Koninkrijk. Ik pik uit die verontrustende fictie, geschreven door Peter Kosminsky, een moment waarop een doorgewinterde fake news-redacteur aan een piepjonge journaliste uitlegt wat de crux is van wat ze doen. Ze moet allereerst vergeten wat voor haar journalistiek is. “De bedoeling is dat mensen eraan wennen dat alles een leugen is. Dat er geen waarheid is. En zodra ze dat aanvaarden.... wel, dan wint de grootste leugenaar..“ Dieper cynisme is bijna niet denkbaar. Dat kan fictie doen, een kraakheldere moment van inzicht bezorgen. Inzicht in wat voor wereld we leven in wat dit leven van ons nu is.

Er moet toch iets bestaan dat een tegenwicht kan bieden aan dat gevoel van dreiging, alertheid en diepe zorg. Natuurlijk is er maar één antwoord mogelijk op die vraag: wij mensen zelf – paradoxaal genoeg. Gistermiddag werd die vraag zo uitbundig beantwoord dat het mij vervulde van een soort geluk. Froukje Reitsema en ik speelden onze voorstelling 'Elkaar andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' voor het eerst voor een grotendeels Indisch publiek in Nijmegen. Ik las al tijdens het spelen van alles af aan die gezichten: aandacht, gespannenheid, ontroering, opluchting, gêne, reserve, overgave, verstilling. En in het nagesprek werden niet alleen al deze ervaringen gedeeld, maar ook ingesleten emoties, uitgekauwde verongelijktheid. Toen de inleider na afloop een beetje losjes refereerde aan het gegeven dat een kwart van de Nederlanders op Wilders had gestemd en dat het niet ondenkbaar was dat ook onder het publiek een aantal van hen zou zijn, werd het stil. Iedereen dacht het zijne. Ik kreeg weer vertrouwen, want dat alles is wie wij zijn, zomaar op een regenachtige middag ergens in ons land.

[jurjenkvanderhoek]

ONTDEKKINGSREIS DOOR MUZIEKGESCHIEDENIS

Onwillekeurig zoek ik in “Plaat voor je kop” naar de mij bekende namen. Naar titels die ook zomaar in mijn platenkast te vinden zijn. Maar dan doe ik de waarde van het boek van Wouter Bessels tekort. In de uitgave verschenen bij uitgeverij Koninklijke van Gorcum heeft de journalist en muziekkenner een willekeurige keuze uit zijn columns in de Meppeler Courant geplaatst. Het is zijn persoonlijke reis door de moderne muziekgeschiedenis, maar schurkt ook tegen die van mij aan. Veel van de door hem behandelde albums heb ik meerdere keren door de handen gehad om het vinyl op de draaitafel te leggen dan wel het schijfje in de cd-speler te schuiven. Bessels heeft een voorkeur voor de langspeelplaat, de elpee, want vanaf dat zwarte kunststof klinkt de muziek via de naald toch warmer – daarmee deelt hij de mening van velen en is de reden waarom het vinyl nooit helemaal is vervangen door cd, cassetteband en online playlist.

In “Plaat voor je kop” komen uiteraard de bekende namen langs. Muzikanten die hun naam gevestigd wisten in de muziekhistorie. Die met hun creatieve en innovatieve aanpak zichzelf steeds wisten en weten te vernieuwen, en dus interessant blijven voor de luisteraar. Natuurlijk zijn er artiesten waar het publiek er klakkeloos bij vanuit gaat dat ze alsmaar eenzelfde pad blijven bewandelen. Waarvan het eerste lied en de laatste song eenzelfde klank hebben. Maar dit zijn niet de muzikanten die Bessels in zijn boek de revue laat passeren. Hij zoekt het meer in die mensen die de geschiedenis hebben opgeschud. Aan de top zijn gebleven, maar ook die de berg probeerden te beklimmen maar geen vlag konden planten. Maar die er wel voor hebben gezorgd dat anderen door konden borduren op het door hen uitgelegde stramien.

Het is een interessant boek, dat “Plaat voor je kop”. Het gaat dan over de populaire kant van de muziek en laat de klassieke zijde links liggen. Het is de rock en de afgeleiden daarvan die Bessels behandelt. De platencollectie van zijn moeder hebben hem op dat spoor gezet. Tussen de middag, wanneer de jonge Wouter thuis kwam uit school om de maaltijd thuis te nuttigen, zette zij een plaat op. Zo leerde hij al vroeg deze muziek kennen. Later leende hij zelf platen van de bibliotheek en weer later was Bessels regelmatig te vinden in de betere platenzaken. Hoewel hij ook juweeltjes heeft gevonden in uitverkoopbakken en bij de goedkope winkels. En kreeg hij via uitgevers door zijn vak als journalist albums ter recensie toegestuurd. Het boek geeft derhalve het verslag van een ontdekkingsreis. Een expeditie met momenten van herkenning en openbaring.

In zijn boek opent Bessels de wereld van de rockmuziek. Een wereld die ik al wel kende, maar waarin hij mij wijst op achtergronden, details en wetenswaardigheden. Hij richt zich in de eerste plaats op de albums die zijn uitgebracht en zijdelings op de mensen achter deze muziek. Het zijn vooral de artiesten en groepen in decennia van de vorige eeuw in en na de jaren 60. De jaren dat de jongeren zich in gedachtegoed en uiterlijk losmaakten van de ouderen en de gevestigde orde. Wereldberoemde namen als Pink Floyd, Beatles, Beach Boys, Rolling Stones, Fleetwood Mac en Iron Maiden. In Nederland die van Focus, Golden Earring, Earth & Fire en Het Goede Doel. Eenlingen die met een band de hitlijsten bestormden, als Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Mike Oldfield, Joni Mitchell en Elton John. En dichterbij huis Daniël Lohues, Hans Vermeulen, Herman van Veen en Jan de Hont. Het geeft de samenhang in het veld weer. Veel van de namen komen op andere plekken terug, omdat deze samenwerken op het podium of in de studio. Groepen ontbinden en wat overblijft vormt nieuwe verbindingen, een andere kijk en een gewijzigde aanpak. De muziekwereld is constant in beweging, dat bewijst Wouter Bessels.

Het zijn de bekende albums van gevestigde namen. Maar ook ontdekt Bessels tussen het koren veel kaf dat na beluisteren een juweel blijkt te zijn. Muzikanten die door het grote geweld onder de voet zijn gelopen. Geen aandacht kregen, maar deze belangstelling wel hadden verdiend. De muziekkenner die ondertussen een omvangrijke discotheek zal hebben opgebouwd, maakt mij opmerkzaam op deze mindere goden die goddelijke muziek hebben gemaakt. En krijg ik meerder keren een aha moment wanneer ik ontdek dat ik net die parel ook eens heb opgedoken in de uitverkoopbak. “De herinnering wordt mooier naarmate het geheugen over de werkelijkheid afneemt”, schrijft Bessels ergens. Ik beaam het. “Bij sommige platen koester je herinneringen. Waar je ‘m voor het eerst zag staan, voor het eerst hoorde, voor het eerst kocht.”

Hoewel Bessels zich met name richt op de rockmuziek, komen er toch ook andere niet gedachte namen langs. Zo vind ik Kinderen voor Kinderen, Neerlands Hoop in Bange Dagen, Conny Vandenbos en Pussycat. En stuit ik op het album dat André Hazes van de platenmaatschappij mocht maken toen hij 10 jaar aan hen verbonden was. ‘Dit is wat ik wil’ zei de volkszanger en maakte een plaat vol blues en rock met bekende begeleiders als Brood, Lux en Akkerman. Dan blijkt dat hij een aardig mondje Engels kan zingen en zeker een goede doorleefd bluesgeluid heeft. Het is een ondergewaardeerde productie geworden, maar wel het enige wat van Hazes en zijn alledaagse genre bij mij in de platenkast staat.

Zo heeft Wouter Bessels tussen de successen meerdere ‘guilty pleasures’ geschreven en ‘onbekend maar zeker niet onbemind’ achterhaalt. Juist deze zijn de ontdekkingen in het boek. Daarom is het aan te raden dus niet enkel en onwillekeurig de bekende namen eruit te pikken, maar het boek van kaft tot kaft te lezen. Vooral is “Plaat voor je kop” een handleiding. Naast de achtergrondinformatie over albums en artiesten geeft de muziekjournalist aanwijzingen wat en welke te beluisteren. Ieder verhaal heeft aparte kaders met essentiële albums en essentiële verzamelalbums. En er is een lijst met puntgave liedjes. Zo zijn voldoende nieuwe klanken via het boek te ontdekken en een keur aan bekende muziek nog eens te beluisteren. Hoewel het Bessels’ keuze is, kan ik me er volledig in vinden.

Plaat voor je KOP. Op ontdekkingsreis door 60 jaar muziekgeschiedenis. Wouter Bessels. Uitgave Koninklijke Van Gorcum, 2023.

#Wouter Bessels #muziekgeschiedenis #popmuziek #rock #albums #elpee #boekbespreking #KoninklijkeVanGorcum

[westnieuws-andyvermaut17]

Samenhang en vooruitgang: Nieuwjaarsviering in Zeeland https://www.westnieuws.be/samenhang-en-vooruitgang-nieuwjaarsviering-in-zeeland/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[voetbalshirtkopen]

De officiële sociale media van FC Bayern München volgen Lionel Messi

De persoonlijke charme van Lionel Messi heeft de aandacht getrokken van de officiële sociale media van FC Bayern München. Hij wordt echt door te veel clubs en spelers erkend. Lionel Messi bracht op sociale media hulde aan Franz Beckenbauer, maar de officials van FC Bayern München ontdekten dat ze hem niet volgden. De officiële sociale media van FC Bayern München hebben een extra speler, en hun stadion heeft ook een collectie goedkope voetbalshirts van Lionel Messi.

De fans en spelers van het Duits voetbalelftal wijzen het Argentijnse voetbalelftal niet af. In plaats daarvan kijken ze elkaar waarderend aan. De fans van het Duitse nationale voetbalteam zullen niet zo irrationeel zijn als de fans van het Franse nationale herenvoetbalteam. Er waren te veel controverses na het WK voetbal. Legende van het Duits voetbalelftal Lothar Matthäus zei vaak dat als de prestaties van het team niet goed zijn, je beter moet kijken naar de samenhang van het Argentijnse nationale voetbalteam. Lothar Matthäus en Diego Maradona zijn rivalen die elkaar bewonderen, maar ook buiten het veld zijn ze hele goede vrienden. Diego Maradona zei zelfs dat Lothar Matthäus de sterkste tegenstander was die hij ooit in zijn carrière tegenkwam. Na de dood van Diego Maradona rouwde Lothar Matthäus om het verlies van een vriend met grote persoonlijke charme. Bovendien waren Franz Beckenbauer en Diego Maradona geen spelers uit hetzelfde tijdperk. Als hoofdtrainer bewonderde hij Diego Maradona in zijn beste jaren.

Duitsland zelf heeft geen individuele spelers met allround kwaliteiten op het hoogste niveau. Of het nu het Duits voetbalelftal is of FC Bayern München, ze zijn zeer voorzichtig met het spelen en selecteren van spelers. De carrière van Lionel Messi is voorbestemd om het FC Bayern München voetbalshirt te missen, maar hij zal nog steeds hulde brengen aan de legende van de tegenstander. Het is niet verwonderlijk dat de officials van FC Bayern München Lionel Messi volgen op sociale media, ze prijzen elkaar allemaal.

[keynewssuriname]

Door afwezigheid van Bouterse komt de bromki dyari gedachte bij de NDP in gevaar

Door afwezigheid van Bouterse komt de bromki dyari gedachte bij de NDP in gevaar De Surinaamse samenleving is broos en kan geen etnische spanning gebruiken. Ontwikkeling van Suriname kan niet zonder goede samenhang en eenheid onder het volk.... lees meer op: Read the full article