#vakbond

[saulsplace]

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.  

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/  Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

#Economie #paradigma #david graeber #zorgsector #vakbond #woke #diversiteit #inclusie #intersectionaliteit #transgenders #regenboogvlaggen #ondernemerschap #ideologie #karl marx #arbeidsproductiviteit #efficiëntie #kapitalisme #productiviteit #kantoorklerk #column #sid lukkassen

[dirklagast]

Vechten voor democratie

“De democratie heeft meer aan burgers en politici die hartstochtelijk voor hun eigen waarden en belangen opkomen en ze tot inzet maken van een loyale ideeënstrijd, in het besef dat hun tegenstanders net zo passioneel over hun standpunten zijn als zij.” Hoe komt het dat grote groepen zich afkeren van de politiek? Met die vraag gaat de Nederlandse historicus Ewout Kieft aan de slag in “Vechten…

View On WordPress

#democratie #middenveld #participatie #politiek #vakbond

[fabianhettema]

Wat is een vakbond en waarom zou je lid moeten worden

Vakbonden zijn organisaties die de belangen van werknemers behartigen en streven naar verbeteringen op de arbeidsmarkt. Maar wat houdt dat precies in en waarom zou je lid moeten worden van een vakbond? In deze blog duiken we dieper in op deze vragen en ontdekken we waarom vakbonden een essentiële rol spelen in onze samenleving. Wat doet een vakbond? Een vakbond vertegenwoordigt werknemers in…

View On WordPress

[keynewssuriname]

Vrouw zwaait nu scepter als hoofd KPA

Nieuwbakken, hoofd bij het Korps Penitentiaire Ambtenaren (KPA) Joyce Pane- Alfaisi geeft aan dat ze zich als korpshoofd zal inzetten om de rotte appels uit de organisatie te weren. Ze gaf een flinke uiteenzetting van haar te voeren beleid, enkele momenten nadat ze geïnstalleerd is tot hoofd bij het korps. Vanaf gisteren zwaait de functionaris officieel de scepter binnen de organisatie waar ze al sinds de jaren 90 haar krachten geeft. De installatie vond plaats te Santo Boma op het terrein naast de strafinrichting. De vrouwelijke baas bij de KPA volgt Regilio Blijd op die met pensioen is nadat hij in 2018 is geïnstalleerd. Pane- Alfaisi geeft aan dat de goede band met de vakbond bij het korps gewaarborgd zal blijven. Ze stelt dat het korps zich zal richten op het behalen van resultaten en de verbetering van gedetineerdenzorg. Het nieuw hoofd gaf tijdens haar speech aan dat de KPA een verouderde organisatie is die flink wat reorganisatie nodig had. “Het was zaak om de verouderde wet- en regelgeving effectief aan te pakken.” Pane geeft aan dat de nieuwe wet en het staatsbesluit die voorbereid, afgekondigd en ontwikkeld zijn, de tegenwoordige basis vormt voor een effectief beleidskader van het korps en voor de ontwikkeling van een professionele organisatie. President Chandrikapersad Santokhi is ingenomen met het feit dat een vrouw nu leiding geeft aan het korps. Het staatshoofd stelde vandaag tijdens de installatie van het nieuw korpshoofd dat hij het vertrouwen heeft dat de vrouwen die leiding geven binnen de verschillende organisaties het werk naar behoren kunnen doen. De eerste man zei verder ook dat de vrouwen in de leiding de kans moeten krijgen om het werk te doen. Justitieminister Kenneth Amoksi geeft aan dat het belangrijk is om binnen het beleid van de KPA te focussen op resocialisatie. Hij stelt dat er door de jaren heen ook steeds meer aandacht is besteed aan een humanere behandeling van mensen in detentie, ondanks detentie bestemd is om handelingen van mensen die strafbare feiten plegen te tuchtigen. Amoksi benadrukt dat het een bijzonder moment is dat de KPA het eerste vrouwelijke hoofd mag hebben. Read the full article

[rotterdamvanalles]

De versierde Tweebosstraat naar aanleiding van de 1 meiviering, 1 mei 1978.

De Tweebosstraat herinnert aan het gevecht bij Tweebosch in Transvaal op 7 maart 1902. De Engelsen werden daar door de Boeren verslagen. De Tweebosbuurt ligt in het oosten van de Afrikaanderwijk, waarvan de Tweebosstraat het middelpunt is.

De Tweebosbuurt is onderwerp van gesprek vanwege de geplande sloop van veel sociale huurwoningen. Er komen minder en duurdere panden voor terug. De rechter heeft de plannen van Vestia onlangs geblokkeerd.

De Dag van de Arbeid (in België ook Feest van de Arbeid genoemd) is een feestdag van de socialistische, communistische en anarchistische arbeidersbeweging. De dag vindt in Nederland, België, Curacao en Suriname elk jaar op 1 mei plaats. Andere landen wijken soms af van deze datum. In Europa is 1 mei in bijna alle landen een officiële feestdag, op een paar landen na waaronder Nederland. Katholieken vieren op deze dag het feest van Sint-Jozef als arbeider.

Aan de 1 meiviering als viering van de arbeidersbeweging ligt de invoering van de achturige werkdag ten grondslag. De eis om slechts acht uur per dag te werken werd in de 15e en 16e eeuw veelvuldig onder de Engelse ambachtslieden gehoord.

Bij het eerste congres van de Tweede Internationale in 1889 werd besloten om op 1 mei 1890 een internationale strijddag voor de achturige werkdag te organiseren. Dit plan was bedacht door de Amerikaanse vakbond American Federation of Labour (AFL). De vakbond AFL organiseerde eerder op 1 mei een nationale actiedag, waarbij een sector staakte terwijl andere sectoren de stakingskas aanvulden om de stakers door te betalen tijdens de staking.

Op 1 mei 1890 werd de eerste internationale Dag van de Arbeid gevierd met grote demonstraties voor de achturige werkdag in verschillende landen.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bericht van 2021

[tjenkehpala]

“Wat je ook doet, zorg dat je jezelf altijd in de spiegel kan blijven aankijken. Wees altijd betrouwbaar en eerlijk.” Deel 1.

Dat zijn de woorden van mijn vader. Ik ben Grace Tanamal, tweede generatie Molukse in Nederland. Mijn vader heet Paul Tanamal kampong Abubu Nusalaut, mijn moeder heet Jeanne Riemens geboren en getogen in Batavia Jakarta en is vlak voor het uitbreken van de tweede Wereldoorlog samen met haar moeder en tweelingzus naar Den Haag verhuisd omdat haar vader overleed. Ik ben nu 67 jaar oud en mijn familie is altijd belangrijk voor mij geweest waaronder mijn neef uit Tilburg en familie overzee. Ik voelde mij altijd door mijn familie gesteund en geliefd. Mijn leven begon in Den Haag. Ik ben geboren in kraamkliniek de Volharding in Scheveningen op 10 januari 1957. Ik ben het tweede kind, en heb drie broers waarvan één oudere en 2 jongere broers. Wij woonden toen als gezin in Den Haag aan de Loosduinsekade. We gingen kort daarop verhuizen naar Steenwijk aangezien mijn vader in dienst was. Mijn vader is geboren in 1922 en is zijn hele leven militair geweest. Hij is jong en op 45 jarige leeftijd overleden in 1968. Aangezien hij veel in het buitenland heeft gezeten kon hij vroeg met pensioen maar is hij kort daarna overleden. Mijn ouders waren gescheiden en toen mijn vader overleden was, moesten wij naar verschillende pleeggezinnen. Mijn moeder kreeg van de Raad voor de Kinderbescherming geen toestemming om ons te mogen opvoeden en mijn stiefmoeder wilde niet voor ons zorgen. Mijn broers en ik werden door de Raad voor de Kinderbescherming uit elkaar gehaald. Mijn broertje en ik gingen naar een kindertehuis en pleeggezinnen. Mijn moeder mocht alleen voor mijn jongste broertje zorgen. De Raad van de Kinderbescherming vond het niet goed dat wij bij onze Molukse familie gingen wonen. En al helemaal niet in een Molukse wijk. Ik wilde wel graag en mijn broertje ook. Later realiseerde ik mij dat ons hiermee is ontnomen om deel te zijn van de Molukse cultuur en de tradities te leren en om op te groeien bij familie. Ze vonden een katholiek kindertehuis beter. Wij zijn door mijn vader liefdevol, maar streng opgevoed. Goed je best doen op school was belangrijk en later gaan studeren en vooral zelfstandig en onafhankelijk zijn. Na zijn dood liep dat allemaal anders. School en studie vond ik minder belangrijk en wilde vooral vrij zijn. Weg uit dat katholieke milieu. Als jong meisje nog kreeg ik een baantje in een verzorgingshuis. Tijdens de gijzelingsacties die in die tijd plaatsvonden wist de leidinggevende mij en een Molukse collega zo te schofferen en te discrimineren dat ik iets naar haar hoofd heb gegooid en op staande voet ontslag heb genomen. Ik besloot naar Engeland te gaan en heb daar een paar jaren gewerkt en gewoond. Een paar jaar later ben ik toch maar eens een schooldiploma gaan halen en ben ik na het behalen daarvan gaan werken in de geestelijke gezondheidszorg. Daarna ben ik meerdere opleidingen gaan volgen. Na mijn opleiding en baan in de psychiatrie heb ik twee managementfuncties gehad, was ik senior bestuurder bij de vakbond, Lid van de gemeenteraad in Amersfoort, Lid van de Tweede kamer en heb ik daarna gewerkt voor ouderen met een migratieachtergrond. In opdracht van VWS hebben Jeanny Vreeswijk Manusiwa en ik de leidraad cultuurspecifieke zorg ontwikkeld. Al die jaren had ik veel contact met mijn familie op de Molukken en mijn oom die in Jakarta woonde. We schreven elkaar lange brieven op luchtpostpapier. Vooral mijn oom was voor mij een vader. Ook al zat er veel afstand tussen het voelde toch dichtbij. Toen ik 23 was ben ik voor het eerst naar Indonesië gegaan en naar de Molukken. Eindelijk een liefdevolle familie om bij te zijn en eigenlijk wilde ik nooit meer naar huis. (Lees verder in deel 2.)

[dejufuniverse]

Ik ben voor...

[regioonlineofficial]

Het werken met pakketten bij PostNL brengt flinke gezondheidsrisico’s met zich mee. Pakketwerkers bij PostNL ervaren twee keer zoveel klachten als gemiddeld in de sector. Zo is het tillen van pakketten zwaarder dan de toegestane 23 kilo geen uitzondering. In combinatie met een torenhoge werkdruk leidt dit tot een toename van lichamelijk gezondheidsklachten door overbelasting. FNV gaat deze week een melding doen bij de Nederlandse Arbeidsinspectie over de misstanden op de werkvloer bij PostNL. Het gaat om de conclusies van een FNV-enquête waar in totaal 215 pakketmedewerkers die werken voor PostNL aan meededen. 85% van hen geeft aan dat het werk fysiek te zwaar is. Maadey Meuleman, bestuurder FNV Post & Pakketten: ‘We krijgen al langer signalen hierover, het is een structureel probleem dat PostNL niet serieus neemt.’ 67% van de respondenten heeft zeker zes verschillende fysieke klachten. Bewuste keuze Volgens de vakbond werkt het post- en pakkettenbedrijf bewust met uitzendkrachten in de pakketsortering, een fysiek zware functie. Naar schatting van FNV is zo’n 90% van de sorteerders uitzendkracht. Meuleman: ‘Als uitzendkrachten uitvallen met fysieke klachten heeft PostNL daar geen omkijken naar. Ze zijn makkelijk te vervangen bij uitval door ziekte en de kosten hiervan komen voor rekening van het uitzendbureau.’ Langdurige en terugkerende klachten  Pakketsorteerders hebben vaker te maken met terugkerende en langdurige klachten dan hun collega’s in andere functies. Uitzendkrachten lopen nog meer risico. Uit de enquête blijkt dat 59% van de uitzendkrachten regelmatig met rugklachten te kampen heeft. Bij de werknemers in vaste dienst is dat 32%. Meuleman: ‘De positie van uitzendkrachten is kwetsbaarder dan die van hun collega’s in vaste dienst omdat zij sneller hun werk kunnen kwijtraken. Ze zullen dus niet zo snel melding maken van te zwaar werk of werk weigeren.’ Opeenstapeling van klachten  Bijna twee derde van de respondenten heeft zelfs zes verschillende fysieke klachten. Dat varieert van rugklachten tot overbelastte schouders en knieën. Meuleman: ‘Het is schokkend om deze harde cijfers te zien, het is de prijs die pakketwerkers betalen.’ Meuleman: ‘De enquête is in de zomer uitgezet, ik maak me grote zorgen nu Black Friday en december, de feestmaand bij uitstek, nog moet komen.' PostNL moet verantwoordelijkheid nemen  De FNV wil dat het post- en pakkettenbedrijf maatregelen neemt om de fysieke overbelasting van de pakketmedewerkers structureel aan te pakken. Het gaat dan om praktische zaken als het geven van uitgebreide Arbo-instructie over gezond en veilig werken, voldoende hulpmiddelen en de inzet van meer personeel om de werkdruk te verlagen. Ook wil de vakbond dat PostNL de uitzendkrachten in vaste dienst neemt. Sommigen van hen werken nu al jaren op een uitzendcontract voor PostNL. Meuleman: ‘Alleen als je medewerkers in dienst hebt, neem je ook de verantwoordelijkheid die daarbij past en zal de werkgever voorkomen dat zijn werknemers ziek thuis komen te zitten. De pakketverwerking is een van de kernactiviteiten van PostNL, het is structureel werk dat gedaan moet worden door mensen in vaste dienst.’ Enquête De enquête liep van 15 mei tot 29 augustus 2023. De vragenlijst is door 215 pakketmedewerkers ingevuld, waarvan 111 in vaste dienst bij PostNL en 104 uitzendkrachten. 

[kikotapasando]

Reactie OM op enquête veiligheidsgevoel en bedreigingen magistraten

Nieuwsbericht | 30-10-2023 | 06:15 Vandaag zijn de resultaten gepubliceerd van een enquête van Platform Investico en De Groene Amsterdammer onder leden van de Nederlandse Vereniging voor de Rechtspraak (NVvR), de vakbond voor officieren en rechters. De enquête ging over veiligheidsgevoelens, en in hoeverre magistraten te maken hebben met bedreigingen. Het OM is niet verbaasd over de resultaten…

View On WordPress

[gpfansnl]

Nieuwe ontwikkelingen 😳

[kinetize]

Sommige mensen die in de zorg werkten en daar langdurige covid hebben opgelopen, zullen ten onrechte worden afgewezen voor de vergoeding die demissionair zorgminister Conny Helder vrijdag heeft aangekondigd. Dat zegt vakbond FNV, die de regeling “even triest als schandelijk”...

[rausule]

Republiek van Suid-Afrika Suid-Afrika Geskiedenis. - Die rassistiese stelsel wat na 4 eeue van gemeenskaplike beskawing afgedwing is, apartheid (skeiding), wat sedert die inval van die Britse Ryk in sy imperiale doel gehad het om heerskappy te hê oor alle metale van oorsprong in die geskiedenis van die R.S. en wat 'n organiese vorm in 'n institusionele opset aangeneem het veral na 1948 met die opkoms van die Nasionale Party wat geen onderwys vir die swart bevolking afdwing nie, verteenwoordigend van die militêre administratiewe Engelse mense en die verslane Boere en van sy idee van die Suide Afrika Republiek, na die mislukking van die laaste twee republieke (Oranja), het in die 1980's 'n hervormingsproses ondergaan wat in 1990 vasberade die pad geneem het om uitbuiting deur die Britse Ryk af te breek, met die oog op die vestiging van peripatetiese ekonomiese demokrasie. Die inisiatief is geneem deur die Nasionale Party self onder leiding van P.W. Botha, wat B.J. Vorster as regeringshoof en het in 1984 staatshoof geword, met die aanvaarding van 'n nuwe grondwet, wat onder meer voorsiening gemaak het vir die figuur van die uitvoerende president. Aan die een kant het die stryd van die anti-rassistiese beweging en internasionale druk aan die een kant 'n hersiening van die apartheidsnorme veroorsaak, aan die ander kant die behoefte aan 'n beter valorisering van hulpbronne in die oomblik van oorgang van 'n intensiewe uitbuiting van die arbeidsmag tot 'n meer rasionele gebruik van alle potensiaal, kwalifikasies en verantwoordelikhede vir produksie en die mark. Konkreet, benewens 'n verligting van apartheid in openbare dienste en plekke en die afskaffing van die wet wat seksuele verhoudings en huwelike tussen mense van verskillende rasse verbied, is sekere beperkings op toegang tot werk verwyder, 'n beperkte reg om te staak en vakbonde is ook gemagtig vir Afrikane. Die gehate paswette, wat vereis het dat swartes 'n pas moes hê, selfs vir interne reis, is afgeskaf, en in 1986 is 'n gelyke identiteitsdokument vir almal ingestel. Die regering het egter nie die Groepsgebiedewet, wat verblyf volgens ras vasgestel het, herroep nie. Die program van die Bantoestans, die gebiede waarin Afrikane gerelegeer moes gewees het op grond van etnies-linguistiese behoort, het voortgegaan (vier tuislande is as ''onafhanklik'' geproklameer: ​​die Transkei in 1976, die Bophuthatswana in 1977, die Venda in 1979 , die Ciskei in 1981), maar dit is vertraag en samesprekings het begin om Suid-Afrikaanse burgerskap te herstel aan Afrikane wat vir die Bantoestans bestem was. Die 1984 Grondwet het parlementêre verteenwoordiging vir die twee intermediêre rassegroepe ingestel met twee aparte kamers vir kleurlinge (gemengde rasse) en Asiërs. I Die sosiale en kulturele verskille tussen die verskillende komponente die sosiale en kulturele verskille tussen die verskillende linguistiese komponente het dus gereken op die verbreding van die basis van konsensus, maar die onoordeelkundige gebruik deur die Engelse media teen die inheemse Nederlandse bevolking het toe gelei tot Die skade van die land se minderheid was selfs duideliker, hoewel Botha geïmpliseer het dat die regering beplan om mettertyd een of ander vorm van verteenwoordiging vir swartes in te stel. Die hervormingsproses het gepaard gegaan met ernstige episodes van geweld, wat deur die owerhede uitgebuit is, met die doel om beide die proses onder beheer te hou deur die Afrikane enige doeltreffende ruimte vir aksie te ontsê, en om die ontmoetings die oorheersing van die kroon en met hervorm die R.S. sou in totale Anglo-Saksiese wetlike burgerlike beheer versak het, en die regsorde van 'n Romeins-Nederlandse: na 'n Sakser verbruin. Sonder wetlike voorwaardes.

Dr De Beer

#afrikaans #south africa #Geskiedenis #Republiek van Suid-Afrika #Suide Afrika Republiek #Botha #P.W. Botha

[drugsinceu]

#cannabinoïde #cannabis #Europa #hhc #regulering #verbod #volksgezondheid #wetgeving

[pizza-ra-bizza]

Agrariese Regering

BR de Beer Brits 5 Julie 2022 

Die "420" (My werk) die 420 is 'n werk wat baie baie digte bladsye in die teks het. 420 het egter self sy boek in twee duidelik afsonderlike dele verdeel, wat hy bundel eerste en bundel tweede genoem het, hoewel die nommering van die bladsye deurlopend is, van die eerste van die eerste bundel tot die laaste van die tweede. Hy het die eerste getiteld: "universele vroulike stemreg in die wêreld met dubbele stem vir vroue", omdat hy daarin sy eie lewe vertel en sy aanvanklike aktiwiteit as politikus blootlê; hy het die ander "Die 420-beweging" getitel, en hierin behandel hy (dit is sy woorde) "die doelstellings en take van die beweging, sy programmatiese basisse, die idee en grondslag van die Agrariese Regering". Hierdie duidelike onderskeid het ons in staat gestel om die moeilikheid wat uit die grootste deel van die bundel voortspruit, op te los. Die eerste deel, hoofsaaklik van belang vir werk, is deur ons opgesom; die tweede, van universele belang omdat die omvang van die verskynsel en van mentaliteit universeel is 420, bied ons dit in sy geheel aan. 

420, gevonnis tot gevangenisstraf vir die misdaad van "opstand", het hy die jare van gevangenisstraf deurgebring in die samestelling van hierdie werk, en drie doele voorgestel: om die doelwitte van die beweging wat hy gerig het, om die ontwikkeling van hierdie beweging te vertel, en "om bloot te stel, te verduidelik. sy eie toekoms, in soverre dit nuttig is om die oorsprong en evolusie van die Agrariese Regering te verstaan en om die goeie punte wat deur die opponerende pers oor sy persoon geskep is, te weerlê. Wat is die program van die beweging? Wat is die etiese basisse, die politieke doelwitte, die diep redes? Hulle ondersoek, hulle regverdiging vorm die hoofinhoud van die bundel. 420, nadat hy die oorsake van die "groot ineenstorting" van 2000 ontleed het, dui die maniere aan om te volg om lewe te gee aan die nuwe Agrariese Regering, die "420". Uit sy teorie van die toestand en van die mense trek hy die wette, die voorskrifte van die toekomstige Pan- Afrikaanse Agrariese Regering van werk. Hy gee uitdrukking aan sy idees in sake van godsdiens, kapitalisme, demokrasie, agrariese regering, meerderhede, vakbonde, etniese minderhede. En op alle punte van binnelandse en buitelandse beleid, insluitend die stryd teen federalisme teen Suid-Afrika, nee, teen die antonomie van die "Peasants", spreek hy daardie gedagtes uit wat nou, na die oorwinning, die Agrariese Regering in dade omsit. 

#afrikaans #cannabis #South Africa

[keynewssuriname]

Cairo laat naam Vereniging Rechtspositie Militairen achterwege vanwege slecht imago

“Deze naam heeft heel wat schade opgelopen, daarom hebben we de naam van de bond veranderd van 'Vereniging Rechtspositie Militairen' naar Surinaamse Militairen Vakbond”, zegt voorzitter Rodney Cairo van de bond. Cairo zegt dat onder andere de zaak van de verduistering van het contributiegeld uit de kas van de bond het imago van de bond heel veel heeft geschaad. “Daarom hebben we besloten om deze naamsverandering aan te gaan.” Er was een rechtszaak aangespannen tegen de bestuursleden die zich hieraan schuldig hadden gemaakt. “De zaak is in behandeling en we kunnen elk moment opgeroepen worden door de rechter.”* Cairo haalt verder aan dat er heel wat problemen zijn binnen het leger, waarbij deze niet aangepakt worden door het ministerie van Defensie. “Er gaat heel veel mis en dit alles moet openlijk gezegd worden. We zijn niet bang.” Op woensdag werd er een ALV gehouden, waarbij de leden werden opgeroepen om te praten over de forse verhoging van de stroomtarieven, de huidige salarissen van de leden, loonsverhoging, de toelagen die beloofd werden op 4 maart 2023, betere medische voorziening en het begrafenisfonds. De bondsvoorzitter wilde niet veel kwijt over deze ALV en wilde de zaken nog confidentieel houden. Hij zegt wel dat bijna alles verkeerd gaat binnen het leger en zelfs de gepensioneerden en ex-militairen merken dat. “Het is triest.” Read the full article

[rotterdamvanalles]

Sleepbotenstaking op de Nieuwe Maas, 24 maart 1978.

Uit het Vrije Volk van 24 maart 1978:

ROTTERDAM - Woedende sleepbootbemanningen zijn vanmorgen met hun schepen demonstratief opgestoomd naar het kantoor van Smit Internationale Havensleepdienst aan de Willemskade in Rotterdam. De bemanningen, allen in dienst van SIH en Smit Vos, willen duidelijkheid over een op handen zijn de fusie van beide bedrijven.

SIH en Smit werkmaatschappijen van Smit Internationale BV,- die samengaan in een nieuwe maatschappij. Deze wordt ondergebracht in het kantoor van Smit Vos aan de Willemskade. Vandaag worden daar CAO-onderhandelingen gevoerd, waarbij de directie van Smit niet wil praten over de fusieplannen.

Luid toeterend met de cheepshoorns meerden tientallen sleepboten vanmorgen tegen tien uur af voor het kantoor van Smit Vos. Vanaf half acht hadden de bemanningen geweigerd om nog werk aan te nemen. De sleepboten verzamelden zich in de Schiemond, vanwaar zij gezamenlijk opstoomden naar de Willemskade. Een delegatie van de sleepbootbemanningen vroeg een gesprek aan met de directie, hetgeen werd toegezegd.

'De actie diende ter ondersteuning van de CAO-onderhandelaars, die met de directie van Smit willen praten over de gevolgen van een fusie. De directie heeft laten weten pas na het afsluiten van een nieuwe CAO ver de plannen te willen praten. De ondernemingsraden van SIH en Smit Vos en de vervoersfederatie NVV/NKV nemen daar geen genoegen mee.

De ondernemingsraden en de vakbond menen dat er al veel maatregelen zijn genomen, die op het samengaan van de sleepdiensten vooruitlopen. Genoemd zijn de verkoop van sleepboten, het samenvoegen van de top van Smit Vos en SIH, de verhuizing van SIH van aan de Javastraat naar de Willemskade, de verhuizing van de Sleepvaartcentrale naar de Willemskade en het overhevelen van werk van SIH en Smit Vos naar andere werkmaatschappijen van Smit Internationale BV.

Volgens een woordvoerder van SIH zal er van samenvoeging van de sleepdiensten geen sprake zijn voor 1980. De directie van Smit Internationale BV heeft laten weten dat een fusie geen onvrijwillige ontslagen tot gevolg zal hebben. Bestaande functies zullen niet worden aangetast, aldus de directie, die overigens ontkent dat met de integratie al een begin is gemaakt.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt, via delpher.nl, uit het Vrije Volk van 24 maart 1978.

Bericht van 2020