vazgecisgecisi

[vazgecisgecisi]

İnsan hep istedigi şeyle sınanır, kaçtığı şeye yakalanırmış.

Hep kendi evim olsun istedim, kendi düzenim, kendi mutfağım, kendi özgürlüğüm..

Evin küçük şımarık kızıyım ya istesem neden mümkün olmayacaktı ki, kıyamadım annemi yalniz bırakmaya..

Sonra eşimle evlendim, tamam dedim ben bu adamla hem hayatı paylaşır hem de özgür hissederim..

Sonucta eşim modern bir adam, özel hayatıma, calismama, arkadaşlarıma mümkün değil karışmaz!

Sonra ben hep istediğim şeyle sınandım...

Ülkenin hali ortada yurt dışına taşınmaya karar verdik. Evlendik..

Masraf olmasın diye eşimle geçici annemin yanına taşındık. 5 aylık bir süreçten sonra annem ege'ye taşınmaya karar verdi.. mutlu oldum onun adına hem de çok.. Ah canım annem yıllarca başımızdan hiç eksik olmadın, Allahım bundan sonra da eksik etmesin.

Gel gelelim eşimin bekar evinde yasayan anne ve babasının yanına taşındık. Kendimize ait odamız, ebeveyn banyomuz, sözde kendi alanımız var. Ama internet çekmiyor kapıyı açık bırak, yok kedi sizin odada mi, yok odanızda boş tabak çöp var mi...

Yanlıs anlaşılmasın kayinvalidemin benden hiçbir beklentisi yok. Ama ben artık buna tahammül edecek durumda değilim. Yıllarca kendi evimi istedim, aman annem yalniz kalmasın diye ayrılmadım yanından.. simdi can dostu lise arkadaşıyla yaşıyor.

Evlendim ya, kocama emanet etti beni !!!!

Kocam...

Ne büyük hevesti ona bunu söyleyebilmek. Dünyanın en kibar, en sevecen insanı..

Ama gel gelelim ben.....

Sürekli mutsuz, sürekli huzursuzum diyen bir kadınım.. ( onun ağzından )

Eşime ailem karşı çıkmasın diye hep o kadar överek bahsettim ki, onda sevmediğim bir yön var mi diye hiç dikkat etmedim. Sevmediğim demeyelim de bir yönü var, bencil davranmayı biliyor.

Peki ben; hep mutsuz olan kadın!!!!

İki kardeşten küçüğü, evin nazlı kızı, annesi yoluna ölür, babası ne istese hayır demez, hele bir abisi var dünyalar kadar merhameti,, arkasına sığındığı Çin seddi gibi sert duvarları var..

Ha bir de dağılan bir aile.. yine de aynı ilgide bir baba, depresyon kaynaklı sürekli uyuyan bir anne, hep uzakta olan ama elini üstümüzden hiç eksik etmeyen abi..

Gel zaman git zaman baba evlenir, şimdilerde 6 yaşında bir de kız kardeşim var. Babami mutlu ediyor, hayata bağlıyor. Ne mutlu..

Ve bana tekrar gelecek olursak

Kolejlerde okumuş, zengin çevrede büyümüş, ailenin bilmiş dereceli zeki kızı. Yapamayacağı şey yok. Anne baba ayrıldı yoksa nerelere gelirdi diye hep hakkımda konuşuldu...

Zar zor girdim bir veteriner fakültesine. Onun da başı sonu ayrı travma. Patolojik manyak bir ilişki.. özgür ruhlu kızın belalı sevgilisi.

Bitti gitti derken hooop bir de bakmışım hiç yaşamam dediğim İstanbuldayım. Okulu da değiştirince 7.5 senede bitti üniversite...

Etrafımda eski zengin arkadaslarim yok, devlet üniversitesine gidiyorum. Son model arabam otoparkın en sonunda, utanıyorum.. maddi yönden değil asla ama biliyorum, ben oraya ait değilim.

Biten okulun ardından başarısız bir klinik hayatı. Veterinerim ya, tedavi yapicam. Olur mu oyle sey pas pas dururken. Zaten okul zor bitmiş, kendime güvenim yok. Yok dedim yok paraya aylarca ezildigim yeter. Ezigim cunku, yıllarca annem mütevazi ol demiş. Dememiş ki kendini de salak yerine koydurma.

Is güç de bitti. Babamin verdiği emekli kartı maaşımdan daha yüksek, ah diyorum para geliyor, babacım diyorum hediyeler alınıyor. Nasıl güzel bir ailem var anlatamam..

Peki gelelim simdi bu mutsuz kıza..

Yıllardır hayalini kurduğu evi aldı, kocası ile birlikte. Cebimize uygun yeni gelin altınları falan derken -1. Katta bir bodrum katı.

Asla gocunmam. Gurur duydum, ilk evimiz..

Sonra bana bir şey oldu..

Ben kendi hayallerimi evliliğime odakladım.

Fakat ben kendimi bir yere ait hissetmiyorum ki..

Onun yanına da ait hissetmiyorum...

Hala babami arayıp dertleşesim, sana ihtiyacım var diyesim var..

Ama yapamam. Artık evliyim ya ne olsa kocamdan bilirler. Her sey iyi demekten annemle dertleşemez oldum. Simdi çıkıp gitsem yanina desem ki anne ben cok kötüyüm, yatıp dizine ağlasam. Evliliğimde problem var sanacak.

Ilk gün kendime bir söz verdim. Bizim sorunlarimiz ailemize yansımayacak.

Peki ya bu kadar sorun yokken ben boşanmayı düşündüğümü nasil söylerim. Ya Kocam yıkılır mı acaba ??

Huzuru parada kimse bulamadı deyip bütün imkanlarımı arkada biraktim, gram da pişman değilim. Ama huzuru parasızlıkta da bulamadım.

Ben o bodrum katında yaşamak istemiyorum

Ben annemin evine dönmek istemiyorum

Ben kayinvalidemde kalmak istemiyorum

Ben kocamın surekli mutsuzsun şikayetlerini dinlemek istemiyorum.

Benim en istediğim şey bir yuva sahibi olmakken Ben yuvanın içinde hapis kaldım..

Ben bu dünyaya çocuk getirmek istemiyorum

Süremi tamamladım, sonsuz uykuya dalmak istiyorum..

Peki ya annem, babam, abim yaşayamazlar ki bana bir şey olursa. Ya Kocam, demezler mi bu kız senin yüzünden mi canına kıydı diye.

Ben ona bu vebali nasıl yüklerim.

Ama olmuyor.

Ben, mutsuz seyda, yaşamak istemiyorum.

Hayattan hiçbir beklentim kalmadı..

Aşka cok umut bağlardım

Ask diye bir şey yok.....

Heyecan var, o da her zaman geçer gider..

Bugun evi terk etmeyi düşünürken sakinleşmek için 2 xanax aldım. Simdi fazlasını alsam kayinvalide içeride, kayinpeder içeride. Kocam yeni evimizin tapusu için 3 gündür arkadaşında kaliyor. Dil derslerine girmedim diye çocuk gibi azarlıyor beni.

Ya ben nefes alamıyorum.!!!

-Sen tanıdığımdan beri boylesin...

Eyvallah..

Ne boşanmaya gücüm var

Ne yeniden başlamaya

Ne olur ölsem

Ama anam babam üzülmese, ben onlara kurban olurum.

[vazgecisgecisi]

Yazmayalı uzun zaman oldu..

Yazmak için hissetmek ve düşünmek lazım.

Yüzleşmemek adına ben sorunlardan hep kaçtım..

Farketmeden de sorunların hep ortasında buldum kendimi

İnsanların hayatına dokunacak bir melek falan olduğumu mu sandım?

Eskilerden beri bir laf vardır "kıymeti bilinmez"

Ben istediğim için yapiyorum ne önemi var ki derdim.

Öyle değilmiş..

Kimse bilmesin kıymetini tamam da, o mücadeleyi, o emeği neden kendin için vermedin Şeyda?

Neden yıllarca mutluluk, mutlu etmektir diye kendini kandırdın

Bak gördün mü yine suçlu sen çıktın, hem de sürekli mutsuz olmaktan..