Herkes gider. Sen kalırsın. Anlatamadığın hatta susmaya bile çekindiğin o düşüncelerle bir başına çırpınıp durursun. Hiçbir şey seni teselli etmez. Elini kolunu nereye koyacağını bilemezsin. Bir volkan gibi patlarken kalbin gözyaşların istemsiz süzülüverir. Yalnızlığı kucaklarsın. Günler bitse ve zaman geçse bile gece olduğunda kendini yine gözyaşlarınla baş başa bulursun. Sızım sızım sızladığın gecelerde tek başına…
Önce seninle ilgili kötü anılarım silindi ve sana olan bütün kırgınlığım geçti. Sonra iyi anılar hayal oldu. Sonra da bana hissettirdiklerini hatırlayamaz oldum. Elimde sadece özlemin kaldı.
Kayboldum! Kayboldum ve nerdeyim bilemiyorum, kimim ben bilmiyorum. Biraz gözyaşı döküyorum gecenin üçünde ve biraz tebessüm sabahın besinde. Maviyle kavga ediyor ve siyahı sarmaliyorum! Düşen yüzümü topluyorum, evet bazen ise beceremiyorum. Sanırım biraz da yorgun düşüyorum, belkiide sızıyorum!