#ik herinner het me wel altijd fout

[zoueriemandzijnopmars]

Ik ben geen Rutte-fan maar die man heeft wel wat betekend voor de Nederlandse taal, en daarom:

#Dutch politics #nederlands #i made an original post #polls #die eerste was gewoon heel formatief voor mij maar ik ben benieuwd hoeveel Nederlandse tumblr gebruikers mijn referenties daaraan snappen #ik herinner het me wel altijd fout #ik herinner me er altijd nog een man achteraan maar ik heb het fragment opgezocht en blijkbaar niet #ik wil ook wel een poll met andere goeie(/s) uitspraken uit de Nederlandse politiek maken maar ik kon er eigenlijk nog maar 1 bij verzinnen #en die is vrij niche vgm #oh en 2 sexistische #maar als men dat wil of suggesties heeft zeg het me vooral #meest iconisch is trouwens een Anglicanisme maar iconischt ziet er niet uit

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

#schrijfsel #iets over schrijven #gedachten #overigens denk ik dat dit ook gaat over lezen hoewel op een andere manier #ik lees niet minder #ik lees wel anders #ik zoek andere dingen #een andere herkenning

[zielsvlucht]

17/05/22

Eventjes de gedachten over het papier laten vloeien, want het is al lang geleden.

Ik wil wel meer schrijven maar de meeste ideeën die ik krijg, duiken enkel op wanneer er geen toetsenbord in de buurt is. En mijn lompe vingers typen zo ellendig op deze goedkope GSM.

Het zijn rare tijden maar ik heb veel overwinningen te vieren. Of waren het eerder nederlagen die ik overleefd heb? Is er een verschil? Ik hoop van niet. Ik zou graag gewoon eventjes tevreden zijn met het feit dat ik overleefd heb.

Waarom sta ik nog overeind? Er waren zoveel momenten waarop ik dacht dat het voorbij ging zijn. Maar nu ben ik er toch nog steeds, in dat rare post-depressie vagevuur. Met mij gaat het goed. Met de wereld gaat het iets slechter. Met mijn vrienden weet ik niet echt want ik praat niet meer veel tegen ze. Maar zij waarmee ik wel nog praat voelen zich verschrikkelijk, slechter dan ooit.

Ze voelen zich waardeloos en beklagen hun leven. Allemaal om begrijpbare redenen. Ik probeer ze mee overeind te houden maar ik ben daar niet zo goed in. Een deel van me is zelfs triest omdat ik niemand me terug voel steunen. Maar dat ligt aan mij. Altijd verwachtingsvol naar anderen aan het opkijken terwijl ze me me niets schuldig zijn, en ik niets te kort kom.

Ik staar nog steeds te veel. Naar de interessante mensen die ik zie op de trein. Naar de meisjes vooral. Ik probeer het niet te doen maar helaas; Ik ben nog steeds even hetero, ook al wil ik er eigenlijk niets meer mee te maken hebben. Als ik ooit dan toch een vriendin zou hebben zou ik niet eens weten wat ik er mee moet aanvangen. Zou zij dan over mijn schouder willen mee turen terwijl ik het achtendertigste onafgewerkte boek probeer te herwerken? Zou ze mee met mij naar Lilo & Stitch willen kijken om 3 uur 's nachts? Zou zij het een even redelijk idee vinden als ik om toch maar in apparte bedden te slapen? Nee zij zou haar eigen ding willen doen, net als ik. En als we elk ons eigen ding willen doen, waarom zouden we dan samen zijn? En toch... Ik kan er niets aan doen. Ik werd zo geprogrammeerd. Er zijn gewoon te veel interessante mensen op de trein.

Op het werk is mijn masker eindelijk volledig losgekomen. Nu ben ik ook daar selectief sociaal. Soms denk ik dat iemand het me misschien kwalijk neemt dat ik niet meer met ze praat. Maar omdat ik niet meer met ze praat zal ik het nooit weten. Negen kansen op tien kan het dan niemand iets schelen en zijn het maar de spoken van mijn eigen brein. Ik herinner mezelf er aan: in de echte wereld denkt niemand na over jou. Toch al zeker niet zo lang of zo diep als jij over hen denkt.

De vorige keer dat ik een toetsenbord voor me had, schreef ik weer over mieren. Dat zou ik niet moeten doen want ik heb betere dingen om te schrijven. Al die insecten, het is een boeiende wereld maar een saai verhaal. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer aan lege verhalen te beginnen. Die verhalen waar al het decor klaar staat, maar er maar geen personages het podium op komen. Waar de verteller halverwege het stuk beseft dat na de wereldgeschiedenis van godweetwaar te vertellen, zijn script plots beëindigd is en er niets meer te vertellen valt.

Nee ik heb een ander verhaal om te schrijven. Eentje met een saaie wereld maar een boeiend verhaal. Eentje waarbij de verteller halverwege het stuk beseft dat dit eigenlijk wel goed is. Jammer dat de helft van het publiek tegen dan de zaal al verlaten heeft maar toch; wie is blijven zitten is nu aan het bleiten. Maar waarschijnlijk niet echt. Ik heb maar zelden mensen zien huilen vanwege iets dat ik schreef. Zeker wanneer ik schrijf wat ik echt wil schrijven, is verwarring meestal de overheersende emotie.

Logische sprongen van de ene allinea naar de andere? Nee dat doen we hier niet. Wie denk je dat ik ben? Shakespeare of zo? Soit, ik hoop dat mijn vrienden zich binnenkort weer beter voelen. Ik ben zo gewend om de enigste depressieve mislukking te zijn. Deze omgekeerde wereld voelt fout aan op een spirituele schaal. Zo hoort het niet te zijn.

"Ik ben zo jaloers dat jij dat gewoon kan. Elke dag van negen tot vijf werken." Zei mijn beste vriend tegen me. Ja, raar hè? Ik kan het maar nauwelijks, maar toch. Waarom sta ik nog overeind? Van alle mensen, ik. Ik had het helemaal anders verwacht. Ik ga er elke dag van uit dat ze me morgen gaan ontslaan, maar ondertussen blijf ik nieuwe opdrachten krijgen dus als ze me binnenkort willen ontslaan dan pakken ze het toch niet strategisch aan.

Begrijp me niet verkeerd; ik lever goed werk op. Maar ik heb zo lang geloofd dat dat niet uitmaakte. Dat mijn best doen alleen niet goed genoeg was. Dat ik te afstotend was. Te vreemd. Dat ik altijd onder de strenge oordelende blik van de zogenaamde normale mensen zou moeten leven en dat ik zou afgekeurd worden op vanalles en nog wat, desondanks het goede werk dat ik deed. Dat de IQ testen die ik kreeg toegeschoven op sollicitatiegesprekken, en bij de psychiaters als kind, belangrijk waren. Mijn lage score een doodzonde, net als mijn punten op school en de gedegouteerde blikken van mijn medestudenten.

Maar blijkbaar was mijn best dan toch genoeg. Kijk eens aan universum, je hebt me voor niets een minderwaardigheidscomplex gegeven. Ik heb huilend Gattaca opnieuw en opnieuw en opnieuw bekeken, voor niets. Er bestond een plek waar ik mocht leven. Het is enkel het schrijven dat er moeilijk mee te combineren valt, maar ik mag wel leven.

Mijn vrienden daarentegen, daarvan vindt het universum dat ze de grond in geduwd mogen worden. Daarvoor alleen al: fuck you universum, ik vergeef je niets en ik vergeef het je nooit. Ik sta nog overeind ja. Omdat zij mij toen overeind hielden toen ze het nog konden. Alles dat ik ooit gedaan heb was onmogelijk zonder hen. Ik ben de enigste persoon die ik graag had zien neergaan. Laat mijn vrienden gerust man. Laat alle kwetsbare mensen gerust. Laat mensen toch gewoon leven, in plaats van ze te verstikken met de normen van idioten.

En kijk jij nu maar radeloos toe terwijl ik alles dat ik bereikt heb weer weg smijt, die domme job verwaarloos zodat ik terug kan samen zijn met mijn depressieve werkloze vrienden en hen overeind kan houden zoals zij bij mij deden.

Fuck werk, laten we criminelen worden. Super criminelen. Laten we de stekker uittrekken van de hele wereldeconomie. Laten wij eens wat kernbommen stelen van de wereldmachten, want ze hebben er toch te veel, en dan dreigen we de maan op te blazen als ze ons durven tegen te houden. Laten we vluchten naar een eiland in de oceaan dat iemand met veel te veel geld gekocht had, maar ze hadden er geen landmacht bij gekocht dus nu is het van ons. Fuck you. Daar gaan we dan een grote doodskop kerven in de wand van een vulkaan. Dat wordt onze HQ van Geniepige Shit. Waar we heel de dag samen chillen en snode plannen bedenken. Als James Bond langs komt gooien we hem in de tank vol robot haaien. Of de vloeiende lava gracht. Of als het een rustige dag is schiet ik hem door zijn kop. Als hij ontsnapt pak ik zijn DNA van één van onze designer schedelvormige deurklinken, en maak ik een kwaadaardige clone van hem die zonder ooit te rusten hem zal achtervolgen tot de verste uithoeken van de aarde. Rot op James! En blijf van de vrouwen af.

Dat allemaal. Dat gaan we allemaal samen doen en ik ga er niet eens verlof voor aanvragen.

En na de hele dag lang de wereld te verzieken gaan we chillen op het tropische strand onder onze vulkaan. Kijken we naar de zon die zakt in de zee. Ik zal gegarandeerd dat ene liedje zingen over hoe ik de zon heb zien zakken in de zee, en tevens de zak heb zien zeeën in de zon. En wanneer ik dat beu ben zal ik je vertellen dat ik veel jaloerser ben op jou. Ik was nooit zo sterk. Ik was nooit sterk genoeg om tegelijkertijd me zo slecht te voelen en tegelijkertijd een goede vriend te zijn. Ik was altijd maar één van beiden en jij bent constant allebei.

En dan als de zon weg is, haal ik de hendel over en kijken we samen naar de maan die ontploft. Ondertussen struikelt Putin ergens over een borduur; valt en breekt zijn nek. België geeft op en wordt met tegenzin verdeeld onder de buurlanden. De nieuwe jurassic world film blijkt realistische dinosaurussen te hebben. Kanker wordt genezen. Animorphs krijgt een deftige verfilming. De IQ test wordt eindelijk officieel erkent als pseudowetenschap, en in een poging om kandidaten beter in te schatten vragen de bedrijven nu om je sterrenbeeld bij het soliciteren. Ik zelf-publiceer een young adult fantasy boek over pratende sprinkhanen of zoiets. De fossiele brandstof industrie besluit om al haar geld te gebruiken om de klimaat crisis op te lossen. Firefly krijgt een tweede seizoen. Alle bots op facebook die seks met mij wouden hebben blijken echt te zijn, maar hadden zich serieus mistypt en wouden eigenlijk vooral samen Lilo & Stitch kijken op een onredelijk uur. De apocalypse komt en de hemel blijkt één zotte gay bar te zijn waar de katholieken niet binnen mogen. En ten slotte, door een administratieve fout en wat vreemde details in wat gisteren nog de Belgische wet was, ontslaat mijn job per ongeluk zichzelf in plaats van mij.

#nederlands #vlaams #schrijfsel #schrijven #schrijver #gedachten

[geschiedenisish]

Duikel-trucjes!!!!!

English people, this is a rant about my Dutch childhood.

Ok, ff wat context voordat ik de lijst laat zien.

Ik heb geduikeld vanaf groep 6 tot groep 8 en was vooral actief in groep 7 en 8 als ik me goed herinner. Het is inmiddels bijna 8 jaar geleden dus sorry als ik me dingen fout herinner. Daarnaast was op mijn basisschool duikelen echt een ding. Er was een club die dat elke pauze deden. We hadden een ring van 6 duikelstangen, 2 kleine, 2 middel en 2 hoge. (Ik heb geprobeerd te zoeken naar foto's, maar het is lastig.) Het kan best dat dat puur iets van onze school was, maar toch.

Het valt me op dat nergens op het internet een goede lijst staat van duikelstang-trucjes. (duikelstang = rekstok = koprolrek) Dus bij deze zal ik die lijst geven. Niet alles heeft origineel een naam. Dan staat er OGN (Origineel Geen Naam). Indien mogelijk is de naam ook een linkje naar een video waarin iemand het kunstje uitvoert. (Wij noemden het geen kunstje voor zover ik weet. Wij zeiden meestal gewoon "Kan jij deze al?!?!" en deden dan het kunst. En we hoopte dan dat de ander 'nee' zou zeggen want hoe meer kunstje je kon, hoe beter.)

koprol; de koprol is voor het duikelen wat "poppenkraam" is voor klapspelletjes. Het is veel ouder dan de rest, maar wordt daardoor ook een beetje gezien als basic. Is vaak het enige wat volwassen met veel moeite kunnen en wordt meestal op de kleine duikelstang gedaan. Voor 'pro's' is het ook een van de manieren om makkelijk en sierlijk van de duikelstang af te komen.

Duikelen; meerdere koprollen achter elkaar. Dit door de handen in de knieholtes te leggen. Deze werd ook vooral op de kleine stang gedaan en de uitdaging is vooral om deze zo lang mogelijk vol te houden. Het is vaak populair om deze tellen, zoals ook een keer is gebeurd bij "wedden dat ik het kan" https://youtu.be/e6WhZyJbXzw

Wasmachine; wasmachine is zo cute! Het is een koprol met twee mensen en combineert in feite gewoon de koprol met de buikdraai.

Buikdraai achterwaarts en voorwaards, handstand, bortswaartsom (OGN) etc...... Deze zijn allemaal gejat van het turnen inclusief namen. (Die namen werden misschien op ons schoolplein gebruikt, maar voor zover ik weet echt niet of nauwelijks.) Buikdraai is de koprol maar dan achteruit/omgekeerd en handstand is vrije val maar dan omgekeerd. En zo zijn er wel meer trucjes uit het turnen overgewaaid naar de duikelwereld, vooral omdat kinderen die duikelen vaak ook turnen.

Schaar; oeh, de Schaar, soms ook de split genoemd als ik het goed heb. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de enige jongen was die duikelde. Dit was het enige trucje dat ik niet kon. Tja.... nu snap ik waarom.

Schaar variaties (OGN); de meeste duikel-routines bevatten deze wel, maar iets wat wij op mijn school bedacht hebben is wisselen tijdens het draaien, volgens mij ben ik er zelf mee begonnen. Dus op je hoogste punt, gewoon even je handen verwisselen. Je zult zelf vrij gemakkelijk aanvoelen wat wel en niet gaat. Ook bijvoorbeeld "twee handen aan een kant en een been over de stang" is natuurkundig onmogelijk, maar veel andere variaties kunnen wel. Uiteindelijk konden wij wel meer dan 20 trucjes vloeiend wisselen inclusief dode val doordraaien. Het zag er episch uit. (Van 1 naar 2 benen wisselen kon alleen vooruit en van 2 naar 1 been kon alleen achteruit en was op zich niet heel veel moeilijker dan de handen.) De enige grote switch die je dan nog maakt is tussen achterwaarts en voorwaarts (die switch maak je op het hoogste punt, zit even stil, pak je evenwicht, en ga dan weer verder).

Vrije val en dode val/dodenval; ik vond vrije val altijd erg simpel en heb daarom nooit geleerd wat het nou eigenlijk is. (Ik kon er ook geen video's van vinden.) Volgens mij is het gewoon aan je knieën gaan hangen en dan zonder hand op je voeten terecht komen. Dode val is in ieder geval dat je eerst met je kont rechtop op de stang gaat zitten, jezelf achterover laat vallen en er dan vanaf springt.

Dode val doordraai; dode val doordraai werd bij ons op school geïntroduceerd door één jongen, een klasgenoot van mij die aan freerunnen deed, dat was ook een rage in die tijd. De logica is dat je dode val doet, maar dan zo hard dat je weer terecht komt op de stang. De truc is om voldoende kracht te zetten en je benen niet te strak en niet te los rondom de stang te houden. Ik heb er meer dan een half jaar over gedaan om het te kunnen en aan het einde van groep 8 konden denk ik max. 5 mensen het op mijn basisschool.

Dode val doordraaien was nog veel moeilijker. Meerdere dode vallen achter elkaar. Het was moeilijk omdat het héééél veel vraagt van je beenspieren.

Dat waren sowieso de belangrijksten. Laat het maar weten als ik er nog vergeten ben! Ik wil hier echt een volledige lijst van maken voor toekomstige historici! ;)

#duikelen

[peecee-columns]

Wat versta je onder wijs?

Wanneer ik naar een museum ga wil ik verrast en verwonderd worden. Een gids of audiotour zijn aan mij niet altijd besteed. Ik wil het liefst op mijn eigen tempo door de zalen struinen en me laten meenemen door wat ik zie. Daarbij maakt het voor mij niets uit of er kunstwerken worden getoond die ik ken uit boeken, documentaires, of misschien wel uit de lessen kunstgeschiedenis of dat het onbekende werken zijn die mij pakken door hun vorm(en), kleur(en), thematiek of gebruikte materialen. Vragen stel ik daarbij intern aan mezelf. Antwoorden daarop volgen door te kijken en nóg beter te kijken. Deze zijn nooit goed of fout. Het ondergaan en ontdekken van kunst is namelijk een kwestie van ervaren en observeren. Vaak in die volgorde, maar ook weleens andersom.

Waar ik tegenwoordig talloze mogelijkheden heb om antwoorden te krijgen op mijn vragen, was dat in een ver verleden heel anders gesteld. Ik was nog niet zolang op deze wereld en er was immens veel om te ontdekken. Zo herinner ik me de gesprekken die ik had met mijn moeder, terwijl ik bij haar achterop de fiets zat. Tijdens zo’n fietstochtje - bijvoorbeeld naar de bakker, drie straten verderop - trok de grootse wereld als ik opzij keek als een film aan me voorbij. Soms was het hetzelfde filmpje, maar toch zag ik altijd wel weer iets nieuws dat mijn aandacht trok. De jonge observator in mij wakkerde een nieuwsgierigheid aan voor het alledaagse dat voor mij niet alledaags was en waarvan ik verwachtte, nee, zelfs verlangde dat het benoemd zou worden.

“Wat doet die paal daar op de stoep?”

“Dat is een lantaarnpaal”, begon mijn moeder, wetende dat het gesprek hiermee nog niet ten einde was.

“Wat is een lantaarnpaal?”

“Die geeft licht als het donker gaat worden”

“Waarom geeft die licht als het donker gaat worden?”

“Omdat de mensen op straat anders niets kunnen zien”

“Waarom kunnen mensen dan niets zien?”

“Omdat het donker is ’s avonds”

“Waarom is het donker ’s avonds?”

“…”

“Zo, we zijn bij de bakker. Lust je een lekker broodje?”

Al snel werd voor mij duidelijk dat alles om me heen een functie had, maar tegelijkertijd ook iets esthetisch met zich meedroeg. En dat juist dit in combinatie met elkaar, naast functionaliteit, ook kon zorgen voor verfraaiing, verwondering of verbeelding. Drie belangrijke functies die nogal eens worden onderschat of onderbelicht.

Op het moment van schrijven heb ik in mijn werk als docent inmiddels ruim 920 lesweken gedraaid, wat neerkomt op drieëntwintig schooljaren. Daarin heb ik duizenden pre- en postpubers geïntroduceerd in de wereld van kunst en ze mogen vertellen dat alles om ons heen van waarde is en ooit bedacht en ontworpen is door mensen die ooit dromen hadden en deze wilden verwezenlijken. Er zijn honderden ogen geopend door dingen te ondervinden en te doen, te maken en te verscheuren, opnieuw te beginnen en te ondergaan. Er kwamen tranen, er waren lachende gezichten, er waren mooie verhalen en twijfels. Er waren grote successen en kleine grote successen, die soms misschien nog mooier waren. Er waren ‘kan ik niet’-leerlingen en er waren ‘wil ik niet’-leerlingen, die uiteindelijk grotendeels transformeerden in ‘ik probeer het’-leerlingen.

Het onderwijs in de huidige maatschappij draait inmiddels niet alleen meer om het aanbieden van enkel cognitieve bagage. Steeds meer synthetiseert het leren naar het beleven van de wereld in het klein, waarbij jonge mensen hun zorgen, vragen en belevenissen delen en waarin ze mogen uitkijken naar een toekomst die niet later begint maar al op datzelfde moment. Als docent probeer je bij te sturen, te observeren en te ervaren. Wat dat betreft kan ik een aantal overeenkomsten met een museumbezoek niet ontkennen.

#onderwijs #kunst #verwondering #musea

[dagboekliesa3d]

09/10/2018

- Het lijkt dat ik nog steeds moeite heb om de echte aard of persoonlijkheid van iemand te zien, of zijn/haar intenties wat me extra asociaal maakt. Ik denk eindelijk te zien wat tekens zijn van emotioneel volwassen gedrag en word daardoor aangetrokken, tot er weer red flags opduiken die wijzen op narcisme. Bv afgelopen week was ik erg in de ban van ‘Oxygen Not Included’ en Sips op Twitch, zeker nu hij ONI speelt. Hij leek erg sympathiek en zelfde soort humor als ik, met heel veel grote fans. Op korte tijd (zonet) zag ik veel tekens van disrespect voor zijn vrouw (haar eten dat mislukt is tonen op Twitter, dominant iets vragen, hopen dat ze de stream niet bekijkt, zijn werk boven zijn gezin) wat me plots een dominant narcistisch beeld van hem geeft, dat hij eigenlijk echt is buiten de stream. 
Dat brengt me echt in verwarring over mensen hun echte aard en ik weet niet wat ervan nog te verwachten. 
(Eerst idealiseer ik en dan zie ik persoon plots in heel ander daglicht). Dit maakt dat ik alsmaar minder sociaal contact wil > ik denk dat mijn vertrouwen in de mensheid groeit maar 1 teken dat wijst op narcistisch gedrag verpest het weer. (Misschien ben ik daarvoor te veel op mijn hoede?)
 - Ik merk dat productief geweest zijn geen voorwaarde meer is om een goeie dag te hebben gehad, wat een grote vooruitgang is. Als mijn huishoudelijke taken gedaan zijn, en er geen productieve taken zijn die ik echt wil, ben ik al tevreden. Er is vooral geen druk meer om creatief te zijn, omdat er geen publiek voor is, heb ik het losgelaten. Het leek toch alsof noch ik noch mijn lezers er iets aan hadden. Nu is het puur een kwestie van mezelf bezig te houden (nu dmv Twitch en gamen)
 - Ik moet me blijvend focussen op wat ik echt wil en nodig heb, ipv wat ik zou moeten willen volgens de maatschappij (bv kinderen, een huis, een job, sociaal leven..) Ik heb niets van die dingen en heb het ook totaal niet nodig.
 Dankzij Reddit vind ik ook alsmaar meer community’s die mijn waarden en ideeën ondersteunen waardoor ik me zelfzekerder voel: het is niet fout om zo te denken omdat ik in de minderheid ben (bv anti-natalisme: geen kinderen willen om global warming en overpopulatie niet in de hand te werken (?)). Het helpt om te weten dat er mensen zijn die nog extremer zijn in mijn niet-geaccepteerde ideeën.
 - Misschien had ik mijn leven op mijn 27 wel heel anders ingebeeld, maar het is nu goed zoals het is, met de middelen en capaciteiten die ik heb (10 jaar geleden wist ik ook niet wat nu in 2018 de mogelijkheden waren)
. Voorlopig heb ik van niets spijt of kan ik niets bedenken hoe ik nu echt zou willen dat mijn leven zou veranderen (evt verhuizen en een kat, maar daar ben ik nog niet 100% klaar voor). Moet ik blij zijn met wat ik heb, of moet ik alsmaar naar beter streven? 
(Ik lijk steeds vaker blij te zijn met wat ik heb, het streven/de druk naar beter is net wat me ongelukkig maakte: who knew) > het streven naar gelukkiger zijn, maakte me ongelukkig.
 Ik hoef ook simpelweg niet meer dan ik nu heb.
 - Niemand zit te wachten op creatief werk, en als ik er zelf niets aan heb: waarom nog doen? Werk van anderen ziet er altijd makkelijker uit dan het werkelijk is: zij hebben een motivatie die ik gewoon niet (meer) heb.
 - Afgelopen nachten droom ik weer heel intens maar vergeet het makkelijk:
 - in een droom werden enkele kleren gestolen waar ik erg aan gehecht was
 - ik kon via Flor zijn vader even terug naar m’n klas in het 6e middelbaar waar nog enkele boeken en doodles/tekeningen van me lagen waarvan het een blij weerzien was omdat ik er trots op was. Dat nam ik dan mee naar huis. 
> allebei over spullen waaraan ik gehecht ben dat ik kwijt ben (en eventueel terug vind)? > boodschap erachter?
 = mijn ware persoonlijkheid en authenticiteit die naar boven komt?
 Dromen over een jas of herinnering hebben te maken met persoonlijkheid en karakter. In dit geval heb ik dit dus verloren of teruggevonden = transformatie.
 (2022: maanden later was ik in realiteit spullen kwijtgeraakt toen iemand per ongeluk mijn koffer had meegenomen op de trein, tijdens een citytrip)

[offtoljubljana]

89. Ik kan geen pannenkoeken maken

8/05/2020

Note to self: ga op tijd naar bed. Ik was van plan om op tijd te gaan slapen, echt. Ik had gedeeltes van de nieuwste aflevering van The Flash gekeken (ik heb die serie niet meer gekeken, want seizoen 4 en 5 waren belabberd, maar Andy Mientus kwam terug voor die aflevering). 

Toen slaapie slaapie,  maar om 0:30...

Oh boy, ik kan geen ASL covers maken zonder gloss. Eén ding leidt tot het ander en om 2 uur ‘s nachts was ik keihard aan het leren. Niet voor de universiteit.

Dani wilt dus ook iets van ASL leren en zo was het ineens mega laat.

Voordeel: ik ben beter in het lezen van gloss en classifiers. Nadeel: wat heb ik aan die kennis en nu ben ik moe.

Om 9:00 waren Kath en Sophia ook weer luidruchtig. Ik ben niet echt boos op ze, want ik ben degene die tot mega laat in bed blijft liggen dus ik kan niet verwachten dat ze zo lang stil blijven, maar ik had dit kunnen zien aankomen. Gelukkig was het niet 8:00 deze keer.

***

Het is 17:56 en wow, ik heb net de kamer van Barbara helemaal opgeruimd en het is veel spul. Ik was bijna bang dat het niet ging passen en ik heb ook echt moeten proppen. 

Nu ben ik met Lulu aan het bellen. Vanmiddag had ik het idee om bananenpannekoeken te bakken, want ik had nog bananen en eieren over. Ik vond een recept van 1 banaan en 2 eieren bij elkaar en toen ik eindelijk de gepratschte (????) banaan bij de geklopte eieren, vond ik dat de banaan zowat in de eieren dreef. Ik deed er nog een halve banaan bij en ook wat bloem, want waarom ook niet en...

Het smaakte naar een omelet met banaan en dat is niet lekker. Ik snap niet wat ik fout heb gedaan. Het recept zei echt 1 banaan (ik dus 1,5) en 2 eieren, maar de eieren overheersten. Ik heb geen idee of de toegevoegde suiker nu iets goed was of niet.

Toen had ik Sanne een bericht gestuurd voor haar recept en het was precies hetzelfde. Sanne vond ook dat mijn pannenkoeken inderdaad meer op omeletten leken.

Misschien moet ik het morgen toch met maar 1 ei proberen. Misschien moet ik het Sophia en Kath vragen, want hun bananenpannenkoeken waren wel te eten. Op tafel stond ook weer een cous cous salade van Kath en ik heb even geproefd en het is zo lekker. 

Veel beter dan mijn vieze omelet/pannenkoek mix. Ik heb de laatste ook niet opgegeten, want het was inmiddels koud en... ugh... nee.

***

23:06. Het gaat weer gefraseerd vandaag.

Dus eerst vieze eieren. Daarna dus Barbara’s kamer opgeruimd en ik mag haar kwast houden. Hoera. Het is goedkoop spul, maar jullie herinneren misschien nog dat ik shitty waterverf geweldig vind. 

Toen ging Lulu bellen. Het bovenste stuk was eigenlijk geschreven terwijl Lu aan het bellen was. We hebben ook veel Engels gesproken, aangezien Lulu haar spraak wilt verbeteren. Om eerlijk te zijn vind ik het echt niet zo slecht.

Tijdens het bellen probeerde ik eigenlijk aan mijn Professionalisering portfolio te werken, maar dit vak voelt gewoon te vaag. Ik had Paul nog gemaild met extra vragen, want het hele droombaan gedoe vind ik maar niets. Ook had ik vragen over het expeditiegedeelte. 

Het persoonlijk profiel voelt als zo’n inspirationele Facebook groep. De eerste vraag was: “Wat vind je een inspirerende quote waar je sterkte uit haalt?” of zoiets vergelijkbaars.

Kijk, er is een reden dat ik het moeilijk vond om een quote te vinden voor mijn Bernardinus jaarboek en ik zakte, dus ik moest er ook nog 2 doen. Uiteindelijk heb ik beide jaren glee quotes gebruikt. 

En nu heb ik eindelijk een quote (alweer glee, sue me), maar al die andere vragen gaan over kwaliteiten en visies en inspiraties....

This is me finding the answers.

Ik kon ook niet mijn andere antwoorden opslaan om later verder te gaan. Geweldig. Hier moet ik gewoon even voor gaan zitten. “Wat wil je bereiken in het leven?”

Om eerlijk te zijn? Niets. I’m just chilling.

Ze praten bij Professionalisering ook de hele tijd over de “flow”, aka als je alles om je heen vergeet, want je gaat zo op in je werk. En ze gaan er constant van uit dat je flow krijgt tijdens het maken van hun opdrachten, maar nope, de flow is low. Wanneer had ik voor de laatste keer flow? Om 2 uur ‘s nachts tijdens het lezen van gloss. Daarom werd het zo laat want oeps, ineens is het half 4.

Dus hoera, Professionalisering gaat zeer goed. Aan de andere kant heb ik het idee dat ik mijn profiel gewoon kan bullshitten en als ik het daarna slim kan laten klinken, ga ik het vak wel halen.

Aan de andere, andere kant wil ik het vak serieus nemen, maar aan de andere, andere, andere kant is dit vak alleen interessant in theorie en niet in praktijk. Ze hebben de intrinsieke motivatie overduidelijk verward met de extrinsieke. 

Daarna hing ik op de nieuwste B&T lezing te luisteren, dus ik hing op, maar net op dat moment begon Ngozi te streamen: Check, Please! mini-comic. Ohohohohohhhh.

En om eerlijk te zijn motiveerde mij dat ook weer om iets kunstzinnigs te doen. 

Herinner jullie mijn plannen om elke dag een Sim te schilderen? Mijn laatste tekening was op 9 maart. En zie je die katten hierboven? Mijn boekje heeft sinds 4 april open gelegen, want ik moest een paar witte spetters toevoegen. Ik heb er meer dan een maand over gedaan en na 2 minuten was ik klaar!

Het liet me wel weer denken aan het hele droombaan gedoe. Als ik kijk naar Ngozi Ukazu (auteur en illustrator van Check, Please!) en Alice Oseman (auteur en illustrator van Heartstopper), dan lijkt het me wel cool wat die twee doen. Eén keer liet ik bijvoorbeeld ook Alice’s Patreon aan mam zien (want ik ben een Patreon) en toen zei mam ook al zoiets van: “Is dit dan niet wat je wilt?”

En nee? Ik denk het niet? Want ik heb altijd gezegd dat ik deze artsy shit voor de lol wilt doen.

Maar aan de andere kant, damn Alice. Damn Ngozi. Y’all got it made. Ngozi uploade het eerste hoofdstuk van Check, Please! in 2013 als een impuls. Alice begon met Heartstopper in 2016 (minder impulsief, het is een lang verhaal) en nu hebben ze een hele goede carrière als illustrators op het internet.

En ja, dat vind ik oprecht cool, maar ik wil dat zelf niet? Maar aan de andere kant is dit het eerste waar ik aan dacht. Niet bij de vraag “Wat is je droombaan?” want... idk her. Maar meer: wat is cool?

Ik probeer ook het proces van Ngozi te volgen in de hoop om atonomie beter te begrijpen. Kijk naar my boy Jack Zimmermann:

Het profiel. De positie van zijn schouders. De afmetingen tussen alles. Bitty op de achtergrond. En het werd nog beter, want alle settings kwamen erbij en diepgang en hey, Bitty.

CARTOONS!!!!

Dus wat wil ik nu? Dat is wat me de hele avond bezig heeft gehouden. Wat is nu mijn droom? Ik teken constant. Maar dit zou ik niet willen als baan. 

Wat dan wel.

Woah, deze blogpost werd ineens mega diepgaand en existentieel. Ik heb gewoon een existentiële crisis over een stom vak. (Johnson: “woah dude!”)

Eh, fuck it, ik ga weer glossen.

***

23:43 en ik publiceerde de post en ik realiseerde me toen dat ik helemaal vergeten was dat ik mee heb gedaan aan een online pubquiz van Dito. Het was een beetje saai, maar dat is waarschijnlijk omdat ik alleen was. Anderen waren in groepen.

Ik kwam op de 15 plaats van de 16 plaatsen.

I’ll take it.

#89 #blog post #may

[brentoy4u4me04-blog]

CHRONICLE EN FOTO'S FMA EXCALIBUR CUP 2019 - IFBB PRO LEAGUE ARGENTINA

KRONIEK

Op 08/04/2019 vond de Excalibur Cup 2019 - georganiseerd door de FMA onder voorzitterschap van Fernando Loreiro, plaats in de faciliteiten van de Armeense Vereniging, meer bepaald in de Siranush Hall, onder de regels en ontwerpen van de NPC - IFBB Pro League Argentinie, ongetwijfeld het beste evenement van de Pro League-FMA tot nu toe in de kalender van 2019. Een evenement met 150 atleten, die in hun verschillende registraties meer dan 230 passen maakten, het publiek overstroomde de capaciteit van het Theater en in dat klimaat en context vond dit geweldige feest plaats (apparaten).

Afhankelijk van het aantal atleten en de mogelijkheid die de Pro League biedt om in meer dan een categorie te strijden, was het mogelijk om categorieen van meer dan 10 atleten te zien, niet alleen in bikini's en bermuda's, wat vrij gebruikelijk is in elk groot toernooi, maar ook de Novice en senior categorieen tot 70 kilo en tot 80 kilo IMPRESSIEVE CATEGORIEEN.

Wat de prijzen betreft, werden de Over All winnaars, het Classic Sword en prachtige castmedailles uitgereikt aan alle deelnemers van elke categorie.

Wat veel mensen na elk evenement aan mij vragen is de kwestie van de kosten, de inschrijving van atleten is 800 peso voor een enkele categorie, + 300 peso voor elke categorie die je toevoegt, de kosten van de atleet zijn 900 peso en de toegang 700 peso

En om het thema van het evenement af te sluiten en verder te gaan met de resultaten, wil ik de organisatoren van het evenement feliciteren met Fernando en Débora als boegbeelden, en uitgebreider voor het hele team dat de steigers maakt van een evenement van dit niveau, zoals de jury, de assistent-jurytafel, sportstewards, podiummanagers maakten alles mogelijk.

Deze beker gaat al exclusief naar degenen die #castroteam-prestaties zijn, gemarkeerd als het eerste evenement van het tweede semester 2019, waarom zullen we, zonder twijfel, velen, afhankelijk van het resultaat, de mogelijkheid markeren om terug te keren naar hun comfortzone of de borst en blijven verbeteren om een ??betere kwalificatie te bereiken, aangezien ik iedereen vertelde om deel te nemen aan de Pro League was een kwaliteitssprong, afhankelijk van het niveau van iedereen zal kunnen opvallen of we zullen moeten roeien, ongetwijfeld dat in andere ruimtes kunnen we het heel goed doen, dat is in de persoonlijke beslissing, die ik zoals altijd zal accepteren.

Afgezien van de diversiteit van de resultaten, wil ik de inspanningen van de marathondag benadrukken, zonder twijfel degenen die het meest betaalden voor de gerechten waren de zware senioren, maar degenen onder ons die eenden waren en vooral zwaar, we weten dat dit zo is ... en het is meer dat ik het hoofdgerecht graag was.

Na de gebeurtenis bij velen van ons merkte ik een beruchte ontevredenheid en ergernis op, de resultaten zijn het product van wat we doen, degenen die we samen doen, zonder twijfel dat er qua opzet verschillende verantwoordelijkheden zijn, de mijne van een technische gezichtspunt, wat ik aanneem, het zijn er veel meer die ik heb verteld over mijn fouten, die later werden gedeeld toen we allebei besloten om mee te doen aan toernooien in bijna onmogelijke tijden (ik neem aan dat mijn fout ik beloof om hier steviger in te zijn) ) en in categorieen waar het verder gaat dan de implementatie, puntontwikkeling essentieel is (welzijnscasus, lichaamsbouw, bodybuilding enz.) en er is de verantwoordelijkheid van de atleet bij het nemen van onjuiste beslissingen, van wat ze nemen, wat ze niet nemen, wat ze dragen wat ze niet laden, wat ze wel of niet rusten, de kleine onderdelen in deze sport vormen een geheel, en als niemand het mis heeft, is succes verzekerd.

Goed genoeg vers en laten we naar de steaks gaan…. Castro Teamresultaten:

1) Nicolás Calistro viel in twee categorieen, ongetwijfeld afkomstig uit een uitstekende eerste helft van het debuut met veel podium, wat deze keer niet gebeurde, ik zeg je Nico dat alles gaat winnen, je moet investeren, met nog 3 weken dieet we bereiken onze gebruikelijke limiet. 6e plaats Mens Physique - Novice 8e plaats Mens Physique - Senior

2) Alan Demarco, de Invictus die de invictus verloor maar nog steeds aan het winnen is, na een eerste helft van luxe, een break een volume en begon opnieuw met nog 5 kilo aan het werk en verbeterde zijn spierdetails, hij straalde opnieuw en was de parel van het team deze keer, Gefeliciteerd 2e plaats Mens Physique Junior 1st Place mens physique Senior

3) Vanesa Luna, eerste ervaring in Woman Physique, ze is jaar na jaar doorgegroeid van categorieen van Wellness naar Toned en van Toned naar Physique non-stop, zeer goede presentatie, onverslaanbaar in de tijd die we onszelf hebben gesteld, ik was ervan overtuigd dat je was aangekomen, en je kwam aan, Wat betreft de beslissing van gisteren, ik ben het ongetwijfeld met hen oneens, ik accepteer het niet verder dan dat Itiel een uitstekende atleet, voormalig lid en vriend van het huis is, werd opgemerkt, zoals ik verklaar, ze ging door haar heen geweldige doelstelling, voor jou als het een doelstelling was en zonder twijfel de Argentijn onze tweede doelstelling. Oog! Ik zag je beter ondanks het feit dat je geen 10 was, anders overwogen de juryleden, daarom om door te gaan met het verbeteren van de 2e plaats Woman Physique

4) Marcos Colinet, het eerste evenement van dit jaar, je komt uit een 2018 van je beste versie, nu aan het werk om het te herhalen, dit is een geval van de problemen waar ik het over had, je komt uit een vervelende en pijnlijke blessure, je bent vertrokken of je vertrekt Daarom is de dubbele waarde van deze presentatie, de snelle observatie, je hebt in twee weken een wonder gedaan, ik heb het podium niet bereikt, je ging toch omhoog met Martin Coulture en Fabián Miralles niets meer en niets minder, maar we missen nu de mogelijkheid om beladen te trainen en die limiet van spierhardheid en -definitie te bereiken, wat ons de Argentijnse 4e plaats Heavy Master 2018 opleverde

5) Soraya Jairo, nog een die debuteert in 2019, zonder twijfel met een eerste semester van pure bekendheid, we begonnen op een zeer goede manier in de Wellness-master, vechtend centimeter voor centimeter, een categorie die alleen in de achterhouding is gedefinieerd, met betrekking tot De 6e positie van de senior is opvallend vanwege het feit dat degene die de categorie wint dezelfde is die je met een kleine marge in de master wint, laten we het erover eens zijn dat het erg talrijk was en laten we werken aan degenen die we vanaf hier missen aan de Argentijns, en vanaf nu zorgen we voor de details, dat is de weg. 2e plaats - Wellness Master 6e plaats - Wellness Senior

6) Fabián Miralles, een van de sterren van het team die vorig jaar zijn hoogtepunt bereikte aan het einde van de kalender, vandaag zijn we in het tweede evenement dat die prestatie verslaat, zonder twijfel dat blij en trots, gisteren je alles gaf, je poseerde als je moet poseren, kleur, uitstekende slipglans, we weten wat we tussen ons misten en we weten hoe we het moeten oplossen, met betrekking tot de uitspraak, je was ongetwijfeld steviger, en laten we het erover eens zijn dat Martin's maat de moeite waard is om jaloers op te zijn, aangezien ik zeg ook de criteria van de juryleden Ze zagen het, en het is geaccepteerd en zonder twijfel dat we andere wedstrijdopties hebben, maar als trainer verzeker ik je dat de weg hier is, je moet werken, maar we hebben 100 doorlopen moeilijkere situaties en we zijn vooruit gekomen. 2e plaats - Meester ruim 90 kilo 2e plaats - Senior ruim 90 kilo

7) Alejandra Rossi, je bent eindelijk terug !! Na vele jaren van afwezigheid, ben je weer op het podium, we kwamen samen in berengenal, die meedeed in Wellness, om in de kiem te vallen wat ons altijd zoveel kostte, wat de benen waren, nu neem ik mijn verantwoordelijkheid op me debuut in de categorie, we hadden ongetwijfeld nog een jaar moeten wachten en doorgaan in het laagseizoen, wat ook behoorlijk ondraaglijk is, maar goede beslissingen zijn nu beslissingen om te schudden en opnieuw te geven, bij deze gelegenheid waren er een groot aantal en kwaliteit van atleten Ik ken je moment, ik weet wat je voelt is meer Ik heb het vaak beleefd, maar om aan het werk te gaan om te verbeteren, zijn er omstandigheden, er is kracht die van jou afhangt, buiten het resultaat wat we hebben gedaan, beschouw ik het een succes. 7e plaats Wellnes Senior tall

8) Facundo Herrera, eerste evenement van het jaar, verbeteringen in vergelijking met vorig jaar, vreselijke categorie, je kamer geeft aan welke dingen we moeten verbeteren voor de Argentijn, zonder twijfel de techniek in de poses en de houding en concentratie bij de uitvoering verbeteren , dan van wat Fysiek allemaal haalbaar is voor verbetering, met de tijd die we nog hebben, zullen we ongetwijfeld in onze beste versie aankomen en later als we met volume werken. 4e plaats Classic Bodybuilding tot 90 kilo

9) Apicella Noelia, voor deze atleet heb ik een speciale genegenheid hahaha ik hou van je liefde !! En ik feliciteer je, we hebben een geweldig toernooi gemaakt, ongetwijfeld dat het debuut in 2018 overtrof, in alle aspecten, vooral in het fysieke volgen in de poses (100 × 100), in de kleur, in de kleedkamer, het was een geweldig toernooi, nu zoals gepland, wacht de Argentijn ons op, 3 weken om details van het onderlichaam te polijsten, verder te werken met de poses, erg blij als coach en partner voor dit debuut, begrijp je na verloop van tijd het belang van de details die een geweldige atleet maken, afgezien van de set-up en voorbereiding zit je in alle details van make-up, bijou kleur, zeer goede presentatie. Ik hou van je !! 2e plaats Woman Figure master 2e plaats Woman Figure senior

10) Angela Herrera, debuteert in haar derde categorie in haar korte carriere, ik herinner de lezers eraan dat ze debuteert in 2018, in de categorie Bikini, met een uitstekende prestatie en zeer dicht bij overal ll, na al meer dan een half jaar waarin ik me bezighield afgezwakt het behalen van het Argentijnse kampioenschap van afca, en gisteren debuteerden we in Wellness, voorbij de tegenslagen van de voorbereiding kwamen we aan, wat het doel was, vanaf nu hebben we tijd voor persoonlijke wraak om de top in Argentinie te bereiken, de benen zijn, het acteren en de houding zijn, het is alleen om ons te wapenen met geduld en te werken met het dieet en er zeker van te zijn dat de resultaten zullen komen

11) Gabriel Saucedos: wat is er met ons gebeurd? Ongetwijfeld moeten we gaan zitten om te chatten en items x items te bekijken om de oplossing te vinden, van onderaf was er een zekere terughoudendheid dat we de oorsprong moeten zien, van de natuurkundigen die het aantal uren ervoor hadden verlaagd, de omstandigheden waren intact, spier voor spier, problemen om rekening te houden met de kleur, helderheid en zoals we zeiden houding, we weten allebei van de blessure, die op vrijdag verergerde, maar de poses waren erg goed voor je, dus van maandag tot werk, voordeel ¿? We kunnen doorgaan met laden, vanwege de conditie en meer voordelen die we in de loop van de tijd hebben gelaten, ligt de beslissing in jouw handen, want ik zeg dat het resultaat, wat belangrijk is, de verbetering is, laten we gaan voor meer !! 3e plaats Senior categorie + 90 kilo

12) Daniel Martinez, je nam zaterdag deel aan de FAM, je behaalde een tweede plaats tot minder dan 80 kilo, we klommen meer beladen in de 80 tot 90 kilo en we bevonden ons in een supercategorie, zonder twijfel dat voorbij de vermoeidheid van twee wedstrijden Op een rij eiste het zijn tol van je lichaam, en de som in de week van de eindeloze werkdagen voegt ons niet toe, maar dit is jouw categorie, ik bereken dat je beste versie je aan het praten zal krijgen in Argentinie wacht ik maandag op je om de te volgen weg te volgen. Gefeliciteerd op zaterdag, je hebt gestreden met een geweldige pose voor een atleet, maar zoals duidelijk is in jou en in deze categorieen is het niveauverschil tussen de twee merkbaar en zoals ik tegen Fabi en jou zei, denk ik dat dit de manier is om beter te worden dingen, ongetwijfeld moeilijker, maar wanneer hadden we het gemakkelijk?

Bedankt voor het lezen, ik zeg je dat onze volgende grote afspraak 24/8 is in het Argentijnse IFBB-Pro League Argentinie-kampioenschap, na deze saranda zullen we zien hoeveel er nog over zijn! Geweldig gedaan jongens en laat het niet in de steek !!

[rimauxjolene-blog]

Podium: Grand Ballet Gala

Zondag 26 mei ben ik samen met Lina naar het Grand Ballet Gala in Bozart gegaan. Hier konden we traditionele vormen van duet en ensemble zoals pas de deux, pas d’action, grand pas ... bezichtigen. De balletvoorstelling is gebaseerd op het 19-de eeuwse ballet van Sergei Diaghilev’s Ballets Russes, een balletgezelschap dat afkomstig was van Rusland. Het gezelschap trok rond van land tot land in steeds wisselende samenstellingen met de stichter Djagilev als constante factor. Het gezelschap stond bekend om haar vernieuwingsdrang, zo had ze verschillende (bekende) choreografen zoals Fokine, Massine, Nijinski... maar ook componisten, dansers en ontwerpers. Ook Arts Center Saint Michel(gezelschap),  werkt samen met verschillende professionele dansers, choreografen, muzikanten en designers. Kunstdirecteur Mikhail Venshchikov, CEO van Arts Center Saint Michel, maar ook choreograaf maakte deze prachtige avond mogelijk.

Part I

Rond 18:00 begon de voorstelling. Hoewel ik vroeger zelf nog ballet heb gedanst wist ik eigenlijk niet wat te verwachten. Ik had in het begin dan ook gemengde gevoelens. Het eerste stuk dat we te zien kregen was Swan Lake (Adagio from Act II). Ik was eerlijk gezegd niet zo overtuigd van deze dans, ik vond dat de bewegingen soms een beetje te hakkelend verliepen, niet vlot genoeg. Dit was misschien de bedoeling of misschien lag het alleen aan mij, ik ben nu eenmaal geen expert. Ook vond ik dat de danser, Mikhail Venshchikov(de CEO), niet genoeg ‘aandacht’ kreeg wat jammer was aangezien hij een goede danser was. 

Het tweede stuk dat we te zien kregen was Le Corsaire (Pas d’eslave). Mijn eerste indruk was: ‘Wow die kledij’. Wanneer we aan ballet denken, denken de meeste mensen denk ik wel aan witte tutuutjes of iets ‘elegant’. De kledij in dit stuk was helemaal anders wat ik juist zo leuk vond. Ook het thema, zeerover, vond ik leuk want dat is ook niet zoiets wat ik verwachtte van ballet. Persoonlijk vond ik deze choreografie veel leuker dan die van Swan Lake. Ook vond ik de solo’s hier leuker (de dansers, man en vrouw, hadden bij elke dansstuk namelijk een paar solo’s). Aidos Zakan’s(de man) solo vond ik hier geweldig. Zijn solo’s bestonden vooral uit grandioze sprongen. De danseres, Yulia Tikka, vond ik in dit stuk wat matig maar het was nog altijd prachtig.

Esmeralda (Pas de six from Act II), het derde stuk was dan weer totaal anders dan Le Corsaire. Ik vond de belichting heel goed, het gaf namelijk de stemming weer van de dans en veranderde ook mee wanneer de stemming veranderde. In deze dans werd er gebruik gemaakt van tamboerijnen wat ik wel een leuke toevoeging vond maar ik snapte niet echt wat dit te maken had met het personage Esmeralda uit De klokkenluider van de Notre Dame (kan natuurlijk dat ik helemaal fout ben en dat ik de link gewoon vergeten ben ). Nadat de danser en danseres even verdwenen van het podium, verschenen er vier danseressen. Deze danseressen hadden ook tamboerijnen en dansten synchroon wat in mijn opinie niet helemaal lukte. Het feit dat ze niet altijd helemaal synchroon dansten triggerde mij wel een beetje. Gelukkig verscheen het duo weer om alles weer goed te maken.

Het vierde dansstuk was een solo, uitgevoerd door Irina Kosheleva ( ook danseres van Swan Lake), genaamd The Little Humpbacked Horse (Russian Dance). Deze dans was één van mijn favoriete die ik die avond gezien had. Het was speels en ook minder ‘verfijnd’. Spijtig genoeg duurde deze niet lang en heb ik hier dus ook niet een foto van kunnen nemen.

Het laatste stuk van Part I was The Sleeping Beauty (Pas de deux from Act III). Ik was wel een beetje verward toen er in het begin een duo verscheen en later in dat stuk een ander duo verscheen. Hierdoor was het voor mij niet echt duidelijk welk duo prinses Aurora en prins Phillip moest voorstellen. Ook de kleding van deze duo’s was totaal anders. Ik vond het eerste duo denk ik wel leuker omdat ze veel sierlijker overkwamen. 

(eerste duo)

(tweede duo)

Hierna volgde een pauze.

Part II

Het eerste stuk van Part II dat we te zien kregen was Carmen Suite (Duet of Carmen and Torero). Hiervan herinner ik mij niet zoveel meer. Het was niet een van mijn favoriete stukken maar was zeker niet slecht.

Wat ik mij nog wel kan herinneren was The Nutcracker (Pas de deux from Act III). Ik vond de muziek prachtig, ik werd er nostalgisch van. Ook de dansers waren kortom fantastisch. De danseres, Yulia Tikka (zie ook Le Corsaire), had een prachtige solo uitgevoerd. In een van haar solo’s danste ze op ‘Dance of the Sugar-Plum Fairy’, een van Tchaikovsky’s meest bekende muziekstukken. Haar bewegingen waren elegant, sierlijk maar ergens ook een beetje speels. Het had iets magisch.

Onegin pas de deux vond ik vooral mooi door de samenwerking van de dansers. Dit duo had ook in Swan Lake samen gedanst. Ik vond dat hun bewegingen toen een beetje hakkelend gingen maar in dit stuk hadden ze hunzelf duidelijk herpakt. Ze bewogen als één en de dans zat vol emoties zoals verlangen, dit hadden ze ook zeer mooi kunnen uitbeelden via hun bewegingen. Dit was één van de weinige dansstukken waarbij ik duidelijk een verhaal in zag. Er was namelijk veel verlangen maar ook twijfel. Beide personages wouden elkaar maar tegelijkertijd trokken ze zich steeds weg wanneer de ander hen probeerde te naderen. Het eindigde met de jongeman gekeerd met zijn rug naar haar toegekeerd terwijl zij zich op de grond bevond.  Ook vond ik de muziek, van Jean Sibelius, zeer mooi. 

Als voorlaatste dansstuk kwam er weer een solo, van Anastasia Goriacheva, genaamd Swan. Ook hier herinner ik me niet zo veel meer van. Ik weet alleen nog dat ze heel sierlijk had gedanst wat natuurlijk moest bij dit stuk.

Het laatste stuk Don Quixote (Grand Pas from Act III) vond ik eigenlijk even goed als The Nutcracker. Deze dans duurde denk ik het langste maar was ook het heftigste. Ook hier vond ik de solo’s van Aidos Zakan (zie Le Corsaire) fantastisch. Hij deed weer van die sprongen maar hij deed ook pirouettes en stond ook op zijn tippen, wat heel moeilijk is voor een mannelijke danser. Ook de danseres, Oksana Bondareva,  haar solo’s vond ik heel goed, ook zij deed een heleboel pirouettes wat natuurlijk even prachtig was. Ik vond dit een hele goede afsluiter. 

Random kinderen die kwamen tijdens dat stuk.

Ik heb van de voorstelling genoten, mijn handen deden achteraf wel een beetje pijn van al dat klappen.

Eindconclusie:

Het was de 31,50€ zeker en vast waard.  Ook heb ik enorme respect voor de dansers en danseressen gekregen. Ze moeten niet alleen elke dag zwaar oefenen, ze worden ook serieus underpaid.

[patrictivity]

Het Zilveren Succes

Productiviteit. Ah, de struggle. De strijd. Jarenlang is het een wedstrijd geweest tussen leven in het moment en leven met een plan. Het is soms heel heftig geworden; je zou kunnen zeggen dat het het Drama van mijn Twintigerjaren was. Maar eigenlijk begon het al veel eerder. 

Op de basisschool had ik het gemakkelijk. In groep 6, 7 en 8 liep ik vaak rond met mijn ogen dicht en mijn vingers in mijn neus, want als je een beetje slim bent kun je als leerling heel effectief het Montessori-onderwijs naar je hand zetten. Toen ik naar de middelbare school ging, nam ik mezelf voor om alléén maar tienen te halen, en mijn broer lachte me bij voorbaat al uit. Vastberaden was ik. Falen deed ik. De weerstand die ik voelde, elke keer dat ik moest leren voor een toets: daar zou menig puberteit stil van worden. Jarenlang heb ik me afgevraagd: waarom heb ik toch die weerstand? Waarom is het toch zo moeilijk?

Was er aan de ene kant die weerstand, aan de andere kant huisde daar juist een sterk verlangen in mijzelf. Dat verlangen naar succes, naar autonomie, naar productiviteit, naar nuttig zijn, dat verlangen was net zozeer een authentiek deel van mijn karakter als de weerstand die ik altijd kende. Ik had altijd grootse plannen. Tot mijn recht komen, dat wilde ik liever dan wat dan ook. Mijn lot naar mijn hand zetten. Alles eruit halen dat erin zit. Juf Joyce zei al op de basisschool: het zit er wel in, maar het komt er niet uit. Maar ik wou zo graag dat het eruit zou komen!!!

Toen ik achttien was, herinner ik mij, begon ik al met het ondernemen van actie en het nemen van maatregelen om te voorkomen dat de weerstand mijn leven zou veroveren. Ik had een ruitjesschrift, A4, en schreef een paar categorieën op die ik graag serieus wilde nemen in mijn leven. Studie, slaappatroon, ‘sociaal’, sport – ja, ik weet nog heel goed dat ik me realiseerde dat er best veel met een S begon – maar ook bijvoorbeeld voeding, organisatie en misschien zelfs wel muziek.

Daarop volgde een periode die nu de geschiedenisboeken in is gegaan als het Gouden Succes: een periode van zo ongeveer een maand waarin alles best wel goed ging. Vele pogingen volgden om weer zo goed bezig te zijn als toen – één keer in 2014 lukte het. Toen ging ik ook drie, vier keer per week hardlopen. Maar alles viel weer in duigen, toen ik vanwege shin splints een paar weken moest uitrusten.

Wordt mijn leven echt die grap? Kijk ik straks op mijn tachtigste terug op acht decennia van gêne? Moet ik straks gaan liegen op reünies over wat ik allemaal met mijn leven heb gedaan? Gaat de weerstand het winnen van de inspiratie? Dat is net zoiets als: gaat het rechtspopulisme het in de wereld winnen van de linkse liefde en komt er een atoomoorlog die de hele planeet verwoest? Dat zou betekenen, dat het Experiment genaamd Het Leven, kennelijk mislukt is. En dat KAN toch niet?!?!?!?!

Wat ik óók heb geleerd, heel positief, is wel dit: hoe vaak de weerstand ook de overhand heeft gekregen, kennelijk is het verlangen naar een inspiratievol fantastisch succesleven simpelweg níét te stillen. Níét de mond te snoeren. Hoe vaak het ook fout gaat. Ik ben inmiddels 27, en zelfs nu ik zo stokoud ben bruist het innerlijke verlangen tot zelfverwerkelijking nog. Dat geeft hoop. Misschien is het een oneindige kracht. Misschien moet ik er dan toch maar voor gaan. Misschien was die struggle wel een soort training. Een gevecht met mezelf.

En daarom, jongens en meisjes, heb ik nu besloten dat het tijd is. Tijd om een Nieuw Gouden Succes te bewerkstelligen, maar dan dit keer écht. Niet een maand. Maar een jaar. Tien jaar, eigenlijk. Anthony Robbins zegt begin jaren negentig: “Mensen overschatten vaak wat ze in één jaar kunnen doen en onderschatten vaak wat ze in tien jaar kunnen doen.” Goh. Hmmm.

Er moet dan wel een plan zijn, natuurlijk. Wat houdt dat dan precies in, een Gouden Succes? Of laten we het het Zilveren Succes noemen, ik ben wel zo bescheiden. Er moet een soort plan op tafel komen. 

Ik denk dat het begint met goed voor jezelf zorgen. Met liefde en aandacht een gezonde levensstijl bewerkstelligen is niet zomaar leuk; het is denk ik toch wel het fundament van alles wat potentie heeft. Als dat namelijk in orde is, dan raak je bijvoorbeeld minder geïrriteerd, wat niet alleen zorgt voor minder ruzies (en god, dat is een hele blessing op zich), maar ook leidt tot meer uithoudingsvermogen en meer vertrouwen in jezelf en in de mogelijkheden én redenen voor alles wat je je voor hebt genomen te doen.

In de komende blogposts ga ik steeds focussen op één van de categorieën die te maken hebben met het bewerkstelligen van een gezonde levensstijl. Slapen, voeding, organisatie, beweging: pas als dat in orde is, kan er verder worden gekeken naar dingen zoals persoonlijke ontwikkeling. Voor nu wil ik alleen nog maar even zeggen dat ik morgen ga opstaan bij zonsopgang, oftewel om 6:37 uur. Jullie zullen hier om 7 uur een selfie tegenkomen waarop te zien is dat ik ben opgestaan.

Alles liever dan toekijken hoe deze crisis zich uitbreidt tot meer dan alleen het Drama van mijn Twintigerjaren.

[www-destemvandevaders]

J’S JOURNEY

   J.werd geboren op 25 weken en twee dagen. Er waren voorheen geen signalen dat er iets mis ging met de zwangerschap. We zijn bei-den al wat ouder, dus we waren ons wel be-wust van potentiële risico’s. Toen de weeën begonnen werden we via Spoed rechtstreeks naar de afdeling intensieve voor vroeggeboor-te gestuurd. Daar zit je dan, met grote schrik.

 Ik heb het geluk gehad dat mijn werkgever heel ondersteunend was. Ik werd direct op non-actief gezet, zodat ik me geen zorgen over mijn salaris hoefde te maken. Die luxe hebben veel andere vaders van te vroeg geboren baby’s niet. Ik kon altijd in het ziekenhuis aanwezig zijn en voel me dus zeker bevoordeeld.

“We moeten overgaan tot de acties die we be-sproken hebben”, werd ons verteld. Vanaf dan ging alles snel. Ons kind moest via een spoed-keizersnee ter wereld gebracht worden. Ge-lukkig mocht ik erbij zijn om mijn vrouw te ondersteunen. Men had ons verteld dat als het kind begint te schreeuwen, er een wil is om te leven. Onze baby gaf gelukkig die schreeuw van leven. Dat was zo bevrijdend voor ons. Van zodra geoordeeld werd dat zijn situatie stabiel was, werd hij naar de intensive care ge-bracht, waar alle vroeggeboren baby’s lagen. Daar kregen we de tijd om hem in alle rust te bewonderen en hem aan te raken.

 Daarna begon er echter een periode van grote onzekerheid. Een baby die op 25 weken gebo-ren wordt heeft immers maar een kans van 50 procent om te overleven. Elke dag was weer een nieuwe dag waarop van alles kon gebeu-ren. De longen van een prematuurtje zijn nog niet volgroeid en er zijn dus heel speciale zorgen nodig. Ons mannetje was super klein, maar gelukkig wel relatief groot voor een baby die zo vroeg geboren werd. Van de zes prema-tuurtjes die samen met onze zoon op de in-tensieve lagen, hebben er helaas maar drie het overleefd.

 Op een bepaald moment werden wij door het ziekenhuis opgebeld. We moesten onmiddel-lijk komen, want de toestand van ons zoontje was plots kritiek geworden en de mogelijkheid bestond dat hij binnen een paar uur zou over-lijden. Zijn lichaampje was volledig aan het opzwellen en was zichzelf langzaam aan het vergiftigen. Hij zag geel en was helemaal op-geblazen. We herkenden hem nog nauwelijks. De dokters vertelden ons op dat moment dat de kans dat hij het ging halen erg klein was. Het was belangrijk dat hij binnen een kwartier zou urineren, zo niet zou hij het niet halen. Gelukkig gebeurde dat na tien minuten. We waren intens gelukkig om zijn urine te zien.

Als het moment is aangebroken dat je met je baby naar huis gaat, voelt het een beetje als-of je aan je lot wordt overgelaten. Ons zoontje werd horend geboren, maar heeft in de twee-de week na thuiskomst een infectie opgelopen, waardoor hij zijn gehoor verloor.

 Onze ervaring met het VAPH was niet altijd even positief. Het voelt voor ouders heel on-menselijk aan om te moeten bewijzen dat je kind gehandicapt is. De eerste keer snappen we dat nog wel, maar je moet dat blijven be-wijzen.We kregen psychologische ondersteu-ning aangeboden, dit was niet ons ding. Wij noemen dat, een geit in wollen sokken en stonden hier dus niet op te wachten. Maar ei-genlijk heb je dat wel nodig en is dit belang-rijk. Verder werd dit ook te weinig aangebo-den en op het verkeerde moment. Er was een medisch team waar we altijd naartoe konden voor uitleg, maar daar konden we niet terecht voor psychologische ondersteuning.

 Wanneer je kind geopereerd wordt, moet je als ouder meegaan tot waar het kind in slaap wordt gedaan, om het een gerust gevoel te geven. Dit voelde voor mij aan als een soort bandwerk. We werden er niet op voorbereid wat de mogelijke situaties konden zijn. Ach-teraf is mijn vrouw moeten meegaan, want mijn hart kon dat niet aan. Ik vind dat ze ons daar beter hadden kunnen voorbereiden. De dokters vertellen wel uitgebreid wat ze gaan doen, maar ze bereiden je niet voor op wat de emotionele en psychologische consequenties zijn. Er wordt niet gezegd hoe lang het wach-ten zou duren. Je ziet andere ouders en andere kinderen. Jij blijft achter en weet niet wat dat wil zeggen.

 Dit was in grote lijnen het verhaal van J.

Dan hebben we nog een kind verloren, het kind dat kwam tussen J. en S. Dat was niet ge-makkelijk. We hebben er bewust voor geko-zen om de zwangerschap stop te zetten. We kregen namelijk te horen dat Z. het syndroom

van down zou hebben. We hadden op voor-hand afgesproken dat als het kind gehandicapt zou zijn, we er niet voor zouden gaan. Dit was niettemin een moeilijke beslissing voor ons, omdat we J. al hadden. We wilden heel graag een tweede kindje, ook ter ondersteuning voor J. Toch hebben we besloten om hard te zijn en de zwangerschap stop te zetten.

 De eerste NIPT die uitgevoerd werd, was niet uitsluitend, dus verwezen ze ons door voor een tweede. Deze NIPT gaf 99% zekerheid op een afwijking. Om 100% zeker te zijn moes-ten we overgaan tot een vruchtwaterpunctie. Dat nam allemaal veel tijd in beslag, eens we 100% zeker wisten dat de baby het syndroom van down had, was het niet meer mogelijk om de zwangerschap stop te zetten. Mijn vrouw moest dus effectief bevallen van een dood kindje. Dit was in de 20e week van de zwan-gerschap, dus maar vijf weken verschil met de 25e week waarin J. was geboren. Normaal is dat een proces van ziekenhuis in/ziekenhuis uit, maar bij ons heeft dat helaas een week ge-duurd. Het lukte niet om de bevalling in gang te krijgen. Ondertussen heb je wel de beslis-sing genomen dat je het kindje niet gaat hou-den. Daar vond ik de communicatie niet altijd even goed. Ik was er ook niet altijd bij, voor zover ik me herinner, want ik probeer soms dingen weg te duwen.

 De beslissingen die genomen werden, wa-ren meestal beslissingen op basis van wat de mama wou. Moeders en vaders willen niet al-tijd hetzelfde en dat was bij ons niet anders. Mijn vrouw wou ons kindje nog vast houden om afscheid te kunnen nemen. Ik wou dat niet en heb dan ook beslist om daar niet bij te zijn. Als vader beleef je die dingen anders, maar ik vond de keuze van mijn vrouw wel logisch. Voor een mama is dit nog moeilijker, want zij heeft de baby gedragen en heeft er daardoor een andere band mee.

Tijdens de zwangerschap van S. werd mijn vrouw kort opgevolgd door de gynaecoloog. Ze was zwanger van een tweeling, maar al snel bleken er complicaties te zijn. We wisten toen nog niet bij welke baby er iets fout was. De NIPT die vervolgens uitgevoerd werd, wees effectief op afwijkingen. Bij de tweede NIPT waren nog meer afwijkingen zichtbaar. Daar-om hebben we een vruchtwaterpunctie laten doen, waaruit bleek dat alle afwijkingen bij het toen al gestorven tweelingbroertje van S. aan-wezig waren.

 Dit alles heeft een grote impact gehad op mijn vrouw. Ze heeft niet kunnen genieten van de zwangerschap en van de bevalling. De beval-ling van S. zou een natuurlijke bevalling zijn, maar men is ten slotte toch tot een spoedkei-zersnee moeten overgaan. Eerst waren we sa-men aanwezig in de bevallingsruimte, maar plots werd het grote chaos. Ik werd meegeno-men tot aan het operatiekwartier, maar daar mocht ik niet verder en werd ik aan mijn lot overgelaten.

 Mijn vrouw en ik hebben veel steun gehad aan elkaar. Er zijn koppels die sneuvelen na zulke moeilijkheden, maar wij zijn er enkel sterker uit gekomen. We hebben vaak gedacht: van de drie kinderen die het overleefd hebben is J. er nog goed vanaf gekomen. Je mag je kin-deren niet vergelijken, maar toch gebeurt dat. We zochten steun bij lotgenoten, omdat die je begrijpen. Achteraf heb ik mijn vrouw aange-raden om naar een psycholoog te gaan. Voor mezelf heb toen geen psychologische steun gezocht.

Deze collage bestaat uit vier delen. Het bovenste deel staat voor het moment vlak voor de geboorte: de angst, maar ook de vreugde in het ziekenhuis.

  De driehoek staat voor het zieken-huis en de hartjes voor de vreugde. Het middenstuk beeldt de geboorte zelf af, met een mond die verwijst naar de schreeuw van het leven en de hartslag.

 Vervolgens is er een stuk chaos te zien, die verwijst naar de vele ups and downs, al waren we altijd goed omringd. De kronkel staat voor de verlossende urine. Onderaan staat het leven afgebeeld met het vang-net van verschillende warme groe-pen.

[1millionpieces]

Het mag me niet raken.

Het mag me niet meer raken dat je zo vlot van de ene naar de andere gaat. Dat je zo makkelijk praat over 'liefde' en 'voor altijd'.

Dat je tegen hen dezelfde dingen zegt als ooit tegen mij, maar dat het misschien deze keer wel gemeend is.

Dat zij aan je zijde mag staan terwijl je groeit, volwassen wordt, de man wordt die ik altijd in je zag.

Dat zij mij reduceert tot een nare herinnering, een fout uit je verleden. Me doet vergeten. Want zij is alles wat ik niet ben, mooi van binnen en vanbuiten.

Het zou me niet mogen raken, maar dat doet het nog wel. Nog steeds.

[robertderksen]

Ware verveging aan de bar

Kijken vanuit eenheid in plaats van afgescheidenheid

Ik sta aan de bar van het sportcentrum. Zojuist ging ik in de groepsles ‘Bodypump’ nog volle bak met squats (een interessantere naam voor kniebuigingen), opdrukken en lunches (een interessantere naam voor een klote oefening die pijn doet). Na intussen drie maanden merk ik dat ik met sprongen vooruit ga qua wat ik aankan qua tempo, uitvoering en gewicht. En ik ben steeds beter in innerlijk heel hard au roepen dat mijn spieren verzuren op plekken waar ik geen idee had dat er een spier zat. Deze les kostte veel energie en ik heb snel behoefte aan voedsel en een grote proteïneshake. De banaan in mijn tas is helaas nog niet rijp, dus ik loop rechtstreeks naar de bar, wat in eerste instantie nog vrij lang duurde, omdat ik op de loopband liep.

Ik word overgeslagen Bijna lichttrillend van de inspanning sta ik achter de barkrukken te wachten tot ik aan de beurt ben. Twee vrouwen voor mij bestellen koffie. Dan ben ik aan de beurt. Maar de vrouw achter de bar kijkt eerst naar een man schuin naast mij. Hij bestelt zijn drankjes. Dan gaat er nog een vrouw voor, die een beetje naar voren leunend over het koffiezetapparaat haar bestelling doorgeeft, een macchiato nog iets. Innerlijk roep ik weer van alles, maar dit keer geen au.

Bezinning aan de bar Het is een mooi moment om mijn ‘ik kom op voor mezelf – spieren’ te trainen en wellicht de spieren van mijn middelvinger. Uiteraard is dat laatste in deze context overdreven, maar het is een richting waarin ik nog kan groeien. Op dit moment zeg ik namelijk niets. Ik blijf rustig. Het grootste deel van die rust klopt overigens helemaal met het moment en hoe ik me voel ten opzichte van de situatie. Ik zie namelijk de barvrouw die er niets aan kan doen en doet wat ze doet. De andere mensen kunnen het oprecht niet in de gaten hebben dat ik eerst ben. Achteraf bedenk ik me dat ik het ook nog verkeerd gezien kan hebben en zij misschien nog echt eerst waren ook. Hoe dan ook, kan zoiets gebeuren en neem ik het niemand kwalijk. Ik analyseer de situatie en volgens mij zit daar ook voor een klein deel het wegdrukken in van wat ik er werkelijk van vind. Althans wat ik er nog meer van vind. Ik ben namelijk aan de beurt en heb ontzettend behoefte om heel snel een shake te nemen. Ik ben gewoon aan de beurt. En ik vind het klote.

Ik voel niet alleen innerlijke rust Een klein deel van de rust klopt volgens mij dus niet. Mijn analyse gaat over een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Ik zie wel dat ik aan de beurt ben, maar die anderen blijkbaar niet, terwijl we met z’n allen als klanten verantwoordelijk zijn. Niet alleen ik. Die mevrouw met haar macciati nog iets neemt haar verantwoordelijkheid niet. Ik neem dat op een lichte manier waar zonder grote lading naar mevrouw maccoita nog iets. De barvrouw doet oprecht haar best en het is uiteraard ook niet alleen haar verantwoordelijkheid hier op te letten. Als ze had gevraagd: ‘Wie is er dan?’ dan had ik wel gedurfd iets te zeggen. Het is voor mij helder als deze situatie me nog iets wil brengen qua bewustwording dat ik mezelf een aantal vragen mag stellen: ‘Waar in mijn leven neem ik nog geen verantwoordelijkheid waar ik dat wel wil?’ en ‘Wat heeft het deel in mij nodig dat het spannend vind om voor zichzelf op te komen om dat een volgende keer wel te durven? ‘

Intussen ben ik op de barkruk gaan zitten en de barvrouw maakt een aantal koffie en die maquaitio of zo. Ik maak mezelf wat groter. Nog niet eens energetisch, wat overigens automatisch gebeurt. Maar ik zit iets rechter op de stoel, kruin omhoog, ogen wat groter (waarom weet ik niet, maar dat deed ik. Niet te groot gelukkig) en ik was vanuit een ontspannen houding alert voor als de barvrouw mijn kant op kijkt.

Het praktisch toepassen van vergeven Dan herinner ik me vergeving. En vergeving gaat over net als sport vaak om details. Hoe klein mijn kans op vergeving ook is, het is een kans die aan mij is om op te pakken. Ik hoef niet te wachten op wat ik vanuit mijn geest als groot beschouw om iemand te vergeven. Sowieso bestaat er in mijn ogen geen klein en groot, hoogstens voor de geest, maar voor het Goddelijke deel in mij in ieder geval niet. Als er in een ogenschijnlijk klein voorval een idee van afscheiding is, dan is er simpelweg afscheiding. Je hebt afscheiding of niet, maar niet half. Mijn oordeel, hoe klein ook, is dat ik keek vanuit het geloof in afscheiding. En dat is niet hoe ik graag kijk. In plaats van te stoeien met de meerdere vragen ter bewustwording, pas ik nu vergeving toe. Ik stel me de barvrouw voor in een kolom van licht van boven naar beneden. In gedachten spreek ik uit: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’ De afscheiding heeft tenslotte niet werkelijk plaats gevonden en op die manier corrigeer je het geloof in die illusie.

De barvrouw kijkt me direct daarna aan: ‘Zeg het maar’. ‘Een grote shake alsjeblieft, aardbei.’ Ze geeft de drankjes aan de meneer die schuin naast me stond en gaat aan de slag met mijn shake. Ik stel me voor dat die man schuin naast me in een kolom van licht staat en spreek innerlijk uit: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’

Mijn shake is klaar en elk vezeltje aan energie neem ik helemaal tot me en in recordtempo drink ik het op. Ik zet het lege glas op tafel en draai een kwartslag op mijn barkruk om richting kleedkamer te lopen. Dan zie ik mevrouw Maqieti zitten met nog iets. Oja, die is er ook nog, bedenk ik me. En daar ga ik nog een keer: ‘Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven. Jij bent vergeven voor dat wat nooit heeft plaatsgevonden. Jij bent daar waar je was, bent en zult zijn. Één met God en de Heilige Geest.’ Ik voel nog meer innerlijke rust dan ik al voelde.

Vergeven als herinnering van de eenheid Deze manier van vergeven gaat er niet over dat iemand iets fout heeft gedaan. Dat is namelijk in mijn ogen totaal niet aan de orde. Dat zou namelijk een manier van vergeven zijn die in de droom of illusie van het leven zelf plaatsvindt. Deze vergeving gaat er echter over dat de afscheiding niet werkelijk heeft plaatsgevonden. Het is mijn intentie om elke keer dat ik mezelf betrap op een gedachte die (de illusie van) de afscheiding bevestigd, mezelf corrigeer. Blijkbaar keek ik vanuit een deel in mij dat geloofde in de afscheiding en voelde ik afgescheidenheid in de vorm van een frustratie, oordeel of negatieve gedachte over een andere of wat dan ook. Zodra je deze manier van vergeven toepast, corrigeer je die manier van kijken en zie je weer met de blik van eenheid.

In de ‘Cursus in wonderen’ wordt deze ware manier van vergeven duidelijk uitgelegd en zeer praktisch gemaakt om voor jezelf toe te passen in je leven. De boeken van Gary R. Renard zijn hierop een zeer toegankelijke inleiding en tevens verdieping. Enkele boeken van hem zijn: De verdwijning van het universum, Jouw onsterfelijke werkelijkheid en De liefde heeft niemand overgeslagen. (Ik word bij de bar overgeslagen, maar de liefde heeft niemand overgeslagen!)

Wij hebben de bron nooit verlaten. Wij zijn niet afgescheiden van de bron en zijn dat nooit geweest. We waren, zijn en zullen ten alle tijden en in alle oneindigheid zijn waar we zijn. In de bron, als de bron. In God, als God. Het leven en wat een groot deel van de mensen als de werkelijkheid ziet is slechts een droom. Daarmee wil ik daar niets aan afdoen of misschien juist wel alles. Als je s’nachts droomt mag je ook genieten en het naar je zin hebben en van mensen houden. Dag mag in de droom van het leven ook! Dat wat niet waar is, zal echter geen grip meer op je hebben als je vanuit de heelheid kijkt. Daar gaat ware vergeving over, om te corrigeren als je verkeerd hebt waargenomen om vervolgens vanuit liefde te zien.

Ik geloof dat je een intenser, dieper geluk zal ervaren als je met de bril van eenheid de wereld inkijkt. Het is het enige geluk dat duurzaam en waarachtig is, doordat het voortkomt vanuit het samenvallen met wie je werkelijk bent. Je maakt namelijk de wereld niet waar en hebt geen last meer van de pijn vanuit de wereld en de afscheiding. Je bent dan in de wereld, maar niet van de wereld. Je kijkt en voelt vanuit de liefde die je bent, die alles is. Dat wat niet waar is, heeft geen invloed meer op je. Het handelen staat daar altijd los van en zou zelfs makkelijker en effectiever kunnen zijn. Dat is niet de reden om het te doen, maar een logisch gevolg. Het gaat om ware vergeving. En ware ververging is topsport. Je moet het doen en oefenen, oefenen en oefenen.  Het resultaat volgt altijd. Niet het resultaat van een gespierd en fit lichaam, maar zien dat geen enkel lichaam werkelijk bestaat. door Robert Derksen van Voor de liefde geboren - healing en reading - www.voordeliefdegeboren.nl 

#voordeliefdegeboren #ciw #cursusinwonderen #blog #vergeving

[overwijs]

Dit verhaal hoort bij vrijdag 11 september

Dag 89 – “Slipping through my fingers”

Het is altijd een pijnlijk puntje in onderwijsland, als ouders zich ‘bemoeien’ (bij gebrek aan neutraler woord) bij ‘evaluaties’ van de docent, genomen maatregelen, gegeven straffen, behaalde cijfers, uitgedeelde adviezen, het kan allemaal.

Ik heb over het algemeen prima contact met ouders, ik heb weinig nare ervaringen om uit te putten. Wel herinner ik mij nog goed hoe erg ik baalde toen ik het gegeven strafwerk terug kreeg met briefje van de ouder: “mijn zoon hoeft dit niet te maken, want hij heeft niets fout gedaan”. Het briefje was niet onvriendelijk, er ontstond geen nare situatie, toch zal ik het moment nooit vergeten. Net zoals bij de maildiscussie die ontstond over een cijfer dat ik had gegeven. Of een uitleg die blijkbaar niet goed genoeg was of een grap die blijkbaar niet kon.

Je staat toch een beetje in je hemd, de leerling kan alleen maar grijnzen. Hij kwam er mee weg, terwijl ik geen twijfel had over wat er gebeurd was (al kan ik me dát nou net weer niet herinneren). Ondermijnt. De leerling had toch nu het gevoel dat hij meer kon maken.

Een lastige situatie want hij en ik waren er bij, moeder (in dit geval) niet. Toch zal zijn verhaal thuis geheel anders zijn geweest dan mijn versie van het verhaal, nu weet ik dat elke menselijke perceptie anders kan zijn en dat er geen goede of foute ervaring van de werkelijkheid bestaat, toch voelde ik mij er niet goed bij.

Er werd geen vraag gesteld, mijn kant van het verhaal werd niet gevraagd – zoals wij overigens onterecht en hopelijk onbewust ook vaak bij leerlingen doen – moeder ging volledig uit van de ervaring van haar kind. Achter je kind staan is belangrijk, een kind moet zich ook gesteund voelen door zijn ouder(s). Alleen hoop ik dat er dan wel ook gesproken is over hoe het dan toch kon gebeuren dat juist hij straf kreeg, en niet iemand anders of helemaal niemand.

Ik denk niet dat hij veel geleerd zou hebben van mijn strafwerk, maar ik vermoed wel dat de les die de leerling nu geleerd had nog geringer was dan wat ik hem duidelijk probeerde te maken. We maken dit soort dingen vaker mee in het onderwijs en het kan grote gevolgen hebben. “Dat doet mijn kind niet”, kan een ouder niet zeggen over het gedrag van een kind op school. Een ouder weet namelijk niet hoe een leerling meegenomen wordt in de groepsdruk van de middelbare school, net zo min als ik kan inschatten hoe een kind zich thuis gedraagt.

Die twee werelden kunnen mijlenver uit elkaar liggen, dat realiseer ik me en hopelijk realiseren de meeste ouders dat ook. Natuurlijk kan het moeilijk voor te stellen zijn dat jouw schatje een docent heeft uitgescholden, iets gestolen heeft uit de tas van een andere leerling, doet aan cyberpesten of ‘gewoon’ een filmpje maakte terwijl een leerling geslagen werd, voor je gevoel speelde hij vorige week nog met blokken en zei hij pasghetti als hij de bekende pastasoort bedoelde. Toch kan het helaas gebeuren, het zijn niet altijd de kinderen van anderen. Do I really see what's in her mind. Each time I think I'm close to knowing. She keeps on growing. Slipping through my fingers all the time

Als een ouder dan zegt bij een situatie waar het verhaal van kind en docent lijnrecht tegenover elkaar staan: “mijn kind liegt niet”, is er dan ook het besef dat er tussen de regels door opgevat kan worden dat dan blijkbaar de docent niet de waarheid spreekt. Wat dit doet met de relatie tussen de docent en de leerling. Allemaal dingen waar wij veel vaker dan nodig, mee geconfronteerd worden.

In mijn werk als mentor probeer ik soms ook naar twee versies van een verhaal te luisteren, als het misliep tussen een docent en een van mijn leerlingen. Ik luister naar beide kanten van het verhaal en weet dat niemand totaal ongelijk of geheel gelijk zal hebben, de waarheid ligt dan letterlijk in het midden. Net zoals de post-it die ik dan uit mijn tas pak, met een zes of een negen er op. Ik vraag aan beide wat ze zien, de één zal zes zeggen en de ander negen en ze hebben beide gelijk.

Lieve ouders, docenten handelen altijd naar eer en geweten, zullen altijd proberen de juiste cijfers te geven en de juiste persoon aan te spreken als er iets fout gaat, toch lukt het niet altijd. Wij zijn ook maar mensen. Laten we er dan over praten, als volwassenen, of liever nog laat ons het gesprek voeren met uw kind. Dan bemoeien wij ons niet met hun bedtijd, schermtijd of de taken in de huishouding ;-).

Schoolbag in hand, she leaves home in the early morning

Waving goodbye with an absent-minded smile

I watch her go with a surge of that well-known sadness

And I have to sit down for a while

The feeling that I'm losing her forever

And without really entering her world

I'm glad whenever I can share her laughter

That funny little girl

Slipping through my fingers all the time

I try to capture every minute

The feeling in it

Slipping through my fingers all the time

Do I really see what's in her mind

Each time I think I'm close to knowing

She keeps on growing

Slipping through my fingers all the time

Sleep in our eyes, her and me at the breakfast table

Barely awake, I let precious time go by

Then when she's gone, there's that odd melancholy feeling

And a sense of guilt I can't deny

What happened to the wonderful adventures

The places I had planned for us to go

(Slipping through my fingers all the time)

Well, some of that we did but most we didn't

And why, I just don't know

Slipping through my fingers all the time

I try to capture every minute

The feeling in it

Slipping through my fingers all the time

Do I really see what's in her mind

Each time I think I'm close to knowing

She keeps on growing

Slipping through my fingers all the time

Sometimes I wish that I could freeze the picture

And save it from the funny tricks of time

Slipping through my fingers

Slipping through my fingers all the time

Schoolbag in hand she leaves home in the early morning

Waving goodbye with an absent-minded smile

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #blog #afbeelding #6 #9 #mening #beleving #perceptie #werkelijkheid #liegen #straf #cijfer #moeder #ouder

[dickwillemsen-blog]

Ons ongeloof uitgesteld

Ben je op een kermis wel eens in het Spookhuis geweest? Je neemt plaats in een karretje dat over een rails een donker hol ingetrokken wordt. Je hoort het voertuigje piepen en knarsen en toch stel je je open voor een geheimzinnige wereld. Plotseling komt het eerste spook achter een pilaar vandaan en daar zwabbert een reuzenspin omlaag! En je schrikt je kapot, maar dat wilde je ook!

De Engelsen gebruiken de term “willing suspension of disbelief.” Hiermee vangen ze in vier woorden wat er in het hoofd van het filmpubliek gebeurt; het publiek weet dat het naar een fictief verhaal kijkt. Maar het schakelt, in het kijken naar het filmverhaal, zijn ongeloof voorlopig uit. Gaat er iets mis – er hangt een microfoon in beeld, er is iets drastisch fout gegaan bij de synchronisatie van beeld en geluid – dan steekt dat ongeloof weer de kop op. En het publiek verklaart na afloop dat de film rammelt, niet goed is, ongeloofwaardig is.

Is het een grotere prestatie om een film geloofwaardig te krijgen dan een roman? Het lijkt moelijker te bereiken bij een film, omdat er zoveel factoren in het spel zijn en er op zoveel vlakken iets mis kan gaan. Denk aan casting, acteerprestaties, kostumering, make-up en belichting, zaken als montage en continuïteit, geluid en synchronisatie. Maar iedereen weet ook hoe lang de aftiteling duurt bij een grote speelfilm; het aantal medewerkers is eindeloos.

Het is denk ik een nóg geweldigere prestatie van een schrijver van een roman als wij willens en wetens ons ongeloof uitstellen, want hij of zij doet het alleen. En doet het alleen met woorden, zinnen, alinea’s. En over die lengte van al die zinnen en alinea’s moet hij ons ongeloof uitgeschakeld houden.

Maar nu terug naar die vier woorden: ze geven duidelijk aan dat er sprake is van ‘wil’; een lezer besluit zijn ongeloof uit te stellen en zich mee te laten voeren door het verhaal. En wanneer vindt hij een boek goed? Daar zijn verschillende antwoorden op mogelijk, denk ik.

De ene lezer vindt een boek goed ‘als ik even vergeet dat ik lees.’ Met andere woorden als zijn besluit om niet sceptisch te zijn op de achtergrond geraakt is. Deze lezer was eigenlijk één geworden met het verhaal. En hoe dat kwam? Was het in zulke goede taal gegoten, dat dit vanzelf ging? Of: was het voorstellingsvermogen van de lezer bij de gebeurtenissen en het personage zó sterk, dat zijn ongeloof werd vernietigd? “De koning sterft. Oh, wat erg!” Een andere lezer vindt een boek misschien juist goed omdat hij zo bewust leest hoe het beschrevene wordt verwoord. “De koning sterft. Wat prachtig beschreven!”

Maar verder denkend over dat “opgaan in een verhaal,” vind ik het nog altijd fascinerend dat een aan elkaar geplakte bundel tekst ons heel de gedachtewereld van een personage kan leveren. En dat deze interactie zó overtuigend kan uitpakken, dat we één worden met dat personage.

Vergeten dat je leest is dus eigenlijk: je scepsis, je wantrouwen, je ongeloof opzettelijk vergeten. Misschien is voor de meeste mensen ‘vergeten dat je leest’ pas het echte LEZEN. Want, terwijl je dat vergeet, is je voorstellingsvermogen op volle kracht aan het werk: jij creëert de wereld van het verhaal, de personages, hun gedachten.

En hoe zit het met die andere lezer? En er zijn ook lezers, die erg genieten van een boek waarin de schrijver allerlei verschillende teksten gebruikt; van songtekst tot reclameslogan tot politieke slagzin, om vervolgens het verhaal eens helemaal stil te zetten en een essay in te lassen over een bijzondere kunstenaar. Op dit punt in het boek aangekomen is deze lezer heus niet meer bezig zijn ongeloof uit te schakelen; hij wéét dat hij iets kunstmatigs in zijn handen houdt en geniet ervan dat de schrijver hem er zo lekker aan herinnert. Juist het voortdurende bewustzijn naar een kunstwerk te lezen, maakt voor hem de lol van het lezen uit. Bij hem is lezen: steeds weten dat je leest.

Laten we voor het gemak eens aannemen dat de meeste lezers het liefst opgaan in het verhaal, opgaan in die verzonnen wereld, die ze zelf al lezend mee verzinnen. Die lezers zullen zich ergeren wanneer ze uit het verhaal gesmeten worden. Zullen we eens kijken hoe dat kan gebeuren?

Een paar voorbeelden:

-  Er wordt overtollige informatie gegeven, die al eerder was verstrekt. Waardoor wij denken: Wist ik al lang, man! We voelen ons al lezer niet serieus genomen.

 -  Een schrijver moffelt nog snel wat informatie in de tekst, zodat het aannemelijk wordt wat er verderop gebeurt. Zo moesten we in Little Lives nog gauw horen dat de hardhandige ex-vriend zijn eigen sleutel had van het appartement van de held. Die werd daarop in eigen huis overvallen en zwaar gemolesteerd.

 -  Een personage krijgt geen duidelijk gezicht, omdat zijn manier van praten en denken steeds anders geformuleerd is. Auke Hulst wisselt in En ik herinner me Titus Broederland voortdurend: nu eens is het taalgebruik van het personage eigentijds, dan weer ouderwets, en misschien is plantaan voor plataan wel gewoon een nare schrijffout.

 -  Wij kunnen ons de situatie niet meer voorstellen door onvolledige, onhandige of onjuiste beschrijvingen. Staat de held echt ‘achter de spoorbomen’? Betekent dat: óp de rails? Of wacht hij, staande voor de spoorbomen? Een dodelijk verschil.

 -  We krijgen geen duidelijke indruk van een handeling, doordat de schrijver tekortschiet in de beschrijving ervan. Waar stond zij op dat moment? Hoe kan het nu dat …? Zodra we ons dat gaan afvragen, is het gedaan met het verhaal.

 -  Een schrijver doet te veel moeite ons te wijzen op de parallellen tussen het verhaal en eerdere verhalen uit de mythologie of de bijbel. Wij voelen ons niet meer voor vol aangezien. En we haken af.

 -  Een verhaalfragment gaat zó zwanger van betekenis, dat we ons gedwongen voelen erbij stil te staan en erover na te denken, terwijl ondertussen het verhaal verder moet.

In Twee Vrouwen van Harry Mulisch wordt onheilspellend ingezoomd op het mechanisme van een deurslot. In het portiek deed ik nu de voordeur van de buitenkant op het nachtslot. Ik dacht: als er een klein beestje in het slot zit, een jong miertje, gevlucht voor de bui, dan is het nu door het mechaniek vermorzeld.

[dagboekliesa3d]

07/12/2017

- Bedenkingen bij ‘Dus ik ben er nog’ (tv-programma) 
> Na ongeval, oorlog, bijnadoodservaring 1/3e mensen die leven herpakken als voorheen, 1/3e die veel positiever in leven staat, 1/3e komt in depressie.
 Dus PTSS gelinkt aan nihilisme/existentialisme, bv ben altijd aangetrokken tot dat idee om bij mezelf de druk te verlichten van ‘YOLO’ (+ spreekbeurt over bijnadoodservaringen uit interesse) 
 > als ik nadenk over hoe ik mijn leven zou invullen als ik nog maar 1 jaar te leven had, ik zou het hetzelfde invullen
 > ‘Memento Mori’ = herinner jezelf er aan dat je sterfelijk bent
 > ik wil van mezelf geloven dat ik PTSS heb omdat ik bepaalde symptomen die daarop wijzen en om die gedragingen een verzamelnaam te geven om mezelf gerust te stellen dat het iets gekend is buiten mezelf, ipv mezelf kwalijk te nemen dat ik fout gedrag vertoon en negatief denk over mezelf (wat me zo is aangeleerd: ik ben 100% verantwoordelijk voor eigen gedrag (tot op zekere hoogte wel)) MAAR is het eerlijk zo’n zware diagnose op mezelf te kleven? Dramatiseer ik dan niet > mening psychologe? Heb ik chronische stress, of is dit puur om mezelf gerust te stellen? 
- Me (MUUR) Feelings: effect van Childhood Emotional Neglect: geen acceptatie, responsiviteit of validatie van emoties van je ouders > je doet zelfde met jezelf
 - Zijn ervaringen vroeger overdreven (volgens mama, Flor) of terecht (volgens mij) = verschil T vs F?
 - “The fuel of life is feeling” 
- “No matter how much love X receives, inside he feels disconnected and alone”, “People who live life in vivid color but who can only experience it in black and white”, “Your emotions tell you what is happening matters” 
- Boodschap gekregen in kindertijd: “Your feelings (= you) don’t matter”: if you don’t matter, how can your life matter? ”
Since your parents are not good at managing and controlling their own emotions, they are not able to teach you how to manage and control your own. Result: you don’t learn how to manage difficult situations” 
- Angst om succesvol te worden omdat ik dan allerlei verantwoordelijkheden meedraag die ik niet wil en voor veel last, stress, miserie kunnen zorgen + je moet aan hoge verwachtingen voldoen > gezien ik als kind nooit aan verwachtingen van mama kon voldoen en nooit goed genoeg was, zal ik toch niet goed genoeg zijn als de lat nog hoger ligt > om zo min mogelijke verwachtingen van anderen te hebben, wil ik zo weinig mogelijk verantwoordelijkheden. MEER in het leven betekent ook MEER prikkels, problemen, miserie.. die vaak groter zijn dan de voordelen die ik er uit haal > hoe ouder ik word, hoe meer ik bewust ben van de negatieve implicaties en hoe minder belangrijk ik ervaringen vind, dat ik steeds minder behoefte heb om mijn dromen na te streven + te veel verantwoordelijkheden uit schrik om nee te zeggen (oorzaak van burnouts)