#moeten het er nog een keer over hebben denk ik | Explore Tumblr Posts and Blogs

nihondave · 8 months

Text

De laaste post over Vietnam al weer. Na een land bezocht te hebben, vind ik het altijd leuk om de dingen die me opvielen op te schrijven. Ik vond Vietnam een fijn land. Misschien wel omdat het een land is waar ik precies kon weten wat te verwachten. Weinig poespas en opsmuk. De mensen verwelkomen toeristen en doen hun best voor je omdat ze je geld willen. Zo zei de gids naar Ninh Binh het ook, in Vietnam zijn ze blij met toeristen omdat het geld in het laatje brengt. Vietnam is geen rijk land, maar de absolute armoede zijn ze veelal ontstegen. Deels door het toerisme, maar ook omdat ze elke kans aangrijpen en hard werken. Zo maken ze rietjes als alternatief voor plastic uit een bepaalde soort gras die ze inmiddels wereldwijd exporteren. Sowieso viel het me op dat ze veel initiatieven hebben op gestart voor een beter milieu. Tijdens de trip naar Ninh Binh kwamen we langs een openbare bijeenkomst waarbij de lokale bevolking uitleg kreeg over het verminderen van het gebruik van plastic en vangt een bergvolk tegenwoordig geen olifanten meer, maar fokt ze. Al blijven de tamme olifanten noodzakelijk voor de lokale bevolking. Dit contrasteert echter wel met de troep op straat in Hanoi mensen maken overal hun eigen afvalbergen. Maar in Ha Long Bay doen ze inmiddels hard hun best de vervuiling van de baai een halt toe te roepen met hoge boetes voor toeristen die plastic meenemen.

De zucht naar het geld van toeristen brengt ook mindere fijne dingen met zich mee. Je wordt als je over straat loopt, vrij continu toegeroepen om massages, eten of souvenirs te kopen. Over het algemeen levert dat echter geen problemen op. Ik beantwoordde gewoon hun begroeting of zei no thank you en liep door. Je kan het ze ook niet kwalijk nemen. Soms zijn ze echter heel hardnekkig en is 3x nee zeggen nog niet genoeg. Ik wordt dan per keer meer kortaf of reageer helemaal niet meer en 1x heb ik zelfs een flinke fuck off moeten gebruiken, maar dat was bij een irritant mannetje dat 'mooie vrouwen' aanbood. Maar ook bij het keer punt op de rivier in Ninh Binh waren ze veel te hardnekkig en moesten we ze negeren. Ook criminaliteit is een ding. Al heb ik zelf niets vervelends meegemaakt. Mijn hotel waarschuwde er wel expliciet voor, niet alleen voor zakkenrollers maar ook wisseltrucs omdat het soms lastig is om zicht te houden op alle nullen op het geld. Grappig genoeg was het juist ik die zo verkopers 10.000 gaf terwijl ik 100.000 wilde geven. Ook was ik inmiddels zo gewend aan nee zeggen dat ik een man probeerde af te wimpelen die me probeerde te vertellen dat ik gwwn straat maar het klooster in wandelde. Her en der zag ik overigens wel mensen loeren en 1 keer begon een man die me eerst tegemoet was komen lopen me te volgen. Ik stopte toen abrupt waardoor hij me weer passeerde en dat loste het op. Het is denk ik geen enorm probleem, maar het is wel goed scherp te blijven en makkelijke kansen weg te nemen, dus bijvoorbeeld niet je smartphone uit je kontzak laten steken. Als westerling ben je nu eenmaal biljonair in Vietnam en 100.000 dong is voor hun een dikke fooi, maar voor ons 4 euro.

De gids naar Ninh Binh vertelde ook dat met de toegenomen welvaart het allemaal wel beter is geworden. 15 jaar geleden was de criminaliteit veel erger en hadden maar weinig mensen een auto. Zelf moest hij als klein kind vaak tussen de stoelen van de bus zitten om een extra stoel te besparen. Zijn ouders moesten voor dag en dauw op en vele uren reizen om überhaupt te kunnen gaan werken. Dan nog hadden ze vaak alleen maar rijst te eten en soms niet genoeg voor iedereen. Dat is gelukkig voor veel mensen nu anders. Er zijn veel auto's in Hanoi en nog heel veel meer scooters, al zie je nog steeds flink wat armoede bij mensen aan de onderkant.

Het verkeer in Hanoi verdient tenslotte ook nog een eervolle vermelding. Het is totaal bizar. Stoplichten en zebrapaden, voor zover ze er zijn, betekenen niets. De strategie om de straat over te steken is gewoon in een rustig tempo en rechte lijn gaan lopen en het verkeer jou te laten ontwijken. Als je gaat anticiperen op het verkeer kan dat leiden tot ongelukken (het bekende alle twee steeds naar dezelfde kant stappen). Zelf had ik daarbij nog de lastige factor dat ik sneller loop dan de meeste Vietnamezen, waardoor het een paar keer is gebeurd dat ze dachten voor langs te kunnen terwijl ze eigenlijk achterlangs moesten. Heb mijn looptempo dan ook maar aangepast, het warme, klamme weer was sowieso geen uitnodiging tot haasten (32/34 graden met 85-95% luchtvochtigheid). Ook is het even wennen dat iedereen gretig gebruik maakt van zijn claxon, het beste is het maar om het te negeren. Het verkeer went wel, al blijft het spannend om een plein over te steken terwijl alles om je heen raast.

Ik vergeet vast nog wel zaken (zoals de aardige receptionisten in het hotel), maar tot zover Vietnam, de volgende post gaat over Taiwan.

Foto 1: de drukte in beer street, foto 2: een Amerikaanse legerhelicopter, de Huey, foto 3: ritueel geklingel in het oude keizerlijke citadel, foto 4:propaganda posters, foto 5: wisseling van de wacht bij het mausoleum van Ho Chi Min, foto 6: het huis van Ho Chi Min, foto 7: poppen voor water toneel, foto 8: one pilar pagode, foto 9: een taoistische tempel.

Ps. Als er mensen zijn die dit lezen is een like oid wel fijn

1 note · View note

krizzmas · 1 year

Text

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

youtube

#review #recensie #netflix #outlast #survival #reality #Youtube

3 notes · View notes

zielsvlucht · 2 years

Text

Uitgespuwd door de wereld

Get over yourself

- is een gevatte Engelse uitdrukking die sterk van toepassing is op mezelf.

Op de rijpe leeftijd van 25 jaar ben ik nog steeds niet over mezelf heen. Ik draag nog altijd te veel bagage met me mee, en dat frustreert me steeds vaker.

Ik ga op reis en ik neem mee: Een autistische diagnose, een aantal ondergemiddelde IQ testen, een bijhorend minderwaardigheidscomplex, misantropische asociale denkpatronen, een compulsieve gewoonte om mezelf te isoleren van alles en iedereen, een misplaatst gevoel van verwantschap met geleedpotigen en romantische frustraties op het niveau van een elfjarige. Ik heb gelukkig ook wat leuke dingen ingepakt: Een goed boek, zakjes kamillethee, wat muziek (Matthew and the Atlas) en een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. Maar dan ook weer niet noodzakelijk een volstaand doorzettingsvermogen. Soms zet ik niet door. Het houdt me veel bezig de laatste tijd; hoe ik wel lijk vast te zitten in dezelfde oeroude problemen die ik niet van me af kan schudden. Zeker nu ik 25 ben maak ik me wat zorgen. Iemand zei me eens dat een mens echt psychologisch volwassen is op 25. Het is de leeftijd wanneer je hersenen eindelijk volledig ontwikkeld zijn, in tegenstelling tot 21 of 18 wanneer je eigenlijk nog steeds een veredeld kind bent. Dus... Ben ik dan nu eindelijk mentaal klaar met groeien? Wil dat zeggen dat ik niet meer kan verder groeien dan wie ik nu ben? Sleep ik deze bagage mee tot het einde van mijn leven? Zal ik nooit meer veranderen? Is dit wie ik ben voor altijd? Een semi-depressief, dromend tistje dat te veel en te verkeerd denkt... Waarom lukt het me nog steeds niet om me gewoon over mezelf heen te zetten? Waarom al dat drama? Waarom sleep ik het al zo lang met me mee? Ik denk dat het was omdat ik nog zo jong was toen ik de eerste tegenslagen van het leven begon te voelen. Ik heb veel mensen gekend die pas later echte tegenslagen begonnen krijgen, toen ze in hun twintig waren. Je merkt dat omdat je dan ziet hoe hun hele leven instort, terwijl bij jou zoiets enkel maar een paar maanden van je leven zou omver kegelen. Dat weet je, want dat is al gebeurd. Zo is dat nu eenmaal. Sommige mensen hebben meer uit het leven moeten leren dan anderen, maar dat is soms ook goed op een manier. Het is zeker beter voor je doorzettingsvermogen als je leven al een paar keer instort wanneer je eigenlijk nog niet eens een leven hebt. Wanneer je nog jong bent. Maar tegelijk is het ook zo bruut. En het geeft je zo veel bagage. Het zorgt er voor dat je nooit over jezelf heen geraakt, bij mij toch ten minste. Ik was zes jaar toen ik naar het eerste leerjaar ging en de nieuwe juffrouw mij geen les wou geven. Dat er geëist werd dat ik naar een speciale school ging, omdat ik niet slim genoeg was. En dat mijn ouders me lieten testen om het tegendeel te kunnen bewijzen. Om te vechten voor mijn recht om normaal te mogen zijn, met een autistische diagnose ten gevolg. Niet een gehele overwinning, maar ik mocht naar de "normale" school blijven gaan. Ik was toch te jong en te onwetend om te begrijpen hoe ik daar anders behandeld werd. Hoe ik gemarkeerd werd als één van de lastige kinderen. Omdat ik niet kon opletten. Omdat ik wegdroomde. Omdat ik huilde. Omdat ik mezelf was. En ik begreep toen ook niet waarom ik al die testen moest doen. Moeilijke testen om mijn intelligentie en God weet wat nog te keuren. Ik deed oefening na oefening na oefening, als een klein jongetje die zelfs nog niet wist wat een examen was. Laat staan dat ik iets van een IQ test begreep. Wist ik eigenlijk wel wat ik aan het doen was toen ik de testen aflegde? Of dacht ik dat het een spelletje was? Vertelde iemand mij dat het een spelletje was om mijn aandacht er bij te houden? Is het überhaupt mogelijk om aan een jong kind eerlijk uit te leggen wat er aan het gebeuren is in zo'n scenario? Dat is toch een buitenaards concept voor een kind? Intelligentie testen. Autisme testen. Wachtzalen. Formulieren. Psychiaters. Volwassenen die ruzie maken, over jou. Maar vandaag begrijp ik triest wat er toen allemaal gebeurd is. Hoe een heel leger van volwassenen in één grote samenwerking afkeurend naar mijn kleine kinderbrein gekeken hadden, en het dan samen open peuterden en het afspeurden op zoek naar foutjes. Foutjes in mijn hoofd. Zij zagen een hoofd vol foutjes. Ik was zes. Er zat verdomme niets anders in mijn hoofd dan olifanten, want dat was mijn lievelingsdier. En mijn beste vriendje waarbij ik straks mocht gaan spelen. En een leuke tekenfilm die ik gezien had. En dat ik pannenkoeken lekker vond. Ik was onschuldig. Ik was een kind. Ik was nog maar net op de wereld. Ik had niets gedaan. Ik had nog niets kunnen doen. Had de kans nog niet gekregen om iemand te kunnen kwetsen. Maar nog voor ik wist wat onrecht was, probeerde de wereld me al terug uit te spuwen. Een hele samenzwering van grotere, machtigere mensen had het op mij gemund zonder een goede reden. En daaruit kwamen veel gevolgen. Lang verhaal kort; mijn reistas weegt nu heel zwaar en ik krijg de inhoud maar nergens kwijt. Hoeveel psychiaters, psychologen, coaches, of internet blogs ik er ook over vertel. Wat ik ook doe. Wat ik ook denk. Goede tijden. Slechte tijden. Het plakt aan me vast. Het is een deel van me. Ik geraak niet over mezelf heen...

Ik was ooit eens aan het helpen in een kleuterschool. Toen ik zeventien of zo was, als student samen met wat anderen. Ik vond dat verschrikkelijk werk en ik weet niet goed hoe ik nu weer in die situatie beland was, maar dat is nu even niet relevant. Ik weet nog hoe toen in één van de klaslokaaltjes de namen van de kindjes aan de muur hingen. Ik las er wat namen af, luidop. Maar ik kon er veel niet uitspreken. Het waren niet allemaal typische Vlaamse namen, en daarbij ben ik geen mens van de wereld. Zeker toen niet. Een andere student zei tegen me "Dat ziet ge tegenwoordig veel. Dat zijn allemaal allochtonen."

Dat moment gebeurde, en dan werd het een herinnering waaraan ik voor jaren en jaren niet terug dacht. En dan plots vannacht beukt die herinnering terug mijn hersenen in en gooit het me uit bed. Een afkeurende "Tegenwoordig veel" is wat ik toen hoorde, maar "Te veel" is wat ik nu begrijp. En ik stond er bij. Ik stond er verdomme bij. Keek er naar. Liet het gebeuren. Dat moment waarop wij, grotere, machtigere mensen keken naar onschuldige kleutertjes - Nee zelfs dat niet, naar hun namen! - En samen besloten we dat ze niet in orde waren. We vonden de foutjes zo ongelooflijk snel. Zo efficiënt en zo wreed. En zij hadden niets gedaan. Niets. Ze hadden nog niets kunnen doen. Zij waren met plasticine aan het spelen. Aan het joelen en aan het lachen. Vriendjes aan het maken. In slaap aan het vallen. Het waren verdomme kleuters. Die niets begrepen. Die niets van de samenzwering konden merken. Maar ze zouden het later ooit merken, dat begrijp ik nu. Misschien wel huilend in hun bed tijdens hun 25ste levensjaar. Ze zullen zo veel bagage hebben. Akelige dingen waarvan ze dan pas beseffen dat ze het altijd al meesleepten. En het begon daar. Het was dankzij ons. Mijn eigen generatie. Mijn eigen doen. Wij, en iedereen, unaniem. Wij, de meerderheid, de wereld. Een onschuldig kind kwam op de wereld en de wereld spuwde het terug uit. Dat exacte scenario duizenden malen opnieuw, elke dag, voor elke kleine ziel die nog maar een graad afwijkt van de meerderheid. Het brak mijn hart, deze realisatie. Ik heb gehuild. Waarom zijn we toch zo wreed? Waarom laten we onze wreedheid onschuldige kinderen aantasten. Waarom moet elke kleuter ooit leren wat racisme is. Niet eens leren zoals je aardrijkskunde leert op de schoolbanken. Nee ze moeten het voelen. Ze zullen het meemaken. En waarom? Wat een onrecht. Al onze mislukkingen, al onze tekortkomingen, al onze shit druipt naar beneden naar het kleinste en het onschuldigste. Ons empathisch falen zal rechtstreeks onze kinderen kwetsen. Hun psychologie verneuken voor altijd. Net zoals we zelf hebben meegemaakt. Is het echt zo moeilijk voor ons om te verwerken dat we allemaal anders zijn? Lukt het echt niet? Gaan we elk kind binnenstebuiten keren op zoek naar wat er mis met hen is? Om een excuus te zoeken zodat we ze dan exact zo kunnen mishandelen zoals we al van plan waren? En kan ik het niet meer veranderen? Kan ik mezelf niet meer veranderen om dit te vermijden? Is het te laat? Voor mij, of voor ons allemaal? Fuck iedereen die geen hoop heeft voor kinderen.

Fuck iedereen die niet gelooft in de kleine onvoltooide mensen die eindeloos onschuldiger zijn dan zij zelf.

Fuck iedereen die kinderen beschuldigd van wat hun eigen generatie verprutst heeft.

Fuck leerkrachten die kinderen antagoniseren, en isoleren van de anderen.

Fuck politiekers die jong volk behandelen als makkelijk manipuleerbaar kanonvlees.

Fuck de bedrijven en de marketeers die exact hetzelfde doen.

Fuck ons, wij die er niet in slagen of zelfs nauwelijks proberen om het tegen te gaan.

Fuck dit land, dit tijdperk, dit volk, dit planeetverziekend veredeld apenras.

Het kan allemaal de pot op... Dat vonkje. Je ziet het overal. In een bij die voorbij vliegt. In een vogel of een vlinder. In kleine boompjes die uit de asfalt barsten. In een hijgende kwispelende hond. Wanneer de glimlach van een meisje je doet blozen. Wanneer je een steentje over het meer ketst. Wanneer je zo’n slappe lach krijgt dat je niet meer kan ademen. Wanneer je tijdens het fietsen de bloesems kan ruiken. Wanneer je je moeder een knuffel geeft.

Datzelfde vonkje, zit toch in elk kind? Waarom is dat niet genoeg? Welk ding, welk groter-dan-God, belangrijker-dan-menselijke-leed, ding ontbreken we nog?

Waarom moeten we vonkjes doven?

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #jeugd #kind #Belgisch #belgië #schrijven #schrijver

11 notes · View notes

gedichtenoverdingen · 1 year

Text

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar.

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven.

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven.

4 notes · View notes

sapio-sensual-affair · 1 year

Text

OMG lees dit!!!

Elke keer dat een man seksueel contact maakt met een vrouw en zijn levensvormenergie in haar loslaat, laat hij een deel van zijn informatie (DNA) achter in haar geboortekanaal. Als ze zichzelf niet schoonmaakt, blijft zijn energie in haar. Die afdruk kan vaak een illusie van seksuele verslaving voor het individu creëren.

Wanneer iemand besluit om meerdere partners te hebben, kan dat soms gemengde emotionele signalen afgeven binnenin het vibratiesysteem van het lichaam. Vrouwen moeten oppassen voor verschillende energieën of spirituele krachten die hun innerlijke tempel vervuilen. Je bent een heilige doorgang, waar het leven doorheen moet gaan, respecteer jezelf, gebruik je gaven verstandig!

Denk er maar eens over na en vraag jezelf af... Heb je je ooit afgevraagd waarom ze het geslachtsgemeenschap (INTER-Course) noemen? Het is een interne(re) cursus die man en vrouw verenigt, geest met geest, geest met geest of energie met energie. Dit is iets waar een condoom je niet tegen kan beschermen omdat energie achter de elementen van alle vlees zit.

Er bestaat niet zoiets als "Casual" Sex of "Friends with Benefits"... Nee, nee, nee, ik denk het niet!!! Intieme activiteit verstrengelt op ingewikkelde wijze de energieën tussen twee mensen. Seks zorgt voor een krachtige uitwisseling van energie tussen de betrokkenen. Deze verbindingen, afdrukken en puin blijven lange tijd op de geest, ziel en geest achter omdat ze niet gemakkelijk kunnen worden gezuiverd of gereinigd.

'Casual seks' met meerdere partners kan de energieën en geesten van veel mensen verstrengelen in je eigen aura als ze niet worden gescheiden en gereinigd. Je wordt verbonden met elke persoon met wie je partner heeft geslapen, evenals met alle partners die die mensen hadden.

Dit soort "zielenrommel" kan worden gevoeld door het onderbewustzijn van je partner. Zelfs als ze niet helemaal op de hoogte zijn van of zich niet bewust zijn van de buitenschoolse seksuele activiteiten, kunnen ze nog steeds de subtiele verstoringen voelen van meerdere energieën en/of vertrouwde geesten die zijn binnengekomen en rusteloosheid en innerlijke onrust veroorzaken.

Hoe langer en intiemer het contact met een andere persoon, hoe krachtiger de versterking en de interactie van de band wordt, en des te moeilijker het voor hen is om te ontwarren en te vertrekken.

Zielsvlekken, overdracht van geuren, opmerkzame verbindingen en zelfs wederzijds gevormde gewoonten blijven nu achter om de psyche te belasten lang nadat die relatie is beëindigd.

2 notes · View notes

veselinasboekenkast · 1 year

Text

Deel 2- Hoofdstukken 17-20 van De avond is ongemak

Hoofdstuk 17

In het vorig hoofdstuk zijn we te weten gekomen dat Jas een nieuw bed heeft gekregen. Op dit moment waren Jas en haar zus een ritueel aan het voorbereiden om haar bed te verwelkomen omdat het hier zijn eerste nacht wordt. Ze noemt dit een inwijding. Ze zegt ook 'wie hier komt te wonen, moet voelen hoe het is om bijna te stikken, net als Matthies, om bijna dood te gaan'. Dit verwijst weer naar de dood van haar broer en dat ze hem niet wilt vergeten. Niemand kan zomaar binnen komen zonder Matthies ook te groeten. Dat is hoe ik denk dat Jas zich op dit moment voelt. Jas vertelt ook dat ze niet weet hoe haar ouders ontmoet hadden, ze vertellen blijkbaar niks over hun jeugd en hun eerste ontmoetingen. De veearts is de laatste tijd ook zeer vaak aanwezig, dat is omdat ze koeien de veepest gekregen hebben. Dus de vader mag hun melk en vlees niet meer verkopen omdat die niet gezond zijn. Hij moet daarom ook van de staat al zijn koeien doden, wat natuurlijk zeer spijtig. Jas vertelt ons dat haar vader al 3 generaties boer zijn en dat dit misschien het einde kan zijn van hun boeren leven.

Hoodstuk 18

De volgende ochtend is de sfeer niet zo vrolijk thuis. Iedereen weet dat de koenen er niet meer zijn en dat de vader niet helemaal zichzelf is. Jas zegt ook: 'dit is misschien wel de laatste berg met koeienstront die ik voorlopig ga zien.' Daarnaast merkt ze ook op dat meer dan de helft van de stallen helemaal leeg staan. De veearts is er ook en zorgt ervoor dat de koeien in slaap worden gezet. Jas kan dit niet meer aanzien dus vlucht ze effe naar de konijnenschuur, waar ze veilig is van alle ziektes. Dan komt de veearts binnen, ze heeft meest waarschijnlijk Jas zien weggaan. Jas vroeg aan haar waarom de koeien eigenlijk dood moeten gaan. Ze zei dat het vlees en melk besmettelijk zijn voor het mens en dat haar vader het niet meer mag verkopen. Ze praten nog over andere dingen. En dat vraagt de veearts plotseling: 'Mis je je broer', Jas was blij maar ook verbaasd dat ze het haar gevraagd heeft. Misschien is dit wel de eerste keer dat iemand dat ooit aan Jas heeft gevraagd. Jas antwoordde ja dat ze hem zeer hard mist.

Hoofdstuk 19

De hele familie zit aan tafel. Het is stil en niemand zegt iets wat al zeer normaal is sinds de dood van Matthies. De veearts zit er ook bij. Ze praten over waarom zij de schuldige zijn en wat ze mis hebben gedaan. Van de vader moeten alle kinderen nu naar boven, ik weet niet waarom.

Hoofdstuk 20

Dit is het laatste hoofdstuk van deel 2. Het eindigd niet zo blij. Op dit moment worden de laatste koeien gedood en is eigenlijk iedereen zeer triest. Obbe protesteert zelf en zet een jong kalfje ondersteboven aan het erf en roept: 'MOORDENAARS!' tegen de mensen. Jas vertelt ook over Beatrix, dat was haar lievenigs koe. Ze was blijkbaar zeer aardig en van nobel.

Dit was deel 2 voor nu. Er is veel gebeurd, maar het was allemaal zeer interessant om te lezen.

Veselina☺︎

2 notes · View notes

gewoonkarin · 1 year

Text

Zwelgen. Zo af en toe zwelg ik een dag. Vandaag is die dag. Het is grauw en koud buiten, ik heb net wat teveel op mijn toedeloelijst staan en lijf en tanden zijn dwars.

Lijf is vooral dwars van het schilderen. Het wordt mooi maar dat tussen de bedrijven door blijkt fysiek een uitdaging. Handen en schouders zijn wat dwars. Ze krijgt wel een knoof kamertje, ons jongste liefje.

Na de muren de deur nog aanpakken, dan poetsen, inruimen en op naar de kamer van oudste liefje. Dat is enkel schilderen en op- en inruimen. En dan de trappen nog maar een keer. Geen verbouwing zonder schades op andere plekken. De wens is voor 2023 klaar, de hoop daarop iets minder. Komt goed.

Zaken regelen voor de tuin, daar is deze week ook weer tijd in gaan zitten en laat ik dat laatste nou net niet over hebben. Nog een uurtje werk vanavond, hoop ik.

De was wacht ook op me. Uurtje werk maar het starten kost me meer tijd want niet mijn hobby.

Tanden. Ja, dinsdag weer terug om onder een rebase te laten maken. Dag zonder tanden onder. Dus ook niet boven want dan stik ik voor m'n gevoel. Onder past het op zich niet verkeerd, met plakken blijft het redelijk zitten. Boven is een ander verhaal want het is te groot, te grof. Als ik mijn tanden op elkaar zet houd ik teveel ruimte over in mijn mond. Heel raar. Ik slis ook nog steeds daardoor. Nog vier maanden geduld in hoop op beter. Nu kost het me kruim. Liever tanden uit 's avonds en in het weekend ook tussendoor. Het zit gewoon niet. Ik werk wel maar verder kom ik bijna nergens.

December feestmaand. We hebben een spelletje gedaan op 5 december en lekkers gegeten met stokbrood. Cadeau zijn de kamers met nog wat extra tezijnertijd. Gisteren zou ons pa 82 zijn geworden. Ik stond in alle grauwheid bij het graf en het laatste sprankje feestmaand vloog weg.

Met kerst mis ik vooral. Ik mis de mensen die op de nu lege stoelen moeten zitten en loop daarvoor weg. Met m'n tanden nu kan ik toch niet ergens op m'n gemak eten dus ik blijf thuis. Dekentje op de bank. Domme kerstfilm op. Hugootje erbij.

Op mijn zestiende besefte ik de schijnheiligheid van Kerstmis en werd de grinch denk ik. Mijn basis voor Kerstmis was gelegd vanuit het geloof en daar viel ik toen vanaf. Dat werd me toen niet in dank afgenomen. Nu kijken mensen nog steeds een beetje vreemd als je zegt dat je kerst stom vindt. Ik zeg er meestal maar weinig over. Niet mijn feest. We eten elke dag goed en hebben het fijn samen. Ik probeer een goed mens te zijn maar wel minder dan vroeger. Neus stoten kent een grens.

Ik ga de warmte en de verfroller weer opzoeken.

4 notes · View notes

euroadventure · 2 years

Text

Zadar - Nacionalni Park Plitvička Jezera

Zaterdag 11 en zondag 12 juni

Vanmorgen besluiten we om eerst nog Zadar in te wandelen, naar het schijnt ook een mooi oud stadje te zijn. Het heeft een oud centrum, maar wat ons opvalt is dat het eigenlijk vrij modern is vergeleken met de andere stadjes die we de afgelopen dagen hebben bezocht.

Na een kleine anderhalf uur hebben het hier wel gezien en rijden we landinwaarts richting het volgende park 'Nacionalni Park Plitvička Jezera'. We hebben hier voor twee nachten een accommodatie kunnen boeken en nadat we hebben ingecheckt rijden we richting de parkeerplaats bij entrance 2. Nadat we onze tickets voor twee dagen heb aangeschaft wandelen we vandaag een korte route. Morgen hebben we de hele dag de tijd om de langere route te wandelen.

De korte route brengt ons via twee korte boottochtjes naar de grootste waterval van het park de 'Velika Slap'. Deze waterval is echt groot en via vlonders over de meren en kleine paadjes langs onder andere de bergwanden te bereiken. Marciano maakt nog prachtige dronebeelden 😍.

Rond 20 uur brengt de shuttle ons weer terug naar het beginpunt. Het was weer een leuke dag die we uiteraard afsluiten in een restaurant 🤪.

De volgende ochtend is alweer de laatste dag aangebroken van het bezoek van Marciano aan mij in Kroatië. We gaan daarom op tijd naar het park waar we slechts een kwartiertje van vandaan zitten.

We maken vandaag de lange wandeling, ik schat zo rond de 11 tot 15 kilometer. We lopen dit keer langs de lagere watervallen die ook mooi zijn.

Het is veel drukker dan gisteren, toen we natuurlijk pas eind van de middag in het park waren. Ondanks dat we net als vele andere op tijd zijn vertrokken, stoort het ons wel een beetje. Hordes toeristen lopen natuurlijk hetzelfde pad, dus waar het kan proberen we die te vermijden door expres tegen de stroom in te wandelen of juist niet de bootjes te pakken waarmee je een stuk van de route afsnijdt.

Onderweg schiet Marciano wederom mooie dronebeelden en ook ik heb weer lekker veel foto's gemaakt 😊.

Helaas aan het eind van de middag neemt Marciano de bus richting Zagreb en moeten we afscheid nemen van elkaar. Het is een hele leuke gezellige week geworden. We hebben gelachen, leuke en goede gesprekken gevoerd. Er is denk ik een mooie vriendschap ontstaan. Ik zwaai Marciano uit wanneer hij op de bus stapt en ik rij zelf weer terug naar het guesthouse. Het zal weer even wennen zijn om alleen te zijn.

Vanavond neem ik weer even uitgebreid de tijd om uit te zoeken waar ik morgen en de komende dagen naartoe wil gaan.

3 notes · View notes

ewoutw · 10 days

Text

Wij (62/37 jr oud) hebben heerlijk door de winkelstraten geslenterd en we voelden de spanning tussen on groeien. Zeker na onze aankoop bij de eroticawinkel. Elke kans die ik had liet ik m'n hand onder je jurkje glijden om je blote, inmiddels kletsnatte, poesje te strelen of om m'n vinger in je heerlijke kontje te steken. Onze kussen werden steeds hartstochtelijker en besloten zsm naar huis te gaan.

Thuis aangekomen kusten we lang en heftig, ondertussen heb ik je jurkje losgemaakt zodat van je af gleed. Ik pak de leren handboeien die we gekocht hebben en maak ze aan je vast. Je kijkt me geil aan. De blinddoek volgt. Ik geleid je naar een plek waar ik stiekem al haken in het plafond heb gemaakt en je hoort dat ik kettingen aan je handboeien bevestig waarna ik je met je armen wijd omhoog vastmaak.

Daar sta je dan, mijn ongelooflijk mooie meisje. Ik kijk bewonderd naar je zoals je daar staat kousen aan, op hoge hakken waardoor je benen eindeloos lijken.

Míj́n meisje, denk ik trots.

Ik druk mijn mond je lippen, gulzig beantwoord je m'n kus. Ik voel dat je kletsnat bent... Weer neem ik afstand om naar je te kijken. Dan begin ik je benen te strelen, m'n vingers glijden langzaam over het nylon. Boven de boord van je kousen voel ik dat je huid van je dijen vochtig is. Ik lik m'n vingers en proef dat het jouw honing is, heerlijk...

Met m'n mond speel ik met je tepels die steeds harder worden terwijl ik m'n vingers diep in je kutje laat spelen. Opeens verkramp je, een lange kreun ontsnapt uit je mond, het vocht loopt letterlijk uit je kutje.. Als je slap in de boeien hangt bij te komen, stop ik m'n vingers in je mond en je likt/zuigt ze "schoon". Ik kus je op je mond en streel je hals en je borsten. Ik houd je stevig vast en al kussend laat ik m'n handen op je rug spelen, tussen je mooie billen naar je kutje waar ik ze nog eens diep in laat glijden. Dan druk ik ze tegen je kontje dat zich meteen ontspant. Ik vinger je kontje en duw er een tweede bij..

Je kreunt.. Ik haal m'n vingers eruit en stop ze in m'n mond, je smaakt zó lekker! Ik pak een plug en druk die langzaam in je kontje. Vervolgens pak ik je eitje en laat die op je clitje dansen..

Keer op keer kom je klaar totdat je smeekt dat ik ophoud. Ik plaag je nog even wat langer en dan stop ik. Als een lappenpop hang je in de boeien. Ik maak je los en draag je naar bed waar we heerlijk tegen elkaar liggend in slaap vallen....

De volgende ochtend word ik wakker doordat ik je lippen in m'n hals voel. Je trekt een soort van kusjes naar m'n tepels waar je liefdevol aan sabbelt. "Ik moet plassen schat, zo terug" fluister je in m'n oor. Ik bedenk me geen moment en trek je met je poes op m'n mond, "Plas maar liefje, dan hoef je het bed niet uit" Langzaam laat je je gouden nectar in m'n mond lopen, ik geniet van de heerlijke smaak en probeer snel te slikken zodat er geen druppel verloren gaat. Na de laatste druppel lik ik je poesje schoon en natuurlijk vergeet ik je kontje niet. Je gaat op je handen en knieën zitten zodat ik van je heerlijke billen kan genieten en m'n gezicht er diep tussen druk.

Ik hou van jou!

Bij het ontbijt vertrek je mij dat je een afspraak voor vandaag hebt staan bij de schoonheidsspecialiste, een afspraak voor ons beide! "Ik wil vandaag een fantasie van ons beide uitleven, jij als mijn vriendin. De schoonheidsspecialiste weet wat de bedoeling is een verwacht ons om tien uur dus we moeten zo gaan.". Ik ben even stil en een gevoel van opwinding kruipt door m'n lijf. "Ga douchen en gebruik de ontharingslotion zodat er geen haartje neer te zien is op je hoofdhaar en wenkbrauwen na. Als je klaarbent smeer je je hele lijf in met de crème die ik heb klaargelegd voor je." Als ik weer in de slaapkamer kom ligt daar een jarretelgordel klaar met mooie nylon kousen. Frouke helpt me deze aan te doen en alleen al door het gevoel van de nylons over mijn gladde benen groeit mijn opwinding. Je laat je vingers nog even over m'n benen glijden en we genieten beide van het gevoel. Je pakt me stevig vast en kus me lang en hartstochtelijk. "Mmmm je ruikt lekker, fijn dat je mijn crème hebt gebruikt Nikki" zeg je plagerig. Vandaag heet ik blijkbaar Nikki. "Doe je gewone kleding erover aan schat, dan gaan we."

We stappen in de auto een ik zie dat je een weekendtas op de achterbank hebt gezet. Je hebt het adres in de navigatie gezet en na een half uurtje rijden storen er voor een huis in een rustige wijk. Je belt aan en een verzorgd uitziende vrouw doet open. "Hallo Frouke, fijn je weer te zien. En dat is Nikki? Kom binnen. Ik heet Veronika."

"Nikki, kleed je uit en ga in de stoel zitten. Frouke heeft me verteld wat ze precies wil dus ga lekker ontspannen en laat alles gewoon gebeuren." Ik ga zitten en kijk Frouke aan, ze lacht me bemoedigend toe.

Allereerst worden de nagels van mijn handen en voeten gelakt waarna ze mijn wenkbrauwen epileert, geen wilde haren meer.

Dan begint ze met het opmaken van mijn gezicht. In de spiegel zie in mijn gezicht steeds vrouwelijker worden. Als laatste zet ze mij een pruik op een het is of ik een heel ander persoon ben geworden.

Frouke heeft de door haar meegenomen kleding al uit de tas gepakt en helpt me aankleden. Je trekt me een korset aan dat je heel strak aansjort gevolgd door een mooi kort jurkje. Zelfs de door je gekochte hakken paarden perfect. Je hebt er blijkbaar al lang over nagedacht.

Als ik in de spiegel kijk ben ik met stomheid geslagen. Ik zie een prachtige vrouw. We nemen afscheid van Veronika en we rijden naar huis.

Zodra we binnen zijn vallen we elkaar in de armen en voel ik je handen over mijn hele lijf gaan. Onze jurkjes verdwijnen op de grond en ik kus je prachtige lijf op elk plekje. We likken elkaar klaar alsof ons leven ervan afhangt. Grrrrr wat houd ik van je lieve Frouke, wat ben je toch een geweldige vrouw!

#couple #love

0 notes

victor-burger · 14 days

Text

ELVES deel II

Leef is even een weekend tussendoor bij Opa en Oma maar in de tweede week gaan we nog een keer naar Elves. Nu met grotere groep. De buurman/vriend/vader van een van zn vriendjes handelt in bedden. Dus komen er 3 prachtige Auping bedden met topmatrassen. Dat kleed meteen beter aan en slaapt stuk lekkerder dan matje.

Wij rijden dinsdag rond 11 uur weg uit Zeist en nemen Pelle ook mee.

Dinsdagavond instaleren we ons al snel. Ik heb een hele lijst met zaken die ik moet regelen maar lekkage verhelpen en stroom regelen staan bovenaan. Dat leek goed te zijn gegaan. Toch niet. Lekkage is terug en daardoor ook kortsluiting af en toe. Dus geen water gebruiken totdat loodgieter er kan zijn. En dat wordt pas na Hemelvaart. Grrrr.

Voor woensdag heb ik afgesproken met Filip.

Heel gezellig om weer (dat was lang geleden!) met hem te klimmen. We klimmen in onze nieuwe 'achtertuin'. Dat voelt toch wel bijzonder.

Nadat we de beta hebben uitgezocht kan ik Tranquille Emile vrij snel klimmen. Dat voelt lekker en was ook wel even spannend.

Na deze boulder lopen we door naar Osiris. Ooit was ik hier met Jop en Jaap en klom Jaap (volgens mij) de boulder maar Jop en ik niet. Nu, jaren later, gaat het gelukkig beter en kan ik na een aantal pogingen ook de boulder klimmen. Super strakke 3 uur klimmen!

Op de terugweg naar NL reflecteer ik waarom klimmen de laatste tijd beter gaat terwijl het emotioneel en mentaal de zwaarste tijd uit ons leven is. Fysiek ben ik denk ik redelijk fit door veel trainen en beter eten. Mentaal gaat het klimmen ook heel goed. Vooral niet snel opgeven en nooit meer gefrustreerd raken. Weten, voelen, vertrouwen dat het op een gegeven moment klikt. Dat het dan goed komt en ik de boulder kan klimmen. Rustiger en met meer vertrouwen ondanks de storm in ons leven.

Donderdag met de hele groep naar Petit Bois. Leef kan lekker los met zn vrienden en die vinden het heel leuk! Geweldig om dit zo met elkaar te delen.

Ik probeer Morte Plaine. Een paar maanden geleden ook al heel even geprobeerd en toen vond ik het moeilijk aanvoelen. Nu gaat het beter maar nog steeds kan ik uit elke pas vallen. Weer klikt het mentaal. Nu op de klassieke manier. We hebben met Javi afgesproken zodat hij naar de lekkage kan kijken. Leef en Pelle rijden met mij mee. Ik zeg: "nog max 3 pogingen". De eerste twee gaan redelijk en in de derde pers ik alles eruit en klim de boulder. Heel mooi (mentaal) gevecht en ben super blij!! Mooie boulder waar de passen echt moeten slijten.

De rest van de middag is een droom die uitkomt omdat de kids zo heerlijk spelen in de tuin en in het water/de rivier. Ze gebruiken de airtrack als vlot en bouwen iets op het eilandje tegenover ons huis. Wat een gelukkig man ben ik dat ik dit mag delen met iedereen. Aan het eind van deze donderdag ook weer water en elektriciteit! En we weten waar de kortsluiting vandaan kwam! Heerlijk genieten:

Eindelijk vanaf donderdag einde dag een 'normaal' huis...met stroom en water. Geen emmers meer bij de WC.

Donderdagavond gaan Jeroen, Pelle en Tobias naar NL en blijven Leef, Julius en ik nog twee dagen. Vrijdag doen we rustig aan. Ik probeer 's ochtends een pas voor de stort te regelen....Ai, Franse bureaucratie. Ja meneer, u heeft inderdaad alle formulieren goed ingevuld en uw paspoort mee maar we hebben ook een kopie van dat paspoort nodig....Grrrr. Enige kopieerapparaat is naast ons huis bij de Post. Maar alles lukt. En voor 12 uur heb ik een pas en zijn de tapijten gestort.

Zaterdagochtend vroeg heb ik afgesproken met Filip bij Da Capo. Deze prachtige lijn (misschien wel 1 van de mooiste van het bos) staat al lang op de verlanglijst maar veel te hoog om in je eentje met maar een paar pads te proberen. Olaf is er ook en samen hebben we genoeg pads en spotters. Filip heeft op zijn blog een mooie beschrijving!

Sfeer was heel relaxed. Ik voel me fysiek en mentaal goed en ben er vanaf het begin van overtuigd dat ik deze boulder ga klimmen! De exacte methode vinden en vol overtuiging gaan zijn de ingrediënten voor succes. Wat een heerlijk heerlijk gevoel! En wat een boulder! Eentje die al lang door mijn hoofd spookte.

Snel naar huis voor een duik in de rivier en rond 15u naar huis rijden met Gulius en Leef. Relaxte terugrit en om 21u weer in NL.

0 notes

peterpijls1965 · 3 months

Text

The enigma of arrival

23 november 2013

Met Het raadsel van de aankomst schreef V.S. Naipaul een briljante autobiografische roman over aankomen en vertrekken, en hoe ogenschijnlijk constante omgevingen en hun bewoners voortdurend aan verandering onderhevig zijn.

Vidia Naipaul werd geboren op Trinidad. Zijn voorouders, Brahmanen (een kaste van priesters) uit India, kwamen per schip als contractarbeiders naar het koloniale eiland in het Caraïbische gebied. Zijn vader was journalist bij de plaatselijke krant. De hoofdredacteur was een Engelsman.

Ook zoon Vidia - hij mocht met een beurs studeren in Oxford - had de ambitie om schrijver te worden. Daarover correspondeerde hij met zijn vader. De brieven zijn uitgegeven in Letters between father and son.

Na publicatie van de brieven ontkende Naipaul tijdens een interview met de BBC dat hij het boek gelezen had.

Voordat mijn leven op een bloederige achtbaan begon te lijken, las ik Het raadsel van de aankomst drie keer. Altijd had ik het gevoel dat het over mij ging. Dat bleek. Tot een paar jaar geleden was ik iemand die graag en rusteloos onderweg was, die de aardbol afreisde op zoek naar nieuwe plekken om aan te komen, om vervolgens het raadsel van die omgeving en de mensen daar op te lossen, wat meestal niet lukte.

Hoe meer ik reisde, hoe meer ik me realiseerde dat mensen overal op de wereld veel op elkaar lijken. Dezelfde uitdagingen, dezelfde ambities, dezelfde karakters.

Sinds 2007 begon m’n leven te imploderen. Het ging snel: hypomane episodes, (rand)psychoses, depressies, alcoholmisbruik, werkloosheid, echtscheiding, beenamputaties. Dat alles in een handvol jaren.

Eerst reisde ik nog. Ik herinner me – ik was in Japan - een randpsychotische hallucinatie die in een boek van Murakami niet misstaan zou hebben. Dan was er een manische uitspatting in Mombasa, gevolgd door een verlammende depressie in Indonesië.

Nu ben ik uitgereisd. Ben ik aangekomen? Voorlopig ben ik geland in een revalidatiekliniek, waar ik uitgebreid de gelegenheid krijg om weer thuis te komen in mezelf, hoewel ik virtueel dakloos ben omdat ik niet terug kan naar de beschermde woonvorm in Roermond wegens onvoldoende rolstoeltoegankelijk. De kliniek is daarom mijn voorlopige biotoop.

Het is een gestolde omgeving, die de buitenwereld niet van node heeft om te bestaan. In dit verstilde sanatorium zal ik mezelf opnieuw moeten uitvinden, als man die geen onderbenen heeft maar toch opnieuw leert lopen op protheses.

Reizen doe ik in m’n hoofd; ik herkauw met gusto de plekken waar ik geweest ben. M’n meest recente verplaatsingen betroffen ziekenhuizen en klinieken, waar ik steeds een passant was. En misschien zal ik dat wel blijven: een ingekorte man die hier en daar een kijkje komt nemen, liefst zonder een oordeel te vellen.

Het is een interessante ervaring om links en rechts te worden ingehaald door generatiegenoten met complete lichamen, die bezig zijn carrière te maken met behoud van relatie en gezin. Ik heb qua status en standing niets meer in de aanbieding.

Het boeit me hoe mensen daar op reageren. Dat varieert. Zonder dat ik het m’n vrienden vertel, fungeren ze voor mij als firewall tegen de boze buitenwereld. Als je zoals ik een paar dingen verliest – vrouw, werk, benen, geestelijk evenwicht, het vermogen om matig te drinken – worden vrienden hun gewicht in goud waard.

Sommigen dringen erop aan dat ik mijn blogs verwerk tot een boek, maar daar peins ik niet over. Facebook is m’n podium en m’n uitgever. Daar blijft het bij. Heel bewust heb ik een bescheiden inzet. Want de reis die het leven is heeft me tijdelijk gereduceerd tot hulpbehoevende man, een rol die ik mezelf vroeger nooit zou hebben toebedacht. Ik vind dat ik me even niet in de positie bevind om me luidruchtig te profileren.

Schopenhauer schreef: Alle beperking maakt vrij, en ik denk dat hij gelijk had. Ik voel me namelijk in veel opzichten beter dan ooit. Er is veel ballast van m’n rug verdwenen, nu ik me niet meer hoef te handhaven in enige ratrace. Ik heb verloren, maar ook gewonnen, bijvoorbeeld het inzicht dat het compleet onbelangrijk is wat anderen van je vinden. Net als Naipaul vertegenwoordig ik alleen mezelf.

Het is een spectaculaire ervaring dat lichamelijke en geestelijke kwetsbaarheid ook kracht genereert, al is die ijl en breekbaar. Dat vergemakkelijkt incasseren. Gisteren kwam het van pas. Mij gewerd een droge, korte mail van een jurist. De echtscheiding is ingeschreven bij de burgerlijke stand, deelde hij mee.

De breuk, niet mijn keuze, is nu definitief. Het voelt als een vacuüm: single tegen wil en dank. Ik ben ontworteld, maar ook bevrijd. Maar waarvan? Het raadsel van de aankomst is alleen maar groter geworden.

V.S. Naipaul bleef na zijn studie in Engeland wonen, het land van The enigma of arrival. Hij wilde pas terugkeren naar Trinidad toen hij zichzelf succesvol genoeg vond als schrijver. Hij zou, schreef hij, belachelijk zijn gemaakt als hij eerder naar huis was gegaan.

Schrijfster Lieve Joris, die Trinidad met Naipaul bezocht, beschreef dat indringend in een reportage in de Haagse Post.

Zijn vader was al dood toen Naipaul Trinidad voor het eerst terugzag. Vidia's jongere broer werd ook schrijver. Hij stierf aan overmatig drankgebruik. V.S. Naipaul zag zijn zussen Savi en Kamla als maatschappelijk geslaagd.

#naipaul #trinidad #lieve joris

0 notes

keynewssuriname · 3 months

Text

NDP is in een spagaat en verdacht tam met een doppie pistool waarmee zij zwaaien

Valt het niet op dat NDP zo tam is, terwijl de VHP al jaren op ze beukt over wanbeleid, wanpraktijken, malversaties en corrupties door de NDP. Het valt erg op dat zelfs NDPer’s zich beginnen af te vragen of het misschien niet waar is wat de VHP allemaal hen verwijt, immers elke zelf respecterende politicus en/of partij zou allang van zich afbijten en flink ook nog. Maar niet de NDP-politici en niet de partij. Wat is hier aan de hand vraag je je af. "Soso saffoe poeh" geluid dat de NDP maakt richting de huidige beleidsmakers. NDP zwaait slechts met een doppie pistool, terwijl er zoveel nucleair materiaal ligt waarmee ze de VHP aan flarden kunnen schieten, maar toch doet de NDP dat niet. Er zijn zelfs kruisraketten met kernkoppen, die krachtiger zijn dan de bommen van Hiroshima en Nagasaki samen, beschikbaar waarmee ze de coalitie compleet kunnen vernietigen. En toch kan de NDP de knop van die raketten niet vinden. Het begint heel verdacht te worden. Maar aan de andere kant is er misschien ook een verklaring voor die houding van de NDP. Net zoals de situatie in de Koude Oorlog, toen de kernbom een dubbele dreiging vormde voor zowel de aanvaller als voor de aangevallene, immers de bom vernietigt dan beide. De NDP realiseert misschien dat de VHP dan bij een krachtige aanval ook meer kan onthullen over de NDP dan tot nu toe? Wie zal het zeggen? Ik beschuldig niet, maar ik vraag het voor mijn buurvrouw zoals ze in Suriname zo mooi onschuldig verpakken. Waarom belangrijk te begrijpen Is het belangrijk om te begrijpen waarom NDP tam is? De analyse van de situatie van de NDP is in zoverre relevant voor heel Suriname, ook voor niet NDP-gezinde, omdat dit bepalend kan zijn voor de verkiezingen van 2025. Hoe betrouwbaar is de NDP als alternatief? Hoeveel moet je aantrekken van de kritiek op de VHPNDP-hoofdbestuursleden-Geerlings-Simons-en-Adhin.jpg? Waarom zou je de NDP dan nog een kans moeten geven als ze nu nog niets lijken geleerd te hebben van het verleden? Ben je toch niet beter af met de VHP ondanks alle blunders van Santokhi? Allemaal vragen namens mijn buurvrouw. De doppie pistool houding van de NDP komt door een ernstige miscalculatie bij de NDP en een minachting voor de belangen van het land en volk denk ik. Intern schaken De NDP lijkt drukker te zijn met intern schaken dan met het land. Zij zijn meer bezig met elkaar. Intern wordt driftig gecalculeerd. Iedereen telt zijn of haar kansen. Het verhaal dat ze intern aan het evalueren waren en dat de partijvoorzitter nu afwezig is, kan niet de reden zijn voor een grote partij, de grootste partij al jaren op 1 onderbreking in 2020, om zo tam te zijn. De evaluatie kan en mag geen 4 jaren duren, het is geen grote Walmart (grootste bedrijf van USA) of State Grid (grootste bedrijf van China) of Aramco (derde grootste bedrijf ter wereld) dat ze aan het doorlichten zijn. En als ze 4 jaren er over doen om een partij te evalueren en commissies en werkgroepen te vormen dan gaan ze 4 eeuwen over doen om het land straks te evalueren vrees ik. Toch? Ik vraag het voor mijn buurvrouw, hoor. De afwezigheid van de partijvoorzitter kan ook geen reden zijn want iedereen weet dat Bouterse in 2025 niet nog een keer President zou willen worden ongeacht wat zijn status zou zijn. Dus de NDP zou sowieso iemand anders dan Bouterse als Presidentskandidaat naar voren schuiven. En hier wringt de schoen, hier begint de oorzaak van de doppie pistool houding. Het is die keuze van de kandidaat volgens mijn analyses die voor het zwaaien met een doppie pistool zorgt. Die keuze brengt NDP ook in een spagaat. De spagaat De spagaat gaat over de 2 sporen Simons en Adhin. De partij lijkt te lang alle ballen in de lucht te willen houden en alle opties van toekomstige coalitiepartner open te houden. Ook de optie samenwerken met de VHP en dus met Santokhi houden ze levendig en open. De partij heeft een paar stevige bonzen die de backbone vormen en de partij heeft 2 hoofdstromen, stroom Simons en stroom Adhin. De backbone in de partij heeft geen voorkeur voor Simons of Adhin. Hun voorkeur is regeren, het zal hun een worst wezen met wie en dus lijken zij niet te willen en niet te hoeven te kiezen, denken zij. De 2 stromen leiden tot 2 verschillende keuzes uit toekomstige coalitie. Er zijn 2 belangrijke opties voor coalitievorming voor de NDP: Samen met de VHP en Santokhi Stroom Simons leidt regelrecht tot deze optie. Met haar als kandidaat is regeren met Santokhi de enige optie. Iedereen weet dat bij een samenwerking met de VHP, de NDP geen Hindostaan als kandidaat naar voren kan schuiven, omdat Santokhi als Hindostaan president of vicepresident gaat worden, afhankelijk van wie de grootste zal zijn in de combinatie VHP/NDP. Dus als Santokhi de 1e of de 2e wordt dan heeft Simons de beste papieren en niet Adhin. Samen met de NPS en of een kleinere erbij Stroom Adhin leidt regelrecht tot samenwerken met NPS en anderen. Bij samenwerken met de NPS heeft Adhin weer betere papieren, want NPS zal Rusland als niet-hindostaan naar voren schuiven als nummer 2, vicepresident en dan kan Adhin wel President worden en niet Simons. Dit komt door de “ongeschreven ijzeren regel” in Suriname dat er een mix moet zijn in etniciteit bij de samenstelling van nummer 1 en nummer 2. Vooralsnog is denken in termen van Sranan Mang een brug te vroeg, dus voorlopig is het nog altijd Hindostaan en niet-hindostaan als combinatie. NDP zit dus in een spagaat, zij weten niet welke coalitie partij straks betere kaarten – aantal zetels – zal hebben. Zij zouden liefst alle opties willen openhouden, maar hun achterban is in grote getale mordicus tegen Santokhi. En hier zit het probleem, de oorzaak van doppie pistool houding. Maakt NDP te vroeg bekent dat Simons het gaat worden en dus daarmee 100% voor samenwerking met Santokhi gaat dan stroomt de partij grotendeels leeg. Maar maakt de NDP te vroeg bekent dat hun kandidaat Adhin is, dan hebben zij ook problemen want dan kunnen ze mogelijk regeermacht mislopen en dat is niet iets wat de backbone wil want die wil per se regeren want de oliedollars zijn straks voor het oprapen en die willen ze niet missen. Bovendien zien we elementen in de partij die regelmatig het bestaan van Adhin lijken te negeren, die noemen steeds de optie Simons en als ze een 2e naam moeten aanwijzen dan vluchten ze in allerlei nieuwe gezichten zoals onder andere Tsang of Bouva. Overigens niets ten nadele van deze 2 heren, maar het is opvallend dat NDP’ers zelf hun eigen ex-VP niet promoten. En hier zie je ook dat binnen NDP-keuzes gemaakt worden die allemaal leiden tot de enige coalitie optie en dat is met Santokhi. En als je dus steeds kiest voor leiders die leiden tot samenwerking met VHP en Santokhi dan kun je nu moeilijk met kruisraketten schieten toch? Dit verklaart de "slappe" houding van de NDP en de doppie pistool houding. Simons en haar stroming heeft geen belang om de relatie met de VHP nu helemaal te laten verzuren. Zij hoeven niet per se maximaal in te spannen met een "ganz krieg" campagne. Zij rekenen dat regenbuit al binnen is. Adhin daarentegen is te gedwee en sterk aan de leiband van de backbone om eigenhandig met zijn tak het "wapenarsenaal" helemaal leeg te schieten op de coalitie. Simons wil niet en Adhin durft het niet aan. De backbone moedigt aan om rustig aan te doen, want ze weten – dat is wat ze denken – linksom of rechtsom zijn ze in 2025 aan de macht voor de oliedollars. Hier zit het alle verklaring van de tamme houding. Dus de houding van de NDP is meer wat hun intern beweegt. Riskant. De backbone denkt dat ze linksom of rechtsom aan de macht zullen komen, maar de "verlamde" doppie pistool houding kan juist ervoor zorgen dat ze wederom in de oppositie belanden. Miscalculatie Hun interne calculaties zal met deze houding leiden tot weer in de oppositie. De NDP zou met het huidig aantal kiezers in het nieuwe stelsel op tussen 12-14 zetels blijven steken, mede door de doppie pistool houding en een "oldskool, ouderwetse" campagne filosofie. De miscalculatie van de backbone zit in het feit dat de "leeggelopen" zetels bij de VHP bij de NDP terecht gaan komen, maar die doppie pistool houding is totaal geen reden voor de kiezers die boos zijn op de VHP om naar de NDP te gaan. Die kiezers gaan naar de NPS en 1 of 2 kleinere partijen. De VHP zal terugvallen van 20 naar rond 15 zetels mede door de slappe campagne van de grootste (ogenschijnlijke) tegenstander – NDP- en uiteraard mede door het strooien van "snoepgoed" opgespaard door de VHP. De NPS zal groeien mede door de nieuwe kiesregeling die hun alvast 6+ zetels geeft en winnen door leegloop bij de VHP. Met zo’n zetelverdeling op hoofdlijnen zien we een coalitie ontstaan die de voorkeur van de VHP zal hebben, ondanks alle "geheime toezeggingen" van de VHP nu aan de NDP. Na 2025 sluiten VHP en NPS een coalitie met mogelijk DA91 die toch al op de bagagedrager van de VHP zit. En zie daar de NDP blijft gedesillusioneerd en verbouwereerd achter en dan kunnen ze weer 5 jaren rustig door evalueren en verder intern calculeren en schaken. Een ware nachtmerrie voor de backbone en hun partijvoorzitter die hen zo op het hart had gedrukt om te gaan voor verkiezingswinst. Helaas voor de partijvoorzitter, de energie en belangen van velen lopen niet synchroon met zijn energie en belangen. Helaas voor de diehard NDP’ers, de belangen van hen lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Helaas voor het land, de belangen van het land lopen niet synchroon met de belangen van velen in de partij. Waarom zou ik ongelijk hebben? Het antwoord hierop ligt bij de NDP en het ligt niet in "shooting the messenger", maar schieten op de argumenten en analyses en dan niet met een doppie pistool maar met een kruisraket. Dat zou een goede oefening kunnen zijn, een generale repetitie voor de campagne die al begonnen had moeten zijn. Hikmat Mahawat Khan Read the full article

0 notes