#veles taxi | Explore Tumblr Posts and Blogs

frostedroyaltea · 1 year

Text

Summer Days

The summer sun beat down on the back of Piotr’s neck and he wiped the gathering sweat away with the back of his hand. He wiped his forehead with his sleeve and glared down at the inventory sheet he was holding.

He had no idea why Anatoly and Vladimir decided they all needed to do inventory on a day like this. Especially stuffed in stuffy closets and warehouses that had no conditioning what’s so ever. Vladimir still refused to let them open the windows. Yes, opening and closing them was a pain, especially in the warehouse they were currently in. but it would be worth it, Piotr had argued to Vladimir who stubbornly refused to give in.

Piotr silently cursed his and Sergei’s big headedness as he signed he name at the bottom of the sheet when he finally got to the last item. Maybe he could convince Anatoly to make Vladimir see reason when he got there to make sure everything was running smoothly.

He left the stuffy closet, accidentally shutting it too hard and slamming it. He ignored Vladimir’s “hey!” that came from the air conditioned office and stalked over to the rows and rows of shelves that were on his next sheet. He wished Aslan was here. Then they could complain about their boss together.

He wiped his forehead again then rubbed his face with one hand, sighing. The heat seemed stuck in his lungs and the dust in the air coated his mouth and throat, practically choking him. Piotr glared down at the paper. The words were starting to blur together and he squinted to make sense of them.

He rubbed his eyes with one hand to try to clear them. He dropped the papers to the ground to put a hand on the shelves to steady himself, suddenly feeling weak and nauseous. His ears were ringing, he couldn’t hear anything, and had no way to know if someone noticed.

He opened his mouth today something, call for help, but nothing came out. His vision when black and he dropped.

Piotr woke to several blurry faces above him and his head, embarrassingly, in someone’s lap. He blinked and his vision cleared. “Hey, hey,” Anatoly said. Piotr blinked. He wasn’t sure how long Anatoly had been here, how long he had been unconscious for. “You’re okay. You’re okay.” It took him a second to realize he was trembling.

“What happened?” Piotr managed to ask.

“You passed out,” Anatoly said. “I saw you when I was walking in.” He took a cloth someone, Dmitri, handed to him and put it on Piotr’s forehead. “You were only out for a few seconds luckily.” He combed a hand through Piotr’s hair and Piotr leaned until the touch before he remembered where he was. “Vladimir called an ambulance,” Anatoly said, annoyance edging his voice. “He and Sergei are trying to figure out what they’re going to tell them.”

The paramedics, thankfully, did not ask any questions about the contents of the warehouse. That, however, did not mean they wouldn’t report them so Vladimir and Sergei said they’d be “taking care of it.” Anatoly told them not to hurt them.

Piotr ended up not going to the hospital. The paramedics, thankfully, didn’t press him to. They just said to call or have someone drive him if he felt he needed to go.

Anatoly finally allowed him to sit up when they left him and then insisted on helping him to the office. Once there he laid down on the couch they had for when Vladimir and Sergei worked long hours and nights. He closed his eyes and let out a breath. It was still too hot.

#anatoly ranskahov #vladimir ranskahov #sergei #aslan #dmitri #piotr #veles taxi #daredevil #passing out #fainting #heat exhaustion #dmitry #also on ao3 #fanfic

7 notes · View notes

kezenani · 3 months

Text

ez :D <3

/a BRFK fb. oldaláról

Várjál, ezt még elmondom. Izének néztek, lomnak, kidobott játéknak, én nem tudom, fölöslegnek, megunt hogyhívjáknak. Komolyan. Ezt írták legalábbis. Kik, kik, hát az elrablóim. Levélben. Dehogy, nem váltságdíjat kértek. Bocsánatot. Én egyébként nem haragszom, jó balhé volt. Na.

Ücsörgök este kint, ahol szoktam a presszó előtt a székemen, érted, kellemes, tiszta, hűvös idő volt, bírom az ilyet, kicsit emlékeztet a gyerekkoromra, a tajgai tavaszelőre, az erdőszélen birizgálták a bundám ilyen friss fuvallatok. Ez persze totál más, mióta belvárosi medve lettem, elkényelmesedtem, elszakadtam a természettől, de éjjelente, amikor nagyjából elül a zaj, meglassúdik a forgalom, még érzek valamit a régi időkből, mindegy. Ott mélázok magamban, már azt sem tudom, igazából min gondolkodtam, semmi lényeges, nagyívű, annyi csak, hogy veszek holnap mackósajtot, ráéheztem, tudod, milyen nehezen parancsolok a gyomromnak. Na, ebből semmi nem lett.

Megállt egy taxi, kiszállt egy ember, nézegetett. Ebben még semmi nem volt, elvégre azért volnék: látványelem, vendégmegállító, szőrös gesztus, szelfikellék, játék. Megfogott. Ilyen is volt már, én különösebben nem bánom, csak ne a hónaljamnál húzogassanak, ott érzékeny vagyok. Felemelt. Elvitt. De nem csak úgy gyalog, öt-tíz méterre, poénból, olyan volt már, belga bachelorbrigád, lágymányosi lánybúcsús bringák, tudnék mesélni. De eddig mindig visszaültettek a helyemre, fotóhegyek, kész, az élet ment tovább. Most viszont én mentem tovább, jobban mondva vittek, kérlek szépen, méghozzá egy taxiba begyömöszölve. Egyre távolodtunk, végig a Szinnyein, én meg hallgatom, hogy jó leszek otthonra, még tűrhető az állapotom (!), aztán kiszállásnál, hogy kicsit nehéz vagyok, mint a sár, nomost azért érzed a helyzet groteszk mivoltát; majd legközelebb kajak fogyózok, mielőtt elrabolnak, nem? Figyelj, olyan nagyon azért nem estem kétségbe, ahhoz képest, hogy el voltam rabolva, bundám szála nem görbült. A mobilom persze nem volt nálam, de úgy voltam vele, hogy majd csak lesz valami… Lett.

Gazda nagyon keresni kezdett, ahogy észrevette az eltűnésem, Facebook-on köröztetett, a zsaruknak is szólt. Ezt észrevette a rabló is, mérlegelt, sutyorgott a társával, és már nem ért nekik annyit az egész. Mit szépítsem: kitettek a Jósika utcánál, becsületükre legyen mondva: jól bántak velem, nem sanyargattak, tettek rám egy levelet, hogy hát szánják-bánják, benézték, azt hitték, hogy lom vagyok… Phúúú… Jólesett, sejted. Egy közelben lakó srác talált rám, ismert, már a Facebook-ról, tudta, mi a dörgés. Bevitt magához, ne fagyoskodjak, vagy el ne vigyen újra valaki, amilyen kapós lettem… Aztán jöttek a rendőrök, röhögtek, persze, hogy medvementő-akció, ez Budapest, nem ám a New York-i helyszínelők, de atomkorrektek voltak. Odaálltak egy csíkos Skodával, beültettek a jobb egybe, övemet is bekötötték, mondták, hogy ne nyúljak semmihez, majd ők szirénáznak, ha kell, de aztán nem kellett. Az egyik rámhozta a frászt, hogy megyünk a kapitányságra, mert bűnjel vagyok, vagy mi, iktatnak, betesznek egy kamrába… de csak poénkodott. Pár perc alatt hazavittek a kávézóhoz, Gazda már várt, lepapírozták, hogy nem sérültem meg, aztán visszaültem a székembe.

Hát, igazából ennyi volt. Megvagyok.

Bernát

41 notes · View notes

1rsoldiersince2012 · 1 year

Text

Bound by Law (Matt Murdock x reader)

Words: 2584 (chapter 22)

Summary:

You and Matt met in the courtroom. Now, you may think that Matt was a knight in shining armour and defended you in the name of all United States laws, but that was not the case. Matt was totally destroying your client, and you wanted to tear him into pieces right then and right there, because with Murdock as your rival, your head is on the firm's plate with each case. Did Matt care? No, he only cared about bringing justice, he was a human-machine, driven by the need to bring righteousness no matter the cost. Or was he just that? What happens when you get involved in Fisk's business and Daredevil's lies against your will?

UPDATES EVERY other FRIDAY ?

Find my other accounts on ao3 and wattpad!

ao3: https://archiveofourown.org/users/1rSoldierSince2012

wattpad: https://www.wattpad.com/user/1rsoldierSince2012

22. In the Blood

While you were lying in bed with a book, trying to distract yourself from what happened earlier, so painfully aware of Robert's presence next door, Matt found himself engaging in another conflict with the Russians. As well as has Wesley.

Although Fisk's business has been going on quite well recently, the Russians became a problem and Wesley's headache yet again. Simply because they were unable to contain the Devil of Hell's Kitchen. Wesley confidently strides into the taxi workshop, looking up and down at the two men in the middle of the garage. "Oof, those look like they hurt." He mutters with no emotions of compassion or mercy. Only sheer disappointment.

"I've had worse." Anatoly answers with a thick Russian accent, making Wesley's ears bleed. Oh, how much he hated working with them, yet he had to admit that the Russians were a cheap brute force, but... They started slipping too much recently.

"I know how much your people delight in extolling the amount of pain they can endure, but maybe next time you could try ducking? Leland's finalized the paperwork. Prohaszka's holdings in Kitchen Cab have been acquired and transferred via third party to Veles Taxi. Your distribution infrastructure just doubled." Wesley spills quickly, maintaining the same relaxed tone the whole time. Tone that was intimidating everyone.

"Tell your employer we are grateful." Anatoly takes the papers from Wesley's hands and slips through some pages.

"Don't think he really cares at the moment. You were light again this week." Wesley looks at the two men in front of him, beat to a pulp, yet still cocky.

"There was a complication." Vladimir intervenes, saving Anatoly's ass from the deadly stare.

"One you assured us you were addressing." Wesley rolls his eyes slightly, crossing his arms.

Vladimir hurries to remind Wesley about his brother, "Do you know what he was asking? This fool who laid hands on my brother?"

Wesley refrains from rolling his eyes again, and just wants to get out of this filthy place as soon as possible, "not my concern."

"It should be. He was asking about your employer, by name." Anatoly steps in the chat again.

"All the more reason to settle this. You sneeze, we all catch a cold. Madame Gao and Mr. Nobu have expressed their disappointment." Wesley simply answers, watching how Anatoly's eyes got bigger upon the mentioning of Gao.

"We have not heard of this." Vladimir breaks the short silence.

"Hmm," Wesley hums throatily, "that's because we've been talking behind your back, about how the Russians can't seem to handle one man running around in a mask. I mean, if he had an iron suit or a magic hammer, maybe that would explain why you keep getting your asses handed to you-"

Vladimir starts walking off before the sentence is finished, with Anatoly following him. "We're done here."

"He's weakened your operation." Wesley drops, pushing his glasses up his nose.

Vladimir turns back on his heel and quickly returns to Wesley, trying to prove who's the man of this place by standing close to Wesley. "You think us weak?"

"This isn't personal, Vladimir. It's business. Distribution of Madame Gao's product has been affected, which in turn is causing delays in other ventures. This is not acceptable. Fortunately for all parties, my employer has agreed to help return you to solid footing."

"How?"

"By aiding you in certain duties deemed vital to the continuation of service-" Wesley smirks a little, while Vladimir turns to leave again.

"He wants to take over."

"We value the services you provide, but clearly," Wesley says louder, laughing under his breath, "you need help providing them. We'll all profit nicely under the new structure."

"How nicely?" Anatoly stops Vladimir with one hand.

The men exchange a row of words in Russian, making Wesley sick from the language again, although he regretted now that working with Russians, he had a language barrier. The feeling of being not superior in the situation was crushing to say the least. Vladimir finally turns to look at Wesley, "tell Mr. Fisk-"

"We don't say his name." Wesley cuts right away, instantly annoyed.

"Tell... Mr. Fisk..." Vladimir says again, this time more confidently, "that if he wants a pound of flesh... he can come here and carve it himself."

Wesley exhales through his nose loudly. "This is an offer, not an order. The choice of how we proceed is yours. Talk it over with your brother. We'll be in touch." Turning on his heel, he leaves the garage, returning to the black SUV, where Fisk was already waiting for him.

Vladimir and Anatoly continue arguing in the garage, finally deciding on sneaking into the hospital to get more information from Semyon. Meanwhile, Wesley closes the doors and immediately takes off his glasses, rubbing his eyes for a moment. Fisk patiently waits for him to say anything, intently following every movement of the man in front of him. Although he was the same man that he knew, there was something different about Wesley today. Something so small and simple that it was not visible to the eye of the cold-blooded maestro in the black suit.

"Anatoly may be the way in. He seems more amenable to the proposition, or at least not quite as...vitriolic as his brother." He finally says, not putting his glasses on yet.

"Well, confrontations can be expensive. I'd prefer to handle this quietly. How are we on the timeline?" Fisk asks immediately.

"Within a reasonable margin. Assuming we can settle with the Russians quickly."

"We will. One way or another."

"What about the masked idiot?" Wesley clutches his glasses slightly, knowing that the force he applied might be enough for them to break. The fact that The Devil not only ruined their business, but also hurt you, was enough for him to finally snap and punish that idiot himself.

Fisk sighs slightly, "If the brothers can't handle him, I'll find another solution."

Car stops and Fisk immediately grabs the handle, blocking Wesley's arm from doing the same thing. " You stay with the car, I need to attend this alone." Fisk rasps, and gets out, leaving Wesley alone in the backseat, with some idiot behind the wheel.

Fisk has told him about his plans to ask Vanessa out to dinner. Of course, he was happy for his boss, but a little voice at the back of his head was laughing at him at times. Wesley remembered how cowardly he felt today when he kissed your cheek before leaving. That idiot Robert has spoiled everything. Wesley curses under his breath. He didn't even get a chance to pay the bill. Yet, the fact that he managed to kiss your cheek, to get even a little bit of physical contact was both calming and driving him insane. Of course, this was all a part of a big plan, the important dots on a huge map, but he couldn't stop that fire burning with jealously inside of him. When Robert asked you about sleeping at your place, Wesley felt the urge to take out his gun and just blow his brains out. A small, sudden sound snaps Wesley out of the trance that he was in. Looking down into his lap, he notices how he crushed his glasses, and the sharp pieces sticking into his palm made him bleed, proving that just like every other man, he was indeed vulnerable. With no panic evident on his face, only a slight frown, Wesley takes out a handkerchief from his pocket, calmly picking out the shards and wrapping what was left of his glasses into the soft material. The blood kept slowly oozing, yet James didn't hurry to wipe it. Something about that made the situation both poetic and ridiculous.

Fisk returns rather quickly, not noticing the bloody hand of his most trusted man, and bragging about how successfully the conversation went. Wesley shoots a small, understanding smile, balling his bleeding palm into a tight fist.

***

Russians kept Matt busy. In fact, they kept everyone busy, turning themselves into the city's biggest headache in a matter of weeks. After Claire stitched Matt up last night, he got a burner phone for the sake of her safety, and yet the worst has happened again. The phone call that Claire managed to make before she was dragged out of her flat, made Matt feel the fire was catching up with him, thinking that because of his dumb decisions, an innocent woman might not make it till the dawn of the next morning.

And while Matt goes on another rescue mission, putting criminals into their places, Foggy finds himself in Marci's bed again. Instead of drowning in a pile of case papers, he was drowning in the sea of white, over-perfumed sheets. Over and over again, he told himself that Marci was no good, and yet, he kept coming back to her like a moth keeps flying towards the flame.

Ironically, Matt was the one who encouraged Foggy to move on, and still, Matt himself kept the record of one-night hookups, up until they had a case against you. There was something so sinful, so strong about you that he, as a devoted Christian, was ready to commit that sin. Right now, there was no time to think about you, especially when he was beating the crap out of those Russians, but later, back in Claire's kitchen, when Matt was stitching her up, he felt the need to do anything to protect you from Wesley. Claire, still recovering from the shock, proved to Matt that the city needs protection, the city need him in that stupid mask, and you... You need him in that stupid mask as well.

***

Matt returned home late. From the sounds of the city, he was guessing that it was around 2 AM. Exactly 10 hours until the court. And 7 hours until he sees you again. 6 hours until he goes to church. And 5 hours of actual sleep. If he will even manage to fall asleep. The stress of running around was catching up with him, Matt felt drained, but the emotions of people he saved, especially Claire were still raw, still getting under his skin and tearing his heart apart. How long will he be able to be sponge that takes in all of the pain and all of the emotions from others? When will Matt be able to not only give himself to others, but actually get something in return? Matt sighs loudly and lays on his back. The sheets felt like a thousand needles stabbing his back, but maybe it was because he felt like he was missing a part of himself, like he was living his whole life incomplete.

With only 5 hours of sleep Matt was dressed in his best suit, making his way towards the church. Father Lantom was sitting outside the church, wrapped up in a long black coat. The shy rays of sun illuminated his face, making him look like a saint. "Haven't seen you here in a while."

Matt feels startled, although he knew that Father always somehow saw him, even in the biggest crowd. "Well, I've been busy." Matt sits down next to him and inhales the cold weather, feeling somewhat relaxed when it fills his lungs.

"I know." Father turns to look at Matt, even more tired than he usually was. "The press loves this new mysterious figure."

"I don't think 'loves' is the word to use here, Father." Matt smiles shyly for a moment, but then his lips turn to thin line on their own.

"Love has many meanings, Matt." Father intently watches Matt for any kind of reaction, any twitch of muscles, yet he receives none. "Care to discuss what's on your heart over a cup of latte?"

"Yeah.. Sure." Matt gives up running away from those offers, not wanting to hurt the old man anymore.

"Finally someone agreed, I've been wanting to try it since they brought the machine here." Father talks along the way, just to keep the mood of conversation going, before Matt returns to his old, quiet self. "You've got court today or do you go to work dressed like that now?"

The question throws Matt off a little, and he grins again. "Like what?"

"Ellegant." Father watches the cup filling up with steaming liquid.

"I threw on the first thing I touched."

"It was with that nicely folded handkerchief as well?" Father Lantom puts the cup in front of Matt and sits down too. Matt doesn't answer, meaning that the quick banter will be put to rest now. "Anything you'd like to say, Matthew?"

"I'd say that I'm a fool but you already knew that." Matt leans over the cup and inhales the sweet aroma, which is oddly so similar to your perfume that the thought makes him shake his head slightly.

"That goes without saying. Maybe you wanna talk about what happened in that fancy lawyer firm?" Father asks as carefully as possible, feeling the need to somehow crack the man in front of him.

"A friend of mine got hurt. That's it."

"Yet the press is saying that you're the one who hurt her."

"It was an accident, and I was an idiot."

"Why did you go there?" Father presses, wanting to know the truth from Matt himself.

"Because..." I care. He wanted to let it out, to say those words, but something was just stuck in his throat, preventing him from doing so. "I couldn't let an innocent person get involved in a shady business."

"Did you succeed?"

"If by succeed you mean that she got shot, then no."

Father falls silent, thinking over his next words. The look on Matt's face was unreadable, something new and unusual to Lantom. "Does she know about you? The other you."

"No. No one knows. No one will know."

"And what shady business was she getting into?"

Matt scoffs a little, finally taking the cup into his hands, "her boss tried to fake the evidence. Whole case is a mess." Father opens his mouth for another question, but Matt beats him to the answer, "she started working for us yesterday."

"Oh. Now I see why the fancy costume is on display." Father laughs slightly, but gets serious as soon as he notices Matt's furrowed eyebrows. "You care about her, don't you? Enough to risk your identity getting revealed just to save her from bad decisions?"

Matt takes a sip of the drink, taking his time with the answer. But this silence says enough for Father.

"Matt, you have to-"

"I care about everyone in this city, Father, and last night I risked a woman's life with the Russians. I can't let anyone close to me because they will end up getting hurt." Matt feels like he's back in Claire's apartment, listening to her heart ramming in her chest violently.

"Can't let anyone close to Matt Murdock or close to the Devil of Hell's Kitchen?"

"If they get close to one, the other becomes a threat."

"If it's really like that, Matthew, you've got a problem in... separating them. Don't let the Devil get the upper hand. Find your anchor, someone to keep you to your true self."

"Here I thought you were gonna bring God into the conversation." Matt scoffs again, finishing the latte.

"I'm afraid that God won't be much of a help, you have to sort it out yourself before it's too late. Open up yourself to others, Matthew, don't take away other people's darkness, thinking that it won't affect you too." Father finishes, from the movements of Matt guessing that he'll be soon leaving.

"Yeah, thanks for the drink, Father." Matt gets up with a slight struggle, which earns him a a reproachful look.

"Don't get lost, child." Father calls one last time before Matt loudly closes the doors of the church.

#matt murdock #matthew murdock #matt murdock x reader #matt murdock fanfic #human disaster matt murdock #foggy nelson #karen page #james wesley #wilson fisk #marvel daredevil #marvel #daredevil #daredevil fanfiction #netflix daredevil #lawyers #bound by law #father lantom

55 notes · View notes

ofeofeliaofeliaia · 10 months

Text

Levágtam a hajam, befejeztük a konyha egyik felet, már csak szekrényt kell vennem a sutonek, ha a suto miatt nem fér el a mosogato, akkor lecserelhetem a mosogato szekrényt is, kisebbre, szebbre. Voltunk moziban, megnéztük a Caravaggio árnyékát, ami egy @mozinet film, és azt hiszem ezzel a csavoval élveztem eddig a legjobban a mozizast :) ja és a Kinoban mindig van a kedvenc feherborom, Bock Chardonnay, aminek nagyon örülök :)

Pillanatok alatt szaladnak el a hétvégék vele.

Csicsa sokat nőtt. Szeretnek focizni. Simán felugrik helyből az olembe.

Rengeteg tárgyat kene a kecobol átvinni a galeriaba, hogy ott kényelmesebb legyen, itthon meg tágasabb. De továbbra sincs se kocsim, se jogsim es ez most nem egy taxis mennyiség de nem is teherautós még. Jön a sziget, izgulok. Vettem vitaminokat, sajnos a faradekonysag nagyon feszelyez. Volt két napom reuma nélkül 🤘🏻

Jaj és tegnap mutattam a férfinak a lecsot :))) csináltam @ribizli fele verziót is, abszolút siker volt mindkettő :)

#ofelia fragments #ofelia ofelia ofelia

16 notes · View notes

joostjongepier · 10 months

Text

Wat? Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) ((1984) door Jean-Michel Basquiat, Jean-Michel Basquiat (1984) door Andy Warhol, Los Cabazos 91984) door Jean-Michel Basquiat, China Paramount (1984), African Masks (ca. 1984) en Taxi, 45th/Broadway (1984-1985) door Jean-Michel Basquiat en Andy Warhol

Waar? Fondation Louis Vuitton, Parijs

Wanneer? 31 juli 2023

Andy Warhol ken ik al een groot deel van mijn leven. Jean-Michel Basquiat ontdekte ik pas een paar jaar geleden. Sindsdien ben ik een groot fan van zijn werk. Van 1983 tot 1985 blijken beide kunstenaars nauw te hebben samengewerkt. Basquiat beweerde een miljoen schilderijen met Warhol samen te hebben gemaakt. Dat was lichtelijk overdreven. Het waren er in werkelijkheid zo’n honderdzestig. Beide kunstenaars werden in oktober 1982 aan elkaar voorgesteld door galeriehouder Bruno Bishofberger, die hen beiden representeerde. Ondanks het leeftijdsverschil klikte het meteen tussen de twee. Aanvankelijk werkten ze samen met Francesco Clemente, later zetten de twee hun samenwerking voort. De samenwerking tussen Warhol, Basquiat en Clemente leverde zo’n vijftien schilderijen op. De werken werden van studio naar studio vervoerd en elke kunstenaar voegde elementen toe, waarbij ieders eigen stijl zichtbaar bleef.

Warhol en Basquiat maakten verschillende portretten van elkaar, zoals Brown Spot (Portrait of Andy Warhol as a banana) en Jean-Michel Basquiat (in de pose van Michelangelo’s David). Toen Bishofberger de twee kunstenaars aan elkaar had voorgesteld, vroeg Basquiat hem om een foto van hem en Warhol te maken. Basquiat vertrok en twee uur later bracht zijn assistent het schilderij Dos Cabezas naar Warhol’s Factory. Hierop riep Warhol uit: “Oh, I’m so jealous! He’s faster than me.””

Een fraai voorbeeld van de samenwerking tussen Warhol en Basquiat is China Paramount. Het door Warhol toegevoegde logo van Paramount Pictures staat voor de Amerikaanse filmindustrie, maar is ook een eerbetoon aan zijn toenmalige levenspartner Jon Gold, die bij het bedrijf werkte. Ronald Reagan, de acteur die president werd, propageerde in de jaren tachtig van de vorige eeuw goede handelsrelaties met China. Hieraan ontleent het werk zijn naam. Basquiats zwarte figuren geven aan dat de Afro-Amerikaanse bevolking niet meedeelt in de groeiende welvaart van de jaren tachtig.

Basquiats aandacht voor zijn Afrikaanse roots komt ook tot uiting in het meterslange werk Afrikan Masks. Warhol schreef hierover in zijn dagboek: “We painted an African masterpiece together. One hundred feet long. He’s better than I am, though” (29 mei 1984).

Taxi, 45th/Broadway geeft een autobiografische scène uit Basquiats leven weer. Toen hij een taxi wilde aanhouden, kreeg hij alleen maar beledigingen toegeschreeuwd. Kunstenaar Keith Haring, een vriend van Basquiat, zei hierover: “”Being black and a kid and having dreadlocks, he couldn’t even get a taxi. But he could spend $ 10,000 in his pocket.”

De tentoonstelling Jean-Michel Basquiat x Andy Warhol, Painting Four Hands is een grote tentoonstelling. Wat de vele werken vooral laten zien is het enthousiasme waarmee ze zijn gemaakt, de wederzijdse onderlinge inspiratie. De kunstscène in New York in de jaren tachtig was een bruisende creatieve smeltkroes.

#andy warhol #jean michel basquiat

3 notes · View notes

jahdiel-death · 9 months

Text

✧˖ ° Aurora ✧˖ °

Jiyeon (Shown on Legacy)

Dress Boots

Reborn Maitreya / Lara Petite/ Maitreya Flat

Legacy/ Perky / Perky Petite Kupra / Bimbo

Peach B.Gen.X Curvy B.Gen.X Classic

Taxi:

MP:

✧˖ ° Rousseau Beauty ✧˖ °

TRISH EYESHADOW

LELUTKA EVOX

APPLIER WITH 6 OPTIONS.

Taxi:

MP:

#sl #secondlife #secondlifeavi #secondlifemelanin #slavi #secondlifebaddie #secondlifeblogger #secondlifeblog #secondlifephotography #secondlifeavatar #secondlifeonly

2 notes · View notes

mariacallous · 6 months

Text

The main suspect for the twofold murder that has shocked North Macedonia, Ljupco Palevski, was arrested on Tuesday in the Turkish town of Balikesir after North Macedonia issued an Interpol arrest warrant.

“We will start the appropriate procedure [for extradition] immediately this morning, from the very start of our working hours,” North Macedonia’s Justice Minister, Krenar Loga, said on Wednesday.

The news of the arrest came straight from North Macedonia’s Interior Minister, Oliver Spasovski, who said close cooperation with police in Turkey had been crucial.

“Our services …communicated with the Turkish counterparts who told us that the person was located in Balikesir and wanted to leave for Istanbul. He used a taxi driver as decoy for his trip to Istanbul but he in fact returned to Balikesir. Turkish police arrested him … on one of the highways in the area while he was on foot,” Spasovski said.

Spasovski said that with this arrest, all five suspects for the gruesome killings that shook North Macedonia are now in detention.

Palevski is the person suspected of planning and actually killing the two people with a handgun.

The far-right activist and businessman from Skopje first fled to neighbouring Serbia, then to Bulgaria, from there he is believed to have entered Turkey, authorities said.

Authorities on Sunday found the bodies of both victims,14-year-old Vanja Gjorcevska from Skopje, who went missing last week, and Pance Zezovski, 74, a retired barber from the town of Veles who was reported missing a few days before the girl.

The bodies were discovered at different locations after the suspected accomplices had revealed their shallow graves to the authorities.

According to the preliminary investigation, the group consisted of five people led by Palevski, who first kidnapped and murdered the pensioner, taking his car, which was used days later in the kidnapping of the teenage girl.

The prosecution on Monday said it suspects that the motive for the girl’s kidnapping was “personal gain”, meaning that the group intended to extort a ransom from her mother.

They are yet to determine what had prompted her killing, and whether the main suspect might have killed her in a panic, after realizing that the kidnapping had gained too much publicity.

One of the detained persons is the girl’s father. There are suspicions that he might have helped the perpetrators kidnap his daughter by giving them information about her whereabouts.

0 notes

tobbpenztazembereknek · 7 months

Note

Grazba vitték Orbánt a brüsszeli megalázása után - egy taxis mesélte.

Még a taxisok sem álltak vele szóba - egy taxis mesélte!

0 notes

sword-days · 6 months

Text

DAREDEVIL Nikolai Nikolaeff as Vladimir Ranskahov Costume Design by Stephanie Maslansky

#repost #daredevil #daredeviledit #vladimir ranskahov #veles taxi #a sword day a red day #the most terrible man

24 notes · View notes

sword-day · 8 months

Text

Go. Make the deal.

DAREDEVIL 01.04 In the Blood

#daredevil #daredeviledit #marveledit #vladimir ranskahov #anatoly ranskahov #a sword day a red day #veles taxi #i love the little expressions in this scene #how vladimir's shoulders visibly slump #that almost lost stare in the third gif #this decision took everything he had #(and it's only going to get worse!)#plus that shared tic the ranskahovs have #of hiding their faces from each other when they're most vulnerable #anatoly admitting that he's going to die #vladimir admitting defeat

43 notes · View notes

nihondave · 7 months

Text

Okinawa was zonnig, mooi en niet helemaal mijn bestemming. Hoewel veel mensen jaloers zouden zijn dat ik op zo'n prachtig eiland zat, was ik blij toen het vliegtuig naar Tokyo vertrok. Het helpt uiteraard niet dat ik weinig om zon, zee en strand geef, maar Okinawa was erg lastig te navigeren zonder auto en niet bijzonder geschikt voor soloreizigers. Daarbij had ik Okinawa onderschat en onvoldoende gepland.

De eerste dag was zodoende vooral erg rustig. Ik heb flink uitgeslapen, een wasje gedaan en een museum bezocht (foto 1). Het museum behandelde de geschiedenis van Okinawa, maar de foute rol van Japan dat het onafhankelijke koninkrijk Ryuku simpelweg heeft ingelijfd, was volkomen onderbelicht. Japan heeft daar wel vaker last van, zoals ten aanzien van de tweede wereld oorlog. Slecht 1/3 van alle mensen van Okinawa heeft de oorlog overleefd, door de Amerikanen maar vooral ook door de Japanners zelf die de bevolking in hun val meenamen. Na de oorlog wilde Japan eigenlijk Okinawa ook niet terug hebben van de Amerikanen maar dat wordt gewoon niet verteld. De bel op de foto is trouwens even lang als ik.

De tweede dag, ben ik spontaan omdat ik het niet rond kreeg op het hoofdeiland naar een ander eiland, Ishigaki, gevlogen. Daar zeker mooie dingen gezien en zelfs gesnorkeld (foto 4 en 5) maar daar ook flink voor betaald. Zo heb ik een taxi mij vrijwel het hele eiland over laten rijden om onder meer palmbomen en een druipsteengrot te zien (foto 2 en 4). Gelukkig was de taxichauffeur wel zo aardig om ook nog een foto van mij te nemen (foto 3). Ook heb ik nog op een boot met glazen bodem gevaren (foto 7) wat een stuk mooier was dan de foto's konden vastleggen. Schildpadden, anemoonvissen en vele andere vissen gezien. Helaas zag ik tijdens het snorkelen en de glazen boot tour wel veel dood koraal. Waarschijnlijk veroorzaakt door warmer water door klimaatverandering.

Over de dag daarna, toen ik terug op het hoofdeiland was, kan ik kort zijn. Ik ging een uniek kasteel bekijken, maar het is in 2019 afgebrand. Helaas was dus alleen het begin van de herbouw te zien (foto 8). Het was uiteindelijk de slechtste dag van de vakantie, maar dat moet er altijd een zijn.

De laaste dag nog op een bustour geweest. Onder andere het aquarium gezien waar ze een heuse walvishaai hadden (foto 9). Supergaaf, al was de rest van het aquarium maar matig. Wel veel van het eiland gezien zoals de prachtig gekleurde wateren en mooie natuurlandschappen (foto 10 en 11). Het einde was echter vrij ruk, een bezoek aan de American Village, een aftandse tourist trap. Zodoende na 5 minuten daar maar weggegaan zonder het de gids te vertellen, dus toen zij zich afvroeg waar ik was, loog ik maar dat ik de tijd vergeten was en nog aan het eten was. Weet zij veel en ze sprak geen Engels ondanks dat het een Japans/Engelse tour was. Al met al was Okinawa enigszins teleurstellend, maar....

Er was ook Rock bar freaks a gogo. Een zwaar alternatieve bar gebaseerd op het freak jaren 60/70 thema. De bar was met zeer veel zorg ontworpen door de eigenaar die tevens achter de bar stond. Super veel filmposters, design meubels uit de jaren 60/70, heel veel blote vrouwen en het penisbeeld uit A Clockwork Orange. Helaas door het bier en de geanimeerde gesprekken met een New Yorks stel vergeten foto's te maken. Ze waren vrij jaloers op mij, want ze hadden 11 dagen waar ik er 35 had. Ze deden wel een stuk interessanter werk want ze waren set designers voor films, series en Sesamstraat. Op de laatste avond ben ik nog even terug geweest en toen vrijwel de hele avond met de barman gesproken. Dat was lastig want zijn Engels was beperkt, maar met Google translate kwamen we een eind. Zo kwam ik er wel achter dat het een hele vreemde vogel was, want klanten mochten niet eens een stoel verplaatsen (de esthetiek moest in stand blijven) en grote groepen wees hij de deur, dat was te veel werk. Enerzijds klaagde hij over het gebrek aan geld, maar adverteren was niks, want dat trok saaie klanten. Maar ach, ieder zijn ding.

Nu laatste stop Tokyo 🥳

0 notes

peterpijls1965 · 10 months

Text

´Reformasi´, Indonesië leeft en beeft

In 1998 reisde ik naar Java en Bali. Er was politieke oproer, Chinezen werden aangevallen. Voor een volksopstand werd gevreesd. Hieronder dagboekaantekeningen die ik toen maakte.

13-07-1998 Op het treinstation van Banjan, een tussenstop voor Yogyakarta, sprak Eva Juliana me aan. Ze is een 20-jarig meisje dat in december een jaar bij familie in Den Haag gaat wonen. Ze zegt dat ze me komt opzoeken. Prachtig sereen gezicht. Zachtmoedige, heel expressieve ogen.

Meteen na aankomst in Yogyakarta liep ik in een warenhuis Toni en Andy tegen het lijf. Meteen een afspraak gemaakt, ergens in een café. Daar met een hele groep vrienden van Toni en Andy mijn verjaardag dunnetjes overgedaan. Een coverband speelde speciaal voor ´Peter uit Holland´ Holiday van Madonna.

Dan het gesprek met Toni. Zij studeert Engels aan de plaatselijke universiteit. We hadden een klik, dat voelde ik. Andy, biseksueel, makelaar, student marketing en pro-Soeharto, zei: ´Vrouwen uit Bandung zijn materialistisch.´ We dansten met z´n allen. Met Toni een afspraak gemaakt voor morgenvroeg op de universiteitscampus.

Toen het café sloot op straat doorgezakt met een groep studenten en reizigers. Dat is hier ´s nachts het gebruik in Yogyakarta. Er was hippiemuziek en een oud vrouwtje dat klaagzangen declameerde. En natuurlijk bami en nasi op gaspitten. Overal spandoeken met ´reformasi´. Indonesië leeft en beeft.

14-7 De universiteit: een uitgestrekte campus, die 17.000 studenten herbergt. Gewichtige gebouwen. Toni was melancholiek, moest werken vanmiddag. Daarna een lange wandeling. Ik verdwaalde, verbrandde in de zon. Een taxi bracht me naar de vogeltjesmarkt. Duizenden gevederde vriendjes in vele kleuren, maar ook leguanen, vliegende honden, vissen en tal van dieren waarvan ik het bestaan nooit vermoed zou hebben tot ik ze hier zag.

17-7 Mondaine dagen in Yogyakarta. Afgelopen nacht de climax. Een tour door het nachtleven. Disco Papillon en een housetent. Ik was in gezelschap van Toni en Petrus, een knappe christenjongen uit Surabaya. Op de weg terug naar huis simuleerde Toni dat ze niet lekker werd. Aangekomen bij het hotel werd ze vervelend. Ze wou mee naar binnen, greep m´n pols vast, etc. Na enkele minuten discussiëren gaf ze toe en liet me gaan.

Vanochtend belde ze om excuses te maken. Alles ok. Tenslotte was er een sfeer van vertrouwelijkheid tussen ons ontstaan. Spullen gepakt. Neem straks de bus om de veerboot naar Bali te halen, een rit van 14 uur. Yogyakarta moet de meest tolerante stad van Indonesië zijn. In de mall, het gloednieuwe winkelcentrum, liepen jonge, goedgeklede homo´s openlijk te cruisen. Maar Toni zei dat buiten de stad alles anders is, dat ´Yogya´ een enclave van permissiviteit is.

20-07 Ubud, Bali. Voor Bali gold geen negatief reisadvies. Het wemelt van de toeristen. Merkwaardig hoe mensen op reis hun ware gedaante lijken te benadrukken. Mannen lopen rond in blote blubberbuiken, Westerse vrouwen dragen vormloze shorts en hemdjes die bh-bandjes en veel wit vlees prijsgeven. Op straat zeggen ze dingen als: ´Hier ken je goedkope jurkjes kaupe.´

Ooit moet Bali een paradijs zijn geweest. Het platteland is dat misschien nog. Het gemotoriseerde verkeer is overal opgerukt, in enorme aantallen. Kuta, waar ik met de ferry arriveerde, is een geperverteerd Zandvoort, een monotone aaneenschakeling van hotels, restaurants, boetiekjes met een identiek aanbod. Overal jongens en mannen die namaakhorloges en hasj te koop aanbieden.

Een Australiër die ik ontmoette in de bus van Yogyakarta naar de veerboot naar Bali, zei dat Kuta 15 jaar geleden nog praktisch ongerept was. Nu is er meer verkeer dan in hartje Jakarta. Het toerisme bracht welvaart, ontelbare jeeps en beton. In Kuta het nachtleven geproefd. In het plaatselijke Hardrockcafé een coverband die top 40-werk afdraaide. Maar de sfeer was heel geanimeerd. Balinese meisjes kunnen inderdaad de mooiste van Indonesië zijn. Sommigen pappen aan met ruwe Australiërs. In discotheek Double Six wemelde het van de nachtvlinders.

Later werd ik op straat benaderd door prostituees. Eentje achtervolgde me op een scooter tot bij m´n hotel, terwijl ze me oneerbare voorstellen deed. Ik had lang gedanst op behoorlijk goede house en ik was doorweekt van het zweet. Nu betaal ik de prijs: verkouden en lichte keelpijn. Een beetje down en moe van het reizen en van hotel naar hotel gaan.

Ubud heet het culturele hart van Bali te zijn, maar er is vooral veel slechte kitsch te koop. Gisteren zag ik een religieuze processie. Vrouwen in gele gewaden, met hoog opgetaste fruitmanden op het hoofd. Ze werden gefotografeerd en gefilmd door een horde toeristen. Het doet me hier aan Valkenburg op z´n ergst denken. Daarom vertrek ik straks per bus naar de noordkust, naar Lovina. Als ik het daar niet leuk vind, ga ik morgen terug naar Java, naar Malang.

21-07 Lovina. Een kamer aan zee. Veel mannetjes die transactievoorstellen doen, variërend van dolfijnen bekijken tot geestverruimende paddo´s. Sliep afgelopen nacht 12 uur. M´n verkoudheid lijkt over het hoogtepunt heen. Onmatige dromen, waarin Sofia uit Lissabon en Petrus uit Surabaya hoofdrollen speelden. We fietsten, maar ze treuzelden en gingen de verkeerde kant op. Ik reed nurks van ze weg. Later was Petrus boos op me, etc.

Ik herlees Opmerkingen over de Chaos, van Henk Hofland. Briljant, profetisch in zijn analyse van het provinciale conservatisme dat de Nederlander eigen is. Hij schreef het ergens in de jaren ´70, maar het had ook gisteren uit zijn pen kunnen vloeien, zo actueel is het.

Nog een hoogtepunt: zijn vergelijking tussen het zogenaamd goede huwelijk en de sociaaldemocratie. Na lezing kreeg ik de neiging te zweren mij nooit duurzaam met iemand te verbinden. Citaat: ´Zijn vrouw, die hem in de loop van een jaar of vijftig bij stukjes en beetjes had gesnoeid, geplet en dichtgenaaid, en die nu, haar doel bereikt hebbend, in versneld tempo verschrompelde.´

´Het huwelijk is (…) een afgetakelde leugen, onophoudelijk geprezen monument van absolute deugd, waarmee men in zijn omgeving elkaar het leven zuur maakt.´

Briefkaarten geschreven aan Eva, Annie uit Bandung en Toni uit Yogyakarta. Ik zit op het tuinterras van mijn kamer, eigenlijk een vrijstaand huisje. Een lage muur scheidt me van het strand. Zojuist fruit gekocht. Een aanbod tot een massage van ´een uur op een stille plek´ afgewezen. Dat valt niet mee. Zo´n meisje kijkt je verwachtingsvol aan, Bambi-ogen in een puntgaaf gezicht.

Ik nip van lokale wijn, 18 procent alcohol en mierzoet. Gekocht in een winkeltje waar een joch zat te zweten op een Engelstalige brief naar Australische kennissen. Of ik het epistel voor hem wou opstellen, terwijl hij voorlas van kladjes in het Indonesisch. De brief ging over een motorverhuurbedrijf dat de Australiërs ter plekke wilden opzetten.

22-07 Vertrekken doe je altijd net iets te laat. Gisteravond niet onprettig doorgezakt met Tin, Jeanette en Maartje – struise Hollandse meiden met een jaartje Australië achter de rug. Vanavond, in Lavina, me stierlijk verveeld. Merkte dat ik vergeefse gevoelens opvatte voor Katuk, een meisje dat werkte in een strandrestaurant. Vandaag twee mails gestuurd naar E., brief geschreven aan T. Zie uit naar het weerzien met Onis in Bandung, misschien overmorgen al.

23-07 Vroeg in de ochtend. Na een paar buur slaap klaarwakker de zonsopgang afgewacht. Verre moskeeën roepen op tot gebed, blaffende honden antwoorden. Ik sliep op een rood-oranje Micky Mouse-matras.

Rit van Lavina naar Kuta, in een overvol minibusje. Een Française komt dicht tegen me aan zitten. Jaloerse vriend heeft een en ander door. Zodra het busje wat leger wordt door uitstappende passagiers, mag ze van hem niet meer naast me zitten. Wou net m´n vlucht bevestigen bij het Garuda Indonesia-kantoor. Wie daar zat? Het Franse stel. Stilletjes het pand uit geslopen.

24-07 Broeierig warme nachten. In dit heel prettige hotel in Lavina kreeg ik gisteren de laatste kamer, zonder airco, maar met een plafondventilator die het alleen op de hoogste stand doet. Het zwembad is 4 meter ver. Vanochtend vroeg al een koele duik. Ook gistermiddag gezwommen, voor het eerst sinds lang. Nog wat last van m´n buik. Toch lui en ontspannen. Wel een reis die goed doet. Zie er gezond uit.

26-06 Terug in Bandung. Vertoef op de zesde verdieping van het Preanger-hotel, de beste stek in town. Normaal kost een kamer tweehonderd dollar. Door de crisis logeer ik hier voor vijftig gulden per nacht. Lig te schrijven op het ruim bemeten bed. Naast me slaapt Onis, die ik gisteravond trof in café Zeezicht. Ze had het haar laten knippen en rood laten verven. Onis nam me mee naar het nabijgelegen café Amsterdam. Daar gebiljart met haar en een vriendin.

27-7 Trein naar Jakarta. Ik dacht hier in Indonesië m´n laatste twee dagen rustig door te brengen, maar vanavond ontmoette ik in het Hard Rock Café Paulina. Eerst hield ik de boot af, liep weg, maar we raakten toch aan de praat. Paulina heeft zo te zien een scheut Chinees bloed, en iets uitstekende voortanden die haar onweerstaanbaar maken. Uiteindelijk vroeg ze me haar morgen rond de middag te bellen.

28-7 Paulina, een Nederlandse grootvader, Chinese moeder. Ik nam haar mee uit eten in café Batavia, een mooi koloniaal Nederlands pand. Paulina is katholiek. Nu zedig gekleed, gedroeg ze zich meer ingetogen. Door en door fatsoenlijk meisje. Bij het afscheid voor het Hard Rock Café gaf ik haar een hand. Voor haar taxi wegreed, draaide ze het raampje open. Ze legde haar hand op het portier, zodat ik die even vast kon houden. Ze vroeg me haar voor mijn vertrek te bellen.

Jakarta bevalt me, maar deze stad is een vulkaan. Winkelcentrum Plaza Indonesia had in Parijs kunnen staan, zo luxe is het aanbod. Niet veel verderop zijn geplunderde en gebrandschatte straten te zien, getuigenissen van het oproer in mei. Gisteren in de taxi wees Paulina me de gebouwen aan die werden aangevallen door plunderaars.

Als Indonesische van Chinese afkomst moet ze gevaar hebben gelopen. Ze kon twee weken niet naar haar werk, moest binnenshuis blijven. ´Ik verveelde me´, was alles wat ze er over zei.

0 notes

regioonlineofficial · 1 year

Text

Krimpenerwaard – Marco van der Horst (51) uit Krimpen aan den IJssel werkt al 30 jaar in het personenvervoer in Rotterdam. Momenteel zit hij in het bestuur van een groot taxibedrijf in Rotterdam. Het bedrijf wil in de Krimpenerwaard in de behoefte van eerlijke taxi’s voorzien. Eerder heeft hij in de Krimpenerwaard Taxi Concreet voor de ouderen opgezet. Deze stopte en hiervoor in de plaats is met der tijd de Belbus gekomen. Deze rijdt voor ouderen en mensen met een beperking in de Krimpenerwaard. In Coronatijd was het voor de taxi’s erg lastig en hoopte de chauffeurs na deze periode wel weer meer werk te hebben. Maar in de tijd van Corona zijn veel chauffeurs ander werk gaan doen, waardoor een tekort aan chauffeurs is ontstaan. De taxi wereld is daardoor erg veranderd. Hoge bedragen voor taxivervoer Marco heeft zelf twee jaar een ziek kind naar school gebracht, omdat er binnen de Krimpenerwaard geen taxi voor het kind gevonden kon worden. Daardoor kreeg hij meer contacten met mensen die op zoek waren naar een (eerlijke) taxi. Er blijkt een nood te zijn aan goed taxivervoer binnen en van en naar de Krimpenerwaard. En vooral betaalbaar taxivervoer. Het blijkt dat veel taxi chauffeurs hoge bedragen vragen om bijvoorbeeld van Rotterdam naar de Krimpenerwaard te rijden. Veel mensen weten niet dat er prijzen zijn vastgesteld door de regering en de taxi op de meter moet rijden. Maar zodra een chauffeur onderhandeld en er wordt een bedrag van €150,- afgesproken voor de rit die normaal €65,- zou kosten, is dat een afspraak tussen chauffeur en klant en mag de taxichauffeur dat doen. Niet goed voor het beroep chauffeur “Dit is niet goed voor het beroep chauffeur, maar ook niet voor de mensen die vanuit de Krimpenerwaard ergens heen willen gaan. Het zij naar een vliegtuig of ergens naar een restaurant of familiebezoek. Dan denkt men wel met de eigen auto te moeten gaan omdat niemand ze voor een eerlijke prijs ergens naartoe of naar huis wil brengen”. Verteld Marco. Nadat hij al deze klachten over taxivervoer heeft gehoord en hijzelf ongeveer in de Krimpenerwaard woont, wilde hij kijken wat de behoefte is aan een eerlijk taxibedrijf in de Krimpenerwaard en is daarom een Facebookpagina gestart om te kijken wat voor reacties hij daar op krijgt. Geïnteresseerden kunnen de pagina liken of volgen, zodat ze op de hoogte blijven van eventuele acties die Marco op wil zetten. Zoals bijvoorbeeld korting op een rit naar het vliegtuig in vakantietijd. Via de Facebookpagina kan er contact worden opgenomen met Marco van der Horst. Een wet voor taxibedrijf Er is een wet in Nederland die zegt dat een taxi op de meter moet rijden. Wanneer een chauffeur €150,- voor een ritje Krimpenerwaard vraagt, is dit niet conform de wetgeving. Alleen wanneer hij met de klant een afspraak maakt voor dat bedrag en de klant gaat ermee akkoord, dan mag dat. Helaas weet niet iedereen die af en toe gebruik maakt van een taxi, wat de regelgeving is Qua taxivervoer. Al zijn de gegevens en bedragen op internet te vinden voor een taxibedrijf. Het taxibedrijf van Marco heeft 150 taxi’s. De taxi’s hebben allemaal een Nederlands en Rotterdams keurmerk. Dit taxibedrijf rijdt in Rotterdam bijna als enigste op de meter. Daardoor kan zijn taxibedrijf niet aan de vele aanvragen voldoen die er zijn in Rotterdam en moeten daardoor helaas mensen weigeren. De dure taxi’s gaan niet naar de Krimpenerwaard rijden omdat ze in Rotterdam door tekort aan chauffeurs voldoende kunnen verdienen. Vervoer lastig in buitengebieden voor taxibedrijf Het geldt in alle buiten gebieden in Nederland dat het lastig of bijna onmogelijk is om een taxi te vinden die iemand daar wil ophalen. Ook streekvervoer is niet altijd handig, of ze rijden ’s nachts niet. Zo ook in de Krimpenerwaard. Omdat Marco ongeveer in de Krimpenerwaard woont en er chauffeurs in de Krimpenerwaard wonen, wil hij graag in de behoefte van taxivervoer voor een eerlijke prijs voorzien. Het is de bedoeling dat er een eerlijke prijsafspraak wordt gemaakt voordat de

rit start. Deze prijs is wat de klant betaald, ook wanneer de taxi in de file komt. Sociale media Voorlopig werk Marco nog via de Facebookpagina, maar indien er voldoende behoefte blijkt te zijn, wil hij uitbreiden met Instagram om meer jongeren te bereiken en uiteindelijk wellicht een website waar eventueel ritten te boeken zijn. Het is de bedoeling om de taxi’s efficiënt in te zetten. Zo kan het zijn dat bijvoorbeeld van af tentfeesten, meerdere personen met dezelfde taxi kunnen zodat de rit per persoon goedkoper wordt. Marco verwacht dat er wat vertrouwen moet komen in het taxibedrijf. Omdat er veel opgelicht wordt onder bepaalde taxichauffeurs. Maar Marco geeft aan dat mensen die goede ervaringen hebben met een chauffeur, vaker van deze taxi gebruik gaan maken. Het levert dus gewoon meer op om eerlijk te zijn. Zijn chauffeurs zullen de klant dan ook netjes behandelen, zoals koffers in de auto zetten, de deur open houden en zich aan de afgesproken prijs houden.

0 notes