#verzuchting

[twafordizzy]

Van Zomeren: Natuur? Een plek waar je op bezoek gaat

Natuur in Nederland is de afstand tussen twee steden, aldus Marnix Gijsen. Een veelzeggend citaat in een betoog van schrijver en liefhebber Koos van Zomeren over hoe wij Nederlanders natuur ervaren. Een aktueel thema is en blijft het omdat meningen meer dan ooit verdeeld zijn. Boeren die de grond dood spuiten met gif noemen dat zonder enig spoor van sarcasme natuur. In ons schoongeharkt en…

View On WordPress

#20-ste en 21-ste eeuws #hut #ideologisch beslag #klimaatverandering #meningen #natuur #natuurliefhebber #natuurlijke kwaliteit #ongerept #ontmoetingen #optimisme #overheid #platteland #reservaat #schrijver #Velp #verwoesting #verzuchting #woesternij

[devosopmaandag]

De schrijver en de jongen

Wat kun je eigenlijk aflezen aan een gezicht? Toen ik van vriend P een boek van een voor mij onbekende schrijver kreeg, bestudeerde ik het portret van Valery Larbaud (1881-1957). Ik zag een elegante man met gevoelige trekken. Hij zal daar misschien ergens in de twintig zijn, even na 1900. Deze week zag ik in het Musée Valery Larbaud een portret van hem als jongen. De zelfde gevoeligheid in het gezicht. De latere weldoorvoede literator is in beide portretten nog ver weg. Het boek heet 'Kinderscènes'*, in het Frans 'Enfantines'. Een maand geleden drong het pas echt tot mij door dat de schrijver is geboren in Vichy, hier een uur vandaan. Hij groeide als enig kind op in een welgesteld milieu en bracht zijn vroegste vakanties door in Saint Pourçain, waar we iedere zaterdag naar de markt gaan.

Het museum bevindt zich op de eerste verdieping van de moderne Mediathèque in Vichy. Alles oogt toegankelijk, efficiënt, licht, vriendelijk en neutraal, zoals hedendaagse bibliotheken zijn. En opeens, zonder toegangsdeur, stap je om een hoek de vervlogen tijd binnen. Weg is het harde licht, het wit, grijs en beige. Duizenden boeken staan achter glas in houten kasten, een boekentrapje staat als een stramme bediende doelloos te wachten. Hoog boven de kasten staren de familieleden van de schrijver elkaar aan, een hoek is ingericht als zijn werkkamer. Overgebracht in de moderne bibliotheek vormen Larbauds bezittingen de dode verzameling van een dode schrijver. Maar ik was blij de kinderfoto van dichtbij te kunnen bestuderen. De rammelaar ernaast deed me niets. In het portret van de jongvolwassen Valery is de gevoeligheid die van de melancholicus, in de jongen die van de stille observeerder.

Waar de schrijver natuurlijk wel springlevend is, is in zijn boeken. Het boek met de negen portretten van kinderen (een volkomen ontoereikende omschrijving) ademt, net als de twee foto's, weemoed, fijnzinnigheid en precieze observatie, niet geschreven door een oude man, maar door een dertiger. De pijn van het verlorene en het onbereikbare is steeds aanwezig. “Mijn belachelijke, onvergeeflijke gebrek is dat ik volwassen ben.”, verzucht Larbaud, en als hij in de heel vroege ochtend aan zee staat, hoopt hij dat alles dat hem daar omringt de kans grijpt om 'dat éne te vertellen wat me voorgoed sereen en blij zou maken.”

Soms maken tijdens het lezen zinnen zich los uit de bladzijden, als zonlicht dat even schittert in een glasscherf op de weg, in een raam dat ver weg geopend wordt:

“De eerste mooie avond heeft zijn kamp opgeslagen in de tuin en bij elk raam van het huis een zonnestraal op de uitkijk gezet.”

“En zo komt een klein gedachtetje aanzoemen als een bij tot voor de deur van de bijenkorf....”

“… en daar gaan we weer, in het oude, trage, ratelende rijtuig door de stad, waar alles helder is, als in de stijl van een goed auteur.”

* 'Kinderscènes' | Valery Larbaud | vertaling en nawoord: Katrien Vandenberghe | uitgeverij De Arbeiderspers 2021 | eerste uitgave 1918

[fonkeloog]

@wolfstarmicrofic prompt today was sand

Zandstralen

Zandkorrels dwalen in de wind.

't zijn net kleine herinneringen die je later terug vind.

Onder je nagels, en in mijn haar

"Oh, hier ook nog een paar."

We varen mee op de wind van het leven,

Terwijl we fluisterend aan de korrels vragen;

"Toe, blijf nog heel even?"

*

Zandkorrels vliegen door de lucht.

Terwijl mijn hart verzucht

Ze schuren om me heen,

Nu ik sta hier zo alleen.

*

Geef de korrels terug aan het strand

Misschien dat mijn hart de herinnering aan jou dan verband

Uit mijn hoofd.

*

God, ik wou dat ik je nooit had geloofd

-------------------------------------------------------

Sandblasting

Grains of sand wander in the wind.

They're like little memories that you find.

Under your nails, and in my hair

"Oh, here's a few more."

We sail on the wind of life,

While we whisper to the grains;

"Please, stay just a little longer?"

*

Grains of sand fly through the air.

While my heart sighs

They scour around me,

Now I'm so alone here.

*

Give the grains back to the beach

Maybe then my heart will ban the memory of you

From my head

*

God I wish I never believed you

#wolfstar #poetry #wolfstar microfic #remus x sirius #badass remus lupin #sad remus lupin #britt writes stuff #my poetry

[dickvanas]

Net nu het leven hem toelacht: 'het is een gedwongen afscheid'.

Net nu het leven Hans de Booij (65) eindelijk weer toelacht, moet hij opnieuw een fikse tegenslag zien te verwerken. En wat voor een. De zanger en liedjesschrijver heeft besloten zijn muzikale carrière, noodgedwongen, vaarwel te zeggen. „Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf de streep getrokken.”

Hans De Booij legt het bijltje erbij neer. Postcovid heeft er naar alle waarschijnlijkheid voor gezorgd dat hij te weinig energie heeft om nog de planken op te gaan. De zanger van hits als Annabel, Een vrouw zoals jij en Thuis ben keek tweeënhalf jaar geleden de dood in de ogen toen hij met ernstige coronaklachten op de intensivecareafdeling van het Amsterdam UMC belandde. Sindsdien kwakkelt hij voortdurend met zijn gezondheid. De Booij, die volgende maand zijn 66e verjaardag hoopt te vieren, vreest dat het op fysiek vlak nooit meer helemaal goed met hem zal komen.

„Het is een gedwongen afscheid”, verzucht hij. „Ik had graag nog een tijdje willen blijven zingen, mijn carrière zat het afgelopen jaar weer behoorlijk in de lift, maar bij elk optreden ging ik uitgeput naar huis. Ik heb alles gedaan om mijn conditie te verbeteren, maar niets heeft geholpen. Ook de medicijnen die mijn huisarts me had voorgeschreven hebben niet gewerkt. Ik ga ervan uit dat ik long covid heb, maar de dokter kan dat niet bevestigen. De oorzaak van mijn klachten kan hij niet thuisbrengen.”

Nieuwe fase

De Booij zegt „vaak onverklaarbaar moe” te zijn. „Zingen en optreden wordt steeds zwaarder. Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf maar de streep getrokken. Na ruim veertig jaar op de planken valt eind december voor mij definitief het doek. Ik bereid me voor op een nieuwe fase in mijn leven, waarin ik niet meer zal optreden en ook geen nieuw materiaal meer ga opnemen.”

Sinds vorig jaar zomer woont de zanger in het Brabantse Fijnaart, waar hij een fraaie eengezinswoning betrok. Aan die verhuizing ging echter een periode vol onzekerheid en misère vooraf. Omdat De Booij na zijn coronabesmetting niet meer kon optreden vanwege gezondheidsklachten, kwam hij zonder inkomsten te zitten. Daardoor was hij niet meer in staat om de huur van zijn appartement in het Brabantse vestingstadje Heusden te betalen. Een urgentieverklaring had hij niet, en dus kon hij fluiten naar een sociale huurwoning. Noodgedwongen nam de zanger vervolgens zijn intrek in een oude caravan. Daar kon hij echter maar beperkte tijd over beschikken.

 ’Straks eindig ik onder een brug!’

Nederpop All Stars

Het was zakenman Gerard van der Horst die na het lezen van de situatie van De Booij, die aan Privé zijn verhaal deed, hem wist te behoeden van een leven op straat. Hij stak de zanger de helpende hand toe door een van zijn huizen beschikbaar te stellen. De woning werd compleet ingericht en ook verlangde Van der Horst geen huur. „Dat doe ik om Hans de gelegenheid te geven helemaal op verhaal te komen en zijn leven weer op de rit te krijgen”, sprak de nobele vastgoedondernemer in september bij de overhandiging van de sleutel.

Het leven leek Hans de Booij weer toe te lachen. De zanger had in die periode zijn nieuwe album Hoe had ik het anders moeten doen gelanceerd, en niet veel later verscheen ook zijn biografie Het wordt niets zonder jou. „Ik had geen zorgen meer”, blikt hij nu terug. „Zelfs mijn financiële sores werd opgelost, omdat ik veel werk kreeg. Ik werd gevraagd voor de Nederpop All Stars, waar ook onder anderen de dames van Loïs Lane, Henk Westbroek, Erik Mesie en Nol Havens deel van uitmaken. Met die show ben ik nog steeds in het land te zien. Mijn contract loopt eind december af en dat lijkt me een geschikt moment de showbizz voorgoed vaarwel te zeggen.”

Geduld

Dat besluit heeft Hans, zo zegt hij, na lang wikken en wegen genomen. „Het coronavirus heeft me flink te pakken gehad. Ik had nagenoeg een jaar nodig om een beetje op te knappen. Ik dacht dat het langzaam wel weer beter met me zou gaan, maar ik ben niet over mijn vermoeidheid heen gekomen. Bij de minste en geringste inspanning raak ik uitgeput. De doktoren kunnen niets voor me doen. Ik krijg steeds weer te horen dat ik geduld moet hebben, maar de klachten houden aan. Ze worden niet minder. Ik gooi nu de handdoek in de ring.”

Lichamelijk is de zanger niet meer in staat om lang op de bühne te staan. „Na vier of vijf liedjes heb ik geen energie meer. Dat frustreert me. Op deze manier kan ik niet langer meedraaien in de showbizz”, aldus De Booij, die met name in de jaren tachtig mening hart op hol liet slaan. „De vrouwen zijn me nog altijd niet vergeten. Bij optredens van de Nederpop All Stars staan ze in drommen voor het podium. Dan zingen ze al mijn hits luidkeels mee. Ik ben er blij mee, omdat ik dan niet al mijn krachten hoef te geven. Toch blijft zo’n optreden zwaar voor me.”

AOW

Nu het definitieve einde van zijn muzikale carrière in zicht is, denkt De Booij voorzichtig na over zijn toekomst. „Ik ga in elk geval niet achter de geraniums zitten. Tot volgend jaar februari mag ik in mijn huis blijven wonen, daarna hoop ik mijn koffers te pakken en naar Malta te vertrekken. Vrienden van me kweken er groenten. Ze hebben me gevraagd om er in de tuin te gaan werken.”

’Mijn vader wilde mij nooit meer zien’

De Booij verkocht onlangs voor meer dan een ton alle rechten van zijn liedjes aan Pythagoras Music Fund, het investeringsfonds dat drie jaar geleden door voormalig platenbaas en muziekuitgever Hein van der Ree en songwriter en producer John Ewbank werd opgericht. „Dat klopt, ik zit al een tijdje niet meer op zwart zaad. En dat is een heel fijn gevoel. Volgend jaar hoop ik ook mijn eerste AOW te ontvangen. Rijk word ik daar echter niet van. Omdat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, door jarenlang in het buitenland te vertoeven zonder een boekhouding bij te houden, heb ik niet recht op meer. Ik zal het dus de rest van mijn leven zuinig aan moeten doen.”

Met zijn laatste single Bergen aan Zee wil de zanger afscheid nemen. „Het is een romantisch liedje over het witte strand van Bergen aan Zee. Ik had het een tijdje geleden geschreven voor Loïs Lane, maar Suzanne en Monique Klemann vonden het niet bij hen passen. Het origineel was in het Engels, en ik heb het nu in het Nederlands vertaald, met de bedoeling het na de zomer uit te brengen als afscheidssingle. Zodra ik met zingen ben gestopt, wil ik gedichten gaan schrijven en weer gaan schilderen. Maar voordat het zover is, moet ik alles even laten bezinken. Het besluit om te stoppen is nog heel vers.”

(Door  Dick van As)

[gpfansnl]

Sergio Pérez is de afgelopen weken vaak onderwerp van gesprek en de Mexicaan wordt met enige regelmaat aan de meest wilde geruchten gekoppeld. Zo zou er een ultimatum voor dit jaar gesteld zijn en zou hij zelfs zelf zijn pensioenplannen bekend hebben gemaakt. Hij probeert nu aan alle geruchten een einde te maken. Zo hard als de Formule-wereld is, heeft de vormdip van Pérez automatisch voor een hoop geruchten gezorgd. Hoewel het contract van de Red Bull-coureur in principe nog tot en met 2024 loopt, wordt er vaak gesproken over een vroegtijdig vertrek. Red Bull zou hem verplicht hebben om tweede te worden, terwijl enkele weken geleden op Reddit het bericht verscheen dat Pérez zelfs zijn eigen pensioen al had gepland en dat hier in Mexico bekend zou gaan maken. "Het is het hele seizoen hetzelfde", verzucht de man uit Guadalajara in gesprek met Fox Sports MX. Hij legt het uit: "Een journalist zit op zijn bank en beslist om iets op te schrijven om aandacht te krijgen en viraal te gaan. Vervolgens staat heel je wereld weer op zijn kop", moppert de Red Bull-coureur. Hij maakt nog maar eens duidelijk dat hij er volgend jaar gewoon weer bij is. "Natuurlijk. Ik heb een contract tot en met volgend jaar en ben toegewijd naar mijn baan." Ten slotte besluit hij positief. "Deze drie races zijn zeer belangrijk voor mij. Ik heb altijd gezegd dat dit het hoogtepunt van mijn seizoen is. Ik ben hier met mijn eigen mensen en in mijn eigen land", besluit hij.

#F1 #Formule1 #RedBullRacing #RedBull #MaxVerstappen #Verstappen #Motorsport #Autosport #GPFans

[jurjenkvanderhoek]

BOSWERK MAAKT DUIDELIJK DAT BOMEN MEER ZIJN DAN PLANKEN

De stilte dacht ik. De stilte waar je stil van wordt. Die stilte dacht ik te vinden in BOSWERK. Het boek over het verlies van bomen en bos in Nederland. Maar in geen enkel bos dat dichterlijk schrijver Jan Kleefstra en beeldend kunstenaar Christiaan Kuitwaard bezochten is de stilte te vinden. Dan bedoel ik niet het stille in de natuur, maar het gebrek aan geluiden van de mens. Want overal en alom wordt die stilte van het bos doorbroken, is er het gebruikelijke verkeerslawaai. Dan dreunt er een vliegtuig laag over of raast het verkeer langs. "Was het maar de wind in de douglaskruinen en niet het waanzinnige verkeer”, verzucht de schrijver ergens. Op een andere plek ziet hij een boomkruiper zich verheffen uit het monotone gedruis van de snelweg. Op dat geraas van de snelweg tikken de dennenappels, hameren spechten, tetteren winterkoninkjes. Het dreinende gebulder van verkeer valt als een somber kleed over het zonovergoten veld. “Het verkeer is een misdaad tegen onszelf.”

En het bos, de boom, “lijdt zichtbaar onder het lawaai dat nergens wijkt. Maar ziek wordt ze er niet van, ze heeft ons al meerdere malen overleefd.” Jan Kleefstra is niet somber, hoewel er in en door dat uitdijende gedruis van het verkeer bos verloren gaat. Op de plekken waar hij is en schrijft kan hij nog genieten. Door zijn beschrijving geniet ik mee. En Christiaan Kuitwaard maakt het zichtbaar wat beeldend geschreven is. “Zonder verkeerslawaai zou het hier vrijwel stil zijn”, maar Nederland heeft de stilte allang achter zich gelaten. Ooit vond ik die stilte in het klooster van Diepenveen, verscholen en teruggetrokken tussen bomen. Complete duisternis en echte stilte voordat de monniken wegtrokken naar een Waddeneiland. Hun gestorven broeders liggen daar nog te wachten op de jongste dag. De abdij is gelaten aan een nieuwe gemeenschap. Het is een plek waar mensen dichter bij God, bij zichzelf, bij de medemens en de natuur kunnen komen door stilte en gebed. In de uitgave BOSWERK willen Kleefstra en Kuitwaard hand in hand met ‘advocaat van de bomen’ Annelies Henstra ons ook dichter bij de natuur laten komen.

Bomenliefhebber en bosbewoner Henstra houdt een stevig pleidooi voor de boom, het bos. Want de boom, ouder dan de mens zelf, kan zichzelf maar amper verdedigen tegen het overweldigende geweld dat deze wordt aangedaan. In haar verhaal dat hart van het boek is laat ze het bos spreken, geeft ze een betere blik op bomen. Vanuit haar eigen dagelijkse ervaring vertelt zij hoe wij met bomen omgaan. Vanuit het perspectief waarin de boom er ten behoeve van ons is zijn landen ontbost en wouden leeg gekapt. In haar bos moeten oude bomen wijken voor jonge aanplant. Henstra beschrijft deze actie van Staatsbosbeheer als is het een misdaadverhaal, een romantische thriller.

In haar verhaal opent Henstra mij de ogen en met mij al de andere lezers van het boek BOSWERK, naar ik mag hopen. Want de boom is geen sta-in-de-weg, enkel geschapen ten faveure van de mens om er mooie planken van te kunnen zagen. De grootste vijand van de boom is de mens. Terwijl juist die boom in groten getale de aarde leefbaar maakt voor mens en dier, en menig plant. “Zonder bomen zou de aarde een onherbergzaam oord zijn”, schijft Henstra. “Zij zijn het verband tussen de zon, de lucht, het weer, het water en de aarde. Al die elementen leiden zij voor ons in goede banen.”

Maar nog te weinig mensen zijn zich hiervan bewust. Want globaal wordt er driftig gekapt. Nog steeds. In BOSWERK proberen schrijver, dichter en tekenaar de lezer daarvan bewust te maken. Is het verhaal van Annelies Henstra schokkende werkelijkheid, het proza en de poëzie van Jan Kleefstra haalt het dromerige realisme naar boven. Het gevoel dat hem bekruipt, de stemming waarin hij komt, leunend tegen een boom terwijl Christiaan Kuitwaard de omgeving bekijkt vanachter zijn veldezel. Aan deze heren heeft het bos goede ambassadeurs. Zij kunnen de belangen van bomen, planten, dieren en insecten uitstekend behartigen. Dat doen zij vol verve in BOSWERK en deden dat eerder met elan in de uitgave VELDWERK.

Iedere vrijdag in de vroege ochtend, een jaar lang, reed het duo naar een plek om zich daar over te geven aan de omgeving. “We hebben de zintuigen opengezet en ons nederig gemaakt. We hebben gekeken en geluisterd.” Om de teksten in het boek te lezen en de illustraties te bekijken zet ik ook mijn zintuigen open. Ik kijk en zie de nevel in het bos optrekken, de bomen lange schaduwen maken, het licht dansen tussen de bladeren. En ik luister naar mijn eigen stem die de woorden geschreven uitspreekt. En nog eens leest omdat het proza zo lekker in het gehoor valt. Zoals beschreven door Kleefstra schijnt het bos nog vol leven en is er grote diversiteit aan insecten, vogels en dieren. Op iedere met tekst bedrukte bladzijde in het boek roeren insecten zich, tonen planten hun stemming, gedragen dieren zich als mensen. Het humeur van de natuur wordt in woorden gevangen. De schrijver verstaat de natuur, is beeldend kunstenaar die in teksten de zinnen beeldhouwt tot beschrijvende realiteit. Wanneer ik mijn ogen sluit en de woorden naklinken in gedachten waan ik mij in het Ketljker Skar of op Landgoed Lauswolt, tussen de duinen op Vlieland en onder de bomen van Oranjewoud, langs de rietkragen van de Tjongervallei of bij de stenen bouwwerken van de Mildamse eco-kathedraal.

Wulpen weeklagen de dag aan. Een groene vleesvlieg vraagt zich af waar de nacht is gebleven. Een schorre zilverreiger loopt tussen zieltogende varens waar de zon zich vleit op het water. Dan krijst een gaai de wacht, want baldadig schopt wind zich door de bomen. Schotse hooglanders liggen onderwijl in diepe ernst te herkauwen in de zon. Ik hoor de kuch van een fazant. De tjiftjaf roept zijn eigennaam. Een zonnedronken hommel inspecteert een bloem. Een merel maakt zich luidkeels uit de vleugels, een gaai krast honger, een zwarte kraai lijkt te waarschuwen dat ook een stilte dodelijk kan zijn. ”Ik kan me de stilte wel inbeelden”, lees ik, “maar overwoekerd raken is misschien wel de mooiste dood. Daar waar je in de grond verdwijnt, begint het leven pas echt.”

De natuur krijgt uit de beschouwend filosofische pen van Kleefstra menselijke trekken. In gedachten lig ik dan op de grond dat dronken is van het vele licht. Tussen het hoge gras waar een groep grauwe ganzen patrouilleert. En ik beschouw de lijmerige lucht. Als nu plots al het door mensen voortgebrachte lawaai weg zou vallen, zou het leven zich dan oprichten, opgelucht diep ademhalen en een liefdevolle lach over de wereld leggen? Jan Kleefstra vraagt het zich af. “Zouden we ontluisterd om ons heen staren, een tijdlang doof voor het bestaan blind op zoek naar onze stemmen tasten?” De schrijver leunt tegen de boom, omarmt deze, legt zijn hand op de bast om het gevoel van de boom over te nemen.

Waar Kuitwaard toch meer aan de oppervlakte blijft, hoewel hij stemming geeft aan de tekst, graaft Kleefstra zich dieper in de materie in. Achter de olieverven waan je de krioelende natuur. Kuitwaard geeft niet letterlijk het geschrevene weer, daarbij kan ik een eigen beleving aansluiten. Hij treft de stilte van het bos, waar de tekst dieper graaft – de achterkant van die stilte beschrijft. In het bos van Kuitwaard moet ik goed kijken om de essentie van het beeld te raken. Het bos is niet stil, het is verstild. Het bos van Kleefstra is verre van stil. Er is volop leven dat zich opzichtig roert. Maar ik hoor geen grote variatie in diverse insecten en vogels. Kleefstra probeert de veelheid aan geluiden wel in te brengen door iedere zang en elke brom gewijzigd te benoemen. Was het boek pakweg een halve eeuw eerder geschreven konden er vast meer diversiteiten worden benoemd. In de tekst is ook de kaalslag te horen, die door de kettingzagen en bulldozers van het bosbeheer het boslandschap wordt aangedaan.

Er is werk aan de winkel in het bos en op het veld. Willen we het slopen van de natuur een halt toeroepen. Dat maakt dit boek luid en duidelijk helder. Daar schrijft Kleefstra over en dat beeldt Kuitwaard af. Zet de verwoesting door dan kunnen we het enkel nog doen met deze weelderige beschrijving van wat eens was. Met deze simpele detaillering in verf op doek, de stemming van het bos, het gevoel van de bomen. De bomen zullen we niet langer moeten zien als gebruiksvoorwerp, maar als de longen van de aarde. We kunnen er niet zonder.

BOSWERK, over het verlies van bomen en bos in Nederland. Jan Kleefstra (proza), Christiaan Kuitwaard (beeld),  Annelies Henstra (tekst). Uitgave Wijdemeer, 2023.

#boswerk #jan kleefstra #christiaan kuitwaard #annelies henstra #wijdemeer #kunstboek #proza #schilderij

[gezinus]

Review: Dreame L10S Ultra, nooit meer stofzuigen

Ooit was er maar één merk robotstofzuigers die je als serieuze gebruiker in huis wilde halen: iRobot Roomba. De markt leek grotendeels uitgespeeld. Maar als je kijkt hoe snel de ontwikkelingen bij de Chinese merken zijn gaan, dan is wel duidelijk dat iRobot de boot heeft gemist. Er zijn opeens heel veel merken robotstofzuigers die in rap tempo updates en nieuwe uitvoeringen krijgen en die met één apparaat kunnen stofzuigen en dweilen. De nieuwste modellen kunnen automatisch hun stofzak legen. Nadat we de afgelopen jaren verschillende modellen van de Roborock hadden getest, kwam nu de Dreame op ons pad. Dit merk heeft een sneeuwwitte stofzuiger die goedkoper is dan het topmodel Roborock S7 MaxV Ultra en er (wat ons betreft) beter uit ziet. Hij neemt vrijwel alle vloerschoonmaak uit handen: stofzuigen, dweilen, de stofbak legen, water bijvullen en de dweilen reinigen en drogen met hete lucht. De Dreame L10S Ultra is fors van formaat, waardoor je misschien nog twijfelt. In deze review vertellen we hoe de test is verlopen.

Tekst, review en foto’s: Gonny van der Zwaag (@gonny). De test is uitgevoerd in maart/april 2023 en beschrijft de situatie op dat moment. De stofzuiger is voor deze test beschikbaar gesteld door de fabrikant.

Dreame L10S Ultra in het kort

Slimme stofzuiger die ook kan dweilen

Te bedienen met Dreame- of Xiaomi/Mi Home-app

Geen HomeKit (dit kan ook niet, want stofzuigers zijn nog geen HomeKit-productcategorie)

Afmetingen stofzuiger: 350 x 350 x 97 mm

Gewicht: 3,7 kg voor de stofzuiger en 8,9 kg voor het basisstation

Afmetingen basisstation: 423 x 340 x 568 mm

Inhoud stoftank en stofzak: resp. 350 ml en 3 liter

Inhoud waterreservoir in stofzuiger: 80 ml

Inhoud schoon-watertank in basisstation: 2,5 liter

Inhoud vuil-watertank in basisstation: 2,4 liter

Batterijcapaciteit: 5.200 mAh

Gebruiksduur: 210 minuten (in Quiet Mode)

Geluidsvolume: maximaal 59 decibel in Standard Mode

Alleen verkrijgbaar in wit, met zilverkleurig frontje

Prijs: rond de 1000 euro bij Amazon, Otto en Bol.com

Wat maakt de Dreame L10S Ultra bijzonder?

De stofzuiger is voorzien van een basisstation die bijna alle taken automatiseert. Het apparaat kan de stof automatisch legen in een stofzak, maar hij vult ook de watertank bij, wast de dweil na het schoonmaken en zorgt ervoor dat ze ook nog worden gedroogd. Een ergernis bij de Roborock-stofzuigers is dat de dweiltjes na verloop van tijd erg vuil worden. Inmiddels hebben we een stuk of 20 dweiltjes liggen, die alleen met veel moeite weer wat schoon te krijgen zijn. Bij de Dreame heb je daar geen omkijken meer naar, belooft de fabrikant.

Er zijn wel meer robotstofzuigers die al het werk uit handen kunnen nemen, zoals de Roborock S7 MaxV Ultra en S8 Pro Ultra. Maar die hebben lelijke losse bakken bovenop, terwijl alles bij de Dreame mooi is weggewerkt achter een klep. Aan de binnenkant van die klep is een quickstart-guide gedrukt. Handig!

Wat de Dreame L10S verder nog uniek maakt zijn de twee ronde dweilen die relatief langharig zijn. Ze draaien met een snelheid van 180 rpm rond en worden daarbij omlaag geduwd, waardoor ze beter schoonmaken dan een stilstaande kortharige dweil die er alleen maar overheen glijdt. De stofzuiger tilt de dweil op als hij over een tapijt rijdt. En is hij klaar, dan kan hij de dweil met hete lucht drogen, met een maximaal instelbare tijd van 2 uur. Dit gebeurt zonder storende geluiden.

Wat is Dreame?

De Dreame L10S Ultra is het nieuwe topmodel van het merk Dreame. Als het uiterlijk erg aan Xiaomi doet denken, dan is dat niet toevallig. Dreame is één van de fabrikanten die stofzuigers voor Xiaomi produceert, samen met Roborock, Viomi en anderen. Xiaomi maakt dan ook zelf geen robotstofzuigers, maar laat ze door partners maken. De verzuchting: “Het komt allemaal uit dezelfde fabriek” is in dit geval niet zo vergezocht want de Dreame L10S Ultra lijkt sterk op de Xiaomi Robot Vacuum X10+. Bij Chinese fabrikanten is het vrij gebruikelijk dat de relatie tussen de verschillende merken soms wat onduidelijk is. Feit is wel, dat Xiaomi vaak de centrale spin in het web is met meerdere dochterbedrijven en partners die met investeringsgeld van Xiaomi zijn opgezet. Het goede nieuws is, dat al die merken rondom Xiaomi vaak producten van goede kwaliteit leveren en dat is ook bij Dreame het geval. Het ziet er strak uit en het geeft een kwalitatief goede indruk. “Chinees” is niet meer synoniem met goedkoop aanvoelend plastic dat voor een habbekrats geproduceerd is en met een onleesbare handleiding wordt geleverd. Er wordt steeds meer aandacht besteed aan goed design en producten die gemakkelijk te bedienen zijn.

Realiseer je wel dat je met Chinese bedrijven te maken hebt, die weliswaar aan de Europese privacywetten moeten voldoen, maar waarbij sommige mensen toch twijfel zullen houden of de Chinese overheid meekijkt. Zeker bij een apparaat met camera kan dat gevoelig liggen.

Uiterlijk en design Dreame L10S Ultra

Op het moment dat de Dreame werd bezorgd (bij de buren notabene) was al duidelijk: dit is geen compacte stofzuiger. De verpakking is gigantisch en loodzwaar; we zagen er tegen op om ‘m naar de vierde verdieping te moeten dragen. Maar gelukkig is alles verdeeld over drie losse dozen, die heel wat handzamer zijn. Deze drie dozen bevatten het basisstation, de stofzuiger en een accessoirepakket, met onder andere een extra stofzak, schoonmaakmiddel, handleiding en meer. Gezien de prijs had ik graag ook nog wat reserveonderdelen erbij gezien, zoals extra dweilen en een extra borstel. Ik heb namelijk geen idee waar je die kunt kopen als ze versleten zijn. Vaak kun je wel op AliExpress of Amazon terecht, maar omdat de modellen elkaar snel opvolgen is het maar even afwachten hoe lang je onderdelen kunt blijven kopen.

Dit is de eerste volledig witte robotstofzuiger die we in huis halen en aangezien wit niet echt slank afkleedt waren we bang dat hij erg zou opvallen in huis. Heb je een interieur met veel wit (bijvoorbeeld witte muren), dan valt het uiteindelijk wel mee. We konden de Dreame verstoppen achter een plantentafeltje, waardoor hij nauwelijks opvalt als je op de bank zit. De robotstofzuiger geeft de uitstraling dat dit een wat duurder product is. Je hoeft ‘m niet te verstoppen, maar ik zou ook niet zo snel een dergelijk stofzuigstation prominent in de woonkamer te zetten.

Het design sluit aan op andere robotstofzuigers: een ronde schijf met aan de voorkant een reeks camera’s, in dit geval een LiDAR-scanner en een RGB-camera. Aan de onderkant vind je een volledig rubberen borstel, een roterende zijborstel en twee grote roterende schijven die met zacht materiaal zijn bekleed. Als ze droog zijn worden ze gebruikt om vuil naar het midden te vegen en als ze nat zijn doen ze dienst als dweil. Ze zijn met magneten vastgemaakt en gemakkelijk te verwijderen.

Het basisstation is wit met een geborsteld zilverkleurig frontje. Binnenin vind je de twee grote watertanks van elk ongeveer 2,5 liter, een tank met schoonmaakmiddel en een stofzak van 3 liter. Deze hoef je maar eens in de zoveel tijd bij te vullen of te legen. In de heldere tank doe je schoon water, terwijl in de donkergrijze tank het vuile water terechtkomt. Je moet elke week de watertanks legen en bijvullen, maar voor de rest hoef je maar een paar keer per jaar onderhoud aan je stofzuiger te plegen. Alles werkt automatisch. Wel zul je na verloop van tijd een nieuwe stofzak, schoonmaakmiddel en borstels moeten kopen; dit zijn bijkomende kosten waar je alvast rekening mee moet houden. Ik denk in zo’n geval altijd: een schoonmaker inhuren is duurder.

Aansluiten en in gebruik nemen met Dreame-app

Omdat robotstofzuigers nog niet geschikt zijn voor HomeKit, zul je de app van de fabrikant moeten gebruiken om de stofzuiger te koppelen en in te stellen. Uiteraard kun je ook de knoppen op de robotstofzuiger zelf gebruiken om te starten en te stoppen, maar dan gebruik je maar een fractie van de mogelijkheden. Dreame laat je kiezen uit de Dreame-app of de Xiaomi Home-app. Wij kozen voor Xiaomi, omdat we dit prettiger vinden en omdat we daarin al bestaande automatiseringen hebben, die we gemakkelijker met elkaar konden koppelen. De Xiaomi-app bevat ook stofzuigers van Roborock, Viomi en andere Xiaomi-gerelateerde merken en biedt veel meer mogelijkheden dan de Dreame-app, die zeer beperkt is.

Het toevoegen van de stofzuiger is heel gemakkelijk, maar je moet er wel even de tijd voor nemen. Je moet een reeks vragen beantwoorden, bijvoorbeeld of je een huisdier hebt en welke kamers je wilt toewijzen. Met Fast Mapping krijg je een snelle eerste kaart van je woning, waarmee je alvast de kamers kunt indelen. Bij latere schoonmaakbeurten wordt deze kaart steeds verder verfijnd.

Je kunt ook meubels in een 3D-weergave van je huis plaatsen en aangeven op welke plekken de stofzuiger niet mag komen. Zo hebben wij ons hoogpolige vloerkleed geblokkeerd. Voor de entree en de keuken zou je extra grondig schoonmaken kunnen selecteren. De L10S Ultra kan ook zelf tapijten herkennen en trekt dan de dweilen omhoog. Dit werkt overigens alleen goed als het tapijt niet té hoogpolig is. Mocht je de stofzuiger niet goed hebben ingesteld, dan kun je later nog eens rustig door de app bladeren en alle mogelijkheden ontdekken. Het zijn er nogal wat. Zo kun je voorkomen dat de stofzuiger te hard tegen plinten en meubels botst, je kunt kiezen hoe nat de dweil moet zijn en uiteraard kun je ook de zuigkracht wijzigen. Voor de hal kun je bijvoorbeeld aangeven dat er tweemaal gezogen en gedweild moet worden met meer water, omdat er vaak viezigheid van schoenen aanwezig is.

Dreame L10S Ultra in gebruik

Ben je klaar met instellen, dan kan het schoonmaken beginnen. Het starten van de stofzuiger kun je doen met Siri, Alexa of de Google Assistent, dus de Dreame is van alle markten thuis. De LiDAR-sensor zorgt ervoor dat de stofzuiger zich zelfs in het donker goed kan oriënteren. En met de RGB-camera met beeldherkenning kan de stofzuiger kleine obstakels herkennen (en ze vervolgens vermijden). Ook platte objecten worden daarbij herkend, zoals een deurmat. Hoe vaker je de stofzuiger gebruikt, hoe beter hij leert om bepaalde objecten te omzeilen. In onze eethoek hebben we stoelen met sledepoten (een metalen buizenframe). De Dreame liep niet vast op de poten zelf, maar kwam wel een paar terecht binnen het metalen frame en had vervolgens moeite om weer uit zijn benarde positie weg te komen. Dergelijke plekken waar de stofzuiger in kan vastlopen kun je daarom maar beter als no-go zone markeren.

Komt de Dreame een tapijt of deurmat tegen, dan stopt hij automatisch met dweilen. Je hoeft daar in het programmering geen rekening mee te houden. Omdat de schijven ronddraaien maken ze beter schoon dan de gewone stilstaande dweilen. Na een paar dagen was de vuilwaterbak behoorlijk gevuld met troebel water. Deze moet je eenmaal per twee weken leeggooien, waarbij je de andere bak weer vult met schoon water. De Dreame dweilt de vloer met gewoon water en gebruikt de cartridge met schoonmaakmiddel om de dweilen na afloop te reinigen. Zo’n cartridge met schoonmaakmiddel gaat een paar weken mee. Zelf navullen met je eigen schoonmaakmiddel wordt niet aangeraden, maar is wel mogelijk als je wat kosten wil besparen.

De ronde dweilen hoef je dus niet schoon te maken, omdat de Dreame dat zelf al doet. Toch kan het geen kwaad om af en toe de badstofachtige dweilen eens in de wasmachine te gooien. Wat de volgorde betreft: die kiest de Dreame zelf en houdt daarbij rekening met de tijd die nodig is om de vloer te laten opdrogen. Wil je liever een andere volgorde, dan kun je dat instellen, want de klant is koning. Via de ingebouwde camera kun je meekijken op vloerniveau, om bijvoorbeeld te kijken of je je tas thuis hebt laten liggen en of je huisdier nog wel happy is. Via de ingebouwde speaker kun je je huisdier gek maken door iets te roepen. Dit werkt alleen als de stofzuiger niet aan het schoonmaken is. Tijdens het schoonmaken gebruikt de stofzuiger de camera om obstakels te herkennen. Ligt er iets in de weg, dan maakt hij een foto van het object, zodat je volgende keer actie kunt ondernemen. Heb je aangegeven dat je huisdieren hebt, dan zal de stofzuiger extra opletten voor poep om te voorkomen dat het een smeerboel wordt.

Al met al hebben we een positieve indruk gekregen van deze stofzuiger. Hij maakt goed schoon dankzij de hoge zuigkracht en de rubberen borstel is gemakkelijker schoon te maken dan de harige borstels die je in de meeste andere stofzuigers vindt. De roterende dweilen die omlaag worden gedrukt op de vloer en tussendoor worden gereinigd, zorgden voor een beter resultaat dan een stofzuiger die de hele week een vuile dweil gebruikt. Over de gebruiksduur zijn we ook tevreden: hij kan in stille modus tot 210 minuten stofzuigen en dat is meer dan genoeg voor onze woonverdieping van ongeveer 60m2. Bij dagelijks dweilen van een groot huis van 100m2 moet je de watertanks tweemaal per week leeggooien en vullen. In ons geval bleek eenmaal per week voldoende, omdat dagelijks stofzuigen en dweilen niet nodig is en het oppervlak kleiner is.

Dweilen op meer verdiepingen: een uitdaging

Omdat we twee verdiepingen hebben, zul je de stofzuiger nog wel handmatig naar de andere verdieping moeten tillen en na het schoonmaken weer terugbrengen naar het basisstation. Maar dat is een kleine moeite, gezien het feit dat hij voor de rest zelf alles doet. Dweilen is wel iets lastiger als je meerdere verdiepingen hebt. Omdat de Dreame tijdens het dweilen steeds terug wil naar het basisstation om de dweilen te reinigen en het 80 ml waterreservoir bij te vullen, kun je het basisstation het beste neerzetten op de verdieping waar het meest gedweild moet worden.

Op de andere verdieping is helaas een workaround nodig, zo ontdekte ik op Reddit. Je moet het dweilen dan in meerdere etappes doen. In de app kies je de andere verdieping, terwijl de stofzuiger nog op het basisstation staat. Zodra de stofzuiger wegrijdt om te gaan dweilen pauzeer je ‘m handmatig en draag je het apparaat naar de gewenste verdieping. Daar wordt een tijdlang gedweild, totdat de Dreame het tijd vindt om de dweilen te reinigen. Hij pauzeert dan vanzelf en je brengt de Dreame terug naar het basisstation. Helaas kan de Dreame op deze manier niet onthouden waar hij is gebleven, dus je zult steeds handmatig een volgende kamer moeten kiezen voor je dweilklus. Het klinkt wat omslachtig en eh… dat is het ook. Wil je toch volledig automatisch op twee verdiepingen dweilen, dan kun je beter de Roborock S7 MaxV Ultra of een soortgelijk model nemen, want die reinigt de dweilen niet tussendoor en vraagt ook niet steeds om het basisstation.

Voordelen +

Goede prijs/kwaliteitverhouding

Regelt bijna alles zelf

Trekt automatisch de dweilen op bij tapijt

Extreem veel instellingen via de app

Via de camera kun je rondkijken in je eigen huis om te zien of huisdieren nog OK zijn

Reinigt de dweilen meermaals tijdens een schoonmaakronde

Automatisch drogen van de dweilen is uniek en voorkomt schimmel en geurtjes

Nadelen -

Doorlopende kosten voor stofzakken en vervangende borstels

Geen reserveonderdelen meegeleverd

Een fors apparaat en alleen verkrijgbaar in wit

Komt soms in benarde positie terecht en kan dan niet meer ontsnappen

Dweilen is bij meerdere verdiepingen een uitdaging

Dreame app biedt minder functies dan de Mi Home-app (die je ook kunt gebruiken)

Conclusie Dreame L10S Ultra review

Robotstofzuigers zijn zo populair geworden dat Chinese techmerken zich er massaal op zijn gaan storten. Met de komst van afzuigstations konden ze nog meer werk uit handen nemen en nu het schoonmaken en drogen van de dweilen en het bijvullen van water ook automatisch gaat, hoef je je maar een paar keer per jaar druk te maken over het schoonmaken van de vloer en de rest regelt het apparaat voor je. De Dreame L10S Ultra is wat dat betreft erg goed bevallen. Technisch gezien doet hij alles goed en ook qua instellingsmogelijkheden hebben we niets te klagen. Dit is een van de meest complete robotstofzuigers die je kunt kopen, met twee draaiende dweilen die zichzelf kunnen reinigen, geavanceerde navigatie en omzeilen van obstakels. De Dreame is een aanrader als je veel harde vloeren hebt die gedweild moeten worden. Heb je vooral tapijt, dan is de aankoop wat minder logisch omdat je dan ook een simpeler model met afzuigstation zou kunnen nemen zoals de Dreame W10 of de Dreame Z10 Pro van rond de 500-700 euro.

Het vastlopen op vlakke tafelpoten en deurmatten gebeurt een stuk minder dan bij de iRobot en Roborock, die we in dezelfde ruimte hebben getest. Hieruit blijkt het nut van de AI-functies, waardoor de stofzuiger objecten kan herkennen. Wel kwam de Dreame soms eens in benarde posities, maar je krijgt een foto van het obstakel en kunt vervolgens aangeven dat deze plek vermeden moet worden.

De prijs is aan de hoge kant, maar als je kijkt naar de vele functies en het afwerkingsniveau dan krijg je toch een goede prijs/kwaliteitverhouding. Dit is de meest complete robotstofzuiger die momenteel op de markt is en met €1.000 is hij een paar honderd euro goedkoper dan zijn tegenhanger, de RoboRock S8 Pro Ultra met losse bakken van €1.500 die binnenkort verkrijgbaar is.

Dreame kopen

Deze stofzuiger is verkrijgbaar bij diverse winkels:

[akash-saddlery]

Vandaag mocht ik Amy en haar prachtige 5 jarige Welsh cob, Newchallenge Maddison, aan een Morgenroth pony zadel helpen. Moeder Barbara schakelde onze hulp in omdat ze voor “Maddi” een passend zadel zochten. Als agent voor Morgenroth zadels heb ik de keuze gemaakt om alleen pony zadels van Morgenroth in mijn assortiment op voorraad te houden. Dit omdat ik deze zadeltjes altijd passend kan houden en optimaal passend kan krijgen op de kleintjes. De kwaliteit en de afwerking zijn subliem en de pasvorm is super. Deze zadeltjes zijn het geld dan ook dubbel en dwars waard. Dit klonk Barbara als muziek in de oren, want ze zocht gewoon een kwalitatief goed zadel zodat Maddi en Amy geen pijn zouden krijgen. Voor Amy was het even wennen om in een “dressuurzit” haar balans goed te vinden maar na een paar rondjes vlogen ze samen de baan door. Zelfs even zonder beugels, zoals we vroeger ook als 10 jarige jongens/meisjes deden! Barbara en ik verzuchte het bijna in koor “die goeie ouwe pony tijd”. Heerlijk om te zien hoe blij Amy met haar dikke Morgenroth was voor haar lieve Maddi. En ik snap het helemaal, want met de zwarte glimmende lak accenten en achterkant is dit monoblad zadeltje echt heel dik. Cuteness overload met die stralende gezichtjes samen. Tot over een paar maandjes voor de check Amy, Barbara en Lieve Maddi🙋🏾‍♂️🫶🏾❤️ #AkashSaddlery #AkashRiding #InDubioProEquo #PonyZadel #KriemhildMorgenrothSaddlery #MorgenrothAkademie #MorgenrothPonyClassic #SaddleFit4LifeAkademie #Zadelmaker #Zadelspecialist #ZadelExpert #PonySpecialist #ZadelFitter #PonySaddle #Zadelpasser #InstaPony #FamousPony #Agentschap www.akashsaddlery.nl www.morgenroth-zadels.nl (bij Ellemeet) https://www.instagram.com/p/CljZ2lTISeG/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#akashsaddlery #akashriding #indubioproequo #ponyzadel #kriemhildmorgenrothsaddlery #morgenrothakademie #morgenrothponyclassic #saddlefit4lifeakademie #zadelmaker #zadelspecialist #zadelexpert #ponyspecialist #zadelfitter #ponysaddle #zadelpasser #instapony #famouspony #agentschap

[charleshaddonspurgeon]

3 Februari Ik zal Uw inzettingen bewaren; verlaat mij niet al te zeer. Psalm 119:8 Het is waar: er is een merkbare daling van de top van zegening, waarmee vers 1 begon, tot - ja, we zouden haast zeggen - de weeklacht van vers 8. En toch is er in geestelijke zin en ook volgens de ondervinding een besliste, gunstige toename. Want van bewondering van de goedheid gingen we voort tot een brandend verlangen naar God, tot een smachten naar Zijn gemeenschap en een onbeschrijfelijke vrees voor het geval, dat die niet zou genoten worden. De verzuchting van vers 5 is nu verdrongen door een innig gebed uit de diepte van een hart, dat zich zijn nietswaardigheid bewust is en zijn volkomen afhankelijkheid van de Goddelijke liefde gevoelt. De twee ‘ik zal’s: ‘ik zal U loven’ en: ‘ik zal Uw inzettingen bewaren’ moesten gevolgd worden door een ootmoedige smeking. Anders zou men kunnen denken dat de afhankelijkheid van de goede mens enigermate berustte op zijn eigen keus. Hij biedt zijn besluiten aan als een offerande, maar roept naar de hemel om het vuur. Het ontbreekt hem niet aan de wil, maar hij kan datgene wat hij wil niet volbrengen, tenzij de Heere hem nabij blijft.

[twafordizzy]

De Nijhoffs: 'Dat ik liefheb, is dat uit, voorgoed?'

De Nijhoffs: ‘Dat ik liefheb, is dat uit, voorgoed?’

Dichter Martinus Nijhoff en zijn vrouw Netty op de ski in Sankt Moritz. bron beeld: fembio.org Schrijfster Marja Pruis doet in De Nijhoffs of de gevolgen van een huwelijk, verslag van een zoektocht naar het ware verhaal achter het huwelijk van Martinus ‘Pom’ Nijhoff, de dichter, en zijn vrouw Netty. Daarbij verzucht zij ergens halverwege het boek: een zekere mate van onbestemdheid lijkt…

View On WordPress

#20-ste eeuws #artistieke worsteling #avonturier #burgerman #De Perron #dichter #Elsschot #Faan Nijhoff #huwelijk #La Fontaine #levensverhaal #Marja Pruis #Marsman #NL #schrijfster #Slauerhoff #verloren liefdesgeluk #Vestdijk #zoektocht

[devosopmaandag]

Echtheid die zingt

Enige tijd geleden schreef ik in de vos over het verlangen naar echtheid. Gisteren las ik een artikel over 'true crime', een tv-genre dat kan rekenen op een groot publiek: verlangen naar echtheid. 'Histotainment' is een woord dat valt, een neologisme dat in zijn pompeuze lelijkheid recht doet aan het genre. We zijn, zegt de schrijver, “volkomen gewend geraakt aan de dans van feit en fictie waar realiteit en romantisering in één soepele beweging samengaan.” Maar hoe rauwer de misdaad is, hoe meer de kijker wil weten of het waar is. Uiteindelijk, denk ik dan, is het slechts vermaak, entertainment dus, en is dat verlangen naar echtheid niet meer dan de brandstof voor de opwinding die even lang als de serie duurt.

De schrijver eindigt met de verzuchting dat we weer zullen “hunkeren naar de vrijheid en de ongebreidelde creativiteit die alleen fictie biedt.” Dat is een vreemd einde, alsof we nu eenmaal eerst door de modder van 'true crime' heen moeten waden om uiteindelijk uit te komen bij ware cinema. Of, zou ik zeggen, bij literatuur, die onspectaculaire literatuur waarin een zo goed als onzichtbare man of vrouw evenveel waard kan zijn als de wreedste seriemoordenaar, een onbeantwoorde liefde even betekenisvol als een moord.

Ik las over een nieuwe, afwijkende bundel van H.C. Ten Berge. 'Een kinderoog – de vroege jeugd van Xander Specht'*. Het onverbloemd autobiografische maakte me nieuwsgierig (ja...), maar vooral dat de schrijver niet voor proza koos (de rij boeken over de vervlogen kindertijd is eindeloos). Ik dacht aan het lange gedicht over haar kindertijd van Marina Tsvetajeva, dat zingt en gloeit tijdens het lezen.

Ten Berges narratieve gedichten zijn onmiskenbaar Nederlands, vol beelden, gebeurtenissen en details die voor mijn generatie herkenbaar en vertrouwd zijn. Zo helder en precies zijn de gedichten – in bleek Hollands licht geschreven, al zijn er ook duistere en ongemakkelijke momenten. Maar dan kom ik in een klein bundeltje ( ik las de dichter amper, beken ik) een driedelig gedicht over zijn vader tegen, 'Een schijn van werkelijkheid'. Ook autobiografisch dus. Het eerste gaat over een foto en heet 'Snapshot op chamois (januari 1938)'.

“We spreken af: dit is een werkelijkheid / van toen / teruggebracht / tot afbeelding van zes bij negen / je weet het is geen leven / maar een dood / moment dat nauwgezet / tot leven wordt geschreven / wat bestond bestaat / alleen nog in de geest / en wat de geest is / mag de hemel weten ....”

En verderop:

“De dood zit op een tak; een vader / harkt de tuin nog zeer bedreven / en vraagt stug / wat al die woorden wel betekenen / er is geen foto, dus / het lijkt op afgesproken werk / je plant een hak / in half vergane bladeren / een teringblos trekt / van je kruin tot in je hals / lijsters ritselen onder de liguster / en verstaan zich zwijgend met de wormen ....”

Het is poëzie die zingt.

* uitgeverij Koppernik 2022

[kleindeensgeluk]

Voor altijd verpest

Het was eind september. We gingen naar een Dalfs café. De jongste (2), die sinds vorig jaar kerst begrijpelijkerwijs een fascinatie voor ‘nisser‘ heeft, loopt sinds het langemouwenweer is wederom rond in zijn nisse-pyjama van vorig jaar. Zo ook op deze zaterdagmiddag. ‘Ooh een kerst-elfje!’ hoorde ik tot twee keer toe. Met daarna onmiddellijk een verzuchting á la ‘huh kerst al vóór sinterklaas’…

View On WordPress

#cultuur #kerstvreugde #reintegratie

[rikwintein]

Liefde nodig

Laatst zette een verzuchting van een virtuele vriend op en over het Smoelenboek de piot aan het denken. Eigenlijk begint de overpeinzing al lang voor die stijlvol geformuleerde grief, met een krantenartikel die onweerstaanbaar de aandacht trekt van de piot. Volgens onderzoekers heeft Covid19 op lange termijn wel heel bijzondere en vervelende bijwerkingen. Een daarvan woekert in het gedag van de…

View On WordPress

#BDW #Corona #Covid19 #egocentrisch #extremist #Facebook #google #individualisme #lockdown #narcisme #nationalisme #nieuwe normaal #NVa #Pascal Cornet #pestgedrag #polarisatie #rechten en plichten #respect #Social Media #Stephen Fry #Teutoons #Trump #Vlaams Blok

[yahoejazz]

luister naar me

spreid je benen

voel hoe ik je bespeel

met twee

hooguit drie vingers

als een kommetje

in sequens gevormd

die “kom naar me toe” gebaren

onze lippen die zacht

in een met fluwele lakens

gestreken bed

vol sluimerende trilling

door altviolen

beroert jouw hartslag

mijn stijf gestrekte strijkstok

o zo dartelend

tegen het tintelende vlees

van jouw romige billen

zindert jouw onderbuik

door denderend zware basklank

verlicht verzucht

streel ik jouw g-snaar

en in de coulissen

van ons samenspel

wachten we met spanning

op de volgende aria

die de transformatie inzet

in een samendans van melodie

hoewel enigszins voorbarig

galmen de hoorns in de verte

die zoenend reactief

het sonnet aankondigen

van mijn warmgestreken fluit

stralend neergestreken

tegen het zachte van jouw huid

jazeker

con vibrato

rijs ik virtuoos op

als in zo’n ongehoord

zwaar akkoord

haast kreunend

schreeuwend

in crescendo los ik op

in jouw reine drieklank

dan nadert de climax

zwelt het zwart

voor onze ogen aan

door dwepende tertsen

beklimt met hoog gezang

mijn septiem op de klappen

van jouw reine blinkende bekkens

accelerando poco a poco

gevoerd

als een pulserende bariton

op weg naar de grande finale

onontkoombaar hunkerend

en jubelend met de hoogste trillers

juichend op alle snaren

met klanken van vol geluk

ritmisch trommelen

op het vuurrood

van het hete van jouw huid

waarna we vergeten te bestaan

zoals in een fermate

zo bezingen we ons

ineengesmolten met elkaar

als een honderd-koppig symfonieorkest

al jammend intuïtief

de liefde bedrijven

in elkaars klankkast

klinkt fantastisch

nietwaar?

[jezusiskoning]

Blijf bidden en geef niet op! De Heilige Geest zal ons wonderbaarlijk helpen ❤️

“De HEERE heeft mijn smeken gehoord, de HEERE zal mijn gebed aannemen.”

Psalm 6:10 HSV

“En evenzo komt ook de Geest onze zwakheden te hulp, want wij weten niet wat wij bidden zullen zoals het behoort. De Geest Zelf echter pleit voor ons met onuitsprekelijke verzuchtingen.”

Romeinen 8:26 HSV

Instagram: https://www.instagram.com/jezus_is_koning/

#JezusIsKoning #Psalm #Psalmen #Bijbel #Jezus #JezusChristus #HeiligeGeest #Bidden #Gebed #Wonderbaarlijk #Hulp #Helpen #Smeken #Heere #Geest #Zwakheden #Pleit #Pleiten #Geloof #Verzuchting #Verzuchtingen #HSV #Verdriet #Tranen #Vreugde #Amen

[versplinterd]

ik maak

mijn lichaam

tot echo —

dit is

hoe ik

mes en

wonde

verdoof.

dit is

hoe ik

het leven

verzucht en

verdraag —

amper.

#mompelpoesje #poëzie #nederlands