2goodofapoet

[2goodofapoet]

ինձ դժվար է, որ դու իմ կյանքիցս բացակայում ես։

Երբ պետք ես ամենաշատը, երբ պետք ա, որ ինձ սիրես ամենաշատը, ինձ գրկես, համբուրես, ասես, որ ամեն ինչ լավ կլինի։ Երբ պետք ա, որ դու իմ հենարանը ու պատը լինես, որ միշտ իմ հետևը կանգնած լինես, միշտ ինձ գրկես/փրկես։

Իսկ դու չկաս։

Ես էլ չեմ կարող քեզ պատմել, թե ինչ եմ զգում։ Կցկտուր, կես կես ինչ-որ բաներ եմ գրում, կիսապատմում եմ, հետո ամոթից ինձ խարազանում, որ քեզ եմ էլի գրում։

Ես չգիտեմ, որտեղ ես դու։ Ես չգիտեմ, ինչ ես զգում իմ հանդեպ։

Բայց ես քեզ սիրում եմ, ու ամեն անգամ որ չեմ կառավարում զգացմունքներս ու քեզ պատմում եմ դրա մասին, կիսվում եմ սրտիս մեջ եղած ծանրությամբ, ես ինքս ինձանից հետո զզվում եմ, որովհետև պատկերացնում եմ, որ քեզ արդեն մեկ է, և դու մտքումդ ծիծաղում ես իմ վրա, "էլի էս աղջիկը գրել ա", իսկ ես քեզ գրում եմ, որովհետև ինձ մենակ դու ես պետք ու մենակ քեզ հետ եմ ես ինձ լավ զգում։ Մենակ քեզ եմ ուզում, որպես իմ պատ։ Մենակ քո սփոփանքներ եմ ուզում լսել, միայն քո հոգատարության կարիքը ունեմ։

Ես պետք է սովորեմ ապրել առանց քեզ, պետք է սովորեմ պատկերացնել կյանքս առանց քեզ, բայց ես չեմ կարողանում։ Ես չգիտեմ՝ էդ ոնց է, առանց քեզ լինել, առանց քեզ ապրել։

Դու ինձ ցավ ես պատճառել, լիքը ցավ։ Դու իմ հոգում սպիեր ես թողել, որոնք չեն մաքրվի։ Վերջին ճամփորդության ժամանակ ես երջանիկ էի, որովհետև ազատ էի քեզանից, որովհետև հագել էի ինչ ուզւոմ էի, անում էի ինչ ուզում էի, շփվում էի, ում հետ ուզում էի, բայց էդ ամենը ես պատրաստ եմ չունենալ, բայց փոխարենը քեզ իմ կյանքում ունենալ։

Որո՞նք են այն կարմիր գծերը, որոնք ես չեմ կարող հատել քեզ համար։ Որտե՞ղ է ավարտվում իմ ազատությունը և սկսվում կախվածությունը քեզանից։

Այո, ես քեզանից կախվածություն ունեմ, կներես։

Կներես, որ չեմ թողում դու էլ բուժվես, հանգստանաս ինձանից։ Կներես, որ անընդհատ բզում եմ քեզ, ստիպում հետս խոսես, նեղացնում եմ քեզ, բայց ես հատուկ չեմ անում։

Դու չես հասկանում, բայց ես իրոք քեզ սիրում եմ։ Ես դա հասկացա, երբ ամեն Սյունիքի սար տեսնելուց մտածում էի, որ ուզում եմ, որ դու էլ տեսնես, դու էլ ուրախանաս, հիանաս։

Հիշում էի, ոնց էիր զարմանում մեր սարերից ձմռանը, ինչպես էիր հիանում, ու մտածում էի, որ դրանից հազար անգամ շատ կհիանայիր, եթե տեսնեիր մեր սարերը հիմա, այսքան կանաչ, այսքան սիրուն, այսքան մերը։ Մտածում էի, ինչպես էինք մեքենայի մեջ համբուրվելու, ինչպես էի համբուրելու աջ թևդ, երբ մեքենա ես քշում, ինչպես կկծեի թեթև, ինչպես վիզդ լիքը կհաբուրեի, շունչ կքաշեի խորը, մաշկիդ, քո բույրը կառնեի։

Եթե ինչ, ես ուրիշ տղաերի հետ էլ եմ շփվում։ Տղաների, ովքեր ուզում են ինձ հետ լինել։ Տղաների, ում հետ ֆլիրտ եմ անում։ Տղաների, ովքեր ինձ հետաքրքիր չեն, որովհետև ես քեզ եմ սիրում։

[2goodofapoet]

I am falling in love with the portrait of you over and over again.

[2goodofapoet]

What do you know about sadness?

[2goodofapoet]

որ երեկոն իջնում է, սկսում եմ վախենալ վաղվա օրվա համար, սիրս սկսում է անհանգիստ թրթռալ ու հոգիս վախենում է չստացվելուց։

Առավոտները ես սարեր եմ շարժում։

[2goodofapoet]

I want to smoke.

[2goodofapoet]

Today last year you told me you missed me for the first time. We hadn't met yet, but you missed me.

Today is the day when I decided that I am letting you go.

I love you.

I have cried for an hour today because I love you.

But our (I don't know if you still love me) my love ruins me.

I need to heal and go on and do things. I want to do big things, I want to leave my name in history and I want you to be proud of me. Wherever you are at that moment, in whatever corner of the world, I want your heart to light up from pride whenever you hear about me.

I know my heart always will. I know my heart will be looking for you everywhere, I will want you more than anything in the world, but I am letting you go now because I need time for myself. I need to grow and develop and find myself. I need to learn how to depend on my inner self. I need to learn how to earn money, how to develop organizations, and how to change systems.

I am moving to New York because I need to run away from you. This city reminds me of you. New York will remind me of you because I could not have appeared there without you.

New York. Who could have thought that I would move to New York?

Gosh, I will sell my soul to live with you in New York, to wake up in the morning seeing you in front of a huge panoramic window with skyscrapers lost in the clouds. For a second I imagined you smoking a cigarette and sipping on coffee, but then I remembered you had given up smoking. Hope you still do not smoke. Hope you will never smoke again.

New York. Remember, you told me you would love to live in New York for a while? I hope I will see you there, I hope to never see you again.

[2goodofapoet]

I want to see you at the airport in New York.

[2goodofapoet]

days pass by.

I still love you.

[2goodofapoet]

I look into your eyes and all I feel is distance

[2goodofapoet]

դու կարող ես անցկացնել հիանալի օր, լիքը ուժերով տուն գալ ու իմանալ, որ քո նախկին ընկերը սկսել էր լայքել քո մոտիկ ընկերուհու սթորիները, ու քո աշխարհը փուլ կգա, ոտքերիդ տակ հող չի մնա, որովհետև ինքը լայքում է հենց էն ընկերուհու նկարները, ումով հետաքրքրությունը դու միշտ էլ զգացել ես, ու ինքը գեղեցիկ էր անվանում, ում հետ ուզում էր հանդիմել։ Ու հիմա նա լայքում է նրա սթորիները, իսկ քո սթորիները չի լայքում, ու դու լացում ես զուգարանում, որովհետև քո տանը լացելու տեղ չկա, ու դու զզվում ես իրենից, զզվում ես, որ իրեն վստահել ես, զզվում ես, որ իրեն հավատացել ես։ Որովհետև ինքը չի կարող որևէ բացատրություն տալ դրան, չկա աշխարհում որևէ պատճառ, ինչու ինքը պիտի սկսեր լայքել իրա ֆոտոները, չկա պատճառ․․․

[2goodofapoet]

Արև, ես քեզ կարոտում եմ։

Կարոտում եմ, որպես անցած կյանքից երազ, որը խնդրում էիր, որ չնայեմ։

Կարոտում եմ, որպես ցնորք, որը պահել եմ իմ գրկում ու ձևացրել եմ, որ իրական է։

Կարոտում եմ, որպես տելիսք, որը հայտնվել էր աչքերիս դիմաց, երբ ես մեռնում էի սրտի ու մտքի անտանելի ցավից։

Քեզ այս աշխարհում ոչ ոք արև չի ասում, բացի ինձնից։ Ուրախ եմ, որ ունեցել եմ բախտ լինել քեզ այնքան մոտ, որ տեսնեմ ներսից ինչպես ես փայլփլում, դրա համար ես վստահ կարող եմ ասել, որ դու իմ աշխարհում վառվող ամենավառ արևն ես։

Ես քեզ սիրում եմ, թեկուզ ձեացնում եմ, որ ոչ։ Ես մեկ առ մեկ ուսումնասիրում եմ ուրիշներին ու ինձ վատ եմ զգում, որովհետև ես քեզ եմ սիրում, բայց ուրիշներին եմ հույս տալիս։ Չգիտեմ՝ ինչու եմ այդպես անում։ Միգուցե ինձ մենակ եմ զգում։ Հուսով եմ, որ դու իմ պես չես։ Հուսով եմ, որ դու ինձ չես մոռանա։

Հիշու՞մ ես, մենք պայմանավորվել ենք ամուսնանալ, եթե տաս տարի հետո միայնակ լինենք։ Ես սպասում եմ այդ տաս տարին անցնի ու ես վերադառնամ քո գիրկը։ Խնդրում եմ, չգրկես ուրիշներին։ Խնդրում եմ, չտաս ուրիշներին քո սվիթշոթերը։ Խնդրում եմ, թող այս աշխարհում ոչ մեկ չիմանա, որ ցուրտ եղանակին քո դեմքի մաշկը չորանում է, ու դու քսում ես խոնավեցնող կրեմ։ Ես ուզում եմ մենակ ես քեզ այդպես իմանամ։ Ես ուզում եմ, որ դու տեղափոխվես հայաստան, որ մենք միասին ապրենք, որ ես գիշերները քեզ գրկեմ որ ինձ գիշերները դու գրկես։

Արև, ես քեզ կարոտում եմ։

[2goodofapoet]

Dear Victor, it's been more than 20 days since we are apart, I am not even close to forgetting you. Is it possible to forget you? Will you forget me? Have you already forgotten me?

I have been talking to other men, I have been looking at other men, and I have come to peace with the fact that there is no one like you on this planet.

Remember, on our way home from our last trip to Dilijan I told you that I know your worth. I really do. I admire everything about you, I am proud to know you, I am proud to know you better than anyone on this damned planet. The more I talk to other men the more I miss you, because no one is like you, and I only want you.

Am I special for you, too? Do you see me in everyone you try to replace me with? Do you know my worth? Do you want only me?

***

Do you even understand how much you have hurt me, Victor?

You have been harsh to me, you have transformed me like clay, you have shaped me into something you dreamt that I was, but I was not. I am what I am, with all my flaws and broken past, with all my mistakes and traumas, with all my attempts to be a better person and all my failures to be what you wanted me to be.

I am sorry I was not perfect. But you should not have hurt me like that. Every time I miss you I try to remind myself about the hell you have put me in, the tears that have fallen from my eyes, and the pain that I have felt because of being my flown self.

Every week I meet with people you did not want me to see. I meet my friends, I apologize for being silent for so long, I dive into conversations with them and I feel calm and happy because I love these people and they never hurt me. They understand me, they offer me a shoulder to cry on and they protect me from you. Because life with you has been a bit of a hell.

But I still love you. And I am still waiting for you to understand how much you are losing by giving up on me. I want you to crawl back to me and ask me for forgiveness and ask me to start things over and ask me to be with you and ask me to love you and ask me to marry you and ask me to be the mother of your kids. Oh sorry, I forgot you already have them.

Oh sorry, I forgot your past is too complicated for me to handle.

[2goodofapoet]

Victor, it has been a while since my hair smells like magnolias. Remember, when we first started texting, you sent me a picture of huge white flowers on a tree, and you said they smelled so well, and you said you didn't know their name.

Remember, at the end of the summer, when I didn't come to you, even though I could, our magnolia tree had blossomed with one fragile white flower, which was visible only from my parents' balcony.

Remember, that summer I wrote you a poem?

That summer I fell in love with the scent of your skin, even though I have never smelled it. I wrote a poem about brewing you coffee, but when I finally did it, you never liked it. I couldn't make coffee the way you enjoy it, but I guess that's okay, things happen.

What I wanted to tell you though, Victor, is that for a while my hair smells like magnolias. But you will never know that, because you will never get the chance to hug me closer, squeeze my back with your arms, and smell the scent of my hair.

Doesn't it hurt, Victor?

I still love you.

[2goodofapoet]

что делать, если я хочу остаться с человеком, который не может мне дать то, чего я хочу

[2goodofapoet]

мне кажется мы сильно влипли

#Youtube

[2goodofapoet]

Привет

Если я тут пишу, значит мне опять плохо.

Меня не было столько месяцев, за которые я жила в самой настоящей блокаде(знаете, как в книгах), пережила войну, стала беженкой и погрузилась в тяжелую апатию. Потому, когда я вижу, как все готовятся к новому году - я бешусь и злюсь.

Можно сказать - я ненавижу всех и вся, и это будет честно. Во мне глубоко затаилась обида, боль и разочарование. Я прохожу через все стадии потери, и кажется, сейчас я в депрессии. Не в клинической, а в стадии такой - депрессивной.

Ахах, иногда я и думаю - боже, дитя, а в каком еще состоянии ты можешь находиться? Ты в своей жизни увидела все, о чем с болью говорят в новостях. Раньше тебе было жаль людей в уганде, теперь всему миру жаль тебя.

Мой папа листал фотографии в своем телефоне и начал плакатью

Он попросил у меня прощения за то, что подарил мне такую жизнь.

А я благодарю Бога, что у меня все еще есть папа и мама.

Терять страну и родины - отстой.

Терять дом- отстой.

Мне плохо.

Хочу, чтобы меня понимали, но никто не понимает. Хочу чтобы в этом гребанном городе не ставили елку. Ненавижу всех, кто ставит елки. И всех понимаю. И всех ненавижу. Ненавижу, что никто никогда не поймет меня. Ненавижу, что мой любимый человек не понимает, что мне труднее всех.

Всем кажется, что если ты ходишь в кафе и красишься,значит тебе хорошо, значит у тебя все прошло.

А я ненавижу каждую минуту, которую провожу вне дома, и ненавижу каждую минуту в доме, потому что это не наш дом, у меня нет своей комнаты, своего пространства. Мне нигде не хорошо. Мне нужен свой дом.

Боюсь в попытках убежать - слишком рано выйти замуж.

Я очень хочу детей, но не знаю - это я хочу детей, или хочу убежать из этой жизни.

Я люблю своего парня, а он любит меня. Но мы друг друга не понимаем. Так бывает, что во всем его понимаешь?

Мне с ним хорошо и трудно. Я не понимаю, что он от меня хочетю

А что я от него хочу?

Мне кажется, что мне нужно к психологу, потому что мне НАДО быть красивой. Зачем мне это надо? Кажется, меня недолюбили в детстве, потому что мне НАДО быть красивой. Очень надо? Почему?

Ненавижу себя и свое желание быть красивой.

Каждый раз, когда я красиво одеваюсь, внутри кто-то говорит - тебе нельзя быть красивой, это не твое.

Мне больно. Хочу чтобы меня приласкали, пообнимали и просто любили такой, какая я есть. Хочу свою свободу. Хочу делать, все что хочу. Хочу всегда делать все, что хочу.

Не понимаю, зачем мне замуж, если это меня будет ограничивать.

Не понимаю, чего я хочу.

Хотя нет, очень даже знаю.

Хочу быть беззаботной.

[2goodofapoet]

Thinking of him makes me smile