annnngegge

[annnngegge]

SABAY KAMI

Hapon na ng nagising ako at dahan-dahan akong tumayo at tumingin sa paligid. Pumunta ako ng kusina at uminom ng malamig na tubig. Ako ay umupo at nagtaka bakit ang bilis ng aking tulog. "Haysttt! Hapon na pala ang bilis naman ng oras", ang aking na sambit habang papalabas ng aming bahay. Umupo ako sa may duyan, iniisip ang papalapit na pagtatapos sa kolehiyo. Bigla akong nakaidlip ngunit pagka gising ko ay madilim na. Papasok na sana ako sa aming bahay ngunit biglang may tumawag sa akin. "Sheena!", isang malamig na boses ng babae, sinundan ko ito habang nakayakap sa akin ang malamig na hangin. Sa aking paglakad bigla akong napatigil dahil tumingin ang isang babae. Nakita ko na kamukha ito ng aking ina at ngumiti sa aking kinatatayuan pero noong aking lapitan ay bigla itong nawala. Kaya na pag-isipan ko ng umuwi dahil bumibigat na ang aking pakiramdam at ako ay pumasok na sa aming bahay. Pagpasok ay nakasalubong ko ang aking ina. "Ma! Malapit na graduation namin, aasahan ko ang regalong ipinangako mo sa akin", ang wika ko sa aking ina. Ang regalong siya ang makakasama ko sa pagmarcha sa aking pagtatapos. Ngunit nagtaka dahil hindi niya ako pinansin kaya naisip kong marahil hindi lamang ako narinig ng aking ina. Maya-maya pa may narinig akong bumagsak at nakitang nakahandusay ang aking ina dahil nawalan ng malay. Tutulong na sana ako ngunit itinakbo na ito ng aking kuya sa ospital kaya ako'y naiwan. Ilang oras na ang nagdaan wala pa rin ang aking ina at kuya na dumating. Gulong-gulo na ang aking isipan at naghahalo ang aking katanungan. Gusto ko sana silang tawagan at kausapin kung ano na ang nangyayari ngunit aking naramdaman na biglang sumakit ang aking leeg na parang sinasakal ako kaya ako'y nagsisigaw-sigaw. Ngunit ako ay napatigil ng lahat ng aming kasama sa bahay ay nag-iiyakan. Tumingin ako sa labas at isang nakabalot sa puting tela ang buhat-buhat ng aking kamag-anak. Biglang bumuhos ang aking luha at hindi mapinta ang nararamdaman kahit hindi ko pa alam kung sino ang nasa puting tela. Aking narinig ang isang pamilyar na tinig, ito ay ang aking ina. Nagalak ako kaya wala ng patumpik-tumpik na binuksan ang pintuan ng aking kwarto. Niyakap ko ang aking ina ng mahigit habang nakapikit ngunit ang lahat ng iyon ay biglang napalitan ng panlulumo ng dumilat ako na wala ng kayakap. At nakita ko ang aking ina sa puting tela na wala ng buhay. Siya Pala ang nakabalot sa puting tela. Humahulgol ako sa iyak at sabay ang pagbuhos ng ulan. Hindi ko man lang siya makakasama sa aking pagtatapos sa kolehiyo. Ngunit noong napatingin ako sa salamin nakita ko ang sarili na may isang malaking marka sa aking leeg. Bakit anong nangyari sa akin ang aking tanong sa sarili? Sa paghahanap ng sagot sa aking katanungan nakita ko ang isang kabaong sa sala na maraming bulaklak at pangalan ko ang nakatatak. Nakita ko ang aking sarili na nakaratay sa loob ng kabaong. Naalala ko na pala na kinitil ang aking sariling buhay dahil sa depresyon sa pamamagitan ng pagbigti ng lubid sa loob mismo ng aking kwarto. Hindi man kami magkasamang dalawa ng aking ina sa aking pagtatapos sa kolehiyo, magkasama naman kaming lumisan sa mundo.

#creative writing #flash fiction

[annnngegge]

Pangarap Sa Pagitan Ng Pagkawala

Sa gitna ng masaganang palayan at ilog na umaawit sa bawat agos nito, matatagpuan ang isang payak ngunit masiglang barangay ng San Ildefonso. Dito, ang pagkakaisa at mainit na pagtutulungan ay hindi lamang isang kaugalian kundi isang pamumuhay. Sa lilim ng isang matandang mangga, na tila bantayog ng mga salaysayin ng kanilang ninuno, dalawang binatang puno ng pag-asa at adhikain ang nag-uusap.

Si Rico, na anak ng magsasaka, ay larawan ng kasipagan at determinasyon. Ang kanyang mga mata'y kumikislap sa bawat ngiti, na parang mga bituin na sumasalamin sa malawak na kalangitan tuwing gabi. Ang kanyang buhok ay singkulay ng hinog na palay, at ang kanyang balat ay may kulay ng lupa na araw-araw niyang tinatapakan at pinapahalagahan. Samantala, si Tomas, na anak naman ng isang panday, ay mayroong pangangatawan na hinubog ng pagsisikap at pagpupunyagi. Ang kanyang mga kamay ay batid ang paghawak ng martilyo at pako, ngunit ito rin ay humahaplos sa mga aklat na nagsisilbing tanglaw ng kanyang mga pangarap. Sa kanilang pagkakaupo, hindi lamang hangin ang kanilang kasama kundi pati na rin ang mga kuwento ng kanilang kabataan at ang mga pangarap para sa kinabukasan. Ang bawat salitang binibitawan nila ay tila mga binhi na itinatanim sa lupa ng pagkakaibigan, na may pananalig na ito'y tutubo at lilikha ng masaganang ani ng tagumpay at pagkakaisa. Sa kanilang pagsasama, hindi lamang sila mga mag-aaral na nagsusumikap para sa personal na tagumpay, kundi mga kabataang may malasakit sa kanilang komunidad at handang bumalikat sa responsibilidad para sa ikauunlad ng kanilang barangay.

Pareho silang nangarap na makatapos ng pag-aaral at umasenso sa buhay para makatulong sa kanilang mga pamilya. Magkasama silang nag-aral, naglaro, at ibinahagi ang kanilang mga pangarap at hirap sa isa't isa. Rico, na may ngiting kasingliwanag ng araw, ay madalas na sabihin kay Tomas, "Pare, balang araw, tayo naman ang tutulong sa barangay natin, hindi ba?". Tomas, na may pangarap na kasingtayog ng mga ulap, ay tumugon, "Oo naman, Rico. Walang imposible basta't magkasama tayo.""Pare, isipin mo, isang araw, tayo na ang magpapaaral sa mga bata dito," sabi ni Rico, puno ng pag-asa. Dumating ang panahon na kinakailangan nilang pumunta sa Maynila para ipagpatuloy ang kanilang pag-aaral sa kolehiyo. Sa parehong unibersidad sila nag-enroll at sa parehong kurso. Sa simula, maganda ang takbo ng kanilang samahan, ngunit unti-unti, nagsimula silang magkaroon ng hindi pagkakaunawaan. Sa gitna ng ingay at gulo ng lungsod, unti-unti silang nagkalamat dahil sa isang di inaasahang pagsubok. Sa gabi ng kompetisyon ng kanilang unibersidad, matapos ideklara si Rico bilang panalo, ang hangin ay puno ng hindi masambit na tensyon.Sa isang sulok ng silid, ay nagmukmok at bumulong si Tomas, "Bakit siya lang? Hindi ba't magkasama kami sa lahat?"Nang lapitan siya ni Rico, na may ngiti sa labi at tropeyo sa kamay, "Tomas, pare, wala naman 'to kung 'di rin dahil sa'yo."Ngunit si Tomas ay umiwas ng tingin at malamig na sumagot, "Iwanan mo na 'ko, Rico. May sarili ka nang landas na tatahakin." Nagsimula si Tomas na makaramdam ng inggit at hinanakit kay Rico.

Unti-unti, nagkakalayo ang loob nila sa isa't isa hanggang sa hindi na sila nag-uusap. Si Rico, sa kabilang banda, ay nagtangkang ayusin ang kanilang pagkakaibigan, ngunit si Tomas ay tuluyan nang lumayo. Lumipas ang mga taon, at pareho silang nagtagumpay sa kani-kanilang larangan. Si Rico ay naging isang kilalang inhinyero, samantalang si Tomas ay isa nang respetadong arkitekto. Ngunit may kirot pa rin sa kanilang puso sa pagkawala ng isang tunay na kaibigan. Sa muling pagtatagpo sa isang proyekto, sa bubungan ng gusaling kanilang itinayo, isang tahimik na pag-uusap ang naganap. Rico, may bakas ng pagsisisi sa kanyang boses, "Tomas, alam mo ba, hindi kailanman nawala ang panghihinayang ko sa nangyari sa atin..."Tomas, may luha sa kanyang mga mata, "Pare, ako rin. Akala ko kaya kong mag-isa, pero mali pala ako."Sa isang iglap, ang lindol ay nangyari. Sa gitna ng gumuguhong pangarap at nagbabagsakang bato, ang kanilang huling mga salita ay puno ng pagbabalik-loob. Rico, habang yumayakap kay Tomas, "Huwag kang mag-alala, Tomas, magkasama tayo hanggang huli." Tomas, hawak ang kamay ni Rico, "Salamat, kaibigan. Sa huli, ikaw pa rin pala ang kasama ko." Nang sila'y matagpuan, ang kanilang pagkakayakap ay isang mabigat na paalala sa lahat na ang pinakamahalagang yaman sa mundo ay hindi ang tagumpay o yaman, kundi ang mga taong kasama mo sa paglalakbay.Sa kanilang malungkot na pagwawakas, isang bittersweet na alaala ang naiwan: ang tunay na pagkakaibigan ay nagtatagal kahit sa huling hantungan.

Sa paglipas ng mga araw, habang ang komunidad ay nagluluksa sa pagkawala ng dalawang anak ng San Ildefonso, isang di inaasahang liham ang natuklasan sa ilalim ng mga guho ng gusaling kanilang itinayo. Ang liham ay mula kay Tomas, na para kay Rico, isinulat ilang araw bago ang trahedya. Sa sulat, ibinuhos ni Tomas ang kanyang damdamin ng pagsisisi at ang kanyang hangarin na muling buuin ang kanilang pagkakaibigan, na tila isang paanyaya para simulan muli. Ang liham na iyon ay hindi lamang isang pahiwatig ng isang napipintong pagbabalik-loob, kundi pati na rin ng isang lihim na plano. Si Tomas, sa kanyang pagiging respetadong arkitekto, ay nagdisenyo ng isang makabagong paaralan para sa kanilang barangay, na kanyang nais ipatayo bilang sorpresa para kay Rico at bilang kanyang paraan ng pagtanaw ng utang na loob sa kanilang pinagmulan. Ang kanilang pagkawala ay lalong nagpatibay sa kanilang legasiya sa puso ng bawat isa sa San Ildefonso. Ang liham ni Tomas, na natagpuan sa mga guho, ay naging simbolo ng hindi matitinag na pag-asa at pagkakaisa na kanyang nais ipamana sa kanilang barangay. Ang mga salita niya ay parang mga butil ng palay na sumibol sa tigang na lupa, nagdulot ng bagong sigla sa mga puso ng kanilang mga kababayan. Ang balita tungkol sa plano ni Tomas na magtayo ng isang paaralan ay kumalat sa buong barangay na parang apoy. Ito ay nagbigay inspirasyon sa mga kabataan at matatanda na magtulungan at ipagpatuloy ang nasimulan ng dalawang kaibigan.

Ang komunidad, sa pangunguna ng mga magulang ni Rico at Tomas, ay nagkaisa upang ituloy ang pagpapatayo ng paaralan. Ito ay kanilang itinuring na pinakamahusay na paraan upang parangalan ang alaala ng dalawa. Sa bawat pako na ipinukpok, sa bawat haligi na itinayo, at sa bawat pader na pininturahan, ang espiritu ni Rico at Tomas ay tila naroroon, gabay at inspirasyon sa kanilang paggawa. Ang paaralan, na pinangalanang "San Ildefonso School of Hopes and Dreams," ay hindi lamang nagsilbing monumento ng kanilang pagkakaibigan kundi bilang isang tanglaw ng pag-asa para sa susunod na henerasyon. Sa araw ng pagbubukas ng paaralan, ang buong barangay ay nagtipon sa lilim ng matandang mangga, kung saan ang dalawang kaibigan ay madalas magkwentuhan at mangarap. Doon, sa harap ng bagong tayong paaralan, isang plake ang inihandog bilang pagkilala sa dalawang magkaibigang nagbigay inspirasyon sa kanilang komunidad na mangarap at magtulungan.

Ang mga salita sa plake ay nagpapaalala sa lahat na ang tunay na tagumpay ay hindi lamang nakamit sa personal na mga ambisyon, kundi sa pagbabahagi ng mga pangarap at sa pagtulong sa isa't isa upang ito'y makamtan. Sa pagdaan ng panahon, ang San Ildefonso School of Hopes and Dreams ay naging saksi sa paglago ng barangay, sa paghubog ng mga lider ng komunidad, at sa pagtutulungan ng bawat isa. At kahit na si Rico at Tomas ay wala na, ang kanilang mga pangarap at adhikain ay patuloy na namumuhay sa bawat pahina ng aklat na binabasa, sa bawat leksyong itinuturo, at sa bawat batang naglalakad patungo sa paaralan, puno ng pag-asa at pangarap para sa kinabukasan.

#creative writing #short story